คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : ใบ้? หูหนวก แต่หล่อ? และขี้เก๊ก?
.
.
.
บนรถ.. ท่ามกลางบรรยากาศมาคุ (ของคิมฮีชอลผู้เดียว) พอหันไปมองฝั่งตรงข้ามก็เห็นยัยบลายธ์ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจิ้มบีบีอยู่แล้วยื่นมาให้เขา (=_=)
“นี่คือเรื่องส่วนตัวของฉันและสิ่งที่ควรทำและไม่ควรทำแบบคร่าวๆ คุณเอาไปใช้แก้ขัดก่อนนะคะ หลังจากจบพิธีดูตัวแล้วฉันจะมารับ”
“ง่ายเนอะ” ริมฝีปากบางที่ฉาบไปด้วยลิปกลอสสีส้มเอ่ยถามอย่างหมั่นไส้
“แล้วจะทำให้มันยากทำไมละคะ? ฮิ~” เป็นน้องชาย(?)ฉันไม่ได้ จะตบให้กะโหลกร้าว!!
“คุณหนูครับ..แล้ว...?”
“คุณฮวาง..” ช้อนตามองขอความเห็นใจ... คือถ้าไม่รู้จักผมคงมองว่าแม่นี่น่ารักนะ แต่ที่เห็นๆอยู่นี่มันโคตรจะทอแหล! = =’!
ทำไมผมปากร้ายอย่างนี้.. หรือเพราะจิตวิญญาณผู้หญิงมันเข้าสิงผมซะแล้ว.. (ได้ข่าวว่าด่านางมาตั้งแต่ต้นเรื่อง)
“ถ้าเสร็จแล้วผมกลับบ้านได้เลยใช่ไหม?”
“ไม่ได้คะ คุณต้องไปอยู่กับแทแทที่คฤหาสน์นะคะ..”
“จะบ้าเรอะ! งานการผมไม่ต้องทำกันพอดีน่ะสิแม่คุณ!?”
“งานคุณเหรอคะ.. ไม่เป็นไรคะเดี๋ยวให้คุณฮวางไปลาออกให้ก็ได้.. นี่แทแทไม่ได้หลอกใช้คุณฟรีๆนะคะ แทแทจ่ายเงิน” ใช้คำว่าหลอกใช้เลยทีเดียว (-_-)
“ทำไมชอบทำอะไรง่ายๆ ชาวบ้านชาวช่องเค้าเดือดร้อนนะคุณ -_-”
“แทแทจ่ายให้คุณสิบเท่าของเงินเดือนคุณเลยก็ได้.. นะคะ.. ช่วยแทแทด้วย..ฮึก..” เอาละไง.. ว่านิดว่าหน่อยสำออยบีบน้ำตาเข้าให้แล้ว..
“..ถ้าผมถูกจับได้ล่ะ?”
“ฉัน จะรับรองความปลอดภัยของคุณเองค่ะ.. แต่ถ้าฉันรู้ว่าคุณจงใจให้ถูกจับได้เมื่อไหร่ล่ะก็.. ฉันจะตามราวีคุณให้ถึงที่สุด...ชนิดว่าเอาให้ไม่กล้าเดินออกจากบ้านเลย.. เป็นไงคะ? ~” นี่ได้ข่าวว่าหล่อนพึ่งบีบน้ำตาขอความเห็นใจไปไม่ใช่? (-_ - )
.
.
.
หลัง จากถูกถีบลงรถ.. คิมฮีชอลในร่างหญิงกวาดสายตามองไปรอบๆตัว.. นี่มันภัตตาคารอาหารที่โคตรจะหรู.. แต่ร่างบางก็ต้องเรียกสติให้กลับมาสืบเนื่องจากมือหนาของไอ้บอดี้การ์ดหน้า เหี้ยมที่สะกิดหลังเขานั่นแหละ พอหันไปมองข้างหลังก็เห็นยัยเตี้ยแอบหลบอยู่หลังเสาหินอ่อนสไตล์อิตาลีพลาง ทำท่าสู้ๆให้เขา...
(-______ - ) ... ช่วยได้มาก...
“คุณหนูคิมแทยอนใช่มั้ยคะ?.. เชิญที่โต๊ะด้านในสุดเลยค่ะ.. คุณปาร์ครออยู่ข้างในแล้ว..” พนักงาน ต้อนรับเดินเข้ามาผายมือต้อนรับอย่างมีมารยาท หล่อนรู้ได้เยี่ยงไรว่าฉันคือคิมแทยวย? (ตัวปลอมนะเฮ้ย) แต่ก็เดินตามเขาไปต้อยๆ.. โดยมีบอดี้การ์ดฮวางเดินตามหลังมาด้วย
“ผม เข้าไปข้างในกับคุณไม่ได้.. เพราะฉะนั้นกรุณาใช้สมองคิดใตร่ตรองทุกอย่างให้ดี..ทีลืมไม่ได้คือเรื่องดัด เสียง.. อีกข้อคืออย่าทำให้คุณหนูเดือดร้อน.. ไม่อย่างงั้นผมจะฆ่าคุณซะ” ไอ้สูงล่ำมันกระซิบข้างหูผมจนทำผมเสียวสันหลังวาบ ไม่ใช่เสียวแบบนั้นนะครับ.. ผมเสียวว่ามันจะระเบิดหัวผมน่ะสิ.. T_T
พอก้าวเท้าเข้าไปในห้องวีไอพีก็พบกับผู้รากมากดีสี่ห้าคน... ผิดกับเขาที่เดินเข้ามาแบบ Alone ว้าเหว่มาก...ว้าเหว่จริงๆ.. เหงื่อเริ่มไหลซิบๆ... พอนึกถึงคำพูดที่บอดี้การ์ดล่ำนั่นพูดแล้วก็รีบสวมบทคิมแทยอนอย่างจำใจด้วย ความกลัวตาย
มือ เรียวเล็กยกขึ้นซับเหงื่อตัวเองอย่างจริตจก้านก่อนจะโค้งหัวให้กับแขกบน โต๊ะ.. ดูเหมือนคนพวกนั้นจะไม่เอะใจอะไร ดูจากรอยยิ้มอันเป็นมิตรของพวกเขาที่ส่งมายังคิมฮีชอลก็พอรู้...
“ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ.. พอดีรถเสีย.. แทแทก็เลย..” อย่าคิดว่าตัวเองจะมารยาเป็นคนเดียวนะคิมแทยอน คิมฮีชอลก็แหลเป็น! สืบเนื่องจากซีรี่เกาหลีหลายๆเรื่องที่เขาติดหนึบไม่เคยพลาดสักตอนนั่นแหละ
แต่มีอยู่คนนึงที่แทบจะไม่สนใจการมาของเขาเลย.. ผู้ชายผมทองคนนั้น...
“...คุณก็รู้.. ว่าแทแทไม่อยากแต่งงานกับคนใบ้..”
คำพูดของคิมแทยอนผุดขึ้นมาในหัวนอกจากเป็นใบ้แล้วยังหูหนวกด้วยสินะ?
ร่างบางนั่งลงข้างๆคนที่คิดว่าน่าจะเป็น ‘คนใบ้’ ที่ยัยบลายธ์ว่าพลางยิ้มแห้งๆให้กับคนอื่นๆที่มองเขากับอิตาใบ้อย่างลุ้นๆ
“อีทึก.. หันไปคุยกับน้องหน่อยสิลูก” สงสัยคงเป็นแม่ไอ้ใบ้นี่แน่ๆ.. แต่แปลกนะ.. คนใบ้จะพูดได้ไง? หรือคนนี้จะไม่ใช่ไอ้ใบ้? ไม่ดิ.. หรือจะเป็นไอ้คนที่นั่งข้างๆนั่น..? อืม..แต่หล่อจริง...มีเค้าว่าอาจจะเป็นไอ้หล่อนั่นก็ได้.. แต่ถ้าเป็นไอ้หล่อนั่นแล้วทำไมถึงให้เขานั่งลงข้างๆหมอนี่ล่ะ (สับสนกับสมองตัวเองมาก)
“คุณชาย.. คุณหนูแทยอนมาแล้วนะครับ..” อ้าวเวร.. ไอ้หล่อนั่นพูดได้ซะด้วย งั้นแสดงว่าไม่ได้ใบ้น่ะสิ งั้นคงเป็นไอ้คุณชายนี่สินะที่เขาต้องมาดูตัวแทนคิมแทยอนนั่น
ใบหน้าคมค่อยๆหันมามองเขาอย่างช้าๆ.. สายตาที่ว่างเปล่าและดูไร้ความรู้สึกนั่นทำให้คิมฮีชอลใจเต้นแรงแปลกๆ..
‘หล่อว่ะ’ ประโยคเดียวในหัวคิมฮีชอลในตอนนี้... นึกแปลกใจ.. ทำไมยัยบลายธ์นั่นถึงไม่ยอมแต่งงานกับหมอนี่กันนะ
“สวัสดี..” เอ่ยทักทายห้วนๆแต่ทำให้คิมแทยอนตัวปลอมตกใจเล็กน้อย...
“อะ..อ้าว.. คุณ..? ไม่ได้เป็นใบ้เหรอ?” ถามอย่างลืมตัวทำเอาผู้ใหญ่ที่นั่งฟังอยู่หันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ ส่วนอีตาคุณชายขี้เก๊กนี่จู่ๆก็หลุดหัวเราะออกมาซะงั้น
“นี่ยังเรียกฉันแบบนี้อยู่อีกเหรอ? ฉันคิดว่าเธอลืมเรื่องนั้นไปตั้งแต่สิบห้าปีที่แล้วซะอีก”
ลืมอะไร = =; แล้ว...เรียกอะไร?
“อย่าถืออีทึกเลยนะหนูแทยอน.. พี่เค้าแค่แกล้งเล่นเท่านั้นเองน่ะ”
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรค่ะ.. แทแทขอโทษด้วยนะคะที่ถามอะไรหยาบคายแบบนั้น..” ปั้น หน้าปั้นตาสำนึกผิด.. สรุปคือมันไม่ได้เป็นใบ้สินะ.. แล้วไอ้ใบ้ที่ยัยบลายธ์พูดถึงมันคืออะไรกัน? ทำให้เขาหน้าแตกสาแหรกขาดแบบนี้เดี๋ยวมีเฮแน่ยัยเตี้ย - -+
ระหว่างที่คนในโต๊ะอาหารกำลังพูดคุยเรื่องต่างๆในอดีต.. คิมฮีชอลก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงได้มาตกที่นั่งลำบากแบบนี้...
ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า...
.
.
.
ในวันอากาศดีๆท้องฟ้าแจ่มใสในฤดูใบไม้ผลิ.. ร่างบางค่อยๆก้าวเท้าไปข้างหน้าช้าๆก่อนจะหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อเห็นสิ่งสะดุดตา
“เครื่องรางจากญี่ปุ่น.. เหลืออันสุดท้ายแล้วนะสาวน้อย” คนขายเอ่ยทักทำเอาคนที่ถูกเรียกว่าสาวน้อยหันซ้ายหันขวาก่อนจะชี้หน้าตัวเองเป็นเชิงถาม
“สาวน้อย? ลุง..หมายถึงผมเหรอ?”
“อ้าว.. เป็นผู้ชายหรอกเรอะ.. ช่างเถอะๆ เข้ามาดูใกล้ๆสิ ถ้าอยากได้จริงๆลุงจะลดราคาให้ก็ได้นะ” ร่างบางมองหวาดๆ.. หน้าอิตาลุงคนนี้ไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่ เขาจะถูกหลอกขายรึเปล่านะ
“เท่าไหร่ล่ะ”
“ห้าหมื่นวอน”
“ห๊า?!! ห้าหมื่นวอนเรอะ? นี่ลุง! ก็อิแค่ซองกระดาษเย็บด้วยด้ายสีแดงสามเส้นเนี่ยนะ เด็กเกิดเมื่อวานยังรู้เลยว่าราคาไม่ถึงพันวอนน่ะ”
“ของแบบนี้มันจะดูกันที่ภายนอกได้ยังไงกัน มันอยู่ที่ความขลังความศักดิ์สิทธิ์ต่างหาก... อีกอย่างก็บอกแล้วว่าถ้าอยากได้จะลดให้”
“แล้วลดได้เท่าไหร่?” ร่างบางมองคนขายด้วยหางตา นี่ถ้าลดไม่ถึงหมื่นวอนละมีมวยนะลุง
“ราคากันเอง... ลดให้เหลือหมื่นวอนแล้วกัน” ราคาจากหน้ามือเป็นหลังตีน ดวงตาเรียวเบิกกว้างด้วยความตกใจ อิตาลุงนี่มันลดราคาประชดฐานะเขารึเปล่า? = =!!!
“ลุงประชดผมเหรอไง”
“อะไรกัน! ลดให้เต็มที่แล้วนะ อย่างน้อยก็ให้ค่าเช่าที่กันบ้างสิ” อั๊วะไม่ล่ายหมายความว่าอย่างนั้นโว๊ย (=_= )
“จะเอาไม่เอา.. ไม่เอาเก็บแล้วนะ” อิตาลุงหน้าเลือดทำท่ายึกยักที่มักจะเจอบ่อยๆเพราะเป็นท่าไม้ตายของพวกพ่อค้าหน้าปลาจวดที่ต้องการปิดการขายในเดี๋ยวนั้น
“เอ้อออ...อย่าพึ่งดิลุง ก็ได้ๆ ผมเอาชิ้นนั้นแหละ” ร่างบางรีบควักเงินออกมาให้ก่อนจะรับซองกระดาษสีน้ำตาลขนาดเล็กมากำไว้จนยับยู่ยี่
“เอาไปให้แฟนล่ะสิ” เสียงพูดของตาลุงคนขายปัญญาอ่อนทำให้ขาเรียวหยุดชะงักก่อนจะหันกลับไปมอง
“แฟนเฟินอะไรล่ะลุง... ก็แค่เพื่อน”
.
.
.
ดวงตาคู่สวยมองไปยังเครื่องรางที่ซื้อมาเมื่อครู่ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงใครบางคนที่ตัวเองพูดกับปากว่า ‘ก็แค่เพื่อน’ .. ก็แค่เพื่อนจริงๆ... เพื่อนสนิทของเขา ‘ควอนโบอา’
ว่าแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาดูเมื่อคนที่นึกถึงดันตายยาก รูปที่เด่นหราหน้าจอบ่งบอกว่า ‘เหม่งโบอา’ โทรเข้ามา
“ว่าไงเหม่ง”
‘อยู่ไหนเนี่ยเผือก เข้ามาหาหน่อยดิ ตอนนี้อยู่ร้านคนเดียว’
“อะไรวะ วันนี้วันหยุดฉันนะเว้ย” เถียงทั้งที่อมยิ้มอยู่ คนที่เดินผ่านไปมาได้แต่มองคิมฮีชอลอย่างระอา ยืนบิดได้น่าถีบมาก อะไรจะเขินขนาดนั้น
‘ก็มันเหงานี่ มาไม่ได้เหรอ มาเหอะน่า.. เดี๋ยวเลี้ยงกาแฟแก้วนึง’
“คราวที่แล้วก็เบี้ยว”
‘ไม่เบี้ยวแล้ว~ มาเถอะนะๆ ฮีชอลลี่~’
“เออๆเข้าใจแล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้ละ... พอใจยัง?” สิ้นสุดประโยคคนในสายก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะที่ฮีชอลชอบฟังมากที่สุด..
‘ดีมาก~ ฮีชอล..............’ ยังไม่ทันจะฟังจบไอโฟนสี่ที่พึ่งถอยมาก็ตกพื้นเพราะโดนแรงชนจากใครบางคน
“น้องจินปังของฉัน!!! =[]=!!!”ร่าง บางเบิกตากว้างมองน้องไอโฟนที่ไส้แตกออกมาก่อนจะวิ่งลงไปเก็บเข้ามาประกอบ ใหม่ ร่างโปร่งตัวดีที่วิ่งชนเขาจนมือถือสุดที่รักตกพื้นกำลังลุกลี้ลุกลนยันตัว ขึ้นยืนพลางหันไปมองทางด้านหลังแล้วก็รีบวิ่งหนีไปทันที
คิมฮีชอล เหลือบไปเห็นกระเป๋าเงินสีครีมมีเพชรติดระยิบระยับลักษณะพอเหมาะมือตกพื้น อยู่ก็เดินไปหยิบขึ้นมาก่อนจะตะโกนเรียกคนที่กำลังวิ่งหนีไป
“นี่คุณ! ทำกระเป๋าตกแน่ะ.. เฮ้!” ตะโกนเรียกอย่างสิ้นหวังเมื่อร่างโปร่งคนนั้นวิ่งลับหายเข้าไปในฝูงชนเสีย แล้ว ชนเขาจนน้องไอโฟนสุดที่รักตกพื้นแถมไม่คิดจะขอโทษซักคำ.. ไม่รู้จะรีบไปไหน
“อ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งเมื่อถูกล็อคแขนทั้งสองข้างจากผู้ชายใส่สูทสีดำและที่สำคัญคือ ตัวโตกว่าเขาซะด้วย.. ฮีชอลหันไปมองคนข้างๆทั้งสองคนด้วยความสงสัย หรือเขาจะโดนลักพาตัวไปขาย!!
“คุณจะทำอะไรผมเนี่ย?” ถามแบบงงๆขณะที่ร่างสูงใหญ่ดึงกระเป๋าเงินออกจากมือเรียว
“พาเขาไปหาคุณหนู” ไอ้โย่งสองคนนั้นหันไปคุยกันสองคน เฮ้ย! คุณหนูไหนวะ?
.
.
.
เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้แล.. คิมฮีชอลซวยบรมไปทำบุญเก้าวัดไม่รู้จะหายไหม
“ท่านทูตคงยุ่งมาก.. แต่ทางเราได้ตกลงกับเขาไว้แล้วว่ายังไงเสีย..คนที่จะแต่งงานกับอีทึกจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหนูแทยอน..” พูดพร้อมกับยิ้มให้..ร่างบางต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วหันไปยิ้มตอบ.. คือจะให้มาดูตัวทำไมในเมื่อคิดเองเออเองกันแบบนี้ - -
“หนูคงคิดว่าในเมื่อตกลงกันแบบนั้นแล้วทำไมถึงให้มาดูตัวอีกใช่มั้ย?” เวร เสือกรู้ทันอีก = =’
“ลุงอยาก ให้หนูกับอีทึกเจอกันบ่อยๆเริ่มตั้งแต่วันนี้..เพราะเดือนหน้าก็จะเข้าพิธี แต่งงานกันแล้ว..สนิทกันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆอนาคตจะได้มีลูกหลานให้ลุงเชยชม เร็วๆไงล่ะ” =[]=!!! ฟัค!!! แต่งงานเดือนหน้าเรอะ!! ลูกหลานด๋อยอะไร ผมเป็นผู้ชาย ท้องไม่ได้โว้ย!! - -+++
ร่าง บางทำตาโตด้วยความตกใจก่อนจะยกมือขึ้นนับนิ้ว...นี่ก็วันที่ 13 แล้ว... เดือนหน้า.. เดือนหน้าวันที่เท่าไหร่.. โอ้... พ่อแก้วแม่แก้ว..
“...” พอจะหันไปขอความเห็นจากคู่ดูตัวของตัวเองก็ไร้ผล.. หวังว่าจะให้ไอ้หมอนี่ลุกขึ้นทุบโต๊ะแล้วบอกว่า 'ผมไม่แต่งเด็ดขาด! พ่อกับแม่จะมาบังคับผมแบบนี้ไม่ได้นะ!!' ถึงอย่างนั้นก็ทำได้แค่คิด.. คิมฮีชอลมองคนข้างๆที่นั่งนิ่งๆเหมือนกับหุ่นยนต์ถ่านหมดอย่างสิ้นหวัง.. ทำปากตกหายในชักโครกก่อนออกจากบ้านเหรอ?
“อีทึก ลูกล่ะ..ว่ายังไง?” ผู้เป็นพ่อหันไปถามร่างสูงที่กำลังนั่งสไลด์ดูรูปในมือถือตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้ถามพลางยิ้มบางๆตามมารยาท
ปฏิเสธ
ปฏิเสธ
ปฏิเสธ!! ..
คิมฮีชอลลุ้นสุดใจ
“แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่เลยครับ ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว” พูดพร้อมกับเก็บมือถือใส่กระเป๋าสูทใน คำตอบของอีทึกนั้นเรียกรอยยิ้มให้กับพ่อแม่อย่างมาก.. แต่สร้างความเศร้าให้คิมฮีชอลขั้น MAX!!
“ดีมาก.. แล้วหนูแทยอนละลูก?” ถามแบบนี้จะให้ตอบว่าไงวะ? “ไม่แต่งหรอกคะ ใครจะไปแต่งคะ หนูมันตัวผู้ปลอมตัวมา คุคุคุ~~” แบบนี้เรอะ
“หนูก็..แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่เหมือนกันค่ะ..” ยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะหวานได้... ตอบแบบนี้คงเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก ‘สมยอม’
“เหมาะสมกันดีจริงๆ.. ว่ามั้ยคุณ?” ชายวัยกลางคนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของอีทึกหันไปขอความเห็นจากภรรยาก่อนจะหัวเราะชอบใจ
“นั่นสิคะ.. ฉันว่าเราเลือกไม่ผิดแล้วล่ะ”
“อีทึก.. ชอบน้องมั้ยลูก?” เอาละไง.. คำถามติสแตกนามธรรม.. แต่พอได้ยินคำถามนี้แล้วทำไมถึงใจเต้นแรงแปลกๆ แถมยังแอบลุ้นคำตอบซะด้วย... เวร.. คิมฮีชอล.. แกเป็นอะไรไป = =;!!!
“ผมคงให้คำตอบตอนนี้ไม่ได้..แต่วันข้างหน้า...ก็ไม่แน่ครับ..” ตอบผู้เป็นพ่อทั้งที่มองหน้าร่างบางด้วยสายตามีความหมาย.. ให้ตายเถอะ.. ทำไมรู้สึกหน้ามืด... หัวใจผมจะหลุดออกมามั้ยนะ??
.
.
.
Talk With Writer
ปุฮิ ตอนที่ 2 มาแล้ว... เมนท์กันเยอะๆนะ~ หนูชอบ
#แอ๊บเด็ก
nu eng
ความคิดเห็น