คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : งานบนเรือยอร์ช
ปูนนนน~ ปูนนนนน~
"เชิญคร้าบๆ >o<"
เสียงพนักงานต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ์ทั้งหลาย เรือยอร์ชลำใหญ่ประดับประดาไปด้วยแสงไฟสีต่างๆมากมาย ภายในห้องตกแต่งสวยงาม คุณหญิงคุณนายและพวกมีกะตังค์แต่งตัวหะหรูหะหราเดินอยู่รอบๆ ชั้นที่สองของเรือก็เต็มไปด้วยพวกคนรวยเช่นกัน แต่พวกเขามาดูงานเดินแฟชั่น - - เมื่อไฟเริ่มหรี่ลง แสงสปอตไลท์ก็ส่องไปทางเวทีให้เห็นหน้าพีธีกรของวันนี้
"เอาล่ะคร้าบทุกท่าน ^O^ ต่อไปนี้จะเริ่มงานแฟชั่นประจำปี ณ บัดนี้ได้เลยคร้าบบบ"
แปะๆๆ~
หลังเวที
"อุ๊ย! ดูคุณคุยูมิสิเธอ"
นางแบบคนนึงชี้ไปทางคุยุมิที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูอ่อน... ไปดูรูปเหอะๆ
V
V
V
^ ^
^ ^
แต่งตัวแบบนี้นี่แหละ
"สวยจังเลยเนอะ"
"นั่นสิ เห็นแล้วฉันยังอายเลย"
"สวยสุดๆไปเลย"
"หว่า อิจฉาชะมัดเลย"
คุยูมิ : โฮะๆ~ ยังไงวันนี้ฉันก็สวยที่สุดในงาน ^O^ ไม่มีใครสวยเยี่ยงนางฟ้าแบบฉันอีกแล้ว(หันไปนอกเรือและ... อ้วกกกก~ : rike)
คุยุมิยิ้มอย่างพอใจที่ได้ยินคำชมแล้วเปิดตลับแป้งมาทาแก้มตัวเองให้เป็นสีชมพูแล้วทาลิปสติกสีชมพูไข่มุกที่ปากเพิ่มความอิจฉาให้แก้นางแบบอีกหลายๆๆๆคนไปตามๆกัน -_-^ แต่แล้วเสียงของนางแบบคนนึงก็ดังขึ้น
"อ๊ะ! นะ... นี่พวกเธอดูคุณหนูโซอิสิ O_O"
ขวับ! (O_(O_(O_(O_o)
ทุกคนอึ้งทึ่งหมดเมื่อเห็นโซอิในชุด... โกธพั้งค์ครับ... กระโปรงกับคอซองลายสกอตสีแดง เสื้อแขนยาวสีขาวแล้วใส่เสื้อทับสีดำสนิทกระดุมสีทอง
แบบนี้อะแบบนี้
v v
v v
v v
"ว้ายยยย น่ารักจังเลยว่ะแก >///<"
"นั่นสิ น่ารักกกกกกกก >/////////<"
"คุณหนูขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ >O<"
"=[]=!" หน้าคุยุมิ (บ่งบอกถึงการเสียหน้าแบบสุดๆ =w=) "ดะ... เดี๋ยวสิ! ไหนเมื่อกี้ยังชมฉันอยู่เลยนี่นา! แล้วทำไม..."
"เอาสาวๆ เตรียมตัวได้แล้วจ้ะ คุยุมิจัง รีบๆไปเร็ม เธอเดินคนแรกนะจ้ะ"
คุยุมิ : เฮอะ! ยัยพวกได้ใหม่แล้วลืมเก่า! ฉันไปถามเดมิคุงก็ได้!
คุยุมิสะบัดหน้าหนีแล้วเดินแบบให้เดมินี่นั่งอยู่ดูพร้อมส่งยิ้มให้
"เป็นไงเดมิ ฉันสวยมั้ย ^_^"
"อืม..."
"เดมิ..."
คุยุมิมองไปตามสายตาของเดมิที่กำลังเหม่อๆอยู่ พบว่า... เดมิกำลังจ้องโซอิไม่วางตาเลยด้วยซ้ำไป ทันใดนั้นคุยุมิปรี๊ดแตกแล้วทุบโต๊ะเสียงดังเพื่อเรียกเดมิแทน
ปัง!
"นี่เดมิ!"
"หะ...หา? เอ๋อ? ทำไมหรอ O-o??"(ซื่อว่ะ = =)
"เมื่อกี้ฉันถามน่ะไม่ได้ยินหรือไงหา! ฉันถามว่าฉันสวยมั้ย!"
"สะ... สวยครับ องค์หญิงแจ่งชุดนี้แล้วสวยมากครับ =O=;;" พูดไปก็เหงื่อแตกไป โหมดนางร้ายนี่ร้ายจริงๆว่ามะๆ - -(คนอ่าน - หงึกๆ)คุยุมิยิ้มอย่างพอใจแล้วเดินขึ้นเวทีแต่แอบเดินชนไหล่โซอิแล้วกระซิบว่า 'ยังไงฉันก็สวยกว่าย่ะ!' ซึ่งคนอย่างโซอิไม่ใส่ใจอยู่แล้ว
"องค์หญิงคุยุมิ มาในชุดเดรสสีชมพูสดใสเหมาะกับหน้าร้อนในปีนี้เป็นอย่างยิ่งครับ"
แปะๆๆๆ~
คุยุมิเดินแบบแบบมืออาชีพสุดๆเพราะตัวเองเคยเดินแบบมาแล้ว คนต่อมามาในชุดหลุดโลกสีสดใสพร้อมรองเท้าส้นตึก! =[]= และเนื่องจากเจ๊แกดั๊น! โกรธกะแฟนสุดที่รักของตัวเองมาทำให้...
กึก! กึก! กึก! กึก! กึก!
กระแทกส้นเอาๆจนเวทียุบไป 1 เซนติเมตรกับอีก 2.005 มิลลิเมตร - -*(กุยังจะนั่งนับเนอะ...)ส่วนคนดูก็เหวอไปตามๆกัตามระเบียบ... แล้วก็คนต่อมามาในรองเท้าส้นเข็มแหลมปรี๊ดดดดดดดด!!!(โปรดสังเกตการลากอักษรให้ดีด้วย)และด้วยการที่เจ๊แกชอบใช้ส้นเท้าลงจึงทำให้...
กึก! กึก! กึก! กึก! กึก! กึก! กึก! กึก! กึก! กึก! กึก!
กึบ!
เวทียุบไปอีก 2 .10 เซนติเมตรกับอีก 5 มิลลิเมตร = =* (มานั่งคำนวณเหนื่อยนะเนี่ย)
10 นาทีต่อมา
ผ่านไปหลายคน... หลายรองเท้า...
เวทีก็ยุบลง... ยุบลง... และยุบลงเรื่อยๆ... จนถึงตาโซอิแล้วครับท่านผู้โช๊มมมมมมมมม!!!! (จะรอดมั้ยว้า...)
"ชุดต่อไปนี้ คุณหนูโซอิแต่งอยู่ในชุดโกรพั้งค์สีแรงๆ แหมะกับผู้ที่ชื่นชอบโกธพั้งค์เป็นอย่างยิ่งครับ!"
"ว้าย! คุณนายชมอยดูคุณหนูโซอิสิค๊ะ!"
"เห็นแล้วค่าคุณนายชะเมี่ยง(เฮ้ย! ชื่อมัน! =[]=)"
"น่ารักจังเลยนะค่ะ~ ถึงจะไม่เคยเดินแบบมาก่อนแต่พอใส่ชุดนี้แล้วกินขาดเลยนะคะ~"
ฮึ่มมมม!
คุยุมิเส้นเลือดปูดขึ้นหน้าทันทีที่ได้ยินแต่คุณหญิงคุณชายและผู้เชี่ยวชาญด้านแฟชั่นต่างๆชมโซอิไม่ขาดปาก ทั้งๆที่ตัวเองต้องเป็นคนออกมาโชว์ชุดสุดหรูหราแท้ๆ เอิ่ม เสียหน้าไปตามระเบียบนะ
ขวับ!
คุยุมิหันไปมองเดมิอีกทีก็พบว่าเดมิโอะมองโซอิตาไม่กระพริบแถมหน้าแดงนิดหน่อยด้วย นั่นทำให้ความอดทนของเธอหมดลงในทันที คุยุมิเดินออกไปโชว์ชุดราตรีสีขาวทองประดับลูกไม้สวยงามก่อนที่พิธีกรจะสั่งให้ออก โซอิเหล่มองคุยุมินิดๆแล้วเดินกลับที่ แต่ทว่าเหตุการณืไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!!! เพราะระหว่างที่เดินสวนกันคุยุมิแอบชนโซอิอย่างแรง(ย้ำ! แรงงงง)จนโซอิเซทลาไปโดนแท่นไมล์ของพีธีกรล้มระเนระนาดเลอะเทอะไปหมด แถมคุยุมิยังยิ้มอย่างพอใจด้วย =[]= อินี่!!!!!
โครมมมมมมมมมมม!!!!!
"โอ๊ยยยยยยยยย!!"
"หว่าาา~ คุณหนูโซอิไม่เป็นไรนะครับ! ~O~"
ทุกคนรีบวิ่งเข้ามาพยุงโซอิให้ลุกขึ้น แต่พอโซอิยืนขึ้นมาก็ล้มลงไปอีก แถมขาข้อเท้ายังบวมเป่งเขียวปึด สรุปคือ... ขาแพลงพะยะค่ะ!
"อุ๊ย! ตายจริง! ทีหลังก็ระวังให้มากกว่านี้นะจ้ะโซอิ"
คุยุมิพูดเสียงแหลมแล้วเดินแบบต่อโดยไม่สนว่าโซอิจะส่งรังสีอำมหิตมาให้ขนาดไหน และแล้ว... กรรมก็ตามสนองทันควัน... เพราะเนื่องจากเวทีรับระดับรองเท้าส้นตึกส้นเข็มและส้นอื่นๆมามากมายทำให้...
กุกๆๆๆๆ... กึกๆๆๆๆๆ...
โครมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!! ตูมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!! =O="
คุยุมิที่เดินแบบอย่างสวยงามอยู่ก็ยุบล้มก้นคะมำหน้าก็คว่ำรองเท้าส้นหักดังเป๊อะ! เสื้อเปื้อนฝุ่นเต็มไปหมด แขกที่เห็นเหตุการถึงกับยกมือปิดปากแทบไม่ทัน บางคนก็ขำก๊ากออกมาคำนึกแล้วรีบปิดปาด แต่ก็หลุดขำออกมาอีกอยู่ดี =w= ทำเอาคุยุมิเสียหน้ายิ่งกว่าเดิม 100000000000000000000000 เท่า! กร๊ากกกกกกกกกก!!!
"กรี๊ดดดดดดดด!! เดมิคะ..."
"เฮ้!ยัยผมขาว! เป็นอะไรมากมั้ยน่ะนั่น O0O"
แว้บบบบ...
เดมิวิ่งผ่านคุยุมิไปแล้วเลยไปดูโซอิแทน ทำให้คุยุมิยิ่งโมโหกว่าเดิมแล้วกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึมนิดๆแล้วเดินตึงตงกลับห้องแต่งตัวไป
15 นาทีต่อมา ณ ห้องแต่งตัว
"บ้าชิบ! เจ็บชะมัด!"
โซอิสบถแล้วจับข้อเท้าตัวเองอย่างเซ็งๆ ส่วนเดมิก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เพราะงานเลิกและทยอยกันกลับแล้ว... แต่ยังเหลืออีกคนนึง...
"แก! นังหัวขาว! แกทำให้เดมิคุงหมดรักฉัน!" คุยุมิไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้ามาก็รี่จิกผมของโซอิแล้วกระชากไปมา
"โอ๊ย! ยัยบ้าสติแตกหรือไงฮะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"
"คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยแกง่ายน่ะ! แกทำให้เดมิคุงมองข้ามฉัน! แกทำอะไรเดมิคุงหา!"
"ไม่ได้ทำบ้าอะไร! อยากตายใช่มั้ย! จัดให้!"
คราวนี้โซอิจิกผมคุยุมิมั้งแล้วใช้ขาอีกข้างที่ไม่เจ็บถีบเข้าที่ท้องคุยุมิจังๆจนอีกฝ่ายลงไปกองกับพื้นแล้วมองโซอิด้วยสีหน้าอึ้งๆ
"โทษที พอดีว่าฉันเป็นพวกไม่ยอมใครง่ายๆน่ะ"
"หึ! ฉันเองก็ไม่ยอมให้คนหน้าด้านอย่างเธอมาแย่งเดมิคุงไปหรอก!"
คุยุมิพุ่งเข้ามาหาโซอิอย่างเร็วแต่ก็ถูกสวนกลับมาโดยไม่ได้ตั้งตัว
พลั่ก!
"นะ... นี่แก!"
"พอดีว่าฉันมันตบไม่เป็น แต่ชกเป็นน่ะ!"
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ =O="
เดมิเปิดประตูเข้ามา ทันใดนั้นคุยุมิก็รีบบีบน้ำตาแล้ววิ่งเข้าไปกอดเดมิแล้วพูดว่า
"ฮึก... เด... เดมิคุง... ฮือๆ... โซอิเค้า... เค้าชกฉัน T_T ดูสิ ปากฉันแตกด้วย"
"ยะ... ยัยผม..."
"ใช่ ฉันเป็นคนชกยัยนั่นเอง ก็ยัยนั่นหาเรื่องก่อนหนิ"
โซอิชิ่งพูดก่อนแล้วนั่งเก้าอี้ข้างๆแล้วหยิบยาแก้ปวดมาทาที่ข้อเท้าอย่างไม้ใส่ใจ คุยุมิก็รีบเสริมต่อ
"เดมิคุง ดูสิ ยัยนั่นไม่คิดจะขอโทษฉันเลยซักนิด T_T"
"เอ่อ... ตอนนี้องค์หญิงคุยุมิไปพักก่อนดีกว่านะครับ"
"นายไม่คิดจะทำอะไรเลยเหรอ!" คุยุมิขึ้นเสียง
"องค์หญิงออกไปก่อนเถอะครับ!"
เดมิพูดเสียงแข็งแกมบังคัม คุยุมิเลือดขึ้นหน้าแล้วเดินตึงตังออกจาห้องแล้วกระแทกประตูเสียงดังลั่น
ปังงง!
มาที่ฝั่งด้านล่างของเรือกันมั้ง... - -
เฮือก!
ขวับ!
"มีอะไรหรอดันๆ" โยโกะถาม
"ไม่มีอะไร"
ฮิดัน : แค่รู้สึกเหมือนโดนจ้อง... = =
ถูกแล้ว... เพราะพวกฮินะแอบแว้บตามมาถึงที่น่ะเสะ =____= ไม่ให้เสียวกระดูกสันหลังได้ไงฟะ
"เฮ้ย!ฮินะ ฮิดันจริงๆด้วยว่ะ มากับยัยโยโกะนั่นด้วย" ยาระพูดแล้วเขย่าฮินะ
"เห็นเฟ้ย! ย้ำอยู่ได้ตาไม่ได้บอด!"
ฮินะตะโกนกรอกหูคนเขย่าแล้วปัดมือยาระออกจากไหล่ อยู่ๆก็มีเสียงๆนึงดังขึ้น
"อะโห กำลังสอดแนบ(เรื่อง)ชาวบ้านอยู่หรอ O.O"
ขวับ! (!=_=)
ทุกคนหันไปพร้อมกันแล้วเห็นโฟโตโกะยืนมองตาใสอยู่
"โฟโคโกะไปพูดแบบนั้นโดนถีบกลับมาฉันไม่รู้นะ" ซรุดะที่อยู่ด้วยบอกเพื่อนตัวเอง
"นี่เด็กใหม่ที่มหาลัยนี่นา" เดอิ
"อ่าฮะ ก็ใช่น่ะสิเห็นเป็นเด็กเก่าหรือไง"
"ขอโทษนะโฟโตโกะ ที่จริงฉันก็อยากจะมีความสัมพันธ์ทางไมตรีกับเธอดีๆ แต่มันทนไม่ได้จริงๆ"
ฟุยุรินพูดแล้วจากนั้นไม่ถึงวิ...
ผัวะ!
ฟุยุรินก็ถีบโฟโตโกะกระเด็นไปนอนแผ่บนพื้นเรียบร้อย = =; ทุกคนหันไปมองฟุยุรินอย่างอึ้งๆแล้วคิดประมาณนี้ 'เห็น(ไอ้)หน้าอย่างนี้ถีบคนเป็นด้วยเหรอ ~_~'
"นี่ฮิดัน วิวตรงนี้สวยมั้ย"
โยโกะสะกิดฮิดันให้หันไปมองบรรยากาศรอบเมืองยามค่ำคืน มีแสงหลากสีระยิบระยับ
"อืม สวยดี"
จี๊ด...
ฮินะจับหน้าอกตัวเองทันที เดอิพอเห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนั้นก็ตบไหล่เป็นการให้กำลังใจนิดๆ
"เอ๊ะ! นั่นใช่เจ้าเดมิรึเปล่าน่ะ O_O"
ฮินะเลิกสนใจฮิดันแล้วชี้ไปทางคนที่เดินอยู่...
ผมยาวสีทอง...
หน้าตา...
ท่าเดิน...
เสื้อผ้า...
ไม่ต้องเดามันแล้ว! นั่นมันเดมิค่าาาา!!!! =[ ]=
"เวร! ถ้ามันเห็นฉันมาที่นี่มีหวังได้เจอรังสีอำมหิตอีกแน่! ขอตัวนะเพื่อน!"
เดอิย่อตัวลงแล้วรีบเดินออกไปข้างนอกชมวิวแทน
[Deidara say]
อ่า... วิวที่นี่สวยจัง...
ลมก็เย๊นเย็น ^o^
หมับ!
O_o!!!!!!!!!!
คะ... มือใครน่ะ! O_O เฮ้ย! มันมาจับไหล่ฉันอะ! เดี๋ยวๆ! มันออกแกมบีบไหล่ต่างหาก =[]= กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!! โรคจิตตตตตตตตตตตตตตตตต!!!!!!!!!!!!!
ฟึบ!
ฉันคว้าคุไนที่พกมาเผื่อฉุกเฉินแล้วหันไปจะฟันไอ้คนที่มาจับไหล่ฉัน!
ชิ้ง!
"เฮ้ยัยบ้า! จะฆ่าฉันเหรอ!"
"ซะ...ซาโซ...ริ ...=O=..."
"ก็ใช่น่ะสิ!"
อ้ากกกกกกกกกกกกก!!!!! นี่ฉันเกือบฆ่าสา... เอ๊ย! ฆ่าคนรักตัวเอแล้วเหรอเนี่ย =_=;;;(สาอะไรเดเด - -)หวาดเสียววุ้ย แต่สิ่งที่หวาดเสียงกว่ามันต่อจากเน่!
"เธอมาที่นี่ได้ไงหา!"
TOT ว่าแล้วว่าต้องถามคำถามนี้
"เอ่อ ฉันมาเที่ยวกับเพื่อนน่ะ แหะๆ"
"แล้วไม่บอกฉันเนี่ยนะ -_-++ รู้มั้ยว่าฉันหาเธอทั่วเมืองเลย"
ทะ... ทั่วเมือง =O= แม่เจ้า
"โธ่! นายทำอย่างกับเห็นพ่อฉันแหนะ =_= ขอเวลากับเพื่อนซะนิดก็ดีนะ"
"..."
เฮ้ย! นะ... นี่ฉันพูดอะไรออกป๊ายยยยยยย TTOTT หน้าเขานิ่งไปถนัดเลย เขาถอนหายใจแล้วเดินกลับกลังหัน อ้าว... หรือว่างอน???
"โอเค ไม่ยุ่งก็ได้ งั้นวันนี้กลับเองแล้วกัน"
แว้กกกกกกก!!!! =O=
"ไม่อ้าววววว TTOTT ถ้าฉันโดนลักพาตัวล่ะ!?"
"มันก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว"
"ซาโซรี้~~~~ ฉันขอโทดดดดดดดดดดดด \(>O<)/"
ฉันวิ่งเข้าไปกอดหมอนั่นจากด้านหลัง ยังไงถ้าฉันกลับพร้อมซาโซริก็ปลอดภัยกว่า U_U จิงมั้ย(ใครอ่านภาคหนึ่งแล้วจะรู้ว่าจริง)
"หึ..."
ขวับ!
จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ O3O!!!
มะ....มะ...
หมอนี่มันหลอกจูบฉันนี่หว่า!!!!!!!!!! =O=
อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! ไอ้บ้าาาาา!!!!!! >O<
ฉันใช้มือระดมตีที่หน้าอกหมอนี่แรงๆหลายที แต่หมอนี่ก็จับฉันรวบมือได้อีก O//////////////////O โอ๊ยยยยยยยย เป็นลมซะดีมั้ย
"อาอ้าอาโออิ!!!"(ตาบ้าซาโซริ)
ซาโซริเหมือนจะแปลออก เขาเลยถอนจูบแล้วยิ้ม(เจ้าเล่ห์)แล้วเอานิ้วชี้มาทาบที่ปากของฉันแล้วพูดว่า
"นี่คือการลงโทษ คราวหน้าเธอจะโดนหนักกว่านี้"
"=O=!!!!!"
หนักกว่านี้!!! แค่นี้ฉันก็แทบตายแล้ววววววว V.V
"แก๊! แก! ไอ้หัวแดง -_-+++ แกจูบพี่ช้านนนนนนนน!!!!!!!!!!"
"เฮ้ย! เด... =O="
ผัวะ!
อยู่ๆเดมิก็โผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วยันโครมเต็มๆที่หน้าซาโซริจนกระเด็นไปอยู่ขอบระเบียง ไอ้น้องบ้า! ถ้าหมอนั่นตกน้ำแล้วแกต้องลงไปช่วยนะเว้ย! T^T(ห่วงหรอ กิ๊วๆ >w<~) ปะ... เปล่าซะหน่อย =O=//
ฟึบ!
"แกอยากตายหรอไอ้เด็กบ้า!!!!!!!!!"
"ฆ่ากันซักยกมั้ยล่ะ???"
"ไม่มีปัญหา!"
"นายทั้งสองหยุดเดี๋ยวนี้~~~~ \(>O<)/"
เดี๋ยวขอเคลียศึกนี้ก่อน T^T บ๊ายบาย
------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น