คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : You're my endless love [3]
3
9.54pm
คิบอมขับรถมาพร้อมกับดงเฮมาถึงห้องพักที่ราคาไม่แพงมากนัก ก่อนที่จะตกลงกันพักอยู่ที่นี่
“นายอยู่ได้มั๊ยดงเฮ”
“ที่นี่ยังจะกว้างกว่าที่ที่ผมอยู่อีกฮะ...ว่าแต่คุณเถอะ คุณเคยนอนห้องนอนใหญ่ มานอนแบบนี้คงจะอึดอัดแย่...เป็นเพราะผมแท้ๆ ที่ทำให้คุณต้องมาลำบากแบบนี้”
“ไม่หรอกน่า...อย่าคิดมากเลย” ร่างสูงพูดเพื่อให้ร่างเล็กไม่คิดมาก
“นายเข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะ..เดี๋ยวฉันลงไปเอาเสื้อผ้าที่รถมาให้”
“ขอบคุณฮะ” ดงเฮขอบคุณ จากนั้นร่างสูงก็ออกจากห้องไปเพื่อไปเอาเสื้อผ้าที่อยู่ในรถ
ผ่านไป 10 นาที
ร่างสูงเปิดประตูเข้ามา ก็พบว่าประตูห้องน้ำยังปิดอยู่ พร้อมกับเสียงน้ำจากฝักบัวกำลังใหลอย่างแรง...ดงเฮคงอาบน้ำอยู่สินะ
“ดงเฮ เสื้อผ้าฉันแขวนไว้ที่หน้าห้องน้ำนะ”
“ฮะ!!!” ร่างเล็กตอบเสียงดัง
จากนั้นร่างสูงก็ได้ถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกแล้ววางไว้ที่ปลายเตียง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ดูสมส่วน บวกกับผิวสีขาวบ่มแดดนิดๆ บ่งบอกถึงว่าเจ้าตัวชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง ใครเห็นเป็นต้องละลายทั้งนั้นแหละ
“เสร็จแล้ว......ฮะ” ร่างเล็กชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าท่อนบนของร่างสูงนั้นไม่ได้สวมอะไรไว้เลย ทำให้ดงเฮหรุบตาต่ำเพราะไม่อยากจะเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าว่าร้อนแรงขนาดไหน
“นายเป็นอะไรไปอีกดงเฮ หน้านายดูแดงๆ นะ...ไม่สบายรึเปล่า” ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาร่างเล็กมากขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะจงใจซะมากกว่า
“เอ่อ...ป่ะ...เปล่าฮะ” ร่างเล็กพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เสียงสั่น
“นาย...เขินเหรอ” ร่างสูงพูดเป็นเชิงเย้าให้ร่างเล็กนั้นเขิน
“อ๋า!บอกว่าเปล่าไงฮะ คุณไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ดงเฮพูดก่อนที่จะดันหลังของร่างสูงให้เข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
...คนบ้า...เล่นอะไรก็ไม่รู้ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ...เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย...
10.10pm
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่เปลือยท่อนบน พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่บนบ่า เส้นผมที่มีน้ำเกาะอยู่หยดลงมาเล็กน้อย ทำให้ในเวลานี้เขาดูฮอตไม่มีที่ติ
คิบอมสวมเสื้อผ้าที่ตนเตรียมมา ก่อนที่จะมองไปบนเตียงที่มีร่างเล็กกำลังหลับด้วยท่าทางสบาย ร่างสูงเดินไปข้างๆ เตียงก่อนจะนั่งลงข้างๆ ร่างเล็กที่หลับอยู่ ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง ริมฝีปากบางเล็กสีแดงสดราวกับลูกเชอร์รี่ ใบหน้าไร้เดียงสาที่ใครเห็นเป็นต้องหวั่นไหวทั้งนั้น...รวมถึงตัวเขาเอง
แต่ถึงจะหวั่นไหวยังไงก็แล้วแต่ เขาต้องเก็บอารมณ์ตรงนั้นไว้ เพราะร่างเล็กไม่มีที่พึ่งอื่นนอกจากเขาแล้ว หากเขาทำอะไรที่เกินเลยไป มันอาจจะไม่ดีแน่ๆ
“ไม่นะ....อย่าทิ้งผมไป......กลับมาก่อน” จู่ๆ ร่างเล็กก็ละเมอออกมา พร้อมกับยื่นมือไปไขว่คว้าอะไรบางอย่างราวกับเป็นเชิงว่าไม่ให้ไป ทำให้คิบอมต้องจับมือร่างเล็กนั้นไว้จนร่างเล็กนั้นสงบลง และหลับลงไปอีกครั้ง
“จะไม่มีใครทิ้งนายไปทั้งนั้นดงเฮ...” คิบอมพูดพร้อมกับลูบไปที่ใบหน้าหวานอย่างเบามือ ก่อนที่ริมฝีปากจะประทับลงไปที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน
“ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนดูแลนายเอง...” ร่างสูงพูด จากนั้นเขาก็ล้มตัวนอนลงไปข้างๆ ร่างเล็กก่อนจะหลับเข้าสู่ห้วงนิทราไป
.............................. You’re my endless love..............................
แสงแดดยามเช้าที่ลอดมาทางหน้าต่างราวกับปลุกคนที่นอนอยู่ให้ตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย คิบอมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วพบว่า ใบหน้าของเขานั้นห่างจากร่างเล็กไม่ถึงคืบ
...นายชอบทำให้คนอื่นใจเต้นแรงแบบนี้ทุกครั้งเลยรึเปล่าดงเฮ...
ร่างสูงค่อยๆ ลุกขึ้นมา ก่อนที่จะปลุกให้ร่างเล็กตื่นขึ้นมาด้วย
“ดงเฮ....ดงเฮ....ตื่นได้แล้ว” ร่างสูงพูดพลางเขย่าตัวร่างเล็กไปด้วย
“อืม....เช้าแล้วเหรอฮะ” จากนั้นร่างเล็กได้ลุกขึ้นมา
“อ๊ะ!!” แต่ทันทีที่เขาลุกขึ้นมา เขาก็ต้องทรุดลงไปอีกรอบ พร้อมกับจับที่หัวของตัวเองไว้
“ดงเฮ นายเป็นอะไร” คิบอมรีบถามด้วยความเป็นห่วงทันที
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกฮะ มันเป็นปกติของผมอยู่แล้ว...นอนซักพักเดี๋ยวก็หายฮะ”
“แต่ว่านายหน้าซีดมากเลยนะ...แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร”
“ไม่ต้องห่วงฮะ เดี๋ยวมันก็หาย...คุณจุนฮยองไปอาบน้ำเถอะฮะ” ร่างเล็กพูดเพื่อไม่ให้ร่างสูงเป็นห่วง
“แน่ใจนะ”
“ฮะ” หลังจากที่ร่างเล็กตอบด้วยความมั่นใจแล้ว คิบอมก็ไม่อยากจะซักไซ้ถามอะไรมากจึงเดินเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี
.............................. You’re my endless love..............................
“ดงเฮ เช้านี้เราไปหาอะไรกินแล้วไปหาซื้อเสื้อผ้ากันนะ”
“อุ้ย!มันจะดีเหรอฮะ ผมไม่รบกวนคุณดีกว่า”
“แล้วนายแน่ใจเหรอ ว่านายจะใส่ชุดนี้ไปตลอดน่ะ”
...จริงสินะ...
“แต่ว่า............”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าต่อไปนี้ฉันจะดูแลนายเอง”
“กะ...ก็ได้ฮะ”
“ดีมาก” คิบอมพูดก่อนที่จะขยี้ผมของร่างเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปที่ลานจอดรถ เพื่อที่จะไปหาอะไรกินข้างนอก
.............................. You’re my endless love..............................
“เป็นไงบ้าง อาหารพอกินได้มั๊ย”
“ผมว่ามันดีกว่าอาหารที่ผมกินเมื่อก่อนซะอีกฮะ” ดงเฮพูดพร้อมกับตักข้าวเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย
“ตอนนี้นายหายปวดหัวรึยัง”
“อ่อ...หายแล้วฮะ”
“เมื่อเช้านี้ฉันเห็นนายเหงื่อออกเต็มเลย นายมีอะไรผิดปกติรึเปล่า”
“นั่นมันก็เป็นปกติของผมอีกเหมือนกันฮะ บางทีผมตื่นขึ้นมาเหงื่อท่วมตัวเลยก็มีฮะ” ร่างเล็กพูดติดตลก
“นายเคยไปเช็คร่างกายบ้างรึเปล่า”
“เอ่อ........ไม่เคยฮะ” ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงแผ่ว
...ก็คนบ้านนั้น แม้แต่เราเป็นไข้แทบตายยังไม่เคยจะมาสนใจเลย...นับประสาอะไรกับไปโรงพยาบาล...
“งั้นเดี๋ยวเราไปโรงพยาบาลกัน”
“เอาไว้วันหลังก็ได้ฮะ...ผมไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกน่า”
“นายนี่มันดื้อจริงๆ เลยนะ” คิบอมพูดพร้อมกับดีดเข้าไปที่หน้าผากของร่างเล็ก
“อ๋า!ผมเจ็บนะฮะ” ฮยอนซึงมุ่ยปากอย่างขัดใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมร่างสูงที่หัวเราะกับความน่ารักของตนเอง
.............................. You’re my endless love..............................
ณ ห้างสรรพสินค้า
“ดงเฮ นายชอบเสื้อผ้าแบบไหน” คิบอมถามในขณะที่เดินไปด้วย
“ผมใส่ได้หมดแหละฮะ” ดงเฮตอบ
“งั้นก็...เอาชุดนี้แล้วกัน” คิบอมพูดพร้อมกับหยิบเสื้อส่งให้กับดงเฮ
ดงเฮเอาเสื้อทาบกับตัวเอง ก่อนที่จะหยิบป้ายราคาขึ้นมาดู...แต่หลังจากที่เขาหยิบป้ายราคาขึ้นมาดูนั้น ทำให้เขาต้องเอาเสื้อไปแขวนเก็บไว้ที่เดิมทันที
“ทำไมดงเฮ” คิบอมถามด้วยความไม่เข้าใจ
“มันแพงเกินไปฮะ ผมใส่ไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ ก็เสื้อของนายเมื่อวานที่ใส่ก็ยังเป็นแบรนด์เนมเลย” คิบอมพูด
“ชิ...ของเหลือนะฮะ” ร่างเล็กชิปากอย่างไม่ใยดี ก่อนจะตอบออกไป
“ถ้างั้น...ชุดนี้นายก็รับไว้เถอะ ถือว่าเป็นชุดแรกที่ได้รับมาจากความจริงใจของฉัน ไม่ใช่ของเหลือ” ร่างสูงพูดด้วยความจริงจัง
“เอ่อ.....” ดงเฮอึกอักเล็กน้อย
คิบอมเห็นว่าดงเฮมีท่าทางอึกอักอยู่นาน เขาจึงเอื้อมมือไปจับมือร่างเล็กเอาไว้ให้รับชุดที่เขาจะซื้อให้
“รับไปเถอะ...ถ้านายปฏิเสธ ฉันจะถือว่านายรังเกียจฉัน”
“คุณ...............”
...เล่นอย่างนี้เลยเหรอ...ใครจะไปกล้าปฏิเสธล่ะ...
“ก็ได้ฮะ ขอบคุณมากนะฮะ”
“แค่นี้แหละ” ร่างสูงยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่จะหันไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์
.............................. You’re my endless love..............................
หลังจากที่เลือกดูเสื้อผ้า เครื่องแต่งกายกันอยู่นาน ทั้งคู่ก็ออกมาพร้อมกับถุงเสื้อผ้าที่เต็มไม้เต็มมือ โดยเฉพาะเสื้อผ้าของดงเฮ ซึ่งใจจริงแล้วเขาไม่อยากได้มันซักเท่าไหร่นัก แต่เพราะประโยค ‘ถ้านายปฏิเสธ ฉันจะถือว่านายรังเกียจฉัน’ มันคอยหลอกหลอนเขาตลอดการซื้อของ ทำให้เขาต้องรับมันมาด้วยความเกร็งใจ
“ดงเฮ รู้สึกดีขึ้นมั๊ยที่ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาดูโลกภายนอกแบบนี้”
“ ดีสุดๆ ไปเลยล่ะฮะ” ดงเฮตอบด้วยท่าทางร่าเริง
แต่แล้วเขาก็มีอาการแปลกอีกครั้ง เมื่อจู่ๆ ตาของเขาก็พร่ามัวลง พร้อมกับอาการที่เวียนหัวตามมา ทำให้เขาล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง
“ดงเฮ!!” คิบอมเรียกชื่อร่างเล็กด้วยความตกใจ
“ดงเฮ ฉันว่าไปโรงพยาบาลดีกว่านะ”
“ไม่ต้องหรอกฮะ วันนี้ผมรู้สึกเหนิ่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่อยากไปไหนแล้ว” ร่างเล็กพูดพร้อมกับน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อนเต็มที
“โอเคๆ” จากนั้น คิบอมก็ได้ถือของทั้งหมด ก่อนที่จะช้อนร่างเล็กขึ้นมาอย่างง่ายดาย แล้วเดินตรงไปที่รถทันที
หลังจากที่มาถึงห้องพัก คิบอมที่อุ้มร่างเล็กอยู่ ก็ค่อยๆ วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนที่มือหน้าจะเอื้อมไปเกลี่ยผมที่ปรกใบหน้าร่างเล็กออกเพื่อไม่ให้มาบังหน้า แต่แล้วดูเหมือนว่ามือเขาจะไปแตะที่หน้าผากของร่างเล็กโดยบังเอิญ ทำให้เขารับรู้อุณหภูมิที่อยู่ในตัวร่างเล็กได้
“นี่นาย...ตัวร้อนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” คิบอมพูดก่อนที่จะลุกไปหยิบเอากะละมังอันเล็กใส่น้ำ พร้อมกับผ้าผืนเล็กๆ สีขาวมาเพื่อเช็ดตัวของดงเฮ
ร่างสูงค่อยๆ บรรจงเช็ดที่ใบหน้าของดงเฮอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเช็ดเรื่อยมาที่ลำคอ จนกระทั่งถึงลำตัวของดงเฮ
...เอาไงดี...ดงเฮคงไม่หาว่าฉันลวนลามเขาหรอกใช่มั๊ย...
คิบอมหายใจเขาลึกๆ พร้อมกับค่อยๆ ปลดกระดุมสองเม็ดบนของเสื้อยืดออก จากนั้นเขาก็พยายามตั้งสติอีกครั้งเพื่อที่จะถอดเสื้อของร่างเล็กออก ผิวขาวเนียนละเอียดราวน้ำนมปรากฏสู่สายตาของร่างสูง ทำให้ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนที่จะยื่นมืออันสั่นเทาไปเช็ดตัวของดงเฮด้วยท่าทีที่เก้ๆ กัง
...อดทนไว้จุนคิบอม...อย่าหันไปมองเป็นอันขาดนะ...
คิบอมเช็ดท่อนบนของดงเฮด้วยความยากลำบาก แต่สิ่งที่ทำให้เขาหนักใจต่อไปนี้คือท่อนล่างของร่างเล็ก...นี่เขาต้องถอดกางเกงของดงเฮออกจริงๆ ใช่มั๊ย
คิบอมไม่มีทางเลือก มือหนาค่อยๆ ถอดกางเกงของดงเฮออกอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะถ้าดงเฮตื่นขึ้นมา คงจะหาว่าเขากำลังจะทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายเป็นแน่
...อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น...
“จะทำอะไรน่ะ!!!!!” จู่ๆ ร่างเล็กก็เด้งพรวดขึ้นมาพร้อมกับตะโกนเสียงดัง
“ฉันเปล่านะ!!ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรนายเลยนะ ฉันแค่จะเช็ดตัวให้เฉยๆ...ฉันขอโทษ!!” คิบอมพูดพร้อมกับขอโทษขอโพยที่ร่างเล็กโกรธ
แต่ทว่าหลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง คิบอมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ปรากฏว่าร่างเล็กที่เมื่อกี๊ตะโกนขึ้นมาก็ได้ล้มตัวลงไปนอนเหมือนเดิม...ที่จริงแล้ว ดงเฮละเมอนั่นเอง
“ละเมอเองเหรอ...เฮ้อ!!ละเมอน่ากลัวนะเนี่ย ตกใจหมดเลย เดี๋ยวก็เขกหัวให้ซะหรอก...” คิบอมพูดพร้อมกับทำท่าจะเขกหัวของร่างเล็ก แต่เขากลับชะงักมือออก ก่อนที่จะรีบเช็ดตัว แล้วสวมเสื้อผ้าใหม่ให้กับร่างเล็ก แล้วไม่ลืมที่จะประทับริมฝีปากที่หน้าผากของร่างเล็กก่อนที่จะออกไปด้วย
...ฝันดีนะครับ เด็กดีของผม...
********************
ตอนนี้ดูน่ารักมากๆ แถมด๊องยังมีละเมอด้วย (ละเมอได้ย่าฟัดมากลูกจ๋า)
ถ้าไรเตอร์ว่างแล้วจะเอามาลงอีกนะคะ
บ๊ายบาย
ความคิดเห็น