คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Pai Vs Frist T^T...//
[Frist :: Talk]
ห้องครัว ตึกGifted 14146
"หวัดดี ผมชื่อเฟริสนะ^ ^" เมื่อได้อยู่ตามลำพัง ห่างจากเจ้าพวกบ๊องๆได้ซักพัก ผมก็หาเรื่องสนทนาพาทีกับเพื่อนใหม่
ได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนไอ้นิวตั้งแต่ปีที่แล้ว ได้รู้แล้วมันโหวงไงก็ไม่รู้ เหมือนจะหวงแต่ก็ไม่รู้จะหวงไปทำไม
ผมไม่ได้เป็นโรคหวงเพื่อนนี่นา.... แถมเมื่อกี้ยังทำเรื่องน่าอายอีกต่างหาก!!!
จริงๆ....ผมไม่ได้กลัวความมืด...ก็แค่ อยากกอดนิวบ้างก็เท่านั้นเอง
เห็นเพื่อนๆมันกอดไอ้นิวกัน แต่ผมกลับไม่กล้า ใจเสาะซะแล้วว~
ที่ไม่กล้า...มันอาจจะมีอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อน อย่างที่เขาพูดกัน ความเป็นเพื่อนมันเปลี่ยนกันได้...
ความใกล้ชิด ความผูกพัน ความรัก ผมแยกมันไม่ออกจริงๆ ให้ตาย...
"อาฮะ ชั้นไป๋ เพื่อนสนิดนิวเมื่อปีที่แล้วอ่ะนะ ตอนนี้ก็อาจจะเป็นอยู่ก็ได้" ไป๋พูดยิ้มเหมือนจะเย้ยผมประมาณนั้น
เฮ้ออ.... ชอบไอ้นิวอีกแล้วอ่ะดิ มีเพื่อนป๊อบก็เงี้ยอ่ะ แต่มันช่วยพูกกะผมดีๆหน่อยได้มั้ยเนี่ย
หงุดหงิดจิงๆ
"ครับ...ปริ้นๆ ทำไรกินดีอ่า" ผมหันไปสนใจปริ้นที่กำลังสำรวจห้องครัวอยู่
"ฮู่ว์ อุปกรณ์พร้อมขนาดนี้ แฮปปี้ว่ะ!" ปริ้นยิ้มอย่างมีความสุข ก็นะ...
ชอบทำอาหารมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา
ผมสนิดกะปริ้น นิวจะหวงผมเหมือนที่ผมหวงมันมั่งมั้ยนะ?
นี่ผมคิดอะไรเนี่ย... ผมก็เป็นได้เพียงเพื่อนแท้ของมันเท่านั้นแหละ
คงไม่มีทางเป็นได้มากกว่านี้อีกแล้ว.... อย่างนั้นสินะ
ง่ะ....ผมจะออกจากความคิดนี้ไม่ได้ใช่มะเนี่ย~
"ฮึ! ผู้ชายอารัยชอบทำอาหารวะเนี่ย..."
"อ่าว...ก็ผมชอบทำ แปลกตรงไหน ไป๋ก็ชอบเหมือนกันไม่ใช่หรอ?" ปริ้นถามไป๋ งงๆ
"เฮอะ! ชั้นไม่ได้ชอบทำอาหาร มีแต่พวกตุ๊ดนั่นแหละที่ชอบทำอาหาร!" ไป๋ขึ้นเสียงใส่ปริ้นแต่ก็เผื่อแผ่มาทางผมด้วย
เรื่องอะไรผมจะยอมล่ะ...ฮึ!!
"ไม่ชอบก็ออกไปดิวะ!!! มากัดคนอื่นเขาทำไม" ผมขึ้นเสียงใส่มันบ้าง
"ทำไมต้องออกชั้นมีสิทธิที่จะอยู่ที่นี่~" ไป๋ตอบผมกวนๆ ถ้าไม่ใช่เพื่อนไอ้นิวมึงเละไปนานแล้ว~
"ไปกันเหอะ ปริ้น..."
"อ้าว?...ไม่ทำแล้วหรอ? พวกพวกนั้นจะกินไรอ่ะ" ปริ้นที่ยังไม่รู้เรื่องหันมามองผมสลับกับไป๋มึนๆ
โอ้ยย.... ไปอยู่ไหนมาวะเนี่ยไอ้ปริ้นน!!!!
"เดี๋ยวชวนพวกนั้นไปกินที่อื่นก็ได้ ผมหมดอารมณ์!"
"ไปซะได้ก็ดี เกะกะ!!!" ไป๋กระแทกเสียงใส่ปริ้น จนไอ้ปริ้นเรื่องขบกราม
"ทำอะไรกันอ่ะ?" นิวนั่นเองที่โผล่เข้ามา คงจะได้ยินเสียงผมกะไป๋ทะเลาะกันแน่ๆ ให้ตาย...
ความจริง ผมไม่ได้อยากจะทะเลาะกะไป๋เท่าไหร่ อยากสนิดด้วยซ้ำ
แต่ในเมื่อมันไม่รับไมตรีของผม เราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้
"ว่าจะไปหาพอดีเลยไอ้นิว ไปกินที่อื่นกันเหอะ" ผมเดินไปดึงมือนิวให้ออกไปจากที่นี่ ส่วนอีกมือก็ดึงแขนปริ้นออกมาด้วย
"หือ? เกิดไรขึ้นอ่ะ?" นิวถามผม งงๆ แต่ก็ยอมเดินตามผมออกมา
"โทษที เราคงเป็นเพื่อนกับไป๋ไม่ได้ว่ะ" ผมพูดออกไป ทำเอานิวหน้าเหวอหน่อยๆ อ่า....
ผมรู้สึกผิดนะ ที่ทำให้เพื่อนรักของผมรู้สึกผิดหวัง นัยตานิวมันบอกอย่างนั้น....
"อือ... ไม่เป็นไรหรอก ^ ^;;" ไม่เป็นไรไหงเหงื่อแตกขนาดนั้นวะ เนี่ย = =^
"เหอะๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะนิว แล้วนิวจะเลือกเราหรือเฟริส?" อยู่ๆไป๋ก็เดินออกมาจากห้องครัวเดินมา
คั่นกลางระหว่าง ผมกับนิว
"เอ่อ..." ลังเล? ผมไม่เคยเจอสถานการนี้มาก่อนเลยแฮะ.....
เจ็บอยู่ลึกๆที่คนที่ผมเรียกว่าเพื่อนแท้ ลังเลที่จะเลือกผม แทนที่จะเป็นเพื่อนที่เพิ่งคบกันได้เพียง 1 ปี
แต่ก่อน ถ้าให้มันเลือก มันจะเลือกผมโดยไม่ลังเล แต่นี้มันอะไร..??
โอเค...ผมผิดหวัง ผมไม่ห้ามถ้าไป๋กับนิวจะเป็นเพื่อนกันเหมือนที่ผมเป็น
แต่ผมสงสัย....ได้ขนาดนี้เลยหรอ เพียงแค่ 1 ปี
มันทำให้ความสัมพันระหว่างผมกับนิว สั่นคลอน...
"ว่าไง?" ผมย้ำ น้ำตาผมมันเริ่มคลอซะแล้ว แค่เพื่อนแท้คนเดียว ทำให้ผมอ่อนแอได้เท่านี้เลยนะเนี่ย
ถ้าทั้งกลุ่มทำอย่างนี้กับผมพร้อมๆกัน ผมอาจจะตั้งตัวไม่ติดก็ได้นะ...
ผมยอมรับเลยครับ ในบรรดาเพื่อนแท้ของผม นิวคือคนที่ผมรักมากที่สุด ถ้าให้ผมเป็นคนเลือก
ไม่ว่านิวกับเพื่อนคนอื่นๆ ผมจะเลือกอย่างไม่ลังเล ที่จะเลือกนิว
นานจัง... เวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน นานจนผมไม่อยากรอ รอรับฟังคำที่อาจทำร้าย หรือทำให้ผมมีความสุข
ผมเสี่ยงต่อจุดยืนของผมมากๆ ปริ้นกำมือผมแน่น เป็นกำลังใจให้ผม
"ลังเลล่ะสิ.... คิดได้เมื่อไหร่ บอกชั้นด้วยนะ^ ^" ผมยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินออกมาจากวงสนทนาอันน่าอึดอัดนั่น
ปริ้นวิ่งตามผมมา ผมเดินสวนกับเพื่อนๆในกลุ่มที่ต่างถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น
ปริ้นช่วยผม.... บอกกับเพื่อนทุกคนที่เป็นห่วงผมว่าให้ไปถามนิวเอาเอง
ดูไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับมันเท่าไหร่ แต่ก็นะ... ผมยังตอบอะไรใครไม่ได้ทั้งนั้น
ในเมื่อหัวใจผมตอนนี้ อ่อนแอเกินกว่าจะตอบคำถามเกี่ยวกับนิว
ผมวิ่งขึ้นลิฟท์เข้ามายังห้องของตัวเอง (ห้องชั่วคราว)
ปริ้น...ผมขอโทษ ผมยังไม่พร้อมจะพบใคร....
ปึงๆๆๆ!!!!
"เฟริส!! นี่ผมปริ้นเองนะ เปิดประตูให้ผมทีสิ!" ปริ้นยังคงทุบประตูไม่หยุด
เฮ้ออ.... เมื่อก่อนนิวก็เคยทุบประตูเรียกผมแบบนี้ ตอนที่ผมเด็กๆ ผมมักโดนแกล้งอยู่เสมอ
นิวเป็นคนที่ปกป้องผมมาตลอด แต่เจ้านั่นคงจะจำไม่ได้ว่าเราก็เคยเป็นเพื่อนกันสมัยอนุบาล
เราแยกกันตอนประถม... โชคชะตา คุณเชื่อมั้ย? โชคชะตาทำให้ผมได้กลับมาพบกับนิวอีก
ผมโดนแกล้ง พ่อสอนให้ผมสู้ 'เกิดเป็นลูกผู้ชายต้องสู้สิ' พ่อบอกผมอย่างนั้น
ผมตัดสินใจกลับไปแก้แค้นเจ้าพวกเด็กเกเรด้วยตัวเอง ไม่ได้บอกนิว
แอบออกไปคนเดียว เป็นการสู้อย่างมีศักศรีใช่มั้ยล่ะ....?
แต่แล้วผมก็สู้พวกมันม่ได้อยู่ดี... นิวมาช่วยผมอีกแล้ว
ผมกลับมาขังตัวเองในห้อง นิวมาที่บ้านผมทุกวัน มาที่บ้านผมแต่เช้า นั่งอยู่หน้าห้องผมจนมืดค่ำ
ผมไม่ได้ไปร.ร.นิวก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน แต่ก็ยังดี... นิวมันเก่งยังตามงานทันแถมยัง ทำงานส่งเผื่อผมด้วยล่ะ
ที่ผมคิดได้แล้วก็ยอมออกมาจากห้องก็เพราะจดหมายฉบับหนึ่ง
นิวเขียนใส่กระดาษโน๊ตและเสียบผ่านประตูเข้ามา
'เฟริส...เมื่อไหร่นายจะออกมาจากห้องซะที ไม่เบื่อหรอ?
หิวมั้ย? ถ้าหิวชั้นมีขนมให้นายด้วยนะ~ ชั้นคิดถึงนายจังเลย
ถึงนายจะสู้ใครไม่ได้ ถึงนายจะเรียนไม่เก่ง
แต่ก็ยังมีชั้น.. ชั้นที่จะเป็นเพื่อนนายตลอดไป จะอยู่ข้างนายตลอดไป
ออกมาเร็วๆนะเพื่อนรัก....New'
ผมไม่ได้ออกมากจากห้อง 1 อาทิตย์เต็มๆเลยล่ะ ข้าวก็กินแค่มื้อเดียว กินแค่อาหารที่แม่วางไว้ให้ที่หน้าห้อง
จดหมาย นกกระดาษและก็กิจกรรมต่างๆที่นิวเอามานั่งเล่นแล้วก็คุยกับผมผ่านบานประตู
พูดทั้งๆที่ไม่รู้ว่าผมจะได้ยินหรือเปล่า ทำทั้งๆที่อาจดูว่างี่เง่า
ผมได้อ่านจดหมายฉบับสุดท้ายก็วันนั้นล่ะครับ วันที่ผมเพิ่งจะรู้ตัวว่า...
ผมอาจจะไม่ได้เจอนิวเป็นครั้งที่ 2 อีกแล้ว
เพราะวันต่อมา ผมยอมออกมาจากห้องแล้ว ผมนั่งรอนิวตั้งแต่เช้าที่หน้าบ้าน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่านิวจะมา
ผมเดินกลับมาในบ้านถามแม่ถึงนิว แม่ตอบผมว่านิวต้องย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศ แล้วซักวันลูกจะได้เจอกัน
แม่บอกผมอย่างนั้น ผมร้องไห้ไปหลายวันเลยล่ะ ไม่มีแม้คำล่ำลา ไม่มีการส่งข่าวกลับ
นิวไม่เคยโทรหาผมเลย ผมโทรไปก็ม่เคยรับสาย ในที่สุด
ผมก็ได้แต่รอ...รอจนถึงวันที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง
ปังๆๆๆ!!!!!
"ไอ้เฟริส!!! กูเลือกมึง!! ออกมาโว้ยยยย!!!" ผมสะดุ้งสุดตัว หลุดออกจากห้วงของความคิด เมื่อเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมา
"มึงกลับไปเหอะ.... กูยังไม่อยากเห็นหน้ามึง"
"ทำไมวะไอ้เฟริส กูเลือกมึงนะเว้ย" นิวยังคงทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง
"มึงกลับไปทบทวนดีกว่า ต่างคนต่างคิด คิดออกเมื่อไหร่แล้วค่อยคุยกัน" ผมพูดแล้วก็เดินไปยังโซฟาตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางห้อง
เสียงนิวยังคงดังอยู่ แต่ผมไม่ได้สนใจเสียงนั้นอีก น้ำตาผมไหลลงมาเป็นทาง
กลับไปยืนจุดเดิม จุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมแข็งแกร่ง คนที่เป็นแรงบันดาลใจให้ผมแข็งแกร่ง
ผมคิดถึงเขามาตลอดอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ผมกลับอ่อนแอไม่กล้าแม้แต่จะกลับไปหาเขา
อดีตของผมจะซ้ำรอยมั้ยนะ ไม่ ผมไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่ๆ
แต่ผมจะทำยังไงกับสภาพของผม ผมคงไม่ออกไปด้วยสภาพแบบนี้หรอก
แอบหวังอยู่ลึกๆนะเนี่ย ว่าเพื่อนที่ผมรักจะมาง้อผม T_T;;; (ยังอุส่าห์ : คนแต่ง)
แอ๊ดดด...
ในที่สุดผมก็เปิดประตูจนได้ คนแรกที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมกำลังขมวดคิ้วเป็นปม นิวทำหน้ายุ่งสุด มือที่กำลังจะทำร้ายประตูห้องอีกรอบ
เมื่อเห็นหน้าผมมันก็คลายหน้ายุ่งๆของมันออก
"โอ้ย! ออกมาได้ซะ ง้อตั้งนาน" ไอ้เอิร์ทพูดทำลายบรรยากาศด้วยเทคนิกการพูดของมัน
"ออกมาก็ดีแล้วน่า" นิวหันไปดุเอิร์ทแล้วก็หันมายิ้มให้ผม ไม่อยากให้ใครเอารอยยิ้มนี้ไปเลยแฮะ
"ไง นึกว่าจะไม่ออกมาซะแล้ว ว่าจะเลิกง้อแล้วเนี่ย" ผมได้ยินอย่างนั้นอาการงอนก็กลับมาอีกรอบ เตรียมปิดประตูทันที
"อย่าเพิ่งดิ!!! เพิ่งออกมา" นิวดันประตูเอาไว้แล้วก็ดึงผมออกมากอด
กอดแบบเพื่อนนี่มันก็ดีไปอีกแบบนะเนี่ย เพื่อนคนอื่นๆเห็นผมกอดกันก็เข้ามาร่วมวงกอดกันใหญ่
"มึงเกี่ยวไรเนี่ย สลายๆๆ" นิวผลักทุกคนออกในระยะห่าง 2เมตร
"โหยๆๆๆๆ รวมตัวกลุ่มเพื่อนไง มาๆขออีกที" มิวพูดแล้วทำท่าจะเข้ามากอดกันอีกรอบ
"หยุด! ขอกูออกก่อนแล้วพวกมึงจะทำไรกันก็เชิญ" นิวเบี่ยงตัวหลบออกไป ส่งซิกให้ผมเดินตามออกมาอีกต่างหาก
ร้ายนะเนี่ยเพื่อนเรา...
"ไง ร้องซะตาบวม" นิวเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ
"ทำอย่างกับชั้นเป็นเด็กไปได้" ผมทำหน้างอนๆนิดนึง ก็นะเล่นนิดนึง เล่นมากเดี๋ยวมันไม่ง้อแล้วเก้อ
"อ่านะ กูเลือกมึงนะเว้ยไอ้เฟริส" นิวย้ำผมอีกรอบ
"ไหนบอกว่าจะไม่ง้อ"
"แหมๆๆ ทำเป็นงอน ไม่ง้อจิงๆนะเว้ย"
"แล้วไมเลือกกู"
"หายน้ำตาตกก็แผลงลายนะมึง"
"อยากรู้อ่ะ บอกมาดิคร้าบ"
"เอาจิงดิ..."
"เออ!! หน้ากูพูดเล่นมาก!"
"ง่ะ~ ก็แค่แผนวัดใจอ่ะ.. แบบว่า...." นิวแกล้งจิ้มนิ้วแบบในการ์ตูนที่มันชอบอ่าน เหอะๆๆ ไปซะแล้วเพื่อนกู
"มึงหลอกกูเรอะ!!!!" แง่งๆๆๆๆ เสียน้ำตาเพราะไอ้บ้านี่อีกแล้วววว โมโห!!!!!!!
"ก็อยากรู้อ่ะ ว่าระดับความรักมันเปลี่ยนอ๊ะป่ะ"
"แล้วมันเปลี่ยนมั้ยล่ะ ไอ้เพื่อนเวร!"
"ไม่เลยๆ รักกันเหมือนเดิม หุหุ" แล้วมันก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เกลียดจิงๆได้หน้าตาแบบเนี้ย
"แล้วไมลังเล"
"ก็ว่าจะเล่นต่อ แต่เจอไอ้ขี้แยน้ำตาร่วงก็เลยว่าจะหยุด แต่ไม่ทันละ มันไปแล้ว"
" - -***"
"อย่าเครียดดิคร้าบบบ~~~" นิวตามง้อผมเต็มเหนี่ยวแต่จะมีเรอะคนอย่างผมจะไม่หายงอน =w=;;; (เอ๊ะ ยังไง? : คนแต่ง)
"เหอะๆๆ หิวข้าวว่ะ!"
"เอ่อ...ไม่ทันแล้วอ่ะ จะบ่ายแล้ว = =;;"
"อ๊ากกกก~~~"
"โดดหรือแดก??"
"ความหมายมันเหมือนกันเว้ยยยย!!!!!" แงๆ หิวข้าวคร้าบคุณแม่~~~~!!!!!
"ง่ะ...." นิวคอตก น่าสงสารต้องแกล้งซะให้เข็ด!!!!
------------------------------------------------------------------------------
มาอัพละ ตอนที่ 4 ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้ครับผม
ความคิดเห็น