คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
คุณจำ..
เรื่องราวในวัยเด็กได้ไหมครับ?
“ฉั่บ!!!”
“แง้!!!!!!!!”
“วะฮ่าฮ่า~!!!”
เด็กผู้ชายห้าหกคนส่งเสียงหัวประสานเสียงกันเมื่อผลงานออกมาเป็นที่น่าพอใจ แก๊งจักรยานยังคงยืนหัวเราะอยู่อย่างนั้นท่ามกลางกลุ่มเด็กผู้หญิงที่กำลังเล่นกระโดดยางกันอยู่.. แต่จู่ๆ ก็มีมารเข้ามาตัดยางซะนี่..
ไม่ต้องสงสัยหรอก..หันไปมองไอ้แห้งที่ยืนถือกรรไกรอยู่ตรงนั้นสิ..
“เฮ้ย! ฮยอกแจ! ไปกันได้แล้ว 555555” ไอ้อ้วนที่ใครๆ ต่างก็รู้จักในนามคิมยองอุนหัวหน้าแก๊งจักรยานหัวเราะลั่น เด็กชายตัวเล็กๆ วัยห้าขวบผิวขาวมีดวงตากลมโต ใบหน้าเหมือนเด็กผู้หญิงเดินมากระตุกชายเสื้อไอ้แห้งพี่พึ่งตัดยางไปเมื่อครู่
“ฮยอกแจ..”
“ทงเฮอย่าพึ่งมายุ่ง ออกไปก๊อนนน..” กระซิบเด็กตัวน้อยเบาๆ หากแต่เจ้าตัวเล็กกลับเบะปากน้อยๆ ตามเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ
เด็กตัวผอมบางที่มีนามว่าอีฮยอกแจหันซ้ายขวามองเพื่อนในแก๊งที่มองเขาด้วยสายตาข่มขู่..แหงล่ะ เขาโดนสั่งให้เข้ามาตัดยางเด็กผู้หญิงเพื่อโชว์ความเป็นชายนี่นะ..
ถึงแม้ปกติฮยอกแจจะชอบมาเล่นกับทงเฮก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อนในแก๊งจักรยานกลับบอกว่าผู้ชายที่เล่นโดดยางแม่งลูกตุ๊ดทั้งนั้นแหละ ฮยอกแจไม่ใช่ตุ๊ด! เพราะฉะนั้นฮยอกแจจะไม่เล่นกระโดดยางเด็ดขาด!
“ฮยอกแจตัดยางเค้าทำไม..”
“ไว้ไปคุยกันที่บ๊านนนนนนนนนนน TAT” หันซ้ายหันขวาพลางดันหน้าผากคนตัวเล็กเอาไว้ กลัวไอ้อ้วนเดินมาตบกระบาลจริงเชียว
อีทงเฮเด็กข้างบ้านที่แม่เขาชอบเอามาฝากไว้ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ทั้งคู่สนิทกันมากหากแต่วันนี้อีฮยอกแจต้องการไต่เต้าขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดของการเป็นลูกผู้ชาย..
นั่นก็คือการเข้าสู่แก๊งจักรยาน!!!
“แล้วเค้าจะเอายางที่ไหนเล่น”
“ก็ไม่ต้องเล่น!” แกล้งตวาดร่างเล็กโชว์พาวให้คนอื่นได้เห็น แต่ถึงอย่างนั้นเด็กน้อยก็ได้แค่เงียบปากเท่านั้น
“เฮ้ยไอ้เตี้ย! เล่นยางอ่ะ...เป็นตุ๊ดเหรอวะ?” พูดจบเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ได้เป็นตุ๊ดนะ”
“ไม่ได้เป็นตุ๊ดก็ต้องมีแฟนน่ะสิ~” ยองอุนแสดงสีหน้าอ้อล้อใส่เด็กน้อยตัวกระเปี้ยก คิ้วเรียวขมวดเป็นปมก่อนจะกอดแขนคนตัวสูงกว่าเอาไว้
“มีสิ! ฮยอกแจเป็นแฟนเค้า”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!! =[]=” ฮยอกแจถึงกับผงะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้มันบ้าไปแล้วเรอะ
“.....ฮยอกแจ....”
“................”
“มึงเป็นผัวตุ๊ดเหรอวะ…”
“เอ่อ..คือ..”
“ฮยอกแจเป็นผัวตุ๊ด ฮยอกแจเป็นผัวตุ๊ด กร๊ากๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเสียงหัวเราะ ทั้งเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้ประสานกันมั่วไปหมด
ฮยอกแจก้มลงมองเด็กน้อยที่ดูเหมือนเด็กผู้หญิงก่อนจะถอนหายใจ เด็กคนนี้ก่อเรื่องให้ต้องปวดหัวอีกแล้วสินะ
.
.
เวลาเปลี่ยน..
คนเราก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลานั่นแหละ
ชายหนุ่มวัยสิบหกยืนมองเด็กอนุบาลเล่นกระโดดยางด้วยสีหน้าที่บ่งบอกความรู้สึกไม่ได้..ฝีเท้าก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว..ทีละก้าว..จนหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กน้อยสี่ห้าคน ดวงตากลมโตช้อนมองพี่ชายรูปหล่อที่ยิ้มบางๆ ให้พร้อมกับนั่งลงยองๆ ตรงหน้า
“ฉั่บ!!”
“งื้อ.....”
“โอ๊ะโอ...ยาง-ขาด-แล้ว~” ใบหน้าหล่อหัวเราะลั่นพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เด็กตัวน้อยที่ยืนเบะปากน้ำตาตลอ
“พะ...พี่ชาย..ตะ..ตัดยางหนูทำไม..ฮึก..”
“อะไรกัน ยางเนี่ยเค้าเอาไว้รัดถุงข้าวแกงหรอก..ดูนี่..ต้องใช้ยางนี้” พูดพร้อมกับหยิบซองสี่เหลี่ยมสีเงินขึ้นมาไว้ตรงหน้า ดวงตากลมโตเอียงคอมองด้วยความสงสัย.. ยางอยู่ข้างในนั้นเหรอ..
“จับตาดูให้ดีล่ะ!” มือหนาฉีกซองสีเงินออกพร้อมกับดึงอะไรบางอย่างที่มีสีชมพูอ่อนโปร่งใสพร้อมกับยืดออกได้
“เอ๋..”
“เล่นยางอันนี้สนุกกว่าตั้งเยอะ” ร่างหนาพูดก่อนจะยืดถุงยางให้ยาวกว่าเดิมพร้อมกับเป่าลมใส่เข้าไปจนพองลมขึ้นเรื่อยๆ
“นั่นมันลูกโป่งนี่นา..”
“ไม่ใช่ลูกโป่ง เนี่ยเค้าเรียกยาง จำไว้” เด็กหนุ่มพูดก่อนจะหันกลับไปเป่าลมใส่ถุงยางอีกรอบ เด็กน้อยหลายคนเดินมามุงพี่ชายหน้าหล่อกันยกใหญ่ ยางชนิดใหม่เรียกความสนใจได้จากลูกเด็กเล็กแดงได้เป็นอย่างดี
งานนี้ล่ะ..บู๊มมมมมมมมมมม!!
“ไอ้เหี้ยทงเฮแม่งเล่นส้นตีนไรอีกล่ะ” เฮนรี่ว่าพลางมองไปยังเพื่อนสนิทที่นั่งเล่นกับเด็กอนุบาลอย่างสนุกสนานในขณะที่เขาทั้งสามกำลังเดินทางไปโรงเรียน น่าแปลกจริงทั้งที่เมื่อกี้มันพึ่งทำให้เด็กร้องไห้ไปแท้ๆ หนังหน้าอย่างมันไม่น่ารักจะรักเด็กนะ
“เก็บกดไง ตอนเป็นเด็กแม่มันจับแต่งหญิงแก้เคล็ดเว้ย แม่งเลยคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงจนอายุ 8 ขวบ กูล่ะฮา” แอมเบอร์ว่าพลางเคี้ยวหมากฝรั่งไปด้วย
นึกแล้วก็ตลก เมื่อตอนเป็นเด็กอีทงเฮเคยมานั่งเล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน มันเป็นเรื่องน่าอายระดับชาติมากๆ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น อีทงเฮสุดหล่อแห่งมัธยมปลายซองดัมเคยใส่กระโปรงวิ่งเล่นกระโดดยางกับเด็กผู้หญิง
กูจะบ้า.. orz
“แม่งเสี้ยมให้เด็กเสื่อมเหมือนตัวเอง” เฮนรี่พูดเมื่อเพื่อนตัวดีเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าระรื่น
“เสี้ยมเหี้ยอะไรล่ะครับ นี่ไอ้หลัว..เตี่ยมึงไม่เคยสอนให้รับผิดชอบต่อสังคมล่ะสิ มึงไม่รู้เหรอว่ากูกำลังสอนให้อนาคตของชาติไม่ต้องท้องก่อนวัยอันควร” ทงเฮว่าพลางเดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปอย่างภาคภูมิใจ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องตกใจของแม่ของเด็กเหล่านั้นที่อยู่ในสนามเด็กเล่น
นี่แหละชีวิตเด็กมัธยมปลายที่แสนสุข.. มีเพื่อนเป็นคนจีนทั้งสอง คุยกับพวกมันไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอกครับ คนเกาหลีผมไม่ค่อยอยากคบค้าสมาคมเป็นเพื่อนนักหรอก จริงๆ ตอนแรกไอ้เจ๊กกับไอ้หมวยนี่มันฟังเกาหลีไม่ค่อยออกหรอก แต่ช่วงหลังด่าทีสำเนียงแม่งชัดกว่าผมอีก
เฮ้ยไม่ดิ..จริงๆ แล้วผมมีเพื่อนเป็นคนเกาหลีอยู่คนนึง..คนเดียวเท่านั้นแหละ..ไอ้ห่าคิบอมหนุ่มป๊อปปูล่าประจำห้อง แม่งก็ทำเป็นหล่อไปงั้น จริงๆ แล้วนิสัยกากไม่ต่างจากไอ้เหี้ยหลัวเลยสักนิด
.
.
สิ่งที่เด็กเกลียดที่สุด..
ก็คือการเข้าแถวหน้าเสาธงตอนเช้านี่แหละครับ
ณ มัธยมปลายซองดัม..
“นั่นพี่ฮยอกแจป่ะวะ?” แอมเบอร์สะกิดทงเฮขณะที่กำลังเดินไปเข้าแถวหน้าเสาธง พี่ชายข้างบ้านหน้าตาน่ารักในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาทงเฮมันช่างดูเฉิ่มเบ๊อะเสียนี่กระไร
“เออ”
“พี่เค้าตัดผมใหม่ แม่งน่ารักสัด’
“โว๊ะ! หน้าตาก็งั้นๆ แหละ กูเห็นตั้งแต่ตัวเท่าลูกหมาทั้งคู่จนป่านนี้ยังไม่เห็นความน่ารักของเค้าเลยสักครั้ง” ทงเฮพูดก่อนจะเดินไปยืนหลบแดดอยู่ท้ายแถว ใครจะไปโง่ยืนหัวแถวล่ะครับ แดดเผาตายห่าดิ
“ปากแข็งรึเปล่า~ ได้ข่าวว่าตอนเป็นเด็กมึงกับพี่เค้าซัมติงกันไม่ใช่เหรอ~” เฮนรี่แซวโดยมีแอมเบอร์เป็นกองหนุน ทงเฮแค่นเสียงหัวเราะก่อนจะหันไปตบหัวเพื่อนสนิททั้งสอง
ไม่ได้แคร์เลยว่าหนึ่งในนั้นมีเพศแม่อยู่ด้วย -_-
“ไอ้สัด ตอนเป็นเด็กจะไปรู้ห่าอะไร”
“ไม่รู้จริงอ่ะ?”
“คุยอะไรกันอยู่วะ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับออร่าพระเอกละครทีวี คิมคิบอมเดินเข้ามาหาเพื่อนทั้งสามก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนรอบข้าง
พ่องเป็น ส.ส. เหรอครับสัด
“คุยเรื่องไอ้เชี่ยทงเฮแต่งตัวเป็นสาวน้อยตอนเป็นเด็ก” <- เฮนรี่
“ใส่กระโปรงโดดยางด้วยนะมึง อ้อยสัดอ่ะ เรื่องนี้ต้องขยาย” <- แอมเบอร์
“นี่พวกมึงคนจีนจริงป่ะ เผากูทีนี่พูดปร๋อเลยนะสัด..พวกมึงไม่รู้เหี้ยอะไร กูต้องทำตามประเภณีเว้ย คนเกาหลีแท้ๆ ต้องแก้เคล็ดแบบนี้”
“กูก็คนเกาหลี..แต่แม่กูก็ไม่เคยจับให้ใส่กระโปรงเลยสักครั้งนะ..”
“มึงน่ะหุบปากไปเลย มึงไปโตที่อเมริกาจะไปรู้เยี่ยไร” ทงเฮชี้หน้าเพื่อนสนิทที่กำลังกลั้นหัวเราะก่อนจะหันกลับไปผลักไหล่เฮนรี่แรงๆ
“ส้นตีนทั้งหมดทั้งมวล..” ทงเฮพึมพำ เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เขากลัวคนเอาไปพูดออกสื่อมากที่สุด
หลังจากรู้ว่าตัวเองเป็นผู้ชายทั้งแท่ง (ตอนแปดขวบ) ก็เริ่มเข้าหาเพื่อนผู้ชายมากขึ้น เตะบอลบ้าง เล่นตำรวจจับผู้ร้าย (เด็กสัด) หรือแม้กระทั่งการมีแฟนตั้งแต่ประถม (โคตรเท่)
ทงเฮพยายามลบอิมเมจสาวน้อยไปให้หมด ไม่ใช่ว่าพยายามจะเมะหรอกนะครับ คือคนมันเมะในใจแต่ครอบครัวดันยัดเยียดอะไรไม่รู้มาให้ผม แก้บนหอกหักสากกระเบืออะไรฟังไม่ขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นผมก็กลับไปแก้ไขอดีตที่แสนขมขื่นนั่นไม่ได้..
ที่จำติดตาได้ดีคือตอนเล่นพ่อแม่ลูกกับอีฮยอกแจเนี่ยแหละครับ..
นัยน์ตาคมมองไปยังรุ่นพี่ที่ยืนเข้าแถวถัดไปห้าแถว ร่างบางยืนอยู่ข้างหลังเพื่อนร่างสูงเพื่อหลบแดด ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ทงเฮเผลอยิ้มออกมาเพียงแค่เห็นคนๆ นั้นหัวเราะ
ไม่อยากจะคิด...เมื่อก่อนผมเคยเล่นเป็นแม่...ฮยอกแจเป็นพ่อ... -___________-
‘คุณคะ..จะไปทำงานแล้วเหรอคะ’
‘อื้ม คุณเองก็อยู่เฝ้าบ้านดีๆ นะ’
‘โอเคค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะที่รัก’ พูดพร้อมกับเขย่งไปจูบแก้มคุณสามีเบาๆ ความรู้สึกในตอนนั้นไม่มีคำว่าเขินอายอะไรสักนิด
การเล่นพ่อแม่ลูกใช่ว่าจะสนุก แต่เด็กอายุห้าขวบจะไปรู้ประสีประสาอะไร วันๆ เล่นให้เหนื่อยแล้วกลับบ้านไปอาบน้ำนอนก็จบ จนเข้าเรียนประถม..ผมก็นั่งซ้อนท้ายจักรยานพี่ชายข้างบ้านไปทุกวัน อีฮยอกแจที่เมื่อก่อนเคยตัดยางเค้าทิ้ง..เคยอยู่ในแก๊งจักรยานกับไอ้หมูป่านั่น
แต่ในปัจจุบันกลายเป็นเด็กนักเรียนห้องคิงที่มีนิสัยซื่อบื้อ เอ๋อๆ คนนึงในสายตาผมเท่านั้น
เมื่อก่อนผมเคยต้องแหงนหน้ามองฮยอกแจ แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว ผมสูงกว่าฮยอกแจประมาณ 5 เซนต์ได้ ผมเริ่มหันมาดื่มนมตั้งแต่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นผู้ชาย (จะย้ำเรื่องนี้ทำไมบ่อยๆ วะกู) ก็อยากสูงเท่นี่ครับ ใครจะอยากเป็นไอ้เตี้ยหมาตืดให้เพื่อนล้อล่ะจริงไหม?
“แก”
“เฮ้ย อะไรเนี่ย?” ทงเฮผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่ชายข้างบ้านยืนหลบอยู่ข้างหลังเขาก่อนจะถูกร่างบางลากไปท้ายแถวสุด
“แก..เพื่อนแกอ่ะ..”
“เพื่อนไหนอีก?”
“คิบอม..คิมคิบอม..” ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อเหมือนกับเด็กสาวที่กำลังแอบตกหลุมรักชายหนุ่ม ทงเฮถอนหายใจก่อนจะผลักหัวอีกคนเบาๆ
“ทำไม ชอบอีกล่ะสิ”
“อื้อชอบ ชอบมากๆ เลย” ฮยอกแจยิ้มกว้างพลางมองไปยังร่างสูงที่ยืนหัวเราะอยู่ในแถว
“แล้วไง” ทงเฮเหล่มองคนข้างๆ ที่ยืนบิดทำท่าน่าหมั่นไส้อยู่อย่างนั้น
“ก็ไม่แล้วไงอ่ะ...ก็ชอบอ่ะ...ชอบ -///-” ดวงหน้าหวานขึ้นสีมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม มือเรียวทุบไหล่หนาปั๊กๆ ดูแล้วคงเป็นอาการเขินอายของร่างบาง
“อ๋า~ ครูมาแล้ว! เดี๋ยวไว้คุยกันตอนเย็นนะคุณแม่!” ฮยอกแจหยิกแก้มอีกฝ่ายก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในแถว ทงเฮมองตามร่างบางก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะ
พี่ชายคนที่เคยปกป้องผม คอยดูแลผมเมื่อตอนเป็นเด็ก
ปัจจุบันกลายเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าตาหวานๆ ทิ้งคราบคุณพ่อไปหมดสิ้นแล้ว (คุณพ่อตอนเล่นพ่อแม่ลูกกัน)
ในตอนนี้คงพอไหวได้แค่แม่พันธุ์แล้วล่ะมั้ง (หัวเราะ)
Talk with writer
มาเปิดฟิคเรื่องใหม่อีกแล้ว 555555555555
มันกดดันจากแฟนเพื่อนอ่ะ เข้าใจอารมณ์เราป่ะ
ขอฟิคน่ารักๆ สักเรื่องเถอะ OTL
อ่านแก้ขัดแก้เซ็งกันไป ไม่ต้องรีบร้อน (ห้ามทวงด้วยนี่คือคำสั่ง)
ความคิดเห็น