คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 : Escape
เหตุการณ์แย่ลงทุกที ทุกคนต่างตกใจกลัววิ่งหนีกันไปคนละทาง บ้างก็กระโดดออกจากหน้าต่างอย่างไม่ห่วงชีวิต ซองมินและรยออุคที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นถูกคยูฮยอนและเยซองลากออกมาในทันที
ระหว่าง ระเบียงทางเดินที่มีผู้คนวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น คยูฮยอนพยายามวิ่งแทรกผู้คนเพื่อหาทางออกจากขุมนรกนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่ จะทำได้
“ นี่...!!! พวกเราจะไปไหน?? จะไปไหนกัน??... แฮ่ก..แฮ่ก... ทงเฮ...ฮยอกแจ...รยออุคล่ะ?..รยออุค!!! ” ซองมินเอ่ยถามคยูฮยอนที่กุมมือเขาวิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างเหนื่อยล้าและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ
“ นายอย่าพึ่งถามอะไรเลยน่า!! ”
วันจันทร์ที่ 25 พ.ค. 2009
เวลา 10.10 น.
“ ทงเฮ!! ซองมินล่ะ? !! ” ฮยอกแจเอ่ยถามทันทีเมื่อไม่เห็นลูกพี่ลูกน้องอีกคน ร่างของทั้งคู่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่คนตรงหน้าที่กำลังพยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดอย่างลำบาก ยกมือขึ้นเป็นเชิงว่าขอเวลาสักครู่
“ ซองมิน..ซองมินโดน...ไอ้คยูฮยอน...ลากไปไหนแล้ว...ก็ไม่รู้ ” ทงเฮพูด ทันทีที่ทงเฮพูดจบทั้งคู่ก็ทิ้งตัวลงกับพื้นพลางเอนหลังพิงผนังโดยที่ไม่มีท่าทีรังเกียจสถานที่เลยสักนิด
ในห้องน้ำชายที่มีเพียงชายหนุ่มสองคน บรรยากาศช่างเงียบสงัดจนน่าขนลุก ฮยอกแจกวาดสายตามองไปรอบๆตรวจสอบดูว่าที่นี่ปลอดภัยดีหรือยัง..
“ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย... ” ทงเฮชันเข่าเข้าหาตัวเอง คนได้ฟังเพียงแค่ถอนหายใจก่อนที่จะปิดเปลือกตาลงเพื่อให้ดวงตาคู่สวยได้พักผ่อน
ปัง!!!!
เสียง ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของใครบางคนที่เดินเข้ามาอย่างทุลักทุเล ทันทีที่ทงเฮและฮยอกแจเห็นดังนั้นมือเรียวของฮยอกแจได้ยกขึ้นป้องปากของตน เองและทงเฮเพื่อไม่ให้ร่างสูงที่เหมือนกำลังอ้วกอยู่ที่อ่างล้างมือได้ยิน เข้า
ทงเฮเบิกตากว้างร่างกายสั่นเทาหลับตาพริ้มเพราะความหวาดกลัว
“ อ๊วกกกก...!! แค่ก..!! ”
แกร๊กก!!!
เสียงของบางสิ่งตกลงสู่พื้น...ร่างสูงที่ยืนอ้วกอยู่อ่างล้างมือพยายามจะก้มลงเก็บมันแต่กลับทรุดลงไปกองกับพื้น
“ แฮ่ก..แฮ่ก.. ” มือเรียวคว้าสะเปะสะปะหาสิ่งของที่ตนเองทำตกหล่นเมื่อกี้ ฮยอกแจเห็นดังนั้นจึงรู้ว่าคนตรงหน้านั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาดแต่อย่างใด เขาลุกขึ้นช้าๆและปล่อยมือออกจากปากทงเฮ แล้วเดินไปหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา
“ ฮงกี? ” ฮยอกแจเอ่ยเมื่อเห็นคนที่นอนหอบอยู่บนพื้นนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน
เจ้าของชื่อได้ยินดังนั้นได้เพียงแค่เปรยตามอง ปากขยับเล็กน้อย ทงเฮเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้ามาพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง
“ ฮยอกแจ รีบเอาไอ้นั่นให้เขาสิ! ” ทงเฮพูด ฮยอกแจกระวีกระวาดฉีดที่พ่นให้กับฮงกีในทันที....ไม่นานนักร่างกายฮงกีที่หอบอยู่ก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ..
“ ขอบ..ขอบใจนะ.. ” ฮงกีพูดรอยยิ้มบางเผยขึ้นบนใบหน้าเรียวขาว
........................................
.......................
วันจันทร์ที่ 25 พ.ค. 2009
เวลา 10.10 น.
“ นี่!!! ฮีชอล!! ปล่อย...ปล่อยฉันได้แล้ว!! ” เสียงเหน่อๆของร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อถูกคนตัวเล็กกว่าจูงมือเขาวิ่งหนีมา ฮีชอลได้ยินดังนั้นก็อดที่จะโมโหไม่ได้
“ นาย!! ” ฮีชอลไม่รู้จะต่อว่าคนตรงหน้ายังไงดี พอเห็นน้ำตาของเขาอารมณ์โกรธก็หายไปหมด เข้าใจความรู้สึกเขาดียิ่งกว่าใคร..
“ ฮือ... ” ฮันกยองก้มหน้าลง ส่งเสียงสะอื้นอย่างเห็นได้ชัด.. .ซีวอนที่ยืนดูลาดเลาทางหลบหนีอยู่ก็หันมามองเพื่อน แต่ก็ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ..
ฉันเข้าใจนายดี... ว่าการสูญเสียมันรู้สึกแย่แค่ไหน..
ฮีชอลได้เพียงแค่คว้าคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้และปลอบใจ...
..............
............................
“ ขอโทษนะคิบอม นายช่วยปล่อยมือฉันได้แล้ว ” จองซูพูดเสียงเรียบ เจ้าของชื่อได้ยินดังนั้นจึงปล่อยมือออกอย่างง่ายดาย
“ อ๊า...!!! ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตายซะอีก!!!!! ” ชินดงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ป้ายรถเมล์ที่เคยมีคนเดินผ่านเพ่นพล่านอยู่ตลอดแต่บัดนี้กลับเงียบสงัดราวกับเมืองร้าง
“ เราจะเอายังไงกันต่อ.. แล้วตอนนี้เจ้าพวกนั่นอยู่ที่ไหนกันนะ? ” จองซูพูดสีหน้าเคร่งเครียด
“ ในตอนนี้...ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ไหนมันปลอดภัย เราคงทำได้เพียงแค่....หนีไปเรื่อยๆ.. ” คิบอมเอ่ยเสียงแผ่ว คนได้ยินหันมามองด้วยสายตาไม่พอใจ
“ หนีไปเรื่อยๆงั้นเหรอ? มันต้องมีทางออกสิ รัฐบาลหรือสหประชาชาติหรืออะไรก็ช่าง พวกเขาต้องทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้!! ” คังอินที่วิ่งมาด้วยกันพูดขึ้นด้วยความหัวเสีย
ความ เงียบเข้าครอบคลุม.. ทั้งสี่คนนิ่งเงียบเหมือนพยายามคิดหาทางออก.. ถนนที่เคยมีรถวิ่งผ่าน ปัจจุบันมีเพียงแค่เศษกระดาษปลิวไปตามแรงลมที่พัดมา..
“ ฉันนี่มัน..เป็นผู้นำที่ไม่ได้เรื่องเลย..พวกนายว่ามั้ย ” จองซูพูด แค่นยิ้มฝืนให้กับคนข้างๆ
“ นายพึ่งรู้ตัวรึไง ปาร์คจองซู ” คังอินหันไปแขวะคนข้างๆ แต่กลับได้รับเสียงหัวเราะเบาๆกลับมา
สถานการณ์ที่ยากจะคาดเดา ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ยากที่จะนึกถึง.. ได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองและฝืนยิ้ม...
...........................
ความคิดเห็น