คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : Beginning...
คุณกลัวความตายหรือเปล่า?
แต่ถ้าคุณไม่กลัวตาย..มันก็คงดี..
แต่สำหรับคนที่กลัวตายล่ะ?
ก็คงต้องหาทางเอาชีวิตรอด...ให้ถึงที่สุดใช่มั้ย?
โรงเรียนมัธยมปลาย Suju
ในห้องเรียนที่เคยมีเสียงเอะอะวุ่นวายของเหล่านักเรียนชาย บัดนี้กลับเงียบสงบ สายตาจดจ้องไปที่มอนิเตอร์ที่มุมห้อง
“ อ๊า... ข่าวไอ้เชื้อหวัดนรกนั่นยังไม่ซาอีกเหรอเนี่ย? แล้วแบบนี้เราจะไปทำไอ้รายงานกิจกรรมที่โรงพยาบาลได้ยังไงกันล่ะ? มีหวังติดเชื้อกันพอดี ” ฮยอกแจสบทขึ้นเมื่อเห็นข่าวของเช้าวันใหม่
“ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้วิชาฟิสิกซ์เนี่ยมันเกี่ยวอะไรกับโรงพยาบาล ” คยูฮยอน ผู้ที่ไม่ค่อยสนใจกับการเรียนพูดขึ้น ในมือที่มีเกมส์พกพาคู่ใจ บ่งบอกได้ว่าเขาเก่งในเรื่องแบบนี้ซะมากกว่าการเรียน
“ เดี๋ยวก็คงซาไปเองนั่นแหละ ” จองซูหัวหน้าห้องที่ได้รับตำแหน่งผู้นำดีเด่น ไม่ว่าจะเป็นในห้องเรียน หรือประธานนักเรียนก็ตาม
“ จะซาได้ยังไง? เราทัศนศึกษากันพรุ่งนี้นะ ” ฮีชอลพูดแทรกขึ้นมา ดวงตาคู่สวยยังคงจ้องอยู่ที่มอนิเตอร์พร้อมกับถอนหายใจ
“ เมื่อเช้าตอนที่ฉันกับทงเฮเดินมาน่ะ บรรยากาศมันดูแปลกมากเลย ” ฮยอกแจพูดพลางหันไปมองเพื่อนสนิท
“ ใช่ ถนนบางเส้นถูกปิด แล้วก็มีหน่วยคุ้มกันพิเศษยืนคุมอยู่ด้วย ” ทงเฮพูดเสริม
“ พ่อฉันบอกว่าเชื้อไวรัสกำลังแพร่ระบาดน่ะ คงเป็นเรื่องแหกตาประชาชนอีกมั้ง เพราะถ้าเป็นจริงล่ะก็โรงเรียนคงจะสั่งหยุดไปแล้ว ” ซีวอนพูด
“ เชื้อไวรัสเหรอ? ฮ่าๆ ตลกสิ้นดี ” คังอินหัวเราะร่า เมื่อได้ยินอย่างนั้น มันเพ้อเจ้อชัดๆ
ไม่ทันไรอาจารย์ประจำชั้นก็เดินเข้ามาในห้อง พลางวางเอกสารกองโตลงบนโต๊ะพร้อมกับถอนหายใจ .. สีหน้าของอาจารย์อีซูมานดูไม่ค่อยสู้ดีนัก สีหน้าที่เคยสดใสบัดนี้กลับซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก ดูผิดปกติ แต่ก็ไม่มีใครทักท้วง
“ กิจกรรมวันพรุ่งนี้ถูกยกเลิกแล้ว รยออุคช่วยเอาเอกสารไปแจกทุกคนที ” อาจารย์อีซูมานพูดกับรยออุคที่นั่งอยู่หน้าชั้นพร้อมกับยื่นเอกสารให้ มือสากยกขึ้นป้องปากกระแอมเบาๆ รยออุครับอย่างว่าง่ายก่อนที่จะเดินแจกเป็นรายบุคคล
“ อะไรกันเนี่ย? หยุดเรียนแบบไม่มีกำหนดงั้นเหรอ? ” ฮีชอลเบิกตากว้างเมื่ออ่านเอกสารที่รยออุคพึ่งแจกให้
“ ว๊าว!! เยี่ยมเลย!! ” คังอินกับคยูฮยอนหันไปแท็คมือกันอย่างพอใจ
“ แต่ผมต้องแข่งว่ายน้ำอาทิตย์หน้านะ !!! ” ฮีชอลโวยขึ้นมา เพราะเขาจริงจังกับเรื่องว่ายน้ำมากกว่าสิ่งใด
“ เรื่องนั้นก็เลื่อนไปเหมือนกัน.. ถ้าเข้าใจแล้วก็... ”
“ ครืนนนน!!!!!! ” อาจารย์อียังพูดไม่ทันจบก็รู้สึกเหมือนแผ่นดินไหว แต่คงไม่ใช่...จากเสียงที่ได้ยินต่อมานั้นมันคือเสียงปืน
“ เกิดอะไรขึ้น!!! ” นักเรียนทุกคนก้มลงไปหาที่หลบใต้โต๊ะตามสัญชาติญาณ ความกลัวเบียดเสียดเข้ามาแทนที่ หรือว่าจะเกิดสงครามในเกาหลี?
“ อ๊ะ..!! นั่น!! ” ซองมินชี้ไปที่ตึกระฟ้าของโรงพยาบาลในเครือของ ฮัน กรุ๊ป
“ เฮ้ย!! ” ทันทีที่เห็นอย่างนั้น ฮันกยองแทบเบิกตากว้าง โรงพยาบาลของพ่อเขาในตอนนี้กำลังเกิดสงคราม
ไม่รอช้า ฮันกยองหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาพ่อของตนเองอย่างรวดเร็ว
“ ป๊า!!! ”
“ อาฮะ..ฮันเกิง..หนี...หนีไป...เก...าะ...เช....เช...จ... ” ยังไม่ทันพูดจบ คู่สายก็เงียบเสียงไป... แต่กลับมีเสียงปืนเข้าแทรกแทน
“ อ๊ะ..!! ท่าน ผ.อ. ท่านคะ!!! ท่าน.. กรี๊ดดดดด!!! ” เสียงกรี๊ดร้องสุดท้ายเพื่อขอความช่วยเหลือก่อนที่สัญญาณจะหายไป
ฮันกยองอึ้ง...เขาพอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับคู่สาย.. แต่ก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี...
“ ฮันกยอง!! ” ฮีชอลและเพื่อนๆคลานเข้ามาหาเขาส่งสายตาอยากรู้อยากเห็น..
“ ฉะ..ฉันจะไปช่วยพ่อฉัน.. พ่อ...พ่อฉัน.. ” ฮันกยองสบทกับตัวเองตอนนี้เค้าดูเหมือนคนเสียสติไปแล้ว
“ อะ..อาจารย์ลี!! ” เสียงของรยออุคดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองอาจารย์ลีซูมานที่ลุกขึ้นยืนก้มหน้านิ่งไร้ซึ่งการโต้ตอบ ร่างกายของชายวัยกลางคนชักกระตุกเป็นช่วงๆ ชเวมินโฮ เดินเข้าไปหาชายวัยกลางคนช้าๆมือเรียวเอื้อมไปจับแขนคนตรงหน้านึกสงสัยและเป็นห่วง
อาจารย์ลีเงยหน้าขึ้นช้าๆ.. หน้าที่เคยมีสีสันบัดนี้กับซีดเผือกเหมือนคนที่ไม่มีเลือดอยู่ในตัว ดวงตาเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมา มินโฮตกใจเดินถอยหลังจนสะดุดล้มลงกับพื้น ดวงตาเบิกกว้างกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก นึกตกใจกับภาพที่ตัวเองเห็นอยู่ เหล่านักเรียนที่เห็นดังนั้นต่างตกใจไม่แพ้มินโฮ อาจารย์ลีเดินเข้าหาเขาในสภาพทุลักทุเลเต็มที มินโฮพยายามถอยหนีออกไปด้วยความหวาดกลัว...
“ อ๊ากกกกกกกกก!!! ” มินโฮร้องลั่นเมื่อโดนอาจารย์ลีกระโจนใส่อย่างรวดเร็ว รุมกัดแทะซอกคอของมินโฮจนเนื้อขาดออกเป็นชิ้นๆ
“ เฮ๊ย!!! ” ทุกเสียงต่างอุทานเป็นเสียงเดียวกัน จงฮยอนเพื่อนสนิทของมินโฮรีบถลาเข้าไปผลักอาจารย์ที่เสียสติออกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเข้าไปดูอาการเพื่อน
ที่คอของมินโฮเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ร่างโปร่งที่นอนบิดไปมาบนพื้นเพราะความเจ็บปวดร้องขอความช่วยเหลือด้วยความทรมาน
“ อ๊ะ...อ๊ากกกกกกกก....!!!!!!! ” มินโฮร้องหนักเข้าไปอีกเมื่อแทมินเอาผ้าเช็ดหน้าประกบไว้ที่คอของเขาเพื่อห้ามเลือด
“ เกิดอะไรขึ้นกับตาแก่นั่นน่ะ!!? ” คังอินพูดเมื่อเห็นอาจารย์ลีลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง
“ อะ...ทะ...ทุกคนรีบถอยออกมา!! ” ปาร์คจองซูตะโกน และมันก็เป็นคำสั่งที่ได้ผล ทุกคนเดินถอยออกพร้อมกับช่วยพยุงมินโฮออกมาอย่างรวดเร็ว
“ อาจารย์ลีเค้าเสียสติไปแล้ว! ”
“ แบบนี้ฉันเคยเห็นในหนังนะ เขาดูเหมือนคนติดเชื้ออย่างนั้นแหละ! ”
“ แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย..! เราต้องรีบช่วยมินโฮนะ!! ” จงฮยอนหันมาขอความเห็นกับเพื่อนร่วมชั้น เมื่อเห็นว่ามินโฮอาการไม่ดีแล้ว
“ จะเอายังไงดีเนี่ย! ไปที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้แล้วด้วย!! ” จองซูเริ่มหัวเสีย สายตาหันไปมองอาจารย์ลีที่เดินเข้ามาช้าๆ เหล่านักเรียนที่กำลังตกใจกลัวรีบเอาเก้าอี้มาขวางทางไว้ บ้างก็ไปเอาไม้กวาดที่หลังห้องมาเป็นอาวุธ
“ เราควรจะทำอะไรสักอย่างกับเขา!! ”
เก้าอี้ที่ปิดขวางทางอาจารย์ลีที่เสียสตินั้นถูกปัดออกกระจัดกระจายอย่างง่ายดาย.. ก่อนที่จะมีบางสิ่งงอกออกมาจากปากของเขา.. เลือดสีแดงฉานใหลออกจากดวงตา จมูก และปากก่อนที่จะใหลลงตามตัวและไม่มีท่าทีว่าเลือดนั่นจะหยุดใหลลงง่ายๆ
ความคิดเห็น