รักนี้ต้องยกนิ้วให้หมาๆ

ลำดับตอนที่ #17 : โรงพยาบาล or ตลาดสด OoO;;; by silk

           "... พี่แซนดี้ขา ราวไลค์พิคโป่โปโป๋โป๊..." ฉันพูดออกมาเบาๆ เพราะนั่น เป็นสัญญาณไว้ตรวจสอบว่า พี่และฉันเป็นตัวจริงหรือเปล่า เราก็มักจะเล่นอะไรๆเพี้ยนๆแหละ หากว่า ทราย ใช่พี่แซนดี้ (ถึงแม้จะเป็นพี่ที่เกิดก่อนแค่แปปเดียวก็เถอะ) เธอต้องตอบมาว่า 'แบร่โป๊โป๊ยี๋หย่าเหยย' แล้วทีนี้ฉันก็ต้องตอบกลับไปว่า 'เหยอเหยอเหยอ ไหย่เยื่อไป่เบื้อ'

          "เป็นอะไรไปน่ะ ฉัน ทราย เฟร้ย ไม่ใช่ ไอ้แซนดี้ ชื่อสั่วๆแบบนั้นใครใช้วะ" แน่ะๆ ไม่ตอบรหัสลับกลับมายังด่าเราอีกแน่ะ T^T ทรายคงไม่ใช่พี่แซนดี้จริงๆหรอก ฉันเชื่ออย่างนั้นแล้วแหละ 100% โอ๊ะ!!! ไม่สิ (- - )( - -) น้อยไปน้อยไป 1000% แล้วกัน ก็ยังน้อยไปอยู่ดี เอาเป็นไม่ว่า ไม่มีทางเชื่อชัวร์ๆแล้วกัน

          "เปล่าๆๆๆ แค่นึกถึงรหัสลับที่ใช้กับพี่แซนดี้น่ะ ^_^" ฉันตอบ แล้วทรายก็ทำหน้างงๆ

          "เออ... ทำซะเรางงเลยแฮะ ทีหลังอย่ามาพูดรหัสลับกับคนอื่นเด้ รหัสลับก็ต้องเก็บเป็นความลับเซ่... -*-" ทรายเงียบสักพักหนึ่ง แล้วก็โบกมือลาให้ฉัน จากนั้นก็ออกจากห้องไปเลย

           พี่แซนดี้ของเราตายไปแล้วนี่นา จะมาโผล่มาตอนนี้ได้ยังไงกัน... ฉันคิดขึ้นมา แล้วก็คิดต่อว่า มันช่างเป็นความคิดที่โง่เง่าแท้ๆที่คิดว่า ทรายเป็นพี่แซนดี้ แต่ช่างเถอะ... ^o^ พรุ่งนี้เราก็จะไปโรงเรียนตามปกติแล้ว ลา หล่า ลา ล้า แต่ว่า... นี่เราต้องเจอไอ้... เอ๊ย เราจะไม่ใช่คำว่าไอ้แล้วนี่นา เราก็จะเจอ 'โดม' ไม่สิ เวลาอยู่ที่โรงเรียนเป็นอาจารย์ ก็ต้องเรียกว่าอาจารย์โดม ไม่รู้ว่า พรุ่งนี้จะทำตัวยังไงดี ได้ยินเค้าพูดๆกันด้วยสิว่า โดมเนี่ยอยู่ในวงดนตรี แถมยังดังซะด้วย...

           "กรี๊ด" ฉันได้ยินเสียงออกมาจากนอกห้อง "จริงเหรอคะ พี่โดมสุดหล่อ..." หลายเสียงขานขึ้นพร้อมกัน หนวกหูชิบหายเลย -_-;;; คนป่วยอยากจะนอนก็ไม่ได้นอน เห็นที่นี่เป็นอะไรไปแล้วเนี่ย

           "เงียบหน่อยเด้ -_-+++" ฉันตะโกนออกไป ฉุนสิ ฉุนสิ ดันไปเรียก โดม ว่า พี่โดมสุดหล่อ เออ... เอ... ?_? แล้วไมเราต้องฉุนด้วยหว่า ไม่รู้สิ แต่รู้สึกว่า พี่โดมสุดหล่อ นี่มันไม่เหมาะกับโดมเลยแฮะ...

           "ยี๋... แกเนี่ยนะ คนที่พี่โดมแอบชอบ" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินนำหน้ามา พร้อมผู้หญิงอีกเป็นกระพรวน

           "ดูดิ... นังเนี่ยเนี่ยนะ มีพี่โดมมาชอบดันไม่เห็นคุณค่าซะงั้น" -_-+

           "ทุเรศที่สุด ถ้าเป็นเรานะ ตอนนี้เหมือนขึ้นสวรรค์ไหนานแล้ว" -_-++

           "ช่ายๆ ดูนี่สิ ท่าทางคงให้ท่าพี่โดมสุดหล่อล่ะสิ พี่โดมสุดหล่อเลยหลงรักเข้าน่ะ" -_-+++

           "ออกไปได้แล้ว!!!!!! O*O+++" ฉันตะโกนออกมา "พวกแกเองก็ใช่ย่อยนะ มาหลงผู้ชายซะขนาดนี้ รู้มั้ย พ่อแม่ไม่ได้สอนรึไงกันว่า ผู้หญิงต้องสงวนตัวไว้น่ะ ห๊า!!! รู้ไว้ซะว่า ผู้หญิงแบบนี้ผู้ชายไม่ชอบร้อก ไอ้พวกตามกรี๊ดเนี่ย... บอกไว้ซะด้วย แล้วก็รีบไปได้แล้ว หรือว่าจะให้ด่าต่อ..." ฉันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

           "ไม่น่ะย่ะ แกว่าพ่อแม่น่ะได้ แต่อย่ามาว่าพวกช้านนนนน เข้าใจมะ อย่างนี้ต้องเห็นดีกัน..." ไอ้ผู้หญิงที่เดินนำหน้ามันพูดขึ้น ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีแล้วนะเนี่ย อารมณ์โคตรเสียเล้ย

            "จะทำร้ายยยยยยย ห๊า ถามว่าจะทำอะไร ตอบมาสิ ไอ้พวกบ้าผู้ชาย เบร่" ฉันแลบลิ้นให้ เหล่ไปมองทางโดมซึ่งทำท่าอึ้งนิดๆ คงอึ้งล่ะสิ เห็นฉันตอนฟิวขาดอย่างนี้น่ะ

            ฉอด!!!!!

            ยี๋ ไอ้บ้าผู้ชาย no.1 ตบฉันเหรอ แล้วฉันก็ตบกลับสิ เรื่องไรจะยอมกันให้ง่ายๆ ไม่มีไอ้หน้าโง่ที่ไหนให้คนอื่นตบฟรีร้อก อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นนางเอกหนังนะเฟ้ย ต้องยอมถูกกลั่นแกล้ง ขนาดนางเอกของเรื่องนี้ ดวง ยังไม่เห็นทำท่าอ่อนแอแบบนั้นเล้ย

           ฉาด!!!!

           ฉันตบกลับ แล้วทีนี้ เราสองคน ไม่ได้สิ เรียกเรา 2 คนไม่ได้ต้องเป็น เรา 1 คน ตบกับ ไอ้บ้าผู้ชาย 1 ตัว และแล้ว...

           "พอได้แล้ว!!!" โดมตะโกนขึ้นมา ฉันเริ่มรู้สึกว่า การที่ฉันมาพักที่นี่ทำให้โรงพยาบาลไม่เป็นโรงพยาบาลซะแล้ว ไหนจะตะโกน ไหนจะตบกัน นี่มันโรงพยาบาลหรือตลาดสดหว่า "ทำอะไรกันอย่างนี้ไม่อายรึไงกัน ซิลค์... ฮึ่ม..." แล้วโดมก็เดินออกไป ฉันรู้สึกได้ทันทีว่า โดมน่ะ โกรธฉันแล้ว แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าจะโกรธไปทำไมเหมือนกัน เพราะฉันเองก็ทำถูกแล้ว

            "เฮียะๆๆๆๆๆ ถูกทิ้งแล้ว สม-น้ำ-หน้า" เสียงของไอ้บ้าผู้ชาย ตัวหนึ่งที่ไม่ใช่ no.1 พูดขึ้น แล้วก๊วนบ้าผู้ชายก็หัวเราะกันเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนเดินออกไป เชอะ...

            แล้วนางพยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

            "เอ่อ... -_- ว่างมั้ยอ่ะคะ"

            "ไม่ว่าง -*- มีไร"

            "เปล่าค่ะ คือว่าดิฉันก็ไม่อยากรบกวนคุณมากหรอกนะคะ แต่ว่า รุ้สึกว่า ห้องคุณจะเสียงดังมากๆเลยน่ะค่ะ แค่นี้ล่ะค่ะ..." นางพยาบาลพูด ฉันสังเกตได้เลยว่า เธอตัวสั่น จะตัวสั่นไปทำม้าย แล้วเธอก็รีบวิ่งออกจากห้องไป

            เฮ้อ... พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่ชีวิตเราจะกลับมาเป็นปกติ(รึเปล่าหว่า) ต่อให้ไม่ปกติ จะเป็นยังไงได้ล่ะ พรุ่งนี้เราก็จะไปโรงเรียน ไปเจอคนห้องเดียวกัน(แต่ไม่ได้เป็นเพื่อนกันหรอกนะ ฮึ่ม" แล้วก็...

            ฉันเบื่อชีวิตในตลาดสด(โรงพยาบาล)แห่งนี้มาก ชอบมาส่งเสียงเอะอะโวยวาย แล้วหมาตัวหนึ่ง ซึ่งสวมหมวกพยาบาลก็เดินเข้ามา พร้อมกับคาบแผงยามาให้ นอกจากนี้ยังมีผ้าพันตรงท้อง แล้วก็มีกระเป๋าซึ่งใส่น้ำ ใส่แก้วมาอีกด้วย

            "หมาเหรอ.... งืม.... โรงพยาบาลนี้ ได้ขึ้นชื่อว่า 'หมาพยาบาล' ยอดเยี่ยมนี่นา" ฉันพูดขึ้น ก่อนรับยา และน้ำไปกิน แล้วก็ตบหัวเจ้าตูบเบาๆ แต่ดูท่าทางมันจะไม่ชอบเอาเสียเลย แล้วมันก็เห่าทันทีที่ฉันเริ่มลูบหัว ซึ่งดูท่าทางมันจะไม่ชอบหนัก พอหมาตัวนี้เห่าตัวหนึ่ง แล้ว... ไม่รู้เสียงหมาเห่ามาจากไหน ตามมาเป็นพรวนเล้ย ควรเรียกต่อมั้ยล่ะเนี่ยว่าเป็นโรงพยาบาลตลาดสด หรือจะเป็นโรงพยาบาลหมาโง่สุดห่วยจอมเห่าดีล่ะ -_-;;;

==========================

Writer :

 ตอนหน้า ไม่มีใครในเรื่องนี้เป็นคนเล่านะจ๊ะ

เย่ๆๆๆ

ดวงโผล่มาซะทีหนึ่ง โดยมาพร้อมกับมาม่า

และ ภัทรโผล่มาอีกทีหนึ่ง ซึ่งก็มาพร้อมกับเจ้าดาน่าอีกเหมือนกัน

เจอกันตอนหน้าค่า

MiSS U