เรื่องเล่า... เท่าที่จำได้

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนพิเศษ

2 ปีแล้วสินะ.. ที่พวกเรารู้จักกัน



ตั้งแต่วันแรก ที่พวกเรารู้ ว่าจะได้ร่วมห้องเดียวกัน



จากคนไม่รู้จัก.. กลับสนิทสนม



จากคนไม่เคยคุ้ย...กลับคุ้นเคย



บนโลกนี้มีผู้คนมากมาย.. แต่ทำไม พวกเรากลับได้มาพบเจอกัน ?



วันเวลาล่วงเลยผ่านไป.. ได้มอบสิ่งต่างๆไว้.. มากมาย



สิ่งที่ผ่านมา.. และต้องผ่านไป พร้อมกับกาลเวลา...



สิ่งที่เรียกว่า.. มิตรภาพ



สายใยบาง ๆ ค่อย ๆ ก่อเกิดมาจากความเข้าใจ



สิ่งที่เล็กที่สุด...แต่บางที อาจจะสำคัญที่สุด



ความผูกพัน.. จากใครบางคน .. ที่เราเพิ่งรู้จักกัน



ทำไมนะ.. ความผูกพัน จากแค่ "คนเพิ่งรู้จัก"



มันถึงได้ยึดติดกันแน่นขนาดนี้...



เพราะว่าเรา.. เป็นเพื่อนกันเหรอ ?



เพื่อนใช่ไม๊ ที่ทำให้สายใยเส้นบางๆ..



สามารถยึดเหนี่ยวทุกจิตใจ...ทุกคน



ให้มารักกันได้...



คำว่าเพื่อน.. มันมีความหมาย...ลึกซึ้ง



ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่คนไกล ..



ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่.. คือเพื่อนของพวกเรา



เพื่อน.. คนที่ทำให้คุณหัวเราะ



เพื่อน.. คนที่ทำให้คุณร้องไห้



เพื่อน.. คนที่ทำให้คุณเสียใจ



และเพื่อน.. ที่ทำให้คุณรู้สึกดี



ขอบคุณ.. ความเป็นเพื่อน ที่ทุกคนมี



ขอบคุณ.. ความรู้สึกดี ที่มีให้



ขอบคุณ.. ทุกความ จริงใจ



ขอบคุณ.. ความห่วงใย ที่ยาวนาน



ขอบคุณ.. ห้อง 9 ที่สามัคคี



ขอบคุณ.. สิ่งดีๆ ที่ไม่ต้องตามหา



ขอบคุณ.. ทุกๆสิ่ง ตลอดมา



ขอบคุณ.. กาลเวลา ที่ทำให้เรา.. ได้เป็นเพื่อนกัน



ไม่อยาก.. จะขอให้ทุกคนอยู่อย่างนี้ตลอดไป



เพราะ...รู้ มันคงเป็นไปไม่ได้



ขอเพียงแค่ให้สัญญากันไว้



ไม่ว่าจากนี้ ไปนานซักเพียงไหน



ไม่ว่าจะจากที่แห่งนี้ ไปไกลซักแค่ไหน



ขอให้รับรู้เอาไว้ จะยังคงมี " ห้อง 9 " ในความทรงจำของทุกคน..ตลอดไป