คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท เมล์ชักชวน
ปฐมบท เมล์ชักชวน
“ ว่าไงล่ะ นายไม่คิดว่าโลกใบนี้มันน่าเบื่อบ้างเหรอ ? “
“ มาเข้าร่วม System กับพวกเราสิ “
นั่นคือสองประโยคสุดท้าย ที่ผมได้ยินจากปากของคนปริศนาใส่เสื้อฮู้ดปิดหน้าจนมองไม่เห็นอะไร ก่อนที่ผมจะตื่นจากนิทรา
เขาว่ากันว่าในความฝันของเรา จะเกิดขึ้นจากสิ่งที่ตัวเราต้องการจะให้เกิดขึ้น แล้วมาแปรสภาพกลายเป็นความฝันเมื่อเราหลับตานอน
แต่นั่นก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐานอย่างหนึ่งเท่านั้น ตั้งแต่ที่ผมฝันมานับหลายปี ก็ไม่เห็นว่ามันจะตรงกับสิ่งที่ผมต้องการเลยสักนิด
เพียงแต่ครั้งนี้ มันค่อนข้างตรงกับความประสงค์ของผมนิดหน่อย โลกใบนี้มันน่าเบื่อจริงๆนั่นแหละ
“ เฮ้ๆ คาเซะ “
“ หืม ? “
ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆอยู่ ก็ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทของผมทักขึ้น
ณ ห้องเรียน ในตอนนี้อาจารย์ที่จะเข้าสอนก็ยังไม่มาซะที พวกเราทั้งห้องก็เลยคุยกันอย่างสนุกสาน โหวกเหวกเสียงดังกันจนน่ารำคาญ ผมที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างก็เลยได้แต่มองสิ่งต่างๆที่อยู่ด้านนอกเท่านั้น
อนึ่ง ริมหน้าต่างที่ว่านั้น เรียกให้ถูกก็คือฝั่งริมประตู แต่ผมนั่งอยู่ใกล้ๆกับหน้าต่างก็เลยเรียกว่าริมหน้าต่าง ด้านนอกเป็นเพียงระเบียงทางเดินผ่านไปผ่านมาของระดับชั้น ม.ปลายเท่านั้น
โรงเรียนโรซึมาเรีย เป็นโรงเรียนของศาสนาคริสต์ แต่ว่านักเรียนที่อยู่ในโรงเรียนนี้นั้น มีจำนวนที่นับถือศาสนาคริสต์แทบนับได้เลย นอกนั้นก็เป็นพุทธกับไม่นับถือศาสนาเสียมากกว่า
ที่แห่งนี้ไม่ได้เปิดแค่ช่วงม.ปลายอย่างเดียว แต่มีตั้งแต่ระดับเตรียมประถมไปจนถึงระดับม.ปลาย ตึกที่ผมเรียนอยู่นั้นจะมีระดับชั้นป.6ไปจนถึงม.ปลายปี 3 ตึกใหญ่ฝั่งตรงข้ามก็จะเป็นชั้นเตรียมประถมไปจนถึงป.4 โดยที่ตรงกลางของโรงเรียนจะมีโบสถ์คริสต์อันเป็นสัญลักษณ์ของโลกเรียนตั้งอยู่
จะเรียกว่าตั้งกลางก็ไม่ถูก สิ่งที่คั่นกลางระหว่างตึกเรียนน่ะคือสนามขนาดใหญ่ของโรงเรียนต่างหาก แต่โบสถ์เองก็ตั้งอยู่ใกล้ๆกันน่ะแหละ
“ เบื่อเนอะว่าปะ ? “
“ อืม..ก็งั้นแหละ ทุกๆวันก็เหมือนเดิมไปหมด “
ผมตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
ใช่ มันน่าเบื่อจริงๆนั่นแหละ
เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆผมริวจิ หยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนออกมาเล่นเกมส์อย่างเนือยๆ พอผมเห็นริวจิเล่นโทรศัพท์อยู่ ผมก็ล้วงมือไปหยิบของผมเองบ้าง
ก็อาจารย์ยังไม่มานี่นะ จะเล่นสักหน่อยเป็นไรไป
‘ หืม ? ‘
มีอีเมล์ส่งมาในโทรศัพท์ผม
ผู้ส่ง : Unknown
หัวข้อ : -
เนื้อหา : ฉันรู้นะว่านายน่ะเบื่อโลกใบนี้แล้วใช่ไหมล่ะ เอาไง อยากลองเปลี่ยนชีวิตตัวเองดูมั้ยล่ะ ? ฉันอาศัยอยู่ในห้องเรียนนี่แหละ เอาล่ะ ถ้าแน่จริงก็ลองตามหาฉันให้เจอสิ
อะไรเนี่ย ?
อีเมล์ที่ไม่รู้จักผู้ส่ง แถมเนื้อหาข้อความก็ยังไร้สาระสิ้นดีอีก เปลี่ยนชีวิตอย่างนั้นเหรอ คนเราสามารถทำอย่างนั้นได้ง่ายๆขนาดนั้นเลยเหรอ เวอร์ไปแล้วล่ะมั้ง
ผมไม่พินิจอะไรกับอีเมล์ฉบับนั้นอีก จึงกดปิดทิ้งโดยที่ไม่ได้ใส่ใจอะไร
แต่ที่น่าสงสัยที่สุดก็ตรงส่วนที่บอกว่า ฉันอาศัยอยู่ในห้องเรียนนี่แหละ พักนี้ผมเองก็รู้สึกเหมือนกับว่าโดนใครบางคนกำลังจับจ้องตัวผมอยู่ แต่เมื่อหันไปรอบๆก็ไม่เห็นจะมีอะไร สงสัยจะคิดไปเอง
โลกใบนี้ช่างน่าเบื่อ…
ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลยสักอย่าง เกมส์ออนไลน์เกมส์คอนโซลเกมส์โทรศัพท์ ทุกสิ้นล้วนเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ ไม่รู้ทำไม ผมถึงคิดแบบนั้น
ถ้าชีวิตคนเราเปลี่ยนได้อย่างนั้นก็ดีสินะ
ถ้าเปลี่ยนได้จริง ผมก็คงยอมทำทุกอย่างเลยล่ะ
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนง่ายดายเสียทุกอย่าง มันต่างกันที่การกระทำ
ความคิดเห็น