คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : วันรั่ว =^=
ฟังวิทยุออนไลน์ ที่ izeemusic
(เปิดเลย =w=)
[Deidara say]
"ไอ้เห็ดมัสสึทาเกะ -_-+++"(ซาโซ)
"ไอ้เตี้ยหัวแดง -_-+++"(มัสสึมิ)
"ไอ้พวกบ้าปัญญานิ่ม =_=+++ ออกไปให้ห่างพี่ฉันเลย"(ไม่บอกก็รู้นะไอ้เนี่ย = =^^)
"เสือก!!!"
"แล้วจะทำไม!!!"
"พอเห๊ออออ~ T_T"
ฉันพูดแล้วดันทั้งสามให้ออกไปห่างๆตัวเองแล้วเดินลิ่วไปเลย อ๊าก! อยากจะเป็นลมบ้าหมู TvT ไอ้พวกนี้มันตามเกาะประกบฉันเยี่ยงพญาปลิงทะเลน้ำเค็ม ทั้งหนืดทั้งเหนียวแน่นไม่มีใครเกิน T_T
ศรีอยากกรีดร้องงงงง TOT~~~
"มาโน่นแล้วไง เดอี๊~~~ ^O^//"
ฟูยุโบกมือเรียกให้ฉันไปหาอน่างเริงร่าเหมือนมีทุ่งดอกไม้ล้อมรอบตัวในขณะที่เห็นเห็นซากปะรักหักพังของไททานิค TOT;;; โฮก!
"อืม หวัดดีพวก T_T"
"ไหงทำหน้าเหมือนโลกจะแตกขนาดนั้น =_=?"
มิกะถามแล้วจิ้มหัวฉันเล่นอย่างสนุกสนาน หัวมันของเล่นหรอฟะ! T[]T ฉันปัดมือมันออกแล้วฟุบไปกับโต๊ะพร้อมรังสีความมืดหม่นแผ่อยู่บนหัว
"ท่าจะอาการหนักว่ะ (/-.-)" (ไอ)
"นั่นดิ (-.-\) อีหรอบเดียวกันกับฮินะเลย" (ยาระ)
"เอ๊ะ ฮินะก็เหมือนกันหรอ =O=??" ฉันโงหัวขึ้นมาถาม ทั้งสองพยักหน้าแล้วชี้ไปทางพุ่มไม้
ขวับ (~- -)
มันอาการเดียวกับฉันจริงๆด้วยเว้ย =_= นั่งจับเข่าแล้วเอาไม้เขี่ยฝุ่น เออ... อนาถ... สงสัยคงอยู่ในโปรโมชั่นอกหักโทรฟรี(แฮปปี้เรอะ!)คล้องจองกันมากเจ๊ =_= (หล่อนหมายฟามว่าไง - -++)
ฮินะมันคงยังช็อคเรื่องฮิดันอยู่มั้ง ดูเปิดเพลงดิ - -*
"ไปปายยยย~~ ไปลงนรกซะเถอะที่รัก ฉันจะลงโทษเธออออ~~"
"..."
"เวลาของแกหมดแล้ววว~~ ไปปายยยย~~ ป๊ายยยยยยย!!~~"
"..."
มัน... มันร้องอะไรของม๊านนนนน!!! =[]= ฉันกับเพื่อนผู้ร่วมโต๊ะนับร้อยชีวิต(รวมคนรอบด้านที่เห็นเหตุการณ์)อ้าปากค้างมองมันที่นั่งเปิดเพลงไปลงนรกให้ญาติยายฟังหรือไงไม่รู้ได้ ขนาดลุงยามที่สับพงบอยู่หน้าประตูยังสะดุ้งเฮือกไปยืนกลางถนนให้รถเฉี่ยวตูดเล่นเพราะเสียงมันเล้ยยยย! นี่ถ้าเกิดมีคนจะฆ่าตัวตายแล้วได้ยินมันร้องมันไม่ได้กลายเป็นฆาตกรหรอฟะ =____=^^^
"กรี๊ดดดดดดดดด!! อย่านะ! อย่าโดด!!!"
"ฉันไม่อยากอยู่แล้วโลกนี้!!!"
แว้กๆๆ OoO เอาแล้วไง ทำไมความคิดฉันมันช่างทรงอนุภาพเยี่ยงนี้ พอคิดว่าจะมีคนฆ่าตัวตายก็มีจริงๆ ฉันลองมองไปทางผู้คนที่โวยวายวี๊ดว้ายกันแล้วพบว่ามีอีเพิ้งคนนึงกำลังยืนอยู่ที่ดาดฟ้าและทำท่าจะดิ่งพสุธาลงมาได้ทุกเมื่อ =[]=!!
"ขอร้องล่ะ เธออย่าโดดเลย เห็นแก่พ่อแม่พี่น้องเพื่อนอาจารย์และหน้าของมหาลัยเถอะนะกาลาบูน TOT"
อาจารย์แก่ๆท่านนึงตะโกนขึ้นไปหาอีเพิ้งด้านบน แต่เมื่อกี้... ชื่อของยัยนั่นคือกาลาบูนเรอะ! โอ้มายด์จอร์จ! >O< พ่อแม่ช่างสรรค์หาชื่อให้ลูกได้ดิบได้ดีอะไรเยี่ยงนี้
"ไปปายยย!! ไปลงนรกซะเถอะที่รัก! ฉันจะลงโทษเธออออ~!!!!!"
แกจะตะโกนหาสวรรค์วิมารอะไรไอ้เพื่อนบ้า! -_-+ แหกตาดูมั้งดิว่าอีเพิ้งกาลาบูนมันจะเล่นบันจี้แบบไร้เชือกแล้ว!
"อ๊ายยยยยย!!! พวกแกให้ฉันตายใช่ม้ายยยย!!"
อีเพิ้งกาลาบูนแหกปากลั่นแล้วชี้หน้าคนด้านล่าง ตกลงนี่หล่อนจะมาตายหรือแค่เรียกร้องความสนใจยะ - -*
"เวลาของเธอหมดแล้ว!! ไปตายป๊ายยยยยยยย!!"
"ฉันจะโดดดดดดดดด!!!"
"ไอ้ฮินะ!! คนจะฆ่าตัวตายแกจะร้องเพลงนี้หา _(เซ็นเซอร์)_ แกหรอ!"
ไอหันไปว้ากใส่จนฮินะหุบปากเงียบกรอบแล้วเปิดเพลงคลอไปเบา - -* ตกลงยังไม่หายเศร้าอีกใช่มั้ย
"ฉันอยากตาย! พวกแกอย่ามาขว้างฉันซะให้ยาก!"
"ใจเย็นๆก่อนกาลาบูน TOT เธอมีปัญหาอะไรก็บอกมาเถอะ พวกฉันน่าจะช่วยได้"
"ท่านซาโซริ!!!!"
เฮี้ยก! -0-
ซาโซริ...
นายเคยไปฟันอีเพิ่งกาลาบูนแล้วทิ้งหรอ นางเอกเสียวแปลกๆ T^T
"ท่านซาโซริทำไมหรอ O_O!!"
"ท่านซาโซริมีแฟนแล้วววว!!!!!! นังนั่นมันหน้าด้าน มันแย่งท่านซาโซริไปจากฉัน!!!"
กรี๊ดดดดดดดด!!! TOT
หนูไม่รู้!!! หนูไม่รุ้เรื่องงงง!! หนูโดนองค์หญิงถีบมารับกรรม หนูไม่ได้ตั้งใจแย่งของๆใคร หนูไม่ผิดดดดดด!! >O<
"แล้วเธออยากจะให้เราทำยังไงเธอถึงจะไปโดดลงมา TOT"
เพื่อนอีเพิ้งกาลาบูนตะโกนเสียงสั่นเพราะร้องไห้โฮถามอย่างมาดมั่น เห็นฉันเป็นอะร้ายยยยย!!! TOT
"แกต้องลากมันมาให้ฉัน!!! เข้าใจมั้ย!! แกต้องไปสืบว่ามันเป็นใคร!!"
"ได้! แต่เธออย่าโดดนะ TOT"
โดดเถอะ! โดดเลย! ฉันจะได้ไม่ต้องมาซวย =O=!!!
หรือตอนนี้ตูจะคิดสายไปเสียแล้ว TOT?
วันต่อมา...
เพียะ! เพียะ!
หลังจากที่อีเพิ่งกาลาบูนไม่โดดตึกสลาตันลงมาตาย วันนี้พอมันรู้ว่าฉันคือตัวที่ทำให้มันจะฆ่าตัวตายมันเลยจับฉันขึ้นรถซิ่งมาถึงโกดังเก่าฝุ่นเขรอะแล้วเริ่มทำร้ายร่างน้อยๆของฉันอย่างทารุณกรรมสัตว์โลกยิ่งนัก TOT แสบปากชะมัด มือหรือฝาบ้านวะ
"แงๆ เธอปล่อยฉันไปเถอะ (T/\T)"
"ไม่ได้! ฉันจะทรมานแกจนหนำใจ!"
ไอ้โหด... TOT
"แต่ฉันไม่ผิดนี่นา TOT!"
เพียะ!
"ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ! นังหน้าด้าน! ฉันดูแลใกล้ชิดท่านซาโซริเยี่ยงเจ้านาย แต่หล่อน... หล่อนกลับได้ไป! ฉันรับไม่ด๊ายยยย!!"
"ก็ใช้สีโปซีซั่นสิ =O= อึด! ทน! นาน!"
เพียะ!
ไม่น่าฮาตอนนี้เลยตู T^T โดนแถมไปอีกฉาด
"ปากดีนักนะยะ =O=!!"
"เจ็บน้าาาาา =3=~~~"(สงสัยตูยังไม่เข็ด =_=)
"หน็อย! แกกล้าทำปากแบบนี้ใส่ฉันเหรอยะ!!"
อีเพิ่งกาลาบูนพูดแล้วจิดผมฉันจนหนังหัวแทบจะหลุดติดมือไปด้วย ฉันมองหน้าหล่อนแล้วตะโกนใส่หน้าอย่างเหลืออด
"หุบปาก!"
"แก! ตะโกนใส่ฉันเหรอ!"
"เออ! ฉันหมั้นกับซาโซริแล้วมันหนักหัวแกนักหรือไง!! อีบ้า! ประสาท! ผู้ชายดีๆที่ชอบเธอก็น่าจะมีอยู่เยอะแยะ แต่กลับจะมาฆ่าตัวนายเพราะผู้ชายอีกคน รู้มั้ยว่าแกน่ะมันโง่เกินคำบรรยายแล้ว!! และมาตบตีฉันขนาดนี้นึกเหรอว่าหมอนั่นจะรักแกเหรออีโง่วววว!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!"
แสบหู =.,= แต่สะใจ
อีเพิ่งกาลาบูนแหกปากกรี๊ดกร๊าดลั่นโกดังเหมือนคนบ้าจนเพื่อนมันต้องรี่เข้าไปดูอาการว่าบ้าหรือยัง ฉันเลยได้โอกาศย่องหนีออกไปนอกโกดังเพื่อโบกแท็กซี่กลับมหาลัย ฮ่าๆ โชคดีจริงๆที่ตังค์ยังอยู่ครบและหน้ามีรอยฟกช้ำนิดหน่อย(มั้ง - -...)
เอี๊ยดดดด~~~
"ลุงๆ ไปหมาลัย เอ๊ย! มหาลัย A นะ =O="
"นี่แกล้อชื่อพ่อฉันเหรออีเด็กชั่ว!"
ฟ้าวววว!!
"แว้กกก! ลุง! TOT ลุงกลับมาก๊อนนนนน!!! หนูไม่ได้ตั้งจ๊ายยย!!!"
ไม่ทันแล้ว ลุงแกเหยียบคันเร่งมิดเลี้ยวเข้าซอยเฉียวสามล้อหายลับไปกับตา ทิ้งให้ฉันยืนตัวแข็งท่อเป็นตอไม้ให้หมามาฉี่ใส่ เอ๊ะ! ไม่ได้สิ ฉันต้องโบกต่อไป
เอี๊ยดดดด!!
เย้! จอดแล้ว >O<
"ลุงๆ ไปมะ..."
"ฉันอายุแค่ 35!"
ฟ้าวววว!!!
บ๊ายบายยย~~~ TOT// ไปแล้วอีกคัน แล้วชาตินี้จะหาทางกลับได้มั้ยเนี่ยฉัน
เอี๊ยดดด~!
"ไปไหนจ้ะ ^O^"
อ้าว! ไอ้คันนี้มันก็แปลกแฮะ =_= ฉันยังไม่ทันโบกมือโชว์วงแขนงามๆพี่แกก็จอดให้เลย แต่ก็ดี จะได้ไม่ต้องยกให้เมื่อยข้อ วะฮะฮ่า! สวรรค์เข้าข้างแว้ววว ^O^~~
"แก! จะไปไหนหา!"
"จ้าก! พี่ๆ ออกตัวไปก่อนเลย TOT"
"ได้จ้าาา~~"
ฟ้าววววว~~
พี่แกออกตัวแรงได้ใจมาก ดั้งฉันเลยไปประทับเข้าเต็มๆที่เบาะแล้วเด้งขึ้นมาหัวโขกกับหลังคารถอีก T^T โฮกๆๆ เจ็บง่ะ แต่ก็ดีที่รอดจากอีเพิ่งกาลาบูนมาได้ไม่งั้นฉันได้เละเป็นโจ๊กส่งออกอย่างดีแน่นอน =_=;
"ตกลงไปไหนหรอจ้ะ O.O โอ้โห! ไปโดนอะไรมาน่ะ หน้าสวยๆพังหมด"
"หนูโดนตบค่ะ TOT"
"โห! แบบนี้เดี๋ยวไปทำแผลที่บ้านพี่ก่อนดีมั้ย *0* บ้านพี่มีเครื่องมือรักษาแผลบนใบหน้าน้องให้หายขาดเลย"
เฮ้ยๆๆๆ =_= ไอ้แท็กซี่นี่มันยังไงๆแล้วนะ มันเลื่อนกระจกลงมาถึงขาอ่อนฉันแล้วมองอย่างใจจดใจจ่อ
"จอด! จอดเลย!"
ดูเหมือนมันจะไม่ฟังฉัน แต่ยิ่งเร่งความเร็วกว่าเดิม =O=!! อร๊ายยย!! ไม่อ๊าววว! ฉันมีปั๋วแล้วนะเว้ย TOT ยังไม่อยากมีชู้เป็นแท็กซี่ คยสวยไม่ปลื้มมม!! ฉันรีบหมุนให้หน้าต่างเปิดออกแล้วตะโกนแหกปากเรียกชาวบ้านแถวๆนั้นให้ช่วย
"ช่วยด้วยค๊าาา!!! TOT ใครก็ด้ายยยยย!!! ไอ้แท็กซี่คันนี้มันจะข่มขืนช้นนนนนน!!"
"โธ่! อย่าตะโกนสิจ้ะ"
มันพูดพร้อมสงยิ้มชวนสยองมาให้ TOT อี๋~ เห็นแล้วยิ่งขยะเขยงโว้ย!
"ไม่อ๊าววววววววว!!! ฉันมีปั๋วแล้วววว TOT ชื่อซาโซริ ลุงรู้จักใช่ม้ายยยยยยยยยยย!!"
"หาาา!!! O_O"
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!
ปึง!
ไอ้เสียงเอี๊ยดนี่คือลุงแกเหยียบเบรกกระทันหันจนเบรกแทบหลุดติดตีนมาด้วย ส่วนไอ้เสียงปึงเมื่อกี้คือหัวฉันโขกกับเบาะ TOT ลุงแกรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ฉันแล้วโค้งอย่างสง่างาม สังเกตได้ว่าเหงื่อลุงแกเต็มตัว ไปหมด =O=
"กระผมขอโทษ กระผมมันแย่ สมควรตาย ไม่รู้จักต่ำสูง แต่ขอความกรุณาอย่าตัดคอ 7 ชั่วโคตรเลยนะครับ กระผมมีแม่เป็นโรคไข้หวัดไก่สายพันธุ์ไข่สองพันเป็ด มีหลานเป็นง้อยระยะสุดท้ายอยู่ได้ไม่เกินสามเดือนและน้องสะใภ้เป็นม้าย T_T;;"
อึ้งเลยค่ะ... คือประวัติลุงแกนี่มันรันทดแบบไม่หน้าเชื่อ =O= ฉันหยิบแบงค์ให้ลุงแกมั่วๆแล้วรีบเดินกลับบ้าน จากตรงนี้เดินไปอีกสองสามก้าวก็ถึงวังน้อยกลอยใจแล้ว อุวะฮ่าๆๆๆ ลุงแกนี่เบรกได้ถูกที่ดีจริง ^O^
[END]
[Demio say]
ตี 1 กว่าๆ
[เดมิคุงงง~ ไม่ว่างจริงๆเหรอ T_T]
"ขะ... ขอรับ =O="
[งั้นแค่นี้แล้วกัน ถ้าว่างก็ไปด้วยกันนะ TOT]
ตู๊ดๆๆๆ
อ้ากกกกกก!! วางแล้วโว้ยยยยยยย!!! ดีใจจนอยากร้องเป็นตุ๊ด! กรี๊ดๆๆๆ!!! กว่าจะวางหูได้เล่นเอาเหน็บกินแขน T^T องค์หญิงคุยุมินี่สุดๆจริงๆ คุยได้แบบไม่ยอมพักผ่อนจนเวลาล่วงเลยมาขนาดนี้ หิวน้ำจังแหะ =v= (คุยจนคอแห้งผาก) ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปทางห้องครัวพร้อมรินน้ำดื่ม อึกๆๆๆ ฮ้า~ ค่อยยังชั่ว =O=
โอ๊ะโอ๋ O_O ไหงไฟที่ห้องหัวมุมสุดตรงข้ามกับของพี่ยังเปิดอยู่ล่ะ ผมค่อยๆย่องเข้าไปในห้องพร้อมเห็นหัวสีที่คุ้นเคย นั่นยัยผมขาวนี่นา ทำอะไรอยู่ที่โต๊ะ =O= ผมเดินเข้าไปสะกิดไหล่ของยัยนั่นแต่ไม่ได้เสียงตอบรับใดๆ พอลองมาดูอีกทีก็พบว่ายัยนั่นฟุบหลับไปเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ -_,- ดูจากหนังสือบนโต๊ะผมพบว่านี่มันหนังสือของมหาลัยอ่าน!! =[]= โอ้วซาร่า! อย่าบอกนะว่ายัยนี่อ่านออกน่ะ T_T เทพจริงๆให้ตายเถอะโรบิน
หางตาผมไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่อยู่ในมือของยัยผมขาว มันชื่อสมุดจดเล่มพอดีมือ ผมถือวิสาสะหยิบเอามาอ่าน(ขอเสือกหน่อยเหอะ)
'12 ม.ค....'
อุ๊ยต๊ายตาย(เดมิช้านนน!!)ที่แท้ก็ไดอารี่นี่เอง หึๆๆ ^.^ ได้เวลาเก็บข้อมูล
'20 ก.ย.
ยัยหัวสีเหลืองนี่ใครกัน ทำไมมาโผล่ที่นี่ได้ ฉันได้ข่าวล่ะว่าเจ๊แกเป็นคู่หมั้นเฮียซาโซริ ดูท่าทางโง่ๆชะมัด เฮอะ'
ยะ... ยัยนี่ด่าพี่ผม -_-+++
'30 มิ.ย.
ฉันลองฝึกทำอาหารแหละ ห่วยมาก... แต่พอทำแล้วนึกถึงพี่แฮะ'
เอ๋? พี่ไหน สงสัยไอ้หัวแดงแหง =_=
ผมเปิดกลับไปกลับมามั่วๆ มีทั้งไอ้นี่ไอ้โน่น บลาๆๆๆ ไม่มีอะไรเด็ดเหรอ -0-
'XX X.X. พี่ฉันไปแล้ว...'(ที่เซ็นเซอร์ไว้เพราะเดี๋ยวไปตรงกับวันเกิดใครแล้วมันจะยุ่ง = =)
โอ๊ะ! นี่ไง O_O ผมหยุดอยู่ที่หน้านั้นแล้วเริ่มอ่านต่อ
'ตอนนี้ไม่รู้ว่าฉันร้องไห้ไปกี่รอบแล้วพอเห็นว่าพี่ตายต่อหน้าต่อตาตัวเอง แต่เธอก็ยังยิ้ม... ยิ้มอย่างอ่อนโยนจนฉันกลั้นร้ำตาไว้ไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ทั่วทั้งวังก็เศร้ากันหมด ข้ารับใช้ก็พลอยเศร้าไปด้วย ก็พี่ฉันเคยช่วยเหลือพวกเค้าไว้นี่นา พี่ซาโซริคอยมาปลอบฉันตลอด แต่มันก็ไม่ช่วยซักนิด...'
อ่านมาถึงตรงนี้ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอจนตีบ... สายตาเหลือบมองยัยผมขาวนิดๆก่อนจะหันมาอ่านต่อ
'แปลกนะ วันนั้นน่ะ วันงานศพ วันที่ฉันควรจะร้อง แต่รู้มั้ย ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย ทุกอย่างว่างเปล่าไปหมด ฉันมองหลุมศพพี่ตัวเองโดยไม่เสียน้ำตาซักหยด
ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้พี่สาวฉันกลับมา แต่คงทำไม่ได้ล่ะนะ... ฮะๆ'
ตุ้บ!
มือของผมแข็งทื่อจนทำไอ้ไดอารี่นั่นหลุดตกพื้น... รู้สึกหน้าชาไปหมด... ตัวแข็งหมดทั้งตัว... ผม... ทำอะไรไม่ถูก... มีแค่ประโยคหนึ่ง... ประโยคแรกที่ผมทำเธอร้องไห้...
'แล้วเธอไม่มีพี่สาวหรือไงหาถึงต้องมายืมพี่ฉัน! หรือว่าตายไปแล้ว!'
"ไอ้เลวเอ๊ย"
ผมก่นด่าตัวเองพร้อมหลับตาแน่น
'พี่โซอิตายไปแล้วนะเดมิ! นายพูดแบบนั้นได้ยังไง!!'
คำของพี่โผล่เข้ามาในหัวผมอีกทำให้ผมกำมือแน่นขึ้น
ผมนี่... ผมนี่มัน...!!!
เลวที่สุด...
------------------------------------------------------------------------------
ตอนท้ายเศร้าซะงั้น T_T
เจ้ไม่แน่ใจว่าเศร้าป่าว =v=;; ช่วยบอกหน่อย
ความคิดเห็น