Fic Naruto [Love in Akatsuki] องค์หญิงเดอิดาระ~

ลำดับตอนที่ #35 : ...Memmory... ความทรงจำของโซอิ

ที่โรงพยาบาล

"ชีพจรเต้นช้ามากเลยค่ะคุณหมอ!"

"รีบเข้าห้องผ่าตัดเร็วเข้า ให้ออกซิเจนคนไข้ด้วย"

พยาบาลและหมอรีบเข็นเตียงเข้าห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วนเพราะตอนนี้โซอิเสียเลือดไปมากและชีพจรเต้นช้าลงเรื่อยๆ...

"โซอิ..." เดอิดาระทำท่าจะตามเข้าไปแต่พยาบาลมาห้ามเอาไว้

"ขอโทษนะคะ กรุณารอข้างนอกด้วยค่ะ"

พยาบาลพูดแล้วรีบปิดประตู เดอิกับซาโซนั่งถอนหายใจที่เก้าอี้ข้างๆ เดอิมองซาโซนิดๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"นี่"

"หืม"

"ชั้น...ขอโทษ"

"เรื่องอะไรล่ะ"

"เรื่องวันนั่นที่ชั้นตวาดเธอน่ะ ชั้นขอโทษจริงๆ"

"..."

"พี่ประษาอะไรว่าน้องแรงขนาดนั้น ชั้นนี่มัน......เลวชะมัด"

ซาโซพูดแล้วยิ้มเศร้าๆ

"มะ... ไม่ใช่หรอก ตอนนั่นนายคงเครียดมาก กะ ก็เลย..."

"แปลกนะ ตอนแรกชั้นนึกว่าเธอจะด่าชั้นซะอีก"

"..."

"..."

ทั้งสองมองหน้ากันซักพัก แววตาของซาโซตอนนี้เหมือนเขาจะตายอยู่แล้ว

"ซาโซริ... ชั้นมีเรื่องอยากจะถาม... เกี่ยวกับพี่ของโซอิน่ะ"

"..."

"เล่าเรื่องให้ชั้นฟังหน่อยสิ"

"ได้สิ... ตอนนั้น..."



~Memmory Mode~

'พี่ ทำไมวันนี้นึกอยากทำอาหารขึ้นมาล่ะ'

โซอิที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารถาม

'ก็แค่อยากรู้ว่าตัวเองมีฝีมือทางนี้รึเปล่าน่ะสิ แล้วเธอก็ต้องเป็นคนชิมด้วยนะ ^_^'

มากิพูดยิ้มๆแต่ทำเอาโซอิหน้าเหวอไปเลยกับประโยคสุดท้าย

'อ๋า~ ไม่เอา หนูไม่อยากเสียชีวิต ToT'

'ฝีมือชั้นไม่แย่ขนาดนั้นซักหน่อย -_- อีกอย่างเธอยังไม่เคยกินอาหารที่ชั้นทำด้วยซ้ำแล้วรู้ได้ไงว่ามันรสชาติห่วย'

'หนูยังไม่ได้พูดไรเลยนะ พี่สารภาพมาแล้วว่าตัวเองทำอาหารไม่ได้เรื่อง 555+ ^-^'

โซอิหัวเราะเสียงดังแล้วรีบวิ่งออกจากห้องครัวเพราะกลัวโดนอีโต้ฟาดหัว

'โซอิ อย่าหนีนะ!'



5 นาทีต่อมา


'เอ้า กินซะ'

'เอ่อ... ขอไม่กินได้มั้ยอะพี่ รักตัวกลัวตายนะ Y_Y'

'กินก่อนแล้วค่อยวิจารณ์แล้วกันน่า~'

โซอิเบ้ปากแล้วเขี่ยๆข้าวแกงกะหรี่ในจานดูก่อนจะลองตักเข้าปาก(อย่างหวั่นๆ)

อ้ำ T)o(T

เอ๋ o-o

'อาหย่อยยยย~♥'

'บอกแล้วว่าอย่ามัววิจารณืก่อนกิน.... อึก'

'หย่อยดี พี่ลองทำให้พ่อกับแม่กินมั่งสิ ระ.... พี่!'

โซอิรีบเข้าไปหาพี่ตัวเองเพราะอยู่ดีๆก็ฟุบลงกับพื้นไป........

'อาการกำเริบแต่ก็ยังไม่เป็นอะไรมากครับ แต่ต้องระวังไม่ให้ร่างกายมีบาดแผลหรือได้รับบาดเจ็บรุนแรงนะครับ -0-'

'อีกแล้ว อาการกำเริบอยู่เรื่อย -_- พี่นี่ขี้โรคชะมัด'

'ช่วยไม่ได้นี่นา เกิดมาไม่แข็งแรงก็แบบเนี้ยแหละ ไม่ต้แงมาทำหน้าเซ็งเลยนะโซอิ - -'

มากิพูดแล้วหยิกแก้มน้องตัวเองอย่างหมั้นไส้

'โอ๊ยๆๆๆ เจ็บๆๆ' โซอิพูด มากิเลยยอมปล่อยมือออกจากแก้ม 'เอ่อ พี่ซาโซเค้าจะมาเยี่ยมพรุ่งนี้ เห็นบอกว่าพาฟอแฟนมาให้รู้จักด้วย เฮอะๆ =_='

'แล้วทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยล่ะ'

'ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นคนดีรึเปล่าน่ะสิ'

'เอาน่า พี่ว่าต้องเป็นคนดีมากแน่ๆ ไม่ต้องห่วงหรอก'

'อืม...'




'ดีพี่ซาโซ ^-^'

'ไงโซอิ ไม่เจอนานยังเตี้ยเหมือนเดิมเลยนะ'

'แง้~ พี่ชอบพูดเรื่องนี้อีกและ o-.-o'

'เอาๆๆ อย่าทำหน้างั้นสิ ชั้นแค่พูดเล่น'

'อะแฮ่ม ซาโซริ ยัยเด็กนี่ใคร'

ซันนี่พูดด้วยน้ำเสียงพอใจแล้วจิกตาใส่โซอิ

(  - -)+++(- -  )

'น้องชั้นเองล่ะ'

'งั้นหรอ อืม แต่ดูจากหน้าแล้วไม่เห็นเหมือนนายเลย เก็บมาเป็นน้องบุญธรรมหรอ O.O!'

'ซันนี่!'

'อืม อาจจะ พี่ ยัยนี่ใครอะ'

'แฟนข้าพเจ้า'

'ตอนแรกนึกว่าคนใช้คนใหม่ จะได้ใช้ไปหยิบน้ำ -.- อุ๊ๆ'

'น่ะ นี่ทะ...'

'ซาโซริ มาแล้วหรอ'

'หว๋า~ พี่ลงมาทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็...'

'ว้ายยย~~!!'

มากิเซถลาไป ซาโซริรีบเข้าไปรับพี่ตัวเองก่อนจะหน้ากระแทกพื้น

'อูย เกือบไป ขอบใจนะซาโซริ'

'ไม่เป็นไร'

'พี่นี่ซุ่มซามจริงๆ -_-'

'โซอิ~ - -*'

'=X='

'ทีหลังก็น่าจะใช้รถเข็นนะจะได้ไม่หน้าทิ่มน่ะ!'

ซันนี่พูดประชดแล้วกอดอก

'อืม ก็ดีนะ'

มากิตอบเสียงเรียบ

'เธอเป็นแฟนกับซาโซริหรอ'

'ใช่!'

'ยินดีที่รู้จักนะจ้ะ ชั้นชื่อมากิ ^-^'

มากิยิ้มแล้วยื่นมือแต่ซันนี่ปัดมือออกไปแล้วมองด้วยสายตาไม่พอใจเพราะซาโซริยังคงประคองมากิไม่ให้ล้มอยู่

'ซาโซริ ชั้นว่าปล่อยได้แล้วนะ! มากิมีขาเดินได้'

'ซันนี่ พูดให้มันดีๆหน่อยนะ'

'ทำไม! ชั้นจะพูดอย่างนี้แล้วทำไมนายต้องโกรธแทนนังนี่ด้วย!'

'ซันนี่!'

'พอได้แล้วทั้งสองคน อย่าทะเลาะกันเลยนะ ซาโซริ นายไปหาซันนี่เถอะ เดี๋ยวชั้นให้โซอิช่วยก็ได้'

'แต่....'

'ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า ^^'

'เฮ้อ ก็ได้'

ซาโซริส่งมากิให้โซอิ ซันนี่ยิ้มอย่างพอใจแล้วเดินกระแทกเท้าออกไป




5 วันต่อมา

'หนูไม่ชอบยัยซันนี่เลย ท่าทางหยิ่งๆอย่างงั้นมันหน้าจับมา...'

'โซอิ...'

'หืม ก็... o- -o'

'ซันนี่คงยังไม่ค่อยชินน่ะ ต้องให้เวลาเค้าซักพัก เดี๋ยวก็คงทำตัวดีขึ้นเองแหละ'

'ก็ได้'

แอ๊ดดดด~

'เอ่อ ชั้นอยากจะมาขอโทษเรื่องเมื่อวันนั้นน่ะค่ะ ชั้นไม่น่าทำอย่างนั้นเลย ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ T^T'

'พึ่งจะสะ...'

'ชู่ววว ไม่เอาน่าโซอิ ซันนี่เค้าขอโทษแล้ว'

'ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ให้อภัยซันก็ได้ Y_Y แต่ซันอยากพาคุณไปเดินเล่นเป็นการขอโทษ'

'ธะ...'

'โซอิ'

'เชอะ... o- -o'

'อืม ได้สิ'

'ขอบคุณค่ะ ^-^'



'เออ... ซันนี่... ที่นี่ที่ไหนหรอ ไม่คุ้นเลย'

มากิถามแล้วมองไปรอบๆ

'ฮิๆ'

'ซันนี่ ชั้นว่าเรากลับดีกว่านะ ทางตรงนี้มันชัน'

'โชคดีนะ นังขี้โรค'

'ซะ... ซันนี่ อย่าปล่อย.... กรี๊ดดดดดดดด!!'

ซันนี่ปล่อยมือออกจากที่จับทำให้รถเข็นพุ่งไปข้างหน้าโดยเร็วไปชนกับต้นไม้ต้นใหญ่

ปึ้ง!!!!

'อึก แค่กๆๆๆๆ ซันนี่... เธอ...'

'สมน้ำหน้า อยากทำสำอ่อยกับซาโซริมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ!'

ซันนี่ยิ้มแล้วเดินกลับไปทิ้งมากิไว้

โซอิที่ตามมาแอบอยู่หลังต้นไม้และเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เธอรีบวิ่งเข้าหามากิ

'พี่!'




'เป็นยังไงมั่งหมอ พี่หนูเป็นยังไงมั่ง!'

'คะ... คนไข้'

'ทำไมหรอหมอ พี่เป็นอะไร!'

'โซอิ ใจเย็นก่อน' ซาโซริพูดขึ้น

'คนไข้อยากเจอคุณครับ'

โซอิรีบวิ่งเข้าห้องไปนั่งข้างเตียงของมากิ มากิลืมตาขึ้นมาช้าๆแล้วยิ้มให้น้องตัวเอง

'ไงโซอิ...'

'พี่มีอะไรจะพูดกับหนู'

โซอิพูดสีหน้าเครียดๆ

'ถ้าชั้น... มะ ไม่อยู่ที่นี่แล้ว เธอ...ต้องเป็นเด็กดีนะ'

'อึก....'

โซอิพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วกัดริมฝีปากตัวเอง

'เธอ....'

'นะ หนูไม่ร้องหรอกน่า'

'โง่น่า... อย่างนี้ก็แย่น่ะสิ'

'อึก....'

'อยากร้องก็ร้องเถอะ เดี๋ยวชั้นช่วยปลอบ...................เอง.....'

จบประโยคมากิก็หลับตาลงช้าๆ

ตี๊ดดดดดด~

เครื่องตรวจชีพเป็นเส้นตรง แสดงถึงการจากไปของมากิ มากิไปแล้ว...

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ

'อึก... ฮึกๆ พี่! พี่! พี่ตื่นขึ้นมาสิ ฮึก ฮือๆๆๆๆๆ พี่!!! ฮือๆๆๆ ฮืออออ'

'องค์หญิงมากิ!! องค์หญิงงงงงง!! ฮือออออออๆๆ'

พวกคนรับใช้ของมากิเริ่มร้องไห้ตามเพราะมากิเป็นคนที่ดูแลและมีเมตตาแก่พวกเธอมาก ทั่วทั้งวังเริ่มร้องไห้ตามๆกันไป....





"เป็นอย่างนี้นี่เอง"

"อืม พอชั้นรู้เรื่องที่ซันนี่ฆ่ามากิชั้นเลยขอเลิก"

"แล้วทำไมนายไม่แจ้งจับยัยนั่นล่ะ!"

"ซันนี่บอกว่า...ถ้าบอกตำรวจจะฆ่าโซอิอีกคน"

ทั้งสองเงียบไปชั่วขณะเมื่อหมอออกมาจากห้องผ่าตัด

"เป็นยังไงบ้างครับ ยังปลอดภัยใช่มั้ย"

"น่าจะครับ"

"น่าจะ?"

เดอิทวนคำ

"คนไข้เสียเลือดไปมากจากการโดนแทงและเลือดของคนไข้ก็ยังเป็นเลือดกรุ๊ป AB-re ซึ่งเป็นกรุ๊ปเลือดที่หายากมากและทางโรงพยาบาลก็..."

"ผมมี..."

"หา..."

"ผมมีเลือดกรุ๊ปนี้ เอาเลือดผมไปเลย"

ซาโซริพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"งั้นเชิญทางนี้เลยครับ"

"เดี๋ยวหมอ! เอาเลือดพวกเราไปด้วย พวกเราก็มี"

เดอิกับซาโซหันไปตามเสียงเห็นทุกคนมายืนรวมกัน

"พวกนาย??"

"เฮ้ โซอิก็น้องเราเหมือนกันนะ จะให้อยู่นิ่งๆดูน้องตายมันก็แย่น่ะสิ"

ฮิดันพูดแล้วเอาไหล่ไปวางที่บ่าของซาโซริ

"หมอรีบๆเข้าเถอะ อย่าช้า -_-"เพนเร่ง

"เออ ครับๆๆๆ เชิญทางนี้"

หมอค้างไปนิดนึงแล้วพาทุกคนไปที่ห้องบริจาคเลือด เดอิดาระนั่งลงอย่างเหนื่อยๆแล้วมองไปทางห้องผ่าตัด

"ไม่ต้องห่วงนะโซอิ เธอรอดแน่"

-----------------------------------------------------------