คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF]Agreement สัญญา [KiHae] 2/2 end~
[SF]Agreement สัญญา [KiHae] 2/2 end~
pair::[KIHAE]
by:: admin[KH]ม.แอ
.
.
ผมต้องลืมเขาให้ได้ ผมต้องเปิดใจ.....
ถ้าพี่คิบอมไม่ใช่คนเดิมผมก็จะไม่รอ ไม่ทนอีกต่อไป.....
แม้ว่าหัวใจดวงนี้จะเจ็บแค่ไหน ผมก็จะไม่อ่อนแอ.....
"ดงเฮ"เสีนยงใสๆของซองมินทักทายเพื่อนในยาวเช้า
"อ่า ซองมิน"ดงเฮยิ้มกว้างทักทายกลับ
"นายไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม"
"ฉันตัดสินใจได้แล้ว"
"นายตัดใจได้แล้วหรอ"
"ไม่ใช่ว่ามันจะตัดใจง่ายๆนะ มันต้องใช้เวลาทีละนิดในการรักษาแผลนี้ แม่ว่าแผลนี้มันจะเจ็บเกินจะยียวยา แต่ฉันมั่นใจว่าจะลบเลือนไปให้ได้"
"ฉันได้ยินนายพูดแบบนี้ก็ดีใจแล้วแหละ สู้ๆ"
"ดงเฮ มีคนมาหา"เพื่อนในห้องตะโกนบอกคนที่นั่งหลังห้อง
"ชองยุนโฮ"
"หนุ่มหล่อ รูปงาม ประจำห้อง C "ซองมินมองไปที่หน้าห้องก่อนหันมาแซวดงเฮที่เดินออกมาจากโต๊ะ
"เออ.. มีอะไรครับ"ดงเฮเดินออกมาแล้วถามยุนโฮที่ตอนนี้หน้าแดงไปถึงใบหูที่เห็นหน้าหวานมายืนอยู่ตรงหน้า
ยุนโฮ ยื่นซองจดหมายสีชมพูให้ดงเฮ แล้วเดินหายไป
'อีดงเฮ....
ช่วยมาเจอผมที่ หลังรงเรียนตอยเลิกเรียน ด้วยนะครับ
แล้วแต่คุณถ้าคุณไม่มาก็ไม่เป็นไร แล้วงผมจะรอ
........ชองยุยโฮ ห้อง ซี'
"ว้าว จดหมายรัก"ซองมินเอ่ยขึ้นเมื่อได้อ่านจดหมายของดงเฮ
"แล้วนายจะไปไหม"
"ฉันไม่รู้"ดงเฮส่ายหน้าพร้อมเก็บจดหมายพับไว้เก็ใส่กระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม
"ไปเทอะ ฉันว่า ยุนโฮก็เป็นคนดี นะ แถมยังเพอเฟคอีกตั้งหาก ถ้านายจะเริ่มใหม่ ฉันว่ายุนโฮก็ไม่เลวนะ"
"...."ดงเฮ ไม่ได้ฟังที่ อาจารย์สอนเลย ทุกสิ่งที่สอนเหมือนผ่านหูไปแค่เท่านั้นไม่ได้ซึบซับใส่สมองแต่อย่างใด จนเลิกเรียนดงเฮก็ยังนั่งใจลอยตั้งแต่เช้า
"ดงเฮ แล้วตกลงนาย...."เพื่อนทั้งสองคนหันมาถามดงเฮ
"ฉันจะไป"
"นายตัดสินใจแล้วใช่ไหม"
"อืม" ดงเฮพยักหน้า
"ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่เป็นไร ฉันขอตัวก่อนนะ"กระเป๋าถูกยิ้มโดยมือบางแล้ววิ่งออกจาห้องตรงไปสถายที่ที่ยุนโฮนัดไว้
พอมาถึงก็เห็นอีกคนยืนรออยุ่นานแล้ว ทำให้ดงเฮรีบจ้ำอ้าวก้าวยาวไวขึ้นอีก
"เออ....ยุนโฮ มีอะไรฟหรือเปล่า"
"ดงเฮครับ"
"ครับ"
"ถ้าผมบอกว่าผมชอบคุณ คุณให้โอกาสผมได้ไหม"ยุนโฮสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนตัดสินใจพูดออกมา
".........."
"คุณไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แล้วพรุ่งนี้ผมจัมาเอาคำตอบที่นี้พรุ่งนี้ตอนเช้า"
ดงเฮมองแผ่นหลังของยุนโฮเดินออกไป ดงเฮยืนหยุดอยู่นิ่งที่เดิมเป็นเวลานาน
ดงเฮหันหลังกลับแล้วเห็นอีกคนพอที ดงเฮรีบวิ่งไปให้ทันร่างคนที่อยู่ข้างหน้า ดงเฮกระชากแขนให้อีกคนหันหน้ามา
"พี่คิบอม...ผมขอถามอะไรพี่หน่อยได้ไหม"
"....."
"พี่ลืมสัญญาแล้วใช่ไหม เพียงแค่พี่บอกมาเท่านั้น แล้วผมจะเดินจากไป"
"....."คิบอมไม่ได้ตอบกลับเพียงแค่เดินหันหลังไป ทำให้ดงเฮถึงกับทรุดลงนั่งทันที
....พี่คิบอมทำแบบนี้อีกแล้ว ไม่คุยกับผม ผมทำผิดอะไร พี่บอกได้ไหม....
....ถ้าพี่ไม่บอกแล้วผมจะรู้ไหม.....
เป็นเวลา 3 วันแล้วที่กลับมาถึงบ้านแล้วหมกตัวอยู่บนห้องไม่ลงมากินข้าว นั่งร้องไห้เพียงลำพังในห้อง สายตายังคงจ้องไปที่หน้าบ้านหลังเดิม ตลอด
ผมควรจะทำยังไงดี? หัวใจของผมตอนนี้ยังคงมีแต่พี่คิบอม แต่ผมควรจะเริ่มใหม่ดีไหมกับใครอีกคน.....
ในสมองดงเฮตอนนี้มีเรื่องต่างๆคิดมากมาย.....
ดงเฮตัดสินใจมายืนรอยุนโฮที่ได้นัดไว้ และเตรียมคำตอบคิดแล้วเป็นอย่างดี วันนี้ก็เป็นวันเสาร์ทำให้หลังโรงเรียนบริเวณนี้ไร้ผู้คน เงียบสงบ
"ยุนโฮ...."
"มาแล้วหรอครับ"
"รอนานไหม"
"ไม่หรอก"
"ดงเฮ...."
"ผมตัดสินใจแล้ว"
"......"
"ผมจะให้โอกาสคุณ"
"ผมดีใจจริงๆ ผมสัญญา ว่าผมจะไม่ทิ้งคุณจนกว่าคุณจะทิ้งผมไปเอง"
"ยุนโฮ อย่าสัญญาได้ไหม ฉันไม่ชอบการสัญญา อย่าได้สัญญาแต่นายต้องทำ เข้าใจไหม"
"ครับ"
"เราไปเที่ยวกันเทอะ"
ดงเฮจับมือกุมมือยุนโฮไว้แน่นเมื่อเห็นอีกคนที่ทำท่าลังเลไม่กล้าจับมือบางนั้น
แล้วก็เป็นดงเฮที่ดึงมือยุนโฮไปร้านนุ้นร้านนี้ ยิ้ม หัวเราะ พยายามทำตัวให้ร่าเริงเวลายุนโฮหันหน้ามามอง
มันเป็นเวลานานมากที่ทั้งสองคนอยุ่ด้วยกัน ในวันนี้
"ดงเฮมาทำไมที่นี้"ดงเฮพายุนโฮมาที่แม่น้ำที่เขาเคยมากับคิบอม
"......"
"กลับบ้านกันเทอะ ดงเฮ มันมืดแล้ว"
"อืม"แต่ดงเฮยังคงยืนอยู่ที่เดิม น้ำตาใสๆเริ่มเออไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว หัวใจเริ่มสั่นอีกครั้ง
"ดงเฮผมขอบคุณ คุณมากที่ให้โอกาสผมในวันนี้"
"....."
"ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ชอบผม ผมรู้ว่าวันนี้คุณไม่ได้มีความสุขเลย"ยุนโฮพูดแล้วก้มลงมองที่ปลายเท่าทั้งสอง
"ฮึก ฮึก ฉันขอโทษ ฉันทำไม่ได้ จริงๆ ฉันขอโทษ"ร่างดงเฮทรุดลงนั่งกับพื้นน้ำตา ไหลออกมาเป็นสายธาร
"อย่าพูดว่าขอโทษคุณไม่ได้ทำผิดอะไร"ยุนโฮก้มนั่งลงข้างๆดงเฮ
"ฉันลืมเขาไม่ได้"
"ผมขอบคุณมากสำหรับวันนี้ แค่ผมได้ใกล้ชิดคุณสักวันผมก็มีความสุขแล้ว"
"ฮึก "
"ผมขอกอดคุณได้ไหม"ดงเฮมองที่ยุนโฮแล้วเริ่มกอดที่ยุนโฮก่อน ทั้งสองคนกอดกันอยู่นาน
"จำไว้นะถึงคุณไม่เหลือใครแต่คุณก็ยังมีผมเสมอ"ยุนโฮพูดแล้วเดินออกมาจากที่แห่งนั้น
ยังเหลือดงเฮคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาแดงก่ำยังคงมีน้ำใสๆไหลออกมาตลอด
ในที่สุดผมก็ทำไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ ผมลืมเขาไม่ได้.......
ดงเฮลุกขึ้นแล้วเดินไปตาม แม่น้ำสายยาวนี้
ร่างบางรู้สึกถึงคนที่มากอดทางด้านหลังโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกอย่างนี้ ไออุ่นอย่างนี้ เขาจำได้ดีว่าคือใคร
แค่ไม่เห็นหน้า แต่ ความรู้สึกสัมผัสได้
"พี่คิบอม"
ร่างสูงไม่รอช้าจับร่างบางหันหน้ามา แล้วจูบหนักลงบนปากบางได้รูปนั้น
ลิ้นเรียวตวัดยอกล้อกันอยู่นาน สิ่งที่โหยหา สิ่งที่รอมานาน ......ดงเฮเริ่มตั้งสติได้ จึงผลักคิบอมออก
"พี่ขอโทษ...."
"พี่ลืมคำสัญญา"ปากบางเอ่ยขึ้นแม้ว่าเสียงนั้นแผ่วเบามากแต่อีกคนก็ได้ยินชัดเจน
"พี่ไม่ได้ ลืม ฟังพี่"
"ผมไม่ฟัง...พี่ปล่อยผม"ดงเฮสลัดออกจากอ้อมแขนนั้น
"ดงเฮต้องฟังพี่นะ"
"ผมไม่ฟัง"ดงเฮนั่งลงบนพื้นหญ้า 2มือกุมหูไว้เพื่อบอกให้อีกคนรู้ว่าไม่อยากฟังแค่ไหน
"พี่รักดงเฮ ได้ยินไหม"คิบอมบอกดงเฮที่มือปิดหูอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าดงเฮจะไม่ได้ยิน ดงเฮเอามือออกแต่ดวงตา น้ำตายังคงไหลออกมา
"ที่พี่ทำไป พี่แค่อยากรู้ว่าดงเฮยังรักพี่ ยังจำคำสัญญาที่ให้ไว้ได้ไหม"
"รู้ไหม พี่อยากเข้าไปกอด เข้าไปจูบแค่ไหน รู้ไหมว่าพี่คิดถึงคนๆนี้ของพี่มากแค่ไหน"คิบอมจับ2มือดงเฮมา กอบกุมไว้แน่น
"พี่กลัวว่าดงเฮกลับมาแล้วจะมีคนมาแทนที่ของพี่ แค่พี่เห็นดงเฮกอดกับใครหัวใจพี่แทบสลายแล้ว"
"แล้ววันนั้นที่พี่ไม่คุยกับดงเฮ เพราะพี่แค่อยากรุ้ว่าดงเฮยังไม่มีใคร"
"แล้วตอนนี้พี่รุ้รึยังละ พี่รุ้ไหมว่าผมเจ็บแค่ไหนที่พี่เป็นแบบนั้น"
"พี่รุ้ไหมตลอด5ปี ผมรอแค่พี่คนเดียว ผมไม่เคยมีใครคนไหนเลย ถึงจะมีคนมาให้ผมเลือกก็ตาม"
"พี่รุ้แล้วพี่รักดงเฮคนนี้มากที่สุดเลยแล้วพี่ก็ไม่เคยลืมสัญญา"คิบอมกอดแน่นที่ร่างบาง
"ผมก็รักพี่"
"พี่สัญญาว่าโตขึ้น พี่จะมาขอดงเฮแต่งงาน"
"สัญญาอีกแล้ว"ร่างบางทำหน้ามุ้ยหันไปทางอื่น
"หรือจะไม่ให้พี่สัญญา"
"พี่ไม่ต้องสัญญา
แต่พี่จำเป็นต้องทำให้ได้"
.
.
~~~~~~~~~~~~~~~END~~~~~~~~~~~~~~~~~
.
_______________________________________________
จบไปอีกเรื่อง เดี่ยวมา ต่อ
ความคิดเห็น