คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : We meet again
เดินทางมาถึงตอนี่ 3 แล้ววววว
ในที่สุด ก็ถึงวันเดบิวท์ของพวกเขา ทีนท้อป
“ว้าว ฉันตื่นเต้นมากๆเลย คนเยอะจริงๆ”ริกกี้
“ทำไมแฟนๆเยอะขนาดนี้ ใช่แฟนๆของพวกเราหรือเปล่า”ชางโจ
“ว้าว ฉันมีความสุขสุดๆเลยอ้ะ”แดเนียล
“มา รวมพลังกันเถอะ”แคป
“ทีนท้อป ไฟติ้ง”
“พรุ่งนี้เรามีงานตอนเช้า ตอนเย็นเราว่าง พี่ผู้จัดการบอกว่าให้เรา
กลับบ้านได้ และวันรุ่งขึ้นให้เก็บของไปอยู่หอ” แคป
“อืม ตอนนี้ ไปขึ้นรถกันเถอะ”ชอนจิ
............................
วันรุ่งขึ้นหลังจากซ้อมเสร็จ ก็ถึงเวลาแยกย้ายกลับบ้าน
“ผมไปก่อนนะครับ”ริกกี้กล่าว และเดินออกมา โทรหานัมจี
“ว่าไง”
“อย่าลืมสัญญา”
“ฉันจะลืมได้ไง”
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”
“อยู่ข้างหลังนาย หันมาสิ-*-”
“อ้าว”
“อ้าวอะไร ฉันเรียกนายตั้งหลายรอบไม่หัน ”
“หรอ”
“ไม่ต้องเลย รอฉันตรงนี้แหละ ฉันไปเอาของก่อน และก็ไปพร้อมกันเลย”
“อืมๆ”
……………………………
ขณะที่นั่งอยู่บนรถ ริกกี้ก็สังเหตุเห็นสร้อยที่นัมจีใส่
“นี่ นัมจี สร้อยเธออันนี้ฉันเห็นมันทีไรฉันรู้สึกคุ้นๆทุกที”
“ย่า นายจะมาคุ้นอะไรกับสร้อยฉัน”
“ไม่รู้สิ ยิ่งแหวนที่ห้อยอยู่ที่สร้อยยิ่งคุ้น”
นัมจีเงียบไปสักพัก เมื่อริกกี้พูดถึงสร้อย แน่นอน เธอยังไม่ลืมคนคนนั้น
“เหมือนแหวนของพี่แอลโจเลยแฮะ... ...นัมจี... นัมจี!”ริกกี้เรียกสติของนัมจีกลับคืนมา
“หะ ฮะ” เธอไม่ได้ยินประโยคแรกที่ริกกี้พูดถึง แอลโจ
“เธอเหม่ออะไร”
“อ๋อ เปล่าหรอก”
“ถึงแล้ว ลงสิ”
ที่บ้านของริกกี้
“อ้าว ริกกี้ กลับมาแล้วหรอลูก แม่กับพ่อต้องไปธุระ คงจะกลับก็ดึกๆ หรือไม่ก็ตี1 ตี 2 เลย”
“แต่วันนี้เชฟ 5 ดาวมาเลยนะ”
“นัมจี แม่เสียใจจริงๆ ที่ไม่ได้กินอาหารฝีมือหนูวันนี้ ไว้วันหลังนะจ๊ะ”
“อ๋อ ค่ะ ^^ ”
“แม่ไปก่อนนะ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ/คะ”
“เฮ้ออออออออออออออ”ริกกี้ถอนหายใจยาวววววววว
“เป็นอะไรไปล่ะ”นัมจีถามขึ้น
“วันนี้ก็เหลือแค่เธอกับฉันเนี่ยนะ”
"ทำไมล่ะ ถ้านายไม่สบายใจงั้นฉันกลับบ้านดีกว่า ;p"
"เฮ้ยเดี๋ยวดิ อย่าผิดสัญญาเซ่ แค่เซงเฉยๆ หิวด้วยนะ เบาๆ"
“เอาน่า เดี๋ยวฉันจะจัดอาหาร ที่กินแล้วลืมความเซงให้นายเอง”
ขณะที่นัมจีทำอาหารอยู่ในครัว เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
“ฉันออกไปดูหน้าบ้านก่อนนะ”ริกกี้ตะโกนบอกนัมจี
“อืมๆ”
เมื่อริกกี้ออกไป...
“เซอไพรส์” แคป แดเนียล และ ชางโจ อยู่ที่หน้าบ้านของริกกี้
“ =[]= โอ๊ะ ฮยอง /นาย มาได้ไง”
“เรามาเซอไพรส์นายไง นายมีอะไรกินมั่ง”
“โอ๊ะ มีสิ เข้ามาก่อนๆ แล้ว ชอนจิ กับแอลโจ ฮยองไปไหน”
“เดี๋ยวตามมา”
“นัมจี ออกมานี่หน่อนสิ”ตะโกน - __ -
“อะไร”ตะโกนตอบ - __ -
“ออกมาก่อน มีแขกมา”
แล้วนัมจีก็เดินออกมา
“ =[]= หือ ใครอ่ะ”
“นี่แคปฮยอง แดเนียลฮยอง และก็ ชางโจ คนในวงฉัน”
“อ่อ สวัดดีค่ะ ^^ ”
“นี่เชปมือโปรประจำตัวผม ชื่อ นัมจี”
“โอ๊ะ ฉันจำเธอได้”แดเนียล
“ฉันหรอคะ”
“อืม เธอนั่นแหละ ตอนที่อยู่อเมริกา ตอนที่เธอย้ายกลับเกาหลี เธอโด่งดังมาก”
“หา เรื่องอะไรคะ”
“มีแต่คนมาถามหา จะพาเธอไปฝึกนั่น แข่งนี่ กันเต็มอะ”
“ว้าววว เสียดายจัง”
“แต่เธอเป็นเด็กฝึกอยู่บริษัทเดียวกับเรานะ”ริกกี้
“แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็น”ชางโจ
“ฉันก็ไม่เคยเห็นนายเหมือนกัน = = ”นัมจี
“จะไปเห็นได้ไงล่ะ ก็อยู่แยกหญิง ชาย ซะไกลโขขนาดนั้น กะจะไม่ให้รู้จักกันหน่อยเลยไง”แคป
“ก็เค้ากลัว มีข่างลือ บ้าๆ บอๆไง”เนียล
“แต่ก็เวอร์เกินว่ามะ เอาซะ ผู้ชาย กับผู้หญิงที่อยู่บริษัทเดียวกัน
ไม่เคยเห็นหน้ากันเลย แย่จริงๆ-*-” แคป
“ว้า แย่แล้ว ฉันต้องเข้าไปดูอาหารในครัวก่อน”นัมจี
“ไปสิ เชฟ”ริกกี้
“ริกกี้ มีอาหารไม่พอพวกนายทั้งหมดนะ”นัมจีตะโกนออกมา
“เดี๋ยวฉันจะไปซื้อมาเพิ่ม”ริกกี้
“อ้อ ไม่ต้องหรอ เดี๋ยวฉันจะโทรบอกให้ชอนจิ กับ แอลโจ ซื้อเข้ามา”แคป
“แจ๋ว ”ริกกี้
.................................... ณ ดาดฟ้าเดิม
“แฮกๆ ฉันว่าแล้วว่านายต้องอยู่ที่นี่”
“ชอนจิ นายมาทำอะไร”แอลโจ
“ฉันก็มาตามหานายนั่นแหละ วันนี้เรามีปาร์ตี้กันที่บ้านริกกี้นะ ไปด้วยกันสิ”
“อ้าวหรอ แล้วก็ไม่บอก”
“ก็นายหายตัวไปนี่”
“อ้อ โทดที == ”
แล้วก็มีสายเข้าจากแคป
“ย่า นายอยู่ไหนชอนจิ”
“อ่อ ผมกำลังจะไปครับ”
“ซื้อ เนื้อหมู กับ ผัก และก็ผลไม้มาเพิ่มหน่อยสิ”
“ได้ๆ เดี๋ยวผมจะรีบไป”
……………………
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะรอ”แอลโจ
“อืม เดี๋ยวและซื้อของไปซูเปอร์มาเกตก่อนนะ”
............................... ติ๊งต่องงงงง
“พวกนั้นมาแล้วแน่เลย เดี๋ยวฉันไปเอง”เนียล
“มาแล้วววววว อ้ะนี่ ของที่ให้ซื้อ”ชอนจิ
“เอาเข้าไปในครัวเลย เชฟกำลังรอพวกนายอยู่”ริกกี้
แล้วชอนจิ กับ แอลโจก็เดินเขาของเข้าไปในครัว
แอลโจชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นใครบางคน ซึ่งคนคนนั้น ไม่ทันได้สังเกตเขา
~~~~~~~~~~~~~
“อาหารมาแล้ววววววววววววว”หลังจากที่ทำอาหาร ในที่สุด นัมจีก็เดินออกมา พร้อมกับถาดอาหาร
“นายเข้าไปยกสิ เดี๋ยวทางนี้ ฉัน กับ ริกกี้ จะช่วยกันจัดโต๊ะ”
แคปออกคำสั่ง -*- แล้วสมาชิกก็สลายตัว
ชางโจ และ เนียล ช่วยกันยกหม้อซุปออกไป
ชอนจิ ยกผักออกไป
ในครัวเหลือเพียง แอลโจ และ นัมจี
“โอ๊ะ นาย...”นัมจี เหมือนจะจำได้
แอลโจหันมามองด้วยสายตาเย็นชา และยกอาหารออกไป
“นั่นแอลโจหรือเปล่า??”นัมจี สงสัย
แล้วทั้งหมดก็กินอาหารมื้อพิเศษ ฝีมือนัมจี
นัมจีพยายามสังเกตผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ แต่เขา ไม่สนใจเธอเลย
“เธอพักอยู่ที่นี่กัน 2 ต่อ 2 หรอ”
“ฮะ แคกๆ โอ๊ยๆ ไม่ใช่ๆ เข้าใจผิดแล้ว”ริกกี้สำลัก
“เข้าใจผิดแล้วค่ะ”นัมจีแก้
“นัมจี อยู่บ้านตรงซอยข้างๆเนี่ย”
“อ่ออออออ”
แล้วก็กินกันตามปกติ แอลโจสังเกตเห็นแหวน ที่นัมจีใส่ไว้ที่สร้อย และนัมจีก็สังเกตแหวนที่แอลโจใส่เช่นกัน เกิดความเงียบขึ้น ทั้งๆที่รอบข้างก็เสียงดังกันอยู่
“ฉันต้องกลับบ้านแล้ว”นัมจีพูดขึ้น
“ไม่อยู่กินกันก่อนล่ะ”ริกกี้
“ฉันอิ่มแล้ว”
“แต่เธอยังไม่ได้กินสักคำเลยนะ”
“ฉันไม่หิว ฉันไปและนะ สวัสดีค่ะ ทุกคน”
“อะ อ้าว เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่ต้อง นายอยู่กับเพื่อนนายเหอะ ฉันกลับเองได้”
“เธอพยายามจะหนีอะไรหรอ”แอลโจพูดขึ้น *หน้าตาเฉย*
“หา... ฉันไม่ได้จะหนีสักหน่อย ฉันจะกลับบ้าน”นัมจีตอบ แต่ไม่มองหน้า
“งั้นก็นั่งต่อสิ” แอลโจ
“ฉันจะกลับบ้าน”
“เธอพยายามจะทำอะไรของเธอ ทำลายบรรยากาศหรอ”
“แล้วนายล่ะ พยายามจะทำอะไร!!”แล้วนัมจีก็ร้องไห้ออกมา
“เฮ้ย นัมจี เป็นอะไร”ริกกี้ถาม แต่นัมจี วิ่งออกไปแล้ว
“นายไปพูดอย่างงั้นได้ไงวะ ไอ้เบื๊อกเอ๊ย”แคป
“ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้เลย”ชอนจิ
ด้านนอก...
“นัมจี หยุดก่อน เธอเป็นอะไรไป”ริกกี้
“ฉันไม่เป็นไร แค่มีเรื่องนิดหน่อย”
“อย่าไปถือสาพี่แอลโจเลยนะ พี่เค้าก็อย่างงี้แหละ”
“ไม่ๆ ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“เธอ...ปกติเราไม่มีความลับต่อกันนี่”
“ฉันขอโทษ... คือ...ฉันทะเลาะกับเพื่อนที่ห้องซ้อมน่ะ”
“งั้น เดี๋ยวฉันเดินไปส่งที่บ้าน”
“อืมๆ”
จบตอน 3 แล้ววววว ^[]^
ความคิดเห็น