คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตำราบทที่ 7 : พลาดแล้ว...
ใจของคนเราไม่ใช่ก้อนหินสักหน่อย
มันยังคงรู้สึกรู้สากับสิ่งรอบตัวอยู่เสมอนั่นแหละ...
นัยน์ตาคมจดจ้องอยู่กับตัวเลขสีแดงที่บ่งบอกชั้นของลิฟท์ ร่างสูงยืนกอดอกพลางเอนหลังพิงผนังก่อนจะหันไปส่องกระจกด้านข้าง จัดเผ้าผมให้เข้าที่ กระตุกยิ้มพอใจเมื่อเห็นว่าตัวเองยังคงดูดีแม้ว่ากำลังอยู่ในสภาพชุดนอนแบบนี้
ในเมื่อเพื่อนรักติดสัตว์คนดีอย่างเขาก็ต้องให้เวลาเพื่อนสักหน่อย เดินทอดน่องจิบกาแฟร้อนสักสี่สิบนาทีคงไม่เร็วจนเกินไปเพราะอย่างไอ้ทงเฮอย่างเก่งครึ่งชั่วโมงก็หรูแล้ว เล้าโลมไปสักยี่สิบห้านาทีอีกห้านาทีที่เหลือก็... (หัวเราะพอใจ)
ติ๊ง!
ประตูลิฟท์เปิดออกพร้อมกับใครอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า คิบอมสะดุ้งเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วมอง เมื่อเห็นร่างบางยืนถือแก้วกาแฟร้อนไว้ในมือทั้งสองข้างพร้อมกับสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม...
คงไม่ได้คิดพิเรนทร์...
เอาไข่ต้มใส่เข้าไปในแก้วกาแฟนั่นหรอกนะ...
“คิบอม~ ดื่มกาแฟมั้ย~”
.
.
ริมระเบียงที่เงียบสงบ กระแสลมหนาวพัดชวนให้เหงาซ้ำยิ่งกว่าเดิมถึงแม้ว่าจะมีใครอีกคนยืนอยู่ข้างๆ ก็ตาม ใบหน้าคมหันไปมองร่างบางที่ยืนผ่อนลมหายใจออกคลายอาการหนาวเย็น ริมฝีปากอิ่มที่ค่อยๆ จิบกาแฟอย่างระมัดระวัง ฮยอกแจคงประหม่าไม่น้อยเวลาอยู่กับเขาและดูสภาพแล้วคงไปแอบสืบมาอย่างดีว่าเขาชอบอะไร
“ไม่ง่วงเหรอครับ?” ถามตามมารยาทเพราะเห็นอีกฝ่ายอ้าปากหาวแล้วหาวอีก ง่วงแล้วยังจะฝืน...
“ง่วงสิแต่ก็อยากคุยกับคิบอมนี่นา” ตอบตรงไปตรงมาจนอดยิ้มไม่ได้ คิบอมหัวเราะเบาๆ ในลำคอพลางจิบกาแฟร้อนคลายหนาว
แค่คิดว่าการลงมาเดินเล่นคนเดียวมันก็ทำให้เซ็งเป็นทุนอยู่แล้วแต่พอมีอีกคนมาเดินเล่นด้วยนอกเสียจากไม่ชวนคุย ไม่เอนเตอเทรนด์แล้วหนำซ้ำยังทำให้ง่วงมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวอีก ปกติถ้ามีใครเข้าหาเขาแน่นอนว่าคน ๆ นั้นต้องขุดไม้ตายออกมาใช้พิชิตใจเขาทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นมารยาร้อยเล่มเกวียน ชวนคุยสัพเพเหระแต่ที่แน่ๆ คงไม่มายืนเกร็งถามคำตอบคำแบบนี้
วินาทีนี้กาแฟก็ไม่ได้ช่วยอะไรคิมคิบอมแล้วล่ะครับ...
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า มองดวงดาวนับร้อยพันในคืนเหงา นัยน์ตาเรียวจ้องมองคนข้างๆ ที่ฉายแววตาเศร้าหมองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวเช่นกัน
“คิบอมชอบดาวเหรอ”
“เปล่าครับ ผมแทบไม่รู้สึกอะไรกับมันเลยด้วยซ้ำ” ตอบตามที่คิดก็ไม่รู้ทำไมถึงบอกไปแบบนั้น ทั้งที่ปกติเขามักจะปิดกั้นตัวเอง ไม่มีทางให้ใครรับรู้จุดอ่อนได้เด็ดขาด
“คิบอมดูเศร้าๆ คิดถึงบ้านเหรอ~”
“.....................”
คิดถึงบ้านเหรอ?
บ้านแบบนั้นใครจะไปคิดถึงกัน?
“พี่ก็คิดถึงบ้านเหมือนกัน คิดถึงช็อคโกด้วยไม่รู้ป่านนี้มันจะอยู่ยังไงเพราะพี่โซราน่ะชอบเอามันไปขังไว้ในกรงตอนที่พี่ไม่อยู่” ร่างสูงหันไปมองคนข้างๆ ที่เอาแต่พูดเป็นต่อยหอย คงลืมไปแล้วสิว่าเมื่อกี้ตัวเองเกร็งแค่ไหนตอนยืนอยู่ข้างๆ เขา
“คิบอมเลี้ยงหมารึเปล่า”
“ไม่ครับ ผมไม่ชอบหมา”
“อ๋า...ไหงงั้นล่ะหมาออกจะน่ารักนะ”
“ผมไม่ชอบ มันเห่าเสียงดังน่ารำคาญ”
“มันก็จริงอยู่แต่เวลามันอ้อนน่ะน่ารักจะตาย อีกอย่างนะ ถ้าเราสอนมันดี ๆ มันก็ไม่เห่าหรอก”
“ผมสอนมันไม่ได้หรอกครับ” ร่างสูงอมยิ้มพลางมองเข้าไปยังนัยน์ตาของอีกฝ่าย
แปลก...
จู่ ๆ อีฮยอกแจก็ดูน่ารักในสายตาเขาขึ้นมาซะดื้อ ๆ
“ของแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไปสิ เลี้ยงหมาก็เหมือนเลี้ยงเด็กทารกนั่นแหละ ตอนแรกมันก็ฟังเราพูดไม่รู้เรื่อง แต่เดี๋ยวนี้นะท่าแพลงกิ้ง แกล้งตาย เดินสองขาก็ยังได้เลย!”
“ฮ่าๆ”
“เรานอนด้วยกันทุกวัน เวลาตื่นนะมันชอบเข้ามาตะกุยหัวพี่จนยุ่งไปหมด”
“ครั้งหนึ่งมันเคยอึใส่หมอนด้วยล่ะ ดีนะพี่หันไปเห็นก่อนไม่งั้นคงนอนทับอึมันไปแล้วแน่ๆ” พูดพร้อมกับทำท่าประกอบ คิบอมหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว ฮยอกแจหยุดชะงักเมื่อท่าทีเห็นคนตรงหน้า ริมฝีปากบางค่อยๆ คลี่ยิ้มออกก่อนจะหัวเราะตาม
คนอะไร...เล่าเรื่องน่าอายให้คนที่ชอบฟังได้หน้าตาเฉยแบบนี้เนี่ย...
“พี่ฮยอกแจ”
“อื้อ”
ร่างสูงหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายสบตาจริงจังหวังจับผิดเล็กน้อยเชื่อกันว่าถ้าเกิดใครโกหกหรือเสแสร้งแล้วล่ะก็ถ้าสบตากันนานๆ ก็คงรู้ ฮยอกแจมองตาปริบๆ รอฟังอีกคนพูด เริ่มหายใจติดขัดจมูกฟึดฟัดเพราะลมหนาว
“พี่ชอบผมเหรอ?”
ฮุคหมัดตรงไปแบบไม่ต้องอ้อมค้อม จริงๆ แล้วจะเล่นกับความรู้สึกฮยอกแจต่อไปก็ได้แต่เขาก็แค่อยากรู้ว่าคนตรงหน้าจะตอบว่ายังไงก็เท่านั้น
“โอ๊ะ! รู้ได้ไงอ่ะ! (0_0)”
“...................”
มีแต่ควายที่สานกระสอบแถวชานเมืองเท่านั้นล่ะครับที่ไม่รู้น่ะ...
“ฮื่อ...เขินจังโดนจับได้แล้ว (_///////_)” ยืนบิดตัวไปมาราวกับอิสตรีก็ไม่ปาน คิบอมหันหน้าไปอีกทางอยากกุมขมับให้หายกลุ้ม นี่เขากำลังทำบ้าอะไรกับคนๆ นี้อยู่นะ
“ขนาดไม่ได้บอกใครเลยนะนอกจากทงเฮ คิบอมดูออกด้วยอ่ะเก่งจังเลย...อุ๊บ!!” ยกมือขึ้นปิดปากจนแก้วกาแฟตกลงพื้น คิบอมผละตัวออกตามสัญชาติญาณ ถ้าเมื่อกี้ช้าไปนิดเดียวนะ...
“...................”
รู้ไหมครับว่ากาแฟที่ถืออยู่มันร้อน...และถ้าเกิดมันลวกเท้าผมขึ้นมา...
“มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคิบอม...คือ...ทงเฮก็ไม่รู้เรื่องนี้หรอก...ไม่รู้เลย...ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยสักนิดเดียว...ทงเฮไม่เคยช่วยพี่จีบคิบอมเลยสักครั้งเดียว จริงๆ นะ”
หมด – เปลือก
“อ่า...อย่างนั้นเหรอครับ...อื้ม...ไอ้ทงเฮมันไม่เกี่ยว”
“ใช่ๆๆ ทงเฮไม่เกี่ยวเลย”
พอเห็นคิบอมเงียบไปฮยอกแจก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เลิ่กลั่กจนอยากจะโทรหาทงเฮซะเดี๋ยวนี้ ใครก็ได้ช่วยอีฮยอกแจที อีฮยอกแจโดนจับได้แล้ว! อ๊ากกกกกกกกก!!! T[]T
ต้องหาเรื่องชวนคุยสินะ...ใช่!
“กาแฟหกหมดแล้วแฮะ...” พึมพำกับตัวเองพลางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเช็คสถานการณ์
ร่างสูงนึกขำกับความซื่อบื้อของรุ่นพี่ตัวบางคนนี้ ในตอนแรกก็หาความน่ารักของฮยอกแจไม่เจอหรอก...ความน่ารักของอีฮยอกแจน่ะเหรอ...
ก็คือความซื่อบื้อไงล่ะครับ...
“แล้วจะทำยังไง?”
“เอ๋? จะทำยังไง? หมายถึงกาแฟที่ตกลงพื้นน่ะเหรอ”
“.....................”
คือ...ไม่ใช่เรื่องนั้นอ่ะครับ... - -
“เดี๋ยวไปยืมไม้ถูพื้นเค้ามาก็คงได้มั้ง...แต่ถ้าคิบอมรีบพี่จะยอมเป็นคนไม่ดีชิ่งหนีทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ได้นะ ._.”
อยากระเบิดหัวเราะดังๆ สักทีถ้าไม่แคร์อิมเมจตัวเอง นี่อีฮยอกแจ...แบบพี่เนี่ย...แถวบ้านผมเรียก ‘ตลกแดก’ แล้วนะครับ...
“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น”
“อ้าว...แล้วหมายถึงเรื่องไหนล่ะ” ริมฝีปากแดงฉ่ำยู่ลงเล็กน้อยราวกับเด็ก แย่แล้ว...อีฮยอกแจอันตรายกว่าที่คิด
“ผมหมายถึงว่า...ถ้าพี่ชอบผมน่ะ”
“อื้อ”
“งั้นเรา...”
“.......................”
“มาลองคบกันดูไหม?”
.
.
เสียงกุกกักดังขึ้นเป็นระยะเมื่อคนสองคนหิ้วปีกกันเดินมาตามทางเดินที่เงียบสงบ เซซ้ายเซขวาไร้การทรงตัวเพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มไปไม่รู้เท่าไหร่ อาจารย์หนุ่มหน้าหวานในสายตาคิมฮีชอลบัดนี้ยิ่งหวานเยิ้มกว่าเดิมเป็นร้อยล้านเท่าเมื่ออยู่ในสภาพลำยองเมาปลิ้นแบบนี้ (คุคุ)
“อาจารย์จองซู...ไหวรึเปล่าครับ” กระซิบถามคนที่เริ่มเมาไม่ได้สติเบาๆ ทั้งที่ริมฝีปากคลี่ออกจะฉีกถึงใบหู เจ้าชายกบโดนกูแน่ครับคืนนี้ คิมฮีชอลฟิตมาดีพร้อมลงสนามเต็มที่
“อือ...ร้อน...”
เหยดดด...ร้อนซะด้วย...โอเคครับเจ้าชายกบ...เดี๋ยวผมจะช่วยคุณเองแต่จะช่วยทำให้หายร้อนหรือว่าร้อนยิ่งขึ้นก็ไม่รู้นะ (ชอบ)
ร่างโปร่งถูกทิ้งลงบนเตียงนุ่มสีขาวทันทีที่ถึงห้องพัก (ของคิมฮีชอล) ร่างบางกระตุกยิ้มมุมปากมองอีกฝ่ายที่กำลังปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ดไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องที่แอบมีซิกแพ็คนิดๆ หน่อยๆ อื้อหือ...เคะสมัยนี้เค้าชอบมีซิกแพ็คกันเหรอวะครับ...
พอลูบหน้าท้องตัวเองแล้วก็รู้สึกห่อเหี่ยวชอบกล...นอกจากจะไม่เคยมีหกห่อแล้วครั้งหนึ่งยังเคยมีไขมันด้วย OTL
แต่ยังไงก็ตาม...แผนเผด็จศึกอาจารย์จองซูจะเริ่มต้นแล้ว ณ บัดนี้!
เดินผิวปากไปเปิดตู้เย็นกะจะเปิดน้ำดื่มแก้กระหายสักหน่อย เมื่อกี้ใช้แรงเยอะกว่าจะลากเจ้าชายกบมาถึงรังรักได้แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อ...
เมื่อ...
มือ...ปริศนา...สวมกอดเข้าที่เอวของเขา =[]=
“หือ...” ฮีชอลขมวดคิ้วพลางเอี้ยวตัวหันกลับไปมองเผยให้เห็นร่างโปร่งที่ยืนกอดเขาจากทางด้านหลังด้วยสายตาหวานเยิ้มภายใต้แว่นกรอบหนานั่น ฮีชอลเลิกคิ้วมองพลางอ้าปากหวอเมื่อมือที่กอดเอวเขาก่อนหน้านี้มันค่อยๆ เลื่อนลงไปถึงเป้าของเขา!!
จอร์ช!!! เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าชายกบของกู!!!
“ฮะ...เฮ้...อาจารย์จองซูครับ...เอ่อ...” พยายามเจรจาศึก บางทีเจ้าชายกบอาจจะหิวน้ำ คือผมเคยเจอไง เพื่อนผมตอนเมาแม่งชอบทำตัวเป็นลูกแมว มาอ้อน(ตีน)งั้นงี้สารพัด อาจารย์จองซูอาจจะเป็นพวกประเภทนั้นก็ได้
“ครับ...” กระซิบเสียงแหบพร่าจนขนลุก เยดเข้...เกิดมาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าอาจารย์จองซูจะมีมุมนี้กับเขาด้วย เอาวะ...แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ
“หิวน้ำเหรอครับ...” มองหวาดๆ ไม่รู้ว่าตัวเขาโดนดันติดผนังไปตั้งแต่เมื่อไหร่...ไม่ใช่ละ...สถานการณ์มันไม่ใช่ละ...
“ครับ...ผมหิว...” นิ้วเรียวไล้ไปตามกลีบปากของคนที่ประกาศกร้าวมาตลอดว่าตัวเองโคตรเมะ...
“นี่ไงครับน้ำ...” ฮีชอลว่าพลางยกขวดน้ำขึ้นมาแต่ก็ถูกปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ใบหน้าเรียวของอาจารย์หนุ่มเลื่อนเข้ามาใกล้จนหัวใจของครูสอนพละเต้นเร็วแรงขึ้นเรื่อยๆ แว่นกรอบหนาถูกถอดออกพร้อมกับริมฝีปากที่กระตุกยิ้มชั่วร้าย
WARNING...
“ผมอยากกิน...คุณ”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
มันไม่ใช่แบบนี้เซ๊!!!!!!!!!!!!!!!! T[]T
.
.
เรียวขาเดินมาตามพื้นพรมจนหยุดถึงหน้าประตูห้อง ฮยอกแจยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตากับ ‘คนรัก’ ที่พึ่งคบกันไปสดๆ ร้อนๆ เขาเอาแต่เงียบมาตลอดทั้งทางตั้งแต่ตอบตกลงคบกับคิมคิบอมไป...ให้ตายเถอะ...นี่เขาฝันไปรึเปล่านะ -////-
“ห่มผ้าหนาๆ ด้วยนะครับรู้ไหม?”
ฮยอกแจพยักหน้าหงึกพลางช้อนตามองคนรักรูปหล่อที่ใครเห็นเป็นต้องอิจฉาเขาแน่ๆ
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคิบอมจะขอเขาคบจริงๆ นี่สินะ เหมือนในการ์ตูนตาหวานไม่มีผิด ที่ว่าพระเอกฮ๊อตๆ ต้องมาตกหลุมรักนางเอกที่ดูธรรมดาผิดมนุษย์มนาอย่างเขา รู้สึกอิจฉาตัวเองเบาๆ ที่ได้คบกับคิบอม ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรมา อีฮยอกแจ...นายนี่มันโคตรเฮ็ง >/////<
“คิ...คิบอมก็ด้วยนะ...”
“ผมแข็งแรงน่า...” พูดพร้อมกับลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ ถ้าบอกว่าพรุ่งนี้จะไม่สระผมเหาจะขึ้นหัวอีฮยอกแจผู้นี้มั้ยครับ -////-
“โอเค งั้น...ฝันดีนะ” ยิ้มให้กับคุณแฟนไปทีนึง เกร็งหน้าสุดฤทธิ์ก่อนจะหันไปเคาะประตูเรียกรูมเมทจำเป็น
“ก๊อกๆๆ ชางมิน~ เปิดประตูให้หน่อย~” เคาะประตูพร้อมกับหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับคุณแฟนที่ยังคงสตีลยืนอยู่ตรงนั้น
จะใส่ซาวด์เพิ่มเพื่อ... (กุมขมับ)
“ชางมินเป็นเมทน่ะ แหะๆ”
“ครับ~”
ยอมรับโดยสดุดีว่าที่มายืนตรงนี้ไม่ใช่เพราะว่าตกหลุมรักอีฮยอกแจเข้าจริงๆ ก็แค่หาอะไรทำแก้เซ็ง แล้วที่หลุดปากขอคบไปยอมรับว่าพลั้งปาก อารมณ์เหมือนผีผลักน่ะครับ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...คบกันสักสามสี่วันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
10 นาทีผ่านไป...
“ชางมิน...... -O-”
โอ เพ่น เดอะ ดรอว์ พึลีสซึ T[]T
“ชางมิน…!!” ตะโกนเบาๆ กลัวว่าห้องข้างๆ เขาจะเปิดประตูออกมาด่าแม่ หวังให้มันลอดตาแมวเข้าไปข้างในบ้าง คิบอมนั่งลงยองๆ เมื่อรู้สึกเมื่อยขา
หวังว่าอีฮยอกแจคงไม่ได้แผนสูงหรอกนะ...
“แหะๆ”
“เขาอาจจะหลับไปแล้วก็ได้นะครับ”
“อ๋า...แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ._ .”
คิบอมถอนหายใจเบาๆ อีฮยอกแจเกือบเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกหลังจากคิมคิบอมขอคบถ้าไม่เจอเรื่องนี้เข้า พยายามคิดในแง่ดีกว่าอีฮยอกแจคงไม่ได้จงใจทำแผนนี้ขึ้นมาเพื่อ...
.
.
“คืนนี้รบกวนด้วยน้า~”
ทงเฮอ้าปากหวอเมื่อเห็นพี่ชายข้างบ้านมายืนทำตาตี่อยู่ข้างๆ คิมคิบอมหน้าประตูห้องเขา ร่างบางเดินเข้าไปในห้องตามหลังคุณแฟนก่อนจะหันกลับไปทำท่าระริกระรี้ใส่อีทงเฮ เห็นแล้วคันตีนพิลึกครับ
“มาทำไม?”
“พี่ฮยอกแจเค้าไม่ได้เอาคีย์การ์ดออกมาน่ะดูเหมือนว่ารูมเมทเค้าจะหลับไปแล้ว”
“ไอ้เหี้ยซีวอนอ่ะนะ”
“เปล่าๆ ซีวอนไปนอนกับคยูฮยอนแล้วล่ะ” ฮยอกแจยกมือโบกปฏิเสธทันที ไม่ใช่นะจริงๆ แล้วคืนนี้ต้องนอนกับชางมินต่างหาก
“แล้วยังไง...มีเตียงอยู่สองเตียงแถมเล็กเท่าหน้าอกมิลล่าโจโววิชซ์” ทงเฮว่าพลางเดินไปใส่เสื้อหลังจากเสร็จกิจกรรมใต้ร่มไปไม่นาน คิบอมแม่งกะเวลาเป๊ะ...ผู้หญิงพึ่งเดินออกไปเมื่อห้านาทีที่แล้วนี่เอง
“งั้นเดี๋ยวผมนอนพื้น พี่ฮยอกแจนอนบนเตียงผมแล้วกัน” คิบอมแสดงความแมนให้เห็นก่อนจะเดินไปหยิบหมอนแต่ก็ถูกร่างบางแย่งหมอนไว้ซะก่อน
“ไม่ได้ๆ จะนอนพื้นได้ยังไงกัน คิบอมนอนเตียงเดิมน่ะดีแล้ว” พูดพร้อมกับกดไหล่ร่างสูงให้นั่งลงขอบเตียง นัยน์ตาคมจ้องมองดวงหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจ จะนอนพื้นเองงั้นเหรอ?
“ฉันไม่นอนพื้นนะ ปวดหลังตายห่า” ทงเฮมองพี่ชายข้างบ้านหวาดๆ ที่จู่ๆ ก็ส่งสายตามาอย่างยากที่จะคาดเดา
“ก็ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อยนี่” ฮยอกแจพูดพร้อมกับเดินกอดหมอนไปหยุดยืนข้างๆ ทงเฮ
“เพราะเราสองคน...จะนอนด้วยกัน”
“ห๊า!” <- ทงเฮ
“....................” <- คิบอม
“ห๊าอะไรกันเล่า เราเป็นพี่น้องกันนอนด้วยกันไม่เห็นจะแปลกเลย”
ไม่แปลกมะเขืออะไรล่ะครับ มันโคตรแปลกเลยล่ะ นี่เราสองคนอายุเท่าไหร่กันแล้ว อีกอย่างนะ อีทงเฮก็ไม่ได้จิตใจบริสุทธิ์ขนาดที่ว่าจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเวลานอนบนเตียงแคบๆ กับพี่ - -
“จะดีเหรอครับพี่ฮยอกแจ?”
“ดีซี่~ เนอะแก”
“ไม่ -_-”
“ถ้าแกให้ฉันนอนด้วยคืนนี้ ฉันจะซื้อพวงกุญแจเฟอร์นันโด้ ตอเรสให้ ของนำเข้าจากอังกฤษเชียวนะ ราคานี่ไม่ต้องพูดถึง ต่อให้แกเป่ายางแข่งกับเด็กผู้ชายนับร้อยคนก็เอาไปแลกซื้อไม่ได้” กระซิบข้างหูทงเฮเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคนแต่คิมคิบอมก็ไม่ได้มีเขางอกออกมาจากหัวพอที่จะไม่ระแคะระคายใจอะไรเลย ทงเฮกุมขมับนึกอยากจะครายอิ้งบีคอสออฟอีฮยอกแจ - -
ถ้าเกิดอะไรขึ้นคืนนี้...ก็อย่ามาโทษฉันแล้วกันนะอีฮยอกแจ!
Talk
หายไปนานจนชาวบ้านเค้าลืมไปหมดแล้วว่าเราเคยเขียนฟิค
. _.
ตอนนี้สั้นๆ ไม่ใช่อะไรหรอก
กระแดะเสือกบนฟิคเรื่องนี้ไว้ 15 ตอนไง แล้วพล๊อตมันก็ไม่ได้ยาวอะไรเลย
ใครคิดถึงเราบ้าง เมนท์แสดงตัวหน่อยเร๊วววววววว ~
ความคิดเห็น