ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ~Konan&Pein story~ กว่าเราจะรักกัน : บทนำ วันที่เพื่อนรักต้องจากกัน
โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!! ได้อัพซะที!!!
ใจจะขาดตาย(ห่-า)แว้ววววววววววว!!!! =__________=^^^^
วันนี้อัพแบบมีเวลาจำกัดน้อยมาก!
เอ้า! สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!! o(-_-o)+++
**หมายเหตุ** เนื่องจากไลท์ยังไม่ค่อยรู้เรื่องมหาลัยมากมายบางตอนที่มันไม่เหมือนที่หมาลัยเค้าทำกันก็ต้องขออภัยอย่างสูงงงง (_ _^^)
ปล. ฉากนี้ออกแนวเศร้าๆหน่อย แต่ถ้าฉากต่อไปล่ะก็... อิๆ -.-
------------------------------------------------------------------------------
หลายปีก่อนนั้นเอง...
ณ โรงเรียน
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! ไม่นะ!!!!! TOT คะแนนห่วยแบบนี้มีหวังฉันโดนแม่เล่นงานแน่"
มากิเพื่อนสาวของฉันตะโกนเสียงดังเมื่อได้ดูใบประกาศคะแนนสอบวิชาภาษาอังกฤษซึ่งไม่ค่อยจะรอดแต่ฉันกลับได้คะแนนนำลิ่วไปเลย U_U รู้สึกแปลกชะมัด
"อ่า ใจเย็นน่าเพื่อน ตั้งใจเรียนเดี๋ยวก็ได้เองแหละ"
ฉันยิ้มให้กำลังใจ คนข้างหน้าเงยหน้าขึ้นแล้วซับน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วยิ้มให้ฉันตอบแต่น้ำตายังไหลพรากอยู่ =_=^^^ เอิ่ม... ไม่ต้องฝืนก็ได้มั้งคุณเพื่อน
"อ๊ะ... รถมารับกลับแล้วล่ะ ฉันไปก่อนนะ"
"อือ"
มากิหิ้วกระเป๋าแล้วเดินไปทางรถของตัวเอง มากิเป็นคนขี้โรคน่ะ บางวันก็เลยต้องกลับบ้านก่อนเวลา ได้ยินมาว่าเป็นโรคอะไรซักอย่างกำลังรักษาอยู่ ส่วนฉันก็เอาใจช่วยมากิอยู่ห่างๆขอให้มากิหายเร็วๆจะได้มาร้องเพลงลาโรงเรียนนี้ด้วยกัน... ขอให้มากิหายไวๆด้วยเถ๊อะ (_/\_)
1 อาทิตย์ต่อมา
มากิยังไม่มาโรงเรียนเลย...
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันว่ามันแปลกนะ ช่วงนี้มากิหายหน้าไปเลย หรือว่าอาการป่วยกำเริบ... เอ่อ... เลิกคิดดีกว่า = =
ครืน...
"ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย วันนี้ครูมีข่าวมาแจ้งให้ทราบ"
ทุกคนหยุดคุยกันแล้วหันมาฟังอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ดูท่าทางอาจารย์เครียดๆนะ... สงสัยข่าวร้ายของครูแต่ข่าวดีของนร.แน่เลย = =
"เฮ้อ... ครูมีข่าว เอ่อ... เกี่ยวกับมากิน่ะ"
"..."
ตอนนี้ความเงียบปกคลุม ทุกคนตั้งใจฟังอาจารย์มากขึ้น ไม่มีใครพูดออกมาซักคำ อาจารย์พูดขาดช่วงไปแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดต่อ
"ที่เค้าไม่มาหลายวันเป็นเพราะอาการป่วยกำเริบ แพทย์เลยให้รักษาตัวอยู่ที่บ้านก่อน... แต่วันนึง..."
"รีบๆเล่าสิจารย์" นักเรียนชายคนนึงพูดเสียงเครียด นร.คนอื่นๆก็เห็นด้วยเช่นกัน
"พวกเธอคงจะตกใจกับเรื่องนี้ แต่ครูกำลังจะบอกว่า วันนึงเค้าได้ประสบอุบัติเหตุที่โดนกระแทกอย่างแรง... จึงทำให้..."
"ให้อะไรจารย์... ให้อะไร!"
ฉันตะโกนขึ้นเสียงดังจนเพื่อนๆคนอื่นต้องวิ่งมากล่อมให้ฉันนั่งลงเหมือนเดิม อาจารย์หลับตาแล้วพูดออกมา
"ทำให้มากิไม่สามารถอยู่กับพวกเราต่อได้..."
"...หมาย...ความ...............ว่า?...................."
"มะ... มะ... มากิเสียชีวิตลงแล้วนักเรียน..."
พออาจารย์พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปโดยเร็ว ฉันแทบจะสลบกับที่ เพื่อนคนอื่นๆถึงกับร้องไห้ออกมา
"ไม่จริง! ฮือออออออ"
"ไม่มีทาง! กรี๊ดดดดดด!"
"ฮือ มากิ!"
"ฮึก... ฮือ..."
"อาจารย์โกหกใช่มั้ย!"
"ไม่นะ!!!!"
"ม่ายยยยยยยย!"
ต่อมา...
"ขอให้เธอมีความสุขนะมากิ"
ฉันพูดเบาๆแล้ววางดอกไม้ไว้หน้าหลุมศพของมากิ ทุกคนในงานมีเกือบเกินครึ่งที่ร้องไห้ออกมา บางคนก็น้ำตาคลอเบ่า แม้กระทั้งพวกคนรับใช้ของมากิยังร้องไห้กันหมด เพราะมากิเป็นคนที่ช่วยพวกเธอให้มีงานทำและส่งเงินไปให้พ่อแม่ ถึงทำงานผิดพลาดมากิเองก็ไม่เคยลดเงินเดือนเลย ฉันเดินไปนั่งข้างๆเพื่อนที่มาด้วย หนึ่งในนั้นสะกิดหลังฉันแล้วกระซิบว่า
"นี่โคนัน ดูเด็กคนนั้นสิ"
ฉันมองไปที่หลุมฝังศพ มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆผมสั้นสีขาวตาสีฟ้าคนนึงยืนอยู่ข้างหน้า สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความเย็นชาและไม่มีความเศร้าอยู่เลย
"อืม ทำไมหรอ"
"เด็กคนนั้นนั่นแหละน้องของมากิล่ะ"
"หา จริงเหรอ"
อีกคนเข้ามาร่วมด้วย
"อืม ใช่"
"แย่จังเลยนะ ตัวแค่นี้เอง สงสัยจะเสียใจมากแน่ๆ"
"แต่ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"
อยู่ๆก็มีเสียงคนอีกคนแทรกขึ้นมา พวกฉันหันไปมองตามเสียง เจ้าของเสียงเป็นผู้หญิง นับได้ว่าสวยมากเลยก็ได้ แต่การแต่งตัวของเธอมันทำให้พวกฉันพากันขมวดคิ้วแน่น เพราะเธอแต่งตัวในชุดสีดำก็จริง แต่มันเป็นชุดสายเดี่ยวกระโปรงสั้นเลยมาเหนือเข่า ซึ่งฉันว่ามันไม่สุภาพมากๆเมื่อมางานศพของคนอื่นแบบนี้!
"หมายความว่าไงหรอคะ"
เพื่อนคนนึงถามขึ้น ผู้หญิงคนนั้นหรี่ตามองพวกฉันเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า
"ก็ดูทำหน้าเข้าสิ พี่ตัวเองพึ่งตายแท้ๆแต่กลับทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับเค้าเลย เด็กแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!"
"..."
พวกฉันไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ทำเป็นเงียบๆไม่รู้อะไร แต่แล้วพวกแขกคนอื่นๆก็พากันกระซิบกันใหญ่เพราะคนที่พูดกับพวกฉันเมื่อกี้พูดดังมากพอที่คนอื่นจะได้ยิน
"จริงด้วยสิ คุณหนูไม่อยู่บนโลกนี้แล้วกลับไม่เสียใจซักนิด"
"ใช่ๆ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นร้องไห้ฟูมฟายไปแล้ว"
"เด็กอะไรกันเนี่ย"
"ยังกับเป็นปีศาสแหนะเด็กคนนั้นน่ะ"
ฉันมองไปที่สายตาของน้องมากิ เธอยังคงมีสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์อย่างอื่นเหมือนเดิม แต่นั่นยิ่งทำให้ทุกคนเริ่มออกปากซุบซิบกันยิ่งกว่าเดิม
"สงสัยยัยเด็กนั่นคงจะไม่เคยคิดว่าคุณมากิเป็นพี่ก็ได้"
"ต๊าย! แบบนี้ก็ยังกล้ามางานศพอีก หน้าด้านจริงๆ"
"หรือว่ายัยเด็กนั่นเป็นคนฆ่า!"
ปึง!!!!!!!
แล้วเหตุการณ์ก็เริ่มยุ่งขึ้น เพราะเด็กผู้ชายผมสีแดงคนนึงที่น่าจะเป็นญาติของมากิเข้ามาชกคนที่พูดเมื่อกี้จนล้มลงไปกองกับพื้น แขกในงานเลิกซุบซิบทันที เขาเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนที่พูดแล้วตะคอกใส่เสียงดัง
"หยุด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้ถ้าแกยังไม่อยากตาย!!! แกว่าไงนะ!! แกยังกล้าพูดแบบนั้นออกมาอีกเหรอหาไอ้สวะ!!!"
แขกคนอื่นรีบแยกทั้งสองออกจากกันโดยเร็ว ฉันเหลือบไปเห๋นน้องของมากิวางดอกไม้ลงหน้าหลุมศพ เธอเหมือนจะไม่สนใจเหตุการณ์ด้านหลังแม้แต่น้อย ความสนใจของฉันกลับมาที่เดิม เพราะเด็กผู้ชายผมแดงคนเดิมสบัดแขกที่เข้ามาห้ามกระเด็นไปคนละทิศละทางแล้วเดินเข้าไปหาตัวการของเรื่องทั้งหมด
"เธอกล้าพูดแบบนั้นมาได้งั้นเหรอซันนี่! อย่าคิดนะว่าฉันไม่ได้ยิน!"
"ก็มันจริงนี่!!! ยัยเด็กนั่นไม่ได้แสดงสีหน้าเลยว่าตัวเองเสียใจที่พี่ตายซ้ำยังทำท่าทางสบายๆไม่ทุกข์ไม่ร้อนแม้แต่น้อย!!!"
"หุบปาก! ฉันเหลืออดแล้ว ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก! เราจบกัน!"
เขาพูดเสียงเฉียบขาด ผู้หญิงที่ชื่อซันนี่หรือคนที่ทำเรื่องทั้งหมดเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วรีบจับแขนเข้าไม่ให้ไปไหนแล้วพูดเสียงดัง
"ไม่! นายกล้าเหรอ!"
เขาไม่พูดแต่สบัดแขนตัวเองหลุดออกจากการเกาะกุมของซันนี่ น้องของมากิเดินเข้ามาจับมือของเขา ตอนนี้เธอเอาหมวกเสื้อมาคลุมที่หัว สีหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม
"พี่"
"...ซะ...โซอิ..."
"กลับบ้านเถอะ..."
เขาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วสองคนนั้นก็เดินไปขึ้นรถของตัวเอง พอมันขับห่างออกไปคนที่ชื่อซันนี่ก็กรีดร้องเสียงดังลั่นงาน
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!"
------------------------------------------------------------------------------
จบแว้วตอนนี้ พอดีอาการอยากแต่งฉากเศร้ามันกำเริบเลยแต่งดูก็ได้ด้วยประการละฉะนี้นี่แหละ = = พอดีมีคนอยากให้โคนันมีบทก็เลยให้(เพราะพากษ์ 1 ไม่มีบทซักกะจิ๊ด T^T)เดี๋ยวคงมีอีกยาวนั่นแหละ เหอๆ เม้นนะจ้ะเพราะไลท์อุตส่าห์มาอัพ ไม่เม้นจะดอง... ดองงงง... และดองงงงงง.........
ใจจะขาดตาย(ห่-า)แว้ววววววววววว!!!! =__________=^^^^
วันนี้อัพแบบมีเวลาจำกัดน้อยมาก!
เอ้า! สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!! o(-_-o)+++
**หมายเหตุ** เนื่องจากไลท์ยังไม่ค่อยรู้เรื่องมหาลัยมากมายบางตอนที่มันไม่เหมือนที่หมาลัยเค้าทำกันก็ต้องขออภัยอย่างสูงงงง (_ _^^)
ปล. ฉากนี้ออกแนวเศร้าๆหน่อย แต่ถ้าฉากต่อไปล่ะก็... อิๆ -.-
------------------------------------------------------------------------------
หลายปีก่อนนั้นเอง...
ณ โรงเรียน
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! ไม่นะ!!!!! TOT คะแนนห่วยแบบนี้มีหวังฉันโดนแม่เล่นงานแน่"
มากิเพื่อนสาวของฉันตะโกนเสียงดังเมื่อได้ดูใบประกาศคะแนนสอบวิชาภาษาอังกฤษซึ่งไม่ค่อยจะรอดแต่ฉันกลับได้คะแนนนำลิ่วไปเลย U_U รู้สึกแปลกชะมัด
"อ่า ใจเย็นน่าเพื่อน ตั้งใจเรียนเดี๋ยวก็ได้เองแหละ"
ฉันยิ้มให้กำลังใจ คนข้างหน้าเงยหน้าขึ้นแล้วซับน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วยิ้มให้ฉันตอบแต่น้ำตายังไหลพรากอยู่ =_=^^^ เอิ่ม... ไม่ต้องฝืนก็ได้มั้งคุณเพื่อน
"อ๊ะ... รถมารับกลับแล้วล่ะ ฉันไปก่อนนะ"
"อือ"
มากิหิ้วกระเป๋าแล้วเดินไปทางรถของตัวเอง มากิเป็นคนขี้โรคน่ะ บางวันก็เลยต้องกลับบ้านก่อนเวลา ได้ยินมาว่าเป็นโรคอะไรซักอย่างกำลังรักษาอยู่ ส่วนฉันก็เอาใจช่วยมากิอยู่ห่างๆขอให้มากิหายเร็วๆจะได้มาร้องเพลงลาโรงเรียนนี้ด้วยกัน... ขอให้มากิหายไวๆด้วยเถ๊อะ (_/\_)
1 อาทิตย์ต่อมา
มากิยังไม่มาโรงเรียนเลย...
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันว่ามันแปลกนะ ช่วงนี้มากิหายหน้าไปเลย หรือว่าอาการป่วยกำเริบ... เอ่อ... เลิกคิดดีกว่า = =
ครืน...
"ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย วันนี้ครูมีข่าวมาแจ้งให้ทราบ"
ทุกคนหยุดคุยกันแล้วหันมาฟังอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ดูท่าทางอาจารย์เครียดๆนะ... สงสัยข่าวร้ายของครูแต่ข่าวดีของนร.แน่เลย = =
"เฮ้อ... ครูมีข่าว เอ่อ... เกี่ยวกับมากิน่ะ"
"..."
ตอนนี้ความเงียบปกคลุม ทุกคนตั้งใจฟังอาจารย์มากขึ้น ไม่มีใครพูดออกมาซักคำ อาจารย์พูดขาดช่วงไปแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดต่อ
"ที่เค้าไม่มาหลายวันเป็นเพราะอาการป่วยกำเริบ แพทย์เลยให้รักษาตัวอยู่ที่บ้านก่อน... แต่วันนึง..."
"รีบๆเล่าสิจารย์" นักเรียนชายคนนึงพูดเสียงเครียด นร.คนอื่นๆก็เห็นด้วยเช่นกัน
"พวกเธอคงจะตกใจกับเรื่องนี้ แต่ครูกำลังจะบอกว่า วันนึงเค้าได้ประสบอุบัติเหตุที่โดนกระแทกอย่างแรง... จึงทำให้..."
"ให้อะไรจารย์... ให้อะไร!"
ฉันตะโกนขึ้นเสียงดังจนเพื่อนๆคนอื่นต้องวิ่งมากล่อมให้ฉันนั่งลงเหมือนเดิม อาจารย์หลับตาแล้วพูดออกมา
"ทำให้มากิไม่สามารถอยู่กับพวกเราต่อได้..."
"...หมาย...ความ...............ว่า?...................."
"มะ... มะ... มากิเสียชีวิตลงแล้วนักเรียน..."
พออาจารย์พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปโดยเร็ว ฉันแทบจะสลบกับที่ เพื่อนคนอื่นๆถึงกับร้องไห้ออกมา
"ไม่จริง! ฮือออออออ"
"ไม่มีทาง! กรี๊ดดดดดด!"
"ฮือ มากิ!"
"ฮึก... ฮือ..."
"อาจารย์โกหกใช่มั้ย!"
"ไม่นะ!!!!"
"ม่ายยยยยยยย!"
ต่อมา...
"ขอให้เธอมีความสุขนะมากิ"
ฉันพูดเบาๆแล้ววางดอกไม้ไว้หน้าหลุมศพของมากิ ทุกคนในงานมีเกือบเกินครึ่งที่ร้องไห้ออกมา บางคนก็น้ำตาคลอเบ่า แม้กระทั้งพวกคนรับใช้ของมากิยังร้องไห้กันหมด เพราะมากิเป็นคนที่ช่วยพวกเธอให้มีงานทำและส่งเงินไปให้พ่อแม่ ถึงทำงานผิดพลาดมากิเองก็ไม่เคยลดเงินเดือนเลย ฉันเดินไปนั่งข้างๆเพื่อนที่มาด้วย หนึ่งในนั้นสะกิดหลังฉันแล้วกระซิบว่า
"นี่โคนัน ดูเด็กคนนั้นสิ"
ฉันมองไปที่หลุมฝังศพ มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆผมสั้นสีขาวตาสีฟ้าคนนึงยืนอยู่ข้างหน้า สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความเย็นชาและไม่มีความเศร้าอยู่เลย
"อืม ทำไมหรอ"
"เด็กคนนั้นนั่นแหละน้องของมากิล่ะ"
"หา จริงเหรอ"
อีกคนเข้ามาร่วมด้วย
"อืม ใช่"
"แย่จังเลยนะ ตัวแค่นี้เอง สงสัยจะเสียใจมากแน่ๆ"
"แต่ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"
อยู่ๆก็มีเสียงคนอีกคนแทรกขึ้นมา พวกฉันหันไปมองตามเสียง เจ้าของเสียงเป็นผู้หญิง นับได้ว่าสวยมากเลยก็ได้ แต่การแต่งตัวของเธอมันทำให้พวกฉันพากันขมวดคิ้วแน่น เพราะเธอแต่งตัวในชุดสีดำก็จริง แต่มันเป็นชุดสายเดี่ยวกระโปรงสั้นเลยมาเหนือเข่า ซึ่งฉันว่ามันไม่สุภาพมากๆเมื่อมางานศพของคนอื่นแบบนี้!
"หมายความว่าไงหรอคะ"
เพื่อนคนนึงถามขึ้น ผู้หญิงคนนั้นหรี่ตามองพวกฉันเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า
"ก็ดูทำหน้าเข้าสิ พี่ตัวเองพึ่งตายแท้ๆแต่กลับทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับเค้าเลย เด็กแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!"
"..."
พวกฉันไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ทำเป็นเงียบๆไม่รู้อะไร แต่แล้วพวกแขกคนอื่นๆก็พากันกระซิบกันใหญ่เพราะคนที่พูดกับพวกฉันเมื่อกี้พูดดังมากพอที่คนอื่นจะได้ยิน
"จริงด้วยสิ คุณหนูไม่อยู่บนโลกนี้แล้วกลับไม่เสียใจซักนิด"
"ใช่ๆ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นร้องไห้ฟูมฟายไปแล้ว"
"เด็กอะไรกันเนี่ย"
"ยังกับเป็นปีศาสแหนะเด็กคนนั้นน่ะ"
ฉันมองไปที่สายตาของน้องมากิ เธอยังคงมีสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์อย่างอื่นเหมือนเดิม แต่นั่นยิ่งทำให้ทุกคนเริ่มออกปากซุบซิบกันยิ่งกว่าเดิม
"สงสัยยัยเด็กนั่นคงจะไม่เคยคิดว่าคุณมากิเป็นพี่ก็ได้"
"ต๊าย! แบบนี้ก็ยังกล้ามางานศพอีก หน้าด้านจริงๆ"
"หรือว่ายัยเด็กนั่นเป็นคนฆ่า!"
ปึง!!!!!!!
แล้วเหตุการณ์ก็เริ่มยุ่งขึ้น เพราะเด็กผู้ชายผมสีแดงคนนึงที่น่าจะเป็นญาติของมากิเข้ามาชกคนที่พูดเมื่อกี้จนล้มลงไปกองกับพื้น แขกในงานเลิกซุบซิบทันที เขาเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนที่พูดแล้วตะคอกใส่เสียงดัง
"หยุด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้ถ้าแกยังไม่อยากตาย!!! แกว่าไงนะ!! แกยังกล้าพูดแบบนั้นออกมาอีกเหรอหาไอ้สวะ!!!"
แขกคนอื่นรีบแยกทั้งสองออกจากกันโดยเร็ว ฉันเหลือบไปเห๋นน้องของมากิวางดอกไม้ลงหน้าหลุมศพ เธอเหมือนจะไม่สนใจเหตุการณ์ด้านหลังแม้แต่น้อย ความสนใจของฉันกลับมาที่เดิม เพราะเด็กผู้ชายผมแดงคนเดิมสบัดแขกที่เข้ามาห้ามกระเด็นไปคนละทิศละทางแล้วเดินเข้าไปหาตัวการของเรื่องทั้งหมด
"เธอกล้าพูดแบบนั้นมาได้งั้นเหรอซันนี่! อย่าคิดนะว่าฉันไม่ได้ยิน!"
"ก็มันจริงนี่!!! ยัยเด็กนั่นไม่ได้แสดงสีหน้าเลยว่าตัวเองเสียใจที่พี่ตายซ้ำยังทำท่าทางสบายๆไม่ทุกข์ไม่ร้อนแม้แต่น้อย!!!"
"หุบปาก! ฉันเหลืออดแล้ว ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก! เราจบกัน!"
เขาพูดเสียงเฉียบขาด ผู้หญิงที่ชื่อซันนี่หรือคนที่ทำเรื่องทั้งหมดเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วรีบจับแขนเข้าไม่ให้ไปไหนแล้วพูดเสียงดัง
"ไม่! นายกล้าเหรอ!"
เขาไม่พูดแต่สบัดแขนตัวเองหลุดออกจากการเกาะกุมของซันนี่ น้องของมากิเดินเข้ามาจับมือของเขา ตอนนี้เธอเอาหมวกเสื้อมาคลุมที่หัว สีหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม
"พี่"
"...ซะ...โซอิ..."
"กลับบ้านเถอะ..."
เขาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วสองคนนั้นก็เดินไปขึ้นรถของตัวเอง พอมันขับห่างออกไปคนที่ชื่อซันนี่ก็กรีดร้องเสียงดังลั่นงาน
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!"
------------------------------------------------------------------------------
จบแว้วตอนนี้ พอดีอาการอยากแต่งฉากเศร้ามันกำเริบเลยแต่งดูก็ได้ด้วยประการละฉะนี้นี่แหละ = = พอดีมีคนอยากให้โคนันมีบทก็เลยให้(เพราะพากษ์ 1 ไม่มีบทซักกะจิ๊ด T^T)เดี๋ยวคงมีอีกยาวนั่นแหละ เหอๆ เม้นนะจ้ะเพราะไลท์อุตส่าห์มาอัพ ไม่เม้นจะดอง... ดองงงง... และดองงงงงง.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น