คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My My
My My My You’re My
“านยอลมาแล้ว!!” เสียะโนในห้อาราโอเะ VIP ัึ้น มือเรียวที่ับไมโรโฟนอยู่่อยๆ ลลแล้ววาลบนโ๊ะเบาๆ อยู่ีๆ แบฮยอน็รู้สึเร็ึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียื่ออนุ้นเย เพื่อนๆ ร่วมสาาหลายสิบนยืนึ้นพร้อมันอย่าื่นเ้นเพื่อเป็นาร้อนรับนที่เพิ่ลับมาา่าประเทศ
ายาว้าวเ้ามาภายในห้อาราโอเะพร้อมับผู้หิอีน แบฮยอนพยายามหันมอทาอื่น ไม่สบา ไม่ทัทายผู้ที่เ้ามาใหม่... มือเรียวำายเสื้ออัวเอเอาไว้แน่น พยายาม่มใเอาไว้ว่าอย่ารู้สึอะไร่อหน้าานยอลเ็า
“เวลัมแบานยอล! เมาเป็นไบ้าวะ? อะ... หมแ้วหน่อยมึ”
เพื่อนร่วมสาานหนึ่ทัึ้น พร้อมับยแ้วเหล้าส่ให้นเพิ่มาใหม่ านยอลรับแ้วนั้นมา่อนะระลอรวเียว เรียเสียเฮไ้ัลั่นห้อ
“ว่าแ่ผู้หินนี้ใรน้า ~ ”
แบฮยอนนึอบุอินในใที่ถามำถามนี้แทนเา นัวเล็นั่อยู่ในมุมเียบๆ พยายามเบี่ยหามุมที่เพื่อนๆ สามารถบัเาาสายาานยอลไ้ และั้ใฟัำอบ
.
แบฮยอนอแ่ไม่ใ่
ไม่ใ่แฟนใหม่อานยอล
.
“ื่อีู เอันที่เมานั่นแหละ วันนีู้เลยอยาพามาเอเพื่อนๆ ที่เาหลีบ้า” านยอลอบเพื่อนๆ ไปพร้อมๆ ับรอยยิ้มว้าที่ส่ให้ผู้หินนั้น ยิ้มแบบที่แบฮยอนเยไ้รับ ยิ้มแบบที่แบฮยอนอบที่สุ... ยิ่ไ้ยินำอบาานยอลแล้ว มือที่ำายเสื้อเอาไว้็ยิ่ำแน่นว่าเิม
“เอ้! แบฮยอน โอเไหมเนี่ย?”
เฮุนที่รู้เรื่อทุอย่าเินเ้ามาสะินัวเล็หลัาเ้าไปอทัทายับนัวสูมาแล้ว... แบฮยอนหันไปยิ้มให้เพื่อนสนิทอีรั้ ่อนะลุึ้นยืนแล้วรีบวิ่ออาห้อไป าเรียวเินสลับวิ่ไปทาห้อน้ำทันที มือาวยัำายเสื้อยือัวเอแน่นนึ้นรอยยับ
“อย่าร้อไห้นะแบฮยอน อย่าร้อไห้”
แบฮยอนยืนมอัวเอหน้าระในห้อน้ำ พยายามัปาลั้นน้ำาเอาไว้... เาพยายามเ้มแ็มาลอ 2 ปี พยายามปลอบใัวเอว่าเี๋ยวยัไานยอล็ลับมาหา ำพูที่านยอลเยอเอาไว้แบฮยอน็พร้อมที่ะทำมันเสมอ เารอานยอลไ้เสมอ...
‘แบฮยอน... ัน้อไปเรียน่อที่อเมริา’
‘รอันนะ แ่ 2 ปี ไม่นานเินไปหรอใ่ไหม?’
‘เรารอไ้’
‘สัานะ ว่าะรอันลับมา’
‘อื้อ สัาสิ’
วันนั้นแบฮยอนพยัหน้าอบรับำออานยอล้วยน้ำา รู้ทั้รู้ว่ายัไ็ไม่สามารถรั้านยอลเอาไว้ไ้ แ่็้อยอม เพราะเาเห็นานยอลพยายามับารอ่านหนัสือ สอบิทุน เพื่อไปเรียน่อ...
ระยะเวลาทำให้เราห่าัน าที่เยวิีโออลุยันบ่อยๆ Text หาันบ่อยๆ หรือโทรหาันยามว่า็ถูละเลยไป ระยะเวลาแ่ 5 เือน ับานยอลที่เริ่มเรียนหนั และไม่มีเวลาิ่อลับมา ทำให้ทุอย่าลายเป็นวามเยิน... แบฮยอนแ่หวัไว้ว่าลึๆ แล้ว านยอละไม่ลืมเา
.
อแ่านยอลอย่าลืมแบฮยอนนนี้็พอ
.
“อ้าว แบฮยอน! ไปไหนมา ทุนใแทบแย่ ออไปอนไหนเนี่ย?” าเล็ที่ำลัะ้าวเินไปทั่ที่ัวเอะั ใบหน้าหวานหันไปยิ้มให้แหลัาเ้าัวถามบ
“เรารู้สึปวท้อนิหน่อย เลยไปเ้าห้อน้ำมา น่าะินอะไรไม่ถูับท้อเ้าไป” อบออไปเพื่อให้เพื่อนๆ สบายใ แล้วรีบหันหน้าหลบสายาอานยอลทันที
“ไม่เป็นอะไรมาใ่ไหม?” เสียทีุ่้นเยเอ่ยถามเา่อน เสียที่อยาไ้ยินมาลอ 1 ปี 7 เือน
แบฮยอนเห็น... เห็นสายาที่านยอลมอมาที่เา
“อะ... อื้ม ไม่เป็นไรแล้ว เราอัว่อน”
หลัาแบฮยอนยืนทำใในห้อน้ำร่วมสิบนาที นัวเล็็รีบเินลับเ้ามาในห้อเิม เพราะไม่อยาให้เฮุนับเพื่อนๆ เป็นห่ว แ่ลายเป็นว่าอนนี้เาอยาลับอนโ... แบฮยอนรู้แล้วว่าอนนี้ัวเอสู้หน้าานยอลไม่ไหว
“เฮุน เราลับนะ”
“ให้ไปส่ไหม?”
เพื่อนสนิทที่สุอแบฮยอนถามออมา้วยวามเป็นห่ว แ่เห็นหน้าแบฮยอนเฮุน็รู้แล้วว่าเพื่อนเาไม่ไหว... ในใ็นึโทษัวเอที่ไปะยั้นะยอให้แบฮยอนออมา้วยันวันนี้ แ่เา็ไม่รู้นี่ ว่าวันนี้านยอละหิ้วผู้หิมา้วย
“เราลับเอไ้ ไม่เป็นไร เฮุนอยู่นี่เถอะ”
“อโทษที่ลาออมานะ”
“ไม่เป็นไรหรอ เฮุนไม่ผิสัหน่อย อย่าิมานะ”
มือเรียวสวยว้าระเป๋าใบเล็ึ้นมาสะพาย่อนะบอลาเพื่อนๆ ในห้อาราโอเะ แบฮยอนเิน้มหน้าออไปไม่สบาับใรสัน... านยอลแทบนั่ไม่ิเ้าอี้เมื่อเห็นปิิริยาแบบนั้นอนัวเล็ ใ่ว่าานยอละูไม่ออว่าแบฮยอนำลัเป็นอะไร ิ้วหนามวเป็นปม มือว้าแ้วเหล้าึ้นมาระรวเียวแล้ววาระแทลบนโ๊ะเสียัลั่น
ปั้!
หิสาวที่นั่้าานยอลสะุ้ทันที เธอหันมามอหน้าานยอลแล้ว็ใับท่าทีแบบนี้... เสียเพลาราโอเะในห้อเียบล อยู่ๆ ็เิเแอร์ึ้นภายในห้อสี่เหลี่ยมที่บรรุนไว้ประมา 12 น... ใ่ว่าเพื่อนๆ ทุนะไม่รู้ว่าวามสัมพันธ์อแบฮยอนับานยอลเป็นแบบไหน แ่วันนี้ทุน็ไม่ไ้ิว่าานยอละพาใรมา้วย
“เอาแหละๆ านยอล อยาะพูอะไรไหม?” เป็นแที่เอ่ยถามึ้นมา พร้อมับ้อหน้าานยอลไป้วย
“ูทำแบฮยอนเสียใ”
“็รู้ัวนี่ เห็นหน้ามันเมื่อี๊ไหมล่ะ? แล้วทำไมไม่ออไปุยับมันให้รู้เรื่อ?” เฮุนยับเ้ามาเสริมทับแทันที ไม่รู้แหละ ถ้าวันนี้ไม่ไ้ำอบที่ัเน เาะ่าานยอลให้าย
“อถามเลยละัน ลีูเป็นอะไรับานยอล?” นรๆ อย่าีโอ็รัแบฮยอนไม่่าาเพื่อนนอื่นหรอ ถึเาะไม่สนิทนเ้าอออนโแบฮยอนไ้อย่าเฮุน แ่เา็เป็นห่วแบฮยอนเหมือนัน
“เป็นเพื่อน เพื่อนริๆ”
เสียทุ้มอบออมาอย่าไม่สบอารม์ เพื่อนทุนหัวไปมอีูอีรั้ เธอพยัหน้าเพื่อยืนยันว่าเธอับานยอลเป็นเพื่อนันริๆ
านยอลำลันึถึหน้าแบฮยอนวันนี้ นัวเล็อเาผอมลอย่าเห็นไ้ั บวับท่าทาทีู่ไม่มั่นใอนที่เห็นหน้าเาอี มันทำให้านยอลรู้สึผิที่พาีูมาเอเพื่อนๆ วันนี้... ลายเป็นานยอลเอที่ทำให้วันแรที่มาเอันในรอบ 2 ปี ้อพัล
“มึทำใหู้รู้สึผิที่ลามันออมา้วยานยอล... อนแรมันปิเสธแล้วว่ามันไม่อยามาวันนี้ มันบอว่ามึหายไปเลย ไม่ิ่อหามัน มันิว่ามึอยาเลิับมันแล้ว มันเลยไม่อยามาเอมึ” เฮุนยแ้วเบียร์ึ้นิบบ้า บรรยาาศในห้อสี่เหลี่ยมเริ่มึเรีย
“....”
“แล้ววันนี้มึพาีูมา แ่มึพูไม่เลียร์ว่าือเพื่อน แบฮยอนมันิไปถึไหน่อไหนแล้วมั้ ทำไมมึทำแบบนี้วะ มันรอมึมาลอเลยนะเว้ย”
“ส่โลเั่นที่อยู่แบฮยอนมาใหู้” านยอลหันไปหาเฮุนทันทีที่พูบ เฮุนส่ายหัวเบาๆ ่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาส่โลเั่นไปให้านยอล
“ีู เี๋ยวผมสุ่หาแท็ี่ลับ้าหน้า”
“อื้ม โอเ.. ุไปุยับแฟนุให้รู้เรื่อเถอะ” มือเรียวสวยอหิสาวนเียวหยิบระเป๋าึ้นมาสะพาย เธอลุึ้นยืน่อนะพูยืนยันแทนานยอลอีรั้
“พวุสบายใไ้ ันับานยอลเราไม่ใ่นุยหรือแฟนันแน่นอน่ะ านี้ไปันอฝาเนื้อฝาัวเป็นเพื่อนับทุน้วยนะะ ะไ้อยู่เาหลีไปอียาวๆ”
“เี๋ยวมึ” เฮุนเินเ้ามาว้าไหล่านยอลเอาไว้ ่อนะส่ีย์าร์เ้าอนโอแบฮยอนมาให้ มือหนารับมันเอาไว้แล้วรีบเอาเ็บใส่ระเป๋าาเทันที
“เี๋ยวมึเ้าไม่ไ้ ฝ่ายนิิไม่เปิให้่ายๆ หรอถ้าไมุ่้นหน้า”
“อบใ”
“เฟส B ั้น 6 ห้อ 104”
.
.
.
.
แบฮยอนลับมาถึห้อประมาเที่ยืน เารู้สึเหนื่อยไปหม... ิว่าวระอาบน้ำ สระผม ทำัวให้สื่น แล้ว็ลืมเรื่อวันนี้ไปเาะนอนหลับไ้ มือเรียวว้าเผ็เ็ัวิมือเ้าไปในห้อน้ำ น้ำเย็นๆ มันทำให้แบฮยอนรู้สึสบายใึ้นมาริๆ
วันนี้แบฮยอนอยาะมัวเอให้ัๆ เลยว่าเ่มา เ่มาที่ไม่ร้อไห้ในอนนั้น ไม่ร้อไห้่อหน้าานยอล... แ่นึถึว่าานยอลำลัมีวามสุับใรอีนน้ำา็พาลไหลลมาไม่หยุ สายน้ำาฝับัวในืนนี้ะ่วยเยียวยาิใอแบฮยอนให้ีึ้นไ้ไหมนะ
แร๊ !
แบฮยอนออมาาห้อน้ำพร้อมับุลุม เาหิวน้ำมาๆ อาะเพราะว่าัวเอร้อไห้มาเินไป ร้อไห้นเสียหาย เ็บอไปหม ่อนะเปิประูห้อนอนออไป้านนอเพื่อหาน้ำื่ม
“เห? เราปิไฟแล้วนี่” นัวเล็ยืนอยู่หลัประูในห้อนอน แบฮยอนำไ้ว่า่อนเ้ามาเาปิไฟนหมแล้ว แถมยัล็อประูเรียบร้อยแล้ว้วย
“เฮุนหรอ? ทำไมมานอนนี่ล่ะ” นึึ้นไ้ว่าให้เพื่อนสนิทอีนถือีย์าร์ห้อเาเผื่อมีอะไรุเิน แบฮยอนเลยรีบเินิ่ไปที่รัวทันที โยไม่ไ้สัเว่ามีนแปลหน้านั่อยู่ในห้อ ร่าสูให่นั่รอแบฮยอนอาบน้ำมาสัพัแล้ว มันถึเวลาที่เา้อเลียร์ให้เ้าใ านยอลไม่อยาให้แบฮยอนเ้าใผิไปไลว่านี้
“...” านยอลลุึ้นาโฟาหน้าทีวี แล้วเินามแบฮยอนเ้ามาในรัว นัวเล็หันหน้าเ้าหาู้เย็น รินน้ำใส่แ้วแล้วยื่มอย่าระหาย ถ้ามอา้านหลั นัวเล็อานยอล็ยััวเล็เหมือนเิม ัวเล็เหมือนวันแรที่เอันอนหน้าหนาวเมื่อ 6 ปีที่แล้ว
“แบฮยอน...”
มือเรียวำแ้วในมือเอาไว้แน่นเมื่อไ้ยินเสียเรียุ้นหู แบฮยอนิว่าเาิถึานยอลมาเินไป นัวเล็สะบัหัวสอสามทีเหมือนไล่วามิออาหัว ทำเอาใอานยอลสั่นไหว เาไม่เยเห็นแบฮยอนเป็นแบบนี้
“แบฮยอน หันมาุยันสิ”
ราวนี้นัวเล็หันมามอน้านหลัเ็มสอา านยอลยืนอยู่้านหลัมาลอหรอ? มือเรียววาแ้วน้ำลบนเาน์เอร์รัว ่อนะรีบเินออมาเพื่อลับเ้าห้อนอน แ่มือหนาลับว้าเ้าที่้อมือเล็แล้วำเอาไว้แน่น
“ุยัน่อนนะ นะรับ”
สาบานว่าั้แ่แบฮยอนรู้ัับานยอลมา เายัไม่เยไ้ยินเสียทุ้มอออ้อนเาแบบวันนี้มา่อน แบฮยอนเยหน้ามอานยอล้าๆ ็เห็นไ้ัเลยว่าสีหน้าอนัวโนั้นูเรียมา
“เราให้เวลา 10 นาทีนะ ะ... านยอลพูเรื่อที่ะพูมาไ้เลย”
“ันอโทษ... อโทษที่เียบหายไปแบบนั้น อโทษที่ทำให้เ้าใผิ”
“เราเ้าใผิเรื่ออะไรหรอ?” เสียเล็สั่นเรือ แบฮยอนเริ่มเม้มปาัวเอแน่น เาะพยายามไม่ร้อไห้่อหน้าานยอล เาะพยายาม
“อโทษที่หายไป ไม่ิ่อแบฮยอนเลย 1 ปี 7 เือน... อโทษที่ทำให้เ้าใผิ”
นัวโว่า่อยๆ ึรั้ร่าอแบฮยอนเ้ามาใล้ แนแร่โอบรอบเอวอีนล็อเอาไว้ไม่ให้หนี แบฮยอนไม่ไ้มีท่าทีัืน นัวเล็ยั้มหน้ามอพื้น เาไม่อยาสบาานยอล ใแบฮยอนยัไม่พร้อมที่ะมอหน้าานยอลในอนนี้
“แล้ว 1 ปี 7 เือนนั้น... านยอลทำอะไรมาบ้าหรอ เราถึไม่ไุ้ยันเลย ฮึ... านยอลรู้ไหมว่าเรารอานยอลอ เราิถึานยอลทุวัน ฮืออออ านยอลไม่เห็นในรอ ฮึ แบบเราเลยหรอไ? าริถึานยอลอเรามันไม่ใ่แ่ิถึวันละรั้นะ ฮึ เราิถึานยอลทั้วัน... เรา... ฮือออ”
“ันอโทษแบฮยอน ันอโทษริๆ ไม่ร้อนะ ัวเล็ไม่ร้อไห้แล้วนะ...” แนแร่ึรั้เอวบาเ้ามาแนบิ ่อนะอแบฮยอนเอาไว้แน่น มือหน้ายึ้นลูบหัวทุยอีนเบาๆ เสียสะอื้นัอยู่ในอ้อมแนอานยอล ทำให้นอรู้สึาไปทั้ใ
านยอลไม่อบให้แบฮยอนร้อไห้
้อนี้แบฮยอนเอ็รู้ี วันนี้เาถึับสัเไ้ว่าที่ร้านาราโอเะ แบฮยอนพยายามที่ะไม่ร้อไห้่อหน้าเา ทำไมานยอละมอไม่ออว่าแบฮยอนเสียในาไหน
“เราะโรธานยอล ฮึ เราิว่าานยอลอยาเลิับเราแล้ว ฮือออ แล้วทำไมไม่มาบอเลิเรารๆ ฮึ ทิ้เราแบบนั้นเราทรมานมาเลยนะ...”
“ไม่เลิ เลิไ้ไ ันมีแบฮยอนนเียวนะ” ร่าสูผละออมอหน้านัวเล็ในอ้อมแน ปลายนิ้วลาผ่านใบหน้าหวานออีน่อนะปาน้ำาออให้เบาๆ แ่ยิ่เ็ น้ำาแบฮยอน็ยิ่ไหล
“แล้วุีูล่ะ ฮึ” พอพูถึเรื่อนี้ ใบหน้าหวาน็เริ่มเบะอออีรั้ น้ำาเม็โไหลาวาหยลบนมืออานยอล
“ีูเป็นเพื่อน ถามเฮุนไ้เลย”
“ฮึ แล้วทำไมเฮุนไม่บอเรา เราเสียในะ” แบฮยอนเยหน้ามอานยอลาแป๋ว นิ้วโป้อานยอล็ยัปาน้ำาออาใบหน้าหวานให้่อนมันหม
“็เฮุนรู้หลัาแบฮยอนลับมาอนโแล้วไ”
“แล้วทำไมานยอล้อยิ้มใหุ้ีูแบบที่เยยิ้มให้เรา้วยอะ”
“ยิ้มเหมือนันแ่วามรู้สึไม่เหมือนที่มีให้ับแบฮยอนนะ ันิถึแบฮยอนมา” นัวโว่ารั้อีนเ้ามาอไว้แน่น ่อนะวยวามหอมาแ้มนิ่มทั้สอ้า
“อย่านะ... เราโรธอยู่ ห้ามวยโอาสับเรา” มือเรียวันออีนออ ่อนะเอามือึ้นมาปาน้ำาบนหน้าัวเอออ แ่านยอลมาอโทษแ่นี้แบฮยอน็ะยัไม่ใอ่อนเ็า
“แล้วัน้อทำยัไ แบฮยอนถึะหายโรธ”
“อธิบายมาให้หม ว่าที่ไม่ิ่อเราลอ 1 ปี 7 เือน านยอลหาไปไหนมา ถ้าเหุผลฟัไม่ึ้นเรา็ะโรธานยอล่อไป แ่ว่า... วันอื่นนะ วันนี้เราเหนื่อยแล้ว านยอลลับไ้แล้ว”
มือเล็ันหลันัวโว่าให้เินออไปที่ประูห้อทันที านยอลมีท่าทียึยั เาไม่ิว่าแบฮยอนะล้าไล่ันรๆ แบบนี้ ยัไืนนี้เา็ะไม่ยอมลับ แ่มือเ้าอห้อันเร็วว่า แบฮยอนเปิประูแล้วันเาออไปยืนนอห้อไ้สำเร็
“อนอนอให้หายิถึ่อนไ้ไหม” นัวสูอ่อลออีรั้ เผื่อแบฮยอนะใอ่อนให้ันสันิ
“ไม่ไ้ เราโรธานยอลอยู่”
.
.
.
.
.
“แบฮยอน ื่นไ้แล้วนะ 10 โมแล้ว”
วันนี้านยอลมาที่อนโอแบฮยอนแ่เ้า นัวโั้ใะมาอธิบายเหุผลที่แบฮยอนอยารู้ให้อีนฟั ้ออบุเฮุนที่ยีย์าร์ห้ออแบฮยอนให้ เพราะเฮุนเอ็บอว่า ถ้าเาลับมา เฮุน็ไม่ำเป็นะ้อใ้มัน
“อีนินึ”
“ื้อ้าวมาไว้ให้นเย็นหมแล้วนะ”
“านยอล็เอาไปเวฟให้เราสิ”
านยอล
านยอลหรอ?
หลับประโยนั้นแบฮยอน็่อยๆ ลืมาึ้นมา มือเรียวยี้าัวเอเบาๆ ่อนมอนัวสูที่นั่ลบนเียอเา
“เ้ามาในห้อเราไ้ยัไ?” มือเล็ว้าผ้าห่มที่ออยู่ึ้นมาลุมัวเอ ่อนะมออีนาวา านยอลเ้าห้อนอนเาโยไม่ไ้รับอนุา แบบนี้เรียว่าบุรุพื้นที่ส่วนัวัๆ
“มันสิบโมแล้ว เห็นยัไม่ื่น็เลยมาปลุไ ะไ้อธิบายเหุผลีๆ ให้แบฮยอนฟั้วย”
านยอลพูไป มือหนา็ยึ้นมาัผมหน้าม้าให้แบฮยอนไป้วย ไม่ว่าะอนไหน แบฮยอน็น่ารัสำหรับานยอลเสมอ... ยิ่ิ็ยิ่รู้สึผิ ที่าาริ่อับแบฮยอนไปแบบนั้น
“ั้นออไปรอเราที่โ๊ะิน้าว เี๋ยวเราามออไป อล้าหน้า่อน”
“รับ”
่าน่าลุาเียแล้วแยย้ายออไป านยอลเอาอาหารที่ื้อมาไว้ไปเวฟให้นัวเล็ทันที เผื่อแบฮยอนออมาะไ้ินเลยอนร้อนๆ นัวเล็เินออมาาห้อ่อนะนั่ลบนเ้าอี้ ร้ามับานยอล ไม่มีใรพูอะไรึ้นมา มีเพียแ่านยอลนั่มอแบฮยอนเท่านั้น มือเรียวัอาหารที่านยอลื้อมาเ้าปา้าๆ ่อนะ่อยๆ ินนหม
“ทีนี้็ว่าเรื่ออานยอลมา”
แบฮยอนยถ้วยานทั้หมไปวาไว้ที่ิ์ล้าาน ่อนะลับมานั่ที่เ้าอี้ัวเิมพร้อมับน้ำหนึ่แ้ว เายัไม่ไ้เรียมใที่ะมาฟัำอบอานยอลเลย หาำอบที่ไ้ยิน มันทำให้แบฮยอนผิหวั แบฮยอนะทำยัไ
“ที่ันไม่ไ้ิ่อแบฮยอนเลย เพราะว่าอนเ้าเือนที่ 5 ัน้อย้ายหอ และันไม่ถูับรูมเมทอี 2 น... แบฮยอน็รู้ว่าเวลาที่เาหลีับอเมริามัน่าันมา ันะโทรหาแบฮยอน ันยัอึอัใ เพราะเวลาลาืนที่นั่น มันเป็นลาวันที่เาหลี ถ้า่อสายหาแบฮยอนเมื่อไหร่ รูมเมทัน็ะไปบอนุมหอ ันไม่อยามีเรื่อ ะมีพันึที่ัน Text มาบ่อยว่าโทร แบฮยอนำไ้ไหม?”
“อื้ม...” ่วนั้น านยอลส่้อวามมาหาแบฮยอนทุวันริ แ่ไม่ไ้โทรหาันเลย แบฮยอนำไ้ี เพราะมันเป็น่ว่อนหน้าที่านยอละหายไป
“วันนั้นันลไปรับพัสุ แล้วหลัานั้น อทุอย่าอันหายหม ทั้ระเป๋าเิน พาสปอร์ โทรศัพท์มือถือ โน้บุ๊ ีทเรียน...”
“หา... ทำไมหายล่ะ?” แบฮยอนูใมาที่ไ้ยินานยอลพูออมาแบบนั้น นัวเล็รีบพูแทรึ้นทันทีทั้ๆ ที่านยอลยัเล่าไม่บ
ห
“น่าะเป็นรูมเมท 2 นนั้น... อนนั้นไ้เอีูพอี เธอเ้ามา่วยเอาไว้ เลยรู้ัับเธอ ัน้อหาานพาร์ทไทม์ทำไป้วย เรียนไป้วย แล้ว็ย้ายออมาอยู่้านอ พวานวิัย็หนัเอาเรื่อ ลาวัน็เรียน ลาืน็้อทำาน ันเลยไม่มีเวลาไ้ิ่อหาแบฮยอนเลย อโทษ้วยนะรับ อโทษริๆ”
“มะ... ไม่้ออโทษแล้ว... านยอลไปลำบาัๆ เลย ฮึ ทำไมรูมเมท 2 นนั้นนิสัยไม่ีเลย” นัวเล็น้ำาลอเมื่อฟับ แบฮยอนไม่รู้เลยว่าานยอล้อลำบานาไหนในอนที่รู้ว่าทุอย่าถูรูมเมทัวเอโมยไป
“ไม่้อร้อ แ่เล่าให้ฟัเยๆ” รอยยิ้มที่แบฮยอนอบปราบนใบหน้าอนัวสูอีรั้ านยอลยิ้มให้แบฮยอน ่อนะเี่ยน้ำาเม็เล็ออให้อย่าเบามือ
“เราไม่โรธานยอลแล้ว เราโรธ 2 นนั้นแทน!”
“ีในะ ที่แบฮยอนหายโรธ แล้ว็ อโทษนะรับ ที่ไม่ิ่อมาบอ่อน อโทษริๆ”
“...”
“านยอลรั แล้ว็ ิถึแบฮยอนมานะรับ”
านยอลลุาเ้าอี้อัวเอไปหาแบฮยอน ่อนะ้มลออีนนแน่น แนเล็ยึ้นออบอีนแน่นเหมือนัน อให้สมับวามิถึอน 2 น ... หัวใอแบฮยอนลับมาเ้นแรอีรั้เพราะปาร์านยอล
นที่แบฮยอนิถึลับมาหาแบฮยอนแล้ว
านยอละอยู่ในใอแบฮยอนลอไป ไม่มีวันเปลี่ยนแปล
XXXXXX #MyMyCB
ความคิดเห็น