คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : Together
Chapter 7
Together
“รอให้กระทะร้อนก่อนสิ”
“โอ๊ย!”
“เห็นไหมว่าหมูมันติดกระทะหมดแล้ว มานี่เดี๋ยวผมจะทำให้ดู”
“โอ้โห ยอโบทำได้ไงอ่ะสุดยอดเลย!”
“อย่าเวอร์”
“-.-”
ทงเฮอมยิ้มขณะยืนมองคุณภรรยายืนทำมื้อค่ำให้กินหลังจากที่เขาอ้างว่าเลี่ยนไข่ฝีมือตัวเองจนกระเดือกลงคอไม่ได้ คุณภรรยาก็เลยบอกว่าจะสอนเขาหัดทำอาหารหลังจากที่ได้สัญญากันเอาไว้เมื่อเดทคราวที่แล้ว...ข้าวผัด...นั่นคือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้
“ยอโบอ่า~”
“อะไร”
“ผมไม่อยู่ตั้งหลายวันยอโบจะเหงาไหม?” ทันทีที่ทงเฮพูดจบร่างบางก็หันไปมองคนที่กำลังเท้าคางมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง ฮยอกแจตักข้าวผัดใส่จานก่อนจะเอากระทะไปแช่น้ำในซิงค์แล้วเดินกลับมาหาอีกคน
“กำลังหวังคำตอบเลี่ยนๆ อยู่ล่ะสิ”
“ยอโบเห็นผมเป็นคนแบบไหนครับหื้ม? ที่ถามน่ะ...มันออกมาจากตรงนี้เลยนะ...ฮึ่บ!” พูดพร้อมกับทำท่าทางประกอบ มือหนาทาบลงบนหน้าอกข้างซ้ายแล้วทำท่ากำหัวใจออกมาโยนใส่อีกคน
“โอ๊ย~ เจ็บจังเลยโดนหัวใจทงเฮโอป้าแอทแทค~” ฮยอกแจทำท่าเจ็บปวดเชิงประชดประชันแต่นั่นเรียกรอยยิ้มจากคนพยายามยิงมุขได้เป็นอย่างดี ทงเฮลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคุณภรรยาพร้อมกับก้มลงดมกลิ่นข้าวผัด
“หอม~”
“น่ากินล่ะสิ” ฮยอกแจยกยิ้มพอใจพลางมองคนที่แย่งจานข้าวผัดไปจากมือเขา
“น่ากินทั้งข้าวผัดและคนผัดเลย~~~” น้ำเสียงทะเล้นมาคู่กันกับรอยยิ้มหน้าปลานั่นเสมอ พอพูดให้เขาอึ้งแล้วก็เดินไปนั่งกินข้าวผัดที่โซฟาแถมกดเปิดทีวีดูหน้าตาเฉย
ไอ้บ้าเอ๊ย...ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อย...
“ยอโบๆ เอพิงค์มาแล้ว!!” มือข้างหนึ่งถือจานข้าว...มืออีกข้างกวักมือเรียกเขา สภาพไอดอลหนุ่มสุดหล่อของคนจับปลา (ชื่อแฟนคลับของอีทงเฮที่พีดีพูด) นี่มีหลายมุมจริงๆ
“นายชอบเอพิงค์เหรอ”
“โซนนยอชีแดผมก็ชอบนะ ซีเคร็ทด้วย ครั้งหนึ่งผมเคยไปออกรายการเดียวกันกับฮโยซอง เธอเอาหน้าอกชี้หน้าผมอย่างนี้เลย” พูดพร้อมกับเบ่งอกให้ฮยอกแจดู ร่างบางส่ายหน้าเอือมแล้วเอนหลังพิงกับพนักโซฟา
“โอ๊ะ! ผมชอบเพลงนี้” ฮยอกแจมองไปยังจอทีวี ทงเฮเหมือนแฟนบอยเห่อเกิร์ลกรุ๊ปที่พร้อมจะโบกแท่งไฟและหาบัตรแฟนมีทอย่างเอาเป็นเอาตาย เพลงนี้เขาจำได้ เขาเปิดบ่อยตอนจัดรายการ
“Dear boy~”
ฮยอกแจหันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังลิปซิ้งเพลงขณะมองหน้าเขาอยู่
“Your my angel...Let me show you a better day”
“พอเถอะน่า” ฮยอกแจผลักหน้าอีกฝ่ายออกไปห่างๆ ทงเฮหัวเราะชอบใจแล้วโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลง น่าแปลก...แค่มองอีทงเฮจากตรงนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้จนแทบลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้เขากำลังปวดหัวกับเรื่องเมื่อคืนมากแค่ไหน
“ค่อยๆ เข้าไปใกล้แก้มของเธอ BuBiBu~” ฮยอกแจสะดุ้งเมื่อถูกอีกฝ่ายขโมยจุ๊บแก้มไปทีนึง มือเรียวจับแก้มตัวเองแล้วหันไปมองอีกคนที่ยังคงเพลิดเพลินไปกับเอ็มวีเพลงบนจอทีวี
“เมื่อฉันจับมือเธอ BuBiBu~” ทงเฮกุมมือเขาเอาไว้ก่อนจะหันมายิ้มให้
บางทีก็อยากถามทงเฮว่าชีวิตนี้เคยเครียดกับอะไรบ้างไหม? หรือว่าเขาทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องง่ายไปซะหมด...
“แม้ว่าเธอดูเป็นคนและเย็นชาและนิ่งไปหน่อย แต่เธอคือผู้ชายที่แสนอบอุ่นของฉัน~”
ทั้งที่ก่อนมาเจอทงเฮเขาเอาแต่คิดในแง่ลบ แต่พอได้อยู่ด้วยกัน...นั่งข้างๆ กัน...และเขากุมมือผมไว้แบบนี้...ถ้างั้นผม...
จะลองทำให้เรื่องยากเป็นเรื่องง่ายดูบ้างก็ได้...
“ชอบมากๆ ชอบเธอมากๆ ทำยังไงดี ฉันชอบเธอ~”
“....................”
ทงเฮมองดวงหน้าหวานที่กำลังยิ้มให้กับเขาหลังจากที่ร้องท่อนเมื่อกี้จบ เขาไม่คิดว่าอึนฮยอกจะสนุกไปกับเขา ในสายตาทงเฮ...อึนฮยอกคือผู้ชายที่คอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ปิดกั้นตัวเอง กลัวที่จะเปิดใจรับคนอื่นเข้าไปในชีวิตนั่นก็รวมถึงเขาด้วย
มือหนาโอบไหล่บางเอาไว้ก่อนจะประคองให้อึนฮยอกเอนลงซบกับไหล่เขา ตอนนี้ไม่มีคนขี้เล่น ไม่มีคนปากแข็งที่ชอบพูดตรงข้ามความรู้สึกตัวเองอีก มีเพียงแค่เสียงเพลงที่มาจากทีวีที่เป็นตัวช่วยทำลายความเงียบ
“ไปอยู่ที่นั่นหลายวัน...”
“หืม?” เขาก้มลงมองใครอีกคนที่ยังคงนั่งซบไหล่เขาอยู่
“โทรหาผมบ้างนะ...”
เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากอึนฮยอก ริมฝีปากหยักค่อยๆ ยิ้มออกมาพร้อมกับขยี้หัวอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนกันนะยอโบ...
“ยังกลัวอยู่ไหม?”
“กลัวสิ”
“ไม่ต้องกลัวนะ อีทงเฮอยู่ตรงนี้ทั้งคน” มือที่ว่างของเขากำหมัดขึ้นมาโชว์ให้อีกฝ่ายดู ฮยอกแจหัวเราะแล้วปัดมือของทงเฮลง
“นายเป็นยอดมนุษย์เหรอไง”
“ถ้าเป็นยอดรักของยอโบล่ะก็ใช่...ห้ามตีนะ! โอ๊ย!” พูดยังไม่ทันขาดคำก็ถูกฝ่ามือของอึนฮยอกฟาดเข้าที่หน้าผากเต็มๆ
“น่ารักได้ไม่ถึงห้านาทีก็กลับมาโหดอีกแล้วนะยอโบ!” ทั้งคู่ผละออกจากกัน ฮยอกแจกอดอกตัวเองพลางมองอีกฝ่ายที่กำลังลูบหน้าผากป้อยๆ ยู่ปากไม่พอใจอยู่
“ก็นายชอบทำเสียบรรยากาศ”
“เอ้า...อยากได้บรรยากาศก็ไม่บอกกันตั้งแต่แรก” สีหน้าทะเล้นกลับมาอีกครั้งจนแทบลืมไปเลยว่าเมื่อกี้กำลังงอนอยู่
“อะไร -_-”
“ป่ะ! พูดถึงเรื่องบรรยากาศก็ต้องห้องนอนผมเลย โอ๊ย!!” ยังไม่ทันได้คว้ามือก็ถูกฮยอกแจถีบจนเทกระจาดลงไปกองกับพื้น คนถูกถีบดิ้นเร่าราวกับคนโดนยาเบื่อหนูจนเวอร์เกินจริง พอเห็นอย่างนั้นฮยอกแจก็ได้แต่ยิ้มขำ
“ห้ามหยุดนะ ชักต่อไป”
“ใจร้าย” ทงเฮดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเบะปาก
“ผมต้องไปจัดรายการแล้วนะ” พอเห็นคุณภรรยาลุกขึ้นเขาก็เบิกตากว้างแล้วรีบคลานไปกอดขาเรียวเอาไว้
“ไม่นะ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว”
“อะไรของนายเนี่ย” ฮยอกแจก้มลงมองคนที่ทิ้งคราบไอดอลขวัญใจสาวๆ ที่กำลังกอดขาเขาเอาไว้เหมือนกับตัวอะไร...สักอย่าง
“นัน ตอนาคาจิมา นัน ทูโก คาจิมา...ฮนจาซอ ออตอคาราโก~~” รั้งเป็นท่วงทำนองเพลงที่เขาร้องประกอบซีรี่ย์เรื่องล่าสุด ฮยอกแจพยายามสะบัดออกแต่ก็ไม่เป็นผล
อย่างกับลูกแหง่ติดแม่...
“ผมจะไปทำงานแล้ว ปล่อยสักทีเถอะน่า - -+”
“แต่เราจะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันเลยนะ ยอโบน่าจะอยู่กับผมอีกสักสิบห้าสิบหกสิบเจ็ดสิบแปดสิบเก้านาทีสิ”
“ทีงี้มาทำอาลัยอาวรณ์ ก่อนหน้านี้ล่ะไม่เคย” ฮยอกแจพูดพร้อมกับสะบัดปลิงออกจากขา -_-
“โถ น้อยใจก็ไม่บอก”
“ใครน้อยใจ -_-”
“ยอโบไง ไม่เอาไม่ซึนนะครับคนดี” พูดพลางเอาแก้มถูๆ กับกางเกงอีกคน
“อย่ามาง้องแง้งเป็นเด็กๆ อายุยี่สิบเจ็ดแล้วนะพ่อคุณ”
“ก็ผมเหงานี่” น้ำเสียงงุ้งงิ้งในลำคอเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นแต่ถูกแม่ขัดใจ ฮยอกแจก้มลงมองอีกคนที่กำลังทำตาแป๋วใส่เขาแล้วก็อยากตบหน้าผากตัวเองสักที
มารยาสาไถย - -
“แต่ผมต้องไปทำงาน”
“งั้นผมไปด้วย!” ทงเฮดีดตัวลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีกระตือรือร้นแต่ก็ต้องลดสีหน้าลงเมื่อถูกคุณภรรยายกมือปราม
“นายอยากตายด้วยน้ำมือพี่ฮีชอลเหรอไง”
ทงเฮยู่ปากก่อนจะกระฟึดกระฟาดทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาเหมือนกับเด็กๆ ฮยอกแจมองคุณสามีด้วยสายตาเอือมๆ ก่อนจะเดินถอยหลังไปทีละก้าว
“ผมไปแล้วนะ รีบนอนด้วย”
“ไม่นอน”
“ก็ตามใจ” ฮยอกแจยักไหล่แล้วเดินไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันได้เปิดออกเขาก็ต้องเซถลาไปข้างหน้าเล็กน้อยเมื่อถูกใครบางคนสวมกอดจากข้างหลัง นัยน์เรียวเบิกโพลงพร้อมกับมองวงแขนแกร่งที่กำลังกอดรอบคอเขาเอาไว้
“อ๊ะ!” ฮยอกแจสะดุ้งเมื่อถูกอะไรบางอย่างสัมผัสลงที่แก้ม จะว่าเป็นริมฝีปากอีทงเฮก็คงไม่ใช่ พอเอี้ยวตัวหันกลับไปก็พบกับรอยยิ้มทะเล้นของอีกคนที่กำลังถือ...ตรายางเอาไว้ในมือ
“นั่นอะไรมิทราบ”
“ตรายางไง ปั้มๆๆ” พูดพร้อมกับทำท่าปั้มตรายางและนั่น...มันกวนประสาทอีฮยอกแจเกินจะทน - -
“แล้วมาปั้มอะไรที่แก้มผม เฮ้ย! นายปั้มหมึกด้วยเหรอ?” ฮยอกแจเบิกตากว้างเมื่อลูบๆ แก้มตัวเองแล้วก็พบว่ามีรอยหมึกสีน้ำเงินติดมือเขา
“อย่าถูแรงสิยอโบ เดี๋ยวมันก็ออกหมดหรอก” ทงเฮหรี่ตามองคาดโทษราวกับว่าสิ่งที่ฮยอกแจกำลังทำอยู่มันไม่ถูกต้อง
“ก็ถูให้มันออกน่ะสิ เล่นพิเรนทร์ๆ อะไรก็ไม่รู้” ฮยอกแจยังคงพยายามถูรอยปั้มออกในขณะที่ทงเฮเดินไปหยิบกระจกมาให้เขาส่อง
“...ไม่อนุมัติ?” ส่องกระจกแล้วอ่านรอยปั้มที่อยู่บนแก้มตัวเอง
“ใช่ ไม่อนุมัติ” ตอบหน้าตาเฉยแล้ววางกระจกไว้แถวๆ นั้น
“ผมต้องไปจัดรายการ แล้วผมก็ต้องเอาหน้าตัวเองออกกล้องด้วยครับคุณอีทงเฮ” ฮยอกแจหรี่ตามองคนตรงหน้า
“ก็นี่ไง ผมไม่อนุมัติให้ยอโบคุยกับผู้ชายคนอื่นยกเว้นพี่อีทึก พีดี เคอาร์วาย แล้วก็ดีเจที่ซูคิร่า ห้ามไปข้างนอกกับผู้ชายคนอื่นจนกว่าผมจะกลับมาและถึงผมจะกลับมาแล้วก็ต้องพิจารณากันอีกที”
“เป็นเรื่องเป็นราว นี่ถ้าผมไปกับซีวอนนายคงไม่...”
“ห้าม!!” พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับชี้หน้าร่างบาง ฮยอกแจผงะเล็กน้อยก่อนจะจ้องมองปลายนิ้วของอีกฝ่าย
“หมอนั่นอ่ะตัวดีเลย ยอโบห้ามใกล้หมอนั่นเกินสองเมตรนะ”
“อะไร ซีวอนเป็นเพื่อนผมนะ”
“แต่ผมเป็นสามีของยอโบนะ”
“......................”
ถึงจะเป็นประโยคที่พูดออกมาเล่นๆ เพื่อเอาชนะ...
แต่มันก็ทำให้ผมเขินได้อยู่ดีนั่นแหละ...
“ผมไปนะ” พอเรียกสติได้ก็เอี้ยวตัวหันกลับไปที่ประตู ตอนนี้เขาควรจะออกไปจากที่นี่สักที เพราะยิ่งอยู่กับทงเฮเขายิ่งสูญเสียความเป็นตัวเองเข้าไปใหญ่ แต่เพียงแค่มือจับลูกบิดทงเฮก็สวมกอดเขาจากข้างหลังอีกครั้งพร้อมกับเอาคางเกยไหล่เอาไว้
“อย่าคิดมากนะ”
“...................” ฮยอกแจยืนนิ่งให้อีกฝ่ายกอดตามอำเภอใจ ถึงแม้ทงเฮจะขี้เล่น เป็นคนที่เหมือนจะไม่คิดอะไร...แต่เขาก็ยังห่วงฮยอกแจอยู่
มีคำถามอยู่ในใจมากมาย เรื่องจูบที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาแต่มันกลับกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยของอีทงเฮ เขาไม่รู้ว่าทงเฮแกล้งลืมหรือว่าลืมมันไปจริงๆ แต่ไม่ว่ายังไง...เหตุการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ มันเกินความคาดหมายที่เขาคิดไว้
“ผมจะรีบกลับมา แล้วเราจะกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”
อยากถามกลับไปเหมือนกัน...
ว่าที่อยากอยู่ด้วยกันเพื่อถ่ายรายการ...
หรือว่าอยากอยู่เพราะเหตุผลอื่นกันแน่...
.
.
ในรายการวิทยุหลังจากพูดคุยกับผู้ฟังจบก็ถึงช่วงเปิดเพลง อีทึกหันมามองน้องชายที่กำลังนั่งเพ่งมองกระจกบานเล็กบนโต๊ะแล้วก็อยากไถ่ถาม
“เป็นยังไงบ้าง”
“อะไรเป็นไงบ้าง”
“ฉันเพิ่งเห็น dm ของหมอนั่นที่มาขอเบอร์แก คาดว่าคงถูกปีศาจร้ายยึดมือถือไปสินะ”
“อ๋อ...เราเจอกันแล้ว”
“แล้วสรุปเป็นไง มันใช่อย่างที่ฉันเล่าให้แกฟังไหม ฉันเห็นข่าวทงเฮในทวีตเตอร์สารพัดเลย ไหนจะทงเฮแอบนัดกับแฟนสาวบ้างล่ะ จูบกันริมถนนบ้างล่ะ”
“อย่างที่พี่พูดนั่นแหละ แต่ทงเฮถูกเข้าใจผิด ไม่มีผู้หญิงที่ไหนหรอก”
“ว่าแล้ว ก็เมื่อคืนหมอนั่นกลับพร้อมแกนี่หว่าจะเอาเวลาไหนไปเดทไปจูบกับผู้หญิงกัน”
“ฮะๆ นั่นสิ” ฮยอกแจตอบสั้นๆ เพื่อเลี่ยงบทสนทนาที่ยาวยืด เขาไม่ควรบอกกับอีทึกเรื่องจูบ และคิดว่ามันจะเป็นความลับระหว่างเขากับทงเฮตลอดไป
เพราะบางที...มันอาจจะเป็นจูบแรกและจูบสุดท้ายระหว่างเขากับทงเฮก็ได้
“แล้วนั่นไปหกล้มหน้าทิ่มโดนตรายางมาเหรอไง” พอได้ยินรุ่นพี่ทักแบบนี้ฮยอกแจก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าอึนๆ
“ทำนองนั้นแหละ”
“ฝีมือเด็กนั่นล่ะสิ” ฮยอกแจไม่ตอบ เขายังคงพยายามถูรอยนั่นออกไป
“อ่อ แกรู้เรื่องดรีมคอนเสิร์ตหรือยัง?”
“หือ...อ้อดรีมคอนเสิร์ตเดือนหน้าน่ะนะ”
“ใช่ แกกับทงเฮได้เป็น MC”
“ห๊ะ!” ฮยอกแจผละออกจากกระจกแล้วหันควับไปมองรุ่นพี่ที่กำลังซดน้ำอัดลมอยู่ข้างๆ
“เออ ดูเหมือนว่าทางพีดีวีก๊อตจะเป็นคนติดต่อกับทางดรีมคอนนะ แกอย่าตกใจไป เพราะอดัมคัพเพิ่ลยก็ได้เป็น MC คู่ในงาน MAMA ที่ผ่านมาเหมือนกัน”
“แล้วทำไมพี่ถึงรู้เรื่องนี้ล่ะ ก็พี่ฮีชอล...” ก็พี่ฮีชอลบอกว่าจะพักรายการนี้ไปสักพักไม่ใช่เหรอ
“คนๆ นั้นอะไรอีกล่ะ” อีทึกทำหน้าเนือยเมื่อได้ยินชื่อนี้อีกแล้ว
“เปล่า”
“เขาไปหาเรื่องแกมาล่ะสิ”
“เปล่าน่า”
“แหงแซะ...เมื่อเช้าเขายังมาหาเรื่องแกกับฉันอยู่เลย มีเมเนส่วนตัวงี่เง่าแบบนั้นถ้าฉันเป็นทงเฮคงหาเรื่องไล่ออกไปตั้งนานแล้ว”
“พี่ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่า...” พอนึกถึงเรื่องนี้แล้วเขาก็อยากจะถอนหายใจออกมา เข้าใจทุกอย่างเพราะที่ฮีชอลทำแบบนั้นก็เพื่อทงเฮ
“เอ้าไอ้นี่!” อีทึกเลิกคิ้วมอง คนอุตส่าห์ปกป้องจากปีศาจร้าย ไม่สำนึกบุญคุณแล้วยังพูดแบบนี้ใส่เขาอีกเรอะ
.
.
พอจัดรายการเสร็จฮยอกแจก็เดินไปโบกมือให้กับเหล่าแฟนคลับที่ยืนเกาะอยู่หน้ากระจกด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้จะมีข้อความจากแฟนคลับที่ส่งเข้ามาถามมากมายว่ารอยที่แก้มนั่นคืออะไร ใครเป็นคนทำ เขาก็ได้แต่ตอบอย่างบ่ายเบี่ยงว่า ‘หมึกเลอะโดนแก้ม’ ถึงแม้ว่ารอยมันจะจางไปแล้วแต่ก็ยังมีบางคนถ่ายรูปเขาแล้วซูมภาพเข้าไปจับผิด ต่างคนต่างมโนไปว่ารอยนี่เกิดขึ้นเพราะอะไร บ้างก็บอกว่าฮยอกแจเป็นคางทูมจนต้องทาหมึกแก้เคล็ด บ้างก็เดาถูกว่านั่นเป็นฝีมือของทงเฮ...
‘รอยนี่ถ้าเพ่งมองดีๆ แล้วมันอ่านว่าไม่อนุมัติ
ฉันขอเดาว่านี่เป็นฝีมือทงเฮของพวกเรา ทงเฮโอป้ากำลังจะไปถ่ายแบบที่ญี่ปุ่น
ฉันคิดว่าเขาคงสั่งห้ามอึนฮยอกโอป้าไม่ให้ทำอะไรสักอย่าง’
แฟนแอคเป็นเรื่องเป็นราวในทวีตเตอร์นั่นทำให้เขาวูบเล็กน้อย ความพยายามของแฟนคลับแต่ละคนนี่น่ากลัวจริงๆ ถ้าเกิดไปทำงานเป็นนักสืบคงรุ่ง พอเดินออกมาก็เห็นทีมงาน WGM นั่งรออยู่แล้ว ฮยอกแจโค้งหัวให้อย่างงงๆ ก่อนจะนั่งลงตามที่อีกฝ่ายผายมือให้
“สวัสดีค่ะดีเจอึนฮยอก ขอโทษนะคะที่มารบกวนในเวลาแบบนี้โดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าก่อน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกะว่าพรุ่งนี้เช้าจะติดต่อทางรายการไปพอดี” ฮยอกแจยิ้มก่อนจะรับกระดาษสองสามแผ่นมาจากเธอ
“ทางเราอยากให้ดีเจอึนฮยอกกับทงเฮเป็น MC ในดรีมคอนเสิร์ตน่ะค่ะ”
“อ๋อ...เรื่องนี้พี่อีทึกเพิ่งเล่าให้ผมฟังเมื่อกี้เองครับแต่ยังไม่รู้รายระเอียดเท่าไหร่” พูดพร้อมกับเปิดดูทีละหน้า พอเห็นอีกฝ่ายเงียบไปเขาถึงเงยหน้าขึ้นแล้วก็เห็นว่าเธอกำลังจ้องเขาอยู่
“เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ตอนฉันได้ยินเรื่องเมื่อคืน ฉันเป็นห่วงคุณกับทงเฮมากเลย”
“.....................”
“พอเห็นคุณยังสบายดีอยู่ฉันก็โล่งใจค่ะ” เธอยิ้มบางๆ
“อ๋อ...ผมก็ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมห่วงการงานของทงเฮมากกว่าน่ะ เขามีอนาคตกว่าผมเยอะ” ฮยอกแจหัวเราะ
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ ทงเฮเขาเป็นห่วงคุณมากนะ”
“.......................”
“ทงเฮเขาคงเสียใจแย่ถ้าได้ยินแบบนี้~” เธอยิ้ม
“คงไม่หรอกมั้งครับ...” ฮยอกแจตอบเบาๆ
“จริงอยู่ที่พวกคุณเป็นผู้ชายกันทั้งคู่ แต่น่าแปลกนะที่มันไม่ดูขยะแขยงอย่างที่ใครๆ เขาเคยคิดกัน”
“ครับ...แต่ผมได้ยินมาว่าคู่ของเราจะถูกพักไปก่อน ผมเลยสงสัยว่าทำไมถึงมีงานเข้ามาน่ะ”
“อืม...” เธอทำหน้าคิด ในหัวผมเอาแต่คิดว่าที่เธอมาในวันนี้เพราะเรื่องเรตติ้งของรายการ ใช่...มันคงเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
“ฉันควรบอกคุณดีไหมนะ?”
.
.
ตีสี่แล้ว...แต่ผม...ยังนอนไม่หลับ
ผมนอนพลิกตัวไปมานี่คงเป็นครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ ในหัวผมมันมีแต่เรื่องที่สตาฟ WGM เล่าให้ฟัง เรื่องที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ เรื่องที่ทำให้ผมอยากหยิบมือถือมากดโทรออกหาทงเฮซะเดี๋ยวนี้...
‘ทงเฮเขาติดต่อไปทางต้นสังกัด แล้วก็ฟ้องว่าผู้จัดการคิมบังคับขู่เข็นไม่ให้เขาเล่น WGM แล้วทั้งที่เรตติ้งกำลังดี พอประธานได้ยินอย่างนั้นก็รีบโทรไปต่อว่าผู้จัดการคิมซะยกใหญ่เลยค่ะ’
‘....................’
‘ดูเหมือนว่าเขาจะแสดงละครได้สมบทบาท ผู้จัดการคิมคงคิดไม่ถึงว่าทงเฮจะทำแบบนี้ แต่ก็อย่างว่า ถ้าเกิดประธานรู้เรื่องจูบของคุณสองคน ผู้จัดการคิมคงโดนชุดใหญ่เหมือนกัน พอเป็นอย่างนั้นแล้วเรื่องที่บอกว่าจะเลื่อนก็เป็นอันโมฆะไป’
‘ทงเฮ...’
‘เขาบอกว่าเขาอยากให้รายการเรตติ้งดีเพราะมีคู่รักปลาน้อย ตอนฉันได้ยินก็ขำอยู่เหมือนกัน’
‘เขาก็คงห่วงเรื่องเรตติ้งนั่นแหละครับ...’
‘คงอย่างนั้นมั้งคะ...เพราะเขายังพูดอีกว่า...เขามีความสุขตอนที่อยู่กับคุณค่ะดีเจอึนฮยอก’
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจแล้วคว้าหมอนใบที่วางอยู่ข้างๆ มากอด...ได้กลิ่นของทงเฮที่ติดอยู่กับหมอน ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้าเพราะผู้ชายคนนั้น คนที่กำลังทำให้ผมถลำลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนมันเริ่มมากกว่าเพื่อนร่วมงาน
...ผมดีใจตอนที่รู้ว่าได้เป็น MC คู่กับเขา
...ผมดีใจที่เขายอมแข็งข้อกับคนอื่นเพื่อที่จะทำให้เรากลับมาอยู่ด้วยกัน ผมไม่รู้หรอกว่าเหตุผลที่เขาทำแบบนั้นเพราะอะไร อาจจะเพราะเรตติ้งรายการหรืออะไรก็ช่างเถอะ แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีมากเลยล่ะ...
“นายกำลังทำให้ผมสับสนกับตัวเองนะทงเฮ...” เปิดดูรูปในมือถือแล้วก็เห็นรูปของทงเฮที่ผมเซฟเก็บเอาไว้
มันเริ่มจะมากขึ้นไปทุกวันจนผมกลัว...กลัวว่าจะถอนตัวไม่ขึ้น เพราะในเวลาไม่ช้าเราก็ต้องแยกย้ายกันไปคนละทางเหมือนกับคนแปลกหน้าที่ผ่านมาใช้ชีวิตด้วยกัน พอนึกไปถึงตอนนั้นแล้วจะเป็นยังไงนะ ตอนนั้นผมจะยังคงรู้สึกกับทงเฮแบบนี้อยู่ไหม มันจะมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่หรือเปล่า...หรือไม่...บางทีความรู้สึกนี้ก็อาจจะหายไปในเร็วๆ นี้ก็ได้
ถ้าเจอกันในงานสังคม...เราสองคนคงยิ้มให้กันแล้วกล่าวทักทายกันตามมารยาท ถามสารทุกข์สุกดิบระหว่างที่ไม่ได้เจอหน้ากัน...มันคงเป็นอย่างนั้น
.
.
อย่าพูดถึงเรื่องโทรมาเลยเพราะผ่านไปแล้วสามวันเขาก็ยังไม่ได้รับข้อความจากทงเฮสักฉบับเดียว ทงเฮคงลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาเคยปริปากขอให้โทรหาเขาบ้าง
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฮยอกแจมาจัดรายการวิทยุ แขกรับเชิญเป็นนักร้องหน้าใหม่ที่อายุน้อยกว่าพวกเขาเกือบสิบปี อีทึกบ่นอุบอิบตอนเอาอายุตัวเองไปเทียบกับไอดอลยุคปัจจุบัน ฮยอกแจได้แต่หัวเราะ วันนี้เขาสนุกไปกับการจัดรายการเพราะมีเค้กฉลองครบรอบคลื่นวิทยุที่เขาจัดมาเป็นเวลาห้าปี ถ่ายรูปกับแขกรับเชิญแล้วแบ่งเค้กให้สตาฟและแฟนๆ ที่อยู่ข้างนอก
“เซอร์ไพร์ส~”
ฮยอกแจสะดุ้งเมื่อถูกจี้เอวจากบุคคลปริศนา พอหันกลับไปก็พบกับใบหน้าหล่อๆ ของเพื่อนสนิทที่เป็นดาราดังในตอนนี้
“มาได้ไงเนี่ยซีวอน?”
“ฉันได้ยินมาว่าวันนี้เป็นวันครบรอบห้าปี ก็เลยซื้อนมสตอเบอรี่จากอังกฤษมาให้สองแพ็ค...จริงๆ แล้วมันเป็นของฝากน่ะ” ซีวอนหัวเราะ
“โอ้โห...ลาภปากเลยทีนี้ แล้วไหนล่ะของอิมพอร์ทจากอังกฤษ” ฮยอกแจพูดพร้อมกับชะเง้อหน้ามองแล้วก็ต้องหรี่ตามองคนตัวโตกว่าที่กำลังจะกินเค้กจากมือเขาด้วยสายตามีความหมาย
“อย่ามาเรียกเรตติ้ง แฟนคลับนายจะฆ่าฉันเอา” ฮยอกแจผลักไหล่ซีวอนออกพลางมองออกไปข้างนอกที่แฟนคลับกำลังกรีดร้องกันอยู่
“ไม่ดีเหรอ ใครๆ ก็อยากเป็นข่าวกับฉันทั้งนั้น ว่าแต่เค้กนี่อร่อยดีนะซื้อมาจากร้านไหนน่ะ?”
“ไม่รู้สิ ลองถามพี่อีทึกดู” ซีวอนรู้ว่าฮยอกแจเป็นคนลืมง่าย แค่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาร่างบางก็ลืมเรื่องที่อยากด่าไปก่อนหน้านี้แล้ว
“นมสตอเบอรี่อยู่บนรถจะให้แบกเข้ามาก็ยังไงอยู่”
“ฉันจะกลับแล้ว นายจะไปไหนต่อหรือเปล่า?”
“กะจะมาชวนไปนั่งดื่มด้วยกัน ซองมินไปรอที่ร้านแล้ว”
“เอาสิ นี่พี่อีทึก ไปด้วยกันไหม?”
“ไปไหนล่ะ” คนที่กำลังเก็บกระเป๋าหันมาถาม ฮยอกแจทำท่ายกแก้วดื่มอีทึกถึงได้เข้าใจความหมาย
“เดี๋ยวตามไปแล้วกัน ฉันขอคุยเรื่องงานก่อน”
“โอเค แล้วโทรมานะ” ฮยอกแจพูดก่อนจะเดินออกไปลานจอดรถกับซีวอน
“ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง ฉันเห็นว่านายเพิ่งเปิดกล้องละครเรื่องใหม่”
“ก็โอเคดีนะ ฉันชอบบทนี้ รั่วดี” ซีวอนหัวเราะพลางล้วงกระเป๋ากางเกง
“งานรัดตัวแบบนี้เอาเงินไปเก็บไว้ไหน เอามาแบ่งฉันบ้าง”
“มาเป็นแฟนฉันก่อนสิแล้วจะแบ่งให้ใช้” ซีวอนหันไปมองคนที่กำลังทำหน้าเอ๋อก่อนจะยักคิ้วให้
“ตลกละ ถ้าฉันเป็นแฟนนายจริงๆ นายหมดตัวแน่”
“ยอม~”
“ประสาท” ฮยอกแจส่ายหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ เพื่อนของเขาก็เป็นซะอย่างนี้แหละ ชอบพูดทีเล่นทีจริง บางทีเขาก็แยกแยะไม่ออกว่าอันไหนเล่นอันไหนจริงจัง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงเก็บคำพูดเหล่านี้ไปคิดแต่ตอนนี้...ไม่แล้วล่ะ
พอเดินมาถึงรถของซีวอนเขาทั้งคู่ก็หยุดยืนอยู่ตรงนั้น ซีวอนวางมือลงบนหัวอีกฝ่ายพร้อมกับขยี้เบาๆ
“หน้าคล้ำลงไปเยอะนะ นอนดึกทุกวันก็หัดดูแลตัวเองบ้าง”
“ก็อยากดูแลหรอกแต่พอถึงห้องทีไรตามันก็จะปิดทุกที มีปัญญาคลานเข้าไปอาบน้ำก็ถือว่าบุญแล้ว” ฮยอกแจแกะมืออีกฝ่ายออกแล้วทำหน้ามึน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัวเรื่องที่ตัวเองโทรมลงทุกวันๆ แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะใครล่ะ...
“เพราะรายการนั่นเลยทำให้นายเหนื่อยขึ้นกว่าเดิมล่ะสิ ไหนจะต้องคอยเกร็งตลอดเวลาเพราะมีกล้องจับภาพอยู่ ไหนจะต้องทนเป็นรูมเมทกับไอ้เบื้อกนั่นอีก” ซีวอนจำได้ ตอนเป็นรูมเมทกับทงเฮตอนอยู่ไต้หวันนี่แทบจะบ้าตาย หมอนั่นทั้งกวนประสาท เป็นตัวทำห้องรกอีกต่างหาก น่ารำคาญเป็นที่สุด
“ไม่หรอกน่า ก็สนุกดีออก”
“สนุกตรงไหนกัน ตรงที่มีอีทงเฮน่ะนะ?”
“อื้อ...เอ๊ยไม่ใช่!” ฮยอกแจรีบยกมือปฏิเสธในขณะที่ซีวอนกำลังหรี่ตามองเขา
“อย่าบอกนะว่านายกำลัง...”
“อ...อะไร?” ฮยอกแจตอบตะกุกตะกักในขณะที่ซีวอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เป็นเชิงจับผิด
“กำลังชอบหมอนั่น?”
“คัท!!”
ทั้งคู่ผละตัวออกจากกันแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงที่มาพร้อมกับพัดพลาสติกที่กั้นกลางระหว่างใบหน้าของเขากับซีวอนเอาไว้ ฮยอกแจเบิกตากว้างเมื่อคนๆ นั้นคือ...อีทงเฮ...
“...ท...ทงเฮ? มาได้ไงเนี่ย?”
“ถ้ามาช้ากว่านี้ไอ้โย่งนี่คงจูบยอโบไปแล้วน่ะสิ” พูดพร้อมกับเหล่มองคนตัวสูงกว่าที่ยืนทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ไม่แน่อาจจะมากกว่าจูบก็ได้นะ” พูดพร้อมกับมองไอ้เตี้ยที่ยืนมองคาดโทษเขาอยู่ ชอบนักล่ะเวลาเห็นหมอนี่ไม่พอใจ
“แล้วนี่จะไปไหน”
“ดูทำเสียง...อย่างกับสามีมาตามภรรยากลับบ้าน ไม่ไหวเลยนะทงเฮ” ซีวอนพูดพลางส่ายหน้าเอือม
“ก็ใช่ไง สามีมารับภรรยากลับบ้าน คนนอกอย่างนายก็กลับไปได้ละ ชิ้วๆ” ทงเฮคว้าข้อมือฮยอกแจให้มายืนอยู่ข้างๆ เขาพร้อมกับใช้พัดพลาสติกรูปหน้าตัวเองโบกไล่อีกฝ่าย
“โอ้โห...ตั้งแต่ได้เป็นพระเอกก็แสดงสมจริงขึ้นเยอะเลยนะ น่าดีใจแทนพีดีรายการนี้จริงๆ”
“หมายความว่าไง”
“คิดเอาเองสิ...ว่าแต่ฮยอกแจเราจะไปกันเลยไหม?” ซีวอนยิ้มให้กับฮยอกแจที่กำลังยืนมองเขาทั้งคู่อยู่
“ไปไม่ได้”
“อะไรของนายครับอีทงเฮ” ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งประชดประชัน
“ฉันมารับยอโบกลับบ้าน นายอยากไปก็ไปคนเดียวนะ” พูดพร้อมกับจับมือฮยอกแจมาคล้องแขนตัวเองไว้ ร่างบางก้มลงมองมือตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มกว้าง
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?” ฮยอกแจถามแล้วพยายามแกะมือหนาออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“เมื่อกี้ ลงเครื่องปุ๊ปก็มาที่นี่เลย”
“แล้วทำไมไม่บอกผมก่อน”
“ถ้าผมบอก ผมก็ไม่รู้สิว่ายอโบทำอะไรลับหลังผมบ้าง” ชำเลืองมองอีกคนที่ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ ซีวอนยืนกอดอกพลางเบือหน้าหนีไปอีกทางแล้วถอนหายใจ
“กินอะไรมาหรือยัง”
“ยัง หิวมากๆ เลยด้วย” ทงเฮลูบท้องตัวเองพร้อมกับทำหน้าออดอ้อน
“งั้น...”
“กลับบ้านกันนะ! ผมมีอะไรจะเล่าให้ยอโบฟังเยอะแยะเลย” ทงเฮทำตาปริบๆ พอฮยอกแจได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่คิดว่าต้องรีบกลับไปทำอะไรให้อีกฝ่ายกิน
“ซีวอน...ขอโทษนะ”
“โอเค” ซีวอนยักไหล่ สีหน้าเขาดูไม่พอใจสักเท่าไหร่แต่นั่นก็เรียกรอยยิ้มจากคนเจ้าเล่ห์ได้เป็นอย่างดี ฮยอกแจเม้มริมฝีปากขณะมองเพื่อนสนิทที่โน้มตัวเข้าไปยกอะไรบางอย่างในรถออกมา
“เอานี่ไป อย่าให้ตกพื้นล่ะของมันแพง” วางนมสตอเบอรี่สองแพ็คใหญ่ใส่มือทงเฮจนแทบทรุดเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างหนาเบิกตากว้างพลางมองของในมือตัวเอง
“นี่อะไร”
“ของฝากฉันให้ฮยอกแจ อ้อ...แล้วก็อย่าคิดที่จะดื่มแม้แต่กล่องเดียวล่ะ” ซีวอนชี้หน้าอีกฝ่าย ทงเฮเบะปากทำหน้ากวนประสาทแล้วก้มลงมองของในมืออีกครั้ง
“ฉันก็มีของฝากให้ยอโบเหมือนกัน ดูมีราคากว่าของนายเยอะ”
“หืม? ของมีราคาที่ว่านั่นคืออะไรเหรอ ขอชมเป็นบุญตาหน่อยสิ?”
“ไม่บอก...ฉันจะเก็บไว้อวดยอโบตอนอยู่สองต่อสอง -.-”
“โธ่...ไม่ได้ซื้อมาก็พูดมาเถอะ ทำเป็นเก๊ก...” ซีวอนแค่นหัวเราะ
“มีแน่! ยอโบอ่า...กลับกันเถอะนะ นะๆๆ” หันไปออดอ้อนคุณภรรยาพร้อมกับทำตาปริบๆ ฮยอกแจมองหน้าซีวอนแล้วยิ้มแห้งๆ เป็นเชิงขอโทษอีกครั้ง
“งั้นฝากบอกซองมินกับพี่ทึกด้วยนะ”
“อืม”
“อย่าน้อยใจสิ”
“ถ้าฉันน้อยใจแล้วนายจะง้อเหรอ?”
“ไม่ให้ง้อ” ฮยอกแจยังไม่ทันตอบกลับไปตัวป่วนก็แทรกขึ้นมาก่อน ทงเฮกลอกตาใส่จนร่างสูงไม่อยากทนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
กลัวได้ถีบมันน่ะครับ - -
“โอเค งั้นไว้เจอกัน” ซีวอนหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้เตี้ยที่ยืนทำหน้ากวนประสาทเขาก่อนจะขึ้นรถไป
หลังจากรถออดี้ R8 ราคาแพงหูฉีกหายลับสายตาไปแล้วทงเฮก็ก้มลงวางของลงบนพื้นพร้อมกับสะบัดมือไล่อาการเจ็บปวด
“โอย...หนักชะมัด ข้างในนี้มันมีอะไรกันนะ?” ทงเฮบ่นอุบอิบก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นโดยที่ไม่สนใจเลยว่าตอนนี้กำลังมีแฟนคลับกำลังถ่ายคลิปถ่ายรูปเขาทั้งคู่อยู่
นั่นสินะ...ป่านนี้แฟนคลับเหล่านั้นคงถ่ายรูปสามเส้าเมื่อกี้ไปลงในโซเชี่ยลหมดแล้ว - -
“แล้วทำไมไม่วางลงตั้งแต่แรกเล่า”
“ถ้าวางลงซีวอนมันก็หัวเราะเยาะผมน่ะสิ จริงๆ แล้วผมแข็งแรงมากนะ แต่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาเข้าฟิตเนสก็เท่านั้นแหละ” ทั้งพูดทั้งนวดข้อมือตัวเอง
“จะโชว์พาวก็บอกมาเถอะ”
“ผมน่ะนะโชว์พาว! ผมไม่ต้องโชว์ทุกคนก็เห็นอยู่แล้ว! ดูยอโบสิ ไม่เคยสนใจที่ผมบอกเอาไว้ก่อนไปญี่ปุ่นเลยสักนิด บอกว่าห้ามๆ คุยกับหมอนั่นก็ไม่ฟัง” ทงเฮเลิกคิ้วขึ้นแล้วเถียงกับอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นายก็ไม่โทรหาผมเหมือนกันแหละ”
“มันไม่เหมือนกันนี่ ที่ผมไม่โทรเพราะอยากให้ยอโบคิดถึงผมต่างหาก”
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่เหมือน! หึ! เอานี่ไปทิ้งเลยนะ” พอเถียงไม่สู้ก็เริ่มพาล ทงเฮเอาเท้าเขี่ยๆ แพ็คนมสตอเบอรี่ที่วางอยู่บนพื้นและนั่นทำให้ฮยอกแจอ้าปากค้าง
“โอ๊ย! เจ็บนะยอโบ!” ทงเฮขมวดคิ้ว ยู่ปากมองเมื่อถูกอีกฝ่ายฟาดแขนเข้าให้
“นิสัยไม่ดี! นั่นของแพงนะ!”
“ยอโบนั่นแหละนิสัยไม่ดี ดื้อ!”
“- -+”
ทั้งคู่นั่งจ้องหน้ากันและกันเหมือนคนจะกินเลือดกินเนื้ออยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่มีใครยอมลดละ พอเห็นทงเฮทำนิสัยเหมือนเด็กก็อดไม่ได้ที่จะฟาดแรงๆ สักที และยิ่งถูกตีทงเฮก็ส่งเสียงร้องโอดครวญดังขึ้นเรื่อยๆ นั่นเรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าแฟนคลับที่ยืนถ่ายรูปถ่ายคลิปอยู่แถวนั้น
แต่ช่างเถอะ...
ยังไงทงเฮก็กลับมาหาผมเป็นคนแรก...เพราะฉะนั้นจะไม่โกรธเขาก็ได้
TALK
ห่างหายไปนาน ช่วงนี้เขียนอะไรไม่ออกเลย
ความคิดเห็น