รักนี้ต้องยกนิ้วให้หมาๆ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความรักหมาๆ

วันอาทิตย์ เวลา 8.30 น.

          ณ สวนสาธารณะ ใจกลางเมือง นามว่า DoG ParK หรือชื่อไทยก็คือ สวนสาธารณะสำหรับหมาๆ ชื่อแบบนี้แล้วหลายๆคนก็คงจะรู้ว่า สวนสาธารณะนี้สำหรับหมา และถูกต้องแล้ว ที่สวนสาธารณะนี้ ทางการได้เป็นที่สำหรับให้หมามาเดินออกกำลังกาย... แต่ว่าบางที... ก็มีภาพไม่น่ามองเกิดขึ้น... เมื่อ...

         หมาหนุ่มตัวหนึ่ง ซึ่งรูปหล่อ มีขนสีทองเงาเป็นประกาย ซึ่งพันธุ์ของมันน่าจะเป็น โกลเด้น เลิฟเวอร์ <- ไม่มีชื่อพันธุ์แบบนี้จริงๆนะคะ ตามชื่อพันธุ์ของมัน ก็คือว่า หมาพันธุ์นี้จะเป็นที่รักของสาวหมาๆ ไม่ว่า มันจะเดินไปที่ไหน... สาวๆ ก็จะเดินเข้ามาหามันเสมอๆ... แต่มันจะเลือกคู่เพียงตัวเดียวเท่านั้น...

         ในที่สุด... สายตาของมันก็ไปหยุดอยู่กับ หมาตัวสีดำ พันธุ์บิวต์ตี้ฟูล อาย ที่มีขนสุดแสนจะขี้เหร่ ราวกับไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเวลา 1 ปี และไม่ได้หวีขนมาให้มันเป็นเวลานาน แต่นัยน์ตาสีม่วงของมันนั้นเป็นประกาย ถูกใจเจ้าหมาโกลเด้น เลิฟเวอร์ ตัวนี้เลยทีเดียว มันวิ่งตรงดิ่งไปที่สาวน่าเกลียดที่ใช้สายตามามองมัน

         ดูเหมือนสาวบิวตี้ฟูล อาย จะรอมันอยู่พอดีเลย... แล้ว หมาหนุ่มก็จัดกันเกี้ยวพาราสี สาวน้อย (หรือแก่ก็ไม่รู้นะ) แต่ว่า ยังไม่ทันเกี้ยวพาราสีเลย สาวน้อยก็ตกลงปลงใจกับเจ้าหมาหนุ่มทันที... และเจ้าหมาหนุ่มก็ไม่รอช้า... มันรีบทำการใหญ่ทันที...

         "เจ้ามาม่า... กลับบ้านได้แล้วลูก..." เสียงสาวน้อยวัยใสตะโกนขึ้นเมื่อ เห็นเจ้าหมาโกลเด้น เลิฟเวอร์ หรือมาม่า หรืออีกอย่างหนึ่งก็คือ ผู้ที่เปรียบเสมือนลูกของเธอ  กระทำการสำคัญเสร็จแล้ว...

          "โฮ่งๆๆๆๆๆๆ" มาม่าส่ง ซิกแนว มาว่า อีกแป๊ปหนึ่งนะคร้าบบบ ผมขอบ๊ายบาย เมียรักของผมก่อน...

(โปรแกรมแปลภาษาหมาๆเริ่มขึ้น...)

          "โอววววว คุณชื่อไรเหรอครับ..." หมาหนุ่มพูดกับแฟนใหม่ของตนเอง

           "ชื่อ ดาน่า ค่ะ ที่รัก แล้วคุณล่ะคะ ชื่อมาม่าเหรอคะ ชื่ออินเตอร์จังเลยนะคะ..." เจ้าหมาบิวตี้ฟูล อาย ใช้ปากของมันจุมพิตที่ปากของมาม่า

          "ว่าแต่ว่า... ชื่อคุณเพราะจังเลยนะครับ... ไว้ครั้งหน้าเจอกันใหม่นะครับ และหวังว่า... ลูกของผมกับคุณคงคลอดแล้วนะครับ..."

          "ค่า.... เจอกันนะคะ.... ที่รัก..." ดาน่าพูดก่อนใช้หางของเธอโบกหางบ๊าย บาย แฟนหนุ่มของเธอ...

(ปิดโปรแกรมแปลภาษาหมาๆ)

         "เอ้า มาม่า กลับบ้านกันน้า เดี๋ยวแม่จะพาลูกไปส่งเอง..."

         "หงิง..." มาม่าร้องขึ้น... เป็นสัญญาณว่า ยังไม่อยากกลับบ้าน... ซึ่งดูท่าทางเจ้านายของมันจะเข้าใจ

        "โถ แม่เข้าใจลูกนะ แต่ว่า เดี๋ยว วันอาทิตย์หน้า ค่อยมาหาแฟนลูกใหม่นะ"

        "งืมๆ..." มาม่าพยักหน้า หญิงสาวเอามือลูบหัวมาม่า ก่อนที่จะหอมเบาๆ ด้วยความรักอันเต็มเปี่ยม... แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหมาตัวหนึ่งมาเห่าใส่เธอ

         "แง่ง" เจ้าดาน่านั่นเองที่เห่าใส่เธอ และก็กระโจนใส่เธอ จน เธอล้ม มาม่ารีบกระโดดออกมาจากอ้อมกอดของเธอ ก่อนที่จะไปทำความเข้าใจกับแฟนสาว ของมัน...

(เริ่มโปรแกรมแปลภาษาหมาๆ...)

         "ดาน่า... นั่นเจ้านายผมนะ คุณไม่ควรทำแบบนี้ เดี๋ยวเจ้านายผมจะเหม็นขี้หน้าคุณเอา..." หมาหนุ่มพูดกับดาน่า

         "แต่... แต่... ฉันกลัวว่าคุณจะไม่รักฉันนี่คะ... ที่รัก... เมื่อตะกี้ฉันเห็นเธอหอมคุณด้วยล่ะค่ะ..." ดาน่าพูดด้วยเสียงละห้อย "สัญญานะคะ ว่าจะรักฉัน..."

        "ผมสัญญานะครับ ที่รัก ว่าแต่ว่า คุณควรขอโทษเจ้านายของสามีคุณนะครับ..." มาม่าพูดขึ้น ดาน่าพยักหน้าทันที เพราะว่า เธอจะพบรักกับมาม่าได้อย่างไรเล่า หากว่า เจ้านายของมาม่าไม่ยอมรักเธอ

(ปิดโปรแกรมแปลภาษาหมาๆ)

        แล้วดาน่าก็เอาลิ้นของมันไปเลีย หน้าของเธอ... แต่ เธอกลับทำหน้าสะอิดสะเอียนใส่... แล้วก็ตะโกนออกมาว่า...

         "ออกไปซะนะ เจ้าหมาโสโครก ยี๋ เดี๋ยวหน้าฉันก็สิวเขรอะหรอก... ไม่รู้ว่า น้ำลายแกโสโครกขนาดไหนด้วย..." สาวน้อยทำท่าทางสะอิดสะเอียน... ดาน่าส่งเสียงร้องออกมาเรียกความสงสาร แล้วมาม่าก็เข้ามาเลียหน้าของสาวน้อยบ้าง เธอยิ้มออกมา...

         "มาม่า... แหม... เป็นห่วงฉันเหรอจ๊ะ..." สาวน้อยพูดขึ้น... แต่เจ้ามาม่ากลับส่ายหน้า มันมองไปทางดาน่าที่กำลังน้ำตาซึม... แล้วสาวน้อยก็เริ่มน้ำตาซึมบ้าง เธอร้องไห้โฮออกมา...

         มาม่ามองดูหน้าของเจ้านายด้วยความมึนงง มันรีบเข้าไปเลียน้ำตาของเจ้านาย

        "มาม่า... ฮือๆๆๆๆๆ... ฉันรักแกมากมาตลอดเวลา... แต่ว่า... แต่ว่า แกกลับไปรักหมาอื่นนอกจากฉันนนน..."

        "หงิง..." มาม่าร้องขึ้นมาก่อนที่จะร้องขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง.... ดาน่าเดินเข้ามาข้างๆมาม่า... "หงิง..." ทั้ง 2 ตัวร้องขึ้นมาพร้อมๆกัน

        "ดาน่า ดาน่า" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมา

        ดาน่ารีบวิ่งไปหาเจ้านายของมันซึ่งเป็นชายหนุ่ม พร้อมกับเลียขาเจ้านายของมัน ก่อนที่จะร้องออกมาเบาๆ "หงิง... " จากนั้น มันก็พาเจ้านายของมัน เดินตรงมายัง เจ้านายของมาม่า...

       มาม่ามองหน้าชายหนุ่ม ก่อนที่จะโค้งคำนับ นายหนุ่มของดาน่าอย่างสุภาพเรียบร้อย แล้วสาวน้อยก็ค่อยๆลุกขึ้นมา... พร้อมกับมองหน้าชายผู้ที่เป็นเจ้าของดาน่าที่แสนน่าเกลียดในสายตาของเธอ (แต่งามในสายตาของมาม่า)

       "แกดูแลหมาของแกประสาอะไร" สาวน้อยเอามือปัดดินที่ติดขึ้นมาตอนล้มลงไป ก่อนพูดต่อว่า "ห๊า!!!!!!!" พร้อมทำหน้าหาเรื่อง

       "อารายกานนี่... มาว่าผมได้ยังไงกันคร้าบ... คุณน่ะแหละ... แย่" เด็กหนุ่มมองสาวน้อยอย่างดูถูกดูแคลน "โดนแค่หมากระโจน ทำเป็นอ้อนแอ้นอ่อนแอ... ล้มลงไป เจ้าดาน่าและผมน่ะ ไม่ผิดเลยสักติ๊ดส์"

       "เชอะ..." สาวน้อยพูดแล้วก็จัดการเอาสายจูงไปใส่ให้เจ้ามาม่าของเธอ พร้อมกับเดินส่ายก้นออกจาก DoG PaRK ด้วยความไม่พอใจ ที่มีเด็กหนุ่มมายอกย้อนเธอ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาตามหลังเธอ

        "เออ... คราวหลังเจอดาน่า ขอโทษเธอด้วยล่ะ ดูสิ เธอทำให้ดาน่าซึม..." เสียงตะโกนของเด็กหนุ่มเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนตะโกนต่อว่า "เธอมันคนชั่วร้าย ทำให้ดาน่าร้องไห้"

        แต่สาวน้อยก็ไม่สนใจอะไร เธอยื่นมือไปกวักสามล้อ แล้วก็บอกกับสามล้อให้ไปส่งเธอที่บ้าน แล้วเจ้ามาม่าก็กระโดดตามเธอขึ้นสามล้อไป มันมองดาน่า ด้วยสายตาอันละห้อย ดาน่ายกขาหน้าของมันมาข้างหนึ่ง พร้อมกับโบกเท้าเบาๆ มาม่าได้เพียงแต่มอง มองไปจนกระทั่งไม่สามารถเห็นดาน่าได้อีกต่อไปแล้ว

-----------------------------------------------------

        "กลับมาแล้วค่า" เสียงของสาวน้อยดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดัง "ปัง"

        "ดีแล้วล่ะ... แม่กำลังทำกับข้าวอยู่พอดี... ดวง... มาช่วยแม่ทำหน่อยได้มั้ย..." แม่ของสาวน้อย หรือ แม่ของดวง ตะโกนไปยังดวงที่กำลังเดินขึ้นบันได

        "ขี้เกียจค่า..." ดวงตะโกนลงมาบอกแม่ของตน เธอเปิดประตูเข้าไปในห้อง แล้วก็ปิดประตูเสียงดัง "ปัง"

       "เป็นอะไรของเค้านะ..." แม่ของดวงพึมพำ ก่อนที่จะหันไปหั่นผักต่อ

       ดวงขึ้นไปนอนบนเตียง พร้อมกับถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ มาม่าขึ้นมาบนเตียง แล้วก็เลียหน้าของเจ้านายของมัน เธอยิ้มออกมา แล้วก็หอมเจ้ามาม่ามาทีหนึ่ง ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียง...

       "หงิง..." มาม่าร้องขึ้นด้วยความเป็นห่วงเจ้านายของมัน

       "รู้น่า ว่าเป็นห่วงน่ะ..." ดวงพูดขึ้น พลางขยิบตาให้มาม่า แล้วก็หันไปหยิบหนังสือเข้ากระเป๋านักเรียน ก่อนที่จะเดินลงออกจากห้องไปกินข้าวที่แม่ของดวงทำขึ้น โดยที่เธอไม่พูดอะไรเลย แล้วก็กลับมาบนห้อง ไม่รู้เพราะว่าอะไร แต่เธอรู้สึกไม่สบอารมณ์เอาซะเลย กับผู้ชายคนนั้น นอกจากนี้ เธอก็ยังรู้สึกว่า คุ้นๆหน้า กันอีกด้วย

        "เอ... เคยเห็นที่ไหนน้า..." ดาน่าพึมพำออกมา ก่อนที่จะเริ่มต้นนอนกลางวันอย่างมีความสุข ส่วนเจ้ามาม่า ก็นอนอยู่ข้างๆตัวเธอนั่นเอง

=======================

Writer Talk:
จบแล้วน้า สำหรับตอนแรก
เอ... ไม่รู้ว่า คนอ่านจะชอบรึเปล่า
และก็ต้องขอขอบคุณหลายๆความคิดเห็นที่เป็นกำลังใจให้
แล้วเดี๋ยวเจอกันตอนหน้าน้า
(หวังว่า ตอนหน้าก็ยังคงอ่านกันอยู่น้า)