รักนี้ต้องยกนิ้วให้หมาๆ

ลำดับตอนที่ #13 : อุจจาระเรื้อน

           ผม... ภัทร... กลับมาแล้วคร้าบ ^^ หลังจากคืนที่ผ่านมา ผมไม่ได้นอนเต็มๆ เพราะว่าต้องไปตามหายัยเฉิ่ม พร้อมกันนั้น ต้องสอนการสวมบทบาทเป็นดาน่า ซึ่งกว่าจะซ้อมเสร็จก็ร่วมตี 3 ตี 4 ผลปรากฏว่า มันนอนคาเตียงตู -_-;; ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อาย มานอนบ้านผู้ชาย อุตส่าห์ปลุกให้กลับไปนอนที่บ้านแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังปลุกไม่ตื่น แถมยัง... ยี๋... โสโครก ทำน้ำลายหกใส่ผ้าห่มผมอีกต่างหาก ผมล่ะกลั๊ว~กลัวว่า ตอนมันสวมชุดปลอมตัวมันจะทำน้ำลายหก แล้วก็ทำให้คนเข้าใจผิดว่า หมาของผมเป็นพิษสุนัขบ้าน่ะสิ... โอย... +_+ จะว่าไป ปวดหลังชะมัดยาก... เพราะยัยนั่นมานอนบนเตียง ผมเลยต้องไปนอนบนพื้นแข็งๆ

           "ยัยเฉิ่ม... 7 โมงแล้ว แกจะตื่นมั้ย..." ผมตะโกนกรอกหูนังเฉิ่ม ได้ผลเกินคาดแฮะ =_=;;; มันลุกขึ้นมาทันทีเลย

           "กรี๊ด!!!!!!!!! กลัวไปสาย กลัวไปสายจังเลย... ทำไมไม่มีคนปลุกเลยว้า... แล้วนี่ฉันอยู่ไหนเนี่ย..." โอ๊ย แสบแก้วหูชะมัดยาก

           "เฮ้ย เงียบซักทีได้มั้ย +_+;;;" ผมตะโกน

           "กรี๊ด!!!!!!!!! นายมาอยู่ในห้องฉันได้ไงเนี่ย..." ก็แกมานอนเองนี่หว่า ผมจะไปรู้ได้ไงกันล่ะ ... OoO โอ้... เผละ... หมอนของผม... ปามากันได้นะ อย่างนี้ต้องเห็นดีกันหน่อยแล้ว แล้วผมก็จับหมอนของผมโยนกลับไป

           "รีบเดินไปโรงเรียนได้แล้ว -_-++ โอ๊ย ลืมไป  เธอเดินไปไม่ได้นี่นา วันนี้เธอต้องคลานไป... ^o^" แล้วผมก็ยื่นชุดปลอมตัวไปให้เธอ

           "โอ๊ย... แล้วฉันต้องเป็นไอ้หมาห่วยๆนี่ไปถึงเมื่อไหร่กัน... >-< แกคงไม่ได้ให้ฉันเป็นตลอดชีวิตใช่มั้ย... -_-;;;"

           "ก็จนกว่าฉันจะหาหมาแทนดาน่าไปก่อนล่ะน่า... ว่าแต่ว่า อย่าลืมที่ซ้อมกันไว้ล่ะ... เดี๋ยวความจะแตกเอา..." ผมบอกอย่างอารมณ์ดี ที่ได้แกล้งนังเฉิ่ม

            "เชอะ... >.> หลีกไปเซะ จะเปลี่ยนเสื้อ..." แล้วผมก็ค่อยๆเดินออกมาแต่โดยดี เพราะเดี๋ยวจะโดนอะไรปามาอีก ถ้าเกิดอยู่ต่อนะ

            ผมก็ค่อยๆเดินลงมากินข้าวที่ชั้นล่าง ผมไม่อยากโม้เลยนะ แต่ว่า ห้องกินข้าวของผมน่ะ ใหญ่มากๆ ขนาดพอที่จะจัดปาร์ตี้หรูหราสำหรับคนนับร้อยเลยล่ะ แต่เวลากินข้าวกันปกติมันก็ดูเหงาๆอ่ะนะ

            ส่วนไอ้ที่เป็นประตูไม้ผุๆน่ะ ก็ไว้หลอกโจรว่าข้างในไม่มีอะไร และต่อให้เข้ามาจริง มันก็คงจะทำอะไรโง่ๆ อย่างนังเฉิ่มนั่นแหละ เพราะว่าที่ผ่านมา โจรก็ทำอย่างนี้ทุกราย จะว่าไปแล้ว นังเฉิ่มนี่โง่ชะมัดยาก ใครเค้าจะปล่อยให้คนเข้าบ้านได้ง่ายๆล่ะฟระ

            "คุณลูกภัทรคะ... แม่หนูคนเมื่อวานนี้เค้ากลับไปแล้วใช่มั้ยคะ" แม่ของผมพูดขึ้น ผมก็ไม่อยากโม้อีกนั่นแหละ แต่ก็ขอโม้ต่อละกันนะครับ แม่ของผมเป็นประธานบริษัท ที่เกี่ยวกับสุนัขที่ใหญ่ที่สุดในตำบล D.Dog ซึ่งมีประชากรหมามากที่สุดในโลก ส่วนพ่อผมก็เป็นนักวิทยาศาสตร์ไปวิจัยเรื่องอาหารสุนัขที่ต่างตำบลอีกนั่นแหละ จะว่าไปแล้วทั้งพ่อทั้งแม่ผมสุดยอดเลยใช่มั้ย ^o^ ส่วนผมน่ะเหรอ ผมโตขึ้นแล้วก็จะเป็น... แตน แต่น แตน แต๊น~ เกาะพ่อเกาะแม่กินไงล่ะ 5+++ จะว่าไปแล้วผมก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย ทรัพย์สินร่วมล้านล้านของเรานั้น ใช้กี่ปีกี่ปีก็ไม่มีทางเกลี้ยง "คุณลูกภัทรคะ ตอบคุณแม่ก่อนสิคะ...." จริงสิ ลืมตอบไปเลยแฮะ...

             "ครับๆ กลับไปแล้วครับ... ว่าแต่ว่าคุณแม่ครับ คุณแม่ช่วยผมหาสุนัขที่คล้ายๆกับคุณดาน่าให้หน่อยได้มั้ยครับ คุณแม่ครับ..." จะว่าไป ช่วงแรกที่ผมพูดแบบนี้อยู่ที่บ้านนี้น่ะ(หมายถึงตอนเด็กๆ) ผมก็ไม่รู้สึกอะไร แต่ยิ่งโต ยิ่งรู้สึกว่ากระดากปากชะมัด...

             "ดีแล้วล่ะคุณลูก เพราะคุณแม่เนี้ย ห่วงคุณลูกน่ะค่ะ ส่วนเรื่องคุณดาน่าเนี่ยนะคุณลูก คุณแม่คงต้องใช้เวลาสักประมาณครึ่งเดือน เพราะว่า คุณดาน่าเป็นหมาพันธุ์พิเศษหาได้ยากมากๆนะคะ คุณลูกภัทร..."

             "คร้าบๆ คุณแม่ งั้นผมขอตัวพาเจ้า เอ๊ย... คุณ -_-;;; (อุจจาระ)เรื้อนที่ผมไปเจอที่ข้างถนน ไปโรงเรียนก่อนนะครับ ส่วนคุณดาน่าเนี่ย วันนี้ผมฝากคุณแม่ไว้ก่อนนะครับ" โฮะๆ ^o^ เรานี่คิดชื่อเก่งจริงๆเล้ย ชื่อนี้มันผุดขึ้นมาในใจทันทีเลยล่ะ

              "จ้ะ คุณลูกภัทรแสนใจบุญของคุณแม่ //^//^//" ผมน่ะใจบุญอยู่เสมอแหละคร้าบ ไม่อยากจะอวดเลยนะครับ ท่านผู้อ่านทั้งหลาย แต่ปากมันคันน่ะครับ ขอบอกหน่อยแล้วกัน ว่าผมน่ะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งใจดีมีเมตตา ทั้งเก่ง ทั้งเป็นคนดี 5++

              แล้วผมก็เดินขึ้นบันได จัดการใส่สายจูงให้กับเจ้า(อุจจาระ=ขี้)เรื้อน(ดวงเองแหละ) โฮะๆๆ สะใจชะมัดยากเลยแฮะ... แล้วผมก็กระซิบเบาๆว่า "เธออยู่ที่บ้านชื่อ 'อุจจาระเรื้อน' นะ"

              "แง่งงง" โอ๊ะ โอ... มันแสดงได้เหมือนดีนี่นา... แบบนี้ก็โล่งอกหน่อยล่ะนะ ^o^ ไม่นึกว่าจะทำได้สมจริงขนาดนี้ แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ คงเสียใจล่ะมั้งที่ต้องมาถูกลาก โฮะๆๆๆๆๆ แล้วผมก็กระชาดปลอกคออย่างเมามัน ก็ในเมื่อนั่นไม่ใช่หมาแท้ๆของผม ผมจะสนไปทำไมกันล่ะ... แต่แปลกแฮะ... ไหงดวงมันไม่บ่นไรเรยหว่า... ?_? แต่ก็ช่างมันเถอะน่า แล้วผมก็จัดการลากมันต่อไป ในที่สุดก็ถึงจุดหมายซึ่งก็คือโรงเรียนเสียที

            ผมเดินเข้าห้องประชุมอย่างสง่าผ่าเผย พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

           "ไฮ้!!! ท่านประธาน... ^^" เอ... เสียงนี้คุ้นๆนะ แล้วผมก็หันไปตามเสียงนั้น OoO เฮ้ย!!!!

          "ดวง... ไม... ไม... เธอ... ไปอยู่ตรงนั้นได้ OoO;;;"

         "ท่านประธานเจ้าคะ ดิฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้รึไงกันเจ้าคะ ^o^" หรือว่า... หรือว่า... แล้ว... แล้ว... ในชุดปลอมนี่คือใครกันล่ะ... -_-;;; หรือว่า O-O;;; ในนี้จะเป็นดาน่าตัวจริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

          "เปล่าซะหน่อย... T^T(ร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดที่ลากดาน่าตัวจริง...) เพียงแต่ว่า วันก่อนน่ะ ผมโจ๊กๆทุกคนเล่นเรื่องดาน่าท้องแหละ นี่ ดูสิ เมื่อวานนี้ที่ตัวท้องป่องๆนั่น ตัวอื่น แต่นี่แหล ที่ไม่มีท้องป่องๆก็คือดาน่าตัวจริง..." ผมคิดแล้วอยากจะร้องไห้ นี่ผมทำอะไรกับหมาของตัวเองไปล่ะเนี่ย แล้วผมก็แอบแง้มๆดูข้างในชุดหมา

           "กร่อ.... กร่อ..." O-O Lucky!!! ข้างในไม่ใช่ดาน่าเฟร้ย แต่สงสัยมันจะเป็น... -_-;;; ไอ้อุจจาระเรื้อนตัวจริง... แล้วผมก็รีบรูดซิปชุดกลับทันที แล้วผมก็ลากดวงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง...

          "นี่... เธอ... ทำอะไรไป... อุตส่าห์สั่งให้เข้าไปสวมชุดหมา ทำไมไม่ทำตามคำสั่งเลยห๊ะ!!!!... v_v+++" ผมพูดขึ้น

          " โอ๊ะ... โอ... ที่แท้เรื่องก็เป็นอย่างงี้นี่เอง... ท่านประธานภัทรคะ..." เฮ้ย... เสียงใครหว่า มาจากข้างหลัง เพื่อนนังเฉิ่ม... OoO นังเอ็มม่า !!!! "ท่าทาง... ฉันคงต้องไปป่าวประกาศก่อนนะคะ..."

          "เดี๋ยว!!!" ผมรีบไปคว้ามือยัยเอ็มม่า "เธอต้องการอะไร ถึงจะปิดปากเธอได้..." ผมถาม...

          "เป็นแฟนกับฉันสิคะ... ท่านประธาน โฮะๆๆๆๆๆ ^o^" เฮ้ย... เป็นแฟนกับเธอเนี่ยนะ

          "เอ็มม่า!!!! เธอจะเอาใครกันแน่... ไอ้โดม หรือ ภัทร..." นังเฉิ่มตะโกนออกมา "ตอบมาสิ..." ฉันร้องออกมา โอ้... เอ็มม่ามันก็มีเล็งผู้ชายไว้อีกคนนึงเหมือนกันเรอะเนี่ย

          "ก... ก้อต้องพี่โดมสิ เค้าหล่อกว่านี่นา ว้าย//>//<//" ยัยนั่นหน้าแดงเลยแฮะ... ว่าแต่ว่า ใครคือพี่โดม บังอาจมาทำหน้าหล่อกว่าข้าเชียวรึนี่...

          "งั้นก็ยกเลิกข้อเสนอนี้กับภัทรได้แล้ว... ^^ แล้วฉันจะทำให้เธอสมหวัง..." ดวงพูดขึ้นมา thx หลายนะดวง... เธอทำให้ฉันรอดจากกการต้องเป็นแฟนของนังเถื่อนเอ็มม่าคนนี้น่ะ

          "ว้าย... จริงง่ะ งั้นฉันไม่ยุ่งเธอ 2 คน แระนะ ไปก่อนละกัน ว้ายๆๆๆๆๆๆ //_//" เฮอะๆๆๆๆ ผู้หญิงพรรค์นั้นใครอยากได้กันฟระ เอาแต่ร้อง ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วเอาแต่ตามจีบผู้ชาย แถมยังทำตัวเถื่อนใส่เพื่อนด้วยกันอีกตะหาก

           "ฉันอุตส่าห์ช่วยตัวนาย... แล้วก็ช่วยฉันด้วย เพราะยังไงเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว... และก็... ทีหลังอย่าพูดเรื่องนี้ที่โรงเรียนอีกนะ -_^" โอ้... ยัยนั่นขยับตาให้เรา... เรา... เรารู้สึกยังไงก็ไม่รู้สิ แล้วนังเฉิ่มก็หันหลังให้ผม พร้อมกับยกมือขวาเป็นสัญลักษณ์ว่า 'บ๊าย บาย' ทำเป็นเท่นักนะ............................................

           ...

           นังเฉิ่ม

           ...

==================================

Writer :

เตรียมพบกับดวงต่อตอนหน้าเลยนะคะ

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า

Miss ผู้อ่านทุกๆท่านนะค้า