Love Reality มารักกับพี่ 24 ชั่วโมง

ลำดับตอนที่ #1 : Love Reality by Chonlawach // EP.1 INTRO

Love Reality มารักกับพี่ 24 ชั่วโมง

INTRO

 

 

(ขอบคุณรูปภาพสวยๆจาก @kimonist จ้ะๆๆๆๆ)

ฟู่วววววววววววววว.... 



จะผ่านเข้ารอบรึป่าวเนี่ยเรา เอาวะ ไม่มีอะไรเสียหาย อย่างน้อยก็ได้ลองทำ ผลจะออกมายังไงก็ต้องยอมรับมันให้ได้!"


ผมยกข้อมือซ้ายมาดู ขณะนี้ G-Shock สีขาวของผมบอกเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว เด็กๆที่มาแคสต่างทะยอยกันกลับบ้านกันหมด ผมยืนคุยกับพี่ๆผู้จัดนิดหน่อย


และตอนนี้ผมก็ต้องกลับแล้วเหมือนกัน
.
.
.
.
.


"ฮึก!! ฮือออออ ฮึก!! ฮืออออ"
เดี๋ยวๆๆ เสียงไรวะ อย่าบอกว่าเจ้าที่ระเบียงแซ่บรับน้องกูนะเห้ย ไม่เอาดิ พรุ่งนี้น้ำแดง นะๆๆๆ 


"ฮืออออ ฮึก! ฮึก! ฮือออออ" ยังไม่หยุดอีก เอ๋ เดี๋ยวก่อน ผีเดี๋ยวนี้มัน HD ขนาดนี้เลยอ่อวะ สงสัยอัพเกรตตามทีวีดิจิตอล


ผมเดินเลยหน้าหน้าร้านออกมานิดหน่อย เจอเด็กนั่งจุ่มปุกร้องไห้สะอึกสะอื้น หูเหอนี่แดงไปหมด ยุงกัดแขนขาวๆนั้นที่ตอนนี้เป็นจั้มๆสีแดงเถือก


ตัดสินใจก้มดูหน้าว่าลูกหลานใครวะ มาทิ้งไว้ตรงนี้ ผิวขาวโอโม่น่ารักเชียว เดี๊ยวไอ้คิมขโมยกลับบ้านซะนี่


"อ้าววววว นี่มันไอ้เด็กขี้มูกที่มาเคสเลิฟซิคเมื่อตอนเช้านี่" สรุปเป็นไอ้เด็กขี้เซาที่แม่ลากมาแคสเลิฟซิค เพราะอยากให้ลูกหาประสบการณ์
แต่ตอนนั่งรอเข้าห้องแคส มันนั่งข้างผม หลับเป็นตายเลย พิงแขนผมด้วย สุดท้าย.. เช็ดขี้มูกที่เสื้อกูด้วย เออออ เอาสิ เต็มที่เล้ยยยยย ไอ้ขี้มูกกกกกกก



"เห้ยย ไอ้ขี้มูก มานั่งทำไรตรงนี้วะ ทำไมยังไม่กลับบ้าน" ผมจับหน้าผากมันเงยขึ้น
โหววววว น้ำตา น้ำมูก ไหลมารวมกันอาบหน้าไปหมด


"มินนั่งแท็กซี่ไม่เป็น คุณพ่อกับคุณแม่มินไปต่างจังหวัดด่วน เลยให้กลับเอง แต่มินไม่กล้า ฮือออออ ฮืออออ"
อ่ออออ เป็นงี้นี่เอง โว้ะะะ มันต้องถึงขนาดร้องห่มร้องไห้เลยหรอวะ กูนี่ขึ้นรถเมล์เองตั้งแต่ป.4


"งั้นพี่เรียกแท็คซี่ให้ละกัน" ผมก้าวเท้าไปชะเง้อดูแท็กซี่ที่เปิดไฟว่างวิ่งผ่านมา





อยู่ๆก็มีคนมากระตุกแขนเสื้อ ไอ้ขี้มูก...




"เขาจะพามินไปฆ่าป่าวอ่ะ อึก! มินเห็นในทีวีมันน่ากลัวมากเลยนะ อึก!" น้ำมั้ย???


"โอ่ยยยย เด็กนี่ ละจะให้ทำไง ให้นั่งไปส่งถึงบ้านเลยป่ะ" ผมขอมองบนแป้บ


"จริงหรอฮะ อ้ะ!!! แป้บนะ" มันยุกยิกๆในกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูเหมือนมีสายเข้า


"ครับ คุณแม่ น้องมินกำลังจะกลับแล้ว"


"..."


"ไม่ต้องห่วงครับ น้องมินมีพี่เขาที่มาแคส ด้วยกันอาสาไปส่งแล้วครับ" อืม... อ่ออ... เอ้ะ เดี๋ยวๆๆๆ ใครอาสาไปส่งมันฟร้ะ!!!


"เดี๋ยว ไอ้ขี้มูก กูประช..." 


"ชู่วว" มันเอานิ้วชี้มาทาบปาก นั้นน ดูมัน





"เดี๋ยวๆๆ ไอ้ขี้มูก ที่บอกว่าจะไปส่งนั่นกูประชดโว้ยยยย"
ผมโวยวายที่โดนเด็กเปี๊ยกนี่มัดมือชกแบบหมัดฮุกเข้าเต็มหน้า


"เอ้า.. ได้ไงอ่ะ ... .. .. ฮึก! ฮึก!"
มาแล้ว มึงมีองค์แอนทองประสมหรอ น้ำตามาไวเกิน


"หยุด! ห้ามร้อง!" มันกัดปากตามคำสั่ง


"... ... ... ฮึก! ฮึก!" มาอีกละ


"หยุดเลย ฮึบเลย ลูกผู้ชาย ห้ามร้อง" ผมชี้หน้าอีกที มันเอาแขนซ้ายปาดทั้งน้ำตาน้ำมูกไปขมับ แก้มช้ำหมดแล้ววววว


"พี่ก็ไปส่งมินสิ" ไอ้ขี้มูก ปากสีส้มพีช แก้มชมพู จมูกแดงช้ำเพราะถูกสีจากแขนเสื้อยีนส์ที่มันใช้ถูไปมา ดวงตาเหมือนกวางน้อยที่ขอความปราณีจากนายพราน ขนตาแพยาวลู่ติดกันเป็นพู่เพราะเปียกน้ำตา
ฮึ่มมมม นี่มันเวรกรรมอะไรของไอ้คิมคนหล่อเนี่ยยยยยย










"อ้ะๆๆๆ ไปส่งก็ได้วะ มานี่มา!" กูยอมแพ้

-To Be Continued-

Talk ทอล์ค :

สวัสดีครับทุกคน ชลวัชร์เองนะ 555555555555555555555555555 (สำหรับใครที่ไม่รู้จักก็ไม่พูดคุยกันได้ที่ Twitter @newkhawoat ได้ครับ) นั่นนนนน ขายของ
นี่ตลกมากอ่ะ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าต้องมาลงนิยายในเว็บเด็กดี เพราะเป็นคนอ่านมาตลอด
วันนี้ได้มาลงเอง รู้เลยว่ายากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง
เอาเป็นว่าถ้าทำอะไรเป็นแล้ว จะพยายามเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆนะ ลงเพลง ลงเอยต่างๆ

ฟิคเรื่องนี้โอ๊ตแต่งเล่นๆโน้ะ ไม่ได้ซีเรียสอะไร อ่านกันขำๆ ช่วยโปรโหมตน้องๆไปด้วย ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะฮ้าบบบบ 55555555555555