คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : Open the club
Chapter 2 : Open the club
[ไซจิ]
ตี๊ดๆ~ ตี๊ดๆ~ ตี๊ดๆ~
ผมสะดุ้งขึ้นมาเพราะไอ้นาฬิกาปลุกบ้านั่นดันร้องออกมาขอส่วนบุญตอนผมกำลังหลับสบาย =_=^ ชิ! จะนอนต่อก็ไม่ได้เพราะเนื่องจากเป็นหัวหน้าวงผมจึงต้องไปโรงเรียนเช้ามาก! เพื่อจัดการทุกอย่างและเตรียมห้องชมรมให้เรียบร้อยก่อนไอ้หมาบ้าสองตัว(ไซโตะ+มาโอะ)จะมาพังเละ
สวัสดีครับ ผมคือ ซาวาดะ ไซจิ เป็นหัวหน้าวง Death kid ที่ตั้งกันได้เมื่อสองสามเดือนที่ผ่านมาแล้วก็เกือบโดนยุบเพราะขาดตัวสำคัญของวง...
มือกลองนั่นแหละ -_-
แต่ก็ได้มาแล้ว เป็นผู้หญิงสูงเลยไหล่ผมมานิดเดียวเท่านั้น =_= แต่ถ้าพูดถึงหน้าตาล่ะก็... เอื๊อก! นี่ผมคิดอะไรเนี่ย -0-//
“อ๊ะ!ท่านไซจิ ทำไมวันนี้ไปเช้าจังเลยล่ะคะ”
แม่บ้านอายุราว 20 กว่าๆแต่ยังสาวถามขึ้นเมื่อผมกำลังจะก้าวออกจากคฤหาสหลังเบ่อเริ่ม ใช่แล้ว... ผมอยู่ที่นี่แหละ แต่นี่ไม่ใช่บ้านของผมหรอก แต่เป็นของเรียวต่างหาก... ผมถูกพ่อของเค้าเก็บมาเลี้ยงเพราะเห็นใจที่ลูกของเพื่อนตัวเองจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวในบ้านน้อยกลอยใจ~ พี่แกก็เลยพูดประกาสิทธิ์ไว้ว่า...
‘ต่อไปนี้ไซจิจะต้องมาอยู่บ้านฉัน! และฉันจะเลี้ยงดูเค้าเยี่ยงลูกตัวเอง!’
นั่นแหละ -_-^^^ ผู้ใหญ่อะไรทำตัวเอาแต่ใจชะมัด แถมผมยังเฮงสองเด้งอีกเพราะท่านยังบอกกับคนใช้ทุกคนว่าถ้าไม่เรียกผมว่าท่านจะโดนตัดเงินเดือนครึ่งนึงหรือไม่ก็ไล่ออกไปเลย ดังนั่นพวกคนใช้ส่วนใหญ่จึงเกลียดผมเข้าต่อมน้ำเหลือง TOT โฮกกกกกกกกกกก!!! จะยุ่งกับฉันไม่ถึงหนายยยย!
“วันนี้จะรีบไปจัดห้องชมรม ฝากบอกเรียวด้วยล่ะ”
ผมพูดตัดบทแล้วรีบวิ่งไป แต่อยู่ๆก็กลับโดนฉุดข้อมือเอาไว้ก่อน ผมหันไปขมวดคิ้วใส่แม่บ้านประมาณว่า ‘มีอะไรอีก’
“ยะ... ยังไงก็ท่านอาหารเช้าซักหน่อยเถอะนะคะ! เพราะท่าไซจิไม่ได้ทานอาหารเช้ามาตั้งหลายวันแล้ว ดิฉันว่ามันจะไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ!”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังสุดๆ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดเสียงเรียบๆว่า
“ยังไงเดี๋ยวฉันก็ไปซื้อที่เซเว่นกินอยู่ดี เพราะฉะนั้นให้ฉันไปได้แล้ว”
“...ค่ะ...”
เธอยอมปล่อยข้อมือผมแล้วโค้งให้ ผมเลยรีบใส่เกียร์แรงม้าเมายาบ้าวิ่งไปโรงเรียนให้ถึงภายใน 2 นาที แล้วความซวยก็บังเกิดเนื่องจากการที่ผมเอาตาไว้ที่เท้า เพราะผมดันไปเหยียบหมาพันธุ์บางแก้วผสมพันธุ์ไทยแท้ของอาแปะข้างบ้าน แล้วเด้งสองคือผมดันเหยียบหัวอีกตัวนึงด้วย พวกมันสองตัวเลยร่วมแรงร่วมใจกันวิ่งไล่ต้อนผมเหมือนแกะ T[]T ผมเลยต้องสวมวิญญาณนักวิ่งโอลิมปิก 4X100 วิ่งมาตลอดทางก่อนจะถึงโรงเรียนด้วยสภาพเหมือนเพิ่งวิ่งผ่านสงครามอิรักมาหมาดๆ T^T สรุปวันนี้ตูคงต้องอดข้าวเช้าอีกเหมือนเดิมเพราะวิ่งผ่านเซเว่นมาสองร้านแล้ว ซวยชิบ...
แล้วอีกอย่างนึงนั่นคือผมไม่ถึงกับน้องหมา อย่างแรง
เจอทีไรมีเรื่องกับมันทุกที ตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว -_-;; ตอนนั้นผมดันไปทำลังกระดาษของหมาแก๊งหนึ่งถล่มถลาย วันต่อมาพอผมเดินผ่านพวกมันก็ยกพวกมีกัดผมจนเกือบฉีดยารอบสะดือ 15 เข็ม T^T
โฮ่งๆๆๆๆๆ!!!!
“เฮ้ยยยย! O_O”
ผมกระโดดโหยงถอยหลังไป
วันนี้พระเจ้านัดคุยกับจอร์จหรือไง! =[]=^^^
“เฮ้ยๆ! อ้ายแหยม! แกอย่าไปเห่าเค้าสิ! เดี๊ยะกูจะจับขังกรงอดข้าวอดน้ำซะให้เข็ด!!!”
ลุงภารโรงที่น่าจะเป็นเจ้าของไอ้หมาล่าเนื้อนั่นออกมาดุแล้วใช้ไม้กวาดตีมันไปลองทีจนมันร้องครางหงิงๆอย่างหมดฤกดิ์ ก๊ากกกๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้หมาบ้า! ว่าแต่... เมื่อกี้หมาชื่ออะไรนะ =O=!!!
เอ๋งๆ~ หงิงๆ~
“อะ... อ้ายแหยม... ข้าขอโทษ T_T ข้าไม่หน้าตีเอ็งแบบนั้น”
“หงิงๆ~ T^T”
“อ้ายแหยม... ข้าขอโทษ~~~~”
“หงิงๆ~ TT^TT”
“อ้ายยยแหยมมมม~~ TTOTT”
“เอ๋งงงง~ TTOTT”
อะ... อะ... อะ... ไอ้ 1 คนกับ 1 ตัวนี่มันอะไรกันเนี่ย!!! =[]= อะเมซิ่งอินเอเชียเรอะ! เอาไปลงข่าวหน้าหนึ่งได้เลย! ‘คู่ประหลาด คน-หมา!’ ผมรีบไปก่อนดีกว่า ดูท่าไอ้สองตัวนี้มันกำลังจะสะหวีวี่วีกันแล้ว ไม่อยากเป็น กขค. =_____=;;;
ผมเดินขึ้นบันไดจะตรงไปที่ห้องชมรม ทั้งที่เกือบจะถึงอยู่แล้วแต่จู่ๆความซวยก็มาเยี่ยมญาติอีก เพราะมีอะไรไม่รู้มากระแทกเข้าใส่ทั้งหน้าทั้งตัวผมจนร่วงลงไปอยู่จุดเริ่มต้นเหมือนเดิม!!! T_T
โครมมมมม!!!
โอ๊ย! เจ็บชิบ! =_+ ใครฟะเดินได้ไม่ดูทาง!! ลำบากชาวบ้านเค้าหมดให้ตายเถอะ เอ๊ะ!... ว่าแต่อะไรแหย่อยู่ที่ปลายจมูกผมเนี่ย หอมจัง...จั๊กจี้ด้วย... รู้สึกหนักๆที่หน้าอกด้วย หรือว่าผีอำตอนเช้า -_-? ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคน(หรือผี =_=)ที่ร่วงมาทับผมซะล้มลงมาไม่เป็นท่า รอบๆตัวมีของตกเกลื่อนไม่หมด ไม่ว่าจะกระดาษ สี ดินสอ กระเป๋า ลังกระดาษ หรือแม้แต่โกเต็ก... เฮ้ยยยยย!!!!! O_O ไหงของแบบนี้มาอยู่แถวนี้ได้!!! อะเมซิ่งไฮลสคูลของแท้!!!
“อูยยย... ขอโทษนะคะ...”
เฮือก! ={}=
หรือว่าคนที่ทับผมอยู่...
เป็นผู้หญิงงงงง!!!
ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!
แต่ผมว่าเสียงนี้ผมจำได้แม่นนะ... -_-
“เธอนี่ =_=^^^”
“เอ๋ เธอเองเหรอ O_O”
เธอ?... นี่ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะ!!!
“ฉันชื่อซาวาดะ ไซจิ ช่วยเรียกให้มันถูกๆด้วย” ผมตอบเสียงขุ่นๆ
“ขะ... ขอโทษนะที่ทำให้โกรธ (. .)”
นานามิ(พึ่งนึกชื่อได้เมื่อกี้ = =)พูดแล้วลุกออกจากตัวผมแล้วเดินไปเก็บของที่ตกอยู่รอบๆใส่ลัง หรือว่าของทั้งหมดยัยนี่ขนมา ดูจากขนาดและความหนากว้างยาวของมันแล้วผมยังงงอยู่เลยว่ายัยนี่ขนมาได้ยังไง =O=^^^
“ฮึบ”
นานามิค่อยเดินขึ้นบันไดด้วยอาการทุลังทุเลสุดๆ =_=;;; เพราะของที่เอามามันล้นออกมาบังหน้าจนมองไม่เห็นทางถึงขนาดอาบังยังเรียกเจ๊เล้ย เห็นแล้วไม่ไหวจริงๆ
“มานี่ ฉันถือให้เอง”
ผมพูดแล้วแย่งของจากมือนานามิมาถือเอง เดี๋ยว! ผมทำไปแล้วเหรอ =_=;; ตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างกายมันไปโดยอัตโนมัติสาบานนนน! TOT;
“มะ... ไม่เป็นไรหรอก ฉันถือเองได้”
นานามิพูดแล้วทำท่าจะเอาของคืนแต่ผมยกให้มันสูงขึ้นยัยนั่นเลยหยิบไม่ถึงเพราะเตี้ยไป -..- เกิดมาสูงนี่มันมีประโยชน์แบบนี้นี่เอง ยัยนั่นทั้งโดดทั้งเขย่งทั้งโบกไม้โบกมือแต่ยังไงก็ไม่ถึงอยู่ดีนั่นแหละ
“แง้~ เอาคืนมาน้าาา \(T^T/)”
“เธอก็ตัวแค่นี้ยังจะถือของเยอะๆอีก ให้ฉันถือยังเห็นทางมากกว่าเลย”
“แต่ฉันอยากถือเอง”
“ไม่เป็นไร ถือซะว่าฉันช่วยสมาชิกในวงของตัวเองแล้วกัน”
แล้ว... ไอ้ประโยคข้างบนนี่ใครมันพูดดดดดด!!!! TOT นี่ใช่สิ่งที่ผมพูดจริงๆเหรอ ผมไม่เคยพูดแบบนี้กับคนในวงเลยแม้แต่น้อย ขนาดเรียวผมยังไม่เคยหลุดพูดไปแบบนั้นเลย แต่ทำไมยัยนี่ทำให้ผมพูดออกมาได้! ตอนนี้นานามิเลิกโวยวายจะถือของเองแล้ว ยัยนั่นพยักหน้านิดๆแล้วเงยหน้ามาพูดกับผม
“อืม... งั้นก็รบกวนหน่อยนะ”
ยิ้ม...
รอยยิ้มนั่น...
รอยยิ้มนั่นช่าง...
อ่าห้อย~ อ่าห้อย~ อ่าห้อยยย~~
อะ... ไอ้กาบ้า =_=^^^ มาร้องขอส่วนแบ่งอะไรตอนนี้ล่ะฟะ กำลังเคลิ้ม... แล้วนี่ผมคิดบ้าบออะไรอีกแล้วเนี่ยห๊า!!! ผมสะบัดหัวแรงๆแล้วพยายามไม่มองหน้านานามิตลอดที่เธอหันมาทำท่าจะคุยกับผม ไม่รู้ทำไมอยู่ๆหน้าผมมันก็จะร้อนตลอดเวลา หรือว่าอากาศเปลี่ยนหว่า -_-///
“ว่าแต่เธอจะเอาของมาทำอะไรเยอะแยะน่ะ”
“อ๋อ ฉันจะเอามาตกแต่งชมรมน่ะ เห็นห้องชมรมมันหม่องๆยังไงไม่รู้”
เธอพูดถูก ไม่หม่องอย่างเดียวนะ แต่มันทั้งรก! สกปก! ซกมกหาที่เปรียบมิได้!! เพราะพวกเราแทบไม่เคยคิดจะทำความสะอาดกันซักกะจิ๊ด -_-^ ถึงคิดจะทำก็ทำกันนิดเดียวแล้วก็มานั่งกินนอนกินเหมือนเดิม นี่อาจเป็นอีกเหตุผลที่ไม่ค่อยมีคนมาสมัครชมรมเรามั้ง...
แอ๊ดดด...
ผมเปิดประตูห้องชมรมแล้วเอาลังไปวางไว้ข้างๆโต๊ะประชุมที่มีของวางหมกๆๆกันเอาไว้จนเน่า~ ไม่รู้ว่าพวกเราใช้กันเข้าไปได้ไง คงเป็นเพราะอยู่จนชินมั้ง = =^
“เอ๋ นี่มันอะไรเนี่ย”
อยู่ๆนานามิก็มาตอนไหนไม่รู้หยิบนิตยาสารเล่มนึงขึ้นมาเปิดอ่าน พอผมลองประมวลผลออกมาก็ได้มาว่า...
นี่มันนิตยาสารโป๊สุดวาบหวิวสยิวกิ้วของไอ้เจ้าไซโตะ!!!!!!!!! =[]=
“เอ่อ... มิยาบิ... อาโออิ...”
นานามิพึมพำขึ้นมา หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆตามระดับ ผมรีบคว้ามันมาแล้วโยนใส่ถังขยะข้างๆตัวทันทีเพื่อไม่ให้เห็นอะไรที่มันอัปยศไปมากกว่านี้ = =;; ไซโตะ... เพราะมันตัวเดียวแท้ๆ อยากให้ยัยนี่เข้าใจผิดหรือไงว่าพวกเรามันลามกจงกระเปรตหรือไง! โอ๊ย! ผมล่ะอยากจะกระโดดถีบมันซักสิบทีแล้วด่าเป็นภาษาเขมรจริงจริ๊งงง!!! =O=+++
“ช่างไอ้ของพันธุ์นั้นเถอะ =_=^^^ มาช่วยกันทำความสะอาดดีกว่า”
“อะ... อือๆ (- -)(_ _)(- -)”
แล้วทำไมต้องทำสายตาเหมือนเข้าใจอะไรบ้างอย่างด้วย =O=!!! หรือว่ากำลังคิดอะไรเฮงๆอยู่ในหัว เดธคิดส์จงเจริ๊ญ! T^T
“นี่ไซจิคุง ไม้กวาดอยู่ตรงไหน”
“ไอ้ตู้นั้นนั่นแหละ”
นานามิค่อยเดินไปเปิดไอ้ตู้นั้นเพื่อเอาอุปกรณ์ทำความสะอาด และผมพึ่งระลึกชาติกำเนิดได้เมื่อกี้ว่าไอ้ตู้นั้นน่ะมัน…!!
แอ๊ดดดดด!!!
โครมมมมมมมมมมมม!!!!!!
รกสุดชีวิต!!! =[]=
แถมพวกเราก็ยังเอาของแต่ละอย่างยัดๆๆเข้าไปสารพัดอย่าง!!
แล้วตอนนี้...
ยัยนานามิกำลังจมอยู่ใต้ของพวกนั้นแล้ววววว!!!!
“เฮ้ย! นานามิ! นานามิ! ไม่เป็นไรใช่มั้ย!! ตอบด้วย!!!”
ผมตะโกนเรียกแล้วไปคุ้ยกองขยะพวกนั้นแล้วดึงนานามิออกมารับอากาศหายใจ ฟู่ว~ เกือบแย่...
“โอย... เจ็บจัง...”
อุ๊บ!
ผมยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้แล้วสะบัดหน้าหนีทันที อา... ให้ตาย... ตอนนี้ถ้าผมระเบิดได้คงระเบิดไปนานแล้ว ทำไมเวลามองนานามิแล้วรู้สึกเหมือนกำลังมองลูกแมวตัวเล็กปุกปุยอยู่ตรงหน้า อ้ากกก! หยุด! หยุด! หยุด! ตั้งสติซะ!
“ไซจิคุงเป็นอะไรไปหรอ”
“ไม่มีอะไร! เลิกวุ่นวายกับฉันซักที!”
ผมตะโกนออกไปเพราะยัยนานามิพยายามมองหน้าผมแต่ผมก็หันหนีตลอด ถ้ายัยนั่นรู้ว่าผมอายมีหวังเอาไปแฉจนกว่าจะจบการศึกษาแน่ แล้วถึงตอนนั้นคงมีแต่คนคิดว่าผมมันเป็นพวกหน่อมแน้มแหงๆ
“งั้นฉันจัดของต่อนะ”
ในที่สุดนานามิก็เลิกสนใจผมแล้วเดินไปจัดการข้าวของที่เกลื่อนอยู่เต็มพื้น จากนั้นก็มัดผมสีชมพูยาวของเธอแล้วเริ่มทำความสะอาดห้องชมรมโดยที่มีก็คอยช่วยอยู่นิดหน่อย... โดยที่เว้นระยะห่างจากเธอประมาณ 10 เมตรนะ...
ถ้าผมอยู่ใกล้ยัยนี่มากๆล่ะก็... เป็นไปได้ว่าอาจเป็นลมกำเดาพุ่งได้...
[จบไซจิบรรยาย]
“ฮ้าววว~ =O=“
“นายนอนไม่เต็มอิ่มหรือไง หาวจนจะเห็นลิ้นไก่แล้วนะ”
มาโอะพูดขึ้นเมื่อเห็นคู่ปรับตัวเองหาวปากกว้าง ไซโตะหันไปมองตาขว้างแล้วขมวดคิ้วยุ่ง มีเมฆครึ่มมาส่งเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ามาประกอบ
“นายนี่มัน... ฉันง่วงนอนแล้วเกี่ยวอะไรกะนายล่ะ!”
“ถ้าฉันโทรไม่ปลุก ป่านนี้นายคงนอนถึงเที่ยงวันกว่าจะมาโรงเรียนนั่นแหละ”
“แง่งงงง!!”
“แฮ่~~~”
ทั้งสองขู่กันเหมือนหมาบ้าจนคนรอบข้างพากันนินทาลับหลังกันหมด แต่เหมือนทั้งสองจะไม่มีใครแคร์สายตารอบข้างและกำลังจะเตรียมเปิดศึกกันตรงนั้นเลย แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดลงเมื่อมีมือเรียวมาจับไหล่ทั้งสองแล้วดันให้ออกห่างจากกัน
“พวกนายพอได้แล้วน่า อย่าพึ่งเปิดศึก -_-”
“กรี๊ดดดดดดดด!!! คุณเรียวววววววววววว!!!”
พวกนักเรียนหญิงต่างพากันกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ที่เห็นหนุ่มหล่อที่มีลักษณะเหมือนเจ้าชายในนิทานก็ไม่ปานมายืนอยู่ แถมยังมีดีกรีเป็นประธานนักเรียนและลูกเจ้าของบริษัทใหญ่โตอีกต่างหาก เรียวชิหันไปยิ้มแห้งๆให้สาวๆที่กรี๊ดเขาอยู่ข้างหลัง แต่กลับทำให้เสียงกรี๊ดดังกว่าเดิมทั้งๆที่เขาไม่ได้จงใจสักนิด!
“อ๊ายยย!! นี่เธอเห็นมั้ย! เค้าหันมายิ้มให้ฉันด้วยแหละ!”
“เฮอะ! เธอนี่หลงตัวเองชะมัด เค้ายิ้มให้ฉันต่างหาก!”
“มั่ว! ยิ้มให้ฉันต่างหากล่ะ!”
“คุณเรียว!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด!! ยิ้มให้ฉันใช่มั้ยค๊า!!!”
“อะ... อ้าว! คุณเรียวหายไปไหนแล้ว!”
ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นทำให้ทุกคนเลิกเถียงกันว่าเรียวชียิ้มให้ใครแล้วหันมามองทางเดิม ปรากฏว่า
เรียว... มาโอะและไซโตะ... ไปหมดแล้ว...
ทั้งสามวิ่งหอบแฮกหนีพวกแฟนคลับเรียวชิขึ้นมาถึงหน้าห้องชมรม มาโอะที่เหนื่อยน้อยกว่าเรียวชิกับไซโตะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องชมรม ปล่อยให้อีกสองคนนั่งเป็นหมาหอบแดดอยู่ข้างๆอย่างไม่แยแส = =^
“นี่แกไม่เหนื่อยเลยเหรอ! =O= เราวิ่งมากี่ชั้นรู้ไหม!” ไซโตะหันไปโวย แต่ดูเหมือนคนโดนโวยจะไม่สนใจ
แอ๊ดดด
“ไซจิ พวกเรามา...”
มาโอะชะงักทันทีเมื่อเปิดประตูออกมา ตาก็ค้างกึก หน้าก็เริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นเรื่อยๆจนไซโตะเริ่มรำคาญ
“นายเป็นบ้าอะไรน่ะหา...”
“นั่นสิ เฮือก!”
และแล้วทั้งสองก็รู้คำตอบ เมื่อมองไปตามตาของมาโอะจะพบว่า... มาโอะกำลังมองเจ้าของเรือนผมสีชมพูที่ตอนนี้กำลังถือถังน้ำสีดำอยู่ แต่ที่สำคัญคือ... เธอใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายลูกแมวน้อยน่ารักอยู่และมีรอยเปื้อนอยู่นิดหน่อยที่หน้า
ดูแล้วเหมือนกับลูกแมวน้อยที่ตัวเลอะเทอะชะมัด!
แปร๊ดดดด =///////=
“อ้าว มากันแล้วเหรอทุกคน”
นานามิหันมามองผู้มาใหม่ทั้งสามแล้วยิ้มให้ด้วยความสดใส ยิ่งทำให้ทั้งสามหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมสองเท่า มาโอะที่อยู่หน้าสุดรีบหยิบชิดชู่ขึ้นมาซับเลือดกำเดาที่อยู่ๆก็ไหลพรวดออกมาตั้งแต่ตอนแรกที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง
“อ๊ะ ให้ฉันช่วยถือนั่นให้มั้ย O_O”
เรียวจิที่หลุดออกจากพวังคนแรกชี้ไปที่ถังที่มีน้ำสีดำเต็มไปหมด ดูจากท่าทางและขนาดตัวของนานามิแล้วไม่น่าจะรอดจนถึงหน้าประตู = =
“อ๋อ ไม่เป็นไร หว่าา~~~!!!!!”
“เฮ้ย! ระวัง!!!”
ซ่าาา~~!!!!
น้ำสีดำในถังกระจายทั่ว แต่ไม่ได้โดนตัวคนทำหกนะ... แต่โดนไอ้พวกสี่ตัวที่เผลอมารับแทนโดยอัตโนมัติต่างหาก! แถมน้ำดำๆน่ะ... มันเป็นน้ำถูดพื้นที่พึ่งถูเสร็จไปหมาดๆเองนะเออ = =
“อ๋า! ขอโทษค่าาา!! ขอโทษจริงๆๆๆ TOT;;”
นานามิรีบก้มตัวขอโทษแทบไม่ทัน แมลงวันเริ่มทยอยกันมาตอมหากลิ่นหอมหวน(ส่วนบุคคล) เครื่องแบบเปียกชุ่มด้วยน้ำสีดำกลิ่นตุๆ ทั้งสี่พร้อมกันทำหน้าเป็นปลาตายกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ปัดโธ่! หัดระวังหน่อยเซ่! มะ... อุ๊บ! =X=^^^”
ไซจิหันไปตะคอกใส่ตัวต้นเหตุทันทีที่ตั้งสติได้ ไซโตะรีบกระโจนปิดปากหมาๆของไซจิทันทีแล้วล็อคคอให้เข้ามาใกล้ๆจากนั้นก็กระซิบ
“เจ้าโง่! ถ้ายัยนั่นร้องไห้หรือน้ำตาคลอล่ะก็ฉันจะฆ่านาย! ไอ้ปากปีจอออ~~”
ไซโตะตะโกนกรอกหูไซจิจนหูชาแล้วเดินเข้าไปจับบ่านานามิที่ยืนเก้ๆกังๆไม่รู้จะทำยังไงอยู่ข้างหน้าแล้วพูดขึ้นว่า...
“เอ่อ... คือ... เธอทำความสะอาดห้องชมรมของเราเก่งจัง! เนี่ยดูสิ เรียบร้อยขึ้นเยอะเลย!”
ไซโตะพูดแล้วทำท่ามองไปรอบๆ แต่ที่จริงเป็นการแก้เขินต่างหาก...
“อืม จริงด้วย สะอาดขึ้นเป็นกองเลยแฮะ” เรียวจิเสริมแล้วยิ้มหวาน แต่อยู่ๆก็มีเสียงดังลั่นด้านหลัง
“กรี๊ดดดดดดดด!!! ทำไมคุณเรียวตัวเปียกแบบนั้นล่ะ!!”
“เหม็นด้วย!!!”
“หรือว่าเรียวคุงจะลืมอาบน้ำ!!!”
“ไม่จริง!!! คุณเรียวสะอาดจะตายไป!!”
ฟะ... ฟะ... แฟนคลับอีกแล้วเหรอ = =;;;
เรียวจิคิดอย่างเซ็งๆแล้วพึ่งนึกออกว่า...
ตอนนี้ทุกคนก็มีสภาพไม่ต่างกันเลยนี่หว่า ทั้งเปียก ทั้งเหม็น = =
“ฉันว่าพวกเรารีบไปเปลี่ยนเสื้อดีกว่า… ก่อนที่จะโดนลวนลามทางสายตาไปมากกว่านี้...”
16.20 PM
ห้อง 4/D
เสียงของนักเรียนดังเจี๊ยวจ๊าวกันตามประสาพอเมื่ออาจารย์จบการสอนอันแสนน่าเบื่อจนแทบจะหลับคาโต๊ะ นักเรียนหญิงบางก็พากันจับกลุ่มเม้าท์เรื่องดารากับหนุ่มฮอตตามประสา บางคนก็นัดกันไปเดินห้างฯดัง ส่วนพวกนักเรียนชายก็มีแผนจะไปร้านเกมส์ที่ร้านอินเตอร์เน็ต แต่ส่วนหนึ่งก็กำลังจับกลุ่มดูคลิปโป๊อยู่อย่างไม่แคร์สายตาพวกผู้หญิงที่มองมา (ช่างกล้า = =^^^)
“เจ้าพวกเด็กแก่แดดทั้งหลาย!!! ฟังทางนี้!!!”
เสียงอาจารย์ประจำชั้นสุดโหดดังขึ้นทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนย้ายกลับไปนั่งที่ของตัวเองแล้วตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ
“เฮ้อ~ น่าเบื่อ”
“อะไรอีกเนี่ย”
“น่ารำคาญว่ะ”
มั้ง...
“วันนี้ฉันจะมาแนะนำนักเรียนใหม่ให้รู้จักกัน”
ยังไม่ทันที่อาจารย์จะพูดต่อเหล่านักเรียนทั้งชายและหญิงก็ต่างพากันกรี๊ดกร๊าดกระตู่วู้กันใหญ่
“กรี๊ดๆๆ ผู้ชายหรือเปล่า >w<”
“หล่อรึเปล่าคะครู~”
“เสียใจ! เพราะนักเรียนใหม่เป็นผู้หญิง ^_^”
จบคำพวกนักเรียนชายทั้งห้องก็ตาลุกวาวประกายทันที
“อะฮิ้วววว!!!”
“ถ้าเป็นผู้หญิงก็ดีอะดิ!”
“เจ๋งไปเลยยยย!!!”
“ต้องสวยแน่ๆ!”
ครืนนน...
เสียงประตูห้องค่อยๆเปิดออกมา ทำให้ทุกคนเบิกตาโตรอลุ้นกันอย่างใจจดใจจ่อ ร่างๆหนึ่งย่างก้าวเข้ามาในห้อง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบกริบ... มีเพียงเสียงเดียวในตอนนี้ที่ดังอยู่ว่า...
“สวัสดีนะทุกคน ฉันชื่อชิบาตะ นานามิ ยินดีที่รู้จัก จากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า”
“…”
หว่า~~~ นี่เราพูดอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ยยย... O_o;;;
นานามิมองสายตาของเพื่อนร่วมห้องทุกคนด้วยอาการตื่นๆ เหงื่อเริ่มผุดออกจากหน้าแสดงถึงความประหม่า
แต่แล้ว... ทุกอย่างก็...
“ว้าว!!!!!!!!!!!!”
กลับตาลบัด...
เมื่อพวกนักเรียนชายพากันมามุงเข้าหาเหมือนเห็นขุมทรัพย์กองโต ต่างพ่กันแนะนำตัวแทบไม่ทัน และแน่นอน... กำลังจะเหยียบกันตายยยย!! อยู่แล้วววว!!!
“ฉันชื่อ... ยินดีที่รู้จัก สนใจจะมาสมัครชมรมล่ามนุษย์ต่างดาวกับฉันมั้ย @O@”
นายแว่นประธานชมรมล่ามนุษย์ต่างดาวที่มีนิสัยแปลกๆงี่เง่าๆเข้ามารายงานตัวแล้วยื่นใบสมัครให้นานามิด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง แต่คำตอบที่ได้มาคือ...
“ขอโทษนะคะ แต่ไม่เอาดีกว่า ^o^;;;”
ป็อก!
นายแว่นเข้าไปจับเข่าเศร้าใจอยู่มุมห้อง...
“งั้นแสดงว่าเธอสนใจจะเข้าชมรมการแสดงของฉันใช่มั้ย! *O*//”
พระเอกชมรมการแสดงที่คาบดอกกุหลาบอยู่หมุนตัวเข้ามาหาแล้วยื่นใบสมัครพร้อมส่งยิ้มชวนเลี่ยนให้ แต่คำตอบก็...
“ไม่ได้เหมือนกันค่ะ แหะๆ ^-^”
ป็อก!
พระเอกชมรมไปนั่งจับเข่าเศร้าอยู่มุมห้องกับนายแว่นอีกคน...
“ทำไมล่ะ!!! หรือว่ามีชมรมอยู่แล้ววว!!”
ทุกคนถามเสียงดังพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าเว่อร์...
“กะ...กะ... ก็... ฉันเข้าชมรมดนตรีไปแล้วนี่นา”
ขวับ!
ชิ้ง! - -+
นักเรียนชายทั้งหมดหันไปมองสายตาอาฆาตใส่สมาชิกชมรมทั้งสองที่นั่งอ้าปากเหวออยู่หลังห้อง...
หึๆ ใครน่ะหรอ...
มาโอะกับไซโตะยังไงล่ะ!!!
ตึงๆๆๆ!!!
หมับ!
“ทำไม... ทำไมนายสองคนถึงได้นางฟ้าไปครอง!”
“เป็นไปได้ยังไง!”
“ไม่จริ๊งงงง!!!”
“อ้ากกกก!!! ไอ้พวกบ้า! มันเจ็บนะเฟ้ยยยย!!!”
พวกผู้ชายรุมกระทืบทั้งสองอย่างไม่ปรานีปราศรัยเพราะคับแค้นใจ แต่นานามิที่ยืนงงอยู่กลับไม่รู้สึสกเลยว่า...
ด้านหลังนั้น... พวกนักเรียนหญิงเกือบครึ่งค่อนห้องกำลังมองเธอด้วยสายตาอิจฉาริษยา...
ความคิดเห็น