คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : You're my endless love [9]
9
11.53pm
หลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จ ตอนประมาณดึกๆ ซุนจาก็ได้มาหาคิบอมที่ห้องนอนเพื่อที่คุยกันตามประสาคนหัวอกเดียวกัน (ถูกบังคับให้แต่งงานอะไรอย่างนี้)
“คนพวกนั้นที่มันใช้ปืนจ่อที่หัวของเธอเป็นลูกน้องของพ่อฉันจริงๆ ด้วย”
“แล้ว...คุณลุงจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรล่ะคะ”
“ก็เพราะไม่ต้องการให้ฉันไปยุ่งกับดงเฮน่ะสิ”
“แล้วเรื่องที่ลูกน้องของพ่อพี่บอกว่าห้ามไปที่โรงพยาบาลนั้นอีก ไม่งั้นสัญญาจะเป็นโมฆะ...สัญญาอะไรเหรอคะ”
“พ่อฉันให้สัญญากับฉันว่า ถ้าเกิดฉันยอมแต่งงาน พ่อของฉันก็จะยกเงิน 100 ล้านวอนให้...แต่ถ้าฉันทำผิดข้อตกลง ฉันก็จะไม่ได้เงิน 100 ล้านวอนนั้นเลย”
“ซึ่งพี่จะเอาเงินนี้ไปรักษาดงเฮใช่มั๊ยคะ”
“อืม...”
!!PRRRRRRRRRRRR!!
โทรศัพท์ของร่างสูงดังอีกครั้ง เขาดูชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์ ปรากฏว่านี่มันเป็นเบอร์ของโรงพยาบาลที่ดงเฮรักษาตัวอยู่
“สวัสดีครับ”
//“คุณคิม คิบอมใช่มั๊ยคะ”//
“ใช่ครับ”
//“ตอนนี้คนไข้เกิดอาการช็อค หมดสติไปโดยไม่ทราบสาเหตุค่ะ”//
“อะไรนะครับ”
//“คนไข้ความดันต่ำ ส่งผลให้ระบบต่างๆ ในร่างกายเกิดอาการรวนไปหมด...”// ทันทีที่ได้ยินอาการของดงเฮ ทำให้เขาแทบจะทรุดลงไปทันที...มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อเช้านี้ดงเฮก็ยังมีร่างกายที่แข็งแรงดีอยู่เลยนี่นา
“เกิดอะไรขึ้นคะพี่คิบอม”
“ดงเฮ...ดงเฮกำลังแย่”
“ว่าไงนะคะ”
“ดงเฮตอนนี้ช็อคหมดสติโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ”
“แล้วพี่คิบอมจะออกไปยังไงคะ เพราะว่าคุณลุงให้ลูกน้องดักที่รั้วทุกประตูเลย” ซุนจาพูด ซึ่งดูเหมือนจะจริง เพราะลูกน้องของพ่อเขานั้นได้ดักทุกประตู
“โธ่เว้ย!!” คิบอมสบถออกมาอย่างหัวเสีย
...แล้วเราจะไปหาดงเฮได้ยังไง ดงเฮนายต้องไม่เป็นอะไรนะ...
“เดี๋ยวฉันจะช่วยพี่ ให้พี่ได้ไปหาดงเฮแล้วกันนะคะ” ซุนจาเป็นคนเสนอความคิดเห็น
“แล้วจะช่วยยังไง...” คิบอมถาม ก่อนที่จะมองหญิงสาวที่ตอนนี้ทำท่าทางครุ่นคิดอยู่
“อืม....เอางี้” ซุนจาเหมือนจะคิดแผนการออก จากนั้นเขาก็ได้เดินไปที่เตียง ก่อนที่จะดึงผ้าปูที่นอน แล้วเดินมาที่หน้าต่าง จากนั้นซุนจาก็ได้ลองทำผ้าให้ยาวที่สุด...แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยาวไม่พอ ทำให้เธอต้องดึงผ้าม่านที่อยู่ตรงหน้าเธอออกมากแล้วมาผูกเข้าด้วยกัน
“เฮ้ๆๆๆ!!ผ้าม่านผืนนี้ซื้อมาแพงนะ เธอดึงให้มันดีๆ ไม่ได้รึไง” คิบอมรีบพูดทันที
“ระหว่างผ้าม่านกับชีวิตคนพี่ห่วงอะไรมากกว่ากันคะ...” หลังจากที่ซุนจาพูด ทำให้เขานิ่งไปเฉยๆ กับคำพูดที่ค่อนข้างสะเทือนใจ
...ใช่ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาห่วงผ้าม่าน...ชีวิตของดงเฮสิที่ต้องห่วง...
หลังจากที่ซุนจามัดผ้าเข้าด้วยกันเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้หาสิ่งของที่สามารถถ่วงน้ำหนักได้ นั่นก็คือโคมไฟเล็กๆ ทรงกลมที่อยู่ที่หัวเตียง เธอจัดการผูกมันเข้ากับปลายผ้าด้านหนึ่งจากนั้นเธอก็เหวี่ยงผ้าให้แรงที่สุด จนอีกฝั่งนั้นพันเข้ากับต้นไม้ที่อยู่นอกรั้ว
...ผู้หญิงบ้าอะไร เท่ชะมัด...
“ที่หลังบ้านตรงนี้ไม่มีพวกลูกน้องของพ่อพี่เฝ้าอยู่ ออกไปได้อย่างสบายๆ เลยค่ะ” เธอพูดก่อนที่จะดึงองศาผ้ามาให้เหมาะ
“ว้าว!เธอทำได้ไงอ่ะ” คิบอมถามด้วยความอะเมซิ่ง
“ก็แค่ตอนเด็กๆ ลองทำเล่นบ่อยๆ ไม่นึกว่ามันจะเอามาใช้ได้จริงๆ..”
“แล้วแน่ใจนะว่ามันจะไม่หลุดลงมา” คิบอมถามด้วยความไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ เพราะเพียงแค่ผ้าพันกับต้นไม้มันจะสามารถพาตัวเข้าให้ออกจากบ้านได้จริงๆ
“ไม่หลุด 100 เปอร์เซ็นต์ เชื่อใจฉันได้ค่ะ...” ซุนจาพูดพร้อมกับดึงผ้าที่ผูกไว้ด้วยความแรง แต่ไม่มีท่าทีว่าผ้าจะหลุดออกมาเลยซักนิด
“แล้วก็อย่าลืมพกโทรศัพท์ติดตัวนะคะ...ชั้นจะเป็นคนดึงเชือกนี้ไว้เอง หลังจากที่พี่ลงไปถึงพื้นดินแล้ว ฉันจะเป็นส่งสัญญาณให้พี่เดินผ่านประตูไปเรื่อยๆ จากนั้นพี่ก็รีบวิ่งไปขึ้นรถแท็กซี่ที่อยู่หน้าหมู่บ้านให้เร็วที่สุด...ตกลงตามนี้นะคะ”
“อื้ม!”
หลังจากนั้น ร่างสูงก็พยายามข้ามออกมาจากระเบียงพร้อมกับจับที่ผ้าด้วยท่าทางกลัวๆ
“เธอมั่นใจนะ ว่าเธอยึดผ้านี่อยู่น่ะ” ร่างสูงยังคงไม่มั่นใจ
“ฉันลืมบอกไปว่าตอนมัธยมปลายฉันฝึกความอดทนภาคฤดูร้อนที่ค่ายทหารมา ลากเรือ 100 กีโลฉันก็เคยลากมาแล้ว...อย่าได้ห่วงเลยค่ะ” ซุนจาพยายามพูดให้ร่างสูงเบาใจอีกครั้ง
คิบอมค่อยๆ ไต่เชือกไปเรื่อยๆ ด้วยกำลังแขนจำนวนมาก เมื่อเขามองไปที่ระเบียงที่หญิงสาวยืนอยู่ ปรากฎว่าหญิงสาวนั้นกำลังยึดเชือกโดยที่ต้องใช้กำลังแขนมากเช่นกัน
...ไม่น่าเชื่อ...ตัวเล็กๆ แค่นั้นจะแรงเยอะขนาดนั้น...
หลังจากนั้นไม่นาน ร่างสูงก็ได้ออกมาจากรั้วนอกบ้านเรียบร้อย แต่ด้วยเสียงฝีเท้าที่กระทบพื้นดังไปหน่อย ทำให้ลูกน้องของพ่อเขาที่เฝ้าอยู่หันมามองเล็กน้อย..แต่เมื่อไม่เห็นอะไร ลูกน้องเหล่านั้นก็ได้ไปประจำตำแหน่งต่อ
แล้วทันทีที่ร่างสูงขาเหยียบถึงพื้น ซุนจาก็ได้ต่อสายหาร่างสูงทันที ซึ่งร่างสูงก็ได้รับโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง
“เยี่ยมมากค่ะพี่คิบอม” ซุนจากล่าวชม
//“แล้วจะไปยังไงต่อ”// ร่างสูงพูดโดยใช้เสียงกระซิบ
“ตอนนี้ให้เดินไปได้เรื่อยๆ นะคะ...ค่อยๆ เดินช้าๆ ไปเรื่อยๆ แล้วพอถึงหัวมุมถนนก็ให้หยุดอย่างเพิ่งเดินนะคะ...”
ทางด้านซุนจานั้นที่ให้สัญญาณไปด้วย เมื่อเขาเห็นว่าพื้นที่ห้องนั้นมีจำกัด ทำให้เขาไม่สามารถเห็นความเคลื่อนไหวของร่างสูงได้อีกต่อไป ทำให้หล่อนตัดสินใจเดินออกมาจากห้องของคิบอมเพื่อจะไปอีกห้องหนึ่งที่ทำให้ส่งสัญญาณได้ง่ายขึ้น
“พี่คิบอมถึงหัวมุมรึยังคะ”
//“โอเค..ตอนนี้ฉันอยู่ที่หัวมุมแล้ว”//
“แป๊บนึงนะคะ อย่างเพิ่งไปไหนนะ...” ซุนจาพูดพร้อมกับค่อยๆ เดินมาเพื่อที่จะมาอีกห้องหนึ่ง
!!คุณหนูมิน ซุนจา!!
แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงของชายร่างใหญ่ที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกน้องของพ่อคิบอมได้เดินมาพอดี ทำให้ซุนจาตกใจเล็กน้อยก่อนจะแอ๊บท่าทางเป็นน่ารักทันที
“เอ่อ..มีอะไรเหรอคะ”
“คุณหนู...ออกมาจากห้องนอนคุณผู้ชาย...”
“อ่อ...ฉันแค่เข้าไปส่งพี่คิบอมเข้านอนน่ะ...ทำไม ก็ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้น แค่ส่งว่าที่สามีเข้านอนมันผิดเหรอ” ซุนจาตอบด้วยท่าทางน่ารักปนยั่วๆ เล็กๆ
“อ่อ...ไม่มีอะไรอะไรหรอกครับ เพียงแต่ว่าผมเห็นว่าคุณผู้ชายเงียบๆ กลัวว่าจะมีอะไรผิดปกติ ก็เลยจะขึ้นมาดู”
“พี่คิบอมหลับไปแล้ว สงสัยคงจะส่งเข้านอนเหนื่อยไปหน่อย ตอนนี้คงกำลังฝันว่าตัวเองได้อยู่บนสวรรค์แน่ๆ...อย่าเข้าไปปลุกพี่เข้าล่ะ” ซุนจาพูดด้วยน้ำเสียงแหบเล็กๆ พร้อมกับใช้มือสลัดผมที่ยาวนิดๆ ก่อนที่จะเดินไปด้วยท่าทางเยื้องย่างอย่างมีจริต
...ไม่น่าเชื่อ..คุณหนูตระกูลมินจะร้อนแรงได้ขนาดนี้...
ทันทีที่ซุนจาเข้ามาอีกห้องหนึ่ง เขาก็ได้ยกหูโทรศัพท์เพื่อที่จะพูดกับร่างสูงต่อ
“พี่คิบอม ฉันมาแล้วค่ะ”
//“เมื่อกี๊นี้เธอกล้าพูดไปได้ยังไงน่ะ”// คิบอมพูดถึงสิ่งที่ซุนจาพูดกับลูกน้องของพ่อเขาไปเมื่อซักครู่นี้
“พี่คิดว่าฉันอยากพูดรึไงคะ ถ้าเกิดไม่พูดอย่างนั้นเดี๋ยวลูกน้องของพ่อพี่ก็ได้เข้าไปข้างในห้องน่ะสิ” ซุนจาพูด จากนั้น หล่อนก็ได้ส่งสัญญาณต่อ
“เอาล่ะค่ะ...ตอนนี้ค่อยๆ ย่อตัวแล้วก็ค่อยผ่านไปเรื่อยๆ นะคะ...” จากนั้น คิบอมก็ได้ทำตามที่ซุนจาบอก
!!ซวบ....ซวบ....ซวบ!!
แต่ทว่าเสียงฝีเท้าของร่างสูงนั้น ทำให้ไปเตะที่หูของลูกน้องที่เฝ้าประตูทันที...
“นั่นใครน่ะ!!” ลูกน้องที่ตอนนี้อยู่ตรงข้ามกับร่างสูงเพียงแค่รั้วกั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หน้าเกรงขาม
...มิน ซุนจา...เร็วๆ สิ...จะทำอะไรก็รีบๆ ทำ...
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ” ซุนจาพยายามดัดเสียงให้ดูน่ารักปนเซ็กซี่นิดๆ
“มีอะไรครับคุณหนู” ลูกน้องสองคนถูกดึงความสนใจไปหาซุนจา
“คือ...ฉันทำสร้อยตกลงไปที่สนามหญ้าตรงหลังบ้านน่ะ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ฉันไม่กล้าลงไป นายช่วยหาให้ฉันหน่อยสิ” ซุนจาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พร้อมกับลูบๆ ที่คอเพื่อแสดงให้เห็นว่าสร้อยของเธอหายไป เผยให้เห็นผิวช่วงคอที่ขาวราวกับนุ่นทำให้เธอดูเซ๊กซี่มากขึ้น บวกกับผมยาวที่มีบางปอยมาระที่ต้นคอ ยิ่งทวีคุณความเซ็กซี่มากขึ้นไปอีก
“ดะ...ดะ....ได้ครับ” จากนั้น ลูกน้องทั้งสองก็ได้เดินไปที่หลังบ้านเพื่อหาสร้อยทันที
“ลองหาตรงแถวๆ นั้นหน่อยสิ....ไม่ใช่ๆ ตรงนี้ๆ.....เขยิบไปทางขวาหน่อยสิ...เขยิบไปอีก..” ซุนจาพูด ในขณะที่มือนั้นพยายามโบกให้ร่างสูงรีบวิ่งไปเพราะตอนนี้ไม่มีใครเฝ้าประตูอยู่
...มิน ซุนจา...เธอนี่น่าจะได้รางวัลมารยาดีเด่นซักรางวัลนะ...^^
หลังจากที่คิบอมวิ่งมาถึงหน้าบ้านซึ่งเป็นที่สุดท้ายที่อีกนิดเดียวเขาจะได้ไปหาร่างเล็กแล้ว ซุนจาได้ยกโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่จะพูดไปอีกครั้ง
“ตอนนี้ทางสะดวกค่ะ ขอให้พี่วิ่งไปได้เลยนะคะ แล้วเดี๋ยวฉันจะจัดการกับทางนี้เอง”
//“โอเค ขอบใจมากนะมิน ซุนจา”// จากนั้นร่างสูงก็ได้วางสายไป ก่อนที่จะออกแรงวิ่งไปทันที
!!!เอี๊ยด!!!
แล้วเมื่อเขาวิ่งมาได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีรถมาเบรกตัดหน้าเขา ทำให้เขาต้องหยุดชะงักทันที...แต่แล้วเมื่อคนที่เปิดกระจกลงมาเผยใบหน้าให้เห็น ทำให้เขาช็อคยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
“คะ...คุณพ่อ!”
.............................. You’re my endless love..............................
ร่างสูงถูกรวบตัวขึ้นมาโดยลูกน้อง ก่อนที่จะถูกเหวี่ยงงลงที่พื้นห้องนอนของตัวเอง
“นี่ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้แกออกไปไหนจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน...แต่แกก็ยังขัดคำสั่งฉันจนได้..” ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าเกร็งขาม
“.................”
“ในเมื่อแกทำผิดสัญญา....สัญญาทุกอย่างก็จะเป็นโมฆะ”
“อะไรนะครับ!!”
“ฉันบอกแกแล้ว...ครั้งนี้ฉันเอาจริง” ผู้เป็นพ่อพูดก่อนที่จะยกยิ้มที่มุมปากแล้วเดินออกไปพร้อมกับลูกน้อง
“โธ่เว้ย!!!!!!!” ร่างสูงสบถออกมาอย่างหัวเสีย พร้อมกับพังข้าวของทุกอย่างลงมาที่พื้น
ในตอนนั้นเอง ซุนจาก็ได้เปิดประตูเข้ามาในห้องของร่างสูงอย่างเงียบๆ
“พี่คิบอมคะ”
“หมดแล้ว....ทุกอย่างหมดแล้ว ฉันไม่ได้เงินไปรักษาดงเฮ...แล้วฉันจะทำยังไงกันดี” คิบอมพูดพร้อมกับหันมาทางซุนจา
“ใครบอกล่ะคะว่าจะไม่มีเงินไปรักษา...” ซุนจาพูด ก่อนที่จะยื่นเช็คให้ร่างสูง
“นี่มัน........เช็ค 100 ล้านวอนนี่ เธอไปเอามาจากไหน” คิบอมถามด้วยความดีใจ
“ฉันไปเอามาจากห้องที่เข้าไปเมื่อกี๊นี้แหละค่ะ...”
“เยี่ยมไปเลย...ขอบใจนะซุนจา” คิบอมพูดด้วยท่าทางดีใจ ในขณะที่ซุนจาพยักหน้าประมาณว่าเข้าใจ
...ในที่สุดฟ้าก็เห็นความพยายามของเรา...ดงเฮ ฉันจะเอาเงินก้อนนี้ไปรักษานายนะ...
.............................. You’re my endless love..............................
ทางฝั่งของโรงพยาบาล ในตอนนี้ทั้งหมอและพยาบาลจำนวนไม่น้อยต่างวิ่งเข้ามาช่วยเหลือร่างเล็กที่ช๊อคไปโดยไม่ทราบสาเหตุ พยาบาลจำนวนมากต่างพยายามปั๊มหัวใจและค่อยให้ออกซิเจนเพื่อให้ร่างกายของร่างเล็กฟื้นตัวขึ้นมา
แต่การที่ดงเฮช็อคโดยไม่ทราบสาเหตุนั้น มันมีบางอย่างซ่อนอยู่...
11.45pm
ภายในห้องที่ดงเฮรักษาตัว หลังจากที่ร่างสูงออกจากห้องไปเขาก็มีท่าทางที่เหม่อลอยอีกครั้ง
!!แกร๊ก!!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากร่างเล็กที่นอนอยู่ให้หันไปมอง เพราะคิดว่าเป็นร่างสูงที่เข้ามา
“คุณคิบอม” ดงเฮเรียกด้วยความดีใจ แต่ทว่าคนที่เข้ามานั้นไม่ใช่คิบอม แต่เป็นชายชุดดำสองคนเดินเข้ามา ทำให้ร่างเล็กรู้สึกหวาดกลัวว่าจะมาทำร้ายเขา
“พวกคุณเป็นใคร” ดงเฮถามออกไป ในขณะที่ตัวเขาค่อยๆ ถอยหนีไปเรื่อยๆ
“ฉันไม่ทำร้ายอะไรนายหรอก ฉันเพียงแค่จะมาบอกบางอย่างให้นายรู้เท่านั้นเอง”
“อะไร”
“พรุ่งนี้คุณคิม คิบอมจะแต่งงานกับคุณหนูมิน ซุนจา...” ผู้คนเหล่านั้นพูดด้วยท่าทางเย็นชา แต่สำหรับร่างเล็กนั้นมันทำให้เขาถึงกับใจหายทันที
...แต่งงาน...อย่างนั้นเหรอ...
“ต่อไปนี้คุณผู้ชายของเราจะต้องมีความสุขกับคู่หมั้น ถ้านายอยากเห็นคุณคิบอมมีความสุข นายต้องเลิกยุ่งกับเขาซะ...” ชายชุดดำพูด ก่อนที่จะเดินออกไป
...ที่คุณคิบอมบอกว่ามีธุระ ก็คือเรื่องนี้เองนี่เหรอ...ทำไมคุณคิบอมต้องโกหกเราด้วย...
ชายชุดดำสองคนเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางใจเย็น ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์หน้าห้องของร่างเล็ก
“เมื่อกี๊ผมเข้าไป น้ำเกลือของคนไข้ใกล้จะหมดแล้ว ผมขอให้คุณเปลี่ยนให้ด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ” พยาบาลสาวตอบรับ ก่อนที่จะเดินไปเตรียมถึงน้ำเกลือและเครื่องมือ
จริงๆ แล้วถุงน้ำเกลือยังมีอยู่เต็มถุง แต่ที่คนเหล่านั้นต้องโกหกว่าน้ำเกลือใกล้หมดแล้ว เพราะพวกเขารู้ว่าร่างเล็กต้องรับไม่ได้ บวกกับร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แล้วบางทีอาจจะเกิดอาการช็อคที่ได้ยินข่าว ทำให้เขาต้องออกอุบายเพื่อให้พยาบาลเข้าไปในห้องเพื่อดูอาหารร่างเล็ก
...ถึงแม้ว่าพวกฉันจะโกหก...แต่ฉันก็ไม่อยากให้ใครมาตายเพราะคำพูดของฉัน...
เมื่อได้ยินว่าร่างสูงจะต้องแต่งงาน ก็ทำให้เขารู้สึกเศร้าทันที น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาอาบแก้มทั้งสองข้าง จากนั้น ร่างเล็กก็มีอาการชักอย่างหนัก
“ดิฉันขออนุญาตเอาน้ำเกลือมาเปลี่ยนคะ” พยาบาลสาวพูดขออนุญาต
แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจ เมื่อร่างเล็กที่อยู่บนเตียงนั้นเกิดอาการชักกระตุก
“คุณคะ!!คุณ...คุณคะทำใจดีๆ ไว้นะคะ!!” พยาบาลสาวพูดเพื่อให้ร่างเล็กมีสติ พร้อมกับมือข้างหนึ่งกดปุ่มขอความช่วยเหลือจากพยาบาลและหมอที่อยู่ข้างนอกทันที
“เกิดอะไรขึ้น” หมอที่เป็นเจ้าของไข้ถามอย่างร้อนรน
“คนไข้เกิดอาการชักโดยไม่ทราบสาเหตุค่ะ”
“คนไข้หมดสติไปแล้วค่ะ!!” พยาบาลอีกคนพูดขึ้นด้วยความตกใจ
“โทรบอกญาติของคนไข้เดี๋ยวนี้เลย...เพราะคนไข้คนนี้มีร่างกายที่อ่อนแอมาก”
“ได้ค่ะ” หลังจากนั้น พยาบาลก็ได้เดินออกนอกห้องไปเพื่อที่จะโทรหาญาตของคนไข้ นั่นก็คือคิบอมนั่นเอง
***********************
อยากบอกว่าเห็นซุนจาตอนนี้แล้วรู้สึกว่าดูดีชะมัด
ถึงกับแบบว่าเคยลากเรือ 100 กิโลมาแล้ว ไม่ธรรมดาจริงๆ
ดงเฮช๊อคไปแล้ว คราวนี้คิบอมจะช่วยทันมั๊ยเนี่ย
เอาใจช่วยกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น