คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
"คุณแม่ครับ ผมพร้อมแล้วครับ" เสียงหวานของชายหนุ่มฟ้าทำให้ผู้เป็นแม่ละสายตาจากการทำความสะอาดครัวของคนรับใช้
“โอเคจ้ะ งั้นขอเวลาแม่อีก10นาทีนะจ๊ะ เท็ตสึยะ” เมื่อแม่ตอบรับแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อไปเปลี่ยนชุด เด็กหนุ่มผมฟ้าที่มีนามว่า คุโรโกะ เท็ตสึยะก็ออกไปนั่งรอที่โต๊ะหน้าบ้าน
วันนี้เขาจะย้ายไปยังโตเกียว เพราะเขาสอบติดมหาวิทยาลัยเทย์โคว มหาวิทยาลัยอันดับ1 ของญี่ปุ่น เขาจะต้องย้ายออกจากบ้านไปอยู่หอในโตเกียว ใจจริงแล้วตัวคุโรโกะเองก็รู้สึกใจหายไม่น้อยที่จะต้องจากบ้านหลังนี้ที่มีเขาและแม่อยู่ไป ถึงจะมีคนงานคนรับใช้คอยช่วยงานแม่ก็เถอะ แต่ก็ยังคงรู้สึกใจหายอยู่ดี
“ไปกันเถอะ เท็ตสึยะ” เสียงของแม่ทำให้คุโรโกะหลุดออกจากความคิดของตน แม่ของเขาเป็นคนที่สวยมากๆ ทั้งสีผมสีฟ้าอ่อนที่สวยงามและสีตาสีเดียวกันที่อ่อนโยน เสียงอ่อนช้อยที่สามารถทำให้คนหลงใหลกับร่างอรชรที่มีความสูงน้อยกว่าเขาเพียงนิดเดียวเท่านั้น
“ครับ”
ตึกสูงระฟ้ามากมายกับผู้คนบนท้องถนนที่ดูเร่งรีบกันตลอดเวลา นี่คือเมืองหลวงของญี่ปุ่น โตเกียว คุโรโกะเคยมาโตเกียวเมื่อราวๆสัก 2-3 ปีที่แล้วกับแม่ของเขา
คนขับรถเลี้ยวเข้าไปยังหอของมหาวิทยาลัยเทย์โคว หอของมหาวิทยาลัยนี้แบ่งออกเป็น 2 โซน คือหอในและหอนอก หอในจะเป็นหอที่อยู่ใกล้กับตัวมหาวิทยาลัยมาก เดินเพียงแค่ไม่ถึง 10 นาทีก็ถึงตึกของมหาวิทยาลัยแล้ว แต่หอในจะเป็นหอที่มีราคาถูก การจัดตกแต่งภายในห้องก็ธรรมดา อยู่ 5คนต่อ 1 ห้อง ส่วนหอนอกจะเป็นหอที่มีราคาแพง โดยส่วนใหญ่ลูกคุณหนูที่บ้านรวยๆจะอยู่ที่หอนอกกันทั้งนั้น เพราะว่าหอนอกไม่มีกฎเกณฑ์ระเบียบต่างๆเท่าหอใน การจัดห้องก็หรูหรา อยู่ 2 คนต่อ 1 ห้อง และที่สำคัญก็คือหอนอกอยู่ติดกับรั้วของมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเทย์โคว์ตั้งอยู่ใกล้กับแหล่งศูนย์การค้าใหญ่ในโตเกียว ทำให้คนชื่นชอบหอนอกเพราะนอกจากจะสวย มีความเป็นส่วนตัว กฎเกณฑ์น้อย ยังสามารถเดินออกไปเที่ยวได้อีกด้วย ถึงแม้จะไกลจากตัวตึกที่เรียน แต่ส่วนใหญ่คนที่มาพักที่หอนอกก็มีรถส่วนตัวกันทั้งนั้น หรือต่อให้ไม่มี ที่หอนอกก็มีรถบริการรับ-ส่งถึงตึกเรียนอยู่ดี
ตัวคุโรโกะเองก็อยู่หอนอก บ้านของเขามีฐานะพอสมควร จะเรียกว่าร่ำรวยเลยก็ว่าได้ เพราะแม่ของเขาเป็นเจ้าของสวนเมล่อนที่ใหญ่ที่สุดในเกาะฮอกไกโดทั้งยังส่งออกทั้งเมล่อนและผลไม้อื่นๆอีกมากมาย ทำให้บ้านของเขามีฐานะร่ำรวย
“ถึงแล้วจ้ะ เท็ตสึยะ แม่่ขอโทษนะที่ขึ้นไปส่งลูกที่ห้องไม่ได้ เลยไม่ได้อยู่ช่วยลูกจัดของเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรู้ว่าคุณแม่ต้องรีบไปทำธุระ ผมเข้าใจครับ” คุโรโกะรู้อยู่แล้วว่าแม่ของเขาต้องไปคุยธุรกิจต่อ เพราะแม่ของเขาได้บอกเอาไว้แล้ว ซึ่งเขาเองก็เข้าใจ
“จ้ะ งั้นแม่ไปก่อนนะ คุยธุระเสร็จแล้วแม่จะรีบมาหา” แม่ของเขาเอ่ยก่อนจะหอมแก้มเขาเบาๆ
“ครับ สวัสดีครับ” คุโรโกะเองก็หอมแก้มแม่กลับก่อนจะลงจากรถแล้วโบกมือลา
ที่หอนอกมีเจ้าหน้าที่คอยช่วยยกของขึ้นไปยังห้องอยู่แล้ว คุโรโกะเลยไม่ต้องเหนื่อยมากนัก แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่คนย้ายมาอยู่หอกันเพราะวันรุ่งขึ้นจะเปิดเทอมแล้ว ทำให้ค่อนข้างมีคนหนาตาทีเดียว เพราะมหาวิทยาลัยเทย์โควบังคับให้นักศึกษาที่เรียนในระดับปริญญาตรีต้องอยู่หอ
หลังจากที่เจ้าหน้าที่ช่วยคุโรโกะยกของขึ้นมาหน้าห้องเสร็จ คุโรโกะก็เช็คให้แน่อีกทีว่านี่คือห้องของเขาโดยมองไปที่คีย์การ์ด
“301” คุโรโกะเอ่ยเบาๆก่อนที่เสียบคีย์การ์ด
เมื่อเปิดประตูเข้าไป คุโรโกะก็เห็นทางเดินไม้เรียบหรูทอดยาวไปยังห้องนั่งเล่น โดยที่มีประตูอยู่ทางห้องนั่งเล่นด้านซ้าย 1 บาน และด้านขวา 2 บาน
“สงสัยรูมเมทเราจะยังไม่มาสินะ” หลังจากที่คุโรโกะยกของเข้ามาให้ห้องเสร็จทั้งหมด คุโรโกะก็ตัดสินใจเลือกห้องทางขวาทันที ไหนๆเขาก็มาก่อนแล้วนี่นา ขอเลือกห้องก่อนเลยแล้วกัน คุโรโกะผลักเปิดประตูเขาไปก็เห็นห้องขนาดกว้างขวาง มีเตียงสีขาวขนาดคิงไซส์
ห้องถูกจัดอย่างหรูหรา ด้านขวาของห้องก็เป็นห้องน้ำ ที่เขาเลือกห้องนี้ก็เพราะว่ามันมีประตูเข้าห้องน้ำได้ยังไงเลยหละ ห้องน้ำนี้ยังเชื่อมออกไปยังห้องนั่งเล่นได้ด้วย สบายจะตาย
คุโรโกะที่จัดของเสร็จเรียบร้อย ด้วยความที่เหนียวตัวก็เลยเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ห้องน้ำนี้มีอ่างอาบน้ำให้ด้วย แต่คุโรโกะรุ้สึกขี้เกียจเลยยังไม่ลงไปแช่ตัว แค่อยากจะล้างตัวเฉยๆ
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ คุโรโกะเห็นว่ายังเป็นเวลาแค่พึ่งสี่โมงเท่านั้น เลยของีบหลับสักครู่สักหน่อย เพราะต้องนั่งเครื่องบินมาลงโตเกียว นั่งรถต่อมา แถมยังต้องจัดของคนเดียวอีก เมื่อหัวถึงหมอนปุ๊บ เจ้าของตาสีฟ้าก็หลับทันที
ดวงตาสีฟ้าลืมขึ้นกลางความมืด คุโรโกะหันไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง ก็ทำให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว
“มิน่า ท้องร้องแล้ว นี่เราหลับไปนานขนาดนี้้เลยหรอ ว่าจะหลับแค่สักพักเอง"
คุโรโกะล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปยังร้านสะดวกซื้อด้านล่าง พร้อมกับซื้อขนมนมเนย น้ำมาเยอะแยะ กับอาหารสำเร็จรูปที่แค่อุ่นก็กินได้ เพราะเจ้าตัวนั้นสกิลการทำอาหารแย่มาก ต่างจากแม่ของเขาโดยสิ้นเชิง
“พี่ครับ มีนมวานิลลาแบบเป็นลังเลยมั้ยครับ” คุโรโกะถามพนักงานประจำร้านสะดวกซื้อ ที่ทำหน้าตางงๆหลังจากที่เขาถามไป จะงงทำไมเนี่ย ก็แค่ชอบกินเท่านั้นเอง กินสามเวลาหลังอาหาร กับเวลาเบื่อๆเท่านั้นเอง ที่จริงอยากินวานิลลาเชคแต่มันต้องไปหาซื้อ จะทำเองก็ทำไม่เป็นหรอกนะ ซื้อไว้เยอะๆจะได้ไม่ต้องซื้อบ่อยๆไง
“มีค่ะ จะรีบไปเอาจากหลังร้านให้นะคะ” เมื่อคุโรโกะได้ยินก็ยิ้มดีใจ
เมื่อได้ของที่ต้องการเสร็จก็ยกของที่ซื้ออย่างทุลักทุเลออกไป ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่มองอย่างไม่วางตา
“แก ผู้ชายอะไรหน้าตาน่ารักมากเลย เขาพูดกับฉันด้วยแหละ” พนักงานที่ไปหยิบลังวานิลลาเชคให้คุโรโกะเอ่ยขึ้น
“ใช่ ขนาดฉันเป็นผู้ชายยังว่าหน้าตาน่ารักเลย อ๊าาา อยากช่วยถือขึ้นห้องจัง” พนักงานผู้ชายที่ยืนข้างๆกล่าว
“หยุดเลยๆ อย่างแกไม่มีทางได้แอ้มหนุ่มน้อยคนนั้นหรอกย่ะ" พนักงานสาวคนเดิมตัดความฝันของเพื่อนร่วมงานอย่างไม่ใยดี
คุโรโกะที่ถือของอย่างทุลักทุเลขึ้นลิฟต์มายังชั้น 3 ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังเป็นที่พูดถึงของพนักงานข้างล่างนั่น คุโรโกะวางของที่ซื้อมาหน้าห้องก่อนจะเอื้อมมือหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋า
“เฮ้ยยยย ลืมหยิบมาหรอเนี่ย ตายๆๆๆๆ” คุโรโกะอยากจะด่าตัวเองที่ลืมหยิบคีย์การ์ดมาสะได้ นี่ต้องลงไปบอกให้ผู้จัดการตึกช่วยมาเปิดหรอเนี่ย มันยุ่งยากจะตายไป ขณะที่กำลังบ่นแล้วเตรียมจะหันหลังกลับไปยังลิฟต์ ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
“นายมาทำอะไรตรงนี้”
ความคิดเห็น