คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 3 ภายใน 10 วินาที I
“ สำหรับวันนี้จะไม่มีการเรียนการสอนนะ แต่ว่าจะมีการแข่งระดับห้องแทน ครูไปจับรายชื่อมาให้แล้วล่ะ เจอกับห้องที่ 15 ขอให้คนที่ถูกเรียกชื่อก็ช่วยไปสู้ที่โดมของโรงเรียนด้วยเน้อ ~ “
วันที่ 2 ของการเรียน ยูยะกับทาคาโอะตื่นสายกันทั้งคู่ กว่าจะมาเข้าห้องเรียนทันก็ปาไป 9.30 แล้ว ทีแรกพวกเขาคิดว่าจะโดนทำโทษหรืออะไรซะอีก ที่ไหนได้อาจารย์คุโรโกะกลับกลายว่ามาเข้าห้องตั้ง 10 โมงกว่าๆ ทำให้พวกเขารอดตัวไปอย่างฉิวเฉียด
“ ทาคาโอะ ยูยะคุงเน้อ ~ “
“ ผม ? “
“ แม่นแล้ว คู่ต่อสู้ก็คาคุเบะ โนริน น่ะ ไปแสตนด์บายที่โดมได้เลย ป่านนี้คู่ต่อสู้คงรออยู่แล้วล่ะ เอ้อ แล้วก็ถ้าแข่งจบแล้วก็เลิกเรียนได้เลยนะ วันนี้ไม่มีอะไรจะสอนแล้วน่ะ ครูขอตัวล่ะนะ ~ “
เป็นอาจารย์ที่ทำตัวไม่ค่อยจะสมกับเป็นอาจารย์เสียเท่าไร ขนาดนักเรียนต้องไปลงแข่งยังไม่มาสนใจ แถมยังเอ่ยปากบอกอีกว่าเสร็จแล้วก็เลิกเรียนไปเลย ยูยะได้แต่นึกว่า กว่าเขาจะจบปี 2 นี้เขาจะได้เรียนหรือได้ความรู้สักเรื่องติดตัวบ้างหรือเปล่า
“ โชตะ ไอ้การแข่งห้องนี่มันคืออะไรอะ ? “
“ เป็นการแข่งที่ ผอ.จัดขึ้นมาเองน่ะ จะสุ่มตัวแทนของแต่ละห้องมาลงแข่งประชันฝีมือกัน เห็นว่าทำไปเพื่อสร้างสัมพันธภาพทางด้านมิตรภาพน่ะ แต่ฉันว่ามันไม่เห็นจำเป็นเลย ยังไงก็ชนะให้ได้ละกันนะ “
“ แล้วคู่ต่อสู้ฉันเป็นใครล่ะเนี่ย ? “
“ ไม่รู้สิ ชื่อนี้ฉันไม่คุ้นเลยอะ ไม่น่าจะเป็นคนเก่งหรอกมั้ง “
“ เอ่อ… “
ระหว่างที่ยูยะกับโชตะกำลังพูดคุยกันอยู่ หญิงสาวที่เป็นเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งในชั้นก็พูดแทรกออกมา
“ ถ้าเป็นเรื่องข้อมูลละก็ ฉันช่วยได้นะคะ… “
“ จริงอะ !? “
ยูยะถึงกับทำตาโตขึ้นมาทันที
“ คาคุเบะ โนริน ปี 3 คลาส A เข้าเรียนปีแรกก็ได้อยู่คลาส B เพียงแต่ว่าดันไปพลาดท่าตอนปี 2 ทำให้ตัวเองต้องอยู่คลาส A จนถึง 2 ปี เรื่องฝีมืออยู่ในระดับดี ถึงแม้ว่าจะไม่เคยติดท๊อป 10 แต่ก็เป็นคนที่ทำคะแนนสอบได้ท๊อป 50 เลยค่ะ วาร์ฟที่ใช้ก็ เป็นหมอกสีขาวเอาไว้ ตัดวิสัยทัศน์ของอีกฝ่ายทำให้มองไม่เห็น แล้วค่อยจู่โจมเข้าไปแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ส่วนเรื่องวาร์ฟเซคันด์ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ฝ่ายนั้นเขายังใช้พลังไม่ได้ถึงขั้นนั้น “
“ รู้ละเอียดจังเลยน๊า เธอเนี่ย “
“ ก็เราอยู่ห้องเดียวกันนี่คะ มีอะไรช่วยเหลือได้ก็ยินดีที่จะช่วยเต็มที่เลยค่ะ “
ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและเสียงหัวเราะ โชตะเห็นแบบนั้นก็เกิดรู้สึกหมั่นไส้ยูยะขึ้นมากตงิดๆ ก็เลยจับคอเสื้อลากตัวยูยะออกมาจากบทสนทนา
“ เอ้าๆ ไปโดมกันเหอะ ยูยะ “
“ อ๊อก! มันเจ็บนะเฟ้ย!! “
โชตะไม่สนใจเสียงของยูยะ แต่กลับลากแรงขึ้นกว่าเดิน จนยูยะแทบจะหายใจไม่ออก
“ พวกเราก็ไปกันเถอะค่ะ คุณโคโคโระ “
จินามิส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่นั่งกอดอกเงียบๆอยู่ภายในห้องให้เดินตามตัวเธอมา
“ …อืม “
ความคิดเห็น