หนึ่งเดียวที่ปรารถนา ชีวิตที่สงบสุขยังไงล่ะ

"เจ้าพร้อมไปเกิดใหม่หรือยัง" บุรุษผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์มือขวาขีดเขียนตัวอักษรไปมา มือซ้ายเป็นฐานรองศีรษะที่กำลังจะไหลแนบไปกับโต๊ะ หน้าตาที่หล่อเหล่าผมยาวสลวย ดวงตาที่ปรือๆ เหมือนคนไม่ได้นอนมานาน เสียงพูดเต็มไปด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย เอ่ยถามขึ้น

"อืม”

แกร๊ก เสียงวางปากกาดังขึ้น จากตาปรือๆ เปลี่ยนเป็นสายตาสงสัย จ้องมองบุรุษที่นั่งขัดสมาธิ ก้มหน้าก้มตามองพื้นด้านหน้าตน มือของผู้นั้นก็เอาแต่เขี่ยไปมาเหมือนขุดหาอะไรสักอย่างจากพื้นนั่น

"ข้ากำลังจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่ พูดแค่นี้"

บุรุษที่นั่งพื้นเงยหน้ามองผู้พูดที่อยู่สูงกว่า ก่อนตอบว่า

"อืม แค่นี้" จากนั้นก็กลับไปทำกริยาอย่างเดิม

“ขอพรไหม”

“ไม่”

“พลังพิเศษล่ะ”

“ไม่เอา”

“ทรัพย์สิน เงินทอง”

“ไม่ต้องการ”

ตาขวาของคนนั่งบัลลังก์กระตุกถี่ๆ เหมือนกั้นอารมณ์ไม่อยู่ ตอนนี้คงรำคาญปฏิกิริยา ไม่แยแสกับอะไรของคนตรงหน้า

"เจ้าจะไม่ขออะไรเราหน่อยหรอ"

บุรุษนั่งพื้นมองหน้าคนอยู่สูงกว่าด้วยความเบื่อหน่าย สายตามองทิ่มแทงราวกลับจะบอกคนตรงหน้าว่า ท่านโง่หรือไรที่ถามคำถามนี้

“เฮ้อ เอาเถอะ งั้นข้าขอถามท่าน ข้าไปเกิดใหม่ได้กี่ครั้งแล้ว”

“รวมครั้งนี้ก็ 2857 ครั้ง”

“ข้าขอพรท่านไปกี่ข้อ ขอพลังพิเศษไปกี่อย่าง ท่านรู้ไหม”

“แน่นอนข้าจดบันทึกไว้ทุกอย่าง แล้วยังไง”

“เฮ้อ ท่านก็รู้ดีว่าข้าต้องการอะไร และท่านก็ให้ไม่ได้ ดังนั้นอย่าถามข้าอีก”

“หึ นั่นสินะ ก็เจ้าเลือกไขว่คว้าสิ่งที่ยากขนาดนั้น”

“เหอะ”

“เจ้าไปเถอะ” มือของบุรุษบนบันลังก์โบกไปด้านหน้า เกิดเป็นหลุมมิติสีขาวอยู่ด้านข้างบุรุษที่นั่งบนพื้น ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนหันไปยิ้มให้กลับคนบนบันลังก์

“งั้นข้าไปล่ะ เราอย่าได้เจอกันอีกเลย”

“หึ ข้าก็หวังว่า เจ้าจะไม่กลับมา” บุรุษผู้นั่นพูดจบก็ ไม่สนใจคนตรงหน้ากลับไปถือปากกา ขีดเขียนตัวอักษรต่อ

ข้าล่ะสายตาที่จ้องมองคนบนบันลังก์เดินไปที่หลุมมิติสีขาวด้านข้าง ชีวิตครั้งนี้ของข้าหรือ ต้องได้เจอแน่นอนกับความหวังเพียงหนึ่งเดียวของข้า

“ชีวิตที่สงบสุขยังไงล่ะ”

โชคซะตาเอ๋ย โชคซะตา ใยให้ความปรารถนาอันโง่งม กับบุรุษผู้นี้กันหนอ”