รักนี้ต้องยกนิ้วให้หมาๆ

ลำดับตอนที่ #16 : ความหลังแสนเศร้า by silk

          ฉันค่อยๆตื่นขึ้นมาบนเตียงสีขาวที่แสนสะอาด และฉันก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่ง... อยู่ข้างๆเตียงฉัน... เธอดูเหมือนฉันมาก หรือว่า เธอจะเป็น... พี่สาวของฉัน O-O

          "พี่แซนดี้..." ฉันพึมพำเบาๆ น้ำตาหยดใสๆค่อยๆไหลออกมาจากตา... แล้วพี่แซนดี้ หรือพี่สาวฝาแฝดของฉันก็ค่อยๆหายไป.... ฉันเห็นดวงอยู่ข้างหน้า... มะกี้นี้เรา... ฝันไปรึไงกัน

          "ขอโทษนะ ซิลค์ ฉัน... ฉันแกล้งเธอ... แกล้งจนเธอเป็นอย่างนี้น่ะ... รู้มั้ย เธอหลับไปร่วม สัปดาห์หนึ่งแน่ะ T^T" ดวง... นี่เธอ... ร้องไห้เพื่อฉันเหรอ... ฉันตบหลังเพื่อนฉันเบาๆ กอดเพื่อนของฉันเอง

          "ฉันเองก็... ผิดเองด้วยแหละ... ถ้าเกิดตอนนั้นฉันไม่ดิ้น ฉันก็คงไม่ทำให้ดวงต้องเป็นห่วง" แล้วดวงก็หยุดร้องทันที O^O หน้าดวงเป็นอย่างนี้ เธอเม้มปากขึ้น แล้วก็ทำตาโตมากที่สุดเท่าที่สามารถทำได้ โดยเฉพาะ ปากหนาๆของเธอตอนเม้มขึ้นน่ะ ดูแล้ว คิกๆๆๆ ตลกชะมัด

          "เพราะไอ้พี่โดมตัวแสบแท้ๆ ทำให้เธอต้องเป็นอย่างนี้น่ะ..." ดวงพูดก่อนที่จะวิ่งออกไปนอกห้อง แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของดวงที่ตะโกนว่า 'ไอ้โดมตายซะเถอะ' นอกจากนี้ก็ยังได้ยินเสียงร้องของไอ้โดม และ ได้ยินเสียงห้ามไม่ให้สู้กันในโรงพยาบาลของคนรอบข้างอีกด้วย... นี่แหละน้า เพื่อนฉัน ทำอะไรไปไม่รู้จักคิดเล้ย... แต่ถึงยังไง ดวงก็ยังคงเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว Y-Y และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ไม่ว่าเธอจะทำยังไงกับฉัน เพราะเธอก็ยังคงมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีน่ะหรือ... อืม... >_< ยังไงล่ะเนี่ย ข้อดีเหรอ จ๊ากกกกกกกก คิดไม่ออกง่ะ แต่ฉันรู้สึกนะ รู้สึกถึงความจริงใจของดวงที่มีให้ต่อฉันน่ะ นี่คงนับว่าเป็นข้อดีได้มั้งเนอะ ^^ ส่วนข้อเสียก็คือ ชอบแกล้ง

           แล้วฉันก็เปิดทีวี เพื่อดูมวยสูตรตำบล D.Dog ในศึกชิงถ้วยนวมเหล็ก(หญิง)... ฉันดูโทรทัศน์ แล้วฉันก็ต้องเห็นทราย... ยิ่งเห็นฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือน พี่แซนดี้... แต่เป็นไปไม่ได้หรอก ที่เธอจะโผล่มา ถ้าเกิดพี่ของฉันโผล่มาจริงๆ หากว่าทรายคือพี่ของฉันจริงๆ เธอก็น่าจะทักเรา

            O*O ฉันมองไปที่พื้น ซึ่งตอนนี้กำลังมีมวยอย่างดุกเดือด ของนักสู้ดวง และนักสู้โดม ไม่อ๊าว ฉันไม่อยากดูมวยคู่นี้ ตอนนี้ฉันต้องการได้ยินเสียงพากษ์ของมวยในทีวีตะหาก

           "พอได้แล้วววววว" ฉันตะโกนออกมา.... -_-;;; "ที่นี่มันโรงบาลฯน้า" ฉันพูดออกมา

            "รู้แล้ว..." ดวงและพี่ชายพูดขึ้นพร้อมกัน... "เออนี่ ฉัน/ผม ไปหาเบอร์ของทรายมาให้แล้วนะ" ทั้ง 2 พูดพร้อมกันอีกครั้งหนึ่ง O-O ฉันงงมาก ไอ้โดมรู้เรื่องของฉันได้ไงเนี่ย อ๋อ วันก่อนที่มันนั่งหน้าห้อง มันก็คงได้ยินล่ะสิ

           "ชื่อจริงของทรายน่ะ คือ เม็ดทราย สุภเศรฐสิริ เบอร์โทรนะ 0000-43942387" ฉันส่งยิ้มให้ดวงเบาๆ ช่วงที่ฉันหลับไปนี่ ดวงอุตส่าห์ไปเอาเบอร์กับชื่อจริงมาให้

           "ขอบใจนะ... เอ่อ (//-_-//) ช่วยออกไปนอกห้องทีได้มั้ยจ๊ะ..." ฉันพูด ว้า... ความจริงไม่น่ารีบพูดเล้ย ดวงก็จ้องหน้าฉันเขม็ง ฉันรู้สึกเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้สิ

           "ไล่เลยเนอะ... -_-;;;" ฉันรู้สึกว่าดวงกำลังจะหัวเราะออกมา แล้วก็หัวเราะจริงๆด้วย "5++ ^O^ ^o^ ^O^ ไปกันเถอะ ไอ้พี่โดม ในเมื่อซิลค์อยากอยู่คนเดียวเราก็ควรไป..." แล้วดวงก็ลากไอ้โดมออกไป ไอ้โดมก็หันมาทางฉัน และพูดเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยิน แบบว่า หูดีอ่านะ

            "ขอโทษนะ..." ทันทีที่ฉันได้ยินคำขอโทษนี้ หัวใจของฉันก็เต้นตูมตาม ฉันรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที ว้าย //_// บางทีเราไม่ควรเรียก ไอ้โดม ด้วยคำว่า ไอ้ หรอก เรียกว่าโดมเฉยๆท่าทางจะดีกว่า

            "พี่แซนดี้คะ..."ฉันพึมพำออกมาเบาๆ พลางนึกถึงอดีต ที่ไม่อยากจะนึกถึงมันอีกเลย...

            ในขณะที่ฉันยังเป็นเพียงเด็กอนุบาล 2 ฉันกำลังร้องเพลงอยู่ในสวนสาธารณะ ไล่จับผีเสื้อตามประสาเด็ก ในขณะที่พี่สาวของฉัน พี่แซนดี้กำลังไปปีนต้นไม้ ซึ่งแม่ห้ามนักห้ามหนาว่าห้ามปีน แต่อะไรที่แม่ห้าม พี่สาวของฉันก็ทำหมดแหละนะ ทั้งปีนต้นไม้ เตะต่อยกันกับผู้ชาย ส่วนฉันน่ะรึ ทำตามคำสั่งของแม่ตลอดเลย

            คืนวันหนึ่ง ราวๆเที่ยงคืนแล้วมั้ง ที่ถนนไม่มีใครอยู่เลย วันนั้นเป็นวันที่แม่ไม่อยู่... แต่มีเพียงเด็กๆที่แอบหนีแม่ออกมาเล่นนอกบ้านในยามค่ำคืน ฉันเห็นพี่สาวของฉันไปปกป้องเด็กตัวน้อยๆที่ถูกเด็กตัวใหญ่ๆรังแก แล้วฉันก็มอง... ฉันรู้สึกว่า ฉันอยากเป็นฮีโร่เหมือนอย่างพี่บ้าง อยากเป็นๆ ขณะที๋ฉันกำลังจะเดินกลับบ้าน ฉันเห็นเด็กคนหนึ่งตกน้ำไป โดยที่แม่ของเด็กคนนั้นๆก็ตกใจซะจนทำอะไรไม่ถูก... ฉันก็กระโดดลงน้ำไป โดยที่ลืมไปว่าตัวเองนั้นว่ายน้ำไม่เป็น ในขณะที่ฉันกำลังจะจมน้ำ ฉันได้ไปเกาะขอนไม้ พร้อมกับลากเด็กที่อยู่ในน้ำเข้ามาเกาะที่ขอนไม้ด้วย...

           แล้วพี่แซนดี้ก็วิ่งมา แล้วก็กระโดดลงน้ำ พร้อมกับว่ายน้ำลงไปช่วยฉันกับเด็กคนนั้น ทันทีที่ฉันขึ้นมาได้... ฉันกลับมีความคิดโง่ๆที่ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจมากๆ กับความคิดนั้น เมื่อเห็นผู้ใหญ่คนหนึ่งเดินข้ามถนน คุยโทรศัพท์โดยที่ไม่รู้โดยว่า รถสิบล้อ กำลังพุ่งมา ตอนนั้นเองฉันวิ่งตรงไป แล้วผลักผู้หญิงคนนั้นออกไป แต่แล้วฉันกลับไม่สามารถวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้นได้ ตัวของฉันสั่นดิ๊กๆ คนขับรถบรรทุก 10 ล้อ ก็ดูท่าทางจะเมาไม่รู้เรื่อง... แล้วพี่แซนดี้ของฉันเองก็พุ่งตรงมาผลักฉัน และบทสรุปก็คือ  ฉันกับผู้หญิงคนนั้นไม่ตาย แต่คนที่ตายคือ พี่แซนดี้ของฉันเอง

           คืนนั้นทั้งคืน ฉันร้องไห้โฮออกมา ไม่ว่าไปเคาะประตูบ้านไหนๆก็หลับกันหมดแล้ว ส่วนบ้านฉันเอง มันก็เป็นประตูแบบที่พอปิดปุ๊ปก็จะล็อคปั๊ป ฉันก็เข้าบ้านไม่ได้อีก พอจะใช้โทรศัพท์สาธารณะ ฉันก็ไม่มีเหรียญ คืนนั้นทั้งคืน ฉันกอดพี่... พอตื่นขึ้นมา พี่สาวของฉันก็หายไปแล้ว...

           พอเช้าต่อมา แม่ฉันถามว่า ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ ฉันก็ไม่ได้ตอบ พอถามถึงพี่แซนดี้ และเลือดที่อยู่เต็มเสื้อผ้าของฉัน ฉันก็ร้องไห้โฮ... ฉันไม่กล้าบอกแม่ของฉันถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ใช่ ฉันมันเป็นน้องสาวที่โง่เง่ามากที่สุดในโลก และก็กลายเป็นว่า พี่สาวของฉันหายสาบสูญไป

             เฮ้อ... คิดๆแล้วเศร้าใจจังเลยเนอะ... คิดถึงพี่แซนดี้จัง ฉันควรจะบอกแม่เรื่องนั้นมั้ยน้า T^T ถึงบอกไปก็คงสายไปแล้วล่ะมั้ง คงได้เวลา สืบหาข้อมูลเกี่ยวกับพี่แซนดี้แล้วล่ะสิ... แล้วทันใดนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงหอบแฮ่กๆที่ประตู

           "ซิลค์..." นั่นมันทรายไม่ใช่หรือไงกัน... O-O

           "ทราย... มาทำอะไรน่ะ ฉันกำลังจะโทรไปหาเธอที่บ้านเธออยู่พอดีเลย..."

           "เปล่าหรอก ฉันก็ไม่รู้ว่ามาทำไมหรอกนะ แหะๆ โทษทีนะ ว่าแต่ว่า ดวงไม่อยู่เหรอ..." แล้วฉันก็ยิ้มออกมา...

           "ไม่อยู่จ้ะ... ว่าแต่... ขอฉันคุยด้วยหน่อยได้มั้ยล่ะจ๊ะ... //^////^//" ฉันพูดขึ้น

           "ได้ แต่รีบๆหน่อยนะ เนี่ยชกเส็ดฉันก็รีบมาเลยเนี่ย คงต้องรีบไปพักหน่อย มีไรก็รีบๆพูดมาละกัน..." ทรายพูดขึ้นมา เออใช่ เพิ่งเห็นออกทีวีไปหยกๆนี่เนอะ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงปึ้งปั้งนอกห้อง เป็นเสียงของแฟนๆมวยล่ะมั้ง เห็นกรี๊ดซะดัง แล้วร้องตะโกนชื่อของทราย พร้อมกับร้องขอลายเซ็นต์

           "เรื่องของฉัน ฉันจะเล่าให้ฟัง ช่วยฟังหน่อยนะ เรื่องที๋ฉันจะเล่า เป็นเรื่องของพี่สาวฝาแฝดของฉันชื่อว่า แซนดี้ ... v_v พี่แซนดี้... Y-Y จะยังไงก็ตามช่วยฟังหน่อยนะ..." ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากตาของฉัน

            "แซน... ดี้... งั้นเหรอ..." ทรายพึมพำ... เอ... ว่าแต่ ทรายรู้ได้ไงว่าเราอยู่นี่ล่ะเนี่ย... คงดูข้อมูลจากในโรงเรียนล่ะมั้ง ก็เป็นคณะกรรมการนักเรียนแล้วนี่นา แล้วฉันก็มองเห็นใบหน้าอันซีดเซียวของทราย

===================
Writer:
รู้สึกว่า เหล่าหมาๆไม่ค่อยโผล่มาเลยแฮะ
แย่จัง
ตอนหน้าหมาๆก็น่าจะโผล่มาเยอะกว่านี้แล้วนะ
ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ
บ๊าย บาย
MiSS U