คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : วัยรุ่นเลือดร้อน (อย่าดูเเฟนอาร์ตเพลิน จนเผลอข้ามตอนไปนะ!)
สิ้นเสียงออดหมดเวลา
ปากกาที่กำลังยุกยิกกับการเขียนกระดาษคำตอบนั้นก็ต้องหยุดลง สีหน้านักเรียนภายในห้องแสดงออกมาพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจที่กำลังบ่งบอกว่าพวกเขานั้นได้ผ่านเวลาอันแสนยากลำบากและน่าอึดอัดใจนี้ได้แล้ว
ก่อนที่แต่ละคนจะเดินออกจากห้องเชือดแห่งนี้
ใช่...เพราะมันคือห้องที่จะเชือดคะแนนพวกเขาไปไง !
“มิดเทอมนี้
ปิดชีวิตชะเอิงเอย...”
-Kanomtien Part-
ทันทีที่ได้ส่งกระดาษคำตอบไปนั้น
ก็เหมือนว่ามันได้พรากเอาจิตวิญญาณของฉันไปด้วยอย่างไงอย่างงั้น มันน่าเจ็บใจไหมล่ะทุกคน
! ที่อุตส่าห์อ่าน ติว ทำแบบฝึกหัดมาอย่างดี !
แต่กลับลืม !!!
ลืมอย่างไร้สาเหตุ
มันน่างงใจมาก ทั้งๆ ที่ฉันก็โน้ตแล้วโน้ตอีก
แต่พอเห็นโจทย์บนกระดาษคำถามแล้วก็เหมือนกับว่าสมองมันเดดแอร์ไปซะอย่างงั้น
จนเกิดคำถามขึ้นมาในใจขึ้นว่า
“อะไรวะ...?”
“โอ้ยยยย! ข้อนั้นฉันไม่น่าพลาดเลย
ทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็ฟิตมาอย่างดี”
ฉันบ่นกระปอดกระแปดให้กับเพื่อนข้างกายทั้ง
2 ฟัง สีหน้าของปีเตอร์ได้แต่อมยิ้มบางๆ เหมือนกำลังให้กำลังใจ ประมาณว่า...มันผ่านมาแล้วน่า
ส่วนเจ้าเน็ดที่ยืนอีกข้างก็ดูเหมือนจะสติหลุดไปแล้ว
เนื่องจากเบลอจากการทำข้อสอบที่ไม่ได้เตรียมตัวมาเลยแม้แต่น้อย
“มันผ่านมาแล้ว
กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี ถ้ามันแย่ก็รอแก้มือใหม่ตอนไฟนอลก็ได้”
ปีเตอร์พูดปลอบใจเราสองคนที่ดูเหมือนจะกังวลกับเรื่องสอบไม่เลิก
แม้จะหมดเวลาไปสักพักแล้ว ฉันและเน็ดถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างยอมรับความจริง ในเมื่อมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ค่อยรอแก้มือใหม่ตอนไฟนอลอย่างที่เขาว่าก็รึกัน
“เฮ้! ฉันรู้แล้ว!”
จู่ๆ
เจ้าเน็ดที่คอตกก็โพล่งเสียงดังออกมาอย่างตื่นเต้น
จนทำเอาฉันและปีเตอร์มองหน้ากันอย่างงุนงง
“สอบมาเครียดๆ
เราไปเกมเซนเตอร์กั-”
แต่น้ำเสียงร่าเริงที่กำลังหระดี๊กระด๊านั้นก็หยุดชะงักไป
เมื่อมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา...
“พวกคุณ 3 คน ช่วยยกเอกสารพวกนี้ไปไว้ที่ห้องประชาสัมพันธ์ทีนะ
ครูฝากด้วยล่ะ”
และไม่ทันรอคำตอบรับของพวกเรา
คุณครูท่านนั้นก็เดินลิ่วไปจนลับตา ทิ้งไว้เหลือแต่ความเงียบกับกองเอกสารที่เท่าลูกภูเขา
“เดี๋ยวพวกเรายกไปกันเอง
KT เธอไปรอพวกเราที่โรงอาหารก่อนเลย”
“ได้ไงกัน
ฉันจะช่วย”
ฉันขมวดคิ้วมุ่นกับคำพูดของเจ้าเพื่อนบ้าน
เอกสารกองหนาขนาดนี้ ถ้าไม่ช่วยกันแล้วมันจะหมดไหมเล่า!?
“เรื่องนี้
ไว้ให้สุภาพบุรุษอย่างพวกเราทำเถอะนะ”
เน็ดพูดด้วยน้ำเสียงเข้มเหมือนพระเอกละครสมัยก่อน
เอ่อ...จะว่ายังไงดี ถึงประโยคมันจะฟังดูเท่ห์ดีแต่พอกลับเป็นเขาพูดแล้วมัน...
“คิกๆๆๆ
ฮ่าๆๆอะไรของพวกนายเนี่ยย”
ฉันเอ่ยอย่างอดขำไม่ได้กับท่าทางของเพื่อนชายทั้ง
2
“น่านะ
เธอเครียดๆ เรื่องสอบมาแล้วไม่ต้องมาเหนื่อยเพิ่มหรอก
เดี๋ยวเรื่องนี้พวกเราจัดการเอง เธอไปรอที่โรงอาหารได้เลย”
ปีเตอร์พูดพร้อมสบสายตาฉัน
ซึ่ง...เห้อออ ฉันก็ต้องยอมแพ้สิ ถ้าเขาพูดมาขนาดนี้ นายคนนี้มันร้ายนะคะทุกคน!
“โอเคๆ
งั้นฉันไปหาไรกินรอละกัน”
ว่าแล้วก็เดินลงมาจากตึกแยกย้ายกับเจ้า
2 คนนั้น แต่ไม่ทันเดินถึงโรงอาหารดี ก็ขอแวะซื้อน้ำจากตู้หน่อยแล้วกัน
สอบมาเครียดๆ ก็ต้องเติมน้ำตาลให้กับร่างกายสักหน่อย
“ฮะ-ฮึก
อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ”
เสียงสะอื้นของเด็กผู้ชายดังออกมาจากตรอกเล็กข้างหน้านั้น
ฉันที่กำลังเดินกระดกกระป๋องน้ำอัดลมถึงกับต้องชะงักฝีเท้า
ให้ตายสิ...นี่ฉันไม่ใช่คนที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นหรอกนะ
แต่เสียงสะอื้นของเขา...มันกำลังแสดงว่าเขากำลังหวาดกลัวจริงๆ
“เฮ้!
สั่นเป็นลูกนกเชียว ใจเย็นๆ น่า แค่เอาเงินมาให้พวกเราก็จบเรื่องแล้ว”
ก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงเย้ายวนกวนบาทาของใครสักคน
ขนาดไม่เห็นภาพฉันยังจินตนาการได้ถึงพวกกุ๊ยที่ชอบรีดไถเงินเหมือนที่เคยเห็นมาในหนังเลย
ดูท่าเจ้ากุ๊ยพวกนั้นจะมีกันมากกว่า 2 ฟังจากเสียงหัวเราะนั้น...
ที่กำลังสนุกกับการข่มเหงคนอื่น
“จิ๊...”
ฉันสบฟันเข้าหากันอย่างไม่พอใจ
ให้ตายเหอะ! เจ้าพวกนี้มันเก่งแต่หมาหมู่! ไม่รู้ว่าจะเรียกสรรพนามเป็น
คน หรือว่าเป็น ตัว ดี!!!
“ผม...ฮึก มีให้แค่นั้นแหละครับ
ฮือ”
“เห้ย!
อะไรว้า นี่มันเศษเงินหลังตู้เย็นชัดๆ ฮ่าๆ”
ยิ่งพวกมันประสานเสียงหัวเราะกันเท่าไหร่
ร้องเท้าทั้งสองข้างของฉันก็พร้อมจะปลิวไปโดนหัวพวกมันเท่านั้น! หนมเทียนชักจะหัวร้อนแล้วนะ!
“ร้องไห้อยู่ได้! น่ารำคาญเว้ย!
สงสัยต้องโดนสักหมั-”
เป๊งงงงงงงงงงง!!!
กระป๋องน้ำอัดลมปลิวล่องไปตามแรงโยน
ก่อนจะกระทบเข้ากับกระบาลของเด็กหนุ่มที่ดูท่าจะเป็นหัวโจกของแก๊งค์
และใช่...การกระทำนั้นหยุดการเคลื่อนไหวของเจ้าพวกนั้นเอาไว้ได้
แต่สิ่งที่ต้องรีบเคลื่อนตัวออกไปให้ด่วนที่สุด นั่นก็คือ...
“วิ่งสิโว้ยยยยยยยยยย! ใครจะอยู่กันเล่า!!!!!!!!!!!”
ใช่ค่ะแม่! วิ่งสิแม่จะรอช้าอยู่ใย
จะรอให้พวกมันมาอัดฉันแทนงั้นเหร๊อะ!!!!? และในตอนนี้ฉันได้สับเท้าวิ่งอย่างไว
ไวเสียยิ่งกว่าตอนแข่งวิ่งผลัดอีก แต่ไอเจ้ากุ๊ย 3 คนนั้น
ก็สูงยาวเข้าดีซะเหลือเกิน วิ่งตามฉันด้วยการก้าวขาเดียวของเจ้าพวกนั้น
ก็เท่ากับฉันก้าวไป 3 ก้าว!
ขนมเทียนเอ้ยยยย
เอ็งอยู่เฉยๆ กับเขาไม่ได้เลยใช่หม้ายยยยยยย!
“แฮ่กๆ งี้ต้องหนีขึ้นบนห้องแล้ว”
ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะเปลี่ยนทิศทางวิ่งขึ้นตึกเรียนอย่างเร็วไว
ถ้ามัวแต่เล่นวิ่งไล่จับกับเจ้าพวกนั้นตรงลานกว้างๆ มีหวังโดนจับต้มแหงแก๋ ก็เล่นโยนกระป๋องน้ำใส่หัวขนาดนั้น
จะว่ายังไงดีล่ะ...ก็มือมันไปก่อนที่สมองจะสั่งการอีกอ่ะ! ก็เห็นแล้วมันอยากบวกอ่ะ
ฮือออออออ
“เห้ย!! หยุดนะเว้ยยยยนังบ้า แกกล้าดียังไงห้ะ!?”
เสียงตะโกนไล่หลังทำให้ฉันได้แต่สับฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้นไปอีก! โอ้ย!
ใจฉันมันเต้นรัวยิ่งกว่าเจอพระเอกในเกมจีบหนุ่มอีกนะเนี่ย! แถมตอนนี้ขายังล้ามากแล้วด้วย เนื่องจากวิ่งหนีเจ้าพวกนี้จนจะทั่วชั้น
อีกทั้งยังสมองยังเบลอๆ จากการนอนก็น้อย
หนูขอล่ะค่ะ…ถ้าบุญกรรมมีจริง
ช่วยลูกทีค่ะ!
ฝึบบบบบบบบ!
“ชู่ววว...”
“เฮ้ย! ยัยนั่นหายไปไหนแล้ววะ!
แม่งเอ้ย”
“เอาไงดีลูกพี่!?”
“ก็รีบแยกย้ายกันออกไปตามหาสิวะ! ถ้าจับได้ฉันจะเชือดเป็นไก่เลยคอยดู!!!”
“อึก...”
คำพูดของเจ้าหัวโจกนั่นทำให้ฉันถึงกับต้อกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ
อ่า...เกิดมาเคยกินแต่ไก่ต้ม ไม่คิดว่า(เกือบจะ)ถูกต้มซะเอง
“เกือบกลายเป็นไก่ให้ถูกเชือดแล้วนะ”
เสียงกระซิบดังขึ้นข้างๆ
หูหลังจากที่เจ้าพวกนั้นแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง
ฉันหลบสายตาจากใบหน้าอันแสนใกล้ชิดนั้น
จะว่ายังไงดีล่ะ...มันเหมือนกับฉากตอนที่พระเอกเท้าแขนลงกำแพง แล้วก้มลงคุยกับนางเอกเหมือนกับในเกมที่ฉันเคยเล่นเลยอ่ะ! แต่ฮะ-เฮ้ย!
เป็นงั้นไม่ได้สิ!
“อ่ะ-เอ่อ...ขะ-เขยิบออกไปหน่อยได้มั้ย”
แม้จะดูเป็นประโยคขอร้อง
แต่มันฉันก็ออกแรงผลักที่หน้าอกหมอนั่นเบาๆ ประมาณว่า ‘ถอยไปสิเว้ยยย’
แล้วจ้ะแม่จ๋า หมอนั่นยอมถอยแต่โดยดีนั่นทำให้ฉันโล่งใจและรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก
“ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน”
ฉันกล่าวขอบคุณออกมาอย่างใจจริง
ถ้าไม่ได้เขาฉันคงแย่ไปแล้วละ ฮือออออ
คิดสภาพตอนที่จะโดนเจ้าพวกนั้นเชือดไม่ออกจริงๆ...
“ธัญญ์...ใช่ไหม?”
และเพียงประโยคคำถามสั้นๆ
กลับเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“ใช่! จำชื่อผมได้ด้วยหรอครับ?”
เจ้าของชื่อนั้นเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น
ก็แหม่...พ่อคุณโผล่มาแนะนำตัวต่อหน้าฉันซะขนาดนั้น จะให้ฉันลืมลงได้ยังไงกันล่ะ!?
“แล้วไปทำอะไรมา ทำไมเจ้าพวกเท็ดดี้ถึงไล่ตามเอาได้”
“อ๋อ...”
ฉันครางรับทันทีที่รู้ว่าเจ้าหัวโจกนั่นชื่อ
เท็ดดี้ เอ่อ...แต่ฉันจะขอไม่จำชื่อนี้ไปอีก ตลอดชีวิตเลยยิ่งดี!
“คือว่า...มันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ
แหะๆ”
หัวเราะแห้งๆ พลางเกาหัวแกรกๆ
ไปเพื่อทำเหมือนไม่มีอะไรมากมาย ก็แหม่...ถ้าเล่าไปว่าโยนกระป๋องใส่หัวเจ้านั่น เพราะว่าห้ามใจช่วยคนที่กำลังถูกรังแกไม่ได้
ก็จะฟังดูเอ่อ...ฮีโร่ไปรึเปล่าน่ะ
“ละ-แล้ว...ทำไมนายถึงมาอยู่ในห้องนี้ล่ะ”
ฉันแสร้งเปลี่ยนเรื่อง
ก่อนจะมองดูรอบๆ ห้อง ซึ่งมันคือห้องทดลองนั่นเอง หู้ว…นี่ฉันก็วิ่งมาไกลเอาเรื่องเลยนะเนี่ย
“พอดีวันนี้เป็นเวรผมที่ต้องมาปิดห้องน่ะ
ก็เลยต้องรอให้นักเรียนทุกคนใช้ห้องเสร็จถึงจะปิดได้”
เขาตอบให้ฉันฟังอย่างฉะฉาน
ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แม้จะมีเรื่องคาใจอยู่นิดหน่อย
ที่ในตอนนี้เขานั้น...ช่างดูแตกต่างจากครั้งแรกที่เจอกันซะเหลือเกิน
“ยังไงก็...ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้มากๆ
เลยนะ แล้วก็ เอ่อ...ฉันนัดเพื่อนไว้ซะด้วยสิ ฉันขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกัน”
ฉันเอ่ยขอบคุณเขาอีกรอบ
พร้อมโบกมือลา ก่อนจะเตรียมหมุนตัวออกจากห้อง แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเขา
“เดี๋ยว...KT!”
“หื้ม ?”
ฉันหันมองคนที่เรียกอย่างสงสัย
เอ...หรือว่าฉันจะลืมอะไรไปรึเปล่านะ เอ้อ!ใช่สิ! ของตอบแทนความช่วยเหลือของเขาไง ปัดโธ่! ลืมได้ไงกันเนี่ย!
“อ๋อ ไว้ฉันจะเอ-”
“เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะครับ!”
“ฮะ...”
งง-ค่ะ
งงมากด้วย...ก็คราวที่แล้วเขายังบอกไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันเลยนี่หน่า
แล้วคราวนี้...
“ผม...อยากรู้จัก KT จริงๆ นะ อยากรู้จัก...ให้มากขึ้นไปอีกด้วย”
เด็กหนุ่มผมดำเอ่ยขึ้น
ฉันสัมผัสได้ถึงความจริงใจ ไม่มีพิษภัยของเขาได้ จะว่าไปพอมองหน้าเขาชัดๆ
เขามีไฝที่มุมตาด้วยหรอเนี่ย พึ่งเคยเห็นเลยแฮะ แต่เห้ยๆ ! นั่นไม่ใช่ประเด็น
!
“อื้ม!
ได้สิ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ”
“หา! จริงหรอ!?”
ทันทีที่ฉันตอบรับอย่างทันควัน
ก็ทำเอาใบหน้านั้นแสดงถึงความตกใจ นัยน์ตาดำแต่ในตอนนี้มันกลับดูลุกวาวแปลกๆ
เหมือนมีฟิลเตอร์วิ๊งๆ แบบในอนิเมะอย่างไงอย่างงั้น ทำให้ฉันได้แต่สงสัยกในความพิลึก(น้อยๆ)ของเขา ก็ตัวเองพูดเอง ยังจะมาจริงหรออีก!
“งั้นไว้เจอกันนะ KT!”
และแล้วเรา 2
คนก็แยกย้ายกันไปคนละทางหลังจากลงมาจากตึก
ฉันโบกมือลาเขาก่อนจะต้องรีบย้ายตัวเองไปโรงอาหารให้เร็วที่สุด
ไม่ใช่แค่อยากเจอเน็ดกับปีเตอร์ไวๆ นะ ฉันกลัวเจ้าพวกนั้นจะมาไล่ตามฉันอีกอ่ะแม่
ฮือ!
.ตกเย็น.
หลังจากทานอาหารค่ำกับน้าเอมิลี่
แล้วก็อาบน้ำอาบท่าเสร็จ ฉันก็พาตัวเองมานั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะ แต่คราวนี้น่ะ
ไม่ใช่หนังสือเรียนหรอกนะคะ
หึหึ//หัวเราะแบบตัวรว้ายในละคร
เพราะมันคือ...นิยายไลท์โนเวลนั่นเองค่า! ฉันขอบอกเลยนะคะ ว่าวันๆ
ของฉันนอกจากจะเล่นเกม(จีบหนุ่มที่โดนเพื่อนสนิทบังคับให้เล่นด้วยจนติดใจซะเองแล้ว)
ฉันก็ยังชอบดูการ์ตูนและอ่านนิยายด้วยค่ะ! แต่ขอบอกไว้เลย
ฉันอ่านเฉพาะโซนเอเชียเท่านั้นนะคะ//ส่งวิ๊งคึ
“นางเอกของเรื่องได้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในโลกเสมือนจริง
หรือก็คือ...โลกคู่ขนานนั่นเอง เห...”
ฉันขยับปากอ่านตามตัวอักษรที่ปรากฏ
ก่อนจะรู้สึกตัวว่า...มันเหมือนกับชีวิตฉันเลยนี่หว่า พอนึกได้เท่านั้น
ฉันก็รีบเปิดปฏิฐินดูวันเวลา
“ผ่านมา 3
เดือนแล้ว...ฉันอยู่ที่นี่มา 3 เดือนแล้ว!”
แล้วระยะเวลาที่แน่ชัดล่ะมันคือเท่าไหร่!? นี่ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพลินเสียจนลืมไปแล้วหรือว่า...ที่นี่มันไม่ใช่บ้านของฉัน
นี่ฉันลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปได้ยังไงกันนะ ทำไมฉันถึงได้ชะล่าใจขนาดนี้ ทำไมกัน...
ความคิดมากมายผุดขึ้น
ก่อนจะต้องวางนิยายลงกับโต๊ะ แล้วเลื่อนหาข้อความนั้นที่คือถูกส่งมาจากบุคคลปริศนา
ตอบกลับก็ไม่ได้ ชื่อก็ไม่มีบอก
-แก้ไขปริศนาให้เรียบร้อย
แล้วทำให้เหมือนกับวันที่ก่อนจะมายังที่แห่งนี้-
ทุกวันนี้...ฉันยังไม่รู้เลยว่า
ป ริ ศ น า
มันคืออะไรกัน ?
“นึกสิขนมเทียน
เธอทำได้ นึกๆๆๆๆ...เจ้าเข่งเคยเล่าอะไรให้ฟังบ้าง นึกให้ออก!”
ฉันพยายามรวบรวมคำพูดทั้งหมดของเจ้าเข่งที่เคยพร่ำบอกถึงตัวการ์ตูนต่างๆ
ในเรื่อง Spider-Man ซึ่งฉันได้เจอและรู้จักไปบ้างแล้ว
เอ๊ะ...ไม่สิ! ส่วนใหญ่ที่เจอก็เป็นตัวละครหลักในเรื่องทั้งนั้น
แล้วใครกันล่ะ มีใครอีกที่ยังไม่เคยเจอ หรือยังไม่เคยได้ยินจากปากเจ้าเข่งเลย
ใคร...?
นึกให้ออกสิยัยขนมเทียน
“เดี๋ยว...KT!”
เสียงเรียกในหัวทำให้ฉันเงยหน้าอย่างนึกขึ้นได้
“เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะครับ!”
ตัวละครที่ไม่เคยถูกเอ่ยถึงในเรื่อง
ตัวละครที่ฉัน
ไม่สิ...ไม่ใช่แค่ฉัน แฟนๆ ของเรื่องก็คงจะไม่รู้จักด้วยเช่นกัน
.
.
.
ธัญญ์
นายคือใครกันนะ
?
มาเสิร์ฟเเล้วค่าาาาาาาาาา
บอกเลยว่า
ต่อ-จาก-นี้-จะ-ไม่-ปรา-ณี-เเล้ว-นะ ! หึหึ//หัวเราะเเบบรว้ายๆ
จะเข้าสู่เนื้อเรื่องอัน@##%$^IMNNRT
ทุกคนอย่าลืมติดตามอ่านกันต่อไปนะคะ เเล้วเรามาไขปริศนาไปด้วยกัน
เอ้อ ! ตอนนี้เรามีรูปเเฟนอาร์ตภาพเเรกเเล้วนะคะ ฮืออออดีใจม้ากกกมาย เลิฟๆ เลยยย
รอชมกันได้เลยค่าาาาาาาาาาาา คิคิ
#KTspi
ขอบคุณค่ะ ♥
ความคิดเห็น