คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ยัยผีคุยุมิรีเทิร์น~
[Demio say]
"คุณหนูครับ ผมอยากกินสายไหมร้านโน่น ได้มั้ย *0*//"
โคทาเกะ(ลูกน้องยัยผมขาว)ลงทุนคุกเข่ากอดแขนยัยผมขาวที่นั่งอ่านหนังสือวิทยาศาสตร์อยู่ ยัยนั่นทำท่าจะอ้าปากด่าแต่แตะบ่าเหมือนจะบอกว่าเดี๋ยวทำเองแล้วเดินไปตบกบาลแฝดตัวเองทันที
ป้าบบบบ!!
"จ้าก! แกตบฉันทำไม T^T?"
"ไอ้บ้า อยากโดนดอกเพิ่มหรือไง =_=^ เดี๋ยวฉันซื้อให้"
"*0*! กรี๊ดดด!!(เฮ้ย! กรี๊ด =[]=?) น่ารักที่สุด ขอหอมที"
โคทาเกะมันทำท่าจะกระโดดกอดคอแฝดมันแต่แฝดมันไวกว่า เอาเก้าอี้แถวๆนั้นฟาดหน้าสลบเหมือดแล้วลากคอไปเลย =O=;;; ไอ้สองตัวนี้นี่! โหดชิบเป๋ง เคยเป็นญาติกับนาซีป่าววะ
"นี่"
"หา =O=?"
"ทำไมวันนี้นายหลบหน้าฉันจังน่ะ -_-^"
ยัยผมขาวเงยหน้าจากหนังสือมาถามผม ใช่แล้ว วันนี้ทั้งวันผมไม่กล้ามองหน้ายัยนี่เลย แต่ก็แอบมองล่ะนะ ใครมันจะไปกล้าสู้หน้าคนที่ทำร้ายจิตใจล่ะวะ = =;; (ซึ้ง T^T)
"เออ..."
"ว่าไง"
"คือ.... ฉัน"
"เดมิขาาา~~~~~~~~~"
พรวดดดดดดดดดด!
แว้กกกกกกกกกก!!! =[]=
ผมล้มหน้าทิ่มดังป้าบ!จนนกหนีหมาเห่าเต่ามุดกระดองปลาช็อคตายกันหมด องค์หญิงคุยุมิอีกแว้ววววววววววว!! T^T เมื่อคืนคุยกับกรูถึงตีสองตีสามยังไม่พออีกหรอวะ
"องค์หญิง ={}="
"ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันคุยยังไม่ทันหายเหงาเลยอะ แต่ต้องวางไปก่อน เดมิคุงเลยต้องร้องไห้เพราะคิดถึงแต่ฉัน T^T"
ข้าน้อยไปบอกตอนไหนว่าร้องไห้ขอรับบบบบบบบ!!! =[]= พูดเองเออเองอีก เจริญแน่นอน
ผมยิ้มแหยๆแล้วมองหน้ายัยผมขาวพร้อมส่งสายตาวิ้งๆขอความช่วยเหลือ แต่ยัยนั่นได้แต่ยักไหล่แล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อโดยไม่ชายตามองผมซักกะจิ๊ด -*- เฮอะ!!!!!!!!!! แล้งน้ำใจ
"วันนี้ฉันจะพาไปเที่ยวให้หายงอน อย่างอนน้าาา~"
องค์หญิงคุยุมิพูดแล้วคลอเคลียผมเหมือนลูกแมว แต่ผมกลับเป็นภาพซ้อนเป็นลูกบอล -____-;; (อยากเตะให้ไปไกลๆนั่นแหละ) ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรองค์หญิงคุยุมิก็ลากผมให้เดินออกห่างยัยผมขาว อ้าวเฮ้ย! คนเค้ายังไม่ได้ขอโทษขอโพยกันจริงจังเลย จะลากไปไหน T^T
"องค์หญิงขอรับ!"
ในที่สุดผมก็ตั้งหลักยึดตัวเองเอาไว้ได้แล้วเริ่มอธิบาย... ถึงแม้องค์หญิงคุยุมิจะไม่ชอบล่ะนะ -_-
"คือวันนี้กระผมไม่สะดวกในการไปน่ะขอรับ"
"ทำไมล่ะ! นายเองนอกจากกลับบ้านแล้วก็ไม่มีที่ไหนต้องไปแล้วนี่นา! น่านะ ไปกับฉันเถอะ >_<"
"ผมจะไปเที่ยวกับยัยผมขาวคร้าบบบบบบบบบบ~!!!"
"!!!"
อะจ้ากกกกกกก!! นี่กรูพูดอารายออกป๊ายยยยยยยยยยยย!! T[ ]T
=w=
จนได้ครับท่าน...
"นี่นังหัวหงอก! เดินไปไหนก็ไม่ได้แล้วยังเสนอหน้ามา ฉอดๆๆๆๆ แว้ดๆๆๆๆ!!!!!!!!!!"
"หุบปากพร่อยๆไว้ใช้กับบ่าวกับไพร่นะจะขอบคุณมาก"
"กรี๊ดดดดดด!! แกด่าฉันหรออออออออ~~!!!"
"เปล่า ฉันด่าหมาที่กำลังเห่าแว้ดๆอยู่หน้าฉันนี่ไง"
"แก!!!!!!!!"
คงไม่ต้องบอกนะว่าประโยคของใครกับใคร...
ในที่สุดหลังจากอลวนอยู่นานผมก็ต้องควงสองมาเดินเที่ยวเล่นแถวๆตลาดน้ำดำเนินสะดวกอย่างแรง TOT เสียงพ่อค้าแม่ค้าก็ไม่เท่าเสียงขององค์หญิงคุยุมิที่ดังแว้ดๆทะเลาะกับยัยหัวขาวที่หน้านิ่งด้านชาตลอดเวลาแถมยังด่ากลับแบบเจ็บแสบไปถึงทรวงจนทั้งสองฝ่ายแทบจะเล่ยมวยโชว์แม่ค้าแถวนี้ให้แทงกันเล่นซึ่งมีผมค่อยเป็นไม้กันหมาอยู่ตลอดเวลา T{}T! อ้ากกกกกกกกก!!! ชีวิตนี้ตูคงไม่ได้อยู่สงบสุข
"เดมิคุง ดูสิ มันด่าฉัน T_T!"
องค์หญิงคุยูมิรี่เข้ามาควงแขนผมแล้วชี้ๆไปทางยัยผมขาวเหมือนเด็กฟ้องแม่ -_-^ เสียดายไม่มีลูกอมมายัดปากจะได้เงียบๆสักที
"นี่ ตกลงฉันกลับล่ะนะ บายยย! (-_-)//"
"หยุด! ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้เธอไปซักหน่อย =O=^^^"
ผมเดินเข้าไปฉุดแขนยัยผมขาวเอาไว้ไม่ให้เดินหนี ซึ่งคุณคงรู้ถึงกริยาของคนที่ควงแขนผมได้โดยไม่ต้องเปลืองคำบรรยาย...
"กรี๊ด! เดมิ! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฉันบอกให้ปล่อยยย!!"
โอ้ว! ในที่สุดคุยุมิตัวจริงก็เผยโฉม =O=! ยัยนั่นเข้ามาเกาะมือผมออกจากแขนยัยผมขาวแล้วตีๆๆยกใหญ่ แต่ยัยผมขาวเองก็พยายามเกาะมือผมเหมือนกัน TOT โฮกกก!!! คนหล่อเจ็บ...(ทุกท่านกรุณาหยิบไข่เน่าในตระกร้าแล้วปาใส่มันค่ะ =_=)
"ไอ้บ้า! ปล่อยนะโว้ยยย!" (ยัยผมขาว)
"เดมิ! ปล่อยยยย!"
"ปล่อยแย้วววว~~~ T^T"
ผมปล่อยแขนยัยผมขาวในที่สุด เฮ้ออ~ T_T ชีวิตตูช่างรันทด จพขอโทษใครซักคนกลับไม่มีโอกาศ หรือคนเขียนแกล้งตูฟะ = =+(เริ่มมามุกเดียวกับเดอิ)
"อ๊ะ เดมิคุง ฉันอยากกินไอสครีม ช่วยซื้อมาให้หน่อยสิ เร็วๆล่ะ"
"ผมว่าเข้าไปนั่งทานในร้านไม่ดีกว่าหรอครับ -_-"
"งั้นก็ได้ อ๊ะ! ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะจ้ะโซอิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ^O^"
เอาอีกแล้วไงท่านผู้โช๊มมมมม!!! =O= เริ่มเปิดศึกกันอีกแล้วไง ผมหันไปมองยัยผมขาว ซึ่งยัยนั่นยังคงสงบแต่พอสังเกตที่มือ... มือยัยนั่นกำชายกระโปรงนักเรียนแน่น มีเส้นเลือดปูดมานิดนึงด้วย โอววว ศึกนี้คงอีกยาวไกล ~O~
เมื่อพวกเราเข้ามานั่งกันแล้วแต่ละคนก็สั่งๆรายการไป พอไอติมมาถึงแต่ละคนก็โซ้ยกันอย่างเงียบๆ... ผมหวังแบบนั้นนะ -_-! เพราะที่จริงบรรยากาศบนโต๊ะมาคุซะไม่เมียะ T_T ต่างฝ่ายต่างทะเลาะกันทางสายตาแบบไม่มีใครยอมใครโดยมีผมเป็นกรรมการคอยตีระฆังอยู่ห่างๆ
"นี่เดมิคุง~ ไอติมของฉันอร่อยมากเลยนะ ลองชิมสิ อ้ามม~ ^O^"
"อ่า... เอ่อ... ไม่ดีกว่าครั... อุ๊บ! =O="
ในที่สุดไอติมรสี่ผมเกลียดแสนเกลียดก็เข้าปากจนได้ TOT อยากรู้ใช่มั้ยว่ามันคืออะไร บอกก็ได้ มันคือรสช็อกโกแล็ต! แล้วที่หนักกว่านั้นคือองค์หญิงคุยุมินึกว่ามันเป็นรสโปรดของผม YOY! มันเลยทำให้ผมโดนยัดเข้าปากตลอด แหยะ! เลี่ยน =~=
"เป็นไง อร่อยมั้ย ^O^"
จะอ้วก TOT~~~
"แฮ่ๆๆ พอได้ -_-^"
"นี่"
"หา O_O?"
ผมหันขวับไปหายัยผมขาว ยัยนี่เรียกผมทำไม? หรือว่าจะด่าหว่า U_U เตรียมหูไว้แล้ว อยากด่าก็ด่ามาเล้ย! ยัยผมขาวล้วงอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อแล้วเยื่อนมาให้ผม
"เอ้า โตเป็นควายแล้วยังกินเลอะปากอีกนะ"
เอ๋???
ไม่ด่าแฮะ =O= (หรือเปล่า?)
ผมรับผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองอ่อนมาแล้วเช็ดปาก แอบเหล่มองยัยนั่นนิดนึง... ยัยนั่นแก้มเป็นสีชมพูด้วย โอว! สิ่งมหัสจรรย์! มันคือสิ่งมหัสจรรย์! ต้องให้องค์กรยูเนสโก้จดเอาไว้ในประวัติศาสตร์! ยัยผมขาวแก้มกลายเป็นสีชมพู @O@ (นี่หรือพระเอกกู TOT^)
"ฮึ!"
หมับ!
อยู่ๆองค์หญิงคุยุมิก็คว้าผ้าเช็ดหน้าในมือผมไปหน้าตาเฉยพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูของตัวเองมาเช็ดปากให้ผมแทน =O=;
"มานี่สิ เดี๋ยวฉันจะเช็ดให้เองนะจ้ะ ^_^+"
ปืด! ปืด!
โฮกกกกกกก!! เจ๊บบบบบบบ TOT ปากถลอกมั้ยเนี่ย จะขูดหาหวยแระ! นี่ปากนะไม่ใช่ศาลเจ้าพ่อบางกะปิ!
"จ้าก! พอแล้วๆๆๆ =O="
"เอาผ้าเช็ดหน้าฉันคืนมาได้แล้ว"
ยัยผมขาวแบมือขอผ้าเช็ดหน้าตัวเองคืน องค์หญิงคุยุมิชายตามองอย่างแค้นๆแล้วทำท่ายื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้...
แต่...
แปะ!
"อ๊ะ! หลุดมือ โทษนะ"
เอิ่ม... ถามหมามันยังรู้เลยว่าจงใจชัดๆ! -______-
ยัยผมขาวหรี่ตามองเล็กน้อยแล้วก้มลงหยิบผ้าเช็ดหน้า แต่ดูเหมือนองค์หญิงคุยุมิจะยังไม่พอใจเลยเหยียบไปทั้งๆอย่างงั้น!!!
"องค์หญิงคุยุมิ! ทำอะไรน่ะครับ!"
ผมแค้นเสียงดุพอให้องค์หญิงคุยูมิตวัดสายตามามอง ยัยผมขาวนิ่งอยู่ซักพักแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง... มอง... แบบแปลกๆ... ไม่สิ ผมจำสายตาแบบนั้นได้ดี... สายตาของ...
ความแค้น!
แย่แล้ว! ชักสังหรไม่ดีล่ะ!
"กล้าดีนี่..."
ยัยผมขาวลุกขึ้นประจันทร์หน้ากับองค์หญิงคุยูมิ นัยส์ตาเริ่มดุดันขึ้นกว่าตอนแรกจนผมรู้สึกได้ เลือดในตัวแทบจะจับกันเป็นก้อน องค์หญิงคุยุมิเองก็เหมือนจะรู้สึกเลยแอบก้าวถอยไปหนึ่งก้าว
"จะ... จะทำไมล่ะ! เธอเป็นใครทำไมฉันต้องเกรงกลัว! คนแบบฉันไม่กลัวใครง่ายๆหรอกรู้ไว้!"
"หึ... ก็ดี... จะได้ลงมือง่ายขึ้น!"
ทันใดนั้นยัยผมขาวก็ตบองค์หญิงคุยูมิฉาดใหญ่จนคนทั้งร้านหันมามองเป็นตาเดียวกันรวมทั้งผมด้วย! O_O; องค์หญิงคุยูมิตั้งท่าจะตบกลับแต่ก็โดนชกหน้าหันจนเซล้มไปกับพื้น ผมทำท่าจะเข้าไปห้ามแต่พอยัยนั่นหันมาจ้อง... ผมก็ต้องหยุดชะงักทันที...
ขะ.... ขา...
ก้าวไม่ออก....
ทำ....ไม?...
เพล้ง!
"กรี๊ดดดดดด!!"
ยัยผมขาวปาแก้วน้ำข้างๆตัวใส่กำแพงจนแตกละเอียด เศษแก้วกระเด็นโดนองค์หญิงคุยูมิเต็มๆจนหน้าสวยๆมีรอยแก้วบาดเต็มไปหมด องค์หญิงคุยูมิเอามือกุมหน้าตัวเองเอาไว้แล้วหันมามองหน้ายัยผมขาวเขม็ง
"กะ....แก!..."
เพล้ง!!
"กรี๊ดดดดด!! ช่วยด้วย!!!"
เหมือนเสียงเรียกให้ช่วยปลุกให้ผมหลุดจากภวัง ผมรีบเข้าไปคว้าข้อมือยัยผมขาวซึ้งมีแก้วอยู่ในมือแล้วทำท่าจะโยนใส่องค์หญิงคุยูมิ ผมเริ่มบีบข้อมือยัยนั่นแรงขึ้นเรื่อยๆจนยัยนั่นปล่อยแก้วในมือแล้วผมก็เดินไปดูองค์หญิงคุยูมิที่ตอนนี้มีแผลเต็มตัวเพราะโดนเศษแก้วบาด
"ไม่เป็นอะไรนะครับ"
"ฮึก... เดมิ...คุง... ฮึก... ฮือ..."
องค์หญิงคุยูมิโผ่เข้ากอดผม ตัวสั่นเป็นลูกนก ซึ่งยัยผมขาวตอนนี้เหมือนไม่สำนึกผิดซักนิด! แถมยังทำหน้าสะใจอีก!
"พอใจหรือยัง?"
ผมลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปหายัยนั่นพร้อมจับต้นแขน แต่ยัยนั่นกลับไม่รู้สึกอะไรซักนิดเลย.... ไม่เลยซักนิด! มันยิ่งทำให้อารมณ์ของผมเดือดพล่านยิ่งกว่าเดิม
"พอใจหรือยังหา!!! ทำคนอื่นบาดเจ็บ ทำคนอื่นเค้าร้องไห้ ทำแบบนี้พอใจแล้วใช่มั้ย!!!"
"..."
"กะอีแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว! ทำไมเธอต้องทำแรงๆด้วย! มันก็แค่ผ้าเช็ดหน้าห่วยๆผืนเดียว!!"
"!"
เพียะ!
หน้าผมหันไปตามแรงตบ ความเจ็บที่แก้มไหลเข้าร่างกายจนชาไปทั้งหน้า ผมหันกลับมามองหน้ากะจะว่าต่อ... แต่พอผมลองมองหน้ายัยนั่นดีๆ... ผมก็ถึงกับช็อค
ยัยนี่... ตาแดงผ่าวเลย!
เหมือนสำนึกอย่างหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว... เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง... ตอนนี้ผมแทบจะชกตัวเอง ให้ตาย! พูดบ้าอะไรวะ! ไม่ทันคิดเลย!
"เธอ... นี่เธอ..."
"รู้ไว้ซะ... ผ้าเช็ดหน้านั่นน่ะ... มันมีค่ามากกว่าคนแบบนายหลายเท่า"
พูดจบยัยนั่นก็บัดมือผมออก เดินเข้าไปเก็บผ้าเช็ดหน้านั่นแล้วเดินไปทางองค์หญิงคุยูมิ มันทำให้ผมเริ่มคิดว่ายัยนั่นจะทำร้ายองค์หญิงอีกหรือเปล่า
กิ๊ง~
เฮ้อ...
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก... แค่จ่ายเงินน่า... ใจเย็น...
"รู้ไว้ด้วยนะ ว่าฉันมีเงินพอ ไม่ต้องให้ไอ้ตระกูลยาจกของเธอมาเชิดหน้าชูคอเสนอตัวจ่ายเงินให้หรอก"
"!!!"
ทิ้งคำด่าแบบเจ็บแสบ ยัยนั่นก็เดินออกจากร้าน... โดนไม่ชายตามองผมแม้แต่น้อย...
แม่ครับ... พ่อครับ...
ทำไมล่ะ...
ทำไมผมถึงไม่พูด...
กะอีแค่คำว่า 'ขอโทษ'
ทำไมผมพูดออกไปไม่ได้ครับ...
-----------------------------------------------------------------------------
โฮ!!!!!! จบไปแบบเศร้าๆและดราม่า TOT (น้ำเน่าปะวะ = =)
พอดีมีคู่นึงมันเท่ากันเลยเอามาให้โหวตกันใหม่อีกที แต่! อย่าทะเลาะกันอีก = = สำหรับคนที่มาขอโทษแล้วไลท์ให้อภัยทุกคนจ้ะ ^^ ขอแค่มาขอโทษก็พอแล้ว
ใครไม่เม้นเจ๊งอน! -3-
ความคิดเห็น