คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
Chapter 6
“คุโรโกะคุง มีคนมาหานายแน่ะ”
“เอ๋ ใครหรอครับ” คุโรโกะเงยหน้าเมื่อเพื่อนร่วมคลาสมาบอกเขาว่ามีคนมาหา
“นี่ไง เดินเข้ามาพอดี” เพื่อนร่วมคลาสเขาชี้ไปยังคนตัวสูง หน้าตาดุดัน คิ้วแยกเป็นแฉก ผมสีแดงเข้ม คนละเฉดกับอาคาชิ
“Hi Kuroko!”
“คางามิคุง!!!”
“What's up blacky”
“อย่าเรียกผมแบบนั้นสิครับ”
“Why?”
“คนเข้าใจอะไรยากอย่างคางามิคุงคงไม่รู้เรื่องหรอกครับ”
“Hey!”
“พอเถอะครับ คางามิคุง นี่ทาคาโอะคุง ทาคาโอะคุงนี่คางามิคุงครับ”
“เอ่อ Nice to meet you” ทาคาโอะพยายามใช้ความรู้ภาษาอังกฤษอันน้อยนิดของตัวเองคิดว่าควรจะใช้คำพูดใดดี
“ดี ยินดีที่ได้รู้จัก”
“อ่าว พูดญี่ปุ่นได้หรอ”
“Of course”
“คือคางามิคุงเขาเป็นคนญี่ปุ่นเนี่ยแหละครับ แต่ไปโตที่เมืองนอก ผมเจอคางามิคุงตอนไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาตอนมัธยมปลายน่ะครับ ว่าแต่ คางามิคุงมาได้ไงครับเนี่ย แล้วรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่ล่ะครับ”
“ฉันย้ายกลับมาเรียนมหา'ลัยที่นี่น่ะ แล้วก็ไม่รู้จะติดต่อใคร เลยติดต่อแม่นายแทน แม่นายก็เลยจัดการให้”
“อ๋อ ก็ว่าวันนี้คุณแม่นัด นายคงไปด้วยสินะ”
“Yep”
“ไปๆ กินข้าวกัน ไปเร็วทาคาโอะคุง” คุโรโกะไม่ลืมหันมาชวนทาคาโอะไปด้วย
“โอเคๆ” ทาคาโอะรู้สึกเหมือนว่าลืมอะไรไป คงไม่ได้ลืมอะไรหรอกมั้ง
อาคาชิมองหนุ่มน้อยที่มีเรือนผมสีฟ้านั่งจิ๊จ๊ะกับไอ้เข้มหัวแดง บังอาจมาก กล้ามาคุยกับคนของเขา มีผมสีแดงเหมือนเขาอีก และที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ มันดูสูงกว่าเขาด้วยนี่สิ ไม่ได้ ยอมไม่ได้ โว๊ยยยยยยยยยยยย
ในตอนแรกอาคาชิเดินไปหาคุโรโกะที่คลาส แต่กลับเจอแต่ความว่างเปล่า ทั้งๆที่บอกว่าให้รอไปทานข้าวพร้อมกันแท้ ทำไมถึงทำแบบนี้ แล้วไอ้ทาคาโอะหายไปไหน อุตส่าห์บอกว่าให้เฝ้าคนน่ารักเอาไว้ดีๆ ทำไมถึงหายหัวไป ไม่สบอารมณ์จริงๆ
“มานี่!” อาคาชิพุ่งเข้าไปดึงแขนของคนร่างบางให้ลุกขึ้นมา
“โอ๊ยยย อะไรกันครับอาคาชิคุง”
“นายกล้านอกใจฉันหรอ” อาคาชิหรี่ตามอง
“ส่วนนาย อย่ามายุ่งกับของๆฉันอีก ไอ้คิ้วสองแฉก” พูดจบอาคาชิก็ลากคุโรโกะออกไปจากโรงอาหารทันที ท่ามกลางสายตาของคนทั้งโรงอาหารที่มองมา
“อะไรฟะ” คางามินั่งงงว่าทำไมตนเองถึงกลายไปเป็นมือที่สามได้ แต่งงได้สักพักก็จัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้าจนหมด รวมถึงของคุโรโกะที่โดนลากออกไปด้วย
“มันเป็นใคร” อาคาชิถามคนร่างบางด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเต็มที่
“คางามิคุง เป็นเพื่อนผมสมัยตอนที่ผมไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาน่ะครับ” คุโรโกะเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรีบแก้ตัวขนาดนั้น
“แน่ใจนะ”
“ครับผม ไม่มีอะไรจริง”
“ดีมากเท็ตสึยะที่รัก” อาคาชิพูดพลางเอามือมาลูบหัวคนร่างเล็ก
“เดี๋ยวนะครับ เซย์คุงจะมาซักไซร้ผมทำไมหล่ะครับ แล้วผมนอกใจอะไรกันครับ”
“ก็เราเป็นแฟนกันแล้วนี่” ตาคู่งามจ้องเข้าไปในดวงตาของคนตัวเล็ก
“แฟนอะไรกันครับ อย่ามั่ว อ๋อ หรือว่าหึงหรอครับ”
“ห...ห๊ะ บ..บ้าหรอ เอ่อ แค่.....” อาคาชิที่โดนคุโรโกะพูดออกมาโต้งๆถึงกับทำอะไรไม่ถูก หน้าขึ้นสีเรื่อยๆ
“แค่อะไรครับ” คุโรโกะว่าพลางอมยิ้ม นานๆทีจะได้แกล้งอาคาชินี่นา ความจริงตัวเขาเองก็เขินนะที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป
“หึงก็หึง” พูดจบคนหัวแดงก็รีบเดินหนีออกไปทันที
“อ๊า แกล้งเซย์คุงนี่สนุกจัง” ตัวคุโรโกะเองก็รับรู้ได้ว่าอาคาชิมีใจให้เขาไม่น้อย ส่วนตัวคุโรโกะเองที่จริงแล้วก็แอบมีใจให้อาคาชิเหมือนกัน แต่จะให้ตอบรับง่ายไปมันก็ไม่ดี ค่อยๆหยอกทีละนิดดีกว่า มันเป็นเรื่องของเวลา ต้องใช้เวลาในการพิสูจน์
“อ้าว คุโรโกะคุงหายไปไหนล่ะ” ทาคาโอะที่เดินไปซื้อน้ำเมื่อเดินกลับมาแล้วเห็นหนุ่มร่างสูงใหญ่นั่งมึนอยู่คนเดียวก็ถามขึ้น
“โดนแฟนลากตัวไปมั้ง”
“แฟน?”
“ก็ไอ้นั่นมันบอกว่าคุโรโกะนอกใจอะ”
“คุโรโกะไม่มีแฟนซะหน่อยนี่”
“ก็คนที่มีสีตาประหลาดๆ หัวขิงแดง ตัวเตี้ย ปากหมาๆไง” คางามิพูดไปโดยที่ไม่ได้ดูหน้าทาคาโอะเลยว่าเบิกตากว้างขนาดไหน ที่ต้องตกใจก็เพราะว่า
“ตาประหลาด?” เสียงแห่งราชันย์ดังขึ้นข้างหลังคางามิ ที่ทาคาโอะต้องตกใจก็เป็นเพราะว่า อาคาชิเดินมาหลังจากที่เจ้าตัวบอกว่าคุโรโกะไม่มีแฟนนั่นแหละ
“เฮ้ยยยย มาตอนไหนวะ” คางามิสะดุ้งสุดตัว
“หัวขิงแดง?”
“ก็นายหัวแดงเหมือนขิงแดงนี่หว่า” คางามิตอบอย่างไม่ยี่หระ ส่วนคุโรโกะกับทาคาโอะก็นั่งส่งสายตาให้กันว่า สีหัวแกก็แดงไม่ใช่เรอะ คางามิ
“ตัวเตี้ย?” อาคาชิกดเสียงเน้นย้ำขึ้นเรื่อยๆ
“เอ่อ..ก็ตัว..เอ่อ เล็กไง” ตอนแรกคางามิจะพูดว่าเตี้ยอีกรอบ แต่จิตสังหารที่พุ่งออกมาเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆทำให้เขาต้องเปลี่ยนคำพูด
“ตัวเล็ก? ปากหมา?”
“เอ่อ อันนั้นก็.............” คางามิยังพูดไม่ทันจบก็
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
อาคาชิเอาถาดอาหารที่หมดแล้วฟาดเข้าไปที่หัวของคางามิเต็มแรง อ้อ ฟาดไม่ยั้งเลยด้วย
“เซย์คุงไม่น่าเห็นจะต้องรุนแรงเลยนี่ครับ” ดวงตาคู่สีฟ้ามองคนที่โดนเรียกว่า 'หัวขิงแดง' ที่กำลังเดินนำหน้าเขาอยู่
“นายยังจะปกป้องมันอีกนะ มันกล้าด่าฉันขนาดนั้นเลยนะ” อาคาชิเริ่มเดือดขึ้น ก็คนตรงหน้าดันหาว่าเขาทำเกินเหตุ เกินเหตุตรงไหน นี่ยังยั้งไว้หรอกนะ ไม่เอากรรไกรแทงก็บุญละ
“โถ่ เซย์คุง คางามิคุงเขาเป็นเพื่อนผมนะครับ” คุโรโกะพูดอย่างอ่อนใจ
“เท็ตสึยะ” อาคาชิหยุดเดิน
“ครับผม”
“นายเห็นหมอนั่นดีกว่าฉันงั้นเหรอ” เจ้าของคำพูดหรี่ตามอง
“คือ ผมสนิทกับคางามิคุงมากนะครับ”
“งั้นหรอ”
“ครับ”
“ก็ดี” พูดจบอาคาชิก็เดินไปทันที ส่วนคุโรโกะก็ได้แต่ยืนงงว่า ทำไมอาคาชิถึงไม่ต่อล้อต่อเถียง ไม่สั่ง ไม่บังคับ ไม่บงการ แล้วเดินจากไปง่ายๆแบบนี้ จะรีบไปไหนกันนะ จะไปรีบไปกินขิงแดงหรือไง
“สวัสดีครับคุณแม่”
“สวัสดีครับคุณน้า”
เสียงของสองชายหนุ่มดังขึ้น เรียกความสนใจของหญิงสาวให้ละความสนใจจากจอโทรศัพท์
“มาแล้วเหรอ เท็ตสึยะ ไทกะ” หญิงสาวผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาของคุโรโกะเอ่ยขึ้น
“ครับ ผมคิดถึงแม่มากๆเลย” คุโรโกะปราดเข้าไปกอดแม่ของตัวเองพร้อมหอมแก้มดังฟอดๆ
“โอ้โห วันนี้คุณน้าสวยมากๆ จะไปไหนต่อครับเนี่ย” แม่ของคุโรโกะนับได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ดูภายนอกจะดูอายุ 20 ปลายๆ ทั้งที่จริงใกล้จะแตะเลข 4 แล้ว แถมวันนี้ยังแต่งตัวแต่งหน้าที่เสริมความงดงามของเจ้าของใบหน้าได้เป็นอย่างดี
แล้วที่ตัวคางามิมาด้วยในวันนี้ก็เพราะว่าเขาพอสนิทกับแม่ของคุโรโกะน่ะสิ ตอนสมัยคุโรโกะไปเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกา แม่ของเจ้าตัวก็ตามมาด้วยเพราะเป็นห่วงลูกมาก ทำให้เขาได้เจอกับแม่ของคุโรโกะตั้งแต่นั้น แล้วก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เพราะคุณน้าคอยซื้ออาหาร จัดการเรื่องต่างๆให้ทั้งคุโรโกะและก็เขา แถมตอนที่เขากลับมาเพื่อจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่นี่ คุณน้าก็เป็นคนช่วยจัดการให้อีก
“เดี๋ยวจะไปปาร์ตี้กับเพื่อนน่ะจ้ะ”
“เอ๋ ผมนึกว่าแม่จะมาค้างกับผมซะอีก” คุโรโกะนึกว่าแม่ของเขาเข้ามาโตเกียวจะมาหาลูก ที่ไหนได้ เดี๋ยวไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ
“เท็ตสึยะ ทำเป็นเด็กไปได้ ความจริงถึงจะพูดว่าปาร์ตี้ แต่ที่จริงแล้วก็เป็นเรื่องของธุรกิจแหละลูก” เธอหยิกแก้มของลูกชายสุดน่ารักของตัวเองที่กำลังทำแก้มพองลม
“ครับงั้นกินข้าวกันเถอะครับ”
ทั้งสามใช้เวลารับประทารอาหารกันอย่างมีความสุข จนถึงเวลา ผู้เป็นแม่จึงได้เอ่ยขึ้น
“เท็ตสึยะ คางามิ”
“ครับผม” วัยรุ่นทั้งสองตอบรับพร้อมกัน
“แม่มีเรื่องจะให้วานให้ช่วยหน่อยน่ะจ้ะ”
“คิเสะ เรียวตะ” ร่างบางพาตัวเองมาหยุดยืนหน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์ ก็เพราะว่าเมื่อวานคุณแม่มีเรื่องให้ช่วยน่ะสิ เลยต้องมาหาคนที่ชื่อ คิเสะ เรียวตะ ที่เป็นลูกของเพื่อนแม่ ที่หนีออกจากบ้านเพื่อไปเป็นนายแบบ
'แล้วจะให้ผมช่วยอะไรหรอครับคุณแม่' คุโรโกะถามออกไป
'ก็ช่วยไปเป็นเพื่อนกับคิเสะหน่อย'
'เอ๋'
'คือ เพื่อนแม่เนี่ย เขาเป็นห่วงคิเสะมาก อยากให้คิเสะเลิกเป็นนายแบบแล้วกลับไปรับช่วงต่อกิจการ'
'แต่คนที่ชื่อคิเสะอะไรเนี่ย เขาก็ควรจะได้เลือกทางเดินของตัวเองนะครับ'
'แม่รู้ เพื่อนแม่น่ะ เขารับได้ แต่สามีหรือก็คือพ่อของคิเสะน่ะสิ ไม่ยอม'
'แล้วยังไงครับ'
'ที่คิเสะหนีออกไปเนี่ย แม่เขาก็คอยแอบช่วยเหลืออยู่ จนถูกสามีจับได้ แล้วก็บังคับให้เลิกช่วย เพื่อนแม่ก็กลุ้มใจมาก จนมารู้ว่าเท็ตสึยะเรียนที่เดียวกับคิเสะ เลยอยากให้ลูกไปเป็นเพื่อนกับคิเสะ เพื่อที่เพื่อนแม่เวลาจะช่วยเหลือคิเสะ จะได้ผ่านทางลูกได้ งานนี้ลูกไม่ได้ทำฟรีๆแน่นอนจ้ะ'
'คือผมไม่ได้เป็นคนอัธยาศัยดีขนาดนั้นน่ะครับคุณแม่ แล้วถ้าความแตกขึ้นมาล่ะครับ'
'ไม่หรอกลูก แม่เชื่อว่าเท็ตสึยะของแม่ทำได้'
'แต่ว่า..'
'ช่วยหน่อยเถอะนะลูก เขาเป็นเพื่อนสนิทแม่ ถือว่าแม่ขอนะ'
'ก็ได้ครับ'
'ขอบใจจ้ะเท็ตสึยะ อ่ะนี่ ข้อมูลของคิเสะ เรียวตะ'
นั่นแหละครับ เป็นเหตุของที่มาที่ต้องมายืนอยู่หน้าคณะนิเทศศาสตร์
“ว๊ายยยยย แก คิเสะคุงมาแล้วๆ” เสียงจอแจของหญิงสาวหนุ่มน้อยดังขึ้นมา ทำให้ตัวคุโรโกะต้องหันไปมองตามทางที่ทุกคนหันไป ก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีมาก ตัวสูงยาว หุ่นกำยำ สีผมสีเหลืองทองที่เป็นประกายเจิดจ้าสีเดียวสีตาของเจ้าตัว นับว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมาก อืมมม นั่นสินะ คิเสะ เรียวตะ
คุโรโกะจำได้เพราะว่าจากข้อมูลที่แม่ให้มานั้นมีรูปอยู่ด้วย ตัวเขาเองไม่ได้สนใจวงการบันเทิงอะไรเท่าไรนัก ก็เลยไม่รู้จักนายแบบหนุ่มตรงหน้านี้
คนตัวเล็กเดินพุ่งตรงไปหานายแบบหนุ่มโดยที่ไม่สนใจบรรดาสาวๆที่พากันกรี๊ดกร๊าดใส่คิเสะเลยแม้แต่น้อย ก็รีบนี่นา ใกล้จะเข้าคลาสแล้วนะ
“สวัสดีครับ คิเสะคุง” คุโรโกะเอ่ยทักทายก่อน
“เอ๋ นายเป็นใครน่ะ หลบเถอะฉันไม่สนใจคนอย่างนายหรอกนะ”
คุโรโกะนึกไม่ถึงว่านายแบบตรงหน้าจะตอบได้เย่อหยิ่งมาก ผิดกับรูปลักษณ์เสียจริง
“คือว่า” คุโรโกะยังไม่ละความพยายาม
“เฮ้ย ก็บอกให้หลบไป ไอ้ตัวเปี๊ยก” คิเสะตวาดใส่ ทำให้ผู้คนเริ่มหยิบมือถือขึ้นมาอัดคลิปแล้ว
“ไอ้ตัวเปี๊ยก?”
“ใช่ ไอ้-ตัว-โอ๊ยยยยยยยยยยย” คิเสะยังพูดไม่ทันจบก็โดนคุโรโกะต่อยร่วงลงไปกองกับพื้นทันที ทำให้คนที่มาดูถึงกับช็อค
คุโรโกะมองคิเสะด้วยสายตาเย็นเฉียบ คิเสะที่โดนต่อยไปถึงกับกลายเป็นหมาหงอยทันที
“ระวังคำพูดคำจาหน่อยนะ ไอ้หมายักษ์” พูดจบคุโรโกะก็สะบัดหน้าเดินไปทันที
“วู้ววว เจ็บจัง แต่พอดูชัดๆแล้ว น่ารักแฮะ” คิเสะมองตามคนที่ต่อยตัวเองสะบัดหน้าเดินไป
“คุโรโกะคุงไปโกรธใครมาหรอ” ทาคาโอะเห็นคุโรโกะนั่งหน้าบึ้งตั้งแต่เข้าคลาสมาแล้ว
“เปล่า”
นั่นแน่ ต้องโกรธใครมาชัวร์ๆ แต่ใครกันน้า
“อาคาชิหรอ” ทาคาโอะลองแหย่ ทำให้คุโรโกะหันขวับมาทันที
“พูดถึงอาคาชิ ผมมีเรื่องจะถาม” คุโรโกะพูดจบก็ลากทาคาโอะออกนอกห้องเรียนทันที ก็ถ้าคุยในห้องเดี๋ยวก็โดนอาจารย์ด่าอีกพอดี
คุโรโกะเล่าเรื่องระหว่างตัวเองกับอาคาชิให้ทาคาโอะฟัง ว่าตั้งแต่ที่อาคาชิเอาถามฟาดหัวคางามิไปแล้วเรื่องมันเป็นอย่างไร
“หืม นายไม่รู้หรอ คุโรโกะ” ทาคาโอะมองคนตรงหน้าที่ซื่อเหลือเกิน
“รู้อะไรครับ ผมเรียกทาคาโอะคุงมาถาม ไม่ใช่ให้มาย้อนผมนะครับ”
“เฮ้อ ก็อาคาชิเขางอนนายน่ะสิ”
“งอน?”
“ก็นายไปพูดเหมือนคางามิสำคัญกว่านี่”
“ก็คางามิเป็นเพื่อนสนิทผมนี่”
“แล้วนายรู้สึกยังไงกับอาคาชิล่ะ”
ความเงียบเกิดขึ้นทันที เพราะคุโรโกะเอาแต่จ้องมองพื้นไม่ยอมตอบ
“นายไม่ต้องตอบฉันก็ได้ ตอบตัวเองก็พอ ว่าถ้ากลับกัน อาคาชิมีเพื่อนสนิทมา แล้วก็ทำตัวสนิทสนมกัน แถมลืมนัดอีก ทั้งยังพูดเข้าข้างเพื่อนคนนั้นอีก นายจะรู้สึกอย่างไร ลองตอบตัวเองดูก็แล้วกัน” ทาคาโอะร่ายยาวใส่คุโรโกะที่ยังคงเงียบอยู่
ความเงียบคืบคลานสู่บทสนทนา คุโรโกะยังจ้องพื้นอยู่ร่วม15 นาที ส่วนทาคาโอะก็ยืนดูคนตรงหน้ามาเป็นเวลาเท่ากัน
“เฮ้อ งั้นผมต้องทำไง” คุโรโกะเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
“ง้อสิ”
“ผมทำไม่เป็นหรอกนะ” คนหัวฟ้าแย้ง
“ฉันมีแผนแล้ว” ทาคาโอะอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“แผนอะไรหรอครับ แต่ ผมรู้สึกว่าเริ่มไม่ค่อยน่าไว้ใจนะครับ” ตอนแรกคุโรโกะก็อยากรู้นะ แต่พอเจอสายตาเจ้าเล่ห์ปุ๊บ ก็หมดความอยากรู้ทันที
“นายต้องง้ออาคาชิ ตอนที่ประกวดดาวเดือนมหา'ลัย ต่อหน้าคนทั้งม.”
“อะไรนะครับ!!!!!!”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
โอยยยยยยย หายไปนานเลย อย่าเพิ่งงอนกันน๊าาาาาาาาาาา
อุตส่าห์บอกไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาเร็วกว่ารอบที่แล้ว ดันช้ากว่าเป็นสองเท่าซะได้
ตอนต่อไปสัญญาว่าจะไม่ให้รอนานขนาดนี้อีกแล้ว และจะมาภายในอาทิตย์นี้ด้วย
ตัวละครค่อยๆโผล่ขึ้นมาแล้ว ความสัมพันธ์ของนายน้อยกับน้องก็กำลังเหมือนจะไปได้สวย?
ก็ดันโดนขัดซะก่อน แต่ตอนหน้าคงฟินกันแน่ รึเปล่า?
ตอนนี้ก็ความสัมพันธ์อารมณ์แบบกุ๊กกิ๊ก หรือถ้าใครเคยฟังเพลง Some ของ Soyou sistar ก็นั่นแหละ แบบนั้นเลย แต่นายน้อยดูจะมีความรู้สึกมากกว่าน้อง แต่ไม่ใช่ว่าน้องไม่มีนะ ก็มี แถมกำลังเพิ่มขึ้นด้วย อิอิ
หายไปนานเลยพิมพ์ยาวไปนิด ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาเม้นท์น้า
ปล. เม้นกันเยอะๆน้า ถ้าสนุกก็แชร์บอกเพื่อนได้น้า ขอบคุณมากๆเลย
ความคิดเห็น