คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : You're my endless love [10]
10
ณ โบสถ์คริสต์ที่ใช้ในการประกอบพิธี บรรยากาศภายในบ้านเต็มไปด้วยแขกที่มีชื่อเสียงมากมาย บางคนก็เป็นนักธุรกิจแถวหน้าของประเทศ บางคนก็เป็นนักสมาคมสงเคราะห์ที่มีชื่อเสียง บางคนก็เป็นเจ้าของธุรกิจต่างๆ ที่ขึ้นชื่อของเกาหลี หรือแม้แต่ผู้บริหารค่ายเพลงชั้นนำของเกาหลีก็ยังให้เกียรติมางานนี้ รวมถึงสื่อมวลชนแขนงต่างๆ ที่ตอนนี้กำลังเก็บภาพบรรยากาศในงานกันอย่างขยันขันแข็ง
ร่างสูงที่สวมชุดเจ้าบ่าวสีขาว ยืนอยู่ที่สะพานข้ามแม่น้ำเล็กๆ ตรงข้ามกับโบสถ์พร้อมกับมองภาพที่ผู้คนเดินกันไปมาอย่างเบื่อหน่ายพลางในใจนั้นเขาก็ยังเป็นห่วงดงเฮที่อยู่โรงพยาบาลอีกด้วย
...เมื่อไหร่มันจะผ่านไปซักที...ขอให้พระเจ้าคุ้มครองดงเฮด้วยนะครับ...
“พี่คิบอมคะ” เสียงเล็กๆ แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นเรียกคิบอม ทำให้คิบอมหันไปเล็กน้อย
“ฉันไปหาพี่ได้มั๊ย”
“อืม...” หลังจากที่ร่างสูงอนุญาต ซุนจาก็ได้เดินมาหา พร้อมกับชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาด ทำให้เธอดูน่ารัก และมีเสน่ห์ที่ใครก็ปฎิเสธไม่ได้
“พี่ทำอะไรอยู่เหรอคะ”
“กำลังมองคนพวกนี้อยู่ ไม่รู้ว่าจะใส่หน้ากากเข้าหากันไปถึงไหน...” คิบอมพูดอย่างเบื่อหน่าย
“ว่าแต่ในตอนนี้เขายังไม่ให้เจ้าสาวเจอกับเจ้าบ่าวไม่ใช่รึไง” ร่างสูงหันมาพูด เมื่อรู้สึกถึงอะไรที่มันไม่เหมาะสม
“เราก็แค่แต่งงานแบบหลอกๆ ไม่เห็นจะต้องแคร์เรื่องนั้นเลยนี่คะ” ซุนจาตอบ
“มิน ซุนจา” คิบอมเรียกหญิงสาว ทำให้หญิงสาวหันมา
“ว่าไงคะ”
“ฉันต้องขอบใจเธอมากเลยนะ ที่เธอเข้าใจฉัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ซุนจาตอบสั้นๆ จากนั้นทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันก่อนที่จะแยกย้ายกันเข้าไปเตรียมตัวเพื่อเข้าพิธี
.............................. You’re my endless love..............................
ในตอนนี้พิธีก็ได้เริ่มขึ้น แขกทั้งหมดก็ได้เข้ามานั่งในโบสถ์เพื่อร่วมพิธีในครั้งนี้ ทางพ่อของคิบอมนั้นดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ ในขณะที่คิบอมนั้นกลับมีสีหน้าที่เฉยชา
“คิบอม แกอย่าทำหน้าตาอย่างนั้นได้มั๊ย” ผู้เป็นพ่อหันมากระซิบกับลูก
“ก็ในเมื่อมันไม่ใช่การแต่งงานโดยความสมัครใจของผม เรื่องอะไรผมจะต้องดีใจด้วยล่ะครับ”
“แกนี่มันเถียงคำไม่ตกฟากเลยจริงๆ นะ” ผู้เป็นพ่อพูด จากนั้นไม่นานพิธีก็เริ่มขึ้น
เจ้าสาวมิน ซุนจาเดินเข้ามาในโบสถ์พร้อมกับผู้เป็นพ่อ หญิงสาวที่ถ้าหากใครมองที่ภายนอก อาจจะคิดว่าเธอดูน่ารัก น่าทะนุถนอม อ่อนโยนบอบบางกว่าสิ่งใดๆ แต่สิ่งเหล่านั้นมันใช้กับเธอไม่ได้เลยซักนิด เพราะจริงๆ แล้วเธอค่อนข้างเป็นคนเอาจริงเอาจัง เข้มแข็ง และมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง
หญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มอย่างน่ารักเมื่อทุกคนเริ่มที่จะหันมามอง เพื่อให้คงภาพอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอไว้ เธอเดินเข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่พ่อของเธอจะส่งให้เจ้าบ่าวคือคิบอมจับมือเธอขึ้นไปข้างบน จากนั้นบาทหลวงก็ได้ทำพิธี
“ท่านจะรับนายคิม คิบอมเป็นสามีไม่ว่าจะยามสุข หรือทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย จนกว่าจะตายจากกันหรือไม่...” บาทหลวงถามซุนจา
“.........รับค่ะ” ซุนจาตอบ
“ท่านจะรับนางสาวมิน ซุนจาเป็นภรรยาไม่ว่าจะยามสุข หรือทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย จนกว่าจะตายจากกันหรือไม่”
“.........รับครับ” คิบอมตอบ
จากนั้นทั้งคู่ก็ได้แลกแหวนกัน ภายในงานนั้นดูอบอุ่นไปด้วยไอรัก ซึ่งแขกที่มาบางคนถึงกับร้องไห้เพราะซาบซึ้งกับการแต่งงานของทั้งคู่...แต่หารู้ไม่ว่า ทั้งเจ้าสาวและเจ้าบ่าวนั้นพยายามทำให้มันจบไปเร็วๆ เท่านั้น เพราะต้องไปทำสิ่งอื่นที่สำคัญกว่า
.............................. You’re my endless love..............................
หลังจากที่งานแต่งงานผ่านไป คิบอมก็รีบออกมาจากพิธีเพื่อตรงไปที่รถทันที
“คิบอม แล้วแกจะไปไหน”
“ก็เสร็จภารกิจแล้วนี่ครับ แล้วผมจะอยู่ทำไม”
“แล้วเงิน 100 ล้านวอนล่ะ...แกจะยอมทิ้งมันไปง่ายๆ เลยเหรอ” ผู้เป็นพ่อถามเป็นเชิงให้หยั่งคิด
...หึ คงจะยังไม่รู้ความจริงสินะ...
“ผมคงไม่ต้องง้อคุณพ่ออีกต่อไปแล้วล่ะครับ” คิบอมพูดก่อนที่จะโบกเช็ค 100 ล้านวอนขึ้นมา
“นี่แก!!”
“ผมไปก่อนนะครับ” ร่างสูงลาด้วยความสุภาพ แต่มันแฝงด้วยความสะใจเล็กๆ ที่เขาสามารถเอาชนะพ่อเขาได้
“คิม คิบอม กลับมาเดี๋ยวนี้นะไอ้ลูสารเลว!!” ถึงแม้ว่าผู้เป็นพ่อจะตะโกนแค่ไหน ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างสูงจะสนใจเลยแม้แต่น้อย
เขาวิ่งออกมาจากงานด้วยความดีใจราวกับได้เป็นอิสระอีกครั้ง...และในตอนที่เขากำลังจะมาถึงรถ เขาก็เห็นใครบางคนที่นั่งอยู่บนกระโปรงรถสปอร์ตคันเก่งของเขา
“นี่เธอนั่งบนรถฉันทั้งๆ อยู่ในชุดเจ้าสาวเนี่ยนะ” คิบอมพูดแหย่ซุนจา ทำให้ซุนจาหัวเราะเล็กๆ
“มันก็ไม่ได้เลวร้ายไม่ใช่เหรอคะ” หล่อนพูดก่อนที่จะลงมาจากกระโปรงรถ ซึ่งท่าทางของเธอมันดูขัดจากหน้าตาหวานๆ ของเธอซะเหลือเกิน
“ฉันกะว่าจะมาส่งพี่น่ะค่ะ” หลังจากที่ซุนจาพูด คิบอมก็ได้มีรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“ขอบใจนะ” คิบอมพูด จากนั้นทั้งคู่ก็ได้สวมกอดกันด้วยความอบอุ่น ก่อนที่ร่างสูงจะผละออก จากนั้นก็เปิดประตูรถ แล้วขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลทันที
...ดงเฮ ฉันกำลังจะไปหานายแล้วนะ...
.............................. You’re my endless love..............................
หลังจากที่จอดรถเสร็จ คิบอมก็ได้เข้ามาในโรงพยาบาลด้วยความกังวล เพราะเมื่อวันที่ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกเขาว่าดงเฮนั้นได้เกิดอาการช๊อคจนหมดสติ ทำให้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อย
คิบอมเดินมาถึงห้องที่นอนดงเฮนอนพักรักษาตัว ก่อนที่เขาจะผลักเข้าไปทันที...แต่แล้วเมื่อเขาเข้าไปถึง กลับไม่มีร่างเล็กนอนอยู่เลย มิหนำซ้ำ ที่นอนก็ยังถูกพับเก็บไว้เรียบร้อย
...นี่จะเล่นตลกอะไรกันอีก..ดงเฮยังอยู่ใช่มั๊ย...
“ขอโทษนะครับ คนไข้ที่ชื่อลี ดงเฮอยู่ที่ไหนเหรอครับ”
“อ่อ...ตอนนี้คนไข้อยู่ในห้อง ICU น่ะค่ะ”
“ห้อง ICU! ถึงกับต้องเข้าห้อง ICU กันเลยเหรอครับ”
“เมื่อคืนนี้คนไข้ช็อคหมดสติไป คุณหมอที่รักษาอาการของคนไข้บอกว่า คนไข้สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกประมาณ 2 ชั่วโมงนี้ค่ะ” หลังจากที่พยาบาลสาวพูดจบ ทำให้เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก...ร่างเล็กจะอยู่ได้อีกประมาณ 2 ชั่วโมง หลังจากนั้นก็จะจากไป
...ไม่จริง...ไม่จริงใช่มั๊ย ฉันต้องฝันไปแน่ๆ...
ร่างสูงวิ่งมาอย่างรวดเร็วที่ห้อง ICU ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน...แล้วเมื่อเข้ามาถึง สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือ ร่างเล็กที่นอนท่ามกลางสายต่างๆ ที่โยงเต็มไปหมด เครื่องช่วยหายใจต่างๆ นานาอยู่รอบๆ ตัว ทำให้เขาค่อยๆ เดินมาอย่างเชื่องช้าราวกับคนหมดแรง ก่อนที่จะมานั่งข้างๆ ร่างเล็กแล้วจับมือไว้แน่น
“ดงเฮ...นายตื่นขึ้นมาคุยกับฉันก่อนสิดงเฮ” คิบอมพูดพร้อมกับบีบมือร่างเล็กไว้แน่น
เปลือกตาของร่างเล็กค่อยๆ ขยับเล็กน้อยก่อนที่จะลืมขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้คิบอมดีใจทั้งน้ำตาที่ร่างเล็กยังสามารถตอบสนองเขาได้อยู่
“ดงเฮ....ฉันขอโทษที่ฉันมาหานายช้าไป ต่อไปนี้ฉันจะมาหานายทุกวัน มาอยู่กับนาย จะไม่ทิ้งนายไปไหนอีกแล้ว”
“คะ..คุณ...กะ...กำลัง....ตะ...แต่งงาน....ผะ...ผะ...ผม ขอให้...คะ.....คุณ.......โชคดี....นะฮะ” ดงเฮพูดออกมาอย่างยากลำบากผ่านเครื่องช่วยหายใจที่ครอบจมูกไว้อยู่
“ไม่ ไม่มีงานแต่งที่ไหนทั้งนั้น ที่ฉันทำเพราะฉันต้องการเอาเงินมารักษานาย เพื่อที่จะให้นายอยู่กับฉันไปนานๆ ไง”
“มะ....ไม่.....มี...ประโยชน์.....ระ...หรอกฮะ....อีก...ไม่....นะ....นาน...ผะ...ผม ก็ต้อง....ตาย”
“ไม่นะ นายอย่าพูดแบบนี้สิ นายอย่าพูดแบบนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะ” ร่างสูงส่ายหน้ารัว
ร่างเล็กยิ้มบางๆ ให้ ก่อนที่จะเลื่อนมืออันสั่นเทามาเช็ดคราบน้ำตาของร่างสูงอย่างแผ่วเบา
“ยะ....อย่า..ร้อง..ไห้”
“โอเค ฉันจะไม่ร้องไห้...ฉันจะไม่ร้องไห้นะ” ร่างสูงรับปาก ก่อนที่จะจับมือของร่างเล็กขึ้นมาแนบที่แก้มของตน
“คุณ....คะ....คิบอม...ฮะ”
“ว่าไง”
“ผะ.....ผมขอ..อะไร...ยะ...อย่างนึง....ดะ...ได้มั๊ยฮะ”
“อะไรล่ะ ว่ามาเลย”
“ผม...ขะ......ขอ ให้...คุณ...พูดว่า...รักผม....ดะ...ได้มั๊ยฮะ”
“ได้สิ ฉันรักนายนะดงเฮ ฉันรักนายคนเดียว” หลังจากที่ร่างสูงพูดจบ ดงเฮก็ได้มองร่างสูงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างช้าๆ ด้วยความตื้นตัน
...ในที่สุด...เราก็ได้ยินคำนี้ก่อนที่จะถึงวินาทีสุดท้าย...
“ผะ....ผมขอบคุณ....ทุกอย่าง....ทะ....ที่คุณ....ทำให้...ผม ขอบคุณ...ทะ..ที่ ดูแล...ผม...ยะ....อย่างดี....และ...มะ....ไม่ทิ้งผม.....ไปไหน”
“นายอย่าพูดอีกเลยนะดงเฮ ยิ่งพูดเดี๋ยวจะยิ่งเหนื่อยนะ” ร่างสูงพูดเพื่อให้ร่างเล็กหยุดพูด
“ผม....ยะ....อยาก...จะบอก....วะ...ว่า ผม....ก็...ระ..รักคุณ...นะฮะ”
“ดงเฮ” ร่างสูงพูดก่อนที่จะลูบที่ใบหน้าร่างเล็กอย่างแผ่วเบา
“คุณ...ชะ..ช่วย..พูดว่า....รักผม...อีกซักครั้ง....ดะ...ได้มั๊ย...ฮะ” ร่างเล็กถามเพื่อให้ร่างสูงทวนประโยคเดิมที่ตนพูด
“ฉันรักนายดงเฮ ฉันรักนาย...” คิบอมพูดโดยที่น้ำตาเริ่มคลอออกมาอีกครั้ง แต่เขาต้องกลั้นมันไว้เพราะไม่ต้องการให้ร่างเล็กเห็นว่าตนเองเศร้าขนาดไหน
...แค่นี้ก็ดีใจ...ดีใจมากๆ แล้ว.....ลาก่อนนะฮะคุณคิบอม...ผมจะสัญญาว่าผมจะรักคุณตลอดไป...
!!ตื๊ด.......ตื๊ด.......ตื๊ด.......ตื๊ด.......ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!
แล้วเครื่องวัดชีพจนก็ส่งเสียงแสดงการเต้นชีพจรสามถึงสี่ครั้ง ก่อนที่มันจะดังเป็นเส้นตรง...แสดงให้เห็นว่า ร่างเล็กหยุดการหายใจไปแล้ว
“ดงเฮ...ดงเฮ!” คิบอมเรียกร่างเล็กด้วยความใจไม่ดี
“ไม่นะ..ดงเฮ!!! นายอย่าเพิ่งทิ้งฉันไปสิ..ตื่นขึ้นมาก่อน ตื่นขึ้นมาคุยกับฉันก่อน..ดงเฮ!!!!” ร่างสูงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับอุ้มร่างไร้วิญญาณของร่างเล็กขึ้นมากอดไว้แน่น
“ดงเฮ!!นายทำไมถึงใจร้ายแบบนี้..นายอย่าเพิ่งทิ้งฉันไปสิ...นายตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!!” คิบอมร้องไห้ฟูมฟายราวกับเด็กไม่มีผิด เขาไม่เคยเสียใจอะไรขนาดนี้มาก่อน...หรือเพราะนี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวในชีวิตของเขาที่ทำให้เขารู้สึกตนเองมีค่าและสามารถดำเนินชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีความสุข
“คุณค่ะ.....” พยาบาลสาวเดินเข้ามา ทำให้ร่างสูงหันไปมองทั้งน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม
“เมื่อคืนนี้ก่อนที่คนไข้จะเสียชีวิต คนไข้ได้ฝากสิ่งนี้ให้กับฉันให้คุณค่ะ” แล้วพยาบาลสาวก็ยื่นบางอย่างให้กับร่างสูง...มันคือสร้อยที่เขาซื้อให้นั่นเอง
ร่างสูงมองสร้อยนั้นก่อนที่จะยกขึ้นมาแนบไว้ที่อกข้างซ้ายแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก...นี่คงจะเป็นสิ่งเดียวที่แทนตัวดงเฮได้สินะ
“แล้วคนไข้ก็ได้เขียนโน้ตบางอย่างให้คุณด้วยนะคะ” จากนั้น หล่อนก็ยื่นโน้ตบางอย่างให้กับร่างสูง ทำให้ร่างสูงเปิดอ่านมันออก ปรากฏให้เห็นลายมือของร่างเล็กที่เขียนนั้นราวกับคนไม่มีแรง แต่ก็พอที่จะรูว่าเขาเขียนอะไร
‘สวัสดีฮะคุณคิบอม ถ้าคุณได้อ่านจดหมายของผม นั่นแสดงว่าผมคงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว...คุณอย่าร้องไห้อีกเลยนะฮะ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเศร้าเพราะผมอีกแล้ว ผมขอขอบคุณทุกอย่างที่คุณทำให้ผมนะฮะ คุณจะอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป ไม่ว่าจะนานแค่ไหนผมก็จะไม่มีวันลืมคุณ...สำหรับสร้อยเส้นที่คุณถืออยู่ในมือ ผมขอบคุณมากนะฮะ แต่ว่าผมคงจะดูแลมันอีกไม่ไหว ผมขอให้คุณช่วยดูแลมันต่อจากผมด้วยนะฮะ...ช่วยดูแลหัวใจของผมแทนผมด้วยนะฮะ
รักนะฮะ...เจ้าชายของผม
ลี ดงเฮ’
ร่างสูงกำสร้อยในมือไว้แน่น ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาร่างเล็กแล้วสวมกอดอีกครั้งแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
...ฉันขอโทษที่ฉันไม่สามารถทำตามที่นายขอได้...ฉันไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้จริงๆ...
...หลับให้สบายนะ...เด็กดีของผม...
.............................. You’re my endless love.............................
หลังจากผ่านมา 1 อาทิตย์ของการเสียชีวิตของดงเฮ ราวกับว่ามันเพิ่งจะผ่านมาแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งเขายังทำใจไม่ได้กับการจากไปของร่างเล็กในครั้งนี้
คิบอมมานั่งอยู่ที่ม้านั่งริมฝั่งแม่น้ำที่สวนสนุก ซึ่งเป็นที่ๆ เขาเคยมานั่งกับดงเฮเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ ดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า ราวกับจะย้ำทุกอย่างที่เคยผ่านมา
ร่างสูงยกสร้อยที่ของร่างเล็กที่ตนสวมอยู่ขึ้นมา ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนสร้อยอย่างแผ่วเบาราวกับว่าเขานั้นกำลังประทับริมฝีปากบนริมฝีปากของร่างเล็ก พร้อมกับกำสร้อยไว้ในมือแน่น ก่อนที่จะทอดสายตามองไปยังท้องฟ้า
...ฉันจะจดจำนายไปตลอดชีวิต.....ลี ดงเฮ นายจะเป็นรักแรก...และรักสุดท้ายของฉัน...
...ฉันจะไม่มีวันลืมนาย และฉัน...จะรักนาย...ตลอดไป...
_______________The end___________________
จบแบบเศร้าๆ นะคะสำหรับ SF เรื่องนี้ ฮือๆๆๆๆๆ โฮๆๆๆๆ (เศร้าไม่เลิก)
ยังไงก็หวังว่าจะชอบกันนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
ความคิดเห็น