รักนี้ต้องยกนิ้วให้หมาๆ

ลำดับตอนที่ #3 : สายตาอาฆาต

           หวังว่า ทุกคนจะรู้นะว่า ฉันคือใคร ฉันก็คือดวงไง ในตอนนี้ ดวงขอเป็นคนดำเนินเหตุการณ์นะคร้า ^o^

           ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากที่หลับในคาบเรียนมานาน แล้วก็ค่อยๆลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วก็เดินไปหาเพื่อนสนิทขี้อายของฉันนามว่า "ซิลค์" ผู้ซึ่งมีผมยาวลงมาถึงเอวเป็นสีน้ำตาล ที่ทอประกายได้อย่างงดงาม ดวงตาของเธอนั้นกลมโตก็มีสีน้ำตาลเข้ม เห็นแล้วฉันล่ะอิจฉาๆ >0< เทียบกับฉันแล้ว...

          ฉันกลับมีแค่ ผมสีดำทรงบ๊อบเชยๆยาวแค่ถึงติ่งหู คิดดูสิว่า อยู่ตั้งม.ปลายแล้วผมเป็นแบบนี้จะอนาถแค่ไหนกัน... ตาของฉันก็ตาตี่ๆสีดำ T_T แงๆๆๆ เทียบกับซิลค์แล้วฉันอุบาทว์กว่ากันเย้อ นอกจากนี้ คิ้วก็หนาเป็นปื้นอีกต่างหาก

          "เอ่อ... ดวง... ไปกินข้าวกันเหอะนะ..." ซิลค์เดินมาชวนฉันไปกินข้าวด้วย

          "เออ..." ฉันตอบสั้นๆง่ายๆ พลางมองซิลค์ เฮ้อ เธอน้า ดูแล้วผู้ดีจิงจิ๊ง...

          ขณะที่ฉันกำลังวิ่งลงบันได ซิลค์กลับค่อยๆเดินทีละก้าวอย่างสุภาพเรียบร้อย ความจริงแล้วนะ เธอน่ะ เป็นเด็กที่แสนจะเพอร์เฟ็กต์เลยล่ะ ทั้งด้านการเรียน เฮ้อ... อิจฉา แต่สงสารก็ตรงที่ไม่มีเพื่อนนี่แหละ... เพราะว่าเรียบร้อยเกินไป และสวยเกินไป และก็มีหลายคนที่อิจฉาซิลค์ด้วย
 
          ในขณะที่ฉันมีแต่คนไม่อยากคบด้วย T-T เพราะว่า หน้าอุบาทว์เกิน โอ้ว มานี่นะ ฉันจะเล่าตอนที่รู้จักกับซิลค์ให้ฟัง

<เริ่มโปรแกรมย้อนอดีต>

          ฉันมองไปยังเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำตาล เธอกำลังร้องไห้ ฮี่ๆ และด้วยความใจดีของฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปปลอบ

          "นี่ๆๆ ร้องไห้ไมเหรอ -_-;"

          "... ก็... ฉันไม่มีเพื่อนนี่นะ ToT" ซิลค์ร้องออกมา "เธอรังเกียจฉันมั้ย... ให้ฉันเป็นเพื่อนกะเธอได้มั้ย..."

          "ได้จิ... ทำไมจะไม่ได้ล่ะ..." ฉันเงียบอยู่สักครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า ">o< แล้วเธอไม่รังเกียจคนหน้าอุบาทว์อย่างฉันเหรอ..."

          "ไม่เห็นหน้าตาไม่ดีตรงไหนเลย เธอสวยจะตายไป... ^^" แหม... พอฉันถูกยอทีหนึ่ง ตัวก็แทบลอยบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเลยล่ะ จากนั้น เรา 2 คนต่างก็แนะนำตัวกัน... ตอนนั้นฉันก็ดีใจเหมือนกันแหละ เพราะว่า คนในห้องรังเกียจคนหน้าตาอุบาทว์อย่างฉันน่ะสิ ... เฮ้อ.....

<ปิดโปรแกรมย้อนอดีต>

         "เอ่อ... ดวง... รอฉันด้วยสิ... ^^"

         "วิ่งลงมาไวๆสิ... -_-;"

         "แต่ว่าฉันวิ่งไม่เป็นง่า... //_//" ฉันล่ะง้ง งง เลยล่ะ สุดแสนจะงง ยัยนี่ นี่มันคุณหนูเกินไปแว้วล่ะนะ... "โทษทีนะ Y_Y" จ้ะๆ ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอกน่า แหม... คิดมากไปได้

          "เดี๋ยวฉันจะไปจองโต๊ะก่อนนะ..." ฉันรีบวิ่งลงมาจากบันได "รีบๆตามมาล่ะ ^o^" ฉันส่งยิ้มให้ แล้วซิลค์ก็พยักหน้าให้ฉัน...

          ฉันวิ่งตรงดิ่งไปยังโรงอาหาร และแล้วฉันก็ไปชนใครคนหนึ่งเข้า... อูยยย >-< เจ็บจังเลยอ่ะ... 

         "นี่... นาย... เดินประสาอะไร ไม่มองตาม้าตาเรือนเลยรึไงกัน..." ฉันว่าคนๆนั้นเข้าไปเต็มๆ

         "อืม... ไม่ได้มองครับ... ว่าแต่ว่า..." จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็เดินมารอบๆตัวฉัน "O-O ยังมีคนไว้ผมทรงแบบนี้ในโรงเรียนนี้รึไงกัน เฉิ่มจริงๆ "  ฉันล่ะหมั่นไส้มันจริงๆ ฉันจะไว้ผมทรงอะไร มันก็เรื่องฉันสิ แล้วยังมาทำท่าอึ้งอยู่อีก...

         "มันหนักกบาลนายนักรึไง เรื่องแค่นี้น่ะ..." ฉันว่ามันไปเลย อึ๊ย สะใจจังเลย

         "เอ่อ ถ้าเป็นไปได้ เจอกันที่ลานกล้างตรงหน้าอาคารเรียนของคุณละกัน อ้อ... ผมชื่อว่า... แม็ค ครับ" เชอะๆๆๆ ใครจะไปจำชื่อนายกัน แล้วใครจะไปเจอนายด้วย "เอ่อ แล้วก็ ถ้ากลางวันนี้มานะครับ มีเงินให้นะครับ" ทันใดนั้นเอง ดวงตาตี่ๆของฉันก็โตขึ้น อะฮ้า งั้นเที่ยงนี้ไปหน่อยดีกว่าเรา หุๆๆๆๆๆๆๆ
  
         "รู้แล้ว... ไปก่อนนะ... ^o<" ฉันพูดพลางขยิบตาให้เป็นสัญญาณว่า ตกลง เดี๋ยวฉันจะไปหานาย

         ฉันรีบตรงดิ่งเข้าไปหาโต๊ะในโรงอาหารทันที แล้วก็รีบวางบัตรไว้เพื่อเป็นการจองโต๊ะ แล้วก็ตรงดิ่งไปซื้อมาม่าเส้นชาเขียวทันที ฉันนั่งกินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ใกล้หมดแล้ว... ซิลค์ก็เดินมาพอดี
 
         "เอ่อ... รอฉันแปปหนึ่งนะ... //-//"

         "เออ... อย่าช้าล่ะ เดี่ยวทิ้งซะเลย ^U^" ซู้ดดด... ฉันกินเส้นสุดท้ายอย่างเอร็ดอร่อย ฉันลุกขึ้นมาจากโต๊ะอาหาร และตัดสินใจไม่รอซิลค์ เพราะว่า ขืนฉันรอล่ะก็ อีก 1 ชั่วโมงไม่รู้จะกินเสร็จรึเปล่า แล้วฉันก็เดินไปที่ลานกล้าง เพื่อเดินไปหา แม็ค

         จะว่าไป แม็คก็ดูแล้วน่ารักดีเหมือนกันนะ ตัวสูงกำลังดี แล้วก็มีตาสีม่วงตาไม่โตมาก แต่ขนาดกลางๆ แต่เสียอยู่อย่าง หน้าตาดูแล้วเจ้าเล่ห์ชะมัดยากเลย... แล้วไหง รอบๆตัวแม็ค ถึงมีเด็กผู้ชายอยู่เต็มเลยล่ะ แต่ก็....ช่างเถอะ... เพื่อเงินนะ อิๆ

         "หวัดดี... ^o^" ฉันโบกมือทักทาย แม็คและแก๊ง และดูท่าทางทั้งแก๊งก็กำลังหัวเราะฉันอยู่ด้วย

         "นึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้วนะเนี่ย..." แม็คพูด พลางหยิบกล้องขึ้นมา

         "เอ๋... จะถ่ายรูปฉันเหยอ... ได้เลย... ได้เลย... ^0^" อิๆ สงสัย ฉันจะสวยมาก จนพวกมันต้องถ่ายรูปน่ะสิ ว้าย //-// 

         "ก่อนอื่น ให้เธอเอานิ้วชี้เข้าไปในปาก แล้วทำท่าดูดจ๊วบๆ..." แม็คพูด แล้วฉันก็ทำตามที่มันบอก เอานิ้วชี้ดูดจ๊วบๆ เข้าไปในปาก... "จากนั้นก็ เอียงตัวนิดๆ เหล่หันมามองที่กล้องหน่อย" ฉันทำตามมันต่อ นี่มันจะให้ฉันถ่ายรูปอะไรเนี่ย "เอามืออีกข้างหนึ่งวางไว้บนหัว... จากนั้นย่อเข่าลงมา แล้วบิดเอวนิดหน่อย ทำหน้าให้น่าเห็นใจหน่อย" ฉันทำตามที่บอกทุกอย่าง แต่รู้สึกว่า มันจะไม่ชอบมาพากลยังไงก็ไม่รู้แฮะ แล้วกล้องแต่ละตัวก็เริ่มถ่ายฉัน... เมื่อถ่ายรูปฉันเสร็จหมดแล้ว ฉันก็เดินตรงไปที่แม็ค

         "เงินล่ะจ๊า ^o^" ฉันทวงทันที พร้อมกับแบมือขอ

         "เอ้า... นี่..." แม็คล้วงเงินในกระเป๋าแล้วยื่นมาให้ฉัน "1 บาท ^^" อยากจะฆ่าม้านนนนน... เฮ้อ... เศร้าใจจังเลย อ๊ะ... อาจารย์ผมแดงนี่นา... ฉันร้องไห้ออกมาทันที แล้วอาจารย์ผมแดงก็หันมาเห็นพอดี และก็รีบวิ่งมาหาฉัน

         "เอ้า... หนูคนเมื่อเช้าเนี่ย... ทำไมถึงร้องไห้ล่ะจ๊ะ..." อาจารย์ผมแดงถาม

         "ก็... เค้ามาบังคับพวกหนูถ่ายรูปน่ะค่ะ ถ้าหนูไม่ทำตาม... เค้าก็... ก็... แงๆๆๆ T-T" อาจารย์ผมแดงเดินตรงดิ่งไปยังแก๊งของพวกแม็ก

        "อาจารย์แดงครับ พวกผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ... เธอมาเสนอตัวให้ถ่ายรูปเอง โดยแลกกะเงินคร้าบ..." แต่ว่าดูเหมือนอาจารย์ผมแดง(อ.แดง)จะไม่ฟังพวกเขาเลย อาจารย์แดงก็ดึงหูทั้งแก๊งพร้อมกัน ฉันล่ะอึ้งในความสามารถจริงๆเลย ก่อนที่จะลาก ทั้งแก๊งไปอบรม แต่ว่า... มีสายตาหนึ่งที่เย็นยะเยือกจากแก๊งแม็ค มองมาทางฉัน ราวกับว่าจะฆ่าฉันให้ได้ ทำให้ฉันตัวสั่นทันที