คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เม้าท์ ทู เม้าท์ >3
เสียงนี้มัน.............................................................................
เสียงใครวะ??? แอ้ก! <<<โดนคนเขียนปารองเท้าใส่
ตรงหน้าผมมีเด็กผู้หญิงสองคนนั่งจับก้นกบของตัวเองพร้อมสีหน้าแสดงให้เห็นว่าเจ็บโคตรๆ และสองคนนั้นก็หันหน้าหากันเหมือนจะพูดอะไร แต่.....
โป๊กกกก!!!
หัวชนกัน... =_= เซ่อชิบเป๋ง
"โอ๊ยยยย T^T เจ็บๆๆๆ"คนนึงพูด
"อูยยยยย T_T"
"พวกเธอสองคนเป็นใครน่ะ...ตกลงพึ่งหลุดออกมาจากศรีธัญญาหรอ"
"เฮ้ยๆๆๆ อะไรๆๆๆ =_= ใครหลุดออกจากโรงบาลบ้าเดอิดาระ"
คนนึงพูดแล้วมองผมแบบหาเรื่อง เอาเข้าไป -_-^
"นี่ ฉันไม่ได้ชื่อเดอิดาระ ฉันเดมิโอะน้องเดอิดาระตะหาก แต่หน้า(โคตร)เหมือนกันเท่านั้น"
"โหยๆๆ ไม่ต้องมาแกล้งหรอกพี่เดอิ >_< ถึงเปลี่ยนการแต่งตัวยังไงหนูก็จำได้อยู่ดี ฮุๆ(ในใจ เก่งจังเรา)"
อีกคนพูดแล้วยกมือปิดปากแบบภูมิใจในตัวเองมากกกกกกกกกกกกก
"โฮะๆ~ ฮิๆ~ ฮุๆ~ ฮึๆ~... ท้ายผิดแล้วยัยมิองกะละมัง -_-"(แล้วแกจาหัวเราะข้างต้นทำซากไร???)
ผมพูดแล้วลุกขึ้นปัดตัวเล็กน้อย ยัยมิองน่ะเป็นน้องของพี่ฮินะที่เป็นเพื่อนพี่เดอิ ยัยนั่นเบิกตากว้างแล้ววิ่งเข้ามากระชากคอผมอย่างแรงงงง(ย้ำ แรงงงงง)
"อะ... ไอ้เดมิ!!! นี่เมื่อกี้แกด่าฉันเรอะ! >O<"(พึ่งรู้ตัวเร๊อะ!)
"พอรู้ว่าเป็นฉันก็แว้ดใหญ่เลยนะ ออกไปได้แล้ว"
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!! นี่แกเห็นฉันเป็นเชื้อโรคเหรอไอ้เดมิ!!!!!!!!!!!!!!!!"
ยังไม่ได้พูดอะไรเล้ยยยยยยยย!!!!!!!! ก็คนมันหายใจไม่ออกนี่หว่า อะไรของยัยนี่เนี่ย ปวดกบาลวุ้ย!
"ฉันยัง... โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!"
ผมร้องดังลั่นเมื่อยัยนั่นเริ่ม ทุบ จิก ตี ตบ หยิก เหยียบ ข่วนผม... พูดง่ายคือกระทืบ!
"แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >O<+++"(พาตูรัวอักษรไปด้วย)
"เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!"
พรึ่บ! ฉึก!
"อะ อะไรน่ะ"
อยู่ๆก็มีคูไน่ลงมาแทงที่ต้นไม้ มันถากหน้าผมไปนิดนึงด้วยนะ
"ใครน่ะ!!!!!!!"
พรึ่บๆๆๆ!!!
ไอ้พวกที่ใส่ผ้าคลุมโดดลงมาจากต้นไม้พร้อมแสยะยิ้ม ส่วนยัยสองคนนั้นก็รีบวิ่งมาหลบอยู่หลังผม แหม... ช่วยกันได้เย๊อะ! =_=
"อะ ไอ้พวกนี้เป็นใครอะ TOT"ยัยมิองกระซิบถามผม
"อ๋อจำได้แล้ว ไอ้พวกนี้มันเป็นโจร900ที่มีข่าวปล้นชิงทรัพย์ชาวบ้านแล้วเอาศพไปแขวนไว้ที่ต้นไม่เหมือนผูกคอตายจากนั้นก็คอยตามไปฆ่าครอบครัวผู้ม่องเท่งเถิดเทิงจากนั้นก็หายยยยย ไป......................................................................................
.........................................................................................
.........................................................................................
.........................................................................................
เฮ้ยยย!!!! OoO โจรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!!!!!!!!!!(เอ๊อ พึ่งมีฟามรุสึก = =)"
"หึๆ ถ้ารู้เรื่องพวกฉันมากขนาดนี้ ถ้าไม่อยากตายตอนนี้ก็ส่งของมีค้ามา"
"ไอ้พวกบ้า! ใครจะส่งให้พวกแกเพราะยังไงเราก็ม่องเท่งอยู่ดี TOT~"
"อ้ากกกกกกกกกกกกก! มัตสึกิ ยาระ! ไปพูดแบบนั้นชีวีเราจะหาไม่นะ!"
อ๋อ อีกคนชื่อมัตสึกินี่เอง เข้าใจล่ะๆ - -(ยังจะใจเย็นได้อีกวุ้ย ไอ้นี่เหลือเชื่อว่ะ = =)
"โอ๊ะโอ๋ สงสัยต้องใช้กำลังแฮะ~ ^^~"
"เข้ามาเล้ยยย~ นึกว่าฉันกลัวหรือไง - -"ผม
"แต่ฉันกลัวววววว!! T^T"มัตสึกิ
"ฉันด้วยยยย ฉันก็กลัวววว!!! T.T"มิองกะละมัง
ยะ... ยัยพวกนี้!!! =____=^^^ ไปบอกแบบนั้นมันก็ได้ใจสิวะยัยพวกสมองกร๊วก! ตูล่ะอยากสลบ.........
"งั้นก็เริ่มเลยแล้วกันนนนน...."
ฟู่~
พวกมันพากันหายตัวไป ผมหยิบดินเหนียวมาปั้นเตรียมไว้ ผมกวาดสายตาไปรอบๆโดยมีตุ๊กแกสองตัวเกาะติดหนึบที่หลัง นี่ไม่คิดจะช่วยกันเลยหรือไงยัยสองคนนี้ -_-+
ฟึบๆๆๆ!
เช้งๆๆ!
มันขว้างคุไน่ออกมาหลายอัน ผมสกัดไว้ได้แต่ทำไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่(ลองถามคนที่เกาะหลังผมดิ = =+)
"ย้าก!"
"เฮ้ย!"
เคร้ง! ชิ้ง!
ไอ้ตัวนึงโดดลงมาแล้วพุ่งใส่ผม และผมก็กำลังเอาคุไนกันดาบยาวๆของมันไม่ให้โดนหลอดลม ผมแสยะยิ้มแปลกๆแล้วถอยกลับไป
"คัมสึ!"
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"
มันโดนระเบิดของผมบาดเจ็บที่แขนไปแล้ว 555+ ส่วนอีก6คนก็ลงมาสู้กับผมอย่างดุเดือดเอาเป็นเอาตาย
กึก!
อะ... อะไรน่ะ ทำไมขาของผมมันไม่มีแรงล่ะ! ที่แขนก็ด้วย ทั้งร่างกายผมเริ่มไม่มีแรงแม้แต่จะยกคุไนมีฆ่าพวกมัน!!! บ้าชิบ! อะไรวะ! ผมนึกถึงตอนที่ไอ้เวรนั่นแสยะยิ้มแล้วถอยออกไป มันต้องฉีดอะไรใส่ผมแน่ๆ!
"หึๆ ยาออกฤกษ์แล้วเหรอไอ้หนู"
พลั่ก!
"อั่ค"
มันเข้ามาเตะที่ท้องผมจนลงไปฟุบอยู่กันพื้น ตัวก็ขยับไม่ได้เลย แรงก็ไปไม่ ผมมองไปทางยัยสองคนนั้นปรากฏว่าสองคนนั้นโดนล็อคไว้แล้วเอาคุไนจ่ออยู่ที่คอ! ถ้าผมมีแรงนะจะเข้าไปซัดมันให้คว่ำเลย!
"โอ๋~ เป็นอะไรไปล่ะ ไม่สบายหรือไง~"
มันพูดแล้วเข้ามาจับหัวผมให้เงยหน้ามองมันแล้วจับโยกไปมา และ...
ถุย!
ผมถุยเลือดใส่มือมัน มันรีบปล่อยแล้วเอาผ้ามาเช็ดใหญ่ -_,- เชอะ สำอางชะมัด
"แกกกกกกกกก!!!"
พลั่ก! ปึก! ตุบ! ตึก! โครม!......................................................
........................................................................................
........................................................................................
......................................................................................
.......................................................................................
........................................................................................
........................................................................................
.......................................................................................
........................................................................................
พวกมันพากันมารุมผมจนตอนนี้เจ็บไปทั้งตัวแล้ว โอ๊ยยยย!! ขยับสิฟะไอ้ร่างกายงี่เง่า!
ชิ้ง~
มันถือดาบอันนึงมาแล้วมองผมผ่านทางดาบนั่น
"หลับให้สบายล่ะเจ้าหนู~ เพราะคราวนี้แกจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก..."
ฟึบ!
หมับ!
ทุกอย่างเหมือนเป็นภาพสโลโมชั่น ผมอึ้งกับภาพที่เห็น
นั่นมันยัยผมสีขาวนี่นา! O_O ยัยนั่นจับมือไอ้โจรอยู่พร้อมมองหน้ามันอย่างเย็นชา... ตาตอนแรกที่เป็นสีฟ้าใส... แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสีเลือด เห็นแล้วผมรู้สึกขนลุกซู่เลย
"เฮ้ยยัยหนู! อยากตะ... อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!"
ไอ้โจรนั่นยังพูดไม่จบอยู่ๆมันก็ร้องออกมาเสียงหลงแล้วลงไปดิ้นที่พื้นแบบทรมาณ ส่วนยัยผมขาวก็ยืนมองมันอย่างเยือกเย็น จากนั้นพอยัยผมขาวมองไปทางไอ้พวกลูกน้องของมันพวกมันก็รีบปล่อยอาวุธในมือคุกเข่าไม่กล้ามองหน้าของยัยนั่นเลย จากนั้น.....................
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
พวกมันปาลูกบอลสีม่วงแล้วจู่ๆควันก็พุ่งออกมาเยอะแยะจนตอนนี้ผมมองอะไรไม่เห็น
ฉึก! อ้าก! ย้าก! เช่ง! ชิ้ง!
ฟู่~
ควันค่อยๆจางลงช้าๆ... พวกมันลงไปนอนกองกันอยู่ที่พื้น ส่วนยัยผมขาวก็ยืนอยู่โดยในมือมีดาบ ที่แก้มมีรอยถากจากการต่อสู้ ผมค่อยๆขยับตัวได้แล้วพยายามพยุงตัวขึ้น เออ.... ต้องขอโทษๆๆๆๆๆๆ
"คือว่า... ฉัน...!"
ตึกๆๆ
อ้าว! ยัยนั่นกำลังเดินหนีผม สงสัยยังโกรธอยู่ ต้องตาม!
"นี่! เดี๋ยวก่อน!"
ตึกๆๆ
"อย่าพึ่งหนีสิ! ฉันมีอะไรจะบอก!"
หมับ
ผมเดินเข้าไปจับข้อมือของยัยผมขาว ยัยนั่นหันมามองผมด้วยสายตาเยือกเย็นชวยสยอง
"ปล่อย"
"ไม่ปล่อย - -"
"ฉันบอกให้ปล่อยไง"
"ก็ฉันไม่ปล่อย -0-"
"ครั้งสุดท้าย........ ปล่อย..."
"NO!"
"ไอ้..... คะ แค่กๆ!"
"นะ นี่ เป็นอะไรไปน่ะ!"
อยู่ๆยัยผมขาวก็เริ่มไอแล้วก็หอบแล้วทรุดตัวลง มือสั่นระริกจับที่คอของตัวเอง หรือว่าหายใจไม่ออก?!
"แฮก... แฮก.."
"นี่ๆ! ค่อยๆนะ"
"อย่ามา!.... แค่กๆๆๆ!"
"ตอนนี้อย่าพึ่งตะคอกเลยน่า!"
"แฮก... แฮก... แค่กๆๆๆ!"
"หรือว่าเธอโดนพิษไอ้พวกนั้น........"
"ฉะ... ฉัน แฮกๆ..."
ยัยนี่หน้าแดงก่ำ ผมนึกย้อนไปตอนที่หารายงานส่งครู
ติ๊ง
'อันดับแรกที่ต้องดูแลคือทางเดินหายใจคับ เพราะว่าถ้าอุดตันแล้วจะอันตรายได้สูงคับ...
เราต้องให้แน่ใจว่าผู้บาดเจ็บสามารถหายใจได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง หรือท่าที่ไม่เหมาะสมคับ...
เช่น ถ้ามีเศษอาหารหรือฟันปลอมก็เอาออกเสีย ถ้าคอหันไปท่าทีหายใจลำบากก็จัดให้เหมาะสมคับ...
พร้อมๆกันนั้นก็จัดให้นอนหงายศีรษะราบ ยกขาสูงได้ก็ดีคับ...'
ยัยนี่คงไม่ใส่ฟังปลอมหรอกนะ =_= จับนอนหงายหัวราบพื้น... ผมจับยัยนั่นทำตามที่คิดแล้วคิดต่อ...
ติ๊ง
'ระหว่างที่อังดูลมหายใจ มือเราที่ว่างๆอยู่ก็ควรลูบคลำไปด้วย อ๊ะๆไม่ใช่อย่างนั้นคับ...
คลำชีพจรที่คอคับ ตรงข้างๆลูกกระเดือกอ่ะคับ...
คลำดูว่ามีไหมเอ่ย...
ถ้ามีก็ดีไป ถ้าไม่มีทีนี้เราก้อได้ทำเหมือนในหนังคับ...
คือได้ปั๊มหัวใจคับ โดยการใช้สองแขนเหยียดตรง ใช้น้ำหนักตัวกดลงที่กระดูกสันอกให้ยุบลงไปประมาณสองนิ้วคับ...
ปั๊ม 15 ครั้ง ทำไปเรื่อยๆจนผู้ป่วยเริ่มมีชีพจร หรือ มีคนมาช่วย ไม่งั้นก็เราหมดแรงไปเองคับ...'
"แฮก... แฮก..."
ผมจับที่ข้างลูกกระเดือกตามที่มันสั่ง ยังโอเค แต่หน้ายัยนี่ดูแย่มากเลย เหมือนจะหายใจไม่ออกมากๆด้วย ต้องรีบคิดต่อด่วนๆๆๆ
ติ๊ง
'ดูการหายใจว่าหายใจเองได้หรือไม่ ถ้าหายใจเองไม่ได้....ก็ต้องเตรียมเม้าท์ทูเม้าท์คับ...'
อ๋อ... เม้าท์ทูเม้าท์นี่เอง (- -)....................................................
.........................................................................................
........................................................................................
.......................................................................................
เฮ้ยยยย!!!!!! เดี๋ยวดิ!!!! O_O งั้นผมก็ต้อง........................
จูบเหรอ~
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! ดิส อี๊ด มายล์ เฟริสคีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!!!! TTTTOTTTT
"ฮะ........ แฮก......... แฮก..... แฮก..."
เฮ้ย! หายใจช้าลงแล้ววววว!!! ผมรีบปั๊มหัวใจตามอีกข้อนึงก่อน 1... 2... 3....... 15...... TOT
"พี่ซาโซริ................."
อ๋อ ไอ้ซาโซริคือไอ้ผมแดงนี่เอง... แว้กกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! ไอ้เดมิตอนนี้แกยังใจเย็นอีกเรอะ! ถ้าไม่ทำยัยนี่ก็ไม่รอด... ถ้าทำ... ยัยนี่ก็จะได้จูบผมเป็นคนแรก! ทำ ไม่ทำ ทำ ไม่ทำ ทำ ไม่ทำ ทำ ไม่ทำ ทำ ไม่ทำ ทำ มะ...
"..........แฮก.............แฮก.................................................."
"..."
เงียบไปแล้ว... อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ทำก็ทำ! ถ้ายัยนี่ตายผมจะซวยเพราะโดนไอ้หัวแดงฆ่าตามมมม!
ฮึบ... ใจเย็นไว้พวก... แค่จูบ... แค่จบเท่านั้น....... จูบช่วยคนเชียวนะโว้ย! ผมโน้มตัวลงไปช้าๆแล้วค่อยเอาริบฝีปากตัวเองทาบลงไปกับริบฝีปากสีชมพูของยัยผมขาว ตอนนี้ทุกอย่างเงียบกริบ มีแค่เสียงลมพัดไปมาและเสียงนก แล้วนี่ผมบรรยายอะไรออกมาเนี่ย!!!!!!!!!!!! TOT ตอนนี้ผมแทบจะสติแตกไปอยู่ที่ทางช้างเผือกแล้วนะ!
"อือ.......อือ......"
ผมถอนจูบออกเพราะดูเหมือนว่ายัยผมขาวเริ่มหายใจเองได้แล้ว ฮือๆ ไอ้คนเขียนวิธีปฐมพยาบาลแบบนี้มันอยู่ไหน! ผมจะไปกระทืบมันนนน!!!! ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!
"ดะ ดะ ดะ เดมิ!!!!!! นายยยยยย!!!!!! O///////////////O" เสียงยัยมิอง
เออใช่... ผมลืมสองคนนี้สนิทเลย =_=
"โอว ไอสไตร์! นายตายคา TEEN ท่านซาโซริแน่" เสียงยัยมัตสึกิ
"ไอ้เดมิ! แกทำอะไรน้องชั้น!!!!!!"
เฮ้ย! พูดไม่ถึงวิทำไมมาไวจิงฟะ =[]=!!! แถมมากันยกทีมอีก
"หึๆๆๆๆๆ ถ้ากล้าทำถึงขนาดนี้................. แกต้องตาย! ตายซ้าาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!"
อ้ากกกกกกกกกก!!!!!! ยัยนี่ทำไมพี่เยอะจังฟะ!! ผมกระโดดหนีไอ้พวกนี้อย่างเอาเป็นเอาตายทั้งขึ้นเขาลงฮ้วยลงคลองลงโคลนลงดินลงน้ำ... ฮือๆ อยากจะบ้าตาย ทำคุณบูชาโทษชัดๆ! โฮกกกกกกกกกกก!!!!!!
------------------------------------------------------------------------
เสร็จซะที มีรูปมาฝาก
ความคิดเห็น