คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : You're my endless love [1]
1
เมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นโดนทิ้งจริงๆ ร่างเล็กไม่มีทางเลือกจึงได้เดินมาเรื่อยๆ ตามถนนที่ทั้งสองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยสถานบันเทิง และร้านอาหารต่างๆ มากมาย
!คร่อกๆๆๆ!
เสียงท้องของเขาดังขึ้นเป็นระยะๆ...จริงสิ เพราะตั้งแต่เขามาที่นี่เขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มิหนำซ้ำ เงินติดตัวก็ไม่มีอีกต่างหาก แม้ว่าจะเดินผ่านร้านของกินซักกี่ร้าน เขาก็ทำได้เพียงแต่มองอย่างเสียดายแล้วเดินผ่านไปเท่านั้น
ร่างเล็กพาตัวเองเดินมาอย่างไร้จุดหมาย เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าที่แห่งนี้มันคือที่ไหน แต่รู้ว่ามันต้องเป็นที่ที่ๆ ไม่ดีแน่ๆ เขาจึงเร่งฝีเท้าเดินผ่านซอยแคบๆ นั้นไปอย่างรวดเร็ว...เมื่อเขาเดินมาได้ซักพัก เขาก็ต้องเจอกับพวกนักเลงที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทำให้เขาชะงักไปอยู่พักหนึ่งเพราะทำอะไรไม่ถูก
...ตายสิ...ทำไงดีๆ...
!จะไปไหนเหรอไอ้น้อง!
ทันทีที่ดงเฮตัดสินใจจะเดินกลับ เสียงที่แสดงถึงความเถื่อนของเจ้าตัวก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังของร่างเล็ก ดงเฮชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะเดินต่อโดยไม่สนใจ
“ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ!!” ทันทีที่ตัดสินใจเดินต่อ บุคคลที่อยู่ในกลุ่มนั้นก็ได้เดินเข้ามาขวางข้างหน้า ทำให้ตอนนี้ ดงเฮรู้สึกกลัวไปหมด
“ถอยไปนะ!” ดงเฮพยายามที่จะผลักชายร่างใหญ่ออก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีแรงไม่พอ ทำให้ชายคนนั้นเขามาประชิดตัวเขามากขึ้นไปอีก
“แรงมีแค่นี้เองเหรอ!!” ชายที่ถูกผลักพูดขึ้นอย่างเชิงดูถูก
“ลูกพี่ จะว่าไปไอ้ละอ่อนนี่มันก็น่ารักเหมือนกันนะ” ชายร่างใหญ่อีกคนพูดพร้อมกับจับที่คางของร่างเล็ก ทำให้ร่างเล็กต้องสะบัดหน้าหนีออกทันที
“แกพูดถูก....” ชายร่างใหญ่ผู้ที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้นก่อนที่จะจับที่ปลายผมของร่างเล็กขึ้นมาดม
“อย่าทำอะไรผมนะฮะ ปล่อยผมเถอะนะ” ดงเฮพยายามอ้อนวอนเพื่อให้ปล่อย
“ฉันจะปล่อยนายก็ได้...แต่นายต้องครางเสียงหวานๆ ให้พวกฉันฟังก่อน ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยนายแน่ ฮ่าๆๆ!!” ชายร่างใหญ่พูด ก่อนที่จะดึงดงเฮให้ตามไปอย่างง่ายดาย
“ไม่นะ!ปล่อย!!!”ดงเฮพยายามขัดขืน
!!ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!
เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น เรียกความสนใจของชายกลุ่มนั้นได้เป็นอย่างดี แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร หมัดของเจ้าของเสียงที่พูดเมื่อซักครู่ก็ได้ตรงเข้ามาเสยที่ปลายคางของร่างใหญ่จนร่วงลงไปนอนที่พื้นซะแล้ว
ทุกคนดูเหมือนจะงงกับเหตุการณ์ ทันทีที่ยังไม่หายงง ร่างสูงที่เข้ามาใหม่ก็ตรงเข้ามาคว้าแขนของร่างเล็กให้ออกมาจากลูกน้องอีก 2 คนทันที
“ไม่เป็นไรนะ” น้ำเสียงทุ้มถามร่างเล็กด้วยความอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรฮะ” ร่างเล็กตอบ
ดงเฮสบตากับร่างสูงที่อยู่ข้างหน้าอยู่นานพอสมควร จู่ๆ ความรู้สึกบางอย่างก็สื่ออกมาจากดวงตาคู่นั้น
...ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นเวลามองผู้ชายคนนี้...รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกเลย...
“ไอ้หน้าอ่อน แกทำอะไรลูกพี่ฉันวะ” หนึ่งในลูกน้องถามขึ้น
“ก็ลูกพี่แกดันมาทำร้ายคนไม่มีทางสู้ก่อนทำไมวะ”
“มันเรื่องของลูกพี่ฉัน แกไม่เกี่ยว”
“งั้นเรื่องที่ฉันต่อยลูกพี่แกมันก็เรื่องของฉันเหมือนกัน แกไม่เกี่ยว!” ร่างสูงตอบกลับอย่างเอาเรื่อง
“มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!” ลูกน้องคนหนึ่งพูดพร้อมกับจะเข้าไปต่อยร่างสูง
“หยุด!!” ร่างใหญ่ที่เป็นหัวหน้าตะโกนขึ้น ทำให้ลูกน้องทั้งสองต้องหลีกทางให้
“แกจะเอายังไง” ร่างใหญ่ถามขึ้น
“ปล่อยเด็กคนนี้ซะ” ร่างสูงพูดเสียงเรียบ
“โอเค...แต่ว่ามันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันซะหน่อย”
“....................”
“ภายใน 3 นาที ทำยังไงก็ได้ให้พวกเรายอมแพ้...แล้วเด็กคนนั้นก็จะเป็นอิสระ” ร่างใหญ่ยื่นข้อเสนอ ทำให้ร่างสูงต้องหันไปมองร่างเล็กที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งในตอนนี้ส่ายหัวรัวเป็นเชิงว่าไม่ต้อง
...ผมไม่อยากให้คุณต้องมาเจ็บตัวเพราะเด็กอย่างผม...คุณอย่าตกลงนะฮะ...
“1 นาทีแล้วกัน...จะได้จบเร็วๆ” ร่างสูงหัวมาพูดกับร่างใหญ่พร้อมกับต่อเวลาให้น้อยลงไปอีก ทำให้ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังถึงกับทำตาโตทันที
“คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ!! ถ้ามันอัดพวกคุณเละขึ้นมาจะทำยังไง” ร่างเล็กพูดเหมือนกับลังจะเตือนร่างสูงว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่
“ในเมื่อแกขอมา...ฉันก็จัดให้” หลังจากนั้น ทั้งสามก็เดินเข้ามาใกล้ร่างสูงมากขึ้น ทำให้ร่างสูงถอยหลังราวกับว่าจะตั้งหลักเตรียมต่อสู้
…1…
…2…
…3…
!!ฟึ่บ!!
“วิ่ง!!!!” ร่างสูงหันมาคว้ามือร่างเล็กก่อนที่จะวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!!ตามมันไป” ร่างใหญ่ผู้ที่เป็นหัวหน้าสั่ง ทำให้ลูกน้องอีกสองคนวิ่งตามไปในทันที
ดงเฮถูกดึงให้วิ่งมาเรื่อยๆ ซึ่งในตอนนี้ดูเหมือนว่าร่างสูงที่จูงมือเขาวิ่งนั้นจะไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว ในขณะที่เขานั้นแทบจะแย่อยู่แล้ว
“คะ..คุณฮะ...!” ร่างเล็กเปล่งเสียงออกมาอย่างอยากลำบาก
“ผม...จะไม่ไหว...ละ..แล้วนะ..” หลังจากสิ้นเสียง ทำให้ร่างสูงหันมามองที่ร่างเล็ก ปรากฏให้เห็นใบหน้าซีดเผือด พร้อมกับอาการหอบได้อย่างชัดเจน
“ไหวมั๊ย!” ร่างสูงถามด้วยอาการรน
“..............” ร่างเล็กไม่ตอบนอกจากส่ายหัวเป็นเชิงว่าเขาไม่สามารถวิ่งได้ไหวอีกต่อไป
“งั้นมานี่...” ร่างสูงดึงร่างเล็กมาหลบอยู่ที่มุมๆ หนึ่งของตึก
“อยู่ตรงนี้นะ ห้ามไปไหน เดี๋ยวฉันมา” ร่างสูงพูดพร้อมกับหันหลังเตรียมตัวออกไป...แต่ทว่าร่างเล็กได้จับแขนของเขาไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ไม่นะ คุณอย่าทิ้งผมไป...ผมไม่เหลือใครแล้ว อย่าทิ้งผมไปอีกนะ” ดงเฮพยายามยื้อร่างสูงไว้ เพราะกลัวว่าจะทิ้งเขาไปอีกคน
ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเข้าใจว่าร่างเล็กคงจะเจอกับสิ่งที่ไม่ดีมาแน่ๆ เขาจึงค่อยๆ ปลอบประโลมทำให้ร่างเล็กเบาใจ
“ฉันจะไม่ไปไหน...เชื่อฉันนะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับลูบที่กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างอ่อนโยนก่อนจะออกไปเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลนั้น ในขณะเดียวกัน ร่างเล็กก็ได้มองแผ่นหลังของร่างสูงนั้นอย่างไม่ให้คาดสายตา เพราะกลัวว่าเขาจะโกหกอีกคน
ทันทีที่ร่างสูงเดินออกมาจากซอยนั้น ก็พบว่าลูกน้องของร่างใหญ่จอมอันธพาลนั้นได้ตามหาเขาทั้งสองอยู่ ร่างสูงจ้องการกระทำของพวกนั้นอยู่นิ่งๆ...ในตอนนั้น ดูเหมือนว่าลูกน้องทั้งสองจะเห็นเขาแล้ว ทำให้ทั้งสองพากันวิ่งมาทางเขาทันที
“เฮ้ย!!!มันอยู่นั่น”
“หยุด!!!!!” ร่างสูงพูดเสียงเรียบ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ทั้งสองนั้นหยุดชะงักก่อนที่จะถึงตัวเขา
“มีอะไรอีกวะ!” หนึ่งในลูกน้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“นี่มันเลยมา 1 นาทีแล้ว...ตามข้อตกลง เด็กคนนั้นต้องเป็นอิสระ”
“อะไรของแก ฉันยังไม่ได้บอกว่ายอมแพ้ซักหน่อย....”
!!แกร๊ก!!
“แล้วถ้าเกิดเป็นไอ้นี่ล่ะ....จะยอมแพ้มั๊ย” ร่างสูงพูดพร้อมกับชักปืนออกมาจากเอว แล้วจ่อไปที่ทั้งสองคนทันที
“เฮ้!ไอ้น้อง แกอย่ามาหลอกฉันให้ยากเลยน่า มุกเนี้ยฉันเห็นใช้กันบ่อย...ปืนปลอมใช่มั๊ยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” พวกนั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเขาสรุปเอาเองทุกอย่าง
!!ปั้ง!!
แล้วทุกอย่างก็เงียบลง เมื่อร่างสูงลั่นไกลปืนขึ้นไปบนฟ้า
“คราวนี้แกยังจะบอกว่าเป็นของปลอมอีกรึเปล่า”
“มะ....มะ....ไม่แล้วจ้า” ทั้งสองพูด ก่อนที่จะวิ่งหนีไปโดยที่ไม่บอกกล่าวอะไร
“เฮ้อ!” ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน...แล้วเมื่อเขานึกได้ว่ายังมีคนอีกคนที่อยู่ในมุมตึก
“ออกมาเถอะ...พวกมันไปแล้ว” ร่างสูงพูด
“...............” ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมาจากร่างเล็ก
“เฮ้!นายโอเครึเปล่า” ร่างสูงถามอีกครั้ง
ร่างเล็กค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ดงเฮสะอื้นจนตัวโยน ทำให้ร่างสูงถึงกับตกใจจนต้องเดินเข้าไปหา
“นายเป็นอะไร...”
“ฮึก!...ฮือๆๆ!!” ร่างเล็กไม่ตอบ นอกจากร้องไห้ก่อนที่จะโผเข้ากอดร่างสูงแน่น
ร่างสูงรู้สึกตกใจเล็กน้อย ก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นมาลูกที่กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนราวกับเป็นการปลอบ
“ไม่ต้องร้องนะ...”
“ผม...ฮึก!!...ผมกลัวเสียงปืน...ฮึกๆๆ!! ผมเกลียดเสียงปืนที่สุด..ฮือๆๆ!” ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงสั่น
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว...” ร่างสูงพยายามปลอบคนตัวเล็กให้หยุดร้องไห้
...เด็กคนนี้เปราะบางกว่าที่คิด...แกคงเจอเรื่องอะไรไม่ดีมาแน่ๆ...
**********************
ในที่สุดด๊องของเราก็โชคเข้าข้าง มีอัศวินม้าขาวมาช่วยไว้
แต่ว่าโชคชะตาของทั้งคู่จะเป็นอย่างไร
ติดตามในตอนหน้าจ้า
ความคิดเห็น