คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]Agreement สัญญา [KiHae] 1/2
Story::[SF]Agreement "สัญญา" [KiHae] 1/2
pair::[KIHAE]
by:: admin[KH]ม.แอ
...
........
"ฮึก...ฮึก" เสียงหวานสะอื้นพร้อมร่างกายที่สั่นเทา
"อย่าร้องนะคนดี"ร่างสูงยื่นมือมาปลอบโยนที่หัวร่างบาง
"พี่ต้องไปจริงหรอ"
"พี่ต้องไปจริงๆ"
"พี่อย่าไปได้ไหม ฮึก"เสียงหวานยังสะอื้นเมื่อเห็นอีกคนกำลังจะหันหลังจากไป
"อย่าร้องไห้ พี่ต้องไปเรียนนะ"
"ฮึก "
"เดี่ยวพี่ก็กลับมา 5 ปีเอง"
"พี่สัญญาไหมว่าจะไม่ลืมผม พี่สัญญาได้ไหม"
"ได้สิดงเฮ ว่าพี่จะไม่ลืมนาย จากนี้และตลอดไป "ทั้งสองคนยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกัน ร่างสูงบอกแล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา
ต่างจากอีกคนที่เสียน้ำตาจนไม่มีแรงที่จะยืนไหว ดวงตายังคงจ้องมองไปที่ร่างสูงที่ขึ้นรถไปขับเคลื่อนออกไป มองตามไปจนสุดตา
ความทรงจำเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม วันนี้ใช่ไหม ครบ 5ปีแล้วใช่ไหม ที่พี่จะกลับมา ใช่ไหม พี่ปล่อยให้ผมรอพี่ไม่เคยติดต่อกลับมาเลยพี่รู้ไหมว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน
พี่ยังคงจำสัญญานั้นได้ไหม ที่จะไม่ลืมผม พี่จำได้ไหม......
ดงเฮยังคงคิดวนไปกับคำเดิมที่อีกคนเคยสัญญาไว้5ปีก่อน "ว่าพี่จะไม่ลืมนาย"
ผมเดินออกมาจากโรงเรียนคนเดียวเดินตามถนนที่ว่างเปล่า มีแสงไฟในยามเย็นอ่อนๆ ลมหนาวพัดผ่าน หัวใจที่สั่นสะท้านก็ทำให้นาวจับใจขึ้นมา น้ำตาเริ่มเอ่อล้นมาโดยไม่รุ้ตัว
"พี่คิบอม....."ผมตะโกนออกมาเรียกอีกคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามที่หน้าตาคล้ายพี่คิบอมถึงมันจะผ่านไป5ปีแต่ผมยังคงเค้าได้ดี
ผมวิ่งตามร่างนั้นไปของอีกฝั่งรถที่สวนทางมามากมายจึงทำให้ผมมองเห็นไม่ชัดนักพอผมมองไปอีกทีก็หายไปซะแล้ว
ผมจึงออกเดินมาเรื่อยๆให้ถึงบ้านให้ไวที่สุด เพื่อจะไปถามคุณป้าว่าพี่คิบอมกลับมาแล้วใช่ไหม คนที่ผมรอกลับมาแล้วใช่ไหม
ผมหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของคนที่ผมรอ ผมมองเข้าไปข้างในหวังว่าจะเห็นพี่คิบอม
"อ้าว ดงเฮ มีอะไรหรือเปล่า"แม่ของคิบอมเดินออกมาแล้วถามดงเฮที่มายื่นมองอยู่หน้าบ้านตน
"..........."ดงเฮอยกถามว่าคิบอมกลับมายัง แต่ดวงตาสั่นเทา ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะพูดจะเอ่ยออกมาจากปากบางนั้น
ผมคงคิดไปเองใช่ไหมว่าพี่คิบอมจะกลับมา มัน5ปีแล้วนะ มันครบแล้วนะ ผมคงคิดไปเองว่าพี่คิบอมคงจะจำสัญญานั้นได้
ผมเดินออกมาจากหน้าบ้านพร้อมน้ำใสๆที่รออยุ่ตรงตาเดินขึ้นห้องมา แล้วเปิดอัลบั้มรูปเก่าที่มีแต่ พี่คิบอมกับผม เพียงแค่2คน ยืนยิ้มอยู่หน้ากล้อง
"ดงเฮ"
"ครับ"
"ไปเที่ยวกันไหม"
"อะพี่ให้"คิบอมยื่ดอกกุหลาบสีขาวสะอาดตาให้ดงเฮ
"พี่เอามาให้ผมทำไม"ดงเฮพูโแล้วยื่นมามารับดอกกุหลาบสีขาวนั้น
"ดงเฮรู้อะไรไหม ว่าดอกกุหลาบสีขาวแปลว่าอะไร"
"แล้วมันแปลว่าอะไรครับพี่"ดงเฮเอียงคอนิดๆถามคิบอม
"ดอกกุหลาบขาว White rose เป็นสีแห่งความบริสุทธิ์จึงแทนความหมายที่ว่าความรักอันบริสุทธิ์ใจไม่ต้องการสิ่งตอบแทน คนที่เรารู้สึกดีด้วยอย่างบริสุทธิ์ใจได้"
คำตอบนี้ของคิบอมทำให้ดงเฮ อายม้วนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาอีกคน
ทั้งสองคนจับมือกันไปตามสวนสาธารณะที่ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว ทำให้บริเวณนั้นตรงแม่น้ำ เหมือนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แสงสีทองทอออกมาโรแมนติกไม่น้อยสำหรับคู่รักที่มาดูพระอาทิย์ตกบริเวณนี้
แชะ...เสียงชัดเตอร์กล้องที่คิบอมกด
"พี่คิบอมทำอะไรอะ"
"ก็ถ่ายรูปไง"
"มาถ่ายตอนผมเผลอทำไมละ"
"น่ารักดีออก พี่ชอบนะที่ให้ดงเฮเป็นดงเฮแบบนี้"คิบอมพูดแล้วจ้องที่ดวงตาคู่สวยของร่างบาง
"ยิ้ม 123"เสียงคิบอมนับ
ทั้งสองคนถ่ายรูปกันจนลืมดูนาฬิกา ว่ามันเลยช่วงเย็นมานานแล้ว
"ถ้าพี่อยู่ไม่ได้อยู่ใกล้ดงเฮเหมือนตอนนี้ ดงเฮยังคงรักพี่ไหม"
"ทำไมพี่พูดแบบนี้ละ พี่จะไปไหนผมไม่ยอมหรอกนะ"
"พี่ไม่ไปไหนหรอกพี่จะคงอยู่กับดงเฮคนนี้"
"งั้นพี่อย่าพูดแบบนี้อีก นะ"
"กลับกันเถอะ"คิบอมเอ่ยบอกร่างบางที่ยังมองไปที่แม่น้ำที่ไหลผ่าน
"ผมยังคงรักพี่ตลอดไม่ว่า พี่จะอยู่ไกลหรือใกล้ผม"
ทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วเดินกลับบ้านไปพร้อมกัน ทั้งสองมือไม่ยอมปล่อยให้หลุดออก ยังคงเกี่ยวกันไว้แน่น เพื่อช่วยบรรเทาความหนาวได้บ้าง
ดงเฮคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อหลายปีก่อนก่อนที่คิบอมจะไปเรียนต่อ น้ำตาใสๆเริ่มออกมาอีกรอบ
วันนี้น้ำตาผมมันไหลว่ากี่รอบแล้วก้ไม่รู้ วันนี้เป็นที่ผมเจ็บปวดมากที่สุด เพราะมันครบ5ปี ที่พี่คิบอมจะกลับมา แต่ผมก็ยังไม่เห็นวี่แววพี่คิบอมเลย
ผมนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยทั้งวันในการรอการกลับมาตาม"คำสัญญา"ของใครบางคน
เช้ามาผมยังคงผ่านหน้าบ้านพี่คิบอมเมือนเดิม สายตาผมยังคงมองไปข้างในบ้านหลังนั้นอย่างบังคับไม่ได้ ทั้งที่บอกใจไว้แล้วว่าอย่ามอง ยิ่งมองยิ่งเจ็บ
"ดงเฮ"เสียงเพื่อนรักของผม ฮยอกแจเอ่ยขึ้น เพื่อนที่ผมไว้ใจมากที่สุด
"..."
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ"
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"
"หรือว่านายคิดถึงพี่คิบอม"
"ฮึก...."พูดแทงใจดำของฮยอกแจเป็นเหตุที่ต้องให้ดงเฮ้ำตาไหลอีกรอบ
"นายอย่าร้องสิ พี่คิบอมสัญญาไว้แล้ว ว่าจะกลับมาก็ต้องมาสิ"
"ฉันไม่มั่นใจ...ว่าเขายังคงจำสัญญาได้ไหม"
"นายต้องเชื่อใจพี่คิบอมนะ"
"ฉันจะเชื่อใจเขา"ดงเฮพูดแล้วเช็ดๆน้ำตาออกจากใบหน้าหวานนั้น คิดตลิดว่าต้องเชื่อใจ แต่หัวใจดวงเล็กนี้ก็ยังสั่นเทาอยู่ดี
"นี้ พวกนาย2คน รู้อะไรไหมว่า วันนี้พี่นักเรียนเข้าใหม่ด้วยแหละ"
"ทำไมถึงมาเข้ากลางปี ละ"
"เห็นบอกว่า กลับมาจาก อเมริกา รุ่นพี่ ปี3 ม.ปลายห้อง A ด้วย เก่ง แล้วยังหล่ออีกตั้งหาก"
คำว่า อเมริกา ทำให้ผมต้องคิดถึงใครบางคนที่จะกลับมา
"อาจเป็นพี่คิบอมก็ได้"ดงเฮเอ่ยบอกขึ้นแล้วรีบลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างไว
"ใจเย็นก่อนสิดงเฮ"ฮยอกดึงเพื่อนให้นั่งลงที่เดิม
"พี่คิบอมกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหม"ดงเฮยังคงพยาามลุกออกจากโต๊ะให้ได้ แต่ถูกอีกคนดึงไว้ก่อน น้ำใสๆเริ่มก่อตัวขึ้นอีกรอบ
"อย่าร้องสิ อย่าร้อง ห้ามร้องเด็ดขาด"ฮยอกกำชับดงเฮที่กำลังจะร้องไห้
"ใครหรอ พี่คิบอม"ไม่แปลกหรอกที่ซองมินไม่รู้จักเพราะซองมินพึ่งรุ้จักดงเฮกับฮยอกแค่ ปีกว่าๆ แล้วซองมินไม่ได้รู้เรื่องของดงเฮมากมายนัก
ดงเฮเล่าเรื่องทุกอย่างให้ซองมินฟัง
"ฉันก็ไม่รุ้เลยว่าพี่เขาชื่ออะไร เราไปหาพี่เขาเลยไหมละ"ซองมินเอ่นชวนเพื่อนทั้ง2คน
"อย่าเลย ฉันไม่มั่นใจว่าใช่พี่คิบอมหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นพี่คิบอมแล้วยังคงคนเดิมหรือเปล่า เขายังจำสัญญานั้นได้ไหม"ขอบตาร้อนพราวพร้อมใจที่เต้นรัวเกินกว่าจะะห้ามได้ พูดเองก็เจ็บเอง
"ไม่เข้าใจแกเลยดงเฮ เมื่อกี้ยังจะไปให้ได้ แต่ทำไมไม่อยากไปแล้วละ"ฮยอกเอ่ยถาม
"ฉันกลัว....กลัวว่าทุกอย่างที่คิดไว้มันจะเป็นจริง"
"อย่าคิดมากสิ"ซองมินกอดปลอบเพื่อน
"แกอย่าคิดมาก ฉันเป็นห่วง ไปกินข้าวกัน"ซองมินลากเพื่อนลงมาที่โรงอาหาร
เสียงวันโรงอาหารในวันนี้ดังแปลกผิดปกติ
กรี๊ส....พอเห็นคนที่เดินเข้ามาที่โรงอาหารเสียงกรี๊ส ก็ดังข้น ทุกสายตาทุกโต๊ะหันไปมองคนที่พึ่งย่างกายก้าวเข้ามาที่โรงอาหาร
"พี่คิบอม....."เสียงครางเบาๆของดงเฮ น้ำใสๆในตาเริ่มล่วงหล่นด้วยความดีใจ
ทำให้ ดงเฮ ซองมิน ฮยอกแจ ต้องมองตามเสียงนั้นไป ทำให้ดงเฮ อ้าปากค้าง สายตาทั้งคู้ค้างอยู่ที่คนๆนั้น ไม่กล้าที่จะหลับตา เพราะกลัว กลัวว่าร่างนั้นจะหายไปอีก
อยากเข้าไปกอด....
อยากเข้าไปคุย.....
อยากเข้าไปทักทาย....
อยากทำเหมือนทุกครั้งเหมือนเมื่อก่อน.....
.....แต่ดงเฮคนนี้ไม่มั่นใจว่าเขาคคนนั้นยังคงเป็นพี่คิบอมใช่ไหม
นิสัยคนเรามันเปลี่ยนได้ 5ปี นั้นมันนานามากสำหรับใครคนหนึง ที่ทนรอ.....
ดงเฮมองไปที่ร่างนั้น ที่มีหน้าตา ร่างกายไม่แตกต่างไปจากเดิมมาก หน้าตาที่จัดว่าดีเยี่ยม
ดงเฮจ้องตามร่างนั้นผ่านไปต่อหน้า โดยที่คิบอมไม่มีทีท่าว่าจะทักดงเฮเลย เดินผ่านไป เหมือนว่าดงเฮคนนี้ไร้ตัวตน
.......ดงเฮคนนี้ยังเป็นคนสำคัญของพี่อยู่ไหม
.......พี่คิบอมคงลืมสัญญานั้นไปแล้ว
.......พี่คิบอมลืมสัญญาของเราแล้วใช่ไหม
.......พี่คิบอม ผิดสัญญา
ทุกๆอย่างที่ผมรอ ได้จบลงแล้วใช่ไหม เป็นผมเองใช่ไหม ที่โง่ ที่รอพี่คิบอม
"ฮึก ฮึก"น้ำตาแห่งการรอคอยได้หมดลงแล้วทุกอย่างที่ทำมาพังลงไป น้ำตาทั้งหมดได้ร่วงไหลลินออกมาโดยร่างบางไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"ใจเย็นนะแก พี่คิบอมอาจจำแกไม่ได้ก็ได้"
"ฮึก...."
"อย่าร้องสิแก"
"พี่คิบอมผิดสัญญา"ตั้งแต่ตอนพักกลางวัน ดงเฮก็ไม่ได้คุยกับใครเลยที่เห็นคิบอมเดินผ่านหน้าไปอย่างว่าเขาไร้ตัวตน ดงเฮยังคงพูดแต่คำๆนี้ทั้งวัน
"อย่างน้อยแกก็มีฉันเป็นเพื่อนนะ"ซองมินพูดพร้อมกอดปลอบเพื่อนคนนี้
"ฉันไม่รู้ฉันจะทำไง สิ่งที่ฉันกลัวมันกำลังจะเกิดขึ้น"
"แกก็เริ่มใหม่กับใครสักคนที่ทำให้แกมีความสุข"ฮยอกเสนอบอกดงเฮ
"ฉันรักใครไม่ได้ อีกแล้ว หัวใจของฉันให้แค่พี่คิบอมคนเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะรัก ไม่รัก ฉันก็ตัดใจจากเขาไม่ได้"
หัวใจดงเฮคนจนี้เจ็บจนเกือบจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตามากมายพลั่งพลูออกมาอย่างไม่รู้หมด
"แต่ฉันอยากให้แกลองเริ่มรักใหม่กับใครสักคนเพื่อคนๆนั้นจะทำให้แกลืมพี่คิบอมได้"
"ฉันทำไม่ได้ หัวใจของฉันให้เขาไปหมดแล้ว"
"แล้วแต่แกแล้วกันว่าจะทนเจ็บกับรักที่ถูกลืมหรอ"ฮยอกบอกแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป
ในช่วงพักกลางวันอย่างนี้บนห้องเรียนที่ว่างเปล่าจะไม่มีนักเรียนขึ้นมา ก็มีแคค่ 3คนเท่านั้นอแหละ ที่มาอยู่เป็นประจำ
ดงเฮคิดทบทวนเรื่องที่ฮยอกพูดในตอนพักกลางวันนั้น
....ควรเริ่มที่จะรักใหม่จริงๆใช่ไหม....
....ควรตัดใจกับคนที่ลืมสัญญา....
สายตาดงเฮมองจากบนห้องลงไปที่หน้าบ้านของอีกคน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาว่าคิบอมจะมาบ้านหลังนั้นเลย
...หรือ คิบอมไม่อยากเจอหน้าลีดงเฮคนนี้แล้ว....
....รู้ไหมว่าลีดงเฮคนนี้ คิดมากแค่ไหน.....
ดงเฮยังคงปล่อยความคิดต่างๆคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ร่างกายตอนนี้ที่เดินตามถนนแทบไม่มีแแต่แรงจะเดิน
ดงเฮเดินมาถึงสวนสาธารณะที่ตนเองกับคิบอมชอบมาด้วยกันบ่อยๆ ดงเฮเห็นใครอีกคนที่ยืนอยุ่ตรงแม่น้ำก่อนหน้าแล้ว รูปร่างด้านหลัง ทุกอย่างคือ คิมคิบอม
ดงเฮไม่รอช้ารีบไปสวมกอดทันทีทางด้านหลัง
"พี่คิบอม ฮึก ฮึก"ดงเฮปล่อยน้ำตาออกหน้าซบอยุ่ตรงแผ่นหลังกว้างของอีกคนที่ไม่มีทีถ้าว่าจะหันมา
"พี่ ลืมสัญญาแล้วใช่ไหม พี่ลืมทุกอย่างแล้วใช่ไหม"ดงเฮปล่อยคำพูดต่างๆที่อยากพูดออกมา
คิบอมไม่ได้สนใจฟังอะไร เพียงแค่เดินหนีคนข้างหลังไป เหลือเพียงแค่ดงเฮตอนนี้แค่อยู่คนเดียว นั่งร้องไห้อยุ่คนเดียวในที่ตรงแม่น้ำแห่งนี้
.
_______________________________________________
ความคิดเห็น