รักนี้ต้องยกนิ้วให้หมาๆ

ลำดับตอนที่ #4 : ความรักระหว่างดาน่าและมาม่า

          เฮ้อ... คิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันแล้วน่ากลัวจังเลย... แต่ช่างเถอะนะ ตอนนี้เวลาเรียนอยู่ เราก็ต้องเรียนซี่ ว่าแต่ว่า ตอนนี้ก็มีสายตาอาฆาตอีกดวงหนึ่งโผล่ออกมา... ซิลค์นั่นเอง สงสัยคงจะโกรธเราเรื่องที่ไม่ยอมรอล่ะมั้ง

โฮง โห่ง โฮ่ง โห่ง         โห่ง โฮง โฮ่ง โห่ง

          เย้... เสียงสวรรค์มาแล้ว ในที่สุดก็เลิกเรียนแล้ว ยี่ ดีใจจังเลย ^-^/ แล้วซิลค์ก็เดินมาข้างๆตัวฉัน เธอค่อยๆร้องไห้ออกมา

          "ดวง... ใจร้าย T_T" ซิลค์พูดออกมา พลางร้องไห้

          "มาร้องไห้ต่อหน้าฉัน ฉันไม่ปลอบเธอหรอกนะ ^o^" ฉันพูดพลางส่งยิ้มหวาน แล้วซิลค์ก็หยุดร้องทันที

          "ทีหลังอย่าทิ้งฉันนะ สัญญานะ สัญญา..." แล้วซิลค์ก็ยื่นนิ้วก้อยมาให้ฉัน อ๋อ... จะให้ฉันเกี่ยวก้อยสัญญารึไงกัน เล่นเป็นเด็กๆไปได้...

          "ไม่สัญญาง่ะ มีไรป่ะ ^o^" ซิลค์เก็บนิ้วก้อยของเธอทันที คราวนี้ชูเป็นนิ้วโป้งขึ้นมาแทน

          "โป้ง V^V" เฮอะๆ เดี๋ยวตอนหลังซิลค์ก็มาคืนดีเองแหละ ฉันรู้นะ รู้นะ ทุกครั้งก็เป็นอย่างนี้เสมอล่ะ แล้วเธอก็ค่อยๆหันหลังให้ฉันก่อนที่จะค่อยๆเดินออกไป เฮ้อ... เราเองก็ควรกลับบ้านได้แล้วเหมือนกัน...

          ฉันค่อยๆเดินออกจากโรงเรียน แล้วก็เจอกับ โจและปีเตอร์ หรืออีกนามหนึ่งก็คือ ไอ้เตี้ยและ ไอ้หน้าแก่

          "โย่ เตี้ยแก่... ^-^/" ฉันทักทายพลางส่งยิ้มให้
 
          "O-O" อิๆ ดู 2 ตัวนั้นมันอึ้งสิ... "อย่าเอาผมไปรวมกับปีเตอร์ สิ มันน่ะหน้าแก่ -_-; ผมออกจะดูแล้วอ่อนเยาว์" โจพูดขึ้นมา ทำให้ปีเตอร์รู้สึกโกรธโจ

          "ไอ้โจ OwO อยากจะตายมั้ย..." ปีเตอร์พูดขึ้น โจค่อยๆตัวสั่น เมื่อเห็นเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างหน้าโกรธ หึๆ อยากดูสองตัวนี้ต่อยกันจังเลย

          "เดี๋ยวก่อนสิ... ปีเตอร์ ที่ฉันพูดอย่างงี้ก็เพราะยัยเชยผมบ๊อบนั่นเริ่มต้นตะหาก" โจยืนตัวสั่น แหม คิดแล้วน่าแค้นชะมัดยาก มันจะโยนความผิดมาให้เรา... แล้วยังมาว่าเราเชยอีก เฮอะ แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่ โจ OwO

           "นี่ๆ อาจารย์แดงมาแล้วนะ... เธอเลิกยุ่งกะฉันดีกว่า... ^^; " ฉันพูดขึ้น พลางเอานิ้วชี้ชี้ไปด้านหลังมัน แล้วทั้ง 2 ตัวนั้น (หมายถึงโจกับปีเตอร์) ก็หันไปมอง ระหว่างนั้นเอง ฉันก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที โฮะๆๆ ^o^ คนมันเก่งก็เงี้ยล่ะนะ หุๆ

--------------------------------------------

          "ลัล หลั่น หลั่น ล้า... ^O^" ฉันร้องเพลงอย่างมีความสุขขณะที่เดินเข้าบ้าน

          "อ้าว... กลับมาแล้วใช่มั้ยดวง..." แม่ของฉันทักทายฉันพอดี

          "ยังไม่ได้กลับมั้งคะ..." ฉันพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ขึ้นห้องก่อนนะคะ... คุณแม่ขา ^v^"

          "จ้าๆ..."

          ฉันรีบเดินเข้าห้องแล้วก็เข้ากอดลูกรักของฉัน หมายถึงเจ้ามาม่าน่ะ มันกระโจนเข้ามาหาฉัน สบายจังเลย ขนสีทองของมันช่างนุ่มอะไรเช่นนี้ แล้วมันก็เอาลิ้นมาเลียแก้มฉัน ว้าว... รู้สึกอบอุ่นจังเลย

          "บ๊อกๆ... ^u^" เจ้ามาม่าร้องออกมา เหมือนกับว่ามันจะขออะไรเลยแฮะ แล้วมาม่าก็เลียหน้าฉัน

          "แหมๆ มีอะไรจะขอหรือจ๊ะ... ที่รักของแม่..." ฉันยิ้มให้กับมัน ถ้าเกิดมันต้องการอะไร ฉันจะหาและทำให้มันทุกอย่าง หากว่ามันต้องการ ไม่เว้นแม้แต่ //-// อ๊ายยยยยย พูดไม่ออกง่ะ

          "บ๊อก ^o^" ดูสิ มันกระดิกหางอย่างดีใจ ทันทีที่ฉันออกปากอนุญาตหมาแสนรักของฉัน แล้วมาม่าก็วิ่งออกจากห้องไปด้วยความเร็วที่ แม้แต่เสือชีตาร์ยังต้องอึ้งและมนุษย์อย่างฉันก็ยังต้อง โ ค ต ร อึ้งเลย

          "ท่าทาง... มาม่าจะเจริญรอยตามฉัน..." ฉันเงียบก่อนที่จะพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "เป็นนักวิ่งอันดับหนึ่งของประเทศ โฮะๆๆๆ ^O^" ฉันร้องออกมาแสนปลื้ม เพราะว่า รู้สึกว่า ลูกของฉัน เจ้ามาม่า มันจะเป็นเด็กดีเหมือนแม่มันจริงๆเลย

          แล้วฉันก็ไปนั่งที่โต๊ะ... เอ... วันนี้การบ้านไม่มีล่ะมั้ง... แต่ว่า... เหมือนลืมอะไรไปเลยง่ะ เราลืมอะไรหว่า เอ... เอ... ช่างเถอะ งั้นเราไปนอนดีกว่า ข้าวเย็นไม่ต้องกินแล้ว อาบน้ำก็ไม่ต้องอาบ เฮ้อ... ชีวิตใครจะสบายเท่าไรน้อ... ^u^ คร่อกกกก

----------------------------------
          "บ๊อก..." เจ้ามาม่าร้องดังขึ้น เมื่อมันอยู่หน้าบ้านใครสักคนหนึ่ง แล้วทันใดนั้นเอง หมาตัวสีดำก็วิ่งออกมา

         "บ๊อกๆ ^^" ดาน่าร้องมา แล้วก็เข้าคลอเคลียกับแฟนของมัน ต่างฝ่ายต่างเลียเนื้อตัว อย่างมีความสุข แล้วเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็เดินออกมา

         "เจ้าหมานั่นเองรึ... ไปดาน่ากลับเข้าบ้านกันเถอะ -O-" นายหนุ่มของดาน่า หรือภัทรสั่งให้ดาน่าเข้าบ้าน

         "หงิง..." ดาน่าร้องโอดครวญ มันอยากอยู่กับแฟนมัน นานๆ

         "ไม่งั้นเย็นนี้อดกินข้าวเย็นนะ -o-" นายหนุ่มของดาน่าขู่มัน แต่ดูเหมือนดาน่าจะไม่สะทกสะท้าน เธอรักมาม่ามาก

<เริ่มโปรแกรมแปลภาษาหมาๆ>

         "ดาน่า... คุณไม่กินข้าวไม่ได้นะคร้าบ" มาม่าพูดกับดาน่าด้วยความเป็นห่วง

         "นี่... คุณเป็นห่วงฉันมากขนาดนั้นเลยหรือคะ" ดาน่าพูดด้วยความซึ้งใจ ที่แฟนหนุ่มของเธอเป็นห่วงเธอ

         "เปล่าหรอก ผมห่วงลูกผมที่อยู่ในท้องของคุณน่ะ ^o^" มาม่าพูดพลางขยิบตาให้ ดูเหมือนคำพูดประโยคนี้จะทำให้เธอซึมเล็กน้อย "อ้อ... แล้วอย่าลืมว่าผมรักคุณล่ะ..." ทันใดนั้นเองดาน่าก็หน้าแดงทันที

        "ฉันก็เหมือนกัน... มาม่า... //-//" ดาน่าพูดก่อนที่มันจะค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านของมัน ส่วนมาม่าก็ค่อยๆเดินกลับบ้านของมันไป มันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ที่ว่าลูกรักของมันยังไม่ได้คลอด มันอยากเห็นลูกรักของมัน ตาสวยเหมือนแม่ และขนสวยเหมือนพ่อ มันแอบยิ้มออกมา พลางคิดว่า ถ้าหากดาน่าตาไม่สวยล่ะก็ มันก็คงไม่เอามาเป็นเมียหรอก ก่อนที่จะรีบวิ่งกลับบ้านไปหานายสาวของมัน

<ปิดโปรแกรมแปลภาษาหมาๆ>

===========================
WRitER tAlk:
อย่าเพิ่งเลิกอ่านตั้งแต่ตอนนี้นะคะ...
รู้สึกว่า มาม่า ชั่วร้ายมากเลย...
เอาล่ะ  เดี๋ยวจะสรุปคุณสมบัติ 3 อย่างของดวงให้นะคะ
1. วิ่งเร็ว
2. แสดงละครเก่ง
3. อื่นๆอีกมากมาย
^o^ ขอขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจมาตลอดนะค้า