Fic Naruto [Love in Akatsuki] องค์หญิงเดอิดาระ~ ภาค 2!!!

ลำดับตอนที่ #23 : ~Konan&Pein story~ บทที่ 2 : งานดูตัวสุดช็อค =[]=

#5 : ความคิดเห็นที่ 246

อยากให้มีฉากเลิฟซีนจางอิอิ ^///^

และก็~ช่วยอัพๆๆๆ~ให้มานไวไวหน่อยน่ะ อิอิ ^_^

Name : -*-จอมกวนส้นแล้วกันอิอิ [ IP : 113.53.180.3 ]
Email / Msn: -
วันที่: 3 มกราคม 2553 / 13:30

ได้จ้า จัดให้ ^w^

------------------------------------------------------------------------------







ณ โรงพยาบาลบำรุงร่าง(คล้ายคลึงกันบำรุงราชของบ้านเรา -*-)

ห้อง 0666


"แค่กๆ! โคนันเหรอลูก =O="

ชายชราผู้หนึ่งนอนไอค่อกแค่กบนเตียงมือสั่นๆแหง็กๆเหมือนกำลังเป็นลม(บ้าหมู) สายน้ำเกลือระโยงระยาง และคนผู้นั้นคือคุณปู่ผู้แสนดีของฉันนี่เอง -_- ท่านเข้าโรงบาลเพราะป่วยเป็นโรคอะไรไม่รู้แม่ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่าอาการหนักมากฉันเลยรีบสั่งคนขับรถให้เหยียบมิดมาที่มาหาเพื่อดูว่าตาย เอ้ย! อาการเป็นยังไงบ้าง =_=(เป็นหลานที่ประเสริฐจริงๆ =-=^^^)

"ค่ะ"

"เข้ามาใกล้ๆ... แค่ก! ปู่หน่อยได้มั้ย"

"เอ่อ..."

"รังเกียจปู่หรอ T^T"

เอิ่ม... ประมาณนั้นอะ = =;;;(เล๊วเลว อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างล่ะหนูๆ) ฉันส่ายหน้าแล้วเดินไปนั่งข้างๆคุณปู่ จากนั้นพี่แกก็ยื่นมือมาจับมือฉันแล้วเริ่มบทสนทนา

"โคนันเอ๊ย... จากนี้ไปไม่นาน... แค่กๆ! ปู่... คะ... คง... ยะ... อยู่ได้อีกไม่นาน"

"อย่าพูดแบบนั้นสิคะ! มันเป็นลางไม่ดีนะคะปู่!"

ฉันแย้งขึ้นโดยอัตโนมัติ ถึงยังไงนี่ก็ปู่ฉันนะ!

"ปู่... อยากจะ... แค่กๆๆ!! ขออะไรหลาน... เรื่องนึงได้มั้ย..."

"ว่ามาเลยค่ะ"

"หลาน... แค่ก! หลาน... ตะ ตะ... ต้องไป... แค่กกก!!!...... ดู... อึก... ดูตัวกับลูกชายของเพื่อนปู่..."

"ไม่มีทาง!!!"

ฉันตะโกนดังลั่นไปเจ็ดหลังคาบ้านแล้วลุกพรวดขึ้นทันที จะม่องเท่งแหลไม่แหลอยู่แล้วยังจะโยนเรื่องแบบนี้มให้หลานตัวเองอีกเรอะ! =[]= แล้วไอ้หลานเพื่อนปู้นี่มันก็ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้จะให้ฉันไว้ใจได้ไงว่ามันนิสัยดีไม่มีจ๊กมกน่ะ

"แต่... แต่ว่า... ปู่... แค่กๆๆๆ!!"

"เฮ้ย!คุณปู่ O_O"

ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเมื่ออยู่ๆปู่ก็ไอออกมาเป็นเลือดสีแดงฉานเลอะเต็มไปหมด ตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกดูก็รู้ว่าฉันหน้าซีดเป็นไก่ต้มไปแล้วเรียบร้อย

"ขอร้องล่ะ... โคนัน... ปู่ขอแค่นี้... เป็นเรื่องสุดท้าย... ทะ... ที่ปู่จะขอจริงๆ... ปะ... ปู่จะไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว... ขอร้องล่ะ... อุ๊บ!"

อยู่ๆคุณปู่ก็ทรุดลงไป หมอกับพยาบาลวิ่งชุลมุนเข้ามาแล้วรีบเข็นปู่เข้าห้องไอซียู ฉันจะทำไงดี!!!!!!!! งั้นก็ต้อง...........

"ปู่! หนูจะยอมไปดูตัวค่ะ!!!!!!!!"

ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงก่อนที่ประตูจะปิดลง อย่างน้อย... แค่ไปดูตัวเฉยๆมันไม่ถึงตายล่ะวะ! -_- (รึเปล่า...)


[Writer mode]

ภายในห้องไอซียูนั่นเองค่ะ... โคนันหารู้มั้ยว่าที่จริงแล้วปู่แกยังซิงๆอยู่เล้ย! =_________=^^^^ ป่วยก็ไม่ได้ป่วยแถมยังไปแข่งวิ่งมาราฑอนได้เลยมั้ง! แต่นี่คือแผนของปู่แกค่ะ เพราะพี่แกรู้ดีว่าถ้าพูดไปเฉยๆแบบนั้นโคนันไม่มีทางยอมจึงต้องแกล้งเป็นลมล้มพับร่างกายอ่อนเพลียแรงเริงบ่มี ซึ่งมันก็ได้ผล... ปู่แกสามารถทำให้คำสัญญาระหว่างเพื่อนของตัวเองเป็นจริงได้... และตอนนี้ก็ฉลองกันในห้องไอซียูค่ะ...

"ยะฮูวววววววววววววว!!!! ไอ้เพื่อนยาก!!! ฉันทำตามสัญญาได้แล้วนะเว้ย!!! 555+ เอ้า!พยาบาลเต้นรูดเสาหน่อยเร้วววววววววววว!!!"

"ปู่จ๋า~ ^^+++"(คุณย่า)

"แหะๆๆๆๆ ปู่ล้อเล่นน่าย่าจ๋า T^T"(เกือบโดนฆ่าแล้วมั้ยล่ะ)




ขอย้อนไปเมื่อสมัยสงครามเวียดนาม...

บึ่มๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!! ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!! ปังๆๆๆ!!!

"อ้ากกกกกกกกก!!"

ชายผู้หนึ่งร้องดังลั่นแล้วจับแขนที่โชกเลือดของตัวเอง และเนื่องจากโดนสาดกระสุนไปหลายนัดเลยทำให้ใกล้ม่องเท่งเข้าทุกทีแล้วครับพี่น้องครับ... - -

"โอว! เพื่อนยาก O[]O!!! นายพูดกับสิเพื่อน!"

"ฉันคงอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว TOT"

"ไม่! มรึงอย่าตาย! เพื่อน! กูรักมรึงว่ะ! TOT"

"เฮ้ยยยยยยยยย!!!! กูจะตายอยู่ร่อมแร่แล้วมาสภาพความลับอะไรตอนเน่! O[]O อีกอย่างพวกเรามีลูกมีเมียมีหลานแล้วนะโว้ย!"

"กูรักมรึงในถานะเพื่อนโว้ย!"

"แอ้ก! เพื่อนยาก TOT ฉันขอฝากสร้อยนี้... ไปให้หลานฉันด้วย!" ชายหนุ่มยื่นสร้อยของตัวเองให้ผู้เป็นเพื่อนแล้วพูดต่อ

"แกสัญญานะ... ถ้าหลานฉันเป็นผู้ชายแล้วหลานแกเป็นผู้หญิง... หลานของพวกเราทั้งสองจะต้องแต่งงานกัน TOT"

"กุสัญญาาาา~~~ TOT"



และในงานศพ.....

"ฮือๆๆ เค้าฝากไอ้นี่มาให้เธอน่ะ T___T"

ไอ้เพื่อนคนตาย(ไม่ต้องงง คุณปู่เอง...)เดินเข้าไปหาหญิงคนนึงที่อุ้มลูกชายในอ้อมกอดแล้วร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม จากนั้นก็ยื่นสร้อยของเพื่อนตัวเองให้แล้วพูดต่อว่า

"มันฝากมาให้ฉันให้เอามาให้เธอ มันบอกว่าถ้าเมื่อไหร่ที่หลานเธอเป็นผู้ชายแล้วหลานฉันเป็นผู้หญิง... หลานพวกเราจะแต่งงานกัน T^T"

"ฮึกๆ ฮือออ... T______T คุณพ่อ..."


ขอจบประวัติอันปัญญาอ่อนแต่เพียงเท่านี้ก่อนคนแต่งจะประสาทรับประทานตายหน้าคอม - -^





ณ วังอาคัสสึกิ อิ~ อิ~ อิ~ อิ~...

ปัง! ปัง!

เสียงกระสุนดังลั่นทั่วบริเวณเมื่อเจ้าของผมสีส้มยิงปืนออกไปโดนเป้าที่วางไว้ เสียงตบมือเกรียวจากคนใช้มาพร้อมเสียงชื่นชมของครูผู้สอน 
เพนถอดที่ครอบหู(ไอ้ที่คล้ายๆหูฟังนั่นน่ะ)ออกเผยให้เห็นสายตาคมกริบทำให้คนใช้ที่เป็นเพศตรงข้ามและเพศที่สาม(เฮ้ย!)กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่

"เพน..."

เสียงแหบพร่าของชายวัยกลางคนนึงเรียกลูกตัวเองให้หันมามอง เพนเลิกคิ้วนิดนึงเป็นเชิงถามแล้วชายวัยกลางจึงพูดต่อ

"พ่อขอคุยอะไรด้วยหน่อยซิ"

"ครับ"

เพนยื่นปืนให้คนรับใช้แล้วเดินตามชายวัยกลางที่เป็นบุพการีของตัวเองไปที่ห้อองโถงใหญ่ จากนั้นเมื่อประตูปิด... ทั้งสองก็...

"นี่แก๊!!! ไอ้ลูกทรพี!!! ฉันบอกให้แกไปเตรียมตัวสำหรับงานดูตัวพรุ่งนี้แกกลับไปนั่งยิงปืนปังๆๆๆที่สนามยิงปื๊นนนนน!!!"

ผัวะ!

ผู้เป็นบุพการีถีบงามๆที่หลังเพนแล้วว้ากใส่เสียงดังลั่นบ้านจนหมาหันมามอง ( - -) ประมาณว่า 'เกิดระเบิดปะลำมานูหรือไงฟะ'

"เฮ้ยยยย! นี่ไอ้แก่!(แร๊งงง... ห้ามเรียกพ่อแม่แบบนี้เด็ดขาดนะพี่น้อง) ฉันก็บอกจนปากเปียกปากแฉะแล้วว่า... ไม่ไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!"

เพนพูดรัวคำท้ายจนน้ำลายสาดกระเซ็นเต็มหน้าบุพการีของตัวเอง = = จนบุพการีต้องเช็ดหน้าตัวเองแล้วถีบซ้ำเข้าไปกลางท้ายทอยลูกตัวเองอย่างไม่ปรานี(นี่คือการแสดงความรักต่อกันของสองพ่อลูกคู่นี้)

ปึงๆๆๆ!!! ผัวะๆๆๆ!!!

"แกนะแก! นี่เป็นถึงคำสั่งอันล้ำค่าที่สุดของปู่แกเลยนะ! แกต้องไป!"

"ไม่ไป!"

"ต้องไป!"

"ไม่ไป!!!!"

"ต้องป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!"

"ม่ายป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!"

ครืนนน!!!

ตัวบ้านสั่นเพราะแรงเสียงของสองพ่อลูกจนบ้านเอียงไป 45 องศา ปลาแตกตื่น หมาเห่าหนักกว่าเดิม และต้นไม้โค่นไปสิบต้นเรียงหน้ากระดานได้อย่างสวยงาม(แงะ) แหกปากกันจนเกิดแผ่นดินไหวเลยที่เดียวครับพี่น๊องงงง!!! =[]=

แอ๊ดดด~~

"แหม~ สองพ่อลูกเอะอะอะไรกันเนี่ยจ้ะ ^^ ดังไปถึงที่สวนเชียว"

หญิงผู้หนึ่งเปิดประตูเข้ามาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อยพร้อมส่งยิ้มให้ทั้งสองพ่อลูก... แต่ไม่ใช่ยิ้มแบบน่ารักๆนะ... เพราะ she ยิ้มแบบสยองจนทั้งสองพ่อลูกขนลุกซู่~~~

"ก็ดูพ่อดิแม่ ผมบอกปากจะฉีกแล้วว่าไม่อยากไปดูตัวพ่อก็ดึงดังจะให้ไปให้ได้ ผู้ใหญ่อาร๊ายยยย~~ ทำตัวเหมือนเด็ก! - -"

"แกว่าใครเหมือนเด็กไอ้ลูกเวร!"

พ่อเพนลุกพรวดแล้วทำท่าจะกระโดดเตะก้านคอลูกตัวเองให้คอหักตายภายในสามวิ

"นี่ตัวเอง อย่าพูดแบบนั้นกับลูกสิ ^^"

"เฮือก! =O=;;;"(สยองงงง~~~ T^T)

"คุณออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่านะคะ ฉันจะคุยกับลูกเอง ^_^"

"ได้จ้ะ T_T"

แล้วพ่อเพนก็หลบฉากออกไปจากห้อง แต่ก่อนออกดันยังไม่ลืมหันมาจิกตาใส่ลูกตัวเอง =_= เมื่อบิดาได้ออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงลูกบังเกิดเกล้ากับมารดาผู้มีคราบนางฟ้า 50% และคราบปิศาส 90% (เอ๊ะ!ยังไง -*-)

"ลูกจ๋า ทำไมถึงไม่อยากไปดูตัวล่ะ ^^"

รอยยิ้มปิศาสโผล่ออกมาทำให้ลูกบังเกิดเกล้ากลืนน้ำลายดังเอื๊อกแล้วตอบไปว่า...

"โธ่แม่! ถึงจะเป็นคำสัญญาระหว่างปู่ก็เหอะ แต่จะให้ไปดูตัวกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่เคยเห็นหน้า แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าใช่ผู้หญิงจริงหรือกรุงศรีกระเทยไทย  - -"

"คิดว่าหลานอีกฝ่ายเป็นแบบน้องปอยจีเน็ดหรอลูกแม่ ^.^"

"เอ่อ... อืม... ประมาณนั้นอะ"

ความทรงจำของเพนวัยเด็กโผล่พรวดออกมาทันที เมื่อประมาณตอนอยู่ ป.6 พี่แกได้ไปปิ๊งปั๊งกับน้อง 'ดวงตา' ที่มีตาสวยเสียงใสและหุ่นอันเซ็กซี่ -..- พอตอนงานเลี้ยงส่งเพนเลยตัดสินใจสารภาพความในใจ... แต่ก็โดนสวนกลับมาแบบนี้...

'ได้เล้ย! ถ้าเธอไม่รังเกียจกระเทยแปลงเพศอย่างฉัน... ก็โอเค๊! >///<'

และก่อนที่ น้อง 'ดวงตา' จะโผเขากอด เพนที่อยู่ในอาการเอ๋อเหรอทิงนองนอยไป 2 วิ ก็รีบเผ่นแนบเข้ากรีบเมฆไปในทันทีโดยไม่หันกลับไปมอง(เรื่องนี้หน้าเห็นใจ - -)

"แหมลูกก็... คิดไปนั่น ปู่เราบอกว่าถ้าหลานเราเป็นผู้ชายแล้วหลานของอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงจะให้แต่งงานกันนะจ้ะ ไม่ใช่ให้ไปทำอะไรวิปริตแบบนั้นซะหน่อย"

"ง่ะ =O="

"งั้นก็ไปดูตัวเถอะนะจ้ะ ^^"

"ไม่!"

"หืม... กล้าขัดฉันงั้นเหรอ~ ^^"

"ไม่คร้าบบบบ~~ T^T"

"งั้นพรุ่งนี้ไปดูตัว"

"คร้าบบบบบ..."

"ดีมากจ้ะ ^-^"

แม่เพน : ลองไม่ไปอีกทีสิแม่จับเชือด! =_=+++

และแล้ว... ก็ถึงวันนรกเปิดของทั้งสอง =_=;;;

"ทำไมแกไปผูกเนกไทไอ้ลูกเวง =_="

พ่อเพนพูดเมื่อเห็นลูกตัวเองใส่ชุดทักสิโด้แต่ยังถือเนกไทคามือไว้อยู่แถมยังทำตาขว้างอีกต่างหาก

"ขี้เกียจ... โว้ยยยยย!!! =O="

"แก๊!!!"

"พ่อจ๋า~ ลูกจ๋า~ ถึงวันนี้ยังจะทะเลาะกันอีกเหรอ ^^~"

"ง่ะ... =[]= ไม่แล้วจ้ะแม่จ๋า~"

"ใช่ๆ ผมกับพ่อรักกันจะตาย เนอะๆ - -*"

สองพ่อลูกพูดแล้วกอดคอกันอย่างกลมเกลียว คุณแม่ยิ้มอย่างพอใจ แต่พอหันหลังกลับไปทั้งสองก็พูดกันผ่านฟันว่า

"หึๆๆ รอดไปนะเมิง ^_^+++"

"เออไอ้แก่ -_-+++"

"แก๊...!!!" 

ขวับ! ชิ้ง! ^^+++(สายตาอาฆาตของนางผู้เป็นที่รักยิ่ง)

"ช่างเป็นลูกที่น่ารักอะไรแบบเน๊!!!! ^^+++"(กัดฟันพูด)

"ขอบคุณครับ ^^+"

"แหม เห็นสองพ่อลูกรักกันแบบนี้ค่อยอุ่นใจหน่อย"

เอ่อ... ไม่ทราบว่ามันรักกันตรงไหนฟะ -*-! เห็นแทบจะฆ่ากันตายทุกๆ 3 วินาทีหลังจากจ้องตากัน

นี่คือการประมวลผลจากสายตาทั้งสอง...

'ฝากไว้ก่อนเหอะ!' (- -+++)<---ผู้เป็นพ่อ

'เรื่องของแกไอ้แก่' (- -+++)<---ผู้เป็นลูก

"เอ้า!เพน ไปที่ห้องได้แล้วลูก เดี๋ยวสะใภ้แม่รอนาน ^^"

"คร้าบบบ~"

เพนตอบเสียงเหนื่อยๆแล้วเดินไปที่ห้องรับรองสุดหรูที่มีฉากคั่นกลางระหว่างฝ่ายหญิงและฝ่ายชายเพื่อนเอาไว้บังหน้ากันก่อน (ได้ความรู้อันนี้มาจากพี่ตัวเองแต่รู้สึกว่ามันจะโม้มากกว่า -_-) พอทั้งสองฝ่ายคุยกันเสร็จแล้วถึงจะเปิดฉากให้เห็นหน้ากันจะๆไปเลย

"เดี๋ยวลูกคุยกับคู่หมั้นไปก่อนนะจ้ะ ^^ แม่จะรออยู่ข้างนอก"

"คร้าบบบบ~"

แอ๊ดดดด~ ปังงง....

เงียบ...

ทั้งสองยังคงไม่คุยอะไรกัน เพนนั่งเท้าคางอย่างเซ็งๆแล้วหยิบบทพูดของพ่อที่เตรียมไว้ให้ตัวเองออกมาแล้วอ่าน

'สวัสดีครับ'

เพน : แบบเบสิคเหรอไอ้แก่ -_-^

"สะ... สวัสดีครับ"

"เอ่อ... ค่ะ"

'วันนี้คุณดูสวยมากเลยนะครับ'

เพน : ตูยังไม่ทันเห็นหน้าก็ให้ชมว่าสวยแล้ว ถ้าขี้เหร่ขึ้นมาแกต้องรับผิดชอบนะเฟ้ย!

"วันนี้... คุณดูสวยมากนะครับ -_-^^^"

"รู้ได้ยังไง คุณยังไม่ทันเห็นหน้าฉันเลย"

เพน : ก็นั่นน่ะสิ =_=!

'แหะๆ ผมเดาเอา'

เวร...

"ผมเดาเอา =_=+++"

"=_=^^^"

โคนัน : นี่มันเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ!

"เปิดฉากกกกกกกกกกก!!!"(เสียงพ่อเพน)

เพน : เฮ้ย! ไอ้พ่อบ้านั่นมันคิดอะไรของมันฟะ! =[]=

โคนัน : เสียงใครน่ะ = =?

ครืนนนนน~

ฉากกั้นค่อยๆเลื่อนออกมา เพนค่อยๆกันไปมองช้าแบบสโลวโมวช่านนน~(ออกเสียงยานทำไมฟะตู =[]=)และเมื่อทั้งสองเห็นหน้ากันเท่านั้นแหละ...(เตรียมที่อุดหูและนับถอยหลัง...)

3...

2...

1...!

0..........................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"ไอ้หัวส้มมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!"

"ยัยไตปลาาาาาาาาาา!!!! อาาา~ อาาา~~ อาาาา~~~ อาาาาา~~~~"


นอกฉาก

ไลท์ - เพน... มรึงจะเอคโค่ทำซากไททานิคเรอะ! =[]=!!!

เพน - เพื่อความฮาสำหรับคนอ่านต่างหาก =..=

ไลท์ - =[]=!!!



เข้าเรื่องต่อ

เพน : หนอยยยยย!!! ไอ้พ่อบ้า!

โคนัน : ตะ... ตาแก่เจ้าเล่ห์เอ๊ย!

"เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ!"

"แล้วนายล่ะ!"

ต่างคนต่างชี้หน้ากัน แต่ที่เหมือนกันคือ........ โกรธบุพการีอย่างแรง 
= =





ต่อมาที่โรงฝึกวิชาป้องกันตัวของบ้านเพน


"ทำไมต้องเป็นยัยไตปลานั่นด้วยวะ!!!"

ย้ากกกกกกกกก!!!

ตูมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!

เพนจับครูฝึกทุ่มลงไปเป็นหนึ่งเดียวกับพื้น จนพื้นถึงกับเป็นรอยร้าวและครูฝึกหัวล้างข้างแตกและวิญญาณไหลออกจากร่างไปแล้ว =[]=

"ไอหย่า~ คุณชายกริ้วจัดเว้ยเฮ้ย! =[   ]="

ครูฝึกคนอื่นไปรวมตัวกับอยู่มุมห้องเพราะหวาดผวากับเพนที่ตอนนี้ปล่อยรังสีอำมหิตออกมาแล้วหักนิ้วกร๊อบๆ ชวนสยอง

"ใครคนต่อไป!!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~~~~ T[    ]T"(ครูฝึกแต๋วแตกเว้ยเฮ้ย! =[]=)

ครูฝึกรีบแย่งกันออกจากห้องพร้อมใจกันอัดเข้าประตูที่เล็กกะจิ๊ดนึง ง่ายๆคือพวกมันแทบจะเหยียบกันตาย

หมับ!!

"แว้กกกกกกก!!!"

ตูมมมมมมมม!!!

เพนล็อคคอครูฝึกผู้โชคร้ายคนนึงแล้วใช้ท่าบอร์ดี้สแลมอัดเข้ากำแพงจนน็อคคาที่(มันสุดยอดจริงๆ = =;;;)

"ชิ! มีแต่พวกห่วยๆ เอ๊ะ!" เพนชะงักกระทันหันเพราะมีมือเล็กๆมาจับที่แขน จากนั้นก็เปลี่ยนมาที่ต้นแขนแล้วใช้มืออีกข้างบิดอย่างแรงจนไปตามแรง

"ย้าาาา!!!"

"เหวออออออออ!!!!"

ตูมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!

แปะๆๆๆๆ~~

"สุดยอดเลยค่าคุณหนู"

"เยี่ยมมากค่า"

โซอิปัดมือแล้วมองหน้าพี่ตัวเองที่ลงไปกองกับพื้นแล้ว = =(ก๊ากกก! สู้น้องสาวตัวเองไม่ได้!)

"พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย ซ้อมซะครูฝึกตัยหองกันหมดแล้วเห็ยมั้ย -_-"

"เฮอะ! เงียบน่า!"

เพนสะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปที่สวนด้วยอารมณ์ขุ่นๆ

'ให้ตาย! ต่อไปฉันคงได้เป็นบ้าตายแหงมๆ ทำไมต้องเป็นยัยนั่นด้วยนะ!'

------------------------------------------------------------------------------

มีอย่างนึงจะถาม...

ฝีมือไลท์ตกลงรึเปล่า! T^T???