คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [Special!!!] ตอนพิเศษ! นอกรอบมาจิ้น! [ซาน&กัส]
อัลโลฮ่า! สวัสดีนักอ่านทุกท่านนะคะ! เรานักเขียนนิยายเรื่อง “ก็ผมไม่ใช่เขา...” เองจ้า! วันนี้เราจะมาทำอะไรเบาๆสมองกันหน่อยนะคะหลังจากที่ดราม่าหนักๆกันมาสักพักแล้ว (หรอ..ได้ข่าวว่าเพิ่งเขียนไป6ตอนเองนะ // เพื่อนอีฟ) ถามว่าจะทำอะไรงั้นหรอ?...
*เดินไปดึงเชือกเปิดม่าน*
แท่นแท๊นนนนน เราจะขอนำเสนอตอนพิเศษที่มีชื่อว่า...
[Special!!!] ตอนพิเศษ! – นอกรอบมาจิ้นซานกัส! -3-
[กัส]
“ซานนนนน”
ผมเดินลากเสียงไปหาไอ้เพื่อนรักสุดสวาทขาดใจ(?)ด้วยท่าทางวอนโดนอวัยวะเบื้องล่าง(เท้าครับเท้า! ห้ามคิดลึก! -///-)
“อะไรวะกัส?”
มันละสายตาจากจอไอโฟนหันมาถาม ไม่พอยังยกมือขึ้นมาขยี้หัวผมเหมือนเด็กๆแต่...ไม่ขัดขืนหรอก ผมชอบให้มันขยี้หัวเล่นอ่ะ มันรู้สึกสบายหัวดี
“ไอ้ไทม์มันยืมตังค์กัสไปอ่ะ กัสไม่มีตังค์กินข้าววววว”
ผมลากเสียงตอบมันแล้วแบบมือทำตาปิ๊งๆใส่มันอย่างออดอ้อน ซานชะงักไปเล็กน้อยมันหันหน้าหลบสายตาผมแล้วหยิบกระเป๋าตัวเองมาวางบนมือผม ผมเอียงมองท่าทางของมันด้วยความงุนงง ทำไมต้องหลบสายตาด้วยวะ? แต่ช่างเหอะ...ขอแค่มีตังค์แดร็กข้าวไอ้กัสคนนี้ก็พอใจละครับ
“ขอบคุณนะเพื่อนรัก! กัสไม่คืนตังค์นะแต่มากินข้าวด้วยกันหน่อยดิ!”
“อะไรวะ พูดเอาแต่ได้ว่ะ”
มันแห้วใส่ผมนิดหน่อยแต่ก็ยอมเดินตามผมลงมาจากหอพักกับผม ผมรีบเดินลันลานำหน้ามันไปที่ร้านข้าวแกงข้างหอพักทันที ที่รีบไม่ใช่อะไรหรอกหิวครับตอนนี้หิวมากกกกก เดี๋ยวเดินเอื่อยๆมันรำคาญเปลี่ยนใจเดินกลับขึ้นห้องผมก็ต้องกินข้าวคนเดียวอ่ะดิ
ผมเดินนำหน้ามันนั่งที่โต๊ะประจำของเราซึ่งว่างอยู่พอดีไม่ถึง2นาทีพี่ฟ้าลูกสาวเจ้าของร้านก็เดินมารับรายการอาหารที่โต๊ะผม ผมยิ้มทักทายพี่เขาและคุยกันนิดหน่อยแล้วจึงสั่งอาหารให้ตัวเองกับซาน แต่ทว่าสายตาผมบังเอิญเหลือบตาไปเห็นสายตาขุ่นเคืองจากซานแวบหนึ่งก่อนที่มันจะหันหน้าหนีไป เป็นอะไรของมันอ่ะ?
“ซานเป็นอะไรหรือเปล่า?”
ผมยื่นมือสะกิดมันแล้วถามมันเบาๆ ซานหันมามองหน้าผมแปปหนึ่งแล้วหันหน้ากลับทางเดิม
“เปล่า สั่งอาหารให้แล้วใช่ไหม?”
“อืม กัสสั่งให้ซานแล้วกินกระเพราหมูกอบใช่ไหมล่ะ”
“อืม”
“เป็นอะไรเปล่าซานทำไมเงียบๆไป เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย”
คราวนี้ผมเอามือเท้าโต๊ะแล้วยื่นหน้าไปมองมันใกล้ๆ มันสะดุ้งแล้วโยกตัวหนีผม มันงอนอะไรผมเปล่าวะ?
“ไม่มีอะไรหรอก… นู้นๆ! ข้าวมาแล้ว!...กินข้าวไปเหอะ”
มันพูดลนๆแล้วรับจานข้าวจากพี่ฟ้ามาวางตรงหน้าผม ผมหันไปยิ้มขอบคุณพี่ฟ้า พี่เขายิ้มกลับมาให้ผมแต่อยู่ๆพี่เขาหันตัวเดินรีบๆกลับเข้าครัวไปซะอย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นอีกอ่ะหรือ...ว่าไอ้ซานทำอะไร? ผมหันควับกลับไปมองหน้าไอ้เพื่อนรักทันที ซานมันรีบก้มหน้าลงกินข้าวทันทีที่ผมหันไปมองหน้ามัน อะไรกันเนี่ย!?
[ซาน]
8:36น.
สวัสดีครับวันนี้เราได้เจอกันเป็นครั้งแรกสินะครับ ขอแนะนำตัวก่อนเลยผม ‘ซาน’ เพื่อนสนิทไอ้ไทม์เองครับ คุณน่าจะเคยเห็นผมผ่านในบทที่5มาแล้วสินะครับ อยากบอกเลยว่ายัยนักเขียนจัดแจงบทให้ผมน้อยมากจนผมจะกลายเป็นตัวประกอบฉากเรื่องนี้ไปซะแล้ว แต่เอาเถอะครับตอนนี้ยัยนั่นบอกว่ามันเป็นตอนของผมครับ!
ตอนนี้ผมอยู่ที่หอพักชายของมหาลัยของผมเองครับ ผมพักอยู่ห้องเดียวกับเพื่อนรักของผมมันชื่อ ‘กัส’ ครับ มีอย่างหนึ่งที่ผมอยากบอกให้พวกคุณรู้ไว้นี้ด้วยว่า ผมแอบรักกัสครับ! ไม่รู้หรอกว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรแต่ผมรู้แล้วกันว่าผมชอบกันไม่เหมือนไอ้ไทม์ คนอะไรโลเลได้โล่ (กูได้ยินนะเว้ย! // ไทม์)
ผมนั่งกดไอโฟนดูนั้นดูนี้ไปเรื่อยตอนนี้ผมเบื่อมากครับ ไม่มีอะไรทำกัสก็ไม่อยู่ด้วยออกไปจากหอตั้งแต่เช้า รู้สึกว่าจะไปเตรียมงานรับเด็กปี1มั้ง พวกผมเป็นนักศึกษาปี3ครับแก่ใช่ไหมล่ะ?
แกร๊ก แอดดด
“ซานนนนน”
เสียงกัสดังขึ้นทันทีที่ประตูห้องเปิดออกจากด้านนอก ผมหันไปมองแวบหนึ่งครับ มันเดินลากเสียงหวานมาหาผมทันทีเลยครับ อย่างนี้มีเรื่องอะไรมาแน่ๆ
“อะไรวะกัส?”
ผมละสายตาจากจอไอโฟนหันไปถามมัน ผมลุกขึ้นยืนแล้วขยี้หัวของผมเบาๆ ผมมันนุ่มมากเลยครับกัสชอบให้ผมขยี้หัวมันเล่นมันเลยดูแลผมตัวเองดีมาก กัสทำหน้าเคลิ้มนิดหน่อยแล้วพูดต่อ
“ไอ้ไทม์มันยืมตังค์กัสไปอ่ะ กัสไม่มีตังค์กินข้าววววว”
ว่าแล้วมันก็แบบมือขอตังค์ผมพร้อมกับช้อนสายตามองผมอย่างออดอ้อนเหมือนลูกแมว ทำเอาผมชะงักหลบสายตาไปทันทีเลยครับ อะไรมันจะน่ารักขนาดนี้ -///- แล้วผมก็หยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองวางลงบนมือของมันครับ แต่สงสัยผมจะต้องบ้าตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ แทนที่ผมจะดีใจที่ผมให้กระเป๋าตังค์กับมันมันกลับเอียงคอมองผมตาแป๋ว ให้ตายเหอะมันกำลังทำให้ผมไม่อยากให้มันไปกินข้าวแต่จะกินมันตรงนี้แหละ!
ยังดีที่มันเก็บสายตาสงสัยของตัวเองแล้วแบบดูเงินในกระเป๋าตังค์ผม ไม่ดิ...ผมว่ามันเลวร้ายกว่าเดิมอีก...
“ขอบคุณนะเพื่อนรัก! กัสไม่คืนตังค์นะแต่มากินข้าวด้วยกันหน่อยดิ!”
มันยืนมือมาจับมือผมแล้วยิ้มน่ารักส่งมาให้ผม ใจผมกระตุกวูบเพราะรอยยิ้มของมันอย่างรุนแรงทันที....
“อะไรวะ พูดเอาแต่ได้ว่ะ”
ผมบังคับใจตัวเองไว้แล้วแกล้งแห้วใส่มันนิดหน่อย มันทำปากยื่นใส่ผมแล้วเดินนำหน้าผมออกจากห้องไปทันที จะให้ทำยังไงต่อล่ะครับก็ต้องเดินตามว่าที่ภรรยาแสนน่ารักลงไปน่ะสิครับ
กัสเดินนำหน้าผมมาที่ร้านขายข้าวแกงเจ้าอร่อยข้างหอพักอย่างอารมณ์ดี มันจูงมือผมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะประจำของร้าน แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรพี่ฟ้าลูกสาวเจ้าของร้านก็เดินมารับรายการอาหาร กัสมันยิ้มน่ารักให้พี่เขาทันที...ให้ตายเหอะ! ผมโคตรไม่ชอบเลยเวลามันยิ้มน่ารักให้คนอื่นนอกจากผม ผมเผลอปล่อยสายตาดุๆออกไปจนมันรู้ตัวหันมาเอียงมองผมงงๆ ผมหลบสายตาหันหน้าหนีมันทันที แต่ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้ว
“ซานเป็นอะไรหรือเปล่า?”
กัสยื่นมือสะกิดผมแล้วถามผมเสียงเบาหวิว ผมหันมามองหน้ากัสแปปหนึ่งแล้วหันหน้ากลับทางเดิมรวดเร็ว จะให้ผมมองหน้ามันต่อได้ยังไง ไอ้สายตาน่าสงสารที่มันส่งมาเพื่อถามผมว่า ‘กัสทำอะไรผิดง่ะ’ ของมันน่ะกำลังจะละลายหัวใจผมแล้วตอนนี้!
“เปล่า สั่งอาหารให้แล้วใช่ไหม?”
ผมพยายามเก๊กเสียงขรึมเอาไว้ กัสยิ้มร่าเริงทันทีที่ผมตอบคำถามมัน บอกเลยตอนนี้ไม่อยากสบตามันเดี๋ยวเผลอครับ....
“อืม กัสสั่งให้ซานแล้วกินกระเพราหมูกอบใช่ไหมล่ะ”
เผลอกดมันตรงนี้!... โอ๊ยยยยย! ให้ตายเหอะหยุดส่งรอยยิ้มมาสักทีมันกำลังจะทำให้ผมคลั่ง!
“อืม”
ด้วยความที่พยายามกดอารมณ์นิสัยไม่ดีของตัวเองผมเลยเผลอตัวตอบมันเสียงแข็งออกไป...
“เป็นอะไรเปล่าซานทำไมเงียบๆไป เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย”
คราวนี้มันเอามือเท้าโต๊ะแล้วยื่นเข้าใกล้ๆหน้าผม ผมสะดุ้งแล้วโยกตัวหนีมันทันที สายตาเป็นกังวลจนเหมือนจะร้องไห้ของมันทำให้ผมอยากจะเข้าไปกอดปลอบนั้นกำลังทำให้ความอดทนของผมเหลือน้อยลง...
“ไม่มีอะไรหรอก… นู้นๆ! ข้าวมาแล้ว!...กินข้าวไปเหอะ”
ผมเหลือบตาไปเห็นพี่ฟ้ายกข้าวมาเสิร์ฟพอดี ผมรีบรับจานข้าวจากพี่ฟ้ามาวางตรงหน้ามันอย่างว่องไว มันมองตามผมงงๆแล้วหันหน้าไปยิ้มน่ารักให้พี่ฟ้าอีกครั้ง บอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้ยิ้มน่ารักให้ผมคนอื่น!...ผมส่งสานตาดุๆออกไปอย่างเผลอตัวจนพี่ฟ้าสะดุ้งรีบหุบยิ้มที่ยิ้มคืนให้มันวิ่งลนๆกลับเข้าครัวไป กัสหันหน้าควับมามองหน้าผมทันที เช่นเคยมันหันหน้าหนีมันอย่างช่วยไม่ได้ เดี๋ยวมันเห็นสายดุๆของผมได้นั่งร้องไห้กันพอดี มันกลัวผมเวลาทำสายตาดุๆครับ
ผมตักข้าวกินอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันมองตามผมนิดหน่อยแล้วก็กินข้าวด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมเข้าครับว่ามันกังวลเรื่องผมจนมันจะร้องไห้ กัสมันเป็นแบบนี้แหละครับ อ่อนแอ...น่าปกป้อง... มันถึงได้ต้องมีผมอยู่กับมันไง ว่าแล้วผมก็แอบยิ้มไปกินข้าวไปด้วยความพอใจ
เดี๋ยวรอก่อนนะครับคุณภรรยา เดี๋ยวเราได้เป็นแฟนกันเมื่อไร ไอ้ซานคนนี้จะปกป้องคุณด้วยชีวิต มดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ไม่ให้มีน้ำตาสักหยด... รอซานจีบกัดติดก่อนนะครับ แล้วคุณจะมีความสุขไปทั้งชีวิต
ความคิดเห็น