คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
คุณให้เพื่อนได้ทุกอย่าง..แม้กระทั่งคนรักรึเปล่าครับ?
ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่กว้างและไม่แคบจนเกินไป รอบตัวมีตู้โชว์เครื่องปั้นหลากหลายรูปแบบ เสียงเครื่องปั้นทำงานอย่างต่อเนื่องท่ามกลางแสงไฟสลัว มือเรียวค่อยๆ หล่อดินเหนียวขึ้นเป็นรูปร่างอย่างประณีต เสียงมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ เรียกความสนใจคนที่กำลังจดจ่ออยู่กับงานปั้นให้หันกลับไปมอง
ร่างโปร่งล้างมือก่อนจะเดินไปหยิบมือถือเครื่องเล็กขึ้นมากดดูข้อความ..ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นข้อความของเพื่อนสนิทที่สั้นกะทัดรัดแต่ระบุความต้องการได้อย่างชัดเจน
คุณได้รับข้อความจาก..
‘หมาบ้า’
[22.30 น. ร้านพี่ฮีชอล เชลซี-มิลาน]
มือถือเครื่องเล็กถูกเก็บเข้ากระเป๋าก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนออก ร่างโปร่งเดินไปเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อยเพราะต้องกลับบ้านไปเตรียมตัว
คืนนี้ ‘อีทงเฮ’ ต้องเมาจนเขาต้องหิ้วปีกกลับบ้านอีกแน่ๆ
####
คนที่ชอบอะไรเหมือนๆ กัน
ใช่ว่าจะมีนิสัยเหมือนๆ กัน
“ตอเรสกูเจ๋งป่ะล่ะ~” เสียงแก้วกระทบกันท่ามกลางเสียงเฮฮาเมื่อนักเตะคนโปรดทำแต้มให้ชื่นใจเป็นครั้งที่สอง ร่างโปร่งเหลือบมองเพื่อนสนิทที่นั่งหัวเราะสนุกสนานพลางยกแก้วเหล้ากระดกซ้ำแล้วซ้ำอีกนี่ถ้าเขาไม่มาด้วยใครจะหิ้วอีทงเฮกลับกันนะ?
“แม่งไม่น่า~ เมื่อกี้เฉียดเสาไปนิดเดียวไม่งั้นนะมึงเอ๊ย..”
“โลบินโญ่ไม่ได้แดกกูหรอกสัด เก็บเสื่อกลับบ้านปาย~” ดวงตาคมละสายตาจากจอโปรเจคเตอร์ก่อนจะหันมาชงเหล้าอีกครั้ง วันนี้มันวันของอีทงเฮจริงๆ ทำอะไรก็ราบรื่นไปหมด
“เฮ้ยฮยอกแจ ยกหน่อยดิวะ ยุงไข่ใส่แก้วมึงแล้วเนี่ย” เพื่อนตาตี่เชื้อสายจีนชื่อเฮนรี่ หรือที่ใครๆ ต่างก็เรียกว่า ‘อาหลัว’ พูดขึ้นก่อนจะดันแก้วสีอำพันมาไว้ตรงหน้า
“งั้นมึงแดกแทนมันเลยสัด จะได้ชงแก้วใหม่ให้มัน” พูดพร้อมกับยื่นแก้วไปให้ทงเฮ เจ้าตัวคิ้วขมวดก่อนจะชี้หน้าตัวเองว่า 'กูอีกแล้วเหรอ?'
“อ้าว..เออๆ ก็ได้...เพื่อเพื่อนกูทำได้เสมอแหละ” พูดพร้อมกับยิ้มกวน คนอย่างอีทงเฮไม่พูดเปล่าอยู่แล้ว มือหนายกกระดกรวดเดียวจนหมดโชว์พราวให้ทุกคนได้เห็น
“ยอมแค่เรื่องเหล้านั่นแหละมึงอ่ะ นั่นไง..ว่าแล้วก็เดินมานู่นเลย..น้องคริสตัลเด็กเก่าใครเอ่ย~” พูดพร้อมกับมองหญิงสาวร่างผอมบางในชุดเดรสเข้ารูปที่เดินผ่านโต๊ะเขาไปเมื่อครู่และไม่ลืมที่จะยิ้มหว่านเสน่ห์ให้เหมือนทุกครั้ง
ฮยอกแจจำได้..ผู้หญิงคนนี้เขาเคยชอบอยู่พักหนึ่งแต่ก็ถูกทงเฮจีบตัดหน้าไปซะก่อน โชคดีที่เขายังไม่ถลำลึก ไม่อย่างนั้นคงนั่งโทษตัวเองที่มัวแต่ลีลาจนหมาคาบไปแดกแบบนี้
“ลุยเลยดิฮยอกแจ ทงเฮแม่งไม่สนใจแล้วมั้ง จริงป่ะ” พูดพร้อมกับเอาศอกสะกิดแขนอีกคนเบาๆ หากแต่เจ้าตัวกลับทำหน้าไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว ก็แค่ One Night Stand เบื่อก็เลิกมันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายอย่างอีทงเฮอยู่แล้ว
“พอดีว่ากูไม่ชอบกินของเหลือน่ะ” ร่างโปร่งพูดก่อนจะยกขึ้นดื่มบ้าง นั่นเรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนในโต๊ะได้ดี
ใช่ว่าอีฮยอกแจจะชอบดูถูกผู้หญิง แต่ที่พูดออกไปแบบนั้นก็แค่อยากเพิ่มอรรถรสในโต๊ะเหล้าก็เท่านั้น
“แม่งเท่ห์สัด..นี่สินะควายของจริง..”
ตอนนี้ฮยอกแจจะกลายเป็นประเด็นร้อนในโต๊ะไปเสียแล้ว ดูเหมือนจะเป็นเขาเพียงคนเดียวที่ไม่เคยลากผู้หญิงกลับบ้านด้วยหลังจากผับปิด ถ้าเป็นทงเฮ อีทึก เฮนรี่ บ้างไม่ได้.. ไอ้สามคนนี้จ้องจะคาบเหยื่อกลับตลอด
ดวงตากลมหันไปสะดุดตากับผู้หญิงผมลอนยาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ขาเรียวสวยยกขึ้นไขว่ห้างพร้อมกับสายตาที่จ้องมองมายังเขา ริมฝีปากแดงฉ่ำที่ถูกแต่งเติมด้วยลิปกลอสค่อยๆ จิบค็อกเทลขณะที่สายตายังคงจ้องมองอีกฝ่ายอยู่
“เยด..แม่เสือสาวคนนั้นเค้ามองมึงว่ะฮยอกแจ” เฮนรี่พูดยังไม่ถึงขาดคำ ร่างหนาก็ลุกพรวดขึ้นมาทันทีก่อนที่จะคว้าแบล็คเบอรี่ขึ้นมาแล้วเดินไปหาร่างผอมบางที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์
“อื้อหือ..แม่งมาเร็วเคลมเร็วมากไอ้เหี้ยทงเฮเนี่ย” หันมาพูดกับร่างโปร่งที่หลุบสายตาลงก่อนจะปั้นหน้าให้เป็นปกติราวกับไม่คิดอะไร
อีกแล้วสินะ..ที่ผมกับทงเฮมองผู้หญิงคนเดียวกัน
“คราวหลังแกล้งเอาตีนขัดขาแม่งไว้เลย! มึงนี่ช้าตลอด..แบบนี้เมื่อไหร่จะได้แดกซักทีวะ” เฮนรี่ว่าพลางเอนหลังพิงพนักโซฟาก่อนจะคว้าโพยบอลขึ้นมาดู เพื่อนคนนี้แม่งขัดใจเขาจริงๆ
มันก็ถูกอย่างที่เฮนรี่บอก.. แต่เขาไม่ใช่คนที่จะเข้าหาใครง่ายๆ แบบนั้น ฮยอกแจเลือกที่จะค่อยๆ ดูกันไปมากกว่าที่จะสร้างความสัมพันธ์แบบชั่วคราว
ร่างโปร่งมองไปยังเพื่อนสนิทที่เดินยิ้มร่ากลับมาพร้อมกับชูแบล็คเบอรี่คู่ใจโชว์เพื่อนในโต๊ะบ่งบอกว่ามันคงได้เบอร์เธอคนนั้นมาแล้ว.. ไม่แปลก.. ฮยอกแจไม่เคยเห็นทงเฮแป้กกับการจีบสาวเลยสักครั้ง
“มาพร้อมกับพินบีบี~”
“แอดไปวันนี้มึงคงตอบเค้าปีหน้าอ่ะ” เป็นอีทึกที่พูดแทรกขึ้นมาหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน ไม่ใช่อะไร..ไอ้รุ่นพี่ที่ซิ่วแล้วซิ่วอีกนี่มัวแต่นั่งจิ้มบีบีหยอดสาวไม่พูดไม่จา
“เออน่า บีบีกูมีไว้ใช้เป็นสะพาน” พูดกลั้วหัวเราะก่อนจะนั่งลงข้างๆ ร่างโปร่ง
“แม่งไม่ปล่อยให้ไอ้ฮยอกแจได้แดกบ้างเลย สงสารเพื่อนบ้าง ดูแม่งดิ อดอยากปากแห้ง ผอมกระหร่องขนาดนี้” พูดจบก็ถูกถีบจนเซจนติดขอบโซฟา ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของรองเท้าสนีกเกอร์สีดำที่ตีนมาเร็วกว่าปากเสมอด้วยสายตาหวาดๆ พูดเล่นก็ไม่ได้..ลงไม้ลงมือตลอด
“เชี่ยหลัวแม่งพูดมากว่ะสัด ตั้งแต่มาที่นี่ยังไม่เห็นแม่งหยุดพูดเลย” ทงเฮบ่นก่อนจะหันมาปรามคนข้างๆ ที่กำลังยกแก้วขึ้นมาดื่ม
“มึงไม่ต้องแดกเยอะนะ เดี๋ยวปวดท้อง”
ร่างโปร่งชะงักมือเพียงชั่วครู่ก่อนจะสบตากับเพื่อนสนิทที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใย ฮยอกแจเป็นโรคกระเพาะและมักจะปวดท้องอยู่บ่อยๆ ถึงแม้จะไม่แสดงอาการให้เห็น..แต่มีหรือจะพ้นสายตาทงเฮไปได้
‘กูเป็นเพื่อนมึง มึงเป็นอะไรทำไมกูจะไม่รู้’
อย่างน้อยข้อดีของทงเฮก็ยังมีอยู่..ถึงแม้ว่ามันจะเจ้าชู้สักแค่ไหนแต่ถ้ามองในอีกมุมหนึ่ง ทงเฮเองก็เป็นคนที่รักเพื่อนมากทำนองว่าเห็นเพื่อนเดือดร้อนเป็นไม่ได้ ต้องยื่นมือเข้ามาช่วยอยู่เสมอ
นึกแล้วก็ตลกดี..ความเป็นเพื่อนของเขาทั้งคู่มันแปลกประหลาดจนทำให้ต้องมานั่งคิดว่าฮยอกแจกับทงเฮนั้นมาเป็นเพื่อนกันได้ยังไง ทั้งที่นิสัยก็ต่างกันคนละขั้วขนาดนี้
“มาร้านเหล้าให้แดกน้ำเต้าทึงไง?” พูดพร้อมกับแกะมือหนาออกก่อนจะยกขึ้นดื่ม วันนี้อากาศหนาวจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ ดื่มสักหน่อยพอให้ร่างกายอบอุ่นก็พอ
“กูเป็นห่วงมึงหรอกนะ กลัวจะชักดิ้นชักงอมาโอดครวญ ทงเฮ~ กูไม่ไหวแล้ว โอ๊ยยย~ กูปวดท้อง~~” พูดพร้อมกับทำหน้าทำตาเลียนเสียงอีกคนจนน่าหมั่นไส้ ทำเป็นรู้มากเกินไปแล้วนะ
“แล้วคืนนี้จะยังไง จะไปอัพเวลเปล่า?” ถามร่างหนาที่ใจจดใจจ่ออยู่กับจอมอนิเตอร์ก่อนจะหันมาตอบปัดๆ ถ้าทงเฮจะไปค้างกับผู้หญิงคนนั้นเขาจะได้รีบกลับบ้านสักที นี่ก็จะตีหนึ่งแล้วด้วย
“ไม่อ่ะ คืนนี้กูขี้เกียจเอา” ตอบหน้าตายจนอยากให้ผู้หญิงคนนั้นมาได้ยินจริงๆ ฮยอกแจส่ายหน้าเบาๆ กับนิสัยของเพื่อนสนิทที่แก้ยังไงก็ไม่หาย..ไม่สิ..ทงเฮมันไม่คิดจะแก้อะไรในตัวมันอยู่แล้ว
ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ หัวทุยของใครบางคนก็เอนลงมาซบไหล่ตัวเอง.. ใบหน้ามนหันไปมองเพื่อนสนิทที่หลับตาฮัมเพลงไปตามจังหวะ นี่ก็ใกล้ถึงเวลาร้านปิดแล้วสินะ..
“I can’t live without you.. My all is in you..”
ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ..เพราะทุกสิ่งทุกอย่างของผมนั้นคือคุณ..
“เชี่ยทงเฮแม่งเมาแล้วเรื้อนสัด”
“ดูแล้วเหมือนเมียมานั่งคุมผัวแดกเหล้าไม่มีผิด”
“เงียบปากไปเถอะครับไอ้เหี้ยพี่ทึก..” ฮยอกแจว่าพลางหิ้วปีกร่างหนาให้ลุกขึ้นยืนหลังจากเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ ทงเฮดื่มทีไรมีหรือจะไม่เมา..แต่เจ้าตัวเอ่ยปากมาเองเลยว่า ‘แดกเหล้าไม่เมาจะแดกไปทำไม?’ นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้ทงเฮเมาหัวทิ่มตลอด..
แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าไอ้หมาบ้านี่มันเอาเรี่ยวแรงไหนไปอัพเลเวลกับผู้หญิงกันนะ?
####
กึ่ก!!
ร่างโปร่งทิ้งร่างเพื่อนสนิทลงบนเตียงก่อนจะโกยอากาศเข้าปอด..ไอ้บ้านี่นับวันยิ่งจะหนักขึ้นทุกวัน ไม่รู้หนักกล้ามเนื้อหรืออ้วนขึ้นก็ไม่รู้.. ฮยอกแจเดินไปห้องน้ำก่อนจะเอาผ้าขนหนูกับกะละมังเล็กๆ ใส่น้ำ
พอเดินกลับมาเห็นเพื่อนสนิทนอนคว่ำหน้าเหมือนคนตายแล้วก็ถอนหายใจ..ต้องออกแรงพลิกตัวไอ้ขี้เมานี่อีกแล้วใช่ไหม?
ว่าแล้วก็ขึ้นไปบนเตียงก่อนจะพยายามพลิกตัวเพื่อนสนิท แต่ดึงยังไงคนเมาก็ยิ่งยื้อ นั่นทำให้ฮยอกแจเริ่มมีน้ำโห เลยเผลอฟาดกบาลไปแรงๆ สักที
“แม่ง” สบถเบาๆ อย่างเหลืออด มันใช่หน้าที่เขาไหมที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ไม่ใช่เลย บ้านก็อยู่คนละทางด้วยซ้ำ ทงเฮเคยสนใจบ้างไหมว่าเขาต้องกลับดึกๆ ดื่นๆ ถ้าเกิดวันไหนเขาคิดจะลากผู้หญิงกลับมานอนด้วย
“อือ...”
“อือพ่องดิ..พลิกตัวมาเดี๋ยวนี้” พูดพร้อมกับตบหัวคนเมาอีกครั้งหากแต่เจ้าตัวไม่ได้สติ
“อื้ออออ..” อยากตบหน้าผากตัวเองแรงๆ สักที.. นี่เพื่อนหรือลูกครับ อีฮยอกแจปวดหัว เริ่มจะเมาแทนมันแล้วเนี่ย
“ทงเฮ”
“อือ..”
“ไอ้ควาย”
“มึงเหรอ.....” นั่น! มันยังโต้ตอบได้
“กูจะกลับแล้วนะ”
“กลับไหนอ่ะ......”
“บ้านกูดิ”
“นี่ไงบ้าน...บ้าน...เอาเลยดร็อกบาลูกพ่อ...เตะมุม...” ฮยอกแจเริ่มรู้สึกว่าเป็นตัวเองที่ไม่ปกติ นี่เขาก็บ้ามานั่งพูดกับคนเมาอยู่ได้ ทางที่ดีเขาควรจะรีบกลับบ้านซะ ไม่ต้องเช็ดตัวให้แม่งแล้วล่ะครับแบบนี้
“กูไปนะ” พูดจบก็หันหลังจะเดินออกไปแต่ก็ถูกมือหน้ารั้งข้อมือไว้ซะก่อน
“ไปไหน...” ลุกขึ้นมานั่งทำตาปรือก่อนจะออกแรงดึงให้อีกคนนั่งลงขอบเตียง ฮยอกแจมองสภาพเพื่อนตัวเองที่หมดคราบเพล์บอยไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงแค่เด็กชายอีทงเฮที่เอาแต่ใจเท่านั้น
“กลับบ้าน”
“ไม่ต้อง....กลับ นอน.......กับกู....เนี่ยแหละ..เร็ว....ไปแก้ผ้า....มานอนกัน”
“แก้หาพ่อมึงเหรอ..เฮ้ย!!” พูดจบก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อถูกอีกคนดึงลงไปนอนข้างๆ มือแกร่งกุมมือเขาไว้แน่นราวกลับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป ดวงตากลมจ้องมองดวงหน้าของเพื่อนสนิทที่ค่อยๆ ลืมตามองเขา..ทั้งคู่สบตากันอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“.....บอกรักกูก่อน” พูดเอาแต่ใจ แต่ก็เป็นอย่างนี้เสมอ พอเมาทีไรทงเฮก็บังคับให้ฮยอกแจบอกรักตลอด ถึงแม้ว่าตื่นมาแล้วเขาจะไม่เคยจำได้เลยสักครั้งก็ตามทีเถอะ
“กูรักมึง” ตอบทันทีแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด รีบพูดจะได้รีบกลับสักที
“..มึงไม่จริงใจอ่ะ..เอาใหม่..”
“มึงนี่..เรื่องมากจริง..ให้กูไปแหกปากบนดาดฟ้าแล้วตะโกนเลยไหมเล่า”
“…………” เอ้า..นิ่งอีก..จะอ้วกรึเปล่าเนี่ย..
มือหนารั้งเอวบางเข้ามาใกล้ก่อนจะรวบตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดราวกับเห็นเขาเป็นหมอนข้าง.. ฮยอกแจถอนหายใจเบาๆ เมื่อตกอยู่ในสถานภาพไม่ต่างจากนักโทษ..แรงทงเฮก็ไม่ใช่น้อยๆ ซะด้วย..
“อือ..กู..ก็รักมึง..ฮยอกแจ..อึ่ก..”
ริมฝีปากหยักยิ้มบางๆ ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทรา.. อีทงเฮหรือไอ้หมาบ้าที่ชอบก่อเรื่องวุ่นวายทั้งในชีวิตตัวเองและชีวิตของเขา แต่ถึงอย่างนั้นอีฮยอกแจก็ไม่เคยบ่น..
ก็ทงเฮเป็นเพื่อนรักทั้งคนนี่นะ...
- มอย -
Intro มาแล้ว..
ไม่รู้จะถูกใจกันไหม?
คือบอกได้เลยว่าฟิคเรื่องนี้จะไม่มีเคะอ้อยๆ นะคะ
จะมีแต่เคะแมนๆ อย่างฮยอกแจเนี่ยแหละ
ไม่รู้จะมีคนชอบมากน้อยแค่ไหน แต่ก็ขอฝากไว้ในอ้อมอกมิตรรักแฟนเพลงด้วยนะคะ
(โค้งแล้วรับพวงมาลัย)
ความคิดเห็น