{ Spider-Man } ทำไงดี! เมื่อฉันเป็น เพื่อนบ้าน สไปเดอร์แมน!

ลำดับตอนที่ #9 : งานกีฬาเเสนวุ่น (1/2)

พี่ดุนะ หนูไหวหรอ ?

-100%-

          เสียงโห่ร้องกึกก้องไปทั่วท้องสนาม นักเรียนบนแสตนด์ต่างพากันแข่งร้องเชียร์ห้องของตนเองอย่างสุดเสียง รวมถึงเชียร์หลีดเดอร์ที่วาดลวดลายในการเต้นเสียจนเรียกให้สายตาหลายคู่ต้องจ้องมอง ยังไม่รวมถึงหุ่นนักกีฬาที่ขยับนิดขยับหน่อย เสื้อก็เปิดให้เห็นถึงกล้ามเนื้ออันน่าจับต้อง ทำเอาสาวๆ รวมถึงหนุ่มๆ บางคน(?) ต้องรีบปาดน้ำลายที่ไหลเยิ้มลงมาเป็นทาง

          แต่ที่น่าแปลกใจ...ก็เห็นจะมีแต่ นักเรียนเกรด 9 ห้อง 3 ที่เอาแต่ทำหน้าเบื่อโลก คล้ายกับว่ากำลังโดนแม่บังคับให้กินผักเหมือนตอนเด็กๆ บางคนก็ลงไปในสนามแบบอึนๆ งงๆ ยังกับคนนอนน้อยแล้วต้องรีบตื่นมาโรงเรียนแต่เช้า บางคนก็ไม่ยอมเข้าร่วมกีฬาที่ตนเองลงไว้ แล้วแอบไปหลบอยู่ในหลืบเพื่ออ่านหนังสืออย่างเงียบๆ

          ก็บอกแล้ว...ว่างานกีฬาประจำปีอะไรเนี่ย ไม่เหมาะกับห้องของพวกเขาเลยสักนิด !!!!!

       -Kanomtien Part-

       “We will, we will rock you…”

          เสียงเพลงที่ดังมาจากบนแสตนด์เรียกให้ฉันต้องลืมตาขึ้นมาอย่างจำใจ ใช่ค่ะ...ตอนนี้ฉัน ไม่สิ พวกเราทั้ง 3 กำลังแอบมางีบอยู่ต่างหาก ! ก็แหม่...ดูสิ แสงแดดจ้าเสียจนนึกว่าพระอาทิตย์อยู่ติดกับโลกแบบนี้ จะให้เอาแรงจากไหนไปมีอารมณ์ร้องเชียร์ อีกทั้งห้องของพวกเรายังมีคนนั่งอยู่บนแสตนด์ไม่ถึง 10 คนด้วยซ้ำมั้ง แล้วพวกที่มาอยู่นี่ก็ไม่ได้มามีส่วนร่วมอะไรกับงานกีฬาประจำปีนี้หรอกนะคะ มาหลับ อ่านนิยาย/การ์ตูน แบบพวกเรานี่แหละ...

          “เสียงดังอะไรกันเนี่ย”

          เน็ดบ่นออกมาอย่างหัวเสีย หลังจากที่ถูกปลุกด้วยเสียงร้องเชียร์จากฝั่งตรงข้าม เขาเกาหัวแกรกๆ อย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะหันไปมองปีเตอร์ที่ยังคงนอนหลับอยู่ใต้เสื้อคลุม

          “ยังหลับลงได้ยังไงกัน ?”

          ฉันก็คิดเช่นเดียวกับเน็ดค่ะ เพราะอากาศร้อนระอุบวกกับเสียงดังกระหึ่มเช่นนี้ เขายังหลับลงได้อีกงั้นหรอ !?

          “KT นี่กีโมงแล้ว”

          เน็ดหันหน้ามาถามฉันด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

          “11.30”

          “เห้ย! ฉันมีแข่งเที่ยงนี้นี่หว่า ต้องไปซ้อมแล้ว ไว้เจอกันนะ!!”

          หมอนั่นพูดขึ้นด้วยท่าทีร้อนรน ก่อนจะโบกมือลาโดยที่ไม่หันมามองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันมองภาพนั้นก่อนจะอดขำออกมาไม่ได้กับท่าทีเหลอหลาของเขา ว่าแล้วก็นึกถึงตารางกีฬาที่ตัวเองจะลงแข่งบ้าง

          อ่า...14.30 สินะ

          ในเมื่อยังเหลือเวลาอีกเยอะกว่าที่ตัวฉันจะต้องลงแข่ง งั้นคงต้องหาอะไรที่มีประโยชน์ทำซะหน่อยละ ว่าแล้วก็จัดเตรียมร่างกายให้เรียบร้อย ก่อนจะ…

          ล้มตัวลงนอน

          ใช่ค่ะ กิจกรรมที่มีประโยชน์ที่สุด ก็คือ การนอน นั่นเอง!

          แหม่ๆ...อย่าพึ่งมองว่าฉันเป็นคนขี้เกียจอย่างนั้นสิคะ เขาเรียกว่า พักเอาแรง นะ

          “KT ฉันหิวแล้ว ไปหาไรกินกัน”

          และแล้วเสียงของคนที่หลับอยู่นานก็ดังขึ้น

          ปีเตอร์! นายจะหิวตอนไหนก็ได้ แต่นายจะมาหิวตอนที่ฉันกำลังจะนอนไม่ด๊ายยยย!!!

          “ฮอทดอกร้านป้าแมรี่นี่มันระดับมิชลินชัดๆ”

          ฉันได้แต่ยิ้มขำกับคำเปรียบเปรยอันเกินจริงของคนตรงข้าม ก่อนจะจัดการงับฮอทดอกเข้าปากตาม เอาเข้าจริง ฉันก็ยอมมาโรงอาหารกับเขาอยู่ดี ไม่ใช่ไม่กล้าขัดใจนะ แต่จิตใจเบื้องลึกมันก็ประท้วงว่าหิวจนจะกินกระเพาะได้แล้ว จึงต้องจำยอมเดินตามปีเตอร์มาต้อยๆ

          “วันนี้คนเยอะกว่าปกติแฮะ”

          ฉันพูดพลางหันซ้ายขวามองโรงอาหารที่มีผู้คนหนาตามากกว่าวันปกติ

          “ฉันว่างานกีฬาประจำปี น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นวันอู้งานประจำปีมากกว่านะ”

          และคำพูดขบขับนั้นก็ทำให้ฉันระเบิดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ มีคนเคยบอกปีเตอร์บ้างไหมว่า จังหวะการพูดของเขามันดีมาก ไม่ว่าจะพูดเรื่องอะไรออกมา ก็ดึงให้ผู้คนสนใจได้อยู่เสมอ

          “แล้วเราก็เป็นหนึ่งในพวกอู้งานนะ”

          ฉันพูดขึ้นอย่างติดตลก ก่อนจะที่นิ้วชี้ของคนตรงข้ามจะแกว่งไปมา เหมือนกับจะบอกว่า ‘ไม่ใช่อย่างงั้นเสียหน่อย’

          “เขาเรียกประหยัดพลังงานต่างหาก KT”

          แล้วเราสองคนก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันอย่างกับรู้ใจ(?) เอาเข้าจริง ตั้งแต่ฉันมาอยู่กับพวกเขา 2 คนเนี่ย ไม่มีวันไหนที่ไม่ได้หัวเราะออกมาเลยนะ ทุกวันนี้ยังสงสัย ว่าพวกเขาเสกคาถาใส่ หรือให้ฉันกินอะไรผิดแปลกรึเปล่า ทำไมมันถึงอารมณ์ดีได้ทั้งวัน ?

          “ว่าแต่เธอจะหาที่ฝึกงานรึเปล่า ?”

          ปีเตอร์ถามขึ้นหลังจากที่เราเอาแต่คุยเรื่องไร้สาระ อ้อ! ที่โรงเรียนนี้เขาจะมีโปรแกรมให้นักเรียนฝึกงานเป็นเวลา 2-3 เดือนด้วยนะ แต่ถ้าถามถึงฉันในตอนนี้งั้นหรอ...

          “ยังไม่ได้เลย”

          พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจ๋อยๆ ก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์บ่จอยของตนเอง

          “เอาน่าๆ เดะก็หาได้เองนะ”

          เขาพูดปลอบใจก่อนจะส่งยิ้มบางๆ มาให้ ปีเตอร์...นายชักจะเป็นพ่อพระไปทุกวันแล้วนะ

          “แล้วนายล่ะ หาได้รึยัง?”

          “เอ่อ...”

          หมอนั่นชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัวแข็งทื่อเหมือนคนกำลังปิดบังบางเรื่อง เขาคงไม่คิดว่าฉันจะถามถึงเรื่องนี้ใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆ ว่าแล้วก็หัวเราะออกมาในใจ ก่อนจะเท้าคาง จ้องมองคาดคั้นคำตอบของคนตรงหน้า ฉันรู้น่าปีเตอร์...ว่านายทำงานให้ใคร

          แค่อยากแกล้งเล่นเฉยๆ

          “ฉันทำงานให้บริษัทคุณสตาร์ค แต่ก็เป็นแค่เสมียนธรรมดาอ่ะ...นะ”

          ว่าแล้วก็หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มให้ดูเหมือนธรรมชาติเสียหน่อย แหม่ๆ แต่ไอหยดเหงื่อบนหน้านายน่ะมันกำลังบอกชัดๆ ว่า กำลังโกหก! ฉันเลยได้แต่เเสร้งพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่น เพราะไม่อย่างทำให้เขาอึดอัดไปมากกว่านี้

          ก็บอกแล้วไง...รู้เท่าที่เขาให้รู้

          แต่ถ้าอยากรู้อีก...ก็ค่อยสืบเอาเองไง !

          และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เน็ดต้องแข่งชักเย่อ ทำให้พวกเราต้องรีบวิ่งออกจากโรงอาหาร เพื่อมุ่งตรงมายังขอบสนาม ที่กำลังจะเริ่มการแข่งขันในอีกไม่กี่นาที ทันทีที่ฉันเห็นเน็ดก็ไม่ลืมที่จะตะโกนอย่างสุดเสียงเพื่อให้กำลังใจเพื่อน

          “ถ้าชนะ ฉันจะซื้อปลอกหมอของเรมให้นายเลยนะ!!!”

          และมันก็ได้ผล หมอนั่นฮึดสู้ขึ้นมาเสียทันใด !!!

          ปี๊ดดดดดดดดดด !!!

          “สู้เพื่อท่านเรมเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”

          ฉันล่ะเชื่อในพลังรักอนิเมะของเขาจริงๆ...ส่วนคนข้างกายฉันนั้นก็...

          ขนลุก...?

          ฉันเหลือบมองขนแขนของปีเตอร์(ฟังดูโรคจิตดีแฮะ) ก่อนจะต้องขมวดคิ้วสงสัยว่าเขาตื่นเต้นอะไรรึเปล่า หรือการที่ดูเพื่อนซี้แข่งชักเย่อจะทำให้เขาตื่นเต้นขนาดนั้นเชียว ?

          ไม่มั้ง...

          “ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

          หมอนั่นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เอาเข้าจริงฉันก็แทบจะไม่ได้ยินเพราะเสียงรอบข้างกลบเสียจนแสบแก้วหู แต่ดีที่อ่านรูปปากออก

          “เป็นอะไรรึเปล่า ?”

          ฉันจำต้องละสายตาออกจากการแข่งเบื้องหน้า แล้วหันมองคนข้างๆ อย่างเป็นห่วงแทน สีหน้าของปีเตอร์เหมือนคนกำลังแบกโลกทั้งโลกไว้เสียอย่างนั้น นั่นยิ่งทำให้ฉันเป็นกังวลตามไปด้วย

          “KT ตอนซ้อมวิ่ง ฉันอาจจะไม่อยู่นะ”

          และคำพูดนั้นก็ทำให้ฉันเบิกตากว้าง หรือว่าเขาคิดจะชิ่ง...

          “แต่ฉันจะกลับมาให้ทันตอนแข่งแน่นอน”

          แต่น้ำเสียงหนักแน่นและสายตาอันเอาจริงนั้น ก็ทำให้ฉันเชื่อใจว่าเขาจะไม่ทิ้งการแข่งขันนี้ไป ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะแตะเบาๆ ที่ไหล่เขา

          “มีอะไรที่ไม่สบายใจก็พูดออกมาได้นะ”

          ที่พูดออกไปอย่างนั้นไม่ใช่เพราะอยากรู้อยากเห็นความลับของเขา แต่เพียงแค่อยากให้เขาได้ระบายสิ่งที่น่าหนักใจออกมา แบ่งเบาให้คนอื่นเสียบ้าง...จะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์อยู่คนเดียว

          ไม่เคยได้ยินหรอ...

          “เจอเรื่องเศร้า เล่าบ้างก็ได้”

          และคำพูดนั้นก็เรียกให้มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นมาบางๆ ก่อนที่รูปปากของเขาจะขยับไปมา เพื่อเอ่ยคำว่า...

          “Thank you”

          และแล้วการแข่งของเน็ดก็เป็นอันเสร็จสิ้น ถือเป็นชัยชนะแรกของห้องเรา หลังจากที่แข่งกีฬากันมาครึ่งค่อนวัน เน็ดดูท่าจะดีใจเสียยังกับว่าถูกรางวัลที่ 1 อย่างไงอย่างงั้น หมอนั่นรีบวิ่งแจ้นมาอวดชัยชนะให้ฉันฟังด้วยท่าทีดีใจ ก่อนจะต้องขมวดคิ้วทันควันเมื่อไม่เห็นร่างของเพื่อนอีกคน

          “ปีเตอร์ไปไหนงั้นหรอ ?”

          “อ่า...หมอนั่นบอกว่ารู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ เลยไปพักที่ห้องพยาบาล”

          เอ่ยพลางไขว่นิ้วไว้ด้านหลัง ขอโทษจริงๆ นะเน็ด ฉันไม่ได้ต้องการจะโกหกนาย แต่อยากให้หมอนั่นพูดกับนายเองมากกว่า

          “จริงดิ!? งั้นเราไปดูหมอนั่นกันเถอะ!”

          ว่าแล้วเขาก็ลากฉันออกจากวงล้อม ก่อนที่จะหันมามองอย่างสงสัย เมื่อฉันเอาแต่ยืนนิ่งไม่เดินตามไป

          “เอ่อคือ...ครูที่ห้องพยาบาลบอกไม่ให้ใครเข้าไปนอกจากคนป่วยน่ะ มันจะไปรบกวนเขาเปล่าๆ”

          “งั้นหรอ...”

          เน็ดพูดออกมาอย่างเสียดาย ดูท่าจะเป็นห่วงปีเตอร์เอามากๆ เห็นดังนั้นฉันต้องเปลี่ยนเรื่องเสียหน่อยล่ะ

          “เฮ้! มาเลือกลายหมอนข้างกันดีกว่า!”

          พูดเเล้วก็จูงเเขนคนตัวโตไปนั่งบนแสตนด์ ก่อนจะเปิดลายหมอนข้างต่างๆ ให้เขาเลือกดู และก็ได้ผล ดูท่า...มันจะดึงความสนใจเขาจากปีเตอร์ได้บ้างล่ะนะ

          “ฉันต้องไปซ้อมวิ่งก่อนนะ”

          ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เหลือบมองนาฬิกาว่าเป็นเวลาเกือบจะ 2 โมงแล้ว เน็ดเห็นดังนั้นจึงไม่ลืมที่จะอวยพรให้

          “โชคดีนะ, แล้วเจอกัน !”

          “เจอกัน !”

          ทันทีที่ฉันมายังสถานที่ซ้อมวิ่งของแต่ละห้อง ก็พบเข้ากับนักกีฬาห้องฉันมารอกันอยู่ก่อนหน้าแล้ว กะว่าดีใจอยู่หรอกนะที่เจอเพื่อนในห้อง หากไม่ติดว่า...

          “อ้าว KT ปีเตอร์ไม่มาด้วยหรอกหรอ หมอนั่นเกิดปอดแหกขึ้นมาแล้วว่างั้น ?”

          ทำไมฉันต้องโชคร้ายมาเจอคนปากปีจอแบบหมอนี่ด้วยนะ ! ฉันเดินผ่านแฟรชไปอย่างไม่สนใจ พยายามทำเหมือนเขาเป็นธาตุเป็นอากาศ ก่อนจะเริ่มวอร์มอัพร่างกาย

          “เห้อ...ปีเตอร์นี่แย่จริงๆ เลยน้า...ทิ้งให้สาวน้อยต่างถิ่นต้องมารับชะตากรรมคนเดียวเนี่ย”

          ยัง...

          ยังไม่หยุดยุ่งเรื่องชาวบ้านอีก !!!

          “ไม่มีใครทิ้งใครทั้งนั้นแหละ อีกอย่าง...ทำไมนายไม่เอาแรงที่เอาไว้พูดจาพล่อยๆ เนี่ย ไปสนใจในการแข่งซะดีกว่าล่ะ ถามจริงนะ ที่บ้านส่งเสียให้เรียนคอร์สนู่นนี่นั่น แต่ไม่มีเรียนคอร์สสอนมารยาททางสังคมบ้างหรือไง ?”

          ฉันที่ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ไหว หันไปตอกหน้าหมอนั่นซะจนเหวอไปเลย เขาคงคิดว่าฉันเป็นพวกยอมคนสินะ แต่จะบอกให้นะ นอกจากป๊าม๊าแล้วไอ้หนมเทียนคนนี้ไม่ยอมใครหรอกเว้ยยยยยยย!!! แล้วคำพูดเชือดเฉือนของฉันก็เรียกเสียงโห่ร้องจากรอบข้าง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีของหญิงสาวห้องข้างๆ

          “เล็กพริกขี้หนูจริงๆ”

          มิเชลล์ สาวผมหยักศกที่เคยปรามาสเจ้าพวกปีเตอร์/เน็ด ว่า ‘โรคจิต’ พูดออกมาด้วยท่าทีขบขัน ก่อนจะหันไปวอร์มอัพร่างกายต่อ เสียเหมือนกับว่าเมื่อสักครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          “เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะแน่ !!!”

          แฟรชตะโกนไล่หลังฉัน ดูท่าคงจะเสียหน้าไม่น้อย ฉันได้ยินเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ของเขา ก็ทำให้ต้องส่ายหัวออกมาอย่างเอือมๆ เอาจริงนะ...นี่ฉันต้องแข่งร่วมกับคนอย่างหมอนั่นจริงๆ หรอเนี่ย ! แค่คิดก็ไม่อยากจะชนะละ แต่ไม่ได้ๆ ท่องไว้สิขนมเทียน

ทำเพื่อห้องโว้ย !

และทันทีที่ได้ยินเสียงของคุณครูว่าให้มาตั้งแถวเตรียมซ้อมวิ่ง ฉันก็รีบวิ่งไปเข้าแถวทันที ซึ่งก็เรียงจาก แฟรชไม้แรก เพื่อนผู้หญิงในห้องไม้สอง และฉันไม้สาม แต่จริงๆ แล้วเราจะแข่งกันทั้งหมด 5 ไม้ แต่ในตอนนี้ปีเตอร์ยังไม่มา จึงหาคนในห้องที่ว่างๆ มาเติมแทน ซึ่งมันไม่เป็นปัญหาอะไร เพราะยังไม่ถึงการแข่งจริง

ฉันวิ่งอยู่กับที่ไปมาเพื่อให้ร่างกายตื่นตัว ก่อนจะพ่นลมหายใจเพื่อผ่อนคลายร่างกายให้มากที่สุด...ฉันมักจะทำอย่างนี้ก่อนแข่งเทควันโดเสมอ เนื่องจากคิดว่ามันคือวิธีที่จะรวบรวมสมาธิของเราได้ดีที่สุด แล้วมันก็ได้ผลจริงๆ นะ !

“เห้! คู่แข่งของฉันคือสาวน้อยตัวเล็กหรอกหรอเนี่ย”

เจ้าผู้ชายที่อยู่ลู่ข้างๆ พูดขึ้นอย่างขบขัน ก่อนจะส่งสายตาล้อเลียนมาให้

          ให้ตายเถอะ...ชีวิตฉันต้องเจอแต่คนประเภทนี้จริงดิ !!!

ว่าแล้วก็ปรายหางตามองอย่างเอือมระอา ก่อนจะพูดออกมาลอยๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

          “ฉันดุนะ นายไหวหรอ ?”

-----

มาอัพเเล้วจ้าาาา!! 555555หายหน้าหายตาเก่งงงงง ไรท์ไปดู ENDGAME มาเเล้วค่ะ ! ตอนเเรกคือเตรียมใจไปเเล้วไม่ว่ายังไงก็ไม่ร้องหรอก เเต่สุดท้าย...ดิ่งเลยจ้าช่วงท้ายของเรื่อง คือมันไม่ไหวจริงๆ มันประทับใจกับทุกตัวละครจริงๆ นะ รู้สึกผูกพันธ์กับพวกเขามานานมาก เเล้วคือฮือออออออ พอถึงตอนน้องพีทออกมา นั่นเเหละจ้าาาาา นั่งดีใจอยู่กับเพื่อน2คน 5555555555 คือมันดีมากจริงๆ สไปเดอร์เเมนชุดนี้คือร้องว้าว! เเล้วตัวอย่าง Far From Home ก็ปล่อยมาเมื่อคืน บอกเลยคิดถึงเฮียรอบ2 น้องพีทร้องไห้ด้วยฮืออออ น้ำตาซึม รอวนไป 2 ก.ค. เน้!!! ยังไงไรท์ยังไม่โดนลากใดๆ นะคะ55555555 มุขเสี่ยงคุกยังมีอีกเยอะมาก(เเต่ก็ไม่กล้าใส่ทุกมุข...) 

ยังไงก็อย่าลืมติดตามเด็กเเสบซ่าเเก็งค์นี้กันต่อไปนะคะ

เเล้วเจอกันตอนหน้าค่าาาาาาา !!!

คิดถึงทุกคนเด้ออออออออออ555555

ขอบคุณค่ะ ♥