นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,201
ผู้เข้าชมเดือนนี้
8
ผู้เข้าชมรวม
1.2K
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 27 ธ.ค. 54 / 23:42 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ดีจ้า ^ ^
ทุกคน
ที่เข้ามาอ่าน
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราเขียน(จบ)
ถ้าไม่ดีตรงไหนก็คอมเม้นได้ บอกได้นะค่ะ
บวกกับ
เป็นนิยายที่ส่งประกวดเรื่องสั้นแนวรัก
ของสมาคมนัก(อยาก)เขียนด้วย
ยังไงถ้าอ่านแล้วชอบก็ช่วยโหวตด้วยนะค่ะ ^w^
เอาละ
ถ้าคุณพร้อมแล้วก้ไปอ่านกันเลย
ทุกคน
ที่เข้ามาอ่าน
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราเขียน(จบ)
ถ้าไม่ดีตรงไหนก็คอมเม้นได้ บอกได้นะค่ะ
บวกกับ
เป็นนิยายที่ส่งประกวดเรื่องสั้นแนวรัก
ของสมาคมนัก(อยาก)เขียนด้วย
ยังไงถ้าอ่านแล้วชอบก็ช่วยโหวตด้วยนะค่ะ ^w^
เอาละ
ถ้าคุณพร้อมแล้วก้ไปอ่านกันเลย
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
S o u l . .
ผมแอบรัผู้หินหนึ่....
เธอเป็นเพื่อนร่วมั้นอผม...
น่าเสียาย...ที่ผมไม่มีโอาสไ้บอรัเธอ...
ไม่ใ่เพราะเธอมีแฟนแล้ว...
แ่เป็นเพราะผม...
‘ายไปแล้ว’
ถ้าไม่ใ่เพราะเิอุบัิเหุเมื่ออนเย็น ผมะบอรัเธอไปแล้ว ผมรู้สึเสียายที่ไม่ไ้บอเธอ สิ่ที่ผมทำไ้ในอนนี้็มีแ่มอเธอที่ำลัให้อาหารสุนั้าทาอยู่
ุนี้แหละที่ทำให้ผมอบเธอ ผู้หิร่าเล็ที่อบให้วาม่วยเหลือนอื่นไม่เว้นแม้แ่หมาแมวรั
“ุแ”
ผมเรียเธอทั้ๆที่รู้ว่าเธอไม่สามารถไ้ยินเสียเรียอผม ถ้าเป็นไปไ้ผม็อยาให้เธอไ้ยินเสียอผมและมอเห็นผม
แ่มันเป็นไปไม่ไ้ เพราะผมเป็นเพียแ่วิาเท่านั้น
“หือ มีอะไรเหรอไทม์”
ประโยพูอเธอที่ลท้าย้วยื่อผม ทำให้ผมเิวามสสัยึ้นมาทันที และอไม่ไ้ที่ะถามเธอ
“ุแมอเห็นัน้วยเหรอ”
“มอเห็นสิ นายถามแปลั”
ำอบที่ผมไ้รับมา ทำให้หัวใอผมโลเ้นอย่าีใราวับว่าผมยัมีีวิอยู่ แ่ประโยถัมาทีุ่แพูทำให้ผมลืนไม่เ้าายไม่ออ
“แ่ว่า...ไทม์ ทำไมันรู้สึว่าัวนายโปร่แส หรือว่าันาฝาไปเอ นเราะมีร่าโปร่แสไ้ยัไัน”
ุแเอ่ยึ้นอย่าสสัย อนนี้ผมิว่าผมะ้อบอวามริับเธอ แ่ปัหามันมีอยู่ว่าะ ทำอย่าไรไม่ให้เธอลัวผม ะให้บอว่า
‘ันายไปแล้วเป็นผี อย่าลัวันเลย’
มีแ่นส่วนน้อยล่ะมั้ที่ะบอว่า อืม ันไม่ลัวนาย ส่วนให่ผมว่าเอประโยนี้เ้าไป็มีแ่สลบหรือไม่็รี๊แล้ววิ่หายไป
แ่ไม่ว่าผละเป็นอย่าไ็าม ็้อลอู่อน
“ ุแ ือว่า...เอ่อ.. ถ้าันบอ อย่าลัวันไ้มั้ย อร้อล่ะ” ผมบอเธออย่าล้าๆลัวๆ
“อืม ไ้สิ ทำไมเหรอ”
เมื่อไ้ยินำอบาเธอผม็ล้าที่ะพู
“ือ... ันน่ะายไปแล้ว พู่ายๆือ อนนี้ันเป็นวิา นั่นเอ”
“เอาใหม่ิ เหมือนันะฟัอะไรผิ”
ุแพูพลาเอามือป้อหูเหมือนัน้อารไ้ยินัๆอีรอบ
“ันเป็นผีไ้ยินัรึยั”
ผมพูรอหูเธอ รั้นี้ถ้าไม่ไ้ยิน็แสว่าเธอหูหนวแล้วล่ะ
เธอมีปิิริยา ที่เรียว่า อึ้ อยู่นาน ร่าที่นิ่เยอเธอยับเล็น้อย่อนที่เธอะพูอีรั้ ้วยเสียแผ่วเบา
“นายะบอว่านายเป็นผี แล้วที่ันพูับนายมาลอแปลว่าันพูอยู่นเียวใ่มั้ย”
ผมมอไปรอบๆัวเธออนนี้ผู้นที่เินผ่านไปมามอเธอ้วยสายาแปลๆ
“็ ็ั้น”
“แล้วทำไม นายไม่บอันั้แ่แร ห๊ะ!”
เธอเอ่ยึ้นอย่าเสียั แล้วเอามือบหัวผมทั้ๆที่รู้ว่า มืออเธอเพียแ่พาผ่านอาาศธาุไป เท่านั้น
“อ้าว!็.. อะ ุแะเินไปไหน รอัน้วยิ”
ไม่ทันที่ะไ้อธิบาย ผม็้อเปลี่ยนประโยเมื่อเธอหันหลัเินห่าออไป ผมึลอยามเธอไป้วย
“ลับบ้านสิ ะให้ันยืนเป็นนบ้าุยอยู่นเียว้าถนนรึไัน ไป ลับไปุยันที่บ้านัน”
เออ ริ้วย เือบลืมไปะสนิทเลยว่านอื่นมอไม่เห็นผม แ่ไม่ว่ายัไในเมื่ออนนี้เธอมอเห็นผม ผม็มีโอาสไ้บอรัเธอ านั้น็ะทำให้เธอบอรัผมให้ไ้
ผมลอยามมานถึบ้านอเธอ ุแวัมือให้ผมเ้าไปในห้อนอนอเธอ ผมลอยเ้าไปและทรุายล้าเธอที่นั่อยู่บนเียอย่าถือวิสาสะ
“เพิ่รู้นะเนี่ยว่าุแเป็นนแบบนี้อะ เอาผู้ายเ้าบ้าน”
“ไม่ไ้เอาผู้ายเ้าบ้านย่ะ แ่เอาผีเ้ามาในบ้านเยๆ ว่าแ่นายทำไมถึไม่ไปผุไปเิ”
ุแรีบเ้าประเ็นทันที ในะที่ผมสูลมหายใเ้าไปอย่าลุ่มลึ เพื่อสบวามื่นเ้นที่มี่อนะัสินใอบอย่าอ่ำอึ้้วยวามะเินไปว่า
“...ือว่า... ...ามริวันนี้ันะมาบอรัเธอ แ่เิอุบัิเหุไปะ่อน ส...สิ่ที่ันยัิ้า็ือารที่ไ้บอรัเธอและำบอรัาเธอไล่ะ!”
ผมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าอเธอแ้วยวามเินอาย หลัาที่ถูบอรั ผม็ไ้แ่หวัว่าเธอะลอเปิใให้วิาอย่าผมเหมือนับารที่เธออบ่วยเหลือนอื่นๆ
“ะให้ันบอรันายทั้ที่ันไม่ไ้รันายไ้ยัไ แล้วอีอย่านาย็...”
ไม่ทันที่เธอะไ้พูำที่ทำให้ผมรู้สึเ็บปว ผม่อยๆเอามือทั้สอทำเหมือนประอหน้าอเธอ แล้วสบาเธอรๆอย่าริั
“เพราะะนั้น ่วยเปิใให้ันะไ้มั้ย”
‘ ทำไมนะ ทำไมัน ทั้ที่เาเป็นวิา แ่ทำไมมือที่ประอใบหน้าอันอยู่ลับให้วามรู้สึอบอุ่นอย่าประหลา
ยิ่ไ้สบาที่ริัปนอ้อนวอนอเา็ยิ่ทำให้ันรู้สึหวั่นไหวมายิ่ึ้น ’
หลัาเหุาร์เมื่อวาน วันนีุ้แ็ลอที่ะเปิใให้ผม และอนนี้เราำลัเินไปโรเรียน้วยัน
“ุแ อับมือเธอหน่อยไ้มั้ย ่วยทำเป็นับมือันที”
ผมพูึ้น แล้วส่มือไปใหุ้แ เธอพยัหน้า แล้วยื่นมือมาับมือผมอย่าเินๆ แ่ไม่ทันที่มืออเธอะถึมืออผม ็มีเสียา้านหลััึ้น
ทำให้เธอะัมือที่ำลัยื่นมาใล้มือผม
“สวัสีุแ”
เสียนั้นมาาเน เพื่อนายร่วมั้นนหนึ่อผม เป็นนหนึ่ที่เยิะบอรัุแแ่ถูผมสัไว้
“เินไปโรเรียน้วยันนะ”
เนเินมาหยุอยู่รหน้าอุแแล้วพูึ้น ประโยที่ออมาทำให้ผมไม่สบอารม์อย่ามา ผมเลยเ้าไปยืนรลาระหว่าเนและุแทันที
“ุแ เาะเินไปโรเรียนับัน อย่ามายุ่นะ!”
ผมะโนใส่เน ทั้ที่รู้ว่าเาไม่สามารถที่ะไ้ยินเสียอผม เนไม่ไ้รอใหุ้แอบ ทันทีที่เาพูบ็ับมือุแแล้วลาไปโรเรียน้วยัน
ร่าอุแที่ถูลาทะลุผ่านัวผม ทำให้ผมรู้สึเหมือนำลัะสูเสียอะไรไป ผมเอื้อมมือออไปับมือทั้สอให้แยออาัน แ่มืออผม็ทะลุผ่านไป
ผมพยายามที่ะรั้เธอไว้ แ่็ไม่สามารถทำไ้...
ผมไม่สามารถสัมผัสัวเธอไ้...
อนนี้ผมรู้สึเ็บปวที่หัวใเหลือเิน ราวับว่าผมยัไม่าย ผมทรมาน ที่ไม่สามารถทำอะไรไ้เลย
ทำไมัน... ทำไมผม้อมาาย้วย ผมไม่น่าายเลย... ถ้าผมยัไม่ายผม็ะรั้เธอไว้ไ้ ามที่้อาร
ผมไ้แ่ทรุัวลับพื้น เอามือทุบพื้นถนนอย่าเ็บใ
.
.
.
เหุาร์ในอนเ้าทำให้ผมไม่ล้าไปหาเธอที่โรเรียน มันเป็นเหมือนเรื่อเือนย้ำวามแ่าระหว่านเป็นับนาย
ผมลัวที่ะเ็บปว วามเ็บในเหุาร์อนเ้าสำหรับผมแล้วรั้เียว็เินทน สิ่ที่ผมเยทำไ้ในรั้่อนแ่อนนี้ไม่สามารถทำไ้มันสุแสนะทรมาน
“ไทม์”
เสียเรียอุแหยุวามิอผมล บาทีผมอาะมปลัับวามเ็บปวและเสียใ มาเินไป นไม่รู้ว่าุแลับมาาโรเรียนั้แ่เมื่อไหร่
ุแนั่ล้าผม เธอพยายามมอหน้าที่้มลพื้นอผม
“ไทม์ นายไม่เป็นอะไรใ่มั้ย”
น้ำเสียอเธอเ็มไป้วยวามห่วใย ผมเยหน้ามอเธอ แม้รู้ว่าถ้าเธอเห็นแววาที่เ็มไป้วยวามเ็บปวอผมะทำให้เธอรู้สึไม่ี
“ุแ! อร้อละ ่วยบอรัันทีะไ้มั้ย แม้ว่ามันะเป็นเพียแ่ำหลอลว ันไม่สามารถที่ะทนอยู่่อไปไ้อีแล้ว มันทรมานเินไปับารที่ทนเห็นเธออยู่ับผู้ายนอื่น โยที่ันไม่สามารถทำอะไรไ้
อร้อล่ะ ่วยบอรัันที ันะไ้ไปเิใหม่ ไม่้ออยู่ให้รู้สึเ็บปวอย่านี้!”
ผมพยายามพูโยไม่ให้น้ำเสียอัวเอสั่น มันน่าอายที่ะให้ผู้หิที่แอบอบรู้ว่าัวเอำลัะร้อไห้
“ไม่! ันะไม่บอรันาย เพราะถ้าบอนาย็ะหายไป ันไม่อยาให้นายหายไป”
ุแปิเสธทั้น้ำา ำอบที่ผมไ้รับมาทำให้ผมอึ้่อนะยิ้มออมาบาๆ ในะที่ร่าอผม่อยๆเลือนหายไปทีละนิ...ทีละนิ...
ผมโอบอเธอไว้ แล้วพูเบาๆที่้าหูอเธอ แม้ว่าะเป็นเสียที่เบาราวับระิบ แ่ผมมั่นใว่ามันัเนพอที่เธอะไ้ยินมัน
“อบุที่รััน”
ันพยายามที่ะไม่ร้อไห้ …
อนที่เาาไป ันพยายามฝืนลั้นน้ำาเอาไว้ ...
พยายามที่ะส่ยิ้มให้เา ...
ามริแล้วันเอ็แอบอบเาอยู่เหมือนัน ... ผู้ายที่นิสัยี้เล่นนนั้น ...
ันไม่อยาบอรัเา ...
ันไม่อยาให้เาหายไปเลย ...
ทั้ๆที่รู้อยู่แล้วว่าสัวันหนึ่เา็้อหายไป
บาทีถ้าันและเาล้าที่ะบอรัันเร็วว่านี้ ... เราไม่้อเอับวามเสียใ …
แ่มัน็สายเินไปแล้ว ...
สิ่ที่เหลืออยู่มีแ่... วามทรำระหว่าันับเา …
วามทรำีๆ ระหว่าเราสอน...
ผลงานอื่นๆ ของ -netto- ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ -netto-
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"พล็อตซึ้งจังครับ T T"
(แจ้งลบ)พล็อตซึ้งจังครับ T - T สื่อถึงการอย่ารีรอ มิฉะนั้นอาจเสียโอกาสไปชั่วชีวิตเลยล่ะ เหมือนอย่างไทม์ ดีนะที่เขาตัดสินใจบอก ไม่อยากนั้นอาจเสียใจไปจนชาติหน้าแหงเลย เรื่องนี้ติดแต่ว่าดำเนินเรื่องฉับไวไปหน่อย ถ้าปรับปรุงได้จะเยี่ยมมากเลยครับ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องยาว ผมว่าน่าสนมากเชียวล่ะ! ปล. สงสารไทม์จัง T - T ... อ่านเพิ่มเติม
พล็อตซึ้งจังครับ T - T สื่อถึงการอย่ารีรอ มิฉะนั้นอาจเสียโอกาสไปชั่วชีวิตเลยล่ะ เหมือนอย่างไทม์ ดีนะที่เขาตัดสินใจบอก ไม่อยากนั้นอาจเสียใจไปจนชาติหน้าแหงเลย เรื่องนี้ติดแต่ว่าดำเนินเรื่องฉับไวไปหน่อย ถ้าปรับปรุงได้จะเยี่ยมมากเลยครับ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องยาว ผมว่าน่าสนมากเชียวล่ะ! ปล. สงสารไทม์จัง T - T อ่านน้อยลง
คาราคา-ซัง | 6 ธ.ค. 54
-
10
-
0
"การควบแน่นทางอารมณ์"
(แจ้งลบ)บทวิจารณ์นี้จะว่าถึงการควบแน่นทางอารมณ์นะครับ ก่อนอื่นเลยผมขอชมว่าผู้แต่งเขียนคำโปรยได้น่าสนใจ จนผมอดที่จะกดเข้ามาอ่านไม่ได้ และยิ่งอ่านบทโปรยเพื่อเริ่มเรื่อง ยิ่งน่าสนใจเข้าไปอีก ใช้ภาษาตรงส่วนนั้นได้กระชับ ไม่ฟุ่มเฟือย และดึงความสนใจของผู้อ่านได้ และเมื่ออ่านจนพบว่า 'ทำไมเด็กสาวจึงไม่บอกรักให้จบๆไป' ยิ่งอึ้ง... เออเนอะ... คิดในมุมนี้ก็ได ... อ่านเพิ่มเติม
บทวิจารณ์นี้จะว่าถึงการควบแน่นทางอารมณ์นะครับ ก่อนอื่นเลยผมขอชมว่าผู้แต่งเขียนคำโปรยได้น่าสนใจ จนผมอดที่จะกดเข้ามาอ่านไม่ได้ และยิ่งอ่านบทโปรยเพื่อเริ่มเรื่อง ยิ่งน่าสนใจเข้าไปอีก ใช้ภาษาตรงส่วนนั้นได้กระชับ ไม่ฟุ่มเฟือย และดึงความสนใจของผู้อ่านได้ และเมื่ออ่านจนพบว่า 'ทำไมเด็กสาวจึงไม่บอกรักให้จบๆไป' ยิ่งอึ้ง... เออเนอะ... คิดในมุมนี้ก็ได้แฮะ แต่... (โลกนี้ต้องมีแต่) เหมือนความคิดเห็นอื่นๆที่ผ่านมาต่อเรื่องของผู้แต่ง เรื่องนี้ยังขาดรายละเอียดอยู่มาก บรรยายน้อยเกินไป พรรณาน้อยเกินไป ทำให้อารมณ์ของผมถูกดึงออกมาไม่สุด ยิ่งอ่านไปจนถึงตอนที่ผีเด็กหนุ่มสารภาพรัก ผมไม่พบความโรแมนติกเจืออยู่ (แต่ผมรู้ว่าผู้แต่งพยายามที่จะใส่ครับ ผมเข้าใจดี...) ผีเด็กหนุ่มให้ความรู้สึกคุกคามอย่างยิ่ง หากผู้แต่งจะยืดเวลาออกไปอีกนิด ให้ความรู้สึกของผีเด็กหนุ่มกลั่นออกมาเป็นหยด แล้วสามารถซึมแทรกเข้าสู่ใจผู้อ่านได้จะชัดเจนกว่าหรือไม่? วิธีการแบบนั้นอาจพรรณนาสิ่งที่ผีเด็กหนุ่มรู้สึกออกมาเป็นความคิดของเขาเอง ความกระอักกระอ่วนที่แสดงออกมาทางสีหน้า เสริมอีกหน่อยด้วยการให้นางเอกต้อนผีเด็กหนุ่มของเราให้จนมุม จนเขากล้าที่จะโพล่งความปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจนั้นออกไป... มันจะเป็นความรู้สึกที่ละเมียดละไมมากขึ้นต่อความรัก ที่แม้ตายไปแล้วก็ยังไม่จางหายไป ค่อยๆพิมพ์ ใจเย็นๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ... รอให้ความรู้สึกตกตะกอน แต่งให้เหมือนกับกำลังจะบอกรักใครสักคน เสริมเหตุผลลงไปในนั้นอีกสักหน่อยว่า 'ทำไมต้องเป็นแบบนั้น' จะดึงดูดให้ผู้อ่านเกิดอาการน้ำตานองหน้าได้ครับ เป็นกำลังใจให้นะ :) อ่านน้อยลง
ภวิล | 10 ธ.ค. 54
-
4
-
0
ดูทั้งหมด
คำนิยมล่าสุด
"SD มาอ่านแล้วนะจ๊ะเธอว์"
(แจ้งลบ)เรื่องสั้น Soul ผู้แต่ง netto http://writer.dek-d.com/netty02/writer/view.php?id=685845 หื๋อ? เรื่องสั้นเรอะ โอ้ว ได้สับเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของ SD เลยนะเนี่ย จุบุ จุบุ SD มัวแต่อ่านนิยายสวาทราคีคาว 25+ เพลินที่อีกเว็บนึง เมื่อวกกลับมาที่เรื่องนี้จึงรู้สึกปรับตัวไม่ทัน (ฮา) เรื่องสั้นเรื่องนี้สั้นๆง่ายๆ ไม่ต้องมีบทบรรยายอะไรให้รกรุงรังม ... อ่านเพิ่มเติม
เรื่องสั้น Soul ผู้แต่ง netto http://writer.dek-d.com/netty02/writer/view.php?id=685845 หื๋อ? เรื่องสั้นเรอะ โอ้ว ได้สับเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของ SD เลยนะเนี่ย จุบุ จุบุ SD มัวแต่อ่านนิยายสวาทราคีคาว 25+ เพลินที่อีกเว็บนึง เมื่อวกกลับมาที่เรื่องนี้จึงรู้สึกปรับตัวไม่ทัน (ฮา) เรื่องสั้นเรื่องนี้สั้นๆง่ายๆ ไม่ต้องมีบทบรรยายอะไรให้รกรุงรังมาก แต่ก็ค่อยๆอ่านจนจบรู้เรื่องว่านี่คือเรื่องรัก คนสองคนต่างแอบรักกันและกัน แต่โอกาสที่จะได้บอกรักก็ไม่มีอีกแล้ว เมื่อเวลาผ่านพ้น อีกฝ่ายหนึ่งก็ไม่มีตัวตนบนโลก ทุกอย่างก็ถือว่าสายไปแล้ว แต่สำหรับนายไทม์ เวลาและโอกาสของเขายังไม่หมด เขาถูกรถชนขณะกำลังจะเดินทางไปบอกรักสาว ดังนั้นจิตจึงยังฝังใจเรื่องนี้อย่างแรงกล้า นายไทม์ในร่างผีจึงพยายามบอกรักอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าไม่มีวันจะเชื่อมถึงกันได้อีก แต่เขาก็อยากจะรู้ว่าเธอคนนั้นจะคิดอย่างไรกับเขาเช่นกัน แต่สาวน้อยก็เห็นร่างผีของเขาได้! และอึ้งทึ่งไปอึดใจ ก่อนจะพาผีเข้าบ้าน 555+ นายไทม์อัดอั้นตันใจมานาน เจอกันปุ๊บก็รีบสารภาพรักระเบิดโพล่ง ทื่อๆห้วนๆตามสไตล์แถมยังคาดคั้นให้เธอรับรัก สาวน้อยก็ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องของผี นายไทม์อยากรู้คำตอบเร็วๆ เพียรให้เธอบอกรักเพื่อจะได้หมดห่วงแล้วไปเกิด ในช่วงท้าย SD จึงได้รู้ว่านายไทม์สมหวังแล้ว และก็ละวางจากไปสักที SD ชอบตรงที่สาวน้อยบอกว่าไม่รักแท้ๆ แต่นายไทม์ก็เข้าใจความรักของเธอได้จากการกระทำ แต่กลับรู้สึกสลับรางไม่ทันเมื่อคุณเล่าเรื่องสลับมุมมองของตัวละคร เพราะความที่บรรยายสั้นๆ ดังนั้นจึงมีหลายจุดที่ต้องค่อยๆอ่านให้ดีว่าเป็นใคร ความรู้สึกรัก เศร้า เจ็บใจของตัวละครจึงยังหน่วงๆ และรู้สึกอินในช่วงท้ายพอแล้ว SD จึงไม่รู้สึกแปลกใจกับบทคร่ำครวญท้ายเรื่องซึ่งเอ่ยถึงความทรงจำงดงาม SD พยายามจิ้นตามแล้วก็ยังนึกภาพไม่ออกว่าก่อนนายไทม์ตาย ทั้งสองคนแอบชอบกันลักษณะไหน มีอะไรประทับใจที่งดงามให้คิดถึง เมื่อหมดโอกาสพูดกันแล้ว คนอ่านจะคล้อยตามถึงความสูญเสียของทั้งคู่ได้แค่ไหนจากเนื้อเรื่อง คำตอบคือ รักเศร้าๆแต่ยังไม่สะเทือน อาจเป็นนิสัยส่วนตัวของ SD ด้วยก็ได้ที่อ่านแล้วสะเทือนยาก คุณเติมบุคคลที่สามเข้ามาเพื่อให้เรื่องมันเศร้าขึ้น เร่งให้เข้าสู่ช่วงไคลแม๊กซ์ของเรื่อง ก่อนจะคลี่คลายจบลง แต่ SD คิดว่าคุณยังเร่งระดับความเข้มข้นให้ไต่ขึ้นไปได้อีก นายไทม์ร้องขอความรักจากสาวน้อยจนเหมือนคนหลงตัวเองว่าเธอรักเขาแน่นอน ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าเธอตอบรักหรือไม่รัก ดังนั้นอาการร้อนรนเป็นลิงตูดแดงของนายไทม์ทำให้ SD สงสัยว่ากำลังกลัวยมบาลมาตามเหรอจ๊ะ ในความคิดของ SD แล้ว เมื่อเขาเจ็บจนถึงที่สุดจนขนาดอยากไปให้พ้นๆแล้วก็น่าจะคิดได้ว่าเธออาจไม่รัก ถึงได้แกล้งให้เสียใจอยู่อย่างนั้น ดังนั้นสิ่งที่เขาขอน่าจะเป็น “ขอคำตอบ” มากกว่า “ขอคำรัก” ถ้าไม่เฉลยว่าเธอคิดอย่างไรกับเขากันแน่ไว้ แล้วปล่อยให้คนอ่านตีความเอาเองจากความทรงจำในอดีต จากคำพูดหรือจากการกระทำแล้วม้วนเข้ามาตอบคำถามที่ว่า ทำไมเธอจึงเห็นเขาได้เพียงคนเดียว SD คิดว่าจะสะเทือนซางขึ้นอีก อยากน้ำตาไหลพรากเพราะบรรทัดสุดท้ายของนายไทม์อ่ะ อ่านน้อยลง
sweet dreamer | 8 ก.ย. 55
-
1
-
0
"การควบแน่นทางอารมณ์"
(แจ้งลบ)บทวิจารณ์นี้จะว่าถึงการควบแน่นทางอารมณ์นะครับ ก่อนอื่นเลยผมขอชมว่าผู้แต่งเขียนคำโปรยได้น่าสนใจ จนผมอดที่จะกดเข้ามาอ่านไม่ได้ และยิ่งอ่านบทโปรยเพื่อเริ่มเรื่อง ยิ่งน่าสนใจเข้าไปอีก ใช้ภาษาตรงส่วนนั้นได้กระชับ ไม่ฟุ่มเฟือย และดึงความสนใจของผู้อ่านได้ และเมื่ออ่านจนพบว่า 'ทำไมเด็กสาวจึงไม่บอกรักให้จบๆไป' ยิ่งอึ้ง... เออเนอะ... คิดในมุมนี้ก็ได ... อ่านเพิ่มเติม
บทวิจารณ์นี้จะว่าถึงการควบแน่นทางอารมณ์นะครับ ก่อนอื่นเลยผมขอชมว่าผู้แต่งเขียนคำโปรยได้น่าสนใจ จนผมอดที่จะกดเข้ามาอ่านไม่ได้ และยิ่งอ่านบทโปรยเพื่อเริ่มเรื่อง ยิ่งน่าสนใจเข้าไปอีก ใช้ภาษาตรงส่วนนั้นได้กระชับ ไม่ฟุ่มเฟือย และดึงความสนใจของผู้อ่านได้ และเมื่ออ่านจนพบว่า 'ทำไมเด็กสาวจึงไม่บอกรักให้จบๆไป' ยิ่งอึ้ง... เออเนอะ... คิดในมุมนี้ก็ได้แฮะ แต่... (โลกนี้ต้องมีแต่) เหมือนความคิดเห็นอื่นๆที่ผ่านมาต่อเรื่องของผู้แต่ง เรื่องนี้ยังขาดรายละเอียดอยู่มาก บรรยายน้อยเกินไป พรรณาน้อยเกินไป ทำให้อารมณ์ของผมถูกดึงออกมาไม่สุด ยิ่งอ่านไปจนถึงตอนที่ผีเด็กหนุ่มสารภาพรัก ผมไม่พบความโรแมนติกเจืออยู่ (แต่ผมรู้ว่าผู้แต่งพยายามที่จะใส่ครับ ผมเข้าใจดี...) ผีเด็กหนุ่มให้ความรู้สึกคุกคามอย่างยิ่ง หากผู้แต่งจะยืดเวลาออกไปอีกนิด ให้ความรู้สึกของผีเด็กหนุ่มกลั่นออกมาเป็นหยด แล้วสามารถซึมแทรกเข้าสู่ใจผู้อ่านได้จะชัดเจนกว่าหรือไม่? วิธีการแบบนั้นอาจพรรณนาสิ่งที่ผีเด็กหนุ่มรู้สึกออกมาเป็นความคิดของเขาเอง ความกระอักกระอ่วนที่แสดงออกมาทางสีหน้า เสริมอีกหน่อยด้วยการให้นางเอกต้อนผีเด็กหนุ่มของเราให้จนมุม จนเขากล้าที่จะโพล่งความปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจนั้นออกไป... มันจะเป็นความรู้สึกที่ละเมียดละไมมากขึ้นต่อความรัก ที่แม้ตายไปแล้วก็ยังไม่จางหายไป ค่อยๆพิมพ์ ใจเย็นๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ... รอให้ความรู้สึกตกตะกอน แต่งให้เหมือนกับกำลังจะบอกรักใครสักคน เสริมเหตุผลลงไปในนั้นอีกสักหน่อยว่า 'ทำไมต้องเป็นแบบนั้น' จะดึงดูดให้ผู้อ่านเกิดอาการน้ำตานองหน้าได้ครับ เป็นกำลังใจให้นะ :) อ่านน้อยลง
ภวิล | 10 ธ.ค. 54
-
4
-
0
ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น