ผมต้องมาเป็นเจ้าสาวของแม่มดเหรอเนี่ย !?

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 รุ่นพี่นะจ้ะ

แบบนี้….ไม่ดีแน่…

จะให้ผมเข้าไปในที่แบบนี้เนี่ยนะ  ก็ที่นี่มัน…

หอพักหญิงล้วนไม่ใช่รึไง… ?

‘ เรื่องการเข้าเรียนฉันส่งเรื่องไปให้อาจารย์แล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาที่โรงเรียนอีกที แต่ก่อนอื่นก็ต้องหาที่พักก่อน เอ้า เอานี่ไป เดินไปตามทางในบัตรนี้ จะมีหอพักอยู่ แล้วก็ส่งใบนี้ให้เจ้าของ เดินดีๆนะจ้ะ ‘

คุณเทนชิบอกมาแบบนี้ ไอ้เราก็คิดว่าหอพักชาย… ที่ไหนได้ ดันเป็นหอพักหญิงซะงั้น

โชคยังดีนะเนี่ย

ที่ยังไม่ได้คืนร่างเป็นผู้ชาย

เดี๋ยว….

ที่ยังไม่ได้คืนร่างเป็นผู้ชาย แถมยังโดนมาหอพักหญิงแบบนี้มัน…

เป็นแผนของคุณเทนชิชัดๆเลยไม่ใช่เรอะ ติดกับอีกแล้วสิเรา

“ เฮ้อ เอาไงเอากัน อย่างน้อยก็มีที่ซุกหัวนอน “

เมื่อคิดทบทวนอะไรต่ออะไรเสร็จ ผมก็เดินเข้าไปหน้าเคาท์เตอร์ของหอพักทันที

“ เอ่อ…ขอโทษค่ะ ฉันมาขอเปิดห้องพักค่ะ “

ตรงเคาท์เตอร์มีผู้หญิงดูแล้วน่าจะอายุประมาณ 30 กว่าๆได้นั่งอยู่แถวนั้น

“ จากไหนคะ ? “

“ เอ่อ…นี่ค่ะ “

ผมเปิดกระเป๋าออก แล้วหยิบกระดาษอะไรสักอย่าง ที่พับเหมือนเป็นจดหมายที่คุณเทนชิเป็นคนสั่งว่า ถ้าถึงหอแล้วก็ส่งให้เจ้าของหอพัก แต่จะเป็นใครก็ส่งๆไปเถอะ พนักงานก็คือกันล่ะมั้ง

“ ชะ เชิญค่ะ ห้อง 3-10 ค่ะ “

อยู่ๆ พี่สาวคนนั้นก็หยิบกุญแจห้องออกมาด้วยความรวดเร็ว ไอ้กระดาษใบนั้นเขียนอะไรไว้นะ ถ้าไม่ติดว่าคุณเทนชิบอกห้ามดู ผมก็คงเปิดไปแล้ว

“ ขอบคุณมากค่ะ “

ผมก้มหัวกล่าวคำขอบคุณ แล้วค่อยเดินขึ้นบันไดตามหาห้อง 3-10

ตามปกติแล้วเลขหน้าห้องจะหมายถึงชั้นของตึก ส่วนเลขด้านหลังก็คงจะเป็นเบอร์ห้องในชั้นล่ะมั้ง

“ ที่นี่สินะ…. “

ตามคาดผมขึ้นมาชั้นที่ 3 แล้วเดินเรียบฝั่งซ้ายมือไปก็ถึงห้องหมายเลข 3-10

“ เอาล่ะ… “

ผมรวบรวมความกล้าในตัวก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เหตุผลที่ผมต้องรวบรวมความกล้าก่อนไม่ใช่อะไร เพราะนี่มันเป็นหอพักหญิงล้วน จึงเป็นธรรมดาที่ห้องนี้จะมีคนอาศัยเป็นรูมเมทอยู่ด้วย

คนที่ภายนอกเป็นผู้หญิงแต่ภายในเป็นผู้ชายอย่างผม จะให้มาอยู่ร่วมกันสองต่อสองกับผู้หญิงแบบนี้น่ะ ยังไงมันก็ต้องทำใจก่อนเป็นอันดับแรกล่ะนะ แต่ถ้าสำหรับคนทั่วๆไป คงจะพูดได้ว่า เป็นเหตุการณ์ที่ชายทั่วโลกใฝ่ฝัน

“ ขออนุญาตครับ…. “

อ้าว เอ๊ะ ? ไม่มีใครสักคนเลยนี่นา แต่เป็นเตียงคู่ แถมยังมีข้าวของวางอีก แสดงว่ามีคนอยู่แต่สงสัยตอนนี้ไม่อยู่ล่ะมั้ง

“ …สวัสดีจ้ะ “

ระหว่างที่ผมกำลังจะวางกระเป๋าใส่ของอยู่นั้นเอง ผู้หญิงผมยาวสีชมพูหน้าตาที่เรียกว่าน่ารักได้อย่างเต็มปาก สวมผ้าขนหนูตัวเดียวปิดหน้าอกกับช่วงล่างเอาไว้กำลังเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ

“ …สะ…สวัส…ดี…ครับ..เอ้ย..ค่ะ “

เอาล่ะสิ…ดันมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อยากจะเจอมากที่สุดซะแล้วสิเรา

“ ใครเหรอคะ แล้วมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ ? “

“ คือว่า…ทางผู้ดูแลเขาจัดห้องนี้ให้ฉันน่ะค่ะ ก็เลย… “

ผมตอบกลับไป แต่เธอยังทำหน้างุนงงเล็กน้อย

“ น่ารักจัง !! “

สุดท้ายเธอก็โผเข้ามากอดผมอย่างเต็มแรง

ไม่ต้องเดาให้มากก็รู้ว่า ไอ้สิ่งที่หนุบหนับอยู่ตรงใบหน้าของผมนั้นคืออะไร… ใหญ่จริงๆเลยแฮะ

“ อย่าสิครับ เอ้ย อย่าสิคะ ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ “

“ อะไรกัน ผู้หญิงด้วยกันแท้ๆน๊า จะอายไปทำไม ยังไงเดี๋ยวเราก็ต้องเป็นเพื่อนร่วมห้องกันอยู่แล้ว “

“ ค่ะ… “

จะมองโลกในแง่ดีไปซะแล้ว หารู้ไม่ว่า

ผมเนี่ยแหละผู้ชาย

“ ฉัน  ยินดีที่ได้รู้จักจ้า ! ฉันอุซาโนะ รินจ้า

“  โนฮาระ มิกิ… ค่ะ “

ชื่อที่ได้มาจากคุณเทนชิเนี่ย

ไม่ว่ายังไงก็พูดไม่ชินซะที ไอ้ชื่อผู้หญิงเนี่ย

ขอโทษที่ผมทรยศชื่อที่คุณแม่อุตส่าห์ตั้งให้นะครับ

“ อยู่ปีไหนเหรอ ฉันปี 2 น่ะ “

“ ยังไม่ได้เข้าเรียนเลยค่ะ มีคนจัดการให้แล้ว วันพรุ่งนี้ค่อยไปที่โรงเรียนทำเรื่องน่ะค่ะ “

“ ว้าวๆ มาเข้าช่วงนี้เลยเหรอเนี่ย แสดงว่าปี 1 ล่ะสิ ? “

“ ค่ะ ปี 1 “

รุ่นพี่อุซาโนะทำหน้าตาไฟลุกวาว เหมือนกับได้เจอสิ่งที่น่าสนใจ

“ แล้วอยู่ๆก็มาพักหอแบบนี้เนี่ย พ่อแม่จัดการให้เหรอ ? “

“ เปล่าค่ะ เป็นคนอื่น ที่เป็นคนเดียวกับที่จัดการเรื่องเข้าเรียนให้น่ะค่ะ “

“ ใครเหรอ ? “

“ คุณ…ริวซากิ เทนชิน่ะค่ะ “

“ ว้าว! รู้จักกับเทนชิจังด้วยเหรอ !? “

“ อ่าค่ะ… “

อะไรกันเนี่ย อยู่ๆก็ขยับหน้าเข้ามาซะใกล้เลย

“ งั้นก็แสดงว่ารู้จักกับเอมิจังแล้วก็ยูฮิเมะจังด้วยสิ “

“ ค่ะ…. “

พูดรัวๆเป็นคอมโบเลยแฮะ

“ ว้ายๆ งั้นมิกิจังก็เป็นไอดอลเหมือนกันสินะ ? “

“  เอ๋…เปล่าค่ะ เปล่าๆ ไม่ได้เป็นค่ะ “

ถึงกำลังจะโดนจับให้เป็นก็เถอะ

“ ว้า…อุตส่าห์คิดว่าจะได้เพื่อนสายเดียวกันแท้ๆเชียว “

หล่อนถอนหายใจทำหน้าผิดหวังออกมา

อะไรหว่า ?

“ สายเดียวกันอะไรเหรอคะ ? “

“ เห็นอย่างนี้ฉันก็เป็นไอดอลเหมือนกันนะจ้ะ ! “

“ จริงเหรอคะ !? “

ผมแกล้งทำเป็นแปลกใจไปงั้นแหละ

เรื่องดาราบันเทิงผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

หน้าตาก็ดีออกซะขนาดนี้ ได้เป็นไอดอลก็ไม่แปลกหรอก

“ เพราะงี้ไงล่ะ ฉันถึงอยากได้เพื่อนเหมือนกัน “

“ อ้าว แล้วพวกคุณเทนชิกับรุ่นพี่อุซาโนะเนี่ย ไม่ได้เป็นเพื่อนกันหรอกเหรอคะ ? “

“ ก็ไม่เชิงว่าเป็นเพื่อนหรอก แต่แค่รู้สึกว่าฉันกับสามคนนั้นดูต่างกันยังไงก็ไม่รู้สิ แฮะแฮะ “

อย่างนี้นี่เอง ก็เหมาะที่จะเรียกว่าต่างกันอยู่หรอกนะ ก็ยัยพวกนั้นเป็นแม่มดนี่หว่า

“ เอาเถอะจ้ะ แต่ฉันก็ขอฝากตัวด้วยนะ อยู่หอคนเดียวมาตั้งแต่ปี 1 แล้ว เหงาจะตาย ขอฝากตัวอีกรอบนะจ้ะ มิกิจัง แล้วก็อย่าเรียกชื่อสกุลฉันเลยจ้ะ ได้รู้จักกันทั้งทีเรียกแบบนั้นฉันก็เหมือนกับโดนกีดกันแย่เลย “

โดนยัดเยียดให้เรียกชื่อจริงของผู้หญิงอีกแล้วแฮะ

ไม่ชินปากเลย ให้ตายสิ

“ ค่ะ ทางนี้ก็ขอฝากตัวด้วยเช่นกันค่ะ รุ่นพี่ริน “

ผมก้มหัวให้อย่างมีมารยาท

ไม่ใช่อะไรหรอก ผมไม่อยากจ้องมองร่างกายที่มีแต่ผ้าขนหนูผืนเดียวของรุ่นพี่ไปมากกว่านี้ต่างหาก ถ้าขืนมันหลุดมาจะทำไงล่ะนั่น

“ เรามาสนุกกับชีวิตวัยรุ่นกันเถอะ !! “

ฮะฮะ ชีวิตวัยรุ่นเหรอ

พูดอย่างกับว่าเป็นคนสูงอายุไปได้

เฮ้ย !?

พอผมเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นรุ่นพี่ที่ยกแขนขวาขึ้นบนฟ้า ส่วนแขนซ้ายก็ดันไปกดผ้าขนหนูผืนนั้นจนหลุดออกมา

“ ตายจริง ฉันนี่ประมาทจริงๆเลย หลุดซะได้แฮะแฮะ “

*ตึง*

คิดไม่ออกบอกไม่ถูก

ผมล้มลงไปในท่ายืนซะอย่างนั้น

หัวมันหมุนไปหมด

“ มิกิจัง มิกิจัง !! “

ได้ยินแต่เสียงรุ่นพี่อย่างเดียว

แต่หัวก็ยังมึนอยู่เลยแฮะ

ดูท่าชีวิตหลังจากนี้ของผม คงจะวุ่นวายเข้าไปอีกขั้นแน่ๆ