คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : You're my endless love [8]
8
เช้าวันต่อมา
ร่างสูงอาบน้ำแต่งตัว ก่อนที่จะเดินมาที่ประตูเพื่อเปิดประตูลงไปชั้นล่างของบ้าน...แต่แล้วเมื่อเขาเปิดประตูออกมา เขาก็ต้องเจอใครบางคนที่อยู่หน้าห้อง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่คิบอม” ซุนจากล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงหวานใส
“อืม...” ร่างสูงตอบรับสั้นๆ
“คุณพ่อให้ฉันมาตามพี่คิบอมลงไปข้างล่างค่ะ รีบไปกันเถอะ!!” ซุนจาพูดพร้อมกับถือวิสาสะคล้องแขนของร่างสูงแล้วพาเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน
ซุนจาเดินลงบันไดมาด้วยท่าทางที่ดูมีความสุข ผิดกับคิบอมที่เหมือนกับว่าจำใจเดินลงมามากกว่า
“คุณลุงคะ พิ่คิบอมตื่นแล้วค่ะ” ซุนจาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“อืม งั้นดีเลย...คิบอม ลูกช่วยพาน้องออกไปเที่ยวข้างนอกกหน่อยสิลูก”
“ว่าไงนะฮะ...” คิบอมทวนคำถามซ้ำ
“พี่คะ ไหนๆ พรุ่งนี้เราสองคนก็จะแต่งงานแล้ว ฉันอยากจะเห็นโลกภายนอกเป็นครั้งสุดท้าย พี่ช่วยพาฉันไปหน่อยนะคะ” ซุนจาพยายามอ้อน
“ก็ได้...” ร่างสูงตอบอย่างไม่เต็มใจมากนัก ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป พร้อมกับซุนจาที่เดินตามหลังมา
ร่างสูงเดินมาที่รถก่อนที่จะปลดล็อคประตู แล้วทั้งสองก็เข้าไปนั่งในรถก่อนที่รถจะแล่นออกจากบ้านไป
ณ สวนสาธารณะ
ซุนจาเดินลงมาจากรถ ก่อนที่จะบิดตัวแล้วสูดรับอากาศอันบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด
“เฮ้อ!!รู้สึกสดชื่นจัง...พี่คิดเหมือนกันมั๊ยคะ” ซุนจาหันมาถามคิบอม
“ก็งั้นๆแหละ....” ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก ก่อนที่จะนั่งที่กระโปรงรถ
“เธอคงจะดีใจสินะที่จะได้แต่งงาน” จู่ๆ คิบอมก็โพล่งขึ้นมา ทำให้ซุนจานิ่งไปซักพักก่อนจะแสดงสีหน้าที่ดูลึกลับออกมา ซึ่งแตกต่างจากท่าทางน่ารักๆ ที่เคยเห็น
“ทำไมพี่ถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็ดูเธอมีความสุข ดูกระดี๊กระด๊าอยากจะให้ถึงวันแต่งงานเร็วๆ”
“งั้นเหรอคะ...” ซุนจาพูดเว้นระยะห่างซักพักก่อนที่จะพูดต่อ
“ถ้าเกิดฉันจะบอกว่า...ที่ฉันแสดงท่าทางกระดี๊กระด๊าทั้งหมดมันเป็นแค่การสร้างภาพ พี่จะเชื่อมั๊ยคะ” หลังจากที่ซุนจาพูด ร่างสูงถึงกับตาโตก่อนที่จะหันมาให้ความสนใจกับหญิงสาว
“สร้างภาพ..........หมายความว่า...”
“ใช่ค่ะ ฉันโดนบังคับให้แต่งงาน” ร่างสูงถึงกับตะลึงไปในทันทีเมื่อรู้ความจริงจากหญิงสาว
“ฉันโดนบังคับให้แต่งงานกับพี่เพื่อที่จะได้สานสัมพันธ์กันทางธุรกิจได้ง่ายขึ้น...ซึ่งคุณพ่อไม่เคยถามฉันเลยว่าฉันเต็มใจรึเปล่า...”
“...........................”
“คุณพ่อคิดเพียงแค่ว่าทำยังไงตัวเองถึงจะมีชื่อเสียง ทำยังไงถึงจะมีคนยกย่อง มีหน้ามีตาในสังคม...ท่านก็เลยทำทุกวิถีทาง ตั้งแต่สานสัมพันธ์กับบริษัททั้งในและนอกประเทศ...จนถึงการให้ฉันแต่งงานกับลูกชายของบ้านตระกูลคิมเนี่ยแหละค่ะ"
...เหมือน...ชีวิตของเธอช่างเหมือนกับเรา...
“คุณพ่อเห็นฉันเป็นเพียงแค่สิ่งของที่จะใช้ในการค้าขายเท่านั้น...ท่านเอาแต่คิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง โดยที่ไม่คิดเลยว่าคนที่ตัวเองใช้เป็นเครื่องมือนั้นรู้สึกยัง”
“ดังนั้น เธอก็เลยต้องพยายามทำท่าทางดีใจที่จะได้แต่งงานกับฉันตลอดเวลางั้นสิ...”
“ใช่แล้วค่ะ...แต่นั่นมันไม่ใช่ตัวฉันเลยซักนิด บุคลิกแบบนั้นมันทำให้ฉันอยากจะอ้วกด้วยซ้ำไป” เธอพูดก่อนที่จะเบะปากด้วยความรังเกียจ
จากนั้น ซุนจาก็ได้เดินมาทางคิบอมก่อนที่จะนั่งลงที่กระโปรงรถข้างๆ ร่างสูง พร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาสีนิลราวกับจะล้วงความลับอะไรบางอย่างที่อยู่ภายใน
“เธอจ้องฉันทำไม” คิบอมถามด้วยความไม่ไว้ใจ
“พี่...ก็คงจะถูกบังคับให้แต่งงานเหมือนกันสินะคะ” ร่างสูงถึงกับประหลาดใจ เมื่อหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้านั้นพูดถูก
“เธออ่านใจคนได้ด้วยเหรอ”
“ก็แววตาของพี่เหมือนกันกับฉัน ทำไมฉันจะดูไม่ออกล่ะคะ” จากนั้นทั้งคู่ก็เงียบไป ก่อนที่ซุนจาจะเริ่มต้นพูดต่อ
“ว่าแต่ ทำไมพี่ถึงยอมตกลงแต่งงานล่ะคะ”
“เพราะฉันต้องการเงินไปรักษาคนคนๆ หนึ่ง...ซึ่งตอนนี้เขากำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”
“คนๆ นั้นคงจะสำคัญกับพี่คิบอมมากแน่ๆ เลยใช่มั๊ยคะ”
“ลี ดงเฮ.......เค้าคนนี้เปรียบเสมือนส่วนเติมเต็มในชีวิตของฉัน ถ้าเกิดฉันไม่ได้เจอกับเขา ฉันก็คงจะใช้ชีวิตอย่างขาดๆ หายๆ อยู่ต่อไป...” คิบอมพูดถึงบุคคลสำคัญของเขา
“ถ้างั้น...เราไปหาดงเฮกันดีมั๊ยคะ” ซุนจาออกความคิดเห็น
...จริงๆ สิ ไหนๆ ก็ได้ออกมาข้างนอกแล้ว แถมคู่หมั้น (จำใจ) ของเราก็ยังส่งเสริมด้วย...
...เรื่องอะไรที่คิบอมคนนี้จะปล่อยเวลานั้นให้ผ่านไป...
.............................. You’re my endless love..............................
ณ โรงพยาบาล
“เธอจะเข้าไปด้วยกันมั๊ย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวดงเฮจะเข้าใจผิด” ซุนจานั่งอยู่ในรถพูดก่อนที่จะยิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นคิบอมก็ได้รีบวิ่งไปหาร่างเล็กทันที
แล้วเมื่อเขามาถึง คิบอมก็เปิดประตูเข้าไปข้างใน พบว่าร่างร่าเล็กงยังคงนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับหันหน้าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ดงเฮ” เสียงที่คุ้นเสียง ทำให้ร่างเล็กหันกลับมาก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“คุณคิบอม” ดงเฮเรียกชื่อร่างสูงพร้อมกับหันมาหา
“ผมนึกว่าคุณจะไม่มาหาผมซะแล้ว คุณรู้มั๊ยฮะว่าผมคิดถึงคุณแค่ไหน...”
“ฉันขอโทษ แต่ว่าฉันมีธุระน่ะ”
“ธุระเกี่ยวกับเรื่องอะไรเหรอฮะ...” หลังจากที่ดงเฮถาม คิบอมก็นิ่งไปซักพักเพื่อหาเหตุผล
“เอ่อ....ไม่มีอะไรหรอก”
“คุณน่ะชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่อยเลย” ร่างเล็กพูดพร้อมกับเบะปากอย่างน้อยใจ ทำให้ร่างสูงหัวเราะน้อยๆ กับความน่ารักของดงเฮ
“ตอนนี้นายดูแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมแล้วนะ”
“ฮะ...แต่ว่าสายระโยงระยางนี่ ก็ยังไม่มีท่าทีว่ามันจะลดเลย” ดงเฮพูดพร้อมกับยกแขนให้ดูสายที่เต็มแขนของเขา
!!PRRRRRRRRRRRR!!
เสียงโทรศัพท์ของคิบอมดังขึ้น ทำให้เขายกขึ้นมาดูก่อนที่จะกดรับมัน
“ฮัลโหล”
//“พี่คิบอมคะ พี่รีบมาที่รถด่วนเลยนะคะ”//
“เกิดอะไรขึ้น!”
//“อย่าเพิ่งถามค่ะ พี่รีบมาก่อนเถอะ”// จากนั้นปลายสายก็วางสายไป
คนที่โทรมาหาร่างสูงเมื่อซักครู่นี้ก็คือมิน ซุนจา น้ำเสียงของเธอดูสั่นๆ ราวกับว่าเจอเรื่องน่ากลัวอะไรมา...เสียงของเธอดูรนไปหมดจนน่าตกใจ
“ใครโทรมาเหรอฮะ” ดงเฮถาม
“ฉันต้องรีบไปน่ะ...แล้วเดี๋ยวฉันจะมาหานายใหม่นะ”
“คุณคิบอม” หลังจากที่พูดจบ คิบอมก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที โดยไม่ได้ยินเสียงของร่างเล็กที่พูดออกมา
...คุณคิบอมจะไปไหน...เพิ่งมาหาได้แค่แป๊บเดียวเองก็ไปอีกแล้ว...
คิบอมรีบวิ่งออกมาจากโรงพยาบาลก่อนที่จะมายังที่จอดรถ ทันทีที่เขามาถึง เขาก็เห็นซุนจาออกมายืนนอกรถด้วยท่าทางกระวนกระวาย
“ซุนจา”
“พี่คิบอม”
“มีอะไรรึเปล่า...”
“เมื่อกี๊นี้มีผู้ชายใส่ชุดดำมาหาฉันที่รถ จากนั้นเขาก็เอาปืนมาจ่อที่หัวของฉัน แล้วก็ฝากให้ฉันบอกพี่ว่า ‘ห้ามมาที่นี่อีก ไม่อย่างนั้นสัญญาจะเป็นโมฆะ’” เพียงได้ยินแค่นั้น ร่างสูงถึงกับมีอาการฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด
...คุณพ่อ...ต้องเป็นคุณพ่อแน่ๆ...
“แล้วมันก็ยังบอกอีกว่าถ้าพี่ยังดึงดันจะมาอีก พวกมันจะไม่รับประกันความปลอดภัยของคนที่พี่ดูแลอยู่”
...คนที่เราดูแลอยู่..ดงเฮ...
“มันจะมากไปแล้วนะ” ร่างสูงมีอาการโกรธอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...ก็เล่นห้ามกันซะขนาดนี้แล้วเขาจะมีโอกาสมาหาร่างเล็กอีกได้ยังไง
“งั้น เอาเป็นว่าเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่านะคะ แล้วก็ทำตัวให้เป็นปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ซุนจาพูดแสดงความคิดเห็น จากนั้นร่างสูงก็ได้ขึ้นรถ ก่อนที่จะบึ่งรถออกจากโรงพยาบาลไปทันที
.............................. You’re my endless love..............................
ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
คิบอมเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับซุนจาด้วยความสนิทสนม ทั้งคู่ต่างคุยกันไปคุยกันมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...ก็จะไม่ให้ยิ้มแย้มกันได้ไง ในเมื่อตอนนี้พวกเขาทั้งสองกำลังเล่นละครตบตากันอยู่ ถ้าขืนเดินหน้าบึ้งเข้าไปในบ้าน มีหวังโดนจับได้แน่ๆ
“กลับมาแล้วเหรอ” ผู้เป็นพ่อถามทันที
“ครับคุณพ่อ” คิบอมตอบ
“หนูซุนจา คิบอมดูแลหนูดีรึเปล่า”
“ดีค่ะ ดีมากๆ เลย” หลังจากที่ซุนจาพูด ผู้เป็นพ่อถึงกับยิ้มแก้มปริทันที
“คิบอม ลูกพาน้องไปที่ไหนมาบ้างล่ะ”
“ก็ไปที่สวนสาธารณะ แล้วจากนั้นเราก็ไปเดินเล่นกันที่ริมแม่น้ำฮันครับ”
“งั้นเหรอ...ไม่ใช่ว่าไปที่อื่นนอกจากนี้หรอกนะ...” ผู้เป็นพ่อถาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงรู้สึกสะทกสะท้านต่อคำถามแต่อย่างใด
“ไม่มีนี่ครับ พวกเราไม่ได้ไปไหนนอกจากสถานที่ที่กล่าวมาเลย...จริงมั๊ยครับซุนจา”
“จริงค่ะพี่คิบอม” ทั้งคู่สบตากันราวกับว่าเรื่องที่พูดนั้นพวกเขาเตรียมตัวกันมาเป็นอย่างดี
“ถ้างั้นก็แล้วไป...” ผู้เป็นพ่อดูเหมือนจะไม่ข้องใจอะไร
“หนูซุนจาขึ้นไปข้างบนก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันขอคุยกับคิบอมหน่อย”
“ค่ะ” หลังจากนั้นซุนจาก็ได้เดินขึ้นไปบนบ้าน เหลือเพียงแค่ผู้เป็นพ่อกับลูกชายเท่านั้นที่ยืนอยู่กลางบ้าน
“แกแน่ใจนะว่าแกไม่ได้ไปที่อื่นมา”
“แน่ใจสิครับ...ทำไมเหรอ”
“ก็คนของฉันบอกมาว่าเจอรถของแกจอดอยู่ที่โรงพยาบาล”
“ผมไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลเลยนะครับ ผมจะไปทำไมกัน...ผมว่าลูกน้องของคุณพ่อจะจำผิดแล้วล่ะมั้งครับ” ร่างสูงพูดก่อนที่จะเดินขึ้นบันได้บ้านมา
....คิดแล้วไม่มีผิด...เป็นคุณพ่อจริงๆ ด้วย...
****************
ตอนนี้สั้นไปหน่อยแฮะ...แต่ว่าความจริงก็เปิดเผยมาแล้ว 1 อย่าง นั่นก็คือ
ซุนจาก็ถูกบังคับให้แต่งงานเหมือนกัน
แล้วทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไป อย่าลืมติดตามกันนะคะ
ความคิดเห็น