คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1: เริ่มต้นชีวิต(คนใช้)ใหม่
หลังจากนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะนอนคิดถึงเรื่องที่พ่อพูดว่าตกลงแล้วมันยังไงกันแน่ พ่อพูดเล่นแน่ๆไม่ว่ายังไงพ่อก็ไม่มีทางส่งลูกสาวผู้น่ารักคนนี้ไปเป็นคนใช้หรอกน่า แต่พ่อเคยพูดเล่นด้วยเหรอ - -?
อ๊ากกกกก คิดยังไงก็ไม่เข้าใจอ่า >0<
“อ้าว อรุณสวัสดิ์คุณคนใช้ ^^”
เสียงไอ้คุณพี่นั่นทำให้ฉันต้องหยุดเรื่องความคิดุ้งซ่านเมื่อกี้เอาไว้ก่อนแล้วหันไปเอาเรื่องเจ้าของเสียงที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา หนอย มันน่าถีบให้ตกบันไดตายจริงๆเลย - -^ มาเรียกน้องสาวสุดที่รักว่าอย่างนี้ได้ไง
“มาเรียกฉันว่าอย่างนี้ได้ไงหะ เรื่องนั้นคุณพ่อก็แค่โมโหเลยอาจพูดไปยังงั้นเองแหละน่า”
“เหรอ~ งั้นฉันจะบอกแกไว้อย่างนะ พ่อน่ะไม่เคยพูดอะไรเล่นๆหรอก อย่าพยายามหลอกตัวเองไปเลยน่า ^^”
“นี่ตกลงแล้ว พี่เป็นพี่ฉันจริงๆเหรอเนี่ย” มันเหมือนจะคอยซ้ำเติมฉันทุกงานเลยนะ - -^
“อย่างน้อยฉันก็อายุมากกว่าแกล่นะ ^^”
ท่าทางอารมณ์ดีจังนะ เมื่อวานคงหาข้อแก้ตัวดีๆได้ล่ะสิ เหอะ
“ถึงอายุจะมากกว่า แต่อายุสมองคงน้อยกว่า” ฉันบ่นอุบอิบ
“ฉันได้ยินนะ - -*”
หูดีอีก
ถ้าอยู่ต่อคงต้องมีศึกสายเลือดเกิดขึ้นแน่ๆเลย ฉันลงไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า เถียงกับพี่บ้านี่มันไม่ได้ประเทืองปัญญาฉันเลยสักนิด
“เหอะ ฉันจะลงไปกินข้าวแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไรอีกล่ะ - -?”
“พ่อให้ฉันพาแกไปรายงานตัวที่วิทยาลัย และก็บ้านใหม่แกด้วย^^”
คำหลังนี่เหมือนจะจงใจเน้นเสียงน่าดูเลยนะ - -*
“วิทยาลัยอ่ะไป แต่ไอ้บ้านใหม่เนี่ยไม่เอา”
“เอาอะไร เป็นสาวเป็นนางทะลึ่งนะแก^^”
“บ้า พี่สิทะลึ่ง ฉันไม่ได้หมายความว่ายังงั้นนะ”
“ฮะๆ แกนี่มันแหย่ง่ายชะมัดเลย อ้อ รถฉันออกตอนบ่ายสองนะ ถ้าสายก็...”
“ยังไงพี่ก็ต้องพาฉันไป ไม่งั้นพ่อหักเงินเดือนพี่แน่ๆ”
“หึ ฉันก็แค่บอกพ่อว่าแกไม่ให้ความร่วมมือก็จบแล้ว ไปกินข้าวได้แล้วไป เป็นสาวเป็นนางตื่นเที่ยงเชียวนะ^^”
“เออ - -^”
เฮ้อออ ตกลงแล้วฉันต้องไปเป็นคนใช้จริงๆเหรอเนี่ย T_T
หลังจากหาอาหารเช้าที่รวมมื้อเที่ยงเข้าไปด้วยเสร็จฉันก็ขึ้นมาเตรียมตัวเพื่อไปรายงานตัวที่วิทยาลัย แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่คิดจะไปเหยียบบ้านที่พ่อคิดจะส่งฉันไปเป็นคนใช้เด็ดขาดไม่ว่ายังไงก็ไม่ไป
หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จฉันก็หันไปมองนาฬิกาฝังเพชรที่ข้อมือ แล้วก็ต้องเร่งสุดๆเพราะตามที่ไอ้คุณพี่นั่นบอกยังเลยเวลาอีกประมาณ15นาทีเอง
“คุณหนูคะ”
ระหว่างที่ฉันกำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเอง เสียงของเซมก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง ฉันหันไปมองทางต้นเสียงแล้วก็เพิ่งมานึกเสียใจ
เซม ฉันไม่น่ารับผิดแทนเธอเลยจริงๆ T.T
“มีอะไรด่วนรึเปล่า ฉันกำลังรีบนะ”ฉันหันไปบอกเซมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ดิฉันจะมาขอโทษน่ะค่ะ ที่ทำให้คุณหนูต้องไปเป็นคนใช้ ทั้งๆที่คนที่ควรจะโดนคือฉันแท้ๆ” เซมพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดมาก
--------------------------------------------------------------------------
ยังไม่จบตอนแต่เอาไปแค่นี้ก่อนเดี๋ยวค่อยมาจัดการต่อ
ความคิดเห็น