[Fic] HaeEun ft.WonKyu | Friend's "แฟนเพื่อน"

ลำดับตอนที่ #6 : Friend's V - 눈물 (Tears)

โกรธคือโง่..โมโหคือบ้า..

ในตอนนี้อีทงเฮกำลังเป็นคนคนโง่และบ้า..เพราะอีฮยอกแจคนเดียว

ร่างโปร่งไล่ติดกระดุมเสื้อที่หลุดลุ่ยออกมาท่ามกลางความเงียบทีละเม็ด ใครอีกคนเองก็เช่นกัน..หากแต่ทั้งคู่ดูห่างเหินต่างจากในทีแรก ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรขึ้นมานิ้วเรียวกดส่งข้อความหาใครบางคนหลังจากทำเรื่องบ้าๆ ลงไป ระหว่างรอใครอีกคนจัดการเสื้อผ้าตัวเองที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน เหตุผลที่ทำลงไปทุกอย่างมันดูเหมือนคนโง่..แต่ถึงอย่างนั้นก็เลือกที่จะทำ

ไหนๆ ร่างกายนี้มันก็สกปรกอยู่แล้วนี่..

ร่างสูงตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดเมื่อนึกถึงหน้าใครอีกคนตอนสบตากับเขา..ใช่..เมื่อกี้เขาเห็นโจคยูฮยอนยืนมองเขากอดอีฮยอกแจอยู่ตรงหน้าประตู..

นัยน์ตาของเด็กหนุ่มว่างเปล่า หากแต่ทั้งคู่ยังสบตากันอยู่อย่างนั้นถึงแม้ว่าร่างกายของเขายังคงกอดรัดใครอีกคนเอาไว้..แต่ถึงอย่างนั้น..ก็ไม่ได้หยุดการกระทำ

เพียงชั่วครู่เท่านั้น..เด็กหนุ่มที่เขาคิดว่าเย็นชาไร้อารมณ์คนนั้นก็หายลับไป ถึงแม้คนในอ้อมกอดจะส่งเสียงครางอยู่ใกล้หูหากแต่ภาพของใครอีกคนกลับติดตา..

กลัวเด็กคนนั้นปากโป้งเหรอ..เปล่า..ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก..

ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน..ว่านัยน์ตาคู่นั้นมันมีอะไร ทำไมเขาถึงได้ลบภาพเหล่านั้นไปไม่ได้

.

.

ฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดมาอย่างเร่งรีบทั้งที่เป้าหมายอยู่ที่ชั้นห้า ทั้งที่ลิฟท์จอดอยู่ที่ชั้นหนึ่งแท้ๆ แต่ไอ้ตู้สี่เหลี่ยมนั่นมันวิ่งช้าเกินไปสำหรับคนอารมณ์ร้อนอย่างอีทงเฮ

มือหนาผลักประตูห้องดรอว์อิ้งออกอย่างรวดเร็วหากแต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า.. คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพลางยกมือขึ้นลูบใบหน้า ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ พยายามสงบสติอารมณ์เมื่อไม่เจอคนที่กำลังทำให้เขาเป็นบ้าอยู่ในตอนนี้

เมื่อกี้ไปที่ห้องเซรามิกส์มาแล้ว..แต่อีฮยอกแจไม่ได้อยู่ที่นั่น

แผ่นหลังกว้างพิงกับผนังเย็นอย่างเหนื่อยล้าหลังจากวิ่งผ่านมาหลายตึก ทั้งที่รู้ว่าถ้าไม่เจอฮยอกแจที่ห้องเซรามิกส์ก็คงไปตามหาที่อื่นไม่ได้แล้ว แต่นี่อะไร..แค่รู้ว่าอีฮยอกแจกำลังถูกคนอื่นกอดที่ไม่ใช่เขา..ขามันก็วิ่งตามหาไม่หยุด

ราวกับคนบ้า..ใช่..อีทงเฮบ้าไปแล้ว..

ทั้งที่ยังหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องเป็นบ้าได้ถึงขนาดนี้ เพียงเพราะแค่ “คนทรยศ” คนนั้นไปมีอะไรกับคนอื่น เอาแต่ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้เคยหาคำตอบให้กับตัวเองได้เลยสักครั้ง.. มือหนากำหมัดแน่น สายตาทอดมองไปตามระเบียงทางเดินที่เงียบสงบ..ในเวลานี้คงไม่มีนักศึกษาอยู่ในตึกนี้แล้ว สมองว่างเปล่าไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี..

อีทงเฮแพ้แล้ว

ทำไมถึงต้องตามหาอีฮยอกแจ? ถ้าตามเจอแล้วจะทำยังไง? จับปล้ำเหมือนทุกครั้งน่ะเหรอ?

ทำไมถึงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ มันทนไม่ได้ที่จะเห็นฮยอกแจตกเป็นของคนอื่น..ไอ้ความรู้สึกแบบนี้เค้าเรียกว่าหึงเหรอ..หึ..ไม่มีทาง..

ก็แค่รู้สึกเหมือนถูกทรยศซ้ำสองก็เท่านั้น

.

.

นัยน์ตาคมจดจ้องไปยังบานประตูไม้สีน้ำตาลที่ยังคงปิดสนิทอยู่ ช่องใต้ประตูยังคงมืดสนิทไม่มีเงาของสิ่งมีชีวิตเดินไปมาในห้อง ไม่มีแสงสว่างจากหลอดไฟตลอดหกชั่วโมงที่ผ่านมา..นั่นยิ่งทำให้ทงเฮมั่นใจได้ว่าฮยอกแจไม่ได้อยู่ข้างในห้องเป็นแน่..ตีสามแล้ว..อีฮยอกแจหายไปไหน?

ลองคิดในแง่ดี..บางทีฮยอกแจอาจจะหลับไปแล้วก็ได้..แต่หลับก่อนสามทุ่มน่ะเหรอ ไม่มีทางซะหรอก..คนอย่างหมอนั่นอย่างเก่งนอนเร็วที่สุดก็ได้แค่ห้าทุ่มเท่านั้นแหละ ฮยอกแจชอบนั่งวาดรูปจนดึกดื่น อ้างว่าตอนกลางคืนมันเงียบสงบทำให้มีสมาธิ ต้องให้เค้าบ่นจนหูชาเสียก่อนถึงจะยอมไปนอนได้..

กุญแจที่ฮยอกแจเคยให้..อืม..ก็โยนแม่งทิ้งไปแล้วนี่นะ..ไม่อย่างนั้นคงไขกลอนประตูเข้าไปดูให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดไปต่างๆ นาๆ แบบนี้

แล้วถ้าเกิดฮยอกแจไม่ได้อยู่ในห้องล่ะ...

จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำ..ข้อความท้าทายที่อีกฝ่ายจงใจทำให้เขาโมโห อยากจะรู้นัก..ว่าไปให้ไอ้หอกที่ไหนกอด? ไม่ว่าอีฮยอกแจจะทำไปด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม..แต่ถ้ายอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อที่จะยั่วโมโหเขาแล้วล่ะก็..

อีฮยอกแจก็ไม่ต่างอะไรจากพวกผู้หญิงร่านๆ ที่เขาเคยเจอมาเลยแม้แต่น้อย

ร่างหนาถอนหายใจพลางมองนาฬิกาข้อมืออยู่เรื่อย..น่าขัน..คนอย่างอีทงเฮไม่เคยนั่งรอใครนานขนาดนี้มาก่อน แฟนรึก็ไม่ใช่..คนรักก็ไม่ใช่..

ถ้าโชคดีก็ขอให้เจอไอ้เวรที่กล้ามายุ่งกับของๆ เขาทีเถอะ จะต่อยหน้าแม่งสักหมัดเอาให้เลือดกลบปากหยอดข้าวต้มไปสักสามวัน ตอนถูกมันกอดคงรู้สึกดีมากเลยสินะ ถึงได้ครางไม่เป็นภาษาขนาดนั้น.. ทงเฮอดที่จะเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ ทุกครั้งที่เขากอดฮยอกแจ..ไม่เคยเลยสักครั้งที่ฮยอกแจจะส่งเสียงครางแห่งความสุขสม..จะมีก็แค่เสียงครางประท้วงในลำคอที่เกิดมาจากความเจ็บปวดก็เท่านั้น...

ไม่สิวะอีทงเฮ! แกจะเอาตัวเองไปเปรียบกับไอ้เวรนั่นได้ยังไง ในเมื่อนายไม่ได้ตั้งใจจะให้อีฮยอกแจมีความสุขตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่..

แต่ถึงอย่างนั้น...อีฮยอกแจก็ไม่มีสิทธิ์หยามหน้าเขาแบบนี้..

.

.

ต่างคนต่างเจ็บ..

เป็นอย่างนี้ต่อไป..คงมีความสุขดีพิลึก..

“ส่งผมแค่นี้แหละครับ” ร่างโปร่งสะพายกระเป๋าพร้อมกับเปิดประตูรถออก มือเรียวหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าคมที่กำลังมองเขาอยู่ ภายในรถที่เงียบสงบ ได้ยินเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้น คนสองคนนั่งนิ่งไม่มีใครพูดอะไรออกมา..จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสักเท่าไหร่

“................”

มือแกร่งวางมือไว้บนพวงมาลัย นัยน์ตาคมนิ่งยากที่จะคาดเดา ฮยอกแจรู้ว่ามันผิด พูดได้อย่างหน้าไม่อายว่ารู้สึกดี..แต่ก็ไม่ได้ถึงกับชอบสัมผัสเหล่านั้นเลยสักทีเดียว..หนำซ้ำยังปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองอีก

ที่คอนโดของอาจารย์ซีวอน

“ผมรู้ว่ามันฟังดูปัญญาอ่อน..แต่ผมอยากให้คุณช่วยทำเป็นลืมเรื่องราวระหว่างเราได้ไหมครับ”

แววตาของฮยอกแจไม่ได้ดูลังเลเหมือนเมื่อก่อนราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ซีวอนจำใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มของฮยอกแจได้เป็นอย่างดี ใบหน้าเรียวตอนกำลังตั้งหน้าตั้งตาปั้นเซรามิกส์ หันไปหัวเราะกับเพื่อนตอนที่อีกฝ่ายงานพลาด หากแต่ตอนนี้คงไม่มีอีฮยอกแจคนนั้นอีกแล้ว

“คุณเองก็คงไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้..ครั้งเดียวมันคงเกินพอแล้ว” ฮยอกแจตอบสีหน้านิ่ง รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ที่ใช้ซีวอนเป็นเครื่องมือ ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้วางแผนมาตั้งแต่แรก แต่ที่มันเป็นไปแบบนี้ก็เพราะความบ้าจนขาดสติของตัวเองทั้งนั้น

ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ เป็นคำตอบ..พอได้ยินอีกฝ่ายพูดอย่างนั้นแล้วก็เล่นเอาพูดไม่ออกเหมือนกัน

“..ขอบคุณที่มาส่งผมนะครับ” ฮยอกแจโค้งหัวให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินลงมาจากรถ ฝีเท้าก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองใครอีกคนที่ยังคงไม่ออกรถไปไหน

.

.

จนถึงตอนนี้ความรู้สึกอึดอัดในอกก็ยังไม่เลือนหายไป..ทั้งที่คิดว่าถ้าเกิดทำให้อีทงเฮโมโหได้บ้างเขาคงจะรู้สึกดีขึ้นมากกว่านี้..อยากให้คนหัวรั้นอย่างอีทงเฮรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุขได้สักเศษเสี้ยวที่เขาเป็นอยู่บ้างสักนิดก็คงดี..

ฮยอกแจรู้ว่าทงเฮเป็นคนยังไง ถึงทงเฮจะไม่ได้คิดกับเขามากกว่าเพื่อน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็ทำให้คนอย่างทงเฮหวงก้างได้ไม่ยาก

อะไรที่เคยเป็นของอีทงเฮ มันจะตกเป็นของคนอื่นได้ก็ต่อเมื่อเขาเบื่อแล้วเท่านั้น..

ฮยอกแจหยุดชะงักตรงทางโค้งขึ้นบันไดก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเย็น ขาเรียวชันเข้าหาตัวกับซุกหน้าลงปล่อยให้น้ำตาแห่งความอัดอั้นมันไหลออกมา..ในตอนนี้คงไม่ต้องพยายามเข้มแข็งแล้ว แค่ตอนนี้เท่านั้นที่อีฮยอกแจขอเป็นคนอ่อนแอ

ตรงหน้าอกข้างซ้ายมันเจ็บ..พอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้...ทุกอย่างคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ในสายตาทงเฮ..อีฮยอกแจก็แค่คนที่เคยเรียกว่าเพื่อนก็เท่านั้น..

.

.

ร่างโปร่งหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อเห็นใครอีกคนนั่งหลับอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องของเขา ฮยอกแจเดินเข้าไปช้าๆ กลัวว่าคนที่กำลังหลับอยู่จะตื่นขึ้นมา ร่างโปร่งก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะหันไปมองร่างหนาอีกครั้ง

ตีห้าแล้ว..

มือเรียวเอื้อมไปตรงหน้าแต่ก็ต้องชักกลับเมื่อนึกถึงจุดยืนของตัวเอง..ใบหน้าคมยังคงหลับไม่ได้สติ เสื้อผ้าที่อีกฝ่ายใส่อยู่ก็พอจะให้เดาได้ว่าตอนที่ทงเฮได้รับข้อความนั้นเขายังคงอยู่ที่บ้าน..เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สบายๆ ไม่อยากจะคิด..ว่าถ้าเกิดทงเฮตื่นมาเจอเขาตอนนี้แล้วอะไรจะเกิดขึ้น..

ทุกครั้งที่สบตากัน..มันเจ็บ..เพราะสายตาของทงเฮนั้น..มันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง..

ริมฝีปากบางเม้มเน้นก่อนจะตัดสินใจเอี้ยวตัวกลับไปเปิดประตูห้องโดยไม่สนใจใครอีกคนที่หลับอยู่..หลังจากประตูปิดลง แผ่นหลังบางพิงประตูอยู่อย่างนั้น ยังคงเป็นกังวลกับคนที่นอนตากลมอยู่ข้างนอก ไม่รู้ว่ามารอตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของเขาแล้ว แต่พอเห็นทงเฮตกอยู่ในสภาพแบบนั้น..ความโกรธที่มันสะสมมานานก็มลายหายไปในทันที..

อีฮยอกแจคนโง่..โง่ที่ยังคิดว่าอีทงเฮยังคงเป็นเพื่อนอยู่เสมอ

.

.

RRRrrrrr!!!

ทงเฮสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงเกิดสั่นขึ้นมา มือแกร่งยกขึ้นบังสายตาพลางมองไปรอบๆ เมื่อเห็นแสงแดดสาดส่องไปทั่วท้องฟ้า...นิ้วเรียวกดรับสายพร้อมกับขยี้ตาเบาๆ

เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่..

‘เฮ้ยมึงจะมาเรียนป่ะเนี่ย เชี่ยหนวดแม่งจะแจกเอฟมึงแล้วนะสัด’ เสียงเหน่อๆ ของเฮนรี่ในปลายสายทำให้เขาเส้นเลือดกระตุกน้อยๆ ประโยคที่ไม่ค่อยยินดีที่จะได้ยินสักเท่าไหร่นั่นทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นประสาท ใช่..เขาขาดเรียนคาบนี้ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ก็เข้าใจ..ว่าเพื่อนหวังดี..แต่..

‘เฮ้ยฮยอกแจ! ฝากเอาชีทมาเผื่อกูด้วย..เออๆ สามใบเผื่อไอ้เชี่ยทงเฮกับพี่ทึก เออนั่นแหละ!’

“.....ฮยอกแจ? ฮยอกแจมันไปเรียนด้วยเหรอวะ?” นัยน์ตาคมเบิกกว้างก่อนจะหันกลับไปมองประตูห้องที่ยังคงปิดสนิทอยู่

‘เออดิ เหลือมึงคนเดียวที่ยังไม่โผล่หัวมา คิดดูเอาแล้วกันว่าพี่ทึกแม่งยังมาเรียนอ่ะ’ เฮนรี่พูดนั่นทำให้ทงเฮยิ่งมึนเข้าไปอีก..

ฮยอกแจไปเรียนแล้ว?

แล้วที่เขานั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเพื่ออะไร?

‘จะมาเปล่าสัด?’

“เดี๋ยวกูไป”

‘เออ รีบมาล่ะ’

.

.

พระเจ้าสร้างผู้ชาย..ให้เกิดมาคู่กับผู้หญิง..

แล้วถ้าเกิดผู้ชายอย่างผม..ไม่สามารถปกป้องผู้หญิงได้อีกแล้วล่ะ

“ไปแดกข้าวกัน” เฮนรี่พูดในขณะที่นักศึกษากำลังทยอยกันออกจากห้องหลังจากหมดคาบที่แสนทรมาน ถึงเขาจะไม่ชอบวิชานี้เพราะไอ้หนวดแม่งชอบโชว์พาวก็เถอะ แต่ถ้าเขาไม่อยากเสี่ยง F ก็ควรจะนั่งนิ่งๆ แล้วรอขานชื่อตอนไอ้หนวดเช็คชื่อท้ายคาบซะ

“กูไม่ไปนะ” ฮยอกแจปฏิเสธก่อนจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋า คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทหลังจากนั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่เช้า

ทั้งคยูฮยอน..ทั้งฮยอกแจ..ต่างคนต่างรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของอีกคน

“อ้าว..ทำไมวะ?”

“กูไม่หิว”

“เดี๋ยวโรคเรื้อนก็แดกไส้มึงอีกหรอกครับฮยอกแจ” เป็นอีทึกที่พูดขึ้นมาหลังจากนั่งฟุบหลับไปทั้งคาบ

“เดี๋ยวจะไปหาอะไรกินข้างนอกน่ะ”

“จะไปไหนว๊า~ นัดยูอีไว้ไง๊?” เฮนรี่ขึ้นเสียงสูง ไม่ได้แขวะอะไรแค่แซวเล่นก็เท่านั้น แต่นั่นก็ทำให้ใครอีกคนจุกจนพูดไม่ออก อีทึกกอดคอดูโอ้ออกมาจากตรงนั้นก่อนจะหันมาโบกมือลาเพื่อนรุ่นน้อง

“เออ ยังไงก็อย่าลืมแดกข้าวล่ะ กูไปละ เชี่ยหลัวแม่งคงหิวจัด พูดมากจนน้ำลายเยิ้มแล้ว”

ท่ามกลางความเงียบหลังจากเพื่อนสนิทอีกสองคนเดินออกไปแล้ว เหลือเพียงคนสองคนที่ยังคงอยู่ในห้องเรียนขนาดใหญ่ที่บรรจุนักศึกษาได้มากกว่าหกสิบคน ฮยอกแจหันไปมองคนข้างๆ ที่กุมมือเขาไว้ตั้งแต่เมื่อครู่ สายตาของคยูฮยอนนั้นกลับมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย.. ฮยอกแจพอจะเข้าใจว่าคยูฮยอนเป็นอะไรและต้องการจะสื่ออะไรกับเขา

“มึงจะไปหายูอีจริงๆ เหรอ”

“อืม” ตอบสั้นๆ ในขณะที่อีกคนยังคงกุมมือเขาไว้อยู่อย่างนั้น คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหน้าเข้าหาคนตัวบางกว่าแล้วรวบตัวเข้ามากอด

กอด..แทนความรู้สึกทุกอย่าง..

คยูฮยอนเข้าใจดี..ว่าในตอนนี้ฮยอกแจกำลังรู้สึกแย่แค่ไหน ความรู้สึกเหมือนเหลือตัวคนเดียวบนโลกน่ะเขาก็เคยเป็น..เหตุการณ์เมื่อวานนี้ยอมรับว่าช็อค..ช็อคที่เห็นฮยอกแจกำลังมีอะไรกันกับอาจารย์คนที่เขานับถือ ขามันก้าวไม่ออก ทั้งที่เมื่อวานตั้งใจจะชวนฮยอกแจกลับบ้านด้วยกันเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกว่าเหลือตัวคนเดียว..เพราะอย่างน้อยก็ยังมีเขาอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าจะช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดีกว่าการทนเห็นฮยอกแจซึมเศร้าอยู่อย่างนี้..

รู้..ว่าผู้ชายกับผู้ชายมันไม่ใช่เรื่องแปลกแล้วในสังคมปัจจุบัน..แต่ถึงอย่างนั้น...มันก็ทำให้คนอย่างโจคยูฮยอนรับไม่ได้อยู่ดี..ยิ่งเป็นคนสองคนที่เขารู้สึกดีๆ ด้วยแล้ว...เขาเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน..

‘ฮยอกแจ..อย่า’

ทำได้เพียงแค่คิด ดูก็พอรู้ว่าฮยอกแจสมยอมและคล้อยตามไปกับสัมผัสของร่างสูง คยูฮยอนกำหมัดแน่น มือสั่น..ชั่วครู่หนึ่งที่เขาได้สบตากับคนที่เขาปลื้มนักปลื้มหนา.. นัยน์ตาคมจ้องมาที่เขาหากแต่ร่างกายยังคงเชื่อมต่ออยู่กับร่างอีกคน..

‘น่าขยะแขยง’

คยูฮยอนตัดสินใจหลุบตาลงแล้วเดินหนีออกจากตรงนั้น คนที่เขานับถือแต่ละคน..ก็เลวไม่ต่างกันเลยสักนิด

หลายครั้งที่รู้สึกแย่จนไม่รู้จะทำยังไงต่อไป สุดท้ายแล้วก็ได้แค่ประชดชีวิตด้วยการทำเรื่องบ้าๆ ตอกย้ำตัวเอง..หรือแม้กระทั่งจมปลักอยู่กับความทุกข์

แต่มันคงต่างกันตรงที่..คยูฮยอนยังมีพ่อแม่คอยปลอบใจเวลารู้สึกแย่

แต่ฮยอกแจไม่..ถึงแม้ว่าพ่อแม่ของเขาจะยังคงมีชีวิตอยู่ก็ตาม..

.

.

“ฮยอกแจ”

“................”

“มึง..ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้..” น้ำเสียงของคยูฮยอนดูอ่อนลงจนคนได้ฟังเบิกตากว้าง ร่างโปร่งกระชับกอดแน่นยิ่งขึ้นเพื่อเป็นสิ่งยืนยันว่าเขายังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

“...มึงกอดกูแน่นเกินไปแล้วคยูฮยอน” ฮยอกแจพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติถึงแม้ว่าน้ำตาอุ่นๆ จะหยดลงบนเสื้อเชิร์ตสีขาวของคนตัวโตกว่า

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเล่าอะไรให้คยูฮยอนฟัง..แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะอ่านใจเขาออกอยู่เสมอ..

“มึงหยุดทำร้ายตัวเองได้ไหม..กูขอแค่นี้”

มือเรียวลูบไปตามเส้นผมอีกคนพร้อมกับกระซิบข้างหู ‘กูอยู่ข้างๆ มึงเสมอ..’ ประโยคนี้ทำให้คนได้ฟังรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง.. เปลือกตาบางค่อยๆ หลับลงรับอ้อมกอดอุ่นๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะตัวโตกว่าเขาไม่มากนักแต่คนตัวเล็กกว่าก็ตัดสินใจกอดตอบแล้วซุกลงกับไหล่ของเพื่อนสนิท..

คนๆ เดียว..ที่เป็นที่พักพิงให้กับอีฮยอกแจ..

.

.

ร้านเนื้อย่างในห้างสรรพสินค้าที่ยูอีนัดไว้ ห้องพิเศษที่กว้างขนาดพอที่จะบรรจุคนได้ทั้งครอบครัวหากแต่เข้าไปด้านในแล้วพบเพียงแค่หญิงสาวร่างบางเพียงลำพัง ฮยอกแจนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมกับวางกระเป๋าลงข้างตัว ยูอีหันไปกวักมือเรียกพนักงานก่อนจะเลือกดูเมนู

“ฮยอกแจอยากทานอะไรเหรอ”

“อะไรก็ได้ สั่งมาเถอะ” ฮยอกแจตอบสั้นๆ พลางจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายที่ซีดเผือดจนน่าตกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

“ได้ไงกัน ฮยอกแจทานเนื้อวัวได้ไหม?” ร่างบางเปิดเมนูไปทีละหน้าพร้อมกับหันไปสั่งนู่นนี่นั่นเยอะแยะไปหมด ตัวก็เล็กแค่นี้สั่งไปจะกินหมดหรือไงกัน

“หัวเราะอะไรกันเล่า” ร่างบางมองค้อนพลางหยิกแขนอีกคนเบาๆ ฮยอกแจสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วมอง

“ก็เธอเล่นสั่งมาซะขนาดนั้น จะโทรเรียกเพื่อนที่คณะมากินด้วยเลยก็ได้นะ” ฮยอกแจหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว ถึงคำพูดจะน่าหมั่นไส้อยู่บ้าง..แต่พอเห็นฮยอกแจยิ้มแล้วยูอีก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ดีใจ..ถ้ารอยยิ้มของฮยอกแจ..มันเกิดขึ้นได้เพราะเธอ..

“เรากินหมดแน่..ฮยอกแจกินไม่ทันแล้วอย่ามาบ่นทีหลังล่ะ” ร่างบางยู่ปากก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อพนักงานตั้งกระทะและวางเนื้อหมู ผัก ต่างๆ ลงบนโต๊ะ

มือเรียวยกขึ้นป้องปากก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ท่ามกลางความตกใจของฮยอกแจและพนักงาน

ร่างโปร่งลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องน้ำหญิงด้วยความเป็นห่วง..ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินไปขออนุญาตพนักงานในร้านเพื่อที่จะเข้าไปในห้องน้ำหญิง

“..ไหวไหม?” ฮยอกแจว่าพลางลูบหลังคนที่กำลังโก่งคออ้วกอยู่บนชักโครก ร่างโปร่งหันหลังมองซ้ายขวาก่อนจะตัดสินใจปิดประตูเข้ามา เพราะถ้ามีใครเข้ามาเห็นเขาอยู่ในสภาพนี้ร้อยทั้งร้อยเป็นต้องกรีดร้องแน่

“อะ..อึ่ก..”

ร่างบางหอบหายใจก่อนจะรับทิชชู่มาจากคนตรงหน้า ไม่รู้เป็นอะไร..ช่วงนี้เวียนหัวง่ายเหลือเกิน..เมื่อกี้แค่ได้กลิ่นเนื้อแตะจมูกก็คลื่นไส้ขึ้นมาแล้ว

ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองร่างโปร่งที่จ้องอยู่ไม่ห่าง สายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย..ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน..จนถึงตอนนี้แววตาคู่นี้ก็ยังไม่เปลี่ยนไป

“ลุกไหวไหม”

“อื้อ” ร่างโปร่งพยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเปิดประตูออกมา ฮยอกแจเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองและของร่างบางมาถือไว้ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินทั้งที่ยังไม่ได้กินอะไรสักอย่าง

“อ่ะ..อ้าว..เรายังไม่ได้ทานกันเลยนะฮยอกแจ”

“ไปหาอะไรอ่อนๆ กินดีกว่า..เธอดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายนะ” ฮยอกแจพูดนั่นทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งที่ไม่ใช่ประโยคหวานๆ แค่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยทั้งที่เธอไม่ได้เอ่ยมันออกมา..แค่นี้ก็ทำให้ยูอีดีใจมากแล้ว..

.

.

บ่ายวันแดดจ้าผิดจากเมื่อเช้าที่ฝนเทกระหน่ำลงมาจนท่อระบายน้ำแทบทำงานไม่ทัน ร่างโปร่งทุบไหล่ตัวเองเบาๆ เมื่อเดินออกมาจากห้องพักครู ถึงจะไม่ใช่คนใจดี แต่เขาก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายไปเสียทีเดียว คยูฮยอนรับผิดชอบเอารายงานของเฮนรี่ อีทึก และทงเฮมาส่งให้ย้อนหลังเหตุผลเพราะไอ้สามตัวนั่นไม่เคยรู้เลยว่าห้องพักครูที่ปรึกษาตัวเองนั้นอยู่ตึกไหน ลำพังแค่เดินเข้าห้องเรียนถูกก็ถือว่าบุญหัวพวกมันมากแล้ว

ด้วยความที่เขาไม่อยากเห็นเพื่อนต้องติด F แล้วต้องไปนั่งเรียนกับรุ่นน้องเลยช่วยหาข้อมูลรายงานนิดหน่อย คงเป็นงานปั้นอย่างเดียวที่เขาช่วยอะไรได้ไม่มากเท่าไหร่ อย่างมากที่สุดก็แค่สอนทริกส์เล็กๆ น้อยๆ ก็เท่านั้น

เรียวขาหยุดชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม..ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขาสักเท่าไหร่..แต่นั่นก็ทำให้คนอย่างโจคยูฮยอนก้าวขาออกไปไหนไม่ได้..

คิมยองอุน..

ร่างโปร่งเอี้ยวตัวหันหลังกลับก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปข้างหน้า ร่างสูงใหญ่มองตามอีกคนก่อนจะตะโกนเรียกเอาไว้

“คยูฮยอน!”

เพียงแค่ถูกเรียกชื่อเท่านั้น..ขามันก็หยุดตามความต้องการของใครอีกคน..ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาเรื่อยๆ มันใกล้เข้ามาจนเขาแทบอยากจะวิ่งหนีไปจากตรงนั้น

แต่ก็ทำไม่ได้..

มือใหญ่วางลงบนลาดไหล่บางเบาๆ หากแต่คนถูกสัมผัสกลับยืนเกร็งอยู่อย่างนั้น คยูฮยอนกำลังรู้สึกอึดอัด..มันอึดอัดมากจริงๆ เวลาอยู่ใกล้คนๆ นี้ ทั้งเนื้อตัวรู้สึกร้อนรุมๆ มวนท้องจนอยากจะอาเจียนออกมาเสียเดี๋ยวนั้น

“คยูฮยอน.....”

“.................”

“ช่วงนี้พี่ไม่เห็นนายอยู่ที่บ้านเลย..เรียนหนักเหรอ?” ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มทุกคำหากแต่กลับทำเป็นหูทวนลม คยูฮยอนปัดมืออีกคนออกทันทีก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ปล่อยให้ใครอีกคนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้า.. แค่ได้ยินเสียงก็คลื่นไส้จะแย่อยู่แล้ว

.

.

ร่างสูงมองตามใครอีกคนที่กำลังเดินกลับเข้าไปในห้องประชุมหลังจากเด็กคนนั้นวิ่งหนีไป.. ไม่ยักรู้ว่าโจคยูฮยอนจะรู้จักมักจี่กับวิทยากรคนนั้น ซีวอนเดินเข้าไปในห้องน้ำที่เด็กหนุ่มพึ่งวิ่งเข้ามาเมื่อครู่ก่อนจะได้ยินเสียงใครบางคนกำลังอาเจียนอยู่ในห้องน้ำด้านในสุด.. ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องพลางดันประตูที่ปิดไม่สนิทเข้าไปเบาๆ เผยให้เห็นเด็กหนุ่มที่กำลังอาเจียนอยู่

มือแกร่งเอื้อมไปลูบหลังอีกฝ่ายด้วยความหวังดีหากแต่ร่างโปร่งกลับสะบัดออกอย่างรวดเร็ว..ดวงตากลมมีหยาดน้ำตาคลอหน่วง ปลายจมูกแดงรั้นนั่นทำให้เขาตกใจอยู่ไม่น้อย..

“..................”

“..................”

ตอนแรกคิดว่าคงเป็นคิมยองอุน..แต่ที่ไหนได้...

แต่มันคงไม่ต่างกันนักหรอก..ได้เจอคนที่เขาหมดความนับถือทั้งสองคนในวันเดียวกันยิ่งทำให้รู้สึกแย่ พอได้เห็นหน้าชเวซีวอน..โจคยูฮยอนยิ่งขยะแขยง...

“คุณดูไม่ค่อยสบายนะ”

“ผมสบายดี” ตอบเสียงเรียบก่อนจะเอื้อมไปกดชักโครก ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นตามใครอีกคน.. คยูฮยอนเบือนหน้าหลบ ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา

“ผมก็แค่เป็นห่วงคุณเลยเข้ามาดูอาการก็เท่านั้น” ร่างสูงพูด คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบเฉย

“ห่วงผมเหรอ”

“..................”

“ห่วง..หรือแค่กลัวว่าผมผมปากโป้งเอาเรื่องนั้นไปบอกใครกันแน่ครับ” ร่างโปร่งหัวเราะในลำคอเบาๆ ความรู้สึกดีๆ ที่เคยยกย่องอาจารย์ผู้นี้มันเลือนหายไปแล้วล่ะ

“..................” ร่างสูงนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้น กะไว้แล้วว่าคยูฮยอนต้องพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“คุณคิดอย่างนั้นเหรอ?”

“คุณไม่ต้องกังวลหรอก ผมรักเพื่อนผม”

“....................”

“ถ้าเกิดวันหนึ่งคุณจะมีข่าวฉาวกับนักศึกษาสักคน..คนๆ นั้นต้องไม่ใช่เพื่อนผมแน่”

.

.

“ฮยอกแจ”

“อืม..”

“มึงรักกูไหม”

“(หัวเราะ) นี่มึงยังไม่ได้แดกเหล้าเลยนะ เมาแล้วเหรอ?”

“ตอบมาดิ กูอยากรู้”

“.....รัก”

“เออ ก็แค่นั้นแหละ”

“มึงอยากรู้ไปทำไม มึงแอบชอบกูเหรอวะทงเฮ..”

ร่างโปร่งพูดทีเล่นทีจริงก่อนจะหัวเราะออกมา ทงเฮจ้องมองเพื่อนสนิทที่หัวเราะจนเห็นเหงือกในสายตาคนอื่นมันอาจดูตลก ฮยอกแจไม่ค่อยยิ้มกว้างแบบนี้ให้ดูบ่อยนักหรอก เพราะเจ้าตัวบอกว่ายิ้มแบบนี้มันไม่หล่อ มันตลก สาวๆ คงไม่ชอบ (หัวเราะ)

“โห..ถ้าเกิดวันไหนกูชอบมึงขึ้นมานะฮยอกแจ..วันนั้นชีวิตกูคงจบสิ้นแล้วว่ะ”

“เออ กูเองก็ด้วย ก็มึงเสือกถามอะไรแบบนั้น จะไม่ให้กูคิดได้ไง”

“ฮ่าๆ ไม่รู้สิ แต่เวลาได้ยินมึงบอกรักแล้วมันรู้สึกดีแปลกๆ” ทงเฮหัวเราะ

“ลองให้ไอ้เชี่ยหลัวกับพี่ทึกบอกรักบ้างดิ”

“พ่องสิ! ขนลุกตายห่า!” ทงเฮโวยวายก่อนจะหันไปขยี้หัวคนข้างๆ

ฮยอกแจเอาแต่หัวเราะเมื่อเจ้าตัวมโนภาพไปเองแล้วว่า ถ้าเกิดวันหนึ่งทงเฮกับเฮนรี่สปาร์คกันขึ้นมามันคงขำดีพิลึก..

เปลือกตาหนากระพริบก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ช่วงนี้เขานอนไม่เป็นเวล่ำเวลา เอาแต่ดื่ม เที่ยวกลางคืน คืนไหนนึกครึ้มหน่อยก็ไปค้างโรงแรมกับผู้หญิงที่หิ้วมาจากผับ..มีเซ็กส์กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก พยายามดึงตัวเองกลับเข้าสู่วงจรชีวิตเดิมๆ เที่ยวกลางคืน แทงบอล คั่วผู้หญิง ไปเรียนบ้างไม่ไปบ้าง..

แต่สุดท้ายแล้ว..พอตื่นนอนทีไรก็ต้องมารู้สึกแบบนี้ทุกที

หลายครั้งที่เกือบจะโทรไปอ้อนให้ฮยอกแจซื้อข้าวมาให้

หลายครั้งที่เผลอกดโทรออกเพื่อหวังจะโทรไปบ่นให้ฮยอกแจกินยาก่อน - หลังอาหาร

หลายครั้งที่หันไปเห็นยาแก้ปวดที่เขาซื้อมาเผื่อไว้ที่บ้าน เวลาฮยอกแจมาที่นี่จะได้ไม่ต้องลำบาก

หลายครั้งที่หันไปเห็นของใช้รอบตัวที่เขาจงใจซื้อมาเพราะฮยอกแจชอบ

ก็เพราะเขาพูดเอง..ว่าของๆ ทงเฮ..มันก็เหมือนกับของๆ ฮยอกแจ

ทงเฮยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อยพลางมองไปยังนาฬิกาโบราณที่ตั้งอยู่มุมห้องโถง อ่า..นี่เขาหลับยาวจนป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย.. หกโมงเย็นแล้วแต่ฟ้าข้างนอกดันมืดครึ้มราวกับฝนจะตก นั่นทำให้คนขี้เกียจอย่างเขาไม่อยากไปไหน เดี๋ยวนี้ทงเฮไม่ต้องเข้าไปหลับในห้องนอนแล้ว โซฟานี่แหละที่นอนประจำของเขา พอหันไปมองรอบๆ ก็พบเพียงแค่เศษซากกระป๋องเบียร์ กับแกล้มที่กินเหลือ ขวดเหล้าที่ล้มอยู่แถวนั้น และนั่นมันเริ่มส่งกลิ่นแปลกๆ จนเขาเองเริ่มทนไม่ไหว

ท้องก็ร้องอยู่นั่นแหละ รู้แล้วว่าหิว กะจะเดินเข้าครัวไปทำรามยอนสำเร็จรูปกินง่ายๆ แต่อันดับแรก..เขาควรจะทำความสะอาดโต๊ะนี่เสียก่อน

ทงเฮไม่ชินกับการทำความสะอาดสักเท่าไหร่ เพราะปกติแล้วมันเป็นหน้าที่ของ....เออ....ก็แค่ทำความสะอาดเองมันจะไปยากอะไรกัน ว่าแล้วก็หยิบขยะที่กระจายอยู่เต็มบ้านใส่ถุงดำทีละชิ้น..

มือหนาหยุดชะงักแล้วหันไปมองรอบๆ ตัว..ห่าจิก รกโคตรพ่อ..

“ไม่ทำแม่งละ” พูดพร้อมกับทิ้งถุงดำลงตรงนั้น คนอย่างอีทงเฮไม่ชอบก็จะไม่ทำ ปล่อยให้รกจนแมลงสาปยึดบ้านไปเลย

ร่างหนาเดินเกาหัวเข้าไปในครัวคงเป็นจุดนี้ที่ดูสะอาดที่สุดเพราะทงเฮไม่เคยย่างกรายเข้ามาวุ่นวาย จะมีก็แต่เปิดตู้เย็นมาเอาเบียร์กับน้ำแข็งก็เท่านั้น.. พอมองไปรอบๆ ก็ต้องคิ้วขมวด อ่า..หม้ออยู่ตรงนั้น..แล้วไอ้แก๊ซนี่แม่งเปิดยังไงวะ..

มือเรียวกดบิดสวิตซ์ซ้ำๆ แต่ไฟก็ยังไม่ลุกขึ้นมาอีก..คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน นึกแล้วดูเหมือนตัวเองเป็นคนโง่อยู่กรายๆ จำได้ว่าเคยเห็นแว๊บๆ ว่าฮยอกแจมันก้มลงไปทำอะไรข้างใต้ และแล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อตรงนั้นมีวาล์วเปิดแก๊ซอยู่..หมุนวาล์วออกเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเปิดสวิตซ์..ทันทีที่ไฟลุกขึ้นมานั่นเรียกรอยยิ้มให้กับคนที่ไม่เคยแตะต้องครัวได้เป็นอย่างดี

มันจะไปยากอะไรกันวะ..อ้าวเวร! เปิดแก๊ซแล้วลืมเอาหม้อไปค้างอีกกู!

ไม่นานนัก..รามยอนสำเร็จรูปก็เสร็จเรียบร้อย..ถึงหน้าตามันจะดูบ้านๆ แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วมันก็แค่เส้นรามยอนสำเร็จรูปใส่น้ำร้อนก็เท่านั้น..ที่ตั้งเตาไปเมื่อกี้ก็แค่ต้มน้ำร้อน ผักเผิกอะไรบ้านหลังนี้ไม่เคยมีหรอก นอกจากวันที่พ่อกับแม่อยู่บ้านตู้เย็นถึงจะเต็มไปด้วยแหล่งรวมสารอาหาร แต่ถึงอย่างนั้นถามว่าทงเฮเคยอยู่กินข้าวที่บ้านไหม..

ไม่เคยหรอก..

ไม่สิ..นอกจากวันไหนที่ฮยอกแจมานอนดูบอลที่บ้านเขาต่างหาก วันนั้นแหละถึงจะมีโอกาสได้ชิมฝีมือแม่ พ่อแม่เขาชอบฮยอกแจมาก หมอนั่นเรียนดี มีสัมมาคาราวะ แถมยังช่วยทำงานบ้านตอนพวกเขาไม่อยู่อีก จนแม่บอกว่าถ้าเกิดฮยอกแจเป็นผู้หญิงจะจับมาเป็นลูกสะใภ้ซะเลย

ตะเกียบถูกโยนทิ้งลงบนโต๊ะ ทั้งที่กินไปแค่นิดเดียวเท่านั้น ทงเฮถอนหายใจก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟา เปลือกตาปิดลงช้าๆ อยากให้ความรู้สึกนี้มันหายไปสักที ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร ทำอะไร อีฮยอกแจก็เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยตลอด

คนพรรค์นั้นมันควรเก็บเอามาคิดให้เปลืองเนื้อที่ในสมองด้วยเหรอวะ

ถอนหายใจอีกครั้งแล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ..วันนี้ออกไปเมาข้างนอกบ้างก็ดี..

.

.

ข้างนอกฝนตก...

ผมชักไม่ชอบฝนซะแล้วสิ...

ร่างโปร่งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกมันมืดจนมองอะไรไม่เห็นนอกจากละอองฝนที่เกาะพราวอยู่ตามหน้าต่างกระจก..ข้างล่างมีแขก..แขกที่เขาไม่อยากจะรับเชิญสักเท่าไหร่

‘คืนนี้ยองอุนจะมาค้างกับเรา พรุ่งนี้เค้าต้องไปเป็นวิทยากรที่มหาลัยลูกอีกวันนึง จะให้เขานั่งรถไปกลับบ้านก็ไกลเกินไป แม่เคยบอกแล้วเชียวว่าให้หาบ้านช่องอยู่ในตัวเมืองมันสะดวกกว่า แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ..อินฮยองเค้าเป็นคนรักธรรมชาติ’

‘................’

‘อ้าว..คยูฮยอน ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนล่ะลูก?’

จะให้กินข้าวร่วมโต๊ะกับคนพรรค์นั้นน่ะเหรอ?

เขาไม่อ้วกออกมาตรงนั้นก็ดีแค่ไหนแล้ว

คยูฮยอนเม้มริมฝีปากก่อนจะตัดสินใจหันหน้าเข้าหาที่พึ่ง..กระดานวาดรูปถูกวางไว้บนหน้าขาพลางเอนหลังพิงผนังห้อง ดินสอ EE ร่างลงไปบนกระดาษสีขาวสายตาจดจ้องไปที่หน้าต่าง ลากเส้นไปมาจนออกมาเป็นรูปร่าง

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูเรียกความสนใจจากคนที่กำลังหมกมุ่นอยู่ในจินตนาการ..คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นพลางมองไปยังประตูก่อนจะวางกระดานวาดรูปไว้ข้างตัว

“คยูฮยอน..พี่เองนะ”

“.................” ขาเรียวหยุดชะงัก หัวใจเต้นเร็วแรงเพียงแค่ได้ยินเสียงของคนๆ นั้น..

“คยูฮยอน หลับแล้วเหรอ?”

ตุบ..ตุบ..ตุบ.. เสียงหัวใจของเขามันเต้นเร็วเสียเหลือเกิน.. ไม่อยากได้ยินเสียงนี้..

คยูฮยอนเอื้อมไปหยิบหูฟังที่วางอยู่บนหัวเตียงมาสวมก่อนจะเปิดเพลงเสียงดัง ร่างโปร่งเอากระดานวาดรูปวางไว้บนหน้าขาอีกครั้ง ดินสอสีเข้มกดลงไปตามเส้นที่ร่างไว้เมื่อครู่ หากแต่มันคงหนักเกินไป..

จนไส้ดินสอหักเป็นสองท่อน...

“.....!!!” คยูฮยอนเบิกตากว้างพลางหันไปมองคนข้างๆ ที่พึ่งถอดหูฟังออกจากหูเขาไปเมื่อครู่ ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่?

เพราะคยูฮยอนไม่ชอบล็อคห้อง..ยองอุนถึงได้เข้ามาได้ง่ายๆ

เหมือนกับคราวนั้น..

“นายยังไม่ได้กินข้าว พี่กลัวนายจะหิว” ร่างสูงใหญ่วางนมอุ่นไว้บนโต๊ะทำงานก่อนจะกลับมานั่งลงข้างๆ ร่างโปร่ง คยูฮยอนขยับหนีทันทีที่อีกฝ่ายนั่งลง ยองอุนมองใบหน้ามนที่เอาแต่เบือนหลบก่อนจะหันไปเห็นกระดานวาดรูปกับดินสอที่มีหัวทื่อๆเพราะปลายแหลมที่หักออกไป

“เพราะไม่ค่อยกินข้าวเหมือนเมื่อก่อนล่ะสิ ถึงได้ผอมแบบนี้”

“.................” ร่างโปร่งนิ่ง ไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้นในขณะที่อีกฝ่ายยังคงพยายามชวนคุยต่อไป

กี่ปีแล้วที่ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม ตั้งแต่ยองอุนแต่งงานไป..

“อินฮยองถามถึงนายด้วยนะ วันที่เธอคลอดลูก พี่คิดว่านายจะไปเยี่ยมหลานซะอีก” ยองอุนยิ้มบางๆ

คยูฮยอนหันกลับมาสบตากับคนข้างๆ ฉายแววตานิ่งเฉย “พี่ว่าผมควรไปที่นั่นเหรอครับ?” ยองอุนชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง “ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ ลูกของพี่..ก็เป็นหลานนายเหมือนกัน”

“......................”

ยองอุนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ มือเรียวของใครอีกคนขยำกางเกงตัวเองไว้ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

“คยูฮยอน..พี่รู้ว่าแค่ขอโทษมันไม่พอสำหรับเรื่องวันนั้น..”

“ผมลืมมันไปแล้ว!” ร่างโปร่งพูดแทรกขึ้นมาเสียงดัง ยองอุนนิ่ง..เมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มน้ำตาคลอหน่วง อยากจะเข้าไปกอดปลอบ..แต่ก็ทำไม่ได้

“....................”

“ผม..ผมลืมมันไปแล้ว”

“....................”

“..ออกไปจากห้องผมเถอะ..ได้โปรด..” ร่างโปร่งสะอื้นจนตัวโยนพลางยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง ยองอุนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลุกขึ้น ไม่อยากให้คยูฮยอนแย่ไปกว่านี้

คยูฮยอนคงเกลียดเขาจนไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากมองหน้าแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะไถ่โทษ..อะไรก็ได้..ขอแค่คยูฮยอนรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง..

สักนิด..ก็ยังดี..

.

.

เข้าใจตัวเอง..ผมยังทำไม่ได้..

แล้วยังหวังจะให้คนอื่นมาเข้าใจตัวเองอีกงั้นเหรอ?

แสงสีเสียงยามค่ำคืน แหล่งบันเทิงเริงรมย์ที่วัยรุ่นต่างมาสุมหัวกันอยู่ที่นี่ ที่แคบๆ แต่กลับมีผู้คนมากมายเข้ามายืนเบียดกัน หนึ่งในนั้นก็เป็นอีทงเฮ..

อีกแล้วกับผับย่านใจกลางเมืองตามลำพัง..ที่นั่งประจำคือเคาน์เตอร์บาร์ แค่อยากมาดื่มเงียบๆ ปล่อยให้เวลามันผ่านไปจนเช้าก็เท่านั้น แก้วใบใส่ถูกเติมใหม่ไม่รู้กี่ครั้ง แต่เขากลับไม่รู้สึกเมาสักที

“เหมือนเดิมครับ..บลูมาการิต้า” เสียงใสเอ่ยสั่งบาร์เทนเดอร์ ทำให้คนที่กำลังตึงๆ อยู่หันไปมอง ชายหนุ่มใบหน้าหวานเหมือนผู้หญิงที่พึ่งนั่งลงข้างๆ เขาพร้อมกับหันมายิ้มให้

“สวัสดีครับ”

“ครับ” ทงเฮตอบสั้นๆ ดูจากแววตาแล้วคงไม่ต้องคาดเดา..หมอนี่เป็นเกย์แบบไม่ต้องสืบ

“วันนี้มาช้านะซองมิน”

“งานเยอะ กว่าจะเคลียร์เสร็จก็เล่นเอาซะดึก” ริมฝีปากอิ่มเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม ดูภายนอกแล้วคงเป็นคนมองโลกในแง่ดีพอตัว อดไม่ได้ที่จะเอามาเทียบกับตัวเอง

บอกตรงๆ เมื่อกี้ตามสเต็ปแล้วผู้ชายคนนั้นต้องถามเขาว่า “มาคนเดียวเหรอครับ ให้ผมดื่มเป็นเพื่อนไหม?” อะไรทำนองนี้สิ ไม่ใช่ว่าเขาจะเจอแต่ผู้หญิงเข้ามายั่วเสียเมื่อไหร่ ผู้ชายด้วยกันก็มี จำได้ว่าเคยต่อยไอ้หน้าแห้งหน้ายาวไปคนนึงเพราะมันชวนเขาไปนอนด้วยนี่แหละ

“ขยันแบบนี้เอาเงินเก็บไว้ไหนเนี่ย ฮ่าๆ”

“ความลับครับ ~” ชายหนุ่มที่มีชื่อว่าซองมินยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น ดูท่าเป็นคนเอางานเอาการน่าดู.. ทงเฮไม่ใช่คนที่ชอบสอดเรื่องชาวบ้านนักหรอก ถ้าเรื่องมันไม่ลอยเข้าหูมาเอง คนข้างๆ หันมามองเขาอีกครั้งก่อนจะดันแก้วค็อกเทลสีฟ้ามาไว้ตรงหน้าเขาพร้อมกับรอยยิ้ม

“อะไรครับ?”

“ผมสั่งแก้วนี้ให้คุณ”

“เหอะ? บลูมาการิต้าเนี่ยนะ?” ทงเฮมองแก้วใบสูงที่มีค็อกเทลสีฟ้ากับมะนาวตกแต่งอยู่ขอบแก้ว ทงเฮแค่นเสียงหัวเราะก่อนจะดันแก้วกลับไป “มันดูสาวน้อยไปสำหรับผู้ชายอย่างผมครับ”

หนุ่มหน้าหวานหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย พอจะเดาได้ว่าเด็กคนนี้ยังคงเรียนอยู่ และที่สำคัญ...กำลังมีปัญหาหัวใจ

“บลูมาร์การิต้าเป็นคอกเทลที่มีรสเปรี้ยวหวาน คุณอาจจะมองว่ามันเป็นเครื่องดื่มที่มีไว้สำหรับสาวๆ แต่เชื่อเถอะ..ถ้าได้ลองแล้วคุณอาจจะหลงใหลในรสชาติของมันก็ได้” นัยน์ตากลมโตนั้นยากที่จะคาดเดา ทงเฮนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะคว้าแก้วของตัวเองขึ้นมากระดกจนหมดแล้วหันไปเรียกบาร์เทนเดอร์

“คุณกำลังมีปัญหาที่คิดไม่ตก”

“.......................”

“เหล้ามันก็ช่วยได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ..พอตื่นมาคุณก็ต้องพบเจอกับเรื่องเดิมๆ อยู่ดี” ปากกระจับได้รูปเอ่ยพลางยกแก้วคอกเทลสีฟ้าขึ้นมาจิบ

“คุณอยากนอนกับผมรึไง?” ประโยคหยาบคายหลุดออกจากปากคนอย่างอีทงเฮไปง่ายๆ ไม่ได้รู้สึกผิดกับคำพูดนั้นเลยแม้แต่น้อย อย่าพยายามขุดเรื่องแย่ๆ ของเขาขึ้นมาซะจะดีกว่า

“หืม..คุณคิดอย่างนั้นเหรอครับ?”

“ที่เข้ามาคุยกับผม ไม่ใช่เพราะต้องการแบบนั้นรึไง”

ซองมินหัวเราะพร้อมกับเอามือเท้าคางจ้องใบหน้าคมของคนตรงหน้าที่ยังคงจ้องเขาอยู่อย่างนั้น

“ผมมองคุณมาสักพักแล้ว”

“........................”

“ผมเห็นคุณมาที่นี่ เอาแต่ดื่ม แล้วก็ออกไปด้วยสีหน้าซึมเศร้าทุกครั้ง”

“คุณชอบผม?”

“เปล่า ผมไม่ได้ชอบคุณ” ใบหน้าหวานตอบก่อนจะยกแก้วค็อกเทลขึ้นมาดื่ม แล้วถ้าไม่ชอบ จะมีเหตุผลอะไรอีก?

“ก็แค่สนใจ..”

“ผมอีซองมิน” ยื่นมือไปข้างหน้าหวังสานสัมพันธ์หากแต่อีกฝ่ายกลับลังแล เพียงเพราะแค่คิดว่าคนตรงหน้าเป็นเกย์

“...อีทงเฮ” สุดท้ายก็ยอมเอื้อมมือไปจับกับคนตรงหน้าจนได้ บางทีคนๆ นี้อาจจะไม่ได้น่ากลัวเหมือนคนที่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขา ไม่รู้สิ..รู้สึกแปลกๆ

ทำไมถึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก็ไม่รู้..

“ถ้าอึดอัด..จะระบายมันกับผมก็ได้นะ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะเอาเรื่องของคุณไปบอกใครหรอก..เพราะผมกับคุณ..ต่างคนก็ต่างรู้จักกันแค่ชื่อของอีกฝ่ายเท่านั้น”

“...................” ทงเฮถอนหายใจก่อนจะกระดกแก้วย้อมใจอีกครั้ง เปลือกตาหนาหลับลงก่อนจะหันไปหาคนข้างๆ

ใครกันบอกว่าเพื่อนน่ะพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง..แต่สำหรับทงเฮมันไม่ใช่..เฮนรี่ อีทึก คยูฮยอน สามคนนี้ไม่มีใครเลยสักคนที่เขาจะไว้ใจระบายเรื่องราวที่อัดอั้นให้ฟังได้ ความรู้สึกอึดอัดระหว่างเขากับฮยอกแจมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดเมื่อไหร่..

“ผมไม่ใช่เกย์..” ทงเฮพูดเบาๆ นั่นเรียกความสนใจให้กับคนข้างๆ ได้เป็นอย่างดี “แต่ผม..นอนกับผู้ชายคนนึงมาแล้วมากว่าหนึ่งครั้ง” ใบหน้าคมก้มลง..หวังระบายเรื่องราวที่อัดอั้นอยู่ในใจให้อีกฝ่ายได้ฟัง

“อ่า...” ซองมินได้เพียงแค่ลูบหลังคนตรงหน้าและรับฟังต่อไป เป็นอย่างที่คิด..อีทงเฮกำลังมีเรื่องที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

“ที่สำคัญ..” ทงเฮชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองดวงหน้าหวาน “คนๆ นั้น..เป็นเพื่อนคนที่ผมรักมากที่สุด..”

.

.

“..บ้านคุณนี่..” ซองมินกวาดสายตามองไปรอบๆ เมื่อห้องโถงมีแต่ซากขยะกองอยู่เต็มไปหมด ขัดกับรูปแบบบ้านที่ดูมีฐานะ อืม..ในที่สุดทงเฮก็ลากอีซองมินกลับมาที่บ้านจนได้

“อย่าสนใจเลย เป้าหมายของเราคือเตียงนอนผม” ทงเฮพูดหน้าตาเฉย นั่นทำให้อีกฝ่ายหลุดหัวเราะออกมา

“นี่คุณ..ไหนบอกว่าไม่ได้เป็นเกย์ไง”

“ก็ใช่ แต่คุณก็มากับผมแล้วไม่ใช่เหรอ?” พูดดีไปอย่างนั้น ทงเฮถอดรองเท้าออกก่อนจะเตะกระป๋องเบียร์ใส่ผนังเมื่อเห็นมันวางเกะกะทางเดิน ซองมินส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองรอบตัวอีกครั้ง

“คุณอยู่คนเดียวเหรอครับ?”

“อืม” ไม่จำเป็นต้องบอกความจริงกับคนแปลกหน้าที่รู้จักกันเพียงแค่ชื่อ

“ทำไมปล่อยให้บ้านรกขนาดนี้ล่ะ ถึงคุณจะเป็นผู้ชายก็ไม่น่าจะปล่อยให้บ้านเละเทะขนาดนี้นะ”

“แม่บ้านผมพึ่งตายไปไม่กี่วัน บ้านเลยรกไปนิดนึง” พอนึกถึงคนที่คอยทำความสะอาดบ้านให้แล้วก็หงุดหงิด..ถึงแม้ว่าจะได้ระบายความรู้สึกให้ซองมินฟังแล้วแต่ก็ยังโกรธอยู่ดี

“งั้นเหรอ” ซองมินยิ้มพลางก้มลงไปเก็บขยะในห้องให้คนขี้เกียจ ทงเฮเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวก่อนจะหยุดชะงัก

“ไม่ต้องเก็บ วางมันไว้ที่เดิมนั่นแหละ”

“...ทำไมล่ะ คุณจะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ ระหว่างรอผมก็จะเก็บห้องให้คุณนี่ไง” ซองมินถามคนที่ยืนทำหน้าตายอยู่ตรงหน้าประตูห้อง

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแม่บ้านผมก็ฟื้นขึ้นจากหลุมมาเก็บกวาดเองน่า..ส่วนคุณน่ะ..มานี่เลย”

“หืม?” ซองมินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนเอาแต่ใจก่อนจะถูกเชยคางขึ้นรับรสจูบหวาน

“ใครบอกว่าผมจะอาบน้ำ..”

“อ่า...” ดวงหน้าหวานยิ้มพอใจเมื่อเห็นสายตาฉ่ำเยิ้มของคนตรงหน้า..อีทงเฮกำลังเมาได้ที่แล้ว

“ผมหมายถึงเราต่างหาก..ที่จะอาบน้ำด้วยกันน่ะ” มือหนาโอบรอบเอวบางของอีกคนก่อนจะกดจมูกลงกับพวงแก้มขาว

“ฮะๆ คุณนี่นะ..”

ปากบอกไม่ใช่เกย์..แต่การกระทำที่มีต่อเขาน่ะมันช่ำชองเกินไปรึเปล่า

“คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ..ว่าจะช่วยพิสูจน์ให้ผมรู้ใจตัวเองน่ะ”

“ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร..ผมไม่ใช่เกย์..แต่ผมกลับชอบที่จะสัมผัสเขา”

“อ่า..”

“มันหยุดไม่ได้..ผมบอกไม่ถูก..มันรู้สึกดีมากเวลาที่ผมได้กอดเขา..”

“ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาเป็นของคนอื่น มันฟังดูบ้ามากใช่ไหม? แต่เชื่อเถอะว่าผมแทบจะเป็นบ้าจริงๆ ตอนที่รู้ว่าเขากำลังนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม”

“คุณรักเขา”

“...............”

“อีทงเฮ...คุณตกหลุมรักเพื่อนตัวเอง”

“ไม่...”

“คุณจะโกหกผมก็ได้ แต่ใจคุณน่ะรู้ดีที่สุด”

“บางทีผมอาจจะตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ก็ได้..ก็แค่ผู้ชายนอนด้วยกันก็เท่านั้น” พยายามปลอบใจตัวเอง ไม่มีทางที่เขาจะตกหลุมรักอีฮยอกแจเป็นแน่

“ถ้าคุณหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ งั้นคุณก็ต้องนอนกับใครก็ได้ที่ไม่ใช่เขาสิ?”

“.....................”

“คุณทำได้ใช่ไหม?”

“……………..”

“ก็แค่นอนกับผู้ชายคนอื่น มันก็คงไม่ต่างอะไรจากตอนที่คุณนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้านักหรอก ในเมื่อคุณนอนกับผู้ชายคนนั้นได้..คุณก็ต้องนอนกับผมได้ จริงไหม?”

“...................”

“ผมช่วยคุณได้นะ”

“...................”

“มันก็แค่เซ็กส์เท่านั้น..รู้สึกดีทั้งคู่..แถมยังได้รู้ใจตัวเองด้วย”

“...................”

“ถ้าคุณเอาแต่คิดถึงเขาตอนที่กำลังกอดผมอยู่..นั่นก็หมายความว่าเขาคงเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของคุณแล้วล่ะทงเฮ”

.

.

ความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย..

ต่อให้เป็นคนดีมาจากไหน..สุดท้าย..ก็มีความรู้สึกโกรธเคืองได้เหมือนกัน

“โอ๊ยยยยยย กูจะบ้าตาย อังกฤษแม่งสั่งงานเชี่ยไรมาวะเนี่ย” เฮนรี่บ่นอุบอิบขณะที่เขาทั้งสี่คนกำลังนั่งปั่นงานกันยิ๊กๆ ไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษเลยสักคน ต้องรอให้เพื่อนกลุ่มอื่นทำเสร็จก่อนถึงจะรอลอกแฟ้มได้ ฮยอกแจก้มหน้าก้มตาเขียนจนมือแทบหงิก ตัวอักษรบิดเบี้ยวไปตามความเร็วของมือ คยูฮยอนเองก็เช่นกัน

“หิวโว๊ยหิว TAT” อีทึกโอดครวญ นี่ก็นั่งปั่นงานกันมาเป็นชั่วโมงแล้ว ทั้งที่เป็นคาบพักแทนที่จะได้ไปกินข้าวแท้ๆ

“มึงก็รีบลอกดิวะจะได้เสร็จไวๆ ไง อีกไม่ถึงสิบหน้าเองเนี่ย” เฮนรี่หันไปพูดกับคนข้างๆ ที่เอาแต่บ่นเป็นคนแก่

“เองพ่อมึงดิ แต่ละหน้าแม่งห่าเหวอะไรไม่รู้ยาวเป็นพืดเลย”

“ฮยอกแจ...” ร่างโปร่งหันไปมองตามเสียงเรียก เผยให้เห็นร่างผอมบางยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเธอดูซีดไปกว่าทุกครั้ง หรือว่าจะป่วย?

ฮยอกแจวางปากกาแล้วลุกขึ้นหากแต่ถูกใครอีกคนจับข้อมือเอาไว้เสียก่อน.. คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่กำลังจะทิ้งงานตัวเองเพื่อเดินไปหาผู้หญิงตัวต้นเหตุ

“มึงปล่อยมันไปเหอะน่า” อีทึกพูดพร้อมกับพยักหน้าให้กับคยูฮยอน

“กูไปคุยกับเธอแป๊ปเดียว” ฮยอกแจพูดก่อนที่มือเรียวจะคลายออก คยูฮยอนถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าลงไปปั่นงานต่อ เตือนแล้วไม่ฟังก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ

ร่างโปร่งเดินไปหายูอีที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มซีด..แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อคนตรงหน้าทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาหากแต่ร่างโปร่งนั้นพยุงไว้ได้ทัน

“...ย..ยูอี...??” ฮยอกแจเขย่าตัวร่างบางที่หอบหายใจหนัก นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าของคนที่โอบกอดตัวเองเอาไว้ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปลูบใบหน้าร่างโปร่ง เลือดสีแดงสดไหลออกมาเลอะเต็มหน้าขาจนฮยอกแจพูดไม่ออก

คยูฮยอน อีทึก เฮนรี่รีบวิ่งเข้ามาดูอาการของร่างบางพร้อมกับขอความช่วยเหลือในขณะที่คนรอบข้างนั้นเอาแต่ยืนมุงกันโดยที่ไม่เข้ามาช่วยเหลืออะไรเลย

“ฮยอกแจ มึงยืนรอตรงนี้ เดี๋ยวกูเอารถมา” เฮนรี่พูดก่อนจะรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถ ฮยอกแจตบแก้มร่างบางเบาๆ เพื่อเรียกสติในขณะที่คยูฮยอนและอีทึกเองก็คอยดูแลอยู่ข้างๆ

“นั่นดาวคณะมนุษย์ศาสตร์เมื่อสองปีที่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“เยดแม่ ตกเลือด...แท้งลูกป่ะวะ?”

“แม่งน่ากลัวสัด รีบเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดเลย”

หัวใจของผม..มันกำลังจะแหลกสลาย..เพียงเพราะเห็นเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งที่สอง..

หยาดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม กลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไรไป ใบหน้าหวานที่ยิ้มสวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาบัดนี้กลับซีดเผือดจนน่าตกใจ.. มือเรียวไล้ไปตามดวงหน้าขาวพลางกระชับกอดไว้แน่น

“อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ..เดี๋ยวเราจะพาไปโรงพยาบาล..” เอ่ยทั้งน้ำตาพร้อมกับกุมมือเล็กเอาไว้..

หยาดน้ำใสไหลออกมาจากหางตา..ได้ยินทุกประโยคที่ฮยอกแจพูด..แต่กลับไม่มีแรงแม้จะลืมตาขึ้นมามอง..

ฮยอกแจ...เราขอโทษนะ...

Talk with writer

มาตามคำทวง 5555555555555555

อย่าเอาอะไรกับไรเตอร์ผู้นี้ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อยู่เสมอ

บอกว่า 4 วันจะมาลงให้คูณสองเข้าไป #อีนี่ไม่เคยรักษาคำพูด Orz

ตอนนี้เป็นยังไงกันบ้างคะ? กลัวไม่พีคกันจังเลย

เนื้อเรื่องมันแรงขึ้นเรื่อยๆ จะรับกันได้ไหมเนี่ย *โดนชก*