คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตำราบทที่ 3 : Third Impression
เวลาไม่เคยหยุดอยู่กับที่...
อีทงเฮเองก็เหมือนกัน..หึหึ...
“ไม่อาววววววววววววววววววววววววว!!! T[]T” เด็กชายตัวเล็กผิวขาวแก้มป่องอ้าปากร้องไห้งอแงท่ามกลางสายตาของเด็กนักเรียนประถมที่กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียน ร่างเล็กลงไปเกลือกกลั้วบนพื้นซีเมนต์พร้อมกับเหยียดขาดิ้นแสดงความไม่พอใจ ไม่ชอบโรงเรียน ไม่เอา ทงเฮไม่อยากอยู่ที่นี่!
ผู้เป็นแม่ได้แต่กุมขมับกับพฤติกรรมลูกชาย ก่อนหน้านี้ที่ยอมเข้าเรียนอนุบาลก็เพราะว่าบ้านติดโรงเรียน โกหกว่าเดี๋ยวพาไปเล่นกับเพื่อนพอตอนเย็นก็กลับบ้านแบบนั้นทงเฮถึงได้ยอม ในตอนแรกก็งอแงหรอกว่าทำไมฮยอกแจถึงไม่ยอมไปด้วย...พอเป็นแบบนั้นแล้วก็เลย...ขอให้ฮยอกแจช่วยสักหน่อย
“คุณพ่อไปทำงาน...เดี๋ยวตอนเย็นก็กลับไปหาคุณแม่แล้ว~”
ก็เพราะแบบนั้นแหละ...ทงเฮถึงได้ยอมอยู่ในโรงเรียนอนุบาลได้...
“ทงเฮ...ลุกขึ้นได้แล้วครับพื้นมันสกปรกนะลูก” ร่างบางพูดพร้อมกับก้มลงไปอุ้มเด็กตัวเล็กขึ้นมาแนบอก นัยน์ตากลมคลอหน่วงไปด้วยน้ำตา งอแงอยู่พักใหญ่ หม่ามี๊ใจร้าย...ที่ทำแบบนี้เพราะหม่ามี๊ไม่อยากอยู่กับทงเฮใช่ไหม...
“ร้องไห้ทำไมครับคนเก่งของหม่ามี๊” มือเรียวสวยปาดน้ำตาออกจากดวงหน้าหวานอย่างเบามือ แต่คนตัวเล็กหาได้หยุดร้องไม่...น้ำตาของเด็กน้อยอีทงเฮยังคงไหลออกมาไม่หยุด
“ก...ก็.....หม่ามี๊...ไม่...ไม่อยากอยู่กับ...ท...ทงเฮ...ฮึก”
“เด็กโง่...พูดอะไรแบบนั้นครับ หม่ามี๊พาทงเฮมาอยู่กับพี่ฮยอกแจต่างหากล่ะ เห็นนั่นไหม...พี่ฮยอกแจเดินมานู่นแล้วครับ” พูดพร้อมกับวางเด็กน้อยลง ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ พลางมองคนรักที่กำลังวิ่งมาหาเขาด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
“โอ๊ะ! ฮยอกแจ!”
“ทงเฮ! >[]<”
กลีบปากบางคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว วิ่งปรี่เข้าไปกอดพี่ชายข้างบ้านที่เจ้าตัวเข้าใจมาตลอดว่านี่แหละคือคนรักของตน
“เย้ ในที่สุดทงเฮก็ได้มาเรียนกับเค้าแล้ว” ฮยอกแจว่า ทงเฮชะงักไปครู่หนึ่งพอได้ยินเรื่องที่อีกฝ่ายพูด ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
...โรงเรียนที่ห่างไกลบ้าน...โรงเรียนที่ไม่มีหม่ามี๊อยู่ใกล้ๆ ...แต่ถ้าการที่ทงเฮมาเรียนแล้วได้เจอกับฮยอกแจทุกวัน ทงเฮยอมก็ได้!
“ร้องไห้บ่อยๆ ไม่ดีนะ เดี๋ยวก็น้ำท่วมเหมือนกรุงเทพหรอก” คนตัวโตกว่าเอ่ยเสียงใส ถือวิสาสะแย่งกระเป๋าเป้ลายบั๊กบันนี่ขึ้นมาสะพายให้
เชื่อเถอะ..ว่าเด็กทุกคนชอบให้ผู้ใหญ่ชื่นชม และจะทำทุกวิถีทางให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่...ว่าแล้วฮยอกแจก็เนียนทำทุกอย่างตามที่แม่ทงเฮขอเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยอมทำให้ทงเฮไปโรงเรียน หรือให้ทงเฮเชื่อฟังทุกอย่าง
ฮยอกแจเป็นเด็กดีใช่ไหมฮะ! (*w* )
“ป่ะคุณแม่! เราเข้าไปในโรงเรียนกันได้แล้ว หันไปสวัสดีหม่ามี๊เร็ว” ทงเฮกระพริบตาปริบๆ แต่ก็หันไปสวัสดีผู้เป็นแม่ตามที่คนตัวโตบอกก่อนที่จะเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยกัน
มือเล็กสอดประสานกับมือของอีกฝ่าย มันนุ่มและอบอุ่นจนทงเฮไม่อยากปล่อยไป เขินจัง...เขิน...ทงเฮเขินฮยอกแจ (.////.)
“แล้วตอนไหนเราถึงจะกลับบ้านได้” เงยหน้าขึ้นถามคนตัวโตกว่า ฮยอกแจขมวดคิ้วก่อนจะปล่อยมือทงเฮออกพร้อมกับไล่นับนิ้วทั้งสองข้าง
“ตอนเย็น” ดูเหมือนว่านิ้วมือที่นับไปจะไม่ช่วยอะไรแม้แต่น้อย ทงเฮเบะปากกว่าจะได้กลับก็ตั้งตอนเย็น...แล้วนี่ยังเช้าอยู่เลยนะ แล้วเมื่อไหร่มันจะถึงตอนเย็นสักทีล่ะ อีกนานแค่ไหน
“แป๊ป......เดียวเอง ไม่ต้องกลัวหรอกนะ เพราะเดี๋ยวตอนเที่ยงเค้าก็ไปนั่งกินข้าวกับคุณแม่แล้ว”
.
.
เท่าที่จำได้...
เพื่อนคนแรก...กวนตีนมาก...
“หวัดดี”
“หวัด...ดี...” ทงเฮเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อมีเด็กชายผอมบางกว่าเข้ามาทัก ตอนนี้เขานั่งอยู่ในห้องเรียนที่ส่งเสียงเจี้ยวจ้าวสุดแสนจะวุ่นวายในยามเช้า บ้างก็กรีดร้องเพราะถูกแกล้ง บ้างก็เล่นวิ่งไล่เอาดาบพลาสติกฟันกัน เด็กน้อยอีทงเฮเลือกที่จะนั่งเงียบๆ บรรยากาศแบบนี้น่ากลัวกว่าตอนเล่นกับเพื่อนข้างบ้านอีก น่ากลัว..ทงเฮกลัว..
“เราชื่อโจควอน”
“...เค้าชื่อทงเฮ”
“มาเป็นเพื่อนกันนะบันนี่เฮ”
“เอ๋...บันนี่เฮเหรอ?” ร่างเล็กเอียงคอมองเมื่อถูกเรียกด้วยสรรพนามแปลกๆ เด็กตัวเล็กกว่าหัวเราะลั่นเมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่าย
“ก็ทงเฮสะพายกระเป๋าบันนี่ไง๊”
“อ๋อ”
“ทงเฮเป็นตุ๊ดเหรอ”
“ม...ไม่นะ...ทำไมควอนพูดแบบนั้นล่ะ เราไม่ได้เป็นตุ๊ด!” ร่างเล็กคิ้วขมวด เขาเริ่มจะไม่ชอบเด็กชายคนตรงหน้าซะแล้ว...หรือว่าคนๆ นี้จะเป็นเพื่อนของพวกไอ้หมูป่ายองอุนกันนะ!
“ก็เห็นทงเฮเดินไปกับพี่ ป.สองคนนั้น เราเห็นนะว่าจับมือกันด้วย”
“ก็เราแต่งงานกันแล้วนี่นา...” ร่างเล็กเอ่ยเสียงใส แก้มทั้งสองข้างขึ้นสีน้อยๆ เมื่อพูดถึงคนรัก
“แต่งงาน! ได้ยังไงกัน”
“...เราสองคนมีลูกด้วยกันแล้วนะ”
“555555555”
“หัวเราะอะไร...”
“บันนี่เฮ เด็กผู้ชายมีลูกด้วยกันไม่ได้หรอกนะ!”
.
.
ไม่รู้รึไง...
ว่าเด็ก...ไม่ชอบคนโกหก
เพื่อนคนแรกที่ชื่อว่าโจควอน นอกจากจะนิสัยไม่ดีแล้ว ยังชอบเอาเขาไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงในห้องอีก โจควอนชอบแกล้ง ทงเฮไม่ชอบเลย...พอบอกให้ฮยอกแจไปจัดการให้...ฮยอกแจก็ไม่สนใจเลยสักนิด...วันๆ เอาแต่ไปเล่นกับคนอื่น...คนอื่นที่ทงเฮไม่เคยรู้จัก
ฮยอกแจเปลี่ยนไปแล้ว...
“เห็นไหมล่ะ” พูดพร้อมกับชี้ไปยังสนามเด็กเล่น เมื่อเห็นคนที่คุ้นตากำลังนั่งยิ้มเขินอยู่บนชิงช้าข้างๆ เด็กสาวผมเปีย
“บันนี่เฮโดนนอกใจแล้ว”
“...................” นัยน์ตากลมโตจ้องไปยังคนรักที่เอาแต่ยิ้มปากไม่หุบ รอยยิ้มที่เคยมีให้ทงเฮคนเดียวบัดนี้กลับแบ่งให้ใครอื่นที่ไม่ใช่เขา
“เพื่อนฮยอกแจ...นั่นเพื่อนฮยอกแจ”
“เพื่อนอาร๊ายยยยยย นั่นไง! เพื่อนที่ไหนเค้าจับมือกัน!” นัยน์ตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นฮยอกแจจับมือเด็กผู้หญิงคนนั้นเอาไว้แล้ววิ่งไปด้วยกัน
ราวกับเดินอยู่บนถนนที่เต็มไปด้วยกองหิมะขาวโพลนในคืนวันหนาวเหน็บ...หัวใจดวงน้อยๆ กำลังแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี...นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ฮยอกแจไม่ว่างมาเล่นกับทงเฮใช่ไหม...ทำไมฮยอกแจถึงได้ใจร้ายกับทงเฮแบบนี้แบบนี้....
“ฮึก...”
“โอ๋เอ๋ๆๆ ไม่ร้องซี่...ร้องไปก็ไม่ได้ฮยอกแจกลับมาหรอกนะ!”
“ละ...แล้ว...แล้วจะให้ทงเฮทำ...ทำยังไง...” เด็กตัวน้อยยกมือขึ้นปาดน้ำตา รู้สึกเจ็บแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“แก้แค้นสิ....บันนี่เฮต้องแก้แค้น................................” เด็กร่างเล็กกว่ากระซิบข้างหูพร้อมกับมองไปยังรุ่นพี่ทั้งสองที่จับมือแล้ววิ่งไปด้วยกัน
ในเมื่อโดนคนรักหักหลัง....
ทงเฮก็ไม่ขอเป็นคุณแม่ที่ดีอีกต่อไปแล้ว!!
เย็นวันนั้นเด็กตัวน้อยไม่ยอมบอกฝันดีน้องฮยอกเฮเหมือนเคย ทงเฮปิดผ้าม่าน ไม่ยอมเปิดหน้าต่างให้พี่ชายข้างบ้านเข้ามา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม...ฮยอกแจทำผิดร้ายแรงเกินกว่าที่ทงเฮจะให้อภัยได้
กล้าดียังไงไปจับมือผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ทงเฮ!
.
.
ในเมื่อเป็นผู้ชาย...
ก็ต้องทำตัวให้เหมือนผู้ชาย...
เด็กตัวน้อยทั้งสองนั่งจมปุกในสนามเด็กเล่นหลังเลิกเรียนระหว่างรอคุณพ่อคุณแม่มารับ ทงเฮทำหน้าจริงจังไม่เหลือแววเด็กขี้แยคนก่อน เพราะโจควอนบอกว่า...ถ้าอยากเอาชนะแล้วล่ะก็...ทงเฮต้องเข้มแข็งเข้าไว้!
“ข้อแรก ทำตัวให้แมนกว่าฮยอกแจซะ”
“ต้องทำยังไง...”
“ทำทุกอย่างเลย จีบเด็กผู้หญิงไง จีบเป็นไหม?”
“จีบเหรอ...จีบไม่เป็นหรอก...”
“ทำเหมือนที่ฮยอกแจเคยทำกับบันนี่เฮไง๊ ง่ายๆ เอง”
ให้ทงเฮ...ไปทำกับคนอื่น...
เหมือนที่ฮยอกแจทำกับทงเฮน่ะเหรอ.....
“......................”
“หลังจากนั้นก็ไปเล่นกับพวกเพื่อนผู้ชายบ่อยๆ ที่สำคัญคือต้องแกล้งเด็กผู้หญิงอย่างน้อยวันละสองครั้ง! เช่น! วิ่งไล่เปิดกระโปรงแล้วก็ดึงผมเปียเป็นต้น..เอาให้ร้องไห้เลยนะ...ถ้าผู้หญิงไม่ร้องไห้ล่ะก็ถือว่าบันนี่ทำภารกิจไม่ผ่าน...อ๊อ...แล้วที่สำคัญ...ต้องไปเตะบอลด้วยกันตอนเย็นด้วยนะ เล่นผาดโผนน่ะเล่นเป็นไหม”
“ทำไมมันยากจัง ทงเฮเตะบอลไม่เป็นหรอก แล้วก็คุณแม่ไม่ให้ทงเฮเล่นผาดโผนด้วย” เด็กน้อยอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเมื่อเห็นสายตาเพชรฆาตของโจควอน ในเมื่อทงเฮอยากแมน ยังไงก็ต้องทำให้ได้!
“บันนี่ไม่อยากเอาชนะฮยอกแจเหรอ! ทำให้ฮยอกแจรู้สึกเสียดายที่ทิ้งบันนี่ไปสิ!”
ท...ทิ้ง....
พูดแล้วน้ำตาจะไหลแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้เดี๋ยวจะโดนดุ โจควอนยิ่งไม่ใจดีกับทงเฮอยู่ด้วย...ช่วงเวลาที่ห่างเหินกับฮยอกแจ...ทงเฮก็เริ่มเรียนรู้ชีวิตวัยประถมมากขึ้น...ชีวิตในแบบที่ไม่เคยรู้จัก เตะบอลกับเพื่อนจนตัวมอมแมมแล้วกลับบ้านให้แม่ดุทุกวันเหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วไป แรกๆ ที่เข้าไปแกล้งผู้หญิงก็มีบ้างที่ถูกแกล้งคืน ก็ทงเฮดันเกิดมาตัวเตี้ยกว่าผู้หญิงเนี่ยน่ะสิ ปีนป่ายเครื่องเล่นในสนามเด็กเล่นโชว์พาวให้เด็กผู้หญิงกรี๊ด...ถึงแม้ตอนแรกมันจะยากในการเข้าหาเพื่อนผู้ชาย...
แต่ไม่นานนักหรอก.............................
เพียงไม่กี่ปี...ทงเฮก็กลายเป็นหนุ่มป๊อป...ก่อนจบชั้นประถมด้วยซ้ำ ด้วยความช่วยเหลือจากโจควอน.....เพื่อนที่เขาคิดว่าใจร้ายมากที่สุด......
จนเขาแทบลืมไปแล้วว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงคืออะไร....ไม่มีอีกแล้วเด็กชายตัวเล็กที่คอยร่ำหาคนรักเหมือนเมื่อก่อน....
ในตอนนี้..........จะมีก็แต่อีทงเฮขวัญใจเด็กสาวที่เป็นโรคหลงตัวเองเข้าไส้ก็เท่านั้น
.
.
อีทงเฮ...เป็นเด็กผู้ชายอายุสิบหก...
และเพศ ‘เมะ’ นะครับ จำเอาไว้...
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ร่างหนาลุกขึ้นนั่งพลางกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ เมื่อความฝันอันโหดร้ายมันย้อนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทงเฮฝันถึงเรื่องราวในอดีตระหว่างเขากับฮยอกแจ
มือหนาเสยผมขึ้นพลางหลับตาลงตั้งสติ มึนหัวนิดๆ ไม่น่านอนตอนเย็นเลยให้ตาย...
นัยน์ตาคมหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดทิ้งไว้ก่อนไปงีบ...เหลือบมองแถบ Task bar ที่กำลังกระพริบแสงสีส้มก่อนจะลุกขึ้นป้องปากหาวแล้วนั่งลงบนโซฟาหมุนสีดำ คิบอมมันทักมาตั้งแต่หัววันแบบนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
` Prince_KB – พูดว่า : มึง..เกิดเรื่องแล้ว 555.
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : ไรอีก
` Prince_KB – พูดว่า : เข้าไปดูเวปบอร์ดโรงเรียนดิ เดี๋ยวนี้เลยนะมึง
“( Amber) ได้ถูกเพิ่มเข้ามาในการสนทนาแล้ว
` Prince_KB – พูดว่า : อีหมวย เข้าไปดูเร็ว
“( Amber) พูดว่า : 555555555555555555555555555555555555555
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : ประชุมเพลิงแต่หัววัน กระทู้พ่อใครตายอีกล่ะสัด
` Prince_KB – พูดว่า : - - กูลากเชี่ยหลัวไม่ติด อีหมวย ลากมันหน่อย
[henrylau89] ได้ถูกเพิ่มเข้ามาในการสนทนาแล้ว
“( Amber) พูดว่า : ลากละ
[henrylau89] พูดว่า : ทำไมต้องลากกูเข้ามาเชิญชมเรตติ้งของพวกมึงด้วยวะครับ กูจะเก็บเวล
“( Amber) พูดว่า : ไอ้เหี้ยปริ๊นซ์เคบีมันบอกให้กูลาก
[henrylau89] พูดว่า : ไม่ได้ถามมึงอ่ะครับ
“( Amber) พูดว่า : อ้าว
[henrylau89] พูดว่า : อั๊ยยะ! 5555555555555555
“( Amber) พูดว่า : ควาย
[henrylau89] พูดว่า : = = มึงว่าใคร
“( Amber) พูดว่า : ประโยคบอกเล่าเสือกเข้าหูหมา~
จะนั่งดูพวกมันทะเลาะกันไปชาตินี้คงไม่จบไม่สิ้น...นิ้วเรียวกดพิมพ์ Address เวปบอร์ดโรงเรียนพร้อมกับกด Enter เสียงดังปั๊กด้วยความชำนาญก่อนจะกวาดสายตามองตามกระทู้.....
โฮ – ลี่ – เช๊ทททท.....
‘.....เชื่อว่าคนเกาหลี 129% จิ้นพี่คิบอมกับพี่ทงเฮ’ HOT!
“กระทู้ดักควายระดับชาติที่นาซ่ายังต้องกุมขมับ...” กดดับเบิ้ลคลิ๊กเข้าไปแล้วอยากจะครายอิ้ง แต่ละคอมเม้นนี่ทนดูไม่ได้ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ถ้าจะสิ้นคิดซัมติงกับไอ้คิบอมจริงๆ ผมขอช่วยตัวเองไปตลอดชีวิตดีกว่า #พูดจริง
ว่าแล้วก็คอมเมนท์กลับบ้าง แต่ไม่ได้ล๊อกอินเข้าไป เม้นแบบนิรนามนี่แหละเก๋าสัด
คุณแม่สตีฟเลอร์
[คนที่เม้นก่อนหน้ากู พ่องตายทั้งหมดทั้งมวลค่ะ อิอิอิอิอิอิอ๊า (ขำเป็นเพลง OH)]
` Prince_KB – พูดว่า : เห็นยังสัด
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : ไอ้เหี้ยหน้าไหนเป็นคนตั้งกระทู้ กูจะจุดไฟเผาบ้านมันยันทุ่งนา
` Prince_KB – พูดว่า : คิดซะว่าเรียกเรตติ้ง
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : เรตพ่อง ออกตัวไปแก้ข่าวเดี๋ยวนี้เลยนะสัด
` Prince_KB – พูดว่า : ไปกินข้าวก่อนนะ
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : แดกเหี้ยไรตอนนี้ ไปเม้นกระทู้ก่อน
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : ..............
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : สัดบอม
หงส์ปีกหักเชี่ยไรล่ะครับ เดี๋ยวผีจะลงหลุมก็คืนนี้ ระวังตัวไว้ไอ้สาด พูดว่า : เฮ้ย! อีหมวย เชี่ยหลัว มึงอยู่ปะเนี่ย หายหัวไปไหนกันหมด
นิ้วเรียวเคาะแป้นคีย์บอร์ดรัว มึงมาจุดไฟให้กูแล้วคิดจะปล่อยเซอร์ไปง่ายๆ งั้นเหรอ อีพวกตั้งกระทู้นี่ก็ว่างจัด จิ้นเหี้ยอะไรกันก็ไม่รู้...
เด็กผู้หญิงในโรงเรียนเขาแทนที่จะผิดหวังที่ผู้ชายหล่อๆ แม่งแดกกันเองแต่เปล่าเลย...แม่งเสือกฟินกันชิบหาย...แค่ส่งบอลให้กันแม่งก็จิ้นกัยได้ (กูจะบ้า orz)
“ฟู่วววววว~”
ร่างหนาสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกได้ถึงลมเย็นที่เป่าลงหู นัยน์ตาคมหันควับไปมองผู้มาใหม่ที่ยิ้มร่า หัวเราะคิกคักมีความสุขที่ทำให้อีกฝ่ายตกใจได้
“อะไรของพี่เนี่ยฮยอกแจ” เลิกคิ้วมองร่างบางที่นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างๆ มือเรียวเท้าคางลงกับโต๊ะพลางมองจอมอนิเตอร์ ไม่สนใจคำถามของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
ทงเฮถอนหายใจพรืดเมื่อเห็นร่างบางทำตัวเป็นเด็ก จ้องมองดวงหน้าหวานที่กระพริบตาปริบๆ มือเรียวเลื่อนสกอร์เมาส์ลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม
“ทงเฮ.......”
“อะไรอีกล่ะ”
“.....คนทรยศ!” พูดพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นยืน ร่างบางเบะปากทำท่าจะร้องไห้ในขณะที่อีกฝ่ายนั่งงงเป็นไก่ตาแตก เอาละโว้ย! เป็นบ้าอะไรไปอีกเนี่ย
หันไปมองจอคอม อยากรู้นักว่าเห็นอะไรมา หน้าจอเด่นหรากับประโยคสีน้ำเงินฟ้อนขนาดใหญ่เท่าหัวลิงแถมเน้นตัวหนา....แถมมีคำว่า HOT ตามหลังอีกด้วย
พอจะนึกออกว่ากำลังมีการเข้าใจผิดกันเกิดขึ้น นัยน์ตาคมเหลือบไปมองร่างบางที่ยืนอยู่ห่างๆ แถมทำหน้าเหมือนผิดหวังในตัวเขาเสียเหลือเกิน
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ...”
“ไม่ใช่อะไร……เป็นอย่างที่คยูฮยอนพูดจริงๆ ด้วย…..ฮึก....ทงเฮคนโกหก ไหนบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับคิบอมไง………” อีทงเฮอยากจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ สักสองสามที ร่างหนาเดินเข้าไปหวังจะอธิบายแต่อีกฝ่ายก็ทำตัวเป็นนางเอกละครหลังข่าวเสียเหลือเกิน -_ -
มันใช่เรื่องที่ผมต้องมาอธิบายเรื่องบ้าๆ แบบนี้ไหมเนี่ย
“ฮึก...ไม่ต้องเข้ามาเลย”
“(-_ - )...”
“ค...คนทรยศ” ริมฝีปากบางเบะออกอย่างน่ารัก โอย...กูจะบ้า...เริ่มเห็นฮยอกแจน่ารักตอนทำหน้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ orz
“มันไม่ใช่อย่างนั้น........แหกตาดู......เอ๊ย.....ดูหน่อยสิว่ามีคนตั้งกระทู้นั่นก่อนแล้ว....นี่ผมกำลังจะไปแก้ข่าวนะ......” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งลามไปใหญ่เหมือนไฟลามป่า ร่างบางบีบน้ำตาออกมา และบอกกับตัวเองว่า นั่นน่ะคือน้ำตาแห่งความเสียใจ
“....เอาเสื้อคืนมาเลย”
“(-_ -!! )”
“ฮืออ...เอามา” แบมือออกมาข้างหน้า เสียใจที่ถูกหักหลัง ถ้าเกิดชอบคิบอมจริงๆ ก็น่าจะบอกกันตั้งแต่แรก ฮยอกแจยอมเสียสละให้ทงเฮได้อยู่แล้ว ฮึก...
“ฮยอกแจอ่า....พี่อย่าทำแบบนี้ดิ.....”
“ฮือออออ......”
OTLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL
.
.
คงเพราะว่าใกล้ชิดกันมากเกินไป
เลยทำให้มองไม่เห็น....อะไรหลายๆ อย่าง
พอเห็นอีชะนีกลายพันธุ์พูดจากวนตีนแล้วก็อดที่จะพาลไม่ได้ ร่างสูงโปร่งย่างสามขุมเข้าไปเปิดประตูห้องข้างๆ ที่มีใครบางคนกำลังนั่งใส่หูฟังบันเทิงใจอยู่กับแม็คบุ้คโปร ร่างบางหันกลับมาด้านหลังยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกวงแขนแกร่งล็อคคอเอาไว้พร้อมกับเปิดผมม้าขึ้นแล้วดีดหน้าผากไม่ยั้ง
“โอ๊ยๆๆๆ!!! ไอ้เหี้ยหลัว!!! ม...มึง...ปล่อยกูนะ!!!” ร้องเสียงหลง พยายามยกมือขึ้นบังหน้าผากตัวเองเอาไว้จากอีกฝ่าย อยากจะด่าว่าพ่อมึงตายเหรอทำไมถึงได้ทำกับผู้หญิงอย่างเธอแบบนี้ แต่ก็อย่างว่า....แอมเบอร์ หลิว ไม่เคยเป็นผู้หญิงในสายตา เฮนรี่ หลัว -_ -
“ปากดีเหรอมึง นี่!! นี่!!” ดีดซ้ำเข้าไปจนหน้าผากอีกคนขึ้นสีระเรื่อ งัดกันอยู่พักใหญ่ก่อนที่ร่างบางจะพลิกตัวเข้าหาพร้อมกับผลักอีกฝ่ายให้ติดกับพนังห้องโดยไม่ทันตั้งตัว
แขนเรียวเล็กดันแผงอกแกร่งเอาไว้กันไม่ให้อีกฝ่ายหนีไปไหนได้ ก็พอรู้มาบ้างว่าอีหมวยนี่มันเก่งเรื่องศิลปะป้องกันตัว เพราะงั้นมันคงไม่กล้าทำตัวซ่าเดินปาดหน้าปาดหลังในโรงเรียนทั้งที่ทำตัวแมนเกินผู้ชายแบบนี้ได้ เฮนรี่เลิกคิ้วมองอีกฝ่าย จู่ๆ ก็เกร็งขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ไม่ใช่อะไรนะ ก่อนหน้านี้ที่เล่นกับมันเพราะวูบหนึ่งลืมคิดไปว่าอีนี่แม่งเป็นผู้หญิงไง...แต่พอมันทำหน้าเมะใส่แบบนี้ก็กลัวขึ้นมาซะดื้อๆ
อาหลัวอยากบ้า T-T
“เพื่อนเล่นมึงเหรอไง?” นัยน์ตากลมโตกรีดอายไลน์เนอร์สีเข้มดูน่าค้นหา กระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ พลางยกมือขึ้นไล้ไปตามโครงหน้าร่างสูง ไม่แปลกที่เด็กสาวที่เขาชอบจะเข้าไปหลงรักมันหมด แอมเบอร์เป็นเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนโควต้าพิเศษจากจีน ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเขาที่รับเป็นโฮสต์ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว เฮนรี่เป็นลูกครึ่งเกาหลี-จีน รับเป็นโฮสต์ได้ไม่มีปัญหา ในตอนแรกก็คิดว่าคงเข้ากันไม่ได้เพราะเขาเองก็ใช่ว่าจะสนิทกับเพื่อนผู้หญิงซะเมื่อไหร่...แต่...
“เราชื่อคล้ายๆ กันเลยนะ”
“.................”
“อาหลัวกับอาหลิวไง” หัวเราตาปิดเรียกเสียงหัวเราะจากร่างบางได้ไม่น้อย...
พิลึกคน...ไอ้โย่งหน้าตี๋คนนี้น่ารักกว่าที่คิด
“ถึงกับเหงื่อตกเลยเหรอ?”
อีหมวย -_-
“เมื่อกี้ดีดหน้าผากกูไปกี่ครั้ง...มึงได้นับมันบ้างไหม?” ถามพร้อมกับไล้นิ้วหัวแม่มือไปยังริมฝีปากล่างของอีกฝ่าย เสียงหัวเราะในลำคอของร่างบางทำให้เขารู้สึกอยากผละตัวออกแล้วกระโดดออกจากหน้าต่างให้รู้แล้วรู้รอด.......
เกิดมาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเคะมาก่อน........
อีนี่แม่ง.......ทำร้ายกูได้ลงคอ............orz
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับอาหลัวผู้นี้!!! ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!
.
.
ความรัก...ทำให้คนตาบอด…
แต่คนที่ตาบอดกว่า...ก็คือคนที่กำลังช่วยให้คนตาบอดสมหวังในความรัก
ปลายนิ้วหัวแม่มือไล้น้ำตาออกจากดวงหน้าหวานขณะที่ทั้งคู่นั่งเงียบๆ อยู่บนเตียง ร่างบางยังคงสะอื้นอยู่ถึงแม้ว่าจะเข้าใจทุกอย่างแล้วว่ามันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ต้องให้ทงเฮชักแม่น้ำทั้งโลกมาพูดปลอบใจอยู่นานกว่าจะยอมสงบ ร่างหนาถอนหายใจ คิดแล้วคิดอีกว่านี่หรือคือคนที่เคยปกป้องเขามาก่อน
“...ล...โล่งอกไปที”
“อืม” ขานตอบในลำคอ นอยนะครับไม่ใช่ไม่นอย มาถึงก็งอแงใส่แบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นพ่อจะเหวี่ยงให้
ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตากลมยังคลอหน่วงไปด้วยน้ำตาหากแต่จ้องมองเข้าไปแล้วเหมือนกับเด็กที่กำลังรู้สึกผิด
“แก...”
“อะไร”
“เมื่อกี้ขอโทษที่ใจร้อนนะ” เอ่ยเสียงใส ทงเฮพยักหน้าไปงั้น ไม่อยากสาวความยาวให้มากกว่านี้
“เออ ช่างเหอะ” ริมฝีปากอิ่มยิ้มกว้างก่อนจะเอากล่องพลาสติกขึ้นมาวางไว้บนตัก สร้างความตกใจให้กับทงเฮเล็กน้อย
“นั่นอะไรล่ะน่ะ”
“ไข่....ต้ม~”
“ห๊ะ -__-?” มองไปยังไข่ที่อยู่ในมืออีกฝ่ายก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อจู่ๆ ร่างบางก็เอาไข่เข้ามาตอกเข้ากับหน้าผากเขาอย่างจัง
มันก็ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกนะครับ..........แต่..............
“อ้ามมมมมมมมมมมมมม” ทันทีที่ปอกเปลือกเสร็จก็เอาไข่สีขาวยัดใส่ปากอีกคนทันทีไม่ต้องรอให้ได้ตั้งหลัก มือหนาทุบหน้าอกปั๊กๆ เมื่อรู้สึกจุกกับไข่ที่อัดแน่นอยู่ในปาก บางทีก็น่าจะแบ่งครึ่งให้บ้างก็ได้นะครับ - _-
“อร่อยไหมแก! (*w* )”
“อึ่ก....” พยายามเคี้ยวไข่ต้มที่เต็มไปด้วยสารอาหารฝีมือพี่ชายข้างบ้านอย่างจำใจ ถ้าไม่กินก็มีแววว่าจะถูกงอนอีก เพราะฉะนั้น...ก็เลยต้องฝืนกินมันเข้าไป
“โค้กไหม” ยื่นโค้กเย็นเจี๊ยบที่ฮยอกแจพึ่งหยิบออกมาจากตู้เย็นให้ ทงเฮรับมันไปในทันทีก่อนจะเปิดฝายกกรอกปากโดยไม่รีรอ ร่างบางยิ้มกริ่มภูมิใจกับภาพที่เห็น
ทงเฮคงชอบไข่ต้มฝีมือฮยอกแจมากแน่ๆ เลย!
“...............”
“เอาอีกฟองไหม”
“ไม่ต้อง -______-”
“ทำไมล่ะ ฉันต้มมาให้แกตั้งห้าฟองเลยนะ” ขยับปากบ่นอุบอิบ พึ่งกินไปฟองเดียวเอง ต้มมาตั้งเยอะตั้งใจว่าจะให้ทงเฮกินให้หมด
“ถ้าจะให้โด๊ฟขนาดนี้วันหลังก็ทำไข่ลวกมาซะเลยสิ -_-”
“เอ๋...โดฟเหรอ?” โอยยยยยยยยยยยยยย ใครสั่งใครสอนให้เอียงคอถามด้วยสีหน้าแบบนั้น ปกติเคยคิดว่าพวกเด็กญี่ปุ่นทำแล้วมันโคตรจะโมเอ้.....แต่ไม่เคยคิดเลยว่าพออีฮยอกแจทำแล้วมันจะ......
“เออช่างมัน....พอดีว่าอิ่มอยู่......แล้วอะไรเข้าฝันถึงได้เอาไอ้นี่มาให้ผมกิน....พี่คงไม่ได้...... -_-” มองด้วยสายตาหวาดๆ หากแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มเขิน....
กูพูดอะไรผิดไปเหรอครับ....
“อื้อ ฉันทำเองแหละ -////-”
“-_- แม่พี่ไม่ด่าเหรอไง ที่พี่คิดอุตริเข้าครัวแบบนี้น่ะ”
“ก็แม่ไม่อยู่นี่”
“แม่ไม่อยู่นั่นก็ยิ่งไม่ควร เพราะชั่วพริบตาเดียวพี่อาจทำให้บ้านไฟไหม้ก็ได้....และนั่นมันก็อาจจะลามมาถึงบ้านผมด้วย เข้าใจ๋?” ชี้หน้าอีกฝ่ายจนปลายนิ้วโดนปลายจมูกอีกคน ฮยอกแจหลับตาปี๋ก่อนจะปัดมือหนาออก
“ไม่ไหม้หรอก ฉันแค่ต้มไข่เองนะ แล้วมันก็อร่อยมากๆ ด้วย” เถียงไปสิ เถียงกูเข้าไป - -
“อร่อยงั้นเหรอ?”
“.........หรือแกจะบอกว่า........มัน..........ไม่อร่อย..........” เอาละไง....ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว พูดความจริงก็ทำร้ายคนอื่น แต่ถ้าพูดโกหกก็ทำร้ายตัวเอง โอย...กูเศร้า orz
“เออ อร่อย”
“เห็นไหมล่ะบอกแล้ว! ฉันพึ่งหัดทำครั้งแรกอ่ะแก....ตื่นเต้นจัง” สีหน้าระริกระรี้จนน่าหมั่นไส้ กะอีแค่ไข่ต้มเนี่ยไม่ว่าจะเป็นลิงหัดพูดภาษากรีกแม่งก็ต้มเป็นเหอะครับ - -+
“แล้วไงต่อ” เอนตัวลงนอนราบบนเตียงพร้อมกับเอาแขนหนุนหัว พอเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดก็เอนตัวลงนอนตามบ้าง นัยน์ตาเรียวกระพริบปริบๆ พลางสะกิดแขนอีกคน
“พรุ่งนี้จะทำไปให้คิบอมกินล่ะ -///-”
ห๊ะ... -__-?
ทำให้ไอ้เชี่ยคิบอมกินอ่ะนะ........
ไม่อยากพูดหักหาญน้ำใจเลยว่าพยายามไปก็สูญเปล่า ส่วนมากมีแต่ขนมเอย ดอกไม้เอย ของขวัญเอยที่แฟนคลับเอาไปเซ่นไอ้เชี่ยคิบอมมัน แต่นี่จะเอาไข่ต้ม....ไปจบทฤษฏีความรักในหนังสือเล่มไหน.....บอกผมมาเดี๋ยวนี้....
ถามหน่อยเหอะ...ถ้ามีผู้ชายหน้าตาซื่อๆ ยิ้มโง่ๆ อย่างฮยอกแจทำไข่ต้มมาให้คุณกินต่อหน้าเพื่อนในห้องนับสิบ...คุณจะอายป่ะ -_-
และผมเชื่อ........ว่าไอ้เชี่ยคิบอมแม่งอายชัวร์
.
.
มือเรียวเอื้อมไปกดปิดนาฬิกาปลุกลูฟี่พลางกระพริบตาปรับสภาพก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทีงัวเงีย หันไปมองหน้าต่างข้างนอกยังคงฟ้ามืดอยู่...ผมเผ้าชี้โด่เด่พลางอ้าปากหาว...พึ่งตีสี่ครึ่งเอง...นอนอีกสักงีบดีกว่า...
ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ ซุกหน้าลงกับหมอนในท่าคุกเข่า แต่ก็ต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่งอีกรอบทันทีเมื่อคิดได้..
ไม่ได้นะ! วันนี้ตั้งใจว่าจะตื่นมาทำไข่ต้มนี่นา!
ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่าง มองซ้ายขวาดูว่าแม่ตื่นรึยังก่อนจะเปิดแก๊สตั้งหม้อเรียบร้อย ใส่ไข่ไก่เข้าไปทีละฟองต้องถอยออกมาห่างๆ เพราะกลัวน้ำกระเซ็นใส่ ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ทำไมเราขี้ลืมแบบนี้เนี่ย เกือบไปแล้วมั้ยเล่า”
“คึคึ =w=” พอนึกถึงสีหน้าคิบอมตอนได้กินไข่ต้มฝีมือเขาแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก คิบอมจะชอบไหมน้า~
ร่างบางฮัมเพลงก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนที่ผู้เป็นแม่จะเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อทำความสะอาดบ้านและจัดแจงอาหารมื้อเช้า...แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นหม้อตั้งไว้บนเตาแก๊ส..
“อะไรกัน ฮยอกแจตื่นมาทำไข่ต้ม? เดี๋ยวเถอะ แม่เตือนแล้วไม่เคยฟังเลย” บ่นกับตัวเองพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดแก๊ส....ในขณะที่ใครอีกคนกำลังฮัมเพลงตอนอาบน้ำอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัว
ไม่นานนัก...แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ก็สาดส่องไปทั่ว ร่างบางในชุดนักเรียนเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับตักไข่ออกมาจากหม้อ ทิ้งแช่น้ำเย็นเอาไว้แล้วไปกินข้าวกับพี่สาวไข่ต้มก็คงเย็นพอดี กินเสร็จก็หยิบใส่กล่องลายลูฟี่ที่ชอบแล้วเก็บใส่กระเป๋าเป้
“ไปแล้วนะครับแม่!”
“วันนี้รีบกลับบ้านนะ แม่ต้องไปต่างจังหวัดกับพี่โซรากลับพรุ่งนี้”
“ค้าบ~”
.
.
เจ็บไม่เคยจำ
นั่นแหละอีฮยอกแจ
พักเที่ยง…
ใครคนนึงกำลังนั่งสติหลุดในโรงอาหารเพราะเรื่องเมื่อวาน หลังจากโดนผู้ชายในร่างผู้หญิงจู่โจมเข้าไป รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเคะร่างสูงไม่มีผิด...แม่งเอ๊ย...อีหลิว...อีชะนีกลายพันธุ์....มึงทำให้กูต้องมานั่งสบสนในตัวเอง
ไม่สิ...จะเรียกว่าเคะได้ไง?
ในเมื่อมันเป็นผู้หญิง...ถึงใจมันจะเป็นผู้ชายเต็มร้อยก็เถอะ ถูกรุกแบบนั้นเป็นใครก็ต้องคิดบ้างล่ะวะ
“เอ้านี่ แดก” พูดพร้อมกับวางข้าวหน้าเนื้อลงตรงหน้าคนที่กำลังเหม่ออยู่ ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยพลางชายตามองร่างบางหัวจรดเท้า...แม่งยังทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ใช่ซี๊...มึงมั่นช่ำชองนี่...
“คิบอมแม่งไปไหนวะ”
“เห็นมันยืนหยอดน้องปีหนึ่งอยู่ เดี๋ยวคงมาหาหญ้าแดกเองแหละ” พูดพลางดันขวดน้ำเปล่าไว้ตรงกลาง...
น้ำเปล่าขวดเดียวกัน...หลอดอันเดียวกัน...
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาดื่มน้ำร่วมสาบานด้วยกันหรอก..แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วก็อดที่จะคิดไม่ได้...นัยน์ตาเรียวจ้องมองร่างบางที่ก้มหน้าก้มตาคีบเส้นหมี่ดำก่อนจะสะดุ้งอีกรอบเมื่อใครอีกคนโผล่หนังหน้าเข้ามาทางด้านหลัง
“บู๊ง!!!”
“บู๊งที่หน้าแม่มึงน่ะสิอีเก๋าเจ๊ง!!!” เฮนรี่สบถก่อนจะเหวี่ยงมือใส่เพื่อนสนิทอย่างแรงหากแต่ทงเฮเอี้ยวตัวหลบได้ ร่างหนาหัวเราะลั่นพอใจกับท่าทางของไอ้เจ๊กเสียเหลือเกิน ตอนเดินมาก็เห็นเฮนรี่มันนั่งจ้องแอมเบอร์อยู่เลยนึกอยากเข้ามาแกล้ง
อ้าว...ว่าแต่ทำไมวันนี้มันพาคุณพ่อมาด้วยล่ะนั่น...
มองไปยังรุ่นพี่ปีสามที่เดินมากับทงเฮแล้วก็ยิ้มแห้งๆ ให้ ถ้าไม่ติดว่ามีพี่เค้าอยู่ป่านนี้ไอ้เหี้ยทงเฮแม่งเละเป็นขี้แน่ ทั้งคู่หยัดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา...อ่อ...รู้ละ...ดูเหมือนว่าคุณพ่อของไอ้เชี่ยนี่กำลังปิ๊งรักน้องคิบอมขราอยู่สินะ
ไม่ต้องเอ่ยถามหาคิบอมกับเพื่อนทั้งสองให้มากเรื่อง เพราะถ้าเกิดถามออกไปคงได้คำตอบสั่วๆ กลับมาให้ฮยอกแจสะเทือนใจเล่นเป็นแน่
“โอ๊ย!” อุทานเสียงดังเมื่อจู่ๆ คนข้างๆ ก็ฟาดมือลงที่หน้าขาเขาอย่างจัง ทงเฮหันไปมองร่างบางเป็นเชิงดุ เป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้ฟาดกันแรงขนาดนั้น
นัยน์ตาเรียวทอดมองไปข้างหน้า ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น แก้มเนียนขึ้นสีระเรื่อ...ร่างหนาถอนหายใจก่อนจะหันมองตามร่างบาง...แค่นั้นก็พอทำให้เข้าใจอะไรได้มากขึ้น
คุณเพื่อนคิมคิบอมเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเฉิดฉายวิ๊งวั๊งมาแต่ไกล.......
“แก...แก...” เฮนรี่และแอมเบอร์มองหน้ารุ่นพี่เป็นตาเดียวกันหากแต่ทงเฮนั้น...
กำลัง...รู้สึก...แปลกๆ
เมื่อมือเล็กที่ฟาดหน้าขาเข้าเมื่อครู่นั้นเลื่อนขึ้นมาขยำกางเกงเขาไว้...คือ....ไอ้ขยำน่ะไม่เท่าไหร่หรอก...ขยำแล้วเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนตอนนี้มัน...................
“โอ้.....ตรงนั้นแหละ.....”
“แก...แก.....>////////<”
“อื้ม......อา.......อย่างนั้นทูนหัว.......” หลับตาพริ้มรับสัมผัสที่อีกฝ่ายกำลังมอบให้ มือหนาเอื้อมไปกุมมือเล็กที่กำลังขย้ำบันนี่เฮไว้พลางผ่อนลมหายใจแผ่ว
เฮนรี่และแอมเบอร์ได้แต่คิ้วขมวดทำหน้างงกับทั้งคู่ที่กำลังส่งเสียงพิลึกก่อนที่คิบอมจะหยัดตัวนั่งลงข้างๆ ฮยอกแจอย่างจงใจ.. ร่างสูงระบายยิ้มอ่อนโยนให้กับคนข้างๆ ที่หน้าเห่อแดงยิ่งกว่าลูกสตอเบอรี่ ยิ่งทำให้อีกฝ่ายเขินได้เท่าไหร่...เขาก็ยิ่งพอใจมากเท่านั้น
มือเล็กผละออกจากเป้าอีกฝ่ายทันทีพลางเก็บไม้เก็บมือ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้อีกคน รู้แค่ว่าเขินจนไม่กล้าสบตาคิบอมเท่านั้น.........
............เวรละกู..........เมื่อกี้ทำอะไรลงไป! orz
“สวัสดีครับ”
“อื้อ...สวัสดีคิบอม”
“ดีจังเลย ที่วันนี้พี่มาทานข้าวด้วยกัน” มือแกร่งปัดไรผมออกจากดวงหน้าหวานให้อย่างเบามือ ฮยอกแจสะดุ้งน้อยๆ กับการกระทำอีกฝ่าย เฮนรี่และแอมเบอร์ได้แค่แค่นเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อไป
ชินแล้วเวลาเห็นคิบอมมันหยอดผู้หญิงน่ะ
ใครคนหนึ่งกำลังเหงื่อแตกซิบ เมื่อรู้สึกอึดอัดตรงช่วงท้อง...แม่งเอ๊ย...เสือกมามีอารมณ์อะไรตอนนี้...แถมยังมีอารมณ์กับคนที่คิดว่าต่อให้มาเต้นรูดเสาตรงหน้าก็คงไม่เกิดอารมณ์เป็นแน่
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับกู T_______________T
“เป็นเหี้ยไร” แอมเบอร์ถามคนที่นั่งปาดเหงื่ออยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็นึกรำคาญลูกตา..
“ปะ...เปล่า”
คนนึงนั่งหยอด..
อีกคนนั่งเขิน..
อีกคนนั่งเหงื่อแตกซิบ..
ช่างเป็นภาพที่น่ามองเสียจริง
- มอย -
ทงเฮแม่งนิสัยไม่ดี -.-
ปากบอกว่าไม่แต่ก็นะ............ 55555555555
คิบอมจะชอบไข่ต้มของน้องแขมั้ยอ่ะ
ต้องรออ่านตอนหน้านะ ฮิฮิ
ความคิดเห็น