รักนี้ต้องยกนิ้วให้หมาๆ

ลำดับตอนที่ #6 : บททดสอบ 1 >> 100%

          "เด็กหญิงดวงกมล พิพัฒนาการ"

          ฉันร้องอย่างดีใจขึ้นเมือได้ยินชื่อของฉันประกาศขึ้นมาทางไมค์ของโรงเรียน ซึ่งชื่อที่ประกาศขึ้นนั้น จะมีทั้งหมด 250 ชื่อ ที่ได้เข้าคัดเลือกในรอบต่อไป ฮีๆๆๆๆ และฉันก็อยู่ใน 250 ชื่อนั้นด้วย

          "ขอให้ใครที่มีชื่ออยู่ในนี้โปรดมารายงานตัวเดี๋ยวนี้เลยครับ ที่เดียวกันกับที่รับสมัครครับ..."

          จ้า... จ้า... จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า ^0^ ส่วนซิลค์ฉันได้บอกไว้ว่าให้ขึ้นห้องเรียนไปก่อน เดี๋ยวฉันค่อยตามไปทีหลัง

          ในที่สุดฉันก็เดินเข้าไปถึง ก็เห็นประธานนักเรียนตัวแสบนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ

          "วันเสาร์ที่จะถึงนี้ให้แต่ละคนนำสุนัขมาด้วย เพื่อที่จะนำสุนัขมาทดสอบนะคร้าบ ส่วนเวลานัดหมายนั้นก็คือ ตี 5 ครับ ^^ ใครมาสายหมดสิทธิ์นะครับ..." มันเงียบ ก่อนที่จะพูดต่อว่า "โดยให้มาเช็คชื่อที่ น้องโจ และน้องปีเตอร์นะครับ... จบการประชุม"

          ทันทีที่มันพูดจบการประชุม ฉันล่ะมีความซู้ด มีความสุข อะไรจะสุขใจเท่านี้ แต่ก็มีคนมาสะกิดหลังฉัน ซึ่งก็คือ ไอ้เจ้าของหมาห่วยๆ นั่นเอง

          "เธอน่ะ ไม่มีทางสอบได้อย่างแน่นอน..." เชอะ ใครจะไปสนฟะ แต่รู้ว่าด่านแรกน่ะ ผ่านแล้วเฟร้ย ตั้งแต่มีโจกับปีเตอร์มาให้เช็คชื่อน่ะ

          "ไม่มีทางย่ะ... ^^" ฉันพูดกับมัน ความจริงไม่อยากพูดกับหมอนั่นให้เปลืองน้ำลายหรอกนะ แต่ว่า ปากมันไปเองน่ะ แหะๆ แล้วฉันก็เชิดก้นใส่หน้ามัน ฮ่าๆๆๆๆ สะใจโว้ย สะใจ ได้แกล้งหมอนั่นนี่มันรู้สึกดีจริงๆ แล้วฉันก็รีบเดินไปหา ไอ้เตี้ย กะไอ้แก่ ทันทีที่ฉันเดินไปนั้น เตี้ยแก่ ก็สะดุ้งโหยงทันที

          "รู้แล้วว่า จะให้ทำอะไร ให้เช็คชื่อใช่ป่าว... -_-;" ไอ้เตี้ยพูดขึ้น แหม.. แสนรู้จริงๆ เห็นทีต้องชมหน่อยแว้ว ... แล้วฉันก็เอามือไปลูบหัวมันด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป

          เฮ้อ... มีความสุขจังเลย เท่านี้ววันเสาร์นี้เราก็สามารถตื่นสายได้แล้ว ^o^

================================

           และแล้ววันเสาร์ที่ฉันรอคอยก็มาถึง... ฉันค่อยๆตื่นขึ้นมาอย่างสบายใจ สงสัยตอนนี้เตี้ยแก่คงจะเช็คชื่อให้เราแล้วมั้ง แจ่บๆ เฮ้อ... เราค่อยๆทำตามสบายอย่างทุกๆวันดีกว่า

           เมื่อฉันทำอะไรเสร็จเรียบร้อย ฉันก็มองดูนาฬืกา 7 โมงแล้วรึเนี่ย... ไม่เป็นไร้ ไม่เป็นไร แล้วฉันก็ค่อยๆคล้องสายจูงให้กับมาม่า ลูกรักเพียงคนเดียวของฉัน เพื่อที่จะพาไปรับการทดสอบที่โรงเรียน

           เมื่อฉันเดินถึงโรงเรียน ฉันก็ต้องช็อคอย่างหนัก... เนื่องจากว่า... ฉันไปดูที่ติดประกาศผู้ที่ไม่ผ่านรอบคัดเลือกรอบแรก... ในนั้นมีชื่อฉันอยู่ด้วย O0O งานนี้แกตายแน่ ไอ้เตี้ยแก่ แล้วฉันก็เห็นมันสองตัวเดินออกมาจากห้อง แล้วต้องหน้าซีดเมื่อเห็นฉันคนนี้ แล้วฉันก็พุ่งเข้าไปจับคอเสื้อขึ้นมาทันที พลางชี้ไปยังบอร์ด

           "ทำไมมีชื่อฉันอยู่ด้วย... O^O"

           "ก็... ก็... ถายหลังท่านประธานเค้าเปลี่ยนคนเช็คชื่อนี่นา... แล้วจะให้ผมทำไงได้ ไปบอกท่านประธานเอง..." ดูม้าน ดูมาน ไอ้เตี้ยกล้าพูดอย่างนั้นต่อหน้าฉันรึไง ช่างมันเถอะ... ตอนนี้เรายังต้องเพิ่งมันอยู่ แล้วไอ้แก่ก็ออกมา

           "ใช่แว้ว... โจมันพูดจริงๆ..." ปีเตอร์มาช่วยเสริมโจอีกแรง

           "เตี้ยแก่เอ๊ย... นึกว่าแกจะพึ่งได้... ที่แท้แกก็พึ่งไม่ได้..." ฉันพูดอย่างหมดอารมณ์

           "เฮ้ย O-O" อิๆ วิธีที่จะทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาอีกครั้งก็คือดูไอ้ 2 ตัวนี้ต่อยกันนั่นแหละ...

          "โทษทีนะ... คราวนี้ฉันควบคุมอารมณ์ได้ ^o^" ไอ้หน้าแก่พูดขึ้นพลางยิ้ม แล้วก็กำมือแน่น ก่อนที่จะพุ่งหมัดมาทางฉัน แล้วฉันก็หยุดหมัดมันได้อย่างว่องไว หุๆ แกยังเป็นเด็กเบบี๋เกินไปที่จะมาสู้กับช้าน วะ~ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

         แล้วฉันก็ปล่อยมันไป พอมันพุ่งมาอีก ฉันก็รับไว้ได้อีก เฮ้อ... คนเก่งก็อย่างงี้ล่ะนะ

          "อย่ายุ่งกับฉันเถอะน่า เดี๋ยวจะเจ็บตัว... ^u^" ฉันเตรียมที่จะทุ่มไอ้หน้าแก่ลง แต่ทว่า....

           "หยุดเดี๋ยวนี้นะ... O^O"

          "อ๊ะ... อาจารย์... O-O" ฉันร้องขึ้น

          "เธอมากับอาจารย์เดี๋ยวนี้... -_-;"

          "ค่ะ..."

          ฉันเดิมตามอาจารย์พลางตัวสั่น... แล้วฉันก็พาเจ้ามาม่าที่นิ่งเงียนมานานไปด้วย คราวนี้ฉันจะต้องหูยานเลยรู้เปล่าก็ไม่รู้ เห็นเวลาอ.หัวแดงดุมักจะดุยาวเป็นชั่วโมง... อ๊ากกกก สงสัยหูแสนงามของฉันคงต้องมางามในตอนนี้แน่เลย

          "อาจารย์ขอโทษด้วยนะ Y-Y" อ.เปิดบทสนทนาขึ้น...

          "ขอโทษหนูทำไมกันคะ... -_-;" งงนะเนี่ย... อยู่ดีๆอ.หัวแดงก็มาขอโทษ

          "ที่หนูสอบไม่ติดก็เพราะอาจารย์..." อ.เงียบสักพักหนึ่งก่อนพูดต่อว่า "อาจารย์เป็นห่วงหนูกลัวว่า เดี๋ยวหนูจะเจ็บตัว... แต่ดูจากวันนี้ หนูคงเป็นนักสู้ที่เก่งคนหนึ่ง...  T-T"

          "ที่อาจารย์ทำไปเพราะห่วงหนูไม่ใช่หรือคะ หนูไม่ว่าอะไรอาจารย์หรอกค่า..." แหม... ใจจริงนะ ฉันอยากจะด่าอาจารย์ไปเลยซะด้วยซ้ำว่า หัวแดงแล้วยังไม่เจียม มาเจือกยุ่งเรื่องของคนอื่นอีก ช่วยก็ไม่ช่วย ทำให้ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม...

          "แต่ตอนนั้น ภัทร... บอกกับอาจารย์ไว้ว่า มันไม่ยุติธรรม ทุกคนควรมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน แต่อาจารย์ก็ไม่ฟัง T^T เขาขอร้องอาจารย์ใหญ่เลยรู้มั้ย..." เอ๋... ไอ้คนเลี้ยงหมาไม่เป็นพรรค์นั้นเหรอที่จะขอร้องคนอื่นเพื่อฉันน่ะ ไม่มีทางๆ คนบ้าแบบนั้นเนี่ยนะ... >-<

           "ค่ะ... ไม่เป็นไร ขอเพียงหนูได้สอบรอบต่อไปก็พอแล้วค่ะ... ^o^" จะว่าไปก็คุ้มดีเหมือนกันแฮะ... หุๆ วันนี้ไม่ต้องทดสอบไปอย่างหนึ่ง แล้วก็จะได้ทดสอบอย่างต่อไปเลย... ว้าว... ดีจางเลย ^^

            "จ้า เนี่ย ตอน 8 โมงนี้เค้าจะนัดสอบรอบต่อไปแล้วล่ะ..." จ้าๆ แล้วฉันก็โบกมือลาอาจารย์ไป

           "ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก O0O" ฉันร้องออกมา ก็ตอนนี้น่ะ มัน 8.10 น.แล้วนี่นา... อ๊ากกกกก เราจะทำยังไงดีน้า สายแล้วสายอีก ซวยซ้ำซวยซ้อน ทำไมดวงฉันมันถึงตกต่ำถึงเพียงนี้

          ฉันรีบวิ่ง พลางลากเจ้ามาม่าไปด้วยที่สนาม ซึ่งกำลังมีการทดสอบอยู่พอดี แล้วภัทร... เฮ้ย ฉันไปเรียกมันแบบนั้นดีๆได้ยังไงกัน ต้องไอ้คนเลี้ยงหมาอุบาทว์ถึงจะถูกดิ มันก็ขานชื่อฉันออกมาให้ไปทำการคัดเลือก...

          "มาค่ะ..." แฮ่กๆ เหนื่อยชิบหายเลยวุ้ย... แล้วฉันก็หันไปดูเจ้ามาม่า

         "เอ๋ง... @_@" แว้ก เจ้ามาม่าตาลาย สงสัยฉันจะวิ่งเร็วเกินไป เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย

          "โอ๋... ไม่เป็นไรนะลูกนะ..." แล้วฉันก็เหลือบสายตาไป เห็นดาน่ามองมาทางมาม่า ดีล่ะ เรามีเคล็ดลับแล้วเฟร้ย งานนี้ลุยโลด \>.</

          "อ๊ะ... นั่นดาน่าไงลูก..." ทันทีที่ฉันพูดชื่อดาน่า มันแอ่นอกขึ้นอย่างสง่าผ่าเผยทันที แล้วเจ้าดาน่าก็ส่งสายตาปิ๊งๆมายังมันอีกด้วย

          "ให้หมาวิ่งแข่งกันมีเพียง 100 ตัวเท่านั้นที่จะผ่านไปรอบต่อไป..." ไอ้คนเลี้ยงหมาไม่เป็นประกาศขึ้น "เอ้า... เริ่มได้..."

          ปี๊ดดดดดดด

         เสียงนกหวีดดังขึ้น เจ้ามาม่าวิ่งอย่างว่องไว เพื่อโชว์ความเก่งกาจของมันให้ดาน่าดู และมีหมาตัวเมียอยู่หลายตัวที่วิ่งช้าลงเนื่องจากมาเหล่เจ้ามาม่าด้วยความหลงใหลในความงามยของลูกฉัน คนมันเลี้ยงหมาเก่งก็เป็นอย่างนี้แหละ คิดแล้วปลื๊ม~ปลื้ม... เอ้า.. มาม่ากลายเป็นที่ 1 แล้วไชโย!!!!!!!!!!

          "ที่ 1 ยัยเชยแห่งปี" ห๊า ไมไอ้คนเลี้ยงหมาไม่เป็นพูดอย่างนั้นล่ะ แกนะแก... -_-+ น่าโมโหวุ้ย แล้วนี่ทุกคนยังหันมาหัวเราะฉันอีก...

           "เชยแล้วไงกันยะ ก็ยังดีกว่าไอ้คนที่เลี้ยงหมาไม่เป็นแถวนี้แล้วกัน ^U^+" ฉันตะโกนไปยยังไอ้บ้าคนหนึ่งที่เลี้ยงหมาไม่เป็น อยากให้มันอับอายจริง~จริ๊ง แล้วมันก็หน้าแดงขึ้นมา... แต่ก็มีผู้หญิงหลายคนหันมาทางฉัน...

         "ไปว่าพี่ภัทรของฉันได้ไงกันย้า >-<" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ซึ่งก็คือ ยัยหัวหน้าห้องตัวแสบ ยัยเอ็มม่า ซึ่งมีผมสีชมพูที่ไม่เหมือนใครซึ่งผูกริบบิ้นไว้ซะน่ารัก ยาวลงมาถึงบ่า ไสลด์เล็กน้อย และก็เป็นผู้ที่คลั่งอีตาบ้าเลี้ยงหมาไม่เป็นอย่างที่สุด และมักจะดุผู้ที่ไม่ชอบอีตาบ้านั่น(และดุแบบที่ไม่ใช่ธรรมดาด้วย) เรียกสั้นๆแบบหมาก็คือ อีพันธุ์ดุคลั่งผู้ชาย แต่สั้นๆก็อีพันธุ์ดุ แถมผู้ชายก็ติดกันตรึมก็อีตรงที่ความอึ๋มของมันนี่แหละ...

         "ไอ้คนบ้าเลี้ยงหมาไม่เป็นไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน -_-;" ฉันย้อนมัน

         "ตอนนี้อาจจะไม่ใช่ แต่อนาคตมันก็ไม่แน่นะ //_// อ๊ายยย" แล้วหน้ามันก็แดงแป๊ด "นี่คือหมาน้อยที่ฉันภาคภูมิใจไงล่ะ เจ้าร็อกกี้... พันธุ์ดุ... ^_^" เฮอะ พันธุ์ของหมาแก ชื่อคล้ายกันกับฉายาแกจริงๆนะ

         "ใครอยากรู้กันเนี่ย... ไปแระนะ... บาย..." ฉันพูดพลางตามหาเจ้ามาม่าที่แอบไปจู๋จี๋กับดาน่า 2 ต่อ 2 พลางมองไปทางอีพันธุ์ดุที่กำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง...

=============================

wRiTeR tAlK :

แหะๆ ง้า กลัวคนอ่านหายจังเลยอ่า
อย่าหายกันนะค้า
แหม ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เปิดโปรแกรมแปลภาษาหมาๆเลยแฮะ... แย่จังเลย
วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ บายจ้ะ