คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : สู่สนามรบ
เวียนเินทาอพวนัเรียนั้นปีสามาโรเรียนพอนทัสนั้นไ้เินทามาถึเมือบีทรัสอย่าปลอภัยแล้ว เวียนทั้12ันไ้เินทารไปยัพระราวัที่ั้อยู่้าในัวเมืออย่าเป็นระเบียบ
ลอทาที่เินทาผ่านนั้นะรับรู้ไ้ถึบรรยาาศที่วนวัเว เพราะประานทั่วไปนั้นไ้แ่แอบมอะเินทาอยู่แ่ภายในบ้าน ไม่มีใรล้าออมาเินเพ่นพ่าน เพราะอาะถูพวปีศาับไป่าาย็ไ้
ฟีบีไ้แ่มอภาพนั้นอย่าเศร้าหมอ เพราะ่อนที่เธอะลับไปเรียนนั้น เมือแห่นี้ยัเ็มไป้วยเสียหัวเราะและผู้นมามาย แ่อนนี้ผู้นเหล่านั้นไ้เ็มไป้วยวามหวาลัว และหวาระแว ฟีบีับรีอามอภาพรหน้าอย่าเศร้าๆระนหหู่
พอเวียนเินทาไปถึหน้าพระราวั ฟีบี็เินลาเวียนทันที
“เ้าหิฟีบีทรเส็ลับมาแล้ว” นายทหารเมื่อเห็นหน้าฟีบี็ะโนร้อออมา้วยวามีใ
“เิเส็เ้าไปไ้เลยพะยะ่ะ เ้าหิฟีบี” นายทหารหลีทาให้บวนเวียนเินทาเ้าไปภายในัวพระราวั บวนเวียนทั้12ัน็ับไปอรหน้าพระราวัหลว
เ็นัเรียนทุนลมาาเวียนโยนอใ้ำเป็นิัวออมา้วย ส่วนอบาส่วน็ยัทิ้เอาไว้บนเวียน เพราะพวเายั้อออเินทาไปเป็นำลัสนับสนุนในสนามรบอี
“เิเส็เ้าหิฟีบี เ้าหิรีอา และะนัเรียนพอนทัสไปยัท้อพระโรเลยพะยะ่ะ” นายทหารเินมาบอแล้ว็นำไปยัท้อพระโร ึ่อนนี้พระราาและราินีแห่เมือบีทรัสทรนั่อยผู้มาเยือนอยู่บนบัลลั์ เมื่อฟีบีเห็นผู้ที่อยู่เบื้อหน้า็รีบวิ่ไปอ้วยวาิถึ
“เส็พ่อ เส็แม่เพะ ฟีบีิถึพวท่านัเลย่ะ” ฟีบีอทั้สอท่านอย่าิถึและเป็นห่ว
“ลูแม่ปลอภัย็ีแล้ว พ่อับแม่ำลัเป็นห่วลูอยู่พอี” อ์ราินีเอ่ยพลาอลูสาวให้หายิถึ
“ารเินทาเป็นอย่าไรบ้า” พระราารัสถามรีอัสึ่เป็นประธานนัเรียนอโรเรียนพอนทัส
“ารเินทาไม่มีปัหาอะไรระหม่อม”
“รีอา เ้าสบายีไหม” อ์ราารัสถามเมื่อเห็นหน้าลูสาวอเพื่อนสนิท
“สบายีเพะ อบพระทัยที่ท่านลุทรเป็นห่วหิ” รีอาถวายวามเารพามแบบบับอเ้าหิ
“เิเ้าามสบายเถอะ รีอา นันเอทั้นั้น”
“หิออบพระทัยเพะ ท่านลุ” รีอาพูพลาส่ยิ้มหวานให้
“ไม่ทราบว่าเหุาร์อนนี้เป็นอย่าไรบ้า” รีอัสเอ่ยถามึ้น้วยน้ำเสียริั เมื่อพระราาทรไ้ยิน็ทำหน้าเร่รึมทันที
“สถานาร์อนนี้ไม่สู้ีนั เมือาร์เมลถูีแแล้ว อนนี้พวทหารอออส็ั้่ายอยู่รายแนอเมือเรา ึ่อนนี้ำลัทหารอเราและเมือเเรีย็เรียมป้อันและับามอทหารอออสอยู่ พวนั้นมีพวปีศามา้วยประมาเือบหนึ่พันัว และำลัทหารอออสอีประมาสอพันน พวนั้นเ์พวทหารอเมือที่ถูยึมา้วย ส่วนำลัทหารอเมือเราับเเรียนั้นมีแ่ประมาสามพันนเท่านั้น ึ่ไม่พอ้านพวมันแน่ๆ ้าไม่รู้ว่าพวเราะ้านพวมันไหวรึปล่าว็ไม่รู้” พระราาทรรัสอย่าลัลุ้ม
“ั้นพวระหม่อมอเินทาไปยัายแนเลยะไ้เรียมพร้อมรับมือไ้ทัน” รีอัสเอ่ย้วยใบหน้าเร่เรีย
“อืม ้า็ำลัะออเินทาอยู่พอี”
“รีบเินทาเถอะ” พระราาเอ่ยบ็เินลาบัลลั์ พระราินีและฟีบี็เินามเส็ไป เพื่อเรียมัวเินทา
บวนเวียนอพระราาและพระราินีอเเรีย แล้ว็บวนเินทาอนัเรียนโรเรียนพอนทัสมุ่รไปยัายแนอเมือบีทรัส เเรีย และ็าร์เมล ึ่อนนี้ไ้เ็มไป้วยำลัทหารมามายอทั้สอฝั่ ึ่เรียมพร้อมรบ และเรียมพร้อมที่ะรับารปะทะันลอเวลา
พอะเินทาอพระราาและพระราินีแห่เมือบีทรัส และะนัเรียนอโรเรียนพอนทัสทั้หมมาถึ็ัเ้นท์ไว้สำหรับพัและประุมวาแผนารรบ เป็นเวลาสี่วันที่ทั้สามประเทศ่ารอูเิอฝ่ายร้าม และที่ไม่ิที่ะบุโมีเ้าไป่อนเพราะอาะเสียแผนไ้ นระทั่เริ่มเ้าสู่วันที่ห้า ทหารอออสับพวปีศาเริ่มเรียมัวโมี โยพวปีศาเินออมาเป็นบวนหน้า ส่วนมนุษย์ะอยู่แถวหลัๆ
ทหารอเเรียและบีทรัสที่ใ้เวทย์ไ้ะอยู่แถวหน้า ส่วนพวที่ใ้เวทย์ไม่ไ้ะอยู่แถวหลั พอารปะทะันเริ่มึ้นำลัทหารอเเรียับบีทรัส็เสียเปรียบอย่าเห็นไ้ั
มีหรือที่มนุษย์ธรรมาอย่าพวเาะสู้พวปีศาไ้
พวเ็นัเรียนโรเรียนพอนทัสเมื่อเห็นว่าทหารฝ่ายนเสียเปรียบึเ้าไป่วยทันที พวมิาเอล็เ้าไปร่วมรบ้วย เนื่อาเป็นเสียส่วนให่ เพราะยัไๆมิาเอล็ไม่ยุ่เรื่อสรามอมนุษย์ธรรมาแน่ๆ แ่เมื่อเห็นเพื่อนะไป่วยสู้รบนึ้อรับปาร่วมสู้้วยอย่าเสียไม่ไ้
แล้วฝาโรรันไว้ับพระราาและพระราินีใหู้แลเ็น้อยแทนน ส่วนราฟาเอลเมื่อเห็นผู้เป็นนายไปร่วมรบแล้วมีหรือที่ัวเาะอยู่เยไ้ พวเารเ้าสู้ับพวปีศา เพราะหาเป็นทหารธรรมา็ปล่อยให้พวทหารัารไป
“มิาเอล นายอย่าอยู่ห่าันนะ” ราฟาเอลเอ่ย้วยน้ำเสียริั มือำาู่ายแน่น
“ันูแลัวเอไ้” มิาเอลอบเรียบๆพลาเรียาบมาไว้ในมือ
“แ่ัน้อทำามหน้าที่” ราฟาเอลเอ่ยบ็ร่ายเวทย์โมีพวปีศา
“ามในาย” มิาเอลเอ่ยอบส่ๆ่อนที่ะรเ้าัารับปีศาัวให่ ึ่มีรูปร่าล้ายม้าแ่็ไม่ใ่ เพราะรส่วนาอมันล้ายๆพวสัว์เลื้อยลาน และปีศาัวนี้็ใ้าบเป็นอาวุธเ่นัน
มิาเอลใ้าบโมีอย่า่อเนื่อ้วยวามรวเร็ว ึ่ารโมีอมิาเอลสามารถสร้าบาแผลให้ับเ้าปีศาไ้ทั่วทั้ัว
“ลาา” มิาเอลเอ่ยบ็พุ่เ้าโมีอย่าึ่ๆหน้า ปีศานนั้นยาบึ้นมารับารโมีอมิาเอล แ่็้อะลึเมื่อาบอมันนั้นถูาบอมิาเอลฟันาเป็นเสี่ยๆ อีทั้าบอมิาเอล็ยัไม่หยุแ่นั้น มิาเอลใ้แรระโ่วยส่ัวให้อยู่เหนือศรีษะอมันแล้วึฟาาบใส่มันอย่าเ็มแร
แสสีาวที่ออมาาัวาบอมิาเอลนั้นเป็นรูปล้ายพระันทร์เสี้ยว ึ่ล้ายัวาบอมิาเอล แสนั้นพุ่เ้าใส่ร่าอเ้าปีศา้วยวามเร็วและรุนแร พลัทำลายอมันสามารถัารับพวปีศาที่อยู่้าหลัอปีศานนั้นประมาเ็แปัวไ้ภายในพริบา
เมื่อาร่อสู้อเาเสร็็่อยๆวาสายามอไปยันที่นเป็นห่ว นเมื่อเห็นหิสาวผู้นั้นับเพื่อนสาวอีนถูพวปีศา้อนนนมุม็รีบวิ่เ้าไป่วยทันที
ราฟาเอล็วิ่ามมิาเอลไปอย่ารู้หน้าที่ มิาเอลมอภาพรีอาที่บาเ็บหนัพอสมวรอย่าใหาย อีทั้าร่อสู้รอบๆ้านูท่าะลำบาและยุ่ยาว่าที่ิ เพราะเพื่อนๆและพวรุ่นพี่แ่ละนนั้นเริ่มอ่อนำลัล โยที่พวปีศายัเหลืออยู่อีั้มา พวทหารที่สู้ันเอ็บาเ็บล้มายันไปมามายทั้สอฝ่าย
“รีอา” มิาเอลรีบระโเ้าไป่วยรีอาที่ำลัะเสียท่าพวปีศาอย่าเป็นห่ว รีอาเยหน้ามอผู้เรียอย่าอ่อนล้า
ใบหน้าหวานสวยีเียว ร่าายเริ่มอ่อนแร อีทั้ัวเธอนั้น็ถูพวปีศาใ้าบฟันบริเวหัวไหล่แผลลึพอสมวร และยับอบ้ำภายในอี ึ่สภาพอฟีบีที่ล้มอยู่้าๆัวอเธอนั้น็ไม่่าันนั
“มิาเอล” รีอาเรียื่อายหนุ่มอย่าหมแร เลือที่ไหล่ออมาาหัวไหล่บานั้นไม่ยอมหยุไหลเลย มิาเอลมอหิสาว้วยสายาห่วใย ่อนะหันไปบอราฟาเอล
“ราฟาเอล นายุ้มันที ันะรัษาพวเธอ” ราฟาเอลพยัหน้ารับพลาร่ายเวทย์ุ้มรอทั้สามน ส่วนนเอนั้น็อยัารพวปีศา่อ นิส์ับนีรุส็อยำัพวปีศาที่ิะทำร้ายเ้านายอนอย่าไม่รู้ัเหน็ัเหนื่อย
“อโทษนะ” มิาเอลเอ่ยอโทษ่อนที่ะีเสื้อบริเวหัวไหล่ที่เิแผลทำให้รีอาสะุ้้วยวามเ็บ
มิาเอลมอแผลบนไหล่าวเนี่ยนอรีอา่อนที่ะ่อยๆวามือเหนือบาแผล สัพัแสสีาว่อยๆแผ่ออมาามืออมิาเอลแล้ว็ไหลเ้าบริเวบาแผลอรีอา แสสีาวนั้นให้วามรู้สึอบอุ่นและอ่อนโยน รีอามอารระทำอายหนุ่มรหน้าอย่าแปลใ พอมิาเอลละมือออมาาบาแผลอรีอา็มอสบาเธอทันที
“อย่าเพิ่ยับ เี๋ยวแผลเปิ” มิาเอลเอ่ยเรียบๆพลาละสายาาหิสาวที่ทำให้นหวั่นไหวไปมอเพื่อนสาวที่ไ้รับบาเ็บหนัพอๆัน
“ฟีบี” รีอาเอ่ยเรียเพื่อนอย่าเป็นห่ว แผลที่าและแนนั้นูเหวะหวะนน่าลัว เนื่อาโนพวปีศาั
“รี…อา…” ฟีบีเรียเพื่อนสาวอย่าอ่อนแร มิาเอลเินไปนั่้าๆฟีบีพลาใ้สายาสำรวบาแผล
“เธอโนมาหนัมาเลย อโทษนะ” มิาเอลมวิ้วเ้าหาัน่อนะเอ่ยอโทษ
มืออายหนุ่ม่อยๆวาไว้บนาอร่าบาที่อาารหนัว่ารแน แสสีาว่อยๆไหลออาัวอมิาเอลเ้าสู่แผลอฟีบี แผลที่าอฟีบี่อยๆหายนระทั่แผลที่าหายสนิทเหมือนไม่เยไ้รับบาเ็บมา่อน ฟีบีับรีอามอมิาเอลรัษาอย่าะลึ
มิาเอลเอื้อมมือมาวาไว้บนแนอฟีบี่อ แสสีาวนั้นทำให้แนอฟีบีหายเป็นปิ หิสาวทั้สอมอผู้ที่เพิ่ะรัษานเอ้วยวามะลึปนแปลใ
“นายรัษาแผลไ้้วยหรอ” รีอาถามึ้นเมื่อมิาเอลรัษาฟีบีเสร็
“อืม พวเธออยู่เยๆสัรู่ นั่อยู่รนี้แหล่ะ” มิาเอลเอ่ยบ็ลุึ้นยืนพลาะโนบอราฟาเอล
“ราฟาเอล นายูแลพวเธอ้วยล่ะ”
“นายะให้ันมีหน้าที่เพิ่มหรือไัน” ราฟาเอลเอ่ยพลาถอยหลัมาหามิาเอลที่เินออมาาเุ้มรออราฟาเอลแล้ว
“ทำไปเถอะน่า” มิาเอลอบปัๆพลาเรียาเ้ามาอยู่ในมือ
ส่วนหิสาวทั้สอ็มอเพื่อนายทั้สอนอย่าสสัย สายาอพวเธอวามอาร่อสู้รอบๆอย่าเป็นัวล เพราะท่าทาพวทหารอนะสู้ไม่ไหว อีทั้พวรุ่นพี่และเพื่อนๆ็เริ่มะ้านพวมันไม่ไหวแล้วเหมือนัน
“รีบๆให้มันบๆไป” มิาเอลเอ่ยพลาูาอนึ้นเหนือศรีษะ ใบหน้าหล่อเหลายาม้อแสาานั้นูามและศัิ์สิทธิ์ ผมสีทอปลิวไสว ริมฝีปาอายหนุ่มผมทอนั้นเอ่ยร่ายเวทย์อย่า่อเนื่อ ท้อฟ้ารอบๆเริ่มแปรปรวน ฟ้าผ่าัอย่า่อเนื่อ ลมพัรรโอย่ารุนแรนพวทหารเริ่มหยุ่อสู้ัน และหาที่ยึไม่ให้ัวเอถูลมพัปลิว
สายฟ้าหลายสายนั้นผ่าลมารุที่พวปีศายืนอยู่อย่า่อเนื่อ นอนนี้ ุที่พวเายืนอยู่นั้นไม่เหลือพวปีศาอยู่แล้ว เนื่อาโนแสาสายฟ้าศัิ์สิทธิ์เ้าไปเ็มๆ เมื่อเห็นันั้นมิาเอล็ลาลแล้ววาสายามอผู้นรอบๆที่อนนี้ทุนนั้นหันมามอที่ัวเาเป็นาเียว พวทหารอฝ่ายร้ามเมื่อเห็นว่าพวปีศาายหม็รีบถอยทัพลับไปทันที
“บแล้วหรอ” ีรอนเอ่ยพลาเินเ้ามาสมทบับพวมิาเอล ฟีเรียสับีอา็เ่นัน ส่วนพวรุ่นพี่ที่โรเรียนและ็พวทหารเริ่มนั่ทำแผลันอยู่ไม่ใล้ไม่ไลาุที่พวเายืนเพื่อเรียมรับศึ่อไป
“แล้วราเฟย์ย่าล่ะ” รีอาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าทุอย่าเริ่มเรียบร้อยแล้ว เพื่อนๆทุนวาามอไปรอบๆพลาเริ่มแสอาารร้อนรนทันที
“่วยันออามหาเร็ว” ฟีเรียสเอ่ยึ้นพลาแยันออไปามหา สัพัเสียะโนอีรอน็ัึ้น
“เฮ้ ราเฟย์ย่าอยู่นี่” ทุนเมื่อไ้ยิน็วิ่มาูทันที ภาพที่เห็นนั้นสร้าวามใให้ับทุนเป็นอย่ามา เพราะอนนี้ราเฟย์ย่านั้นนอนหมสิเนื่อาาเลือ และบาแผลถูแทที่ลาท้อ็ลึพอสมวร
“หลบหน่อย” มิาเอลเอ่ยพลาเินมานั่้าๆร่าที่หมสิ
“ราฟาเอล นายมา่วยหน่อย อาารเธอสาหัสมา” ราฟาเอลเินมานั่ร้ามับมิาเอลทันที
มิาเอลับราฟาเอลวามือประสานันเหนือบาแผลที่ท้ออราเฟย์ย่า แสสีาว่อยๆไหลออมาามือทั้สอที่ประสานัน บาแผลที่ถูทำร้าย็่อยๆหเล็ลน่อยๆหายสนิท ใบหน้าหล่อเหลาอนทั้สอนั้นเริ่มื้นเหื่อ เนื่อาารรัษานที่ใล้ายนั้นมันทำให้เปลือพลัไม่ใ่น้อย
“พวนายทำไ้ยัไันเนี่ย เหลือเื่อริๆ” ีรอนราเสียหล แ่็้อเียบเสียเมื่อเห็นร่าบาเริ่มรู้สึัวแล้ว
“พวนาย…” ราเฟย์ย่ามอหน้าเพื่อน นเริ่มนึไ้็เอามือับที่ท้อ็้อ เพราะบาแผลที่วระมีนั้นหายไปแล้ว
“แผลล่ะ ทำไมันถึไม่เป็นอะไรเลยล่ะ” ราเฟย์ย่ามอสบาเพื่อนๆอย่าหาำอบ
“มิาเอลับราฟาเอลรัษาให้” ีอาเอ่ยบอ
“อบุนะ” ราเฟย์ย่าเอ่ยอบุเพื่อนายทั้สอน
“ไม่เป็นไร พวเราไปรวมัวับพวรุ่นพี่ีว่า เพราะเี๋ยวพวนั้น้อบุเ้ามาอีแน่” มิาเอลเอ่ยบ็รีบเินไปรวมลุ่มับพวรุ่นพี่นอื่นๆทันที ึ่สภาพอพวรุ่นพี่นั้น็ล้วนแล้วแ่บาเ็บไปามๆัน มิาเอลมอภาพรหน้าอย่าเร่เรีย
“พี่ว่าพวเรารีบลับไปที่่ายพัเถอะ พวทหารับพวเราบาเ็บ สมวรไ้รับารรัษาโย่วน” รีอัสเอ่ยพลาเินเ้าไป่วยพยุเพื่อนที่ไ้รับบาเ็บให้เินลับ่าย
ความคิดเห็น