คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : เรือนหอ
Chapter 1
เรือนหอ
“อึนฮยอกกี้ยอโบ...คึ...ฮ่าๆ” ว่าจะกลั้นหัวเราะแต่ก็ทนไม่ได้ อีซองมินเพื่อนรักของฮยอกแจกุมท้องขำก่อนจะเซตกลงจากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ ฮยอกแจที่กำลังง่วนกับการยัดข้าวของใส่กระเป๋าอยู่ปรายตามองไอ้อ้วนหน้าหวานที่กำลังพยายามหยุดหัวเราะอย่างทุกข์ทรมาน เข้าไปกระทืบซ้ำซะเลยดีไหม
“ข่าวไวมาก” รยออุคที่เพิ่งเดินไปนั่งแทนที่ซองมินพูดขึ้นหลังจากเลื่อนสกอร์เมาส์ดูในเวปไซส์ของ WGM เอาเข้าไป...ยังไม่ทันไรภาพของฮยอกแจกับทงเฮก็ถูกตัดต่อขึ้นเฮดบอร์ดซะแล้ว (กุมขมับ)
“ไม่ต้องขึ้นล้งขึ้นไลฟ์เหรอไงวันนี้” ถามรุ่นน้องที่สังกัดเป็นนักร้องใน SMEnt วง K.R.Y. ที่ปัจจุบันมานอนแอ้งแม้งกดรีโมททีวีสลับไปมาในหอพักเขาเป็นว่าเล่นราวกับคนว่างงาน
“กู๊ดบายสเตจตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วละฮะ”
“พอฉันทวีตว่า ‘ดีเจอึนฮยอกได้เล่นวีก๊อตแมรี่คู่กับซุปเปอร์จูเนียร์อีทงเฮล่ะ!’ เท่านั้นแหละคนแห่กระหน่ำ RT ไม่หยุด...รยออุคไม่ยอมเชื่อฉันถึงกับมาหาถึงที่นี่เพื่อให้เห็นกับตา เป็นไงล่ะเป็นไง~” ซองมินที่นอนกอดหมอนอิงอยู่บนพื้นยักคิ้วให้กับคนตัวเล็ก รยออุคเบะปากก่อนจะหันกลับไปดูรุ่นพี่ที่ขนของเสร็จแล้ว
“ฉันไปแล้วนะ”
“ต้องไปตอนนี้เลยเหรอ คนพวกนั้นไม่ให้เวลานายทำใจหน่อยหรือไงกัน” ซองมินถาม
“อือ เขาส่งข้อความมาบอกให้ฉันกับทงเฮย้ายเข้าที่อยู่ใหม่พร้อมๆ กันตามที่อยู่นี้น่ะ” ชูมือถือขึ้นมาแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จะเรียกว่าเรือนหอก็กะไรอยู่ อย่างที่ซองมินพูดนั่นแหละ พีดีควรจะให้เวลาเขาทำใจบ้าง ต่อไปเขาจะเดินบนถนนได้อย่างปกติสุขได้อย่างไร มิวายโดนรุมกระหน่ำถามว่าคู่ชีวิต (จอมปลอม) เป็นผู้ชายเหรอ? แถมคนๆ นั้นดันเป็นไอดอลที่กำลังดังระเบิดอยู่ในช่วงนี้ด้วย เกรงว่าจะโดนแฟนคลับของอีทงเฮรุมแอนตี้จริงๆ
“เอาไหกิมจิไปครอบหัวไหม ดูจากสีหน้าแล้วนายคงอยากได้มันนะ” ซองมินพูดขึ้นทำเอารยออุคหัวเราะลั่นพร้อมกับปรบมือชอบใจ สองคนนี้มันน่านัก
“ฉันต้องออกไปอยู่ที่โน่นเป็นปีๆ คงแวะกลับมาที่นี่บ่อยๆ ไม่ได้ อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” ถามซองมินผู้ที่เป็นรูมเมทฮยอกแจมาร่วมสี่ห้าปี ทำงานเป็นดีเจอยู่ที่ซูคิร่าเหมือนกันแต่คนละช่วงเวลา ซองมินพยักหน้าขอไปทีแล้วปัดมือไล่ ไอ้นี่มันไม่คิดจะอาลัยอาวรณ์กันเลยเรอะ
“เชิญเสพย์สุขกับสามีให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”
“ตกลงพี่ทงเฮเป็นสามีพี่ฮยอกแจเหรอฮะพี่ซองมิน”
“สามีบ้าอะไรกันเล่า! มันเป็นแค่สเปเชียลคัพเพิ่ลไม่จำเป็นต้องมีคำจำเพาะอะไรแบบนั้นหรอก” ฮยอกแจโวยวายรีบแก้ต่างให้ตัวเองทันที เขายังไม่ทันจะเดินออกจากห้องก็โดนเจ้าพวกนี้เล่นเข้าให้ซะแล้ว คิดสภาพดูสิว่าจะต้องทำภารกิจคู่กับอีทงเฮทีจะโดนคนในวงการแซวแค่ไหน
“คนดังๆ หล่อๆ มีเยอะแยะทำไมไม่เลือกนะ”
“เพราะว่าคนพวกนั้นดังแล้วไง บางทีพีดีอาจจะเห็นแววเฉิดฉายของนายเลยอยากช่วยดันก็ได้”
ติ๊ด ติ๊ด~
ฮยอกแจหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า ริมฝีปากบางเบะออกทันทีเมื่อเห็นข้อความของใครบางคนที่ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์เขามาจากไหน
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เบอร์ไม่รู้จัก’
[ ยอโบอ่า...ออกมาแล้วหรือยัง ผมกำลังจะถึงแล้วนะคนดี ]
“ใครส่งมาเหรอ ทำหน้าอย่างกับโดนทวงหนี้บัตรเครดิต”
“ฉันไปละ...” ฮยอกแจไม่ตอบคำถามพร้อมกับโบกมือลาอย่างเนือยๆ เอาวะ...ไหนๆ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ลองดูสักตั้งคงไม่น่าเสียหายอะไรมาก คิดในแง่ดีว่าเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่คงไม่อะไรหรอกมั้ง จริงอยู่ที่ฮยอกแจเคยชอบผู้ชายมาก่อนแต่ถ้าเขาบริสุทธิ์ใจซะอย่างจะไปกลัวอะไร อีกอย่างถ้าทงเฮเป็นชายแท้เขาก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีก... (แล้วไอ้ข้อความหวานๆ แบบนั้นน่ะ...สคริปท์หรือเปล่านะ)
.
.
เดินมาตามริมฟุตปาธพร้อมกับกล้องที่จับภาพมาที่เขาตั้งแต่เริ่มเดินออกจากหอพัก ฮยอกแจมองกล้องพลางยิ้มแห้งๆ นี่ก็ใกล้ถึงจุดหมายแล้วตามที่ได้รับข้อความป่านนี้อีทงเฮคงมาถึงก่อน จะโดนหมอนั่นดุไหมเนี่ย
“เขาส่งข้อความหาผมเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ผมคิดว่าเขาอาจจะทำหน้าเซ็งที่เห็นผมมาช้าแบบนี้” หันไปพูดกับกล้องแล้วมองไปยังเป้าหมายแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อ...
ไม่เจอใคร - -
“เดี๋ยวนะครับ พีดีนัดให้ผมกับเขามาเจอกันที่นี่ใช่ไหม?” หันไปถามกล้องก่อนจะเดินไปชะเง้อหน้ามองหาคู่ชีวิตจำเป็น กระโดดเหยงๆ เผื่อว่าอีทงเฮจะอยู่ทางด้านในแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
ฮยอกแจหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาเบอร์ปริศนาที่ส่งข้อความมาหาเขาเมื่อก่อนหน้านี้ ซึ่งลิงในสวนสัตว์ก็คงจะเดาออกว่าเป็นเบอร์ของอีทงเฮ รอสายอยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับ
“ทงเฮ นายอยู่ตรงไหนน่ะผมหาไม่เจอ”
( ในใจนายไง )
คิ้วเรียวกระตุกเมื่อได้ยินประโยคนั้น ฮยอกแจได้แต่หัวเราะแห้งๆ ใส่กล้อง (อีกครั้ง) เมื่อทางรายการมีกฏว่าถ้าจะโทรหากันและกันต้องเปิดสปีคเกอร์โฟนให้กล้องได้ยินด้วย
“ผมมาถึงแล้วแต่หานายไม่เจอ เข้าห้องน้ำอยู่เหรอ”
( อ๊อเปล่าหรอก...ผมแวะซื้อชานมข้างทางอยู่น่ะพอดีว่าคอแห้ง นายจะเอาซักแก้วไหม )
ชา - นม - ข้าง - ทาง - ตอน - นี้
“ครับ?”
( อีกประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าผมจะไปถึง นั่งให้กล้องจับภาพเล่นไปก่อนนะยอโบ มั๊....วะ! )
เสียงจุ๊บผ่านโทรศัพท์ปิดท้ายนั่นทำเอาฮยอกแจผละมือถือออกจากหูทันที เดี๋ยวสิ! แล้วไอ้บ้าที่ไหนมันบอกว่าจะถึงแล้วฟะ วันแรกยังปล่อยให้เขารอขนาดนี้ไม่อยากคิดถึงอนาคตเลยว่าจะเป็นยังไง
[ ตัดฉากไปตอนสัมภาษย์ ]
ฮยอกแจ : แย่ครับ (หัวเราะ) ผมคิดว่าทงเฮเขาน่าจะกระตือรือร้นกว่านี้ ผมเป็นคนจริงจังกับเรื่องเวลามาก ตอนนั้นผมเริ่มรู้สึกเฟลกับเขาเล็กน้อย
ฮยอกแจ : อืม...ไม่รู้สิครับ ถ้านิสัยด้านอื่นของเขาโอเคก็อาจจะลบล้างเรื่องนี้ไปได้มั้ง
[ ตัดฉาก ]
“ยอโบ~”
ฮยอกแจละสายตาจากมือถือพลางมองไปยังใครอีกคนที่เพิ่งลงมาจากรถตู้แถมมีกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ แค่ใบเดียว กล้องแพลนไปยังทงเฮที่กำลังเดินมาหาฮยอกแจ ในมือของเขามีชานมอยู่สองแก้ว ริมฝีปากหยักยิ้มกว้างพร้อมกับยื่นแก้วชานมให้คนตรงหน้า
“ชาไข่มุกนมสตอเบอรี่ที่ยอโบชอบไงครับ”
“...................” ฮยอกแจถึงกับพูดไม่ออกได้เพียงแค่รับแก้วมาถือไว้แล้วโค้งหัวขอบคุณเล็กน้อย ร่างหนาหยัดตัวนั่งลงข้างๆ อีกฝ่ายแล้วแย่งแก้วมาเจาะหลอดให้ก่อนจะคืนแก้วชานมให้กับฮยอกแจ
“ลองดูสิ เจ้านี้อร่อยมากเลยนะ” นั่งตั้งตารอร่างบางดื่มอย่างใจจดใจจ่อราวกับเด็ก ฮยอกแจจำใจดื่มมันเข้าไปถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากดื่มมันออกกล้องสักเท่าไหร่ หน้าตาเขาตอนนี้มันคงประหลาดมากเลยทีเดียว
[ ตัดฉากไปตอนสัมภาษย์ ]
ทงเฮ : (เอาหลังมือป้องปากพลางหัวเราะแก้เขิน) คือผม...แอบเข้าไปในบอร์ดดีเจอึนฮยอกแฟนคลับน่ะครับ ถึงได้รู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร สีหน้าเขาตอนที่ผมเจาะหลอดให้น่ะ...อืม...น่ารักจริงๆ ครับ
ทงเฮ : แน่นอนอยู่แล้ว ผมจดไว้หมดทุกอย่างนั่นแหละ
ทงเฮ : ผมแค่อยากเห็นสีหน้าเขาตอนที่นั่งรอน่ะ จริงๆ ก็จอดรถอยู่แถวนั้นนานแล้ว (ขำ)
ทงเฮ : ผมไม่ได้บอกครับ ให้เขาผิดหวังในตัวผมตั้งแต่แรกน่ะดีแล้ว เพราะต่อไปนี้ผมจะเป็นคนทำให้เขารู้สึกดีกับผมโดยที่ไม่รู้ตัวเอง
ทงเฮ : อ่า...ผมชอบรายการนี้ซะแล้วสิ (หัวเราะ)
[ ตัดฉาก ]
“ใช่ที่นี่เหรอ”
“ผมว่าใช่นะ ดูสิ” ทงเฮขยับไปยืนชิดกับร่างบางพร้อมกับยื่นมือถือให้ดู ฮยอกแจเพ่งมองมือถือสลับกับตึกสูงที่อยู่ตรงหน้าโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าหัวเขากำลังแนบกับหัวทงเฮอยู่
“เข้าไปข้างในเลยไหม” ร่างบางถาม ทงเฮพยักหน้าหงึกแล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน
เดินเข้ามาถึงด้านในก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคุณป้าคนหนึ่งเดินมายื่นซองจดหมายให้ ฮยอกแจรับมันมาก่อนจะเปิดซองออก ในนั้นมีคีย์การ์ดอยู่สองใบพร้อมกับหมายเลขห้อง ร่างบางหันไปมองหน้าอีกคนแล้วหัวเราะน้อยๆ เขาทั้งคู่ยังดูคะเขินต่อกันอยู่ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็ตาม
“ห้องนี้สินะ” รูดคีย์การ์ดแล้วผลักประตูเข้าไปช้าๆ ฮยอกแจอ้าปากค้างเมื่อข้างในมีเพียงแค่ห้องเปล่าและแอร์คอนดิชันเนอร์เท่านั้น เดินเข้าไปทางด้านในแล้วสำรวจจนทั่วข้างในมีของให้อยู่ไม่กี่อย่าง อย่างน้อยก็ยังมีหม้อหุงข้าวให้ล่ะนะ พลันหันไปเห็นซองจดหมายอยู่บนโต๊ะแล้วก็หยิบขึ้นมาเปิดดู
‘คู่รักใหม่ ควรซื้อเฟอนิเจอร์เข้าเรือนหอสักสี่ห้าชิ้นนะ’
เก็บกระดาษใส่ซองเช่นเดิมเมื่ออ่านภารกิจจบแล้ว เดินกลับออกมาก็เห็นทงเฮนอนราบอยู่กับพื้น ร่างบางหันไปมองกล้องแล้วส่ายหน้าเนือยก่อนจะนั่งยองๆ สะกิดร่างหนา
“นี่”
“อื้อ...”
“ลุกขึ้นมาก่อนสิ”
“ง่วง ขอนอนก่อนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ เราต้องทำภารกิจต่อนะ”
“ภารกิจอะไร มิชชั่นอิมพอสสิเบิ้ล กู้โลก ไฟติ้งนะยอโบอ่า...”
ฮยอกแจอยากจะตบหน้าผากตัวเองสักที ให้มันได้อย่างนี้สิ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกได้แล้วล่ะว่าเขากับอีทงเฮนิสัยต่างกันสุดขั้วเลย คนหนึ่งต้องเป๊ะตามทุกอย่างที่คาดไว้ อีกคนอะไรจะเกิดขึ้นก็ช่างหัวมัน - -‘
“อ๊ะ!”
ร่างบางล้มลงไปนอนบนพื้นเมื่อถูกทงเฮดึงลงไปนอนข้างๆ นัยน์ตาคมจ้องมองหน้าเขาพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ ฮยอกแจเบิกตาค้างอยู่อย่างนั้นพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้ใบหน้าเขาทั้งคู่มันห่างกันแค่ไม่เท่าไหร่ ไหนจะถูกกล้องจับภาพอยู่ด้วยแบบนี้ อีทงเฮคิดอะไรกันอยู่นะ!
“ชอบไหม?”
“ห...หมายถึงอะไร”
“เรือนหอ”
“ก...ก็โอเคดี” ร่างบางเบือนหน้าหลบหันไปมองเพดานห้องแทน ทงเฮที่นอนตะแคงข้างจ้องหน้าคู่รักแล้วก็ยิ้มพอใจ
“แล้วผมล่ะ”
“...อะไร”
“ชอบผมไหม?”
[ ตัดภาพไปตอนสัมภาษย์ ]
ฮยอกแจ : (ถอนหายใจแล้วเอามือปิดหน้าด้วยความละอาย)
ฮยอกแจ : ตอนนั้นผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้ววิ่งไปบอกให้ตากล้องหยุดถ่ายหลังจากที่เขาถามจบครับ... (ทำหน้าเนือย)
ฮยอกแจ : ผมรู้ว่าเขาเป็นนักแสดง เวลาทำอะไรแบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา แต่ผมนี่สิ
ฮยอกแจ : ครับ ผมคิดว่าที่เขาทำไปทั้งหมดนั่นคือการแสดง (หัวเราะ)
[ ตัดฉาก ]
ณ ห้างสรรพสินค้า...
“เตียง โซฟา ตู้เย็น โต๊ะกินข้าว”
ฮยอกแจหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมกับสมุดโน้ตเล่มเล็ก จะเดินเช็คราคาดูว่าอันไหนน่าจะถูกและดีที่สุด หันไปมองคนที่กำลังทิ้งตัวนั่งสปริงกับโซฟาแล้วก็เครียด ตอนนี้ดูเหมือนมีแต่เขาที่แบกภาระทุกอย่างไว้คนเดียว
“แก้วคู่ หมอนคู่ ผ้าปูที่นอน แปรงสีฟันคู่ และที่ขาดไม่ได้คือชุดนอนคู่นะ”
“ไม่เอาหรอก ใครจะใส่แบบนั้นกัน” ฮยอกแจบ่นอุบอิบแล้วโน๊ตราคาต่อไป ร่างหนาเดินมาหยุดข้างๆ คู่รักจอมปลอมพร้อมกับชะเง้อหน้ามองโน๊ตในมืออีกฝ่าย
“ทำไมล่ะ ใครๆ เขาก็ใช้กันนะ”
“ก็นั่นเขาเป็นสามีภรรยากันนี่”
“แล้วเราไม่ใช่สามีภรรยากันเหรอ”
กึ่ก!
ฝีเท้าหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อได้ยินประโยคแสลงหูเข้าให้ ฮยอกแจหน้าขึ้นสีเล็กน้อยแต่หน้าก็ยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่หรอกไม่...เขาไม่ได้หันไปมองหน้าอีทงเฮหรอก
“เนอะยอโบ งั้นเอาแค่ชุดนอนคู่ก่อนก็ได้ นายชอบสีอะไรล่ะ ผมชอบสีเหลืองนะ หรือว่านายอยากใส่สีชมพู หวานแหววให้อารมณ์คู่รักอย่าบอกใครเลย” พูดเป็นนกแก้วนกขุนทองในขณะที่ฮยอกแจไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังว้าวุ่นในใจจนเขียนราคาผิดๆ ถูกๆ ซ้ำไปซ้ำมา
“ผมเป็นสามี นายเป็นภรรยา” ฮยอกแจพูดประโยคนี้ออกไปทำให้ทงเฮหยุดชะงัก ใบหน้าคมหันกลับมามองดวงหน้าหวานพลางขมวดคิ้วงง
“ไม่ ผมสิเป็นสามีส่วนนายน่ะเป็นภรรยา” ตอบหน้าตาเฉยแล้วเดินไปกระโดดลงบนเตียงที่เขาวางโชว์อยู่ตรงนั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่กล้องแพลนมาที่หน้าเขา อย่าสิ...จะมาถ่ายอะไรตอนนี้ฟะ!
“ได้ยังไงกัน นายเอาอะไรมาตัดสินว่าใครควรจะได้เป็นสามี”
“ผมตัดสินเอง ยอโบอ่า...ลองมานอนเตียงนี้ดูสินิ่มดีจัง ผมชอบ” ทงเฮว่าพลางเอาหน้าถูกับที่นอน ฮยอกแจได้แต่กัดฟันกรอด ไม่ได้! เขาจะเสียเชิงเป็นภรรยาหมอนี่ไม่ได้เด็ดขาด
“ผมไม่ชอบเตียงนี่ มันเล็กเกินไป” เป็นฮยอกแจที่แย้งขึ้นมา จะหาว่าพาลก็ได้ (ก็เถียงไม่สู้) ทงเฮเงยหน้าขึ้นมองว่าที่ภรรยา (ที่เหมาเอาเอง) แล้วก็ขมวดคิ้ว
“ทำไมล่ะ เตียงนอนใหญ่ๆ มันทำให้เราห่างเหินกันนะไม่รู้เหรอ”
“ผมนอนดิ้นเดี๋ยวได้ตกเตียงกันพอดี”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมนอนกอดนายไว้ทั้งคืนก็ได้”
หุบปากไปซะอีทงเฮ!!!
อยากจะตะโกนใส่หน้าไปแบบนั้นถ้าไม่มีกล้องจับภาพอยู่ ฮยอกแจถึงกับเงียบไปสามวิพูดอะไรไม่ออก อยากบ้าครับ...อีฮยอกแจอยากบ้า...
“เตียงหกฟุตแพงกว่าตั้งเยอะ นายดูสิ โน่น โน่น แล้วก็โน่น ดีแค่ไหนแล้วที่ผมไม่เลือกเตียงสามฟุตน่ะ คู่รักคู่ไหนเขาก็ใช้เตียงห้าฟุตทั้งนั้นแหละ”
ประเด็นคือเราไม่ใช่คู่รักกันไง แต่ถ้าพูดแบบนั้นออกไปก็จะเป็นการหักเรตติ้งรายการ ซวยอีก
“ถ้านายเลือกเตียง ผมจะเป็นคนเลือกของชิ้นอื่น”
“ได้ ของชิ้นที่เหลือผมให้นายเลือกหมดเลย” ทงเฮดีดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง มีความสุขเหลือเกินนะอีทงเฮ...
.
.
เดินเลือกเฟอนิเจอร์ไปสักพักก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้า ท้องเริ่มโอดครวญโหยหาอาหาร ตัดสินใจเข้าไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าที่คนในร้านจับตามองเขาทั้งคู่นี่เป็นเพราะรู้ข่าวหรือเพราะมีกล้องเดินตามต้อยๆ กันแน่นะ
“ผมโทรบอกผู้จัดการให้ขนของเข้าห้องแป๊ปนึง”
“ขนของเข้าได้เหรอ?”
“ก็ของเล็กๆ น้อยๆ พวกเสื้อผ้ารองเท้า ของใช้ส่วนตัวอะไรแบบนี้น่ะ ผมงานเยอะนะไม่ว่างกลับไปเอาของที่คอนโดบ่อยๆ หรอก”
“อ๋อ...ผมก็คิดว่าเขาจะไม่อนุญาตซะอีก” ฮยอกแจพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต่อ
[ ตัดภาพไปตอนสัมภาษย์ ]
ทงเฮ : (หัวเราะชอบใจ) ห้ามตัดฉากตอนเลือกเตียงออกนะครับ ผมชอบมากเลย
ฮยอกแจ : เขาเอาแต่ใจมาก อยู่ด้วยแล้วเหมือนผมกำลังเลี้ยงเด็กทารกเลยล่ะ -_-
[ ตัดฉาก ]
.
.
ณ เรือนหอ
ฮยอกแจเดินไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าประตูห้อง จนถึงตอนนี้แล้วตากล้องก็ยังถ่ายไม่หยุด อีฮยอกแจอยากรู้จริงๆ ว่าเขาได้เงินจากรายการนี้มากน้อยแค่ไหน -_-
“อ้าว พี่อีทึก”
“สวัสดี” รุ่นพี่ที่ทำงานเป็นดีเจด้วยกันเดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ กวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วก็ทำหน้าเหยเก “ทำไมเรือนหอใหม่ของพวกนายถึงได้รกขนาดนี้เนี่ย จัดของบ้างนะคุณภรรยา”
“พี่อีทึกเขาบอกนายน่ะอึนฮยอก” ทงเฮที่กำลังนั่งดูคลิปรายการเมื่อเช้าทำหน้าทะเล้น ฮยอกแจทำตาขวางใส่คู่ชีวิตจอมปลอมที่อยู่ด้วยกันมาร่วมสิบห้าชั่วโมงอย่างหมั่นไส้ (กล้องไม่ได้แพลนมาที่เขาน่ะตอนนั้น)
“เครียดกันเลยสิงานนี้ ชายกับชาย แต่มันก็น่าตื่นเต้นดีนะเหมือนดูของแปลกอะไรอย่างนั้น”
“แล้วทำไมพี่ไม่ลองมาเล่นเองดูล่ะ”
“เขาไม่ทาบทามฉันไปน่ะสิ พีดีไม่สนใจผมบ้างเหรอครับ?” อีทึกหันไปพูดกับกล้องก่อนจะหันมาหัวเราะใส่หน้าฮยอกแจ
“ดูพี่จะสะใจมากกับเรื่องนี้นะ”
“อะไรกัน ตอนที่นายไม่ไปจัดรายการวันนี้รู้ไหมว่าฉันเหงามากแค่ไหนที่ต้องจัดคู่กับซองมินน่ะ หมอนั่นชอบทำแบ๊วใส่เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด”
เพราะต้องอัดรายการ WGM เลยทำให้ฮยอกแจไปจัดรายการวิทยุไม่ได้ อีทึกบ่นเป็นหมีกินผึ้งก่อนจะเหล่มองเขาทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“จริงๆ แล้วที่ฉันถ่อสังขารมาถึงที่นี่เพราะอยากรู้ว่าใครเป็นสามี...ใครเป็นภรรยาน่ะ เชื่อว่าคนเกาหลีหนึ่งล้านคนก็อยากรู้คำตอบนี้”
“ผมกับทงเฮเถียงกันตั้งแต่ตอนเที่ยง จนป่านนี้ยังตกลงกันไม่ได้เลย”
“ถ้าถามความเห็นฉันนะ ฉันว่าทงเฮเหมาะกับการเป็นสามีมากกว่านายเป็นไหนๆ”
“ผมจำได้ว่ายังไม่มีใครถามความเห็นพี่” ฮยอกแจสวนกลับไปทันทีทำเอาอีทึกนั่งกลั้นขำ
“เห็นไหมล่ะ พี่อีทึกยังมองออกเลย ยอมรับเถอะน่ายอโบ”
“ฉันกะแล้วว่านายสองคนต้องตกลงกันไม่ได้ ตอนจัดรายการเลยตั้งคำถามให้ผู้ฟังส่งข้อความโหวตกันดูเล่นๆ อ่ะนี่...” พูดพร้อมกับยื่นกระดาษที่ยาวเป็นพรืดให้ฮยอกแจ ร่างบางหยิบมันขึ้นมาอ่านแล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อ...
คำถาม : WGM Special Couple ทงเฮ - อึนฮยอก ใครกันน๊าที่เหมาะสมกับตำแหน่ง ‘สามี’ ที่สุด~
ข้อความจาก 04-xxxx00xx4xx : รักอึนฮยอกโอป้านะคะ แต่ทงเฮโอป้าควรเป็นสามีค่ะ (>U<!!)
ข้อความจาก 00-xx74xxx88xx : ทงเฮโอป้าอยู่แล้ว
ข้อความจาก 04-x467xxxx4xx : ทงเฮล้านเปอร์เซ็นต์
และข้อความอีกมากมายที่มีชื่อเขาเพียงแค่สองสามข้อความเท่านั้น นึกขอบคุณคนที่มองเห็นความเมะในตัวเขาแต่มันคงสู้เสียงโหวตส่วนมากไม่ไหว ทงเฮหัวเราะชอบใจก่อนจะไฮไฟฟ์กับอีทึกประหนึ่งสนิทกันมาแต่ชาติปางไหน
[ ตัดฉากไปตอนสัมภาษย์ ]
ฮยอกแจ : (ทำหน้านิ่ง)
ฮยอกแจ : เสียงส่วนน้อยคงสู้เสียงข้างมากไม่ได้อยู่แล้วนี่ครับ
ทงเฮ : มีความสุขครับ ผมรักแฟนคลับของผมทุกคนเลย
[ ตัดฉาก ]
ตอนนี้ตากล้องก็กลับไปแล้ว และเกือบจะเป็นเวลาส่วนตัวของเขาแล้วถ้ามันไม่มีกล้องวงจรปิดสี่ห้าตัวที่ประดับอยู่ทั่วห้อง ฮยอกแจนอนชิดขอบเตียงคิดว่าถ้าชิงหลับไปก่อนคงดีที่สุดจะได้ไม่ต้องพูดจาอะไรกับทงเฮก่อนนอน เขาต้องการพักผ่อนสมองมากในตอนนี้ ไม่พร้อมที่จะต่อล้อต่อเถียงกับอีทงเฮแล้ว
เสียงผิวปากมาพร้อมกับเสียงปิดประตูห้องน้ำ ฮยอกแจคิ้วกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงรบกวนในเวลานอนแบบนี้ หมอนี่ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ!
เตียงยวบลงไปตามแรงเมื่อร่างหนานั่งลงกับขอบเตียง ชะเง้อหน้ามองคนที่กำลังนอนหันหลังให้แล้วก็อมยิ้ม
“ยอโบอ่า...หลับแล้วเหรอ~”
(เงียบ)
“ว๊า~ ยังไม่ได้กุ๊ดไนท์คิสเลย” พูดลอยๆ ขึ้นมาเพราะรู้ว่าฮยอกแจแกล้งหลับ ร่างหนาเอนตัวลงนอนข้างๆ ร่างบางแล้วขยับเข้าไปใกล้พลางสวมกอดทางด้านหลังพร้อมกับซุกหน้าลงกับไหล่บาง ฮยอกแจเบิกตากว้างนอนแน่นิ่งไม่ขยับ ตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินทันที
เฮ้! นี่นายกำลังจะทำอะไรเนี่ย!!
ตึกตึก...ตึกตึก...
รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นอย่างหนักหน่วง เอาละสิ...เขากำลังจะระเบิดตายอยู่แล้วนะ เขาไม่สามารถนอนนิ่งๆ ได้โดยที่ไม่ขยับตัวตลอดทั้งคืนแน่ ว่าแต่จะทำยังไงกับไอ้มือปลาหมึกนี่ดีนะ...
ได้ยินเสียงลมหายใจผ่อนออกมาเป็นจังหวะหลังจากที่นอนค้างท่านี้มาร่วมครึ่งชั่วโมง ฮยอกแจค่อยๆ แกะมืออีกคนออกจากเอวอย่างเบามือที่สุดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหยิบหมอนขึ้นมา ยืนมองคนที่หลับอยู่แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ ตอนทงเฮหลับนี่เหมือนเด็กไม่มีผิด
เดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเอาหมอนวางลง ทิ้งตัวนอนบนพื้นแข็งๆ แล้วผ่อนลมหายใจออก ถึงตรงนี้จะไม่สะดวกสบายแต่มันก็ทำให้เขานอนหลับได้กว่าไอ้เตียงที่มีทงเฮอยู่ล่ะนะ เปลือกตาบางค่อยๆ ปิดลง วันนี้เหนื่อยกายมาทั้งวันส่วนใจคงไม่ต้องพูดถึง เขาคงต้องรู้สึกแบบนี้ไปอีกนาน
ตกดึก...
ทำไม...รู้สึกแปลกๆ เหมือนถูกผีอำ - -
ร่างบางค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกหนักอึ้งบริเวณช่วงเอว พอจะยันตัวลุกขึ้นนั่งก็ต้องทิ้งตัวลงไปนอนเหมือนเดิมเมื่อใครอีกคนกระชับกอดแน่นยิ่งขึ้น นัยน์ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อหันไปเห็นอีทงเฮกำลังนอนกอดเขาอยู่ แถมตอนนี้ยังทำเหมือนคนหลับไม่รู้เรื่องอีกด้วย
“อะไรของนายเนี่ย” ฮยอกแจบ่นเบาๆ พร้อมกับแกะมือหนาออกแต่ก็ไม่เป็นผล เสียงงึมงำในลำคออีกคนยั๊วะอารมณ์ฮยอกแจได้เป็นอย่างดี
อะไรกัน! อุตส่าห์หนีออกมานอนพื้นข้างนอกแล้วยังจะตามมาอีกเรอะ!
“อีทงเฮ!”
ฟาดแขนไปทีหนึ่งจนคนที่เข้าสู่ห้วงนิทราตื่นขึ้นมา ทงเฮหรี่ตามองอีกคนท่ามกลางความมืดแล้วก็ลุกขึ้นขยี้ตาเบาๆ ฮยอกแจคลานไปเปิดโคมไฟบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะจ้องหน้าคาดโทษ
“งือ...”
“มานอนอะไรตรงนี้มิทราบ?”
“อ้าว...ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” ทงเฮเบิกตาโพลงดูตกใจเกินจริง ฮยอกแจหรี่ตามองจับผิดก่อนจะจิ๊ปากเบาๆ
“.................”
“สงสัยผมต้องละเมอแน่ๆ เลย เมื่อกี้ฝันว่าเดินเข้าไปในทุ่งทานตะวันแล้วก็มีคนกวักมือเรียก ผมเลยเดินตามเขาไปล่ะ”
“เหรอ? รู้ไหมว่าในฝันถ้ามีใครกวักมือเรียกน่ะห้ามไปด้วย เดี๋ยวก็ไหลตายไม่รู้เรื่องหรอก” พูดน้ำเสียงประชดประชัน เอาสิ กล้าแสดงละครมาอีฮยอกแจก็กล้าเล่นกลับเหมือนกัน!
“ไหลตายคืออะไร” ทงเฮกระดึ้บเข้ามาใกล้ๆ พลางทำหน้าจริงจังซึ่งดูแล้วก็เฟคนั่นแหละ
“ก็นอนๆ อยู่แล้วตายไปเลย”
“โอ้โห...มันเป็นการตายที่เจ็บปวดน้อยที่สุด แต่ในฝันคนที่กวักมือเรียกผมคือยอโบนะ” ทงเฮกลอกตา ฮยอกแจมองเนือยๆ แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ก็ผมติดหมอนข้างนี่...”
“แล้วทำไมไม่ให้เมเนเจอร์เอามาให้ล่ะหื้ม?” ประชดประชันอีกรอบ ของที่รกเต็มห้องนี่ก็ของทงเฮทั้งนั้นหาใช่ของเขาไม่ ขนมาถึงขนาดนี้แล้วทำไมไม่ขนมาให้หมดเลยล่ะ
“สงสัยพี่ฮีชอลลืม”
“พรุ่งนี้ก็โทรบอกให้เขาเอามาให้ซะเลยสิ”
“โอเค ผมคิดถึงน้องปันจังจะแย่อยู่แล้ว”
อื้อหือ...ชื่อหมอนข้างนี่น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน นี่เหรอตัวตนที่แท้จริงของอีทงเฮไอดอลหนุ่มที่สาวๆ ต่างหลงใหล ที่ไหนได้เป็นแค่ลูกแหง่ติดหมอนข้าง
“งั้นก็กลับไปนอนเตียงได้แล้ว คืนนี้ผมจะนอนตรงนี้เอง”
“ทำไมยอโบไม่กลับไปนอนด้วยกันล่ะ”
“ไม่เอา นอนที่นั่นนายก็ได้กอดผมทั้งคืนน่ะสิ ผมไม่ใช่น้องปันจังของนายนะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เพราะไม่ว่าจะนอนตรงไหนคืนนี้นายก็ต้องเป็นหมอนข้างให้ผมอยู่ดีนะที่รัก”
...อ...อีทงเฮ!!!!! -_-!!!!
TALK
ตอน 1 จบไปแล้วอ่ะ เป็นเยี่ยงไรบ้าง TVT
ความคิดเห็น