มหาจตุเทวา ตอนตราประทับแห่งวายุ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เริ่มเรื่อง

บทที่ ๑

เริ่มเรื่อง

               “ปัญหา” คำๆ นี้ เป็นคำที่ไม่ว่าใครก็ไม่คิดว่ามันเป็นคำที่ดี และเมื่อมีคำๆ นี้เข้ามาข้องเกี่ยวในชีวิต มักจะตามมาด้วยอีกหลายๆ คำ ทุกข์ เศร้า กังวล รวมๆกันแล้ว สิ่งที่ตามมามักจะไม่ค่อยน่ายินดีนักเช่นเดี่ยวกับตัวเอกของเรา เด็กหญิงที่มีปัญหา แต่ก็นั้นแหละครับ ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวเอกปัญหาของเธอคงจะเป็นปัญหาเล็กๆเหมือนคนอื่นๆทั่วไปคงเป็นไปไม่ได้

               เด็กหญิงผู้น่าสงสารของเรา เธอมีชื่อว่า “พาย” อายุ 12 ปี เธอต้องพบกับการสูญเสีย สิ่งสำคัญในชีวิตเธอไปหลายอย่าง เริ่มจากตอนอายุ 4 ขวบ พ่อของเธอซึ่งเป็นนักอุตุนิยมวิทยา ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ ที่ อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ เขาได้หายสาบสูญไปอย่างปริศนา  เจ้าหน้าที่พยายามตามหา ก็พบเพียงแต่กระเป๋าหนังเก่าๆ ซึ่งเป็นกระเป๋าที่พ่อของพายมักพกไปทำงานเป็นประจำ เจ้าหน้าที่พบกระเป๋าใบนี้และเล่าให้ครอบครัวของพายฟังว่า ไปเจอกระเป๋าใบนี้ในเขตป่าลึก แต่รอบๆ บริเวณไม่มีร่องรอยผิดปกติของสิ่งอื่นเลย เนื่องจากมีฝนตกลงมาอย่างหนักทำให้การค้นหาตัวเป็นไปได้ยาก

               ความเศร้า ความทุกข์ รุมเร้าเข้าใส่ครอบครัวของเธอ ตอนนี้ครอบครัวของพาย เหลือเพียงแม่ พาย และซี น้องสาววัย 2 ขวบของพาย สามคนแม่ลูกช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แม้พวกเค้าจะสูญเสียผู้นำครอบครัว  บ้านของพายนั้นเปิดร้านขายไม้ประดับ ก่อนไปโรงเรียนเด็กหญิงตัวเล็กๆ จะลุกลี้ลุกลน พยายามช่วยแม่รดน้ำต้นไม้ แม้จะช่วยได้ไม่มาก และหลายครั้งกลับเพิ่มปัญหาให้ผู้เป็นแม่ด้วยซ้ำ แต่ครอบครัวของเธอก็ผ่านพ้นปัญหาและความทุกข์ไปได้…..

               .....ผ่านไปหลายปี  พายก็หนีชะตากรรมไม่พ้น

               เป็นเวลาสี่โมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาเลิกเรียนของเด็กนักเรียนทั่วไป ตอนนี้พายอายุ 8 ขวบ เป็นนักเรียน ชั้น ป.2 ที่ดูน่ารักและร่าเริง

               แต่ระหว่างเดินทางกลับบ้าน พายเห็นควันไฟสีดำ ลอยสูงจากทางที่เป็นบ้านของตน เด็กหญิงรีบวิ่งกลับบ้านอย่างเอาเป็นเอาตายจนสะดุดล้มลง ทำให้รองเท้าขาด พายวิ่งเท้าเปล่าจนมาถึงหน้าประตูบ้าน ต้นไม้รอบๆ บ้านที่ปลูกไว้ขายพังกระจัดกระจาย กระจกหน้าต่างหลายบานแตก มีควันไฟพุ่งออกมา หลังคาบ้านเริ่มติดไฟ พายพยายามเรียกให้คนช่วย แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครเขามาช่วยเธอเลย ทุกคนบริเวณนั้นเดินผ่านเธอและยิ้มให้ ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พายยืนร้องไห้ ปากร้องตะโกนช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ถึงแม้จะพยายามยังไงก็ไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่คนเดียว.....

               เมื่อไม่มีใครสนใจเธอ พายวิ่งไปที่หน้าประตูบ้าน ทันทีที่เปิดประตูควันพุ่ งผ่านใบหน้าเธอเหมือนกับเป็นลูกโปงที่อัดลมเอาไว้ พายเริ่มสังเกตเห็นภายในบ้านข้าวของพัง มีไฟไหม้เป็นหย่อมๆ

               “หยุดนะออกไปจากบ้านฉันนะ!!!!”

               เสียงแม่ของพายตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ที่ชั้นสองของบ้าน พายวิ่งขึ้นบันไดบ้านขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ควันไฟเริ่มหนาขึ้นๆ

               จนมาถึงหน้าห้องทำงานของพ่อ พายได้ยิน เสียงของซีน้องสาววัยวัย 4 ขวบร้องไห้ อยู่ด้านใน เธอรีบเปิดประตูเข้าไปดู ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเธอถึงกับขาอ่อนด้วยความกลัว และล้มลงนั่งกับพื้น  มีคนตัวใหญ่สอง กำลังยืนล้อมแม่และซีเอาไว้ พายเริ่มเห็นสิ่งที่ผิดปกติสุด นั่นก็คือ คนสองคนนี้ ใบหน้าไม่ใช่คน แต่เป็นเสือ ที่มือของพวกเขาเป็นกรงเล็บแหลมคม ส่งเสียงคำรามขู่อยู่ตลอดเวลา

               ดูเหมือนการมาของพายทำให้ พวกเขาหันมาสนใจพาย พอสบโอกาสแม่ของพายก็อุ้มซี และกระโจนไปทางด้านประตูที่พายอยู่ พายลุกขึ้นกอดขาของแม่ไว้อย่าง หวาดกลัว

               “พาย! ลูกต้องพาน้องหนีไป เอานี้ไปด้วย”

               พร้อมทั้งส่งกระเป๋าหนังเก่าๆ ของพ่อมาให้พาย

               “ออกไปจากบ้านวิ่งไปเรื่อยๆ แล้วจะมีคนมาช่วยลูก ไปหาป้าเมย์ของลูก แม่จะถ่วงเวลาพวกมันเอาไว้”

               “แม่คะ หนูอยากอยู่กับแม่ ไม่อยากไปหาป้าเมย์ค่ะ”

               “จ๊ะ พวกเราอยู่ด้วยกันเสมอ ไม่ว่าลูกจะอยู่ที่ไหน ตอนนี้ หนูต้องพาน้องออกไปก่อน แล้วเดี๋ยวแม่จะตามออกไป อยู่ตรงนี้น้องจะได้รับอันตราย ลูกเป็นพี่สาวคนแล้วนะ ต้องรับผิดชอบดูแลน้องเข้าใจมั้ย พาย”

               พายยังคงร้องไห้อยู่ แต่ก็ลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย และจูงมือซีวิ่งลงบันไดไป ด้านหลังมีเสียงคำรามลั่น พร้อมทั้งเสียงกรีดร้องของแม่ที่ดังสนั่น  พายวิ่งร้องไห้ออกจากบ้านไปบนถนนจนสะดุดล้ม ผู้คนเริ่มสังเกตเห็นเพลิงไหม้ พายรู้สึกมึนงง และล้มลงหมดสติบนถนน

               นั้นถือเป็นเรื่องที่ร้ายแรงในชีวิตพาย ได้ประสบพบเจอ

แต่ความโชคร้าย  ยังไม่จบเท่านั้น….

               .....เวลาผ่านไป....  ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่

               “พายเจ้าเด็กน้อย ได้เวลาตื่นขึ้นมาได้แล้วล่ะ เจ้ามาถึงสถานที่ที่เจ้าอยากกลับมาตลอด ข้าขอขอบคุณในสิ่งต่างๆ ที่เจ้าได้ทำให้มาโดยตลอด และข้าให้สัญญากับเจ้า เจ้าจะได้ในทุกๆ สิ่งที่ใจเจ้าปรารถนาขอเพียงสิ่งนั้นไม่เกินอำนาจของเรา”

               เสียงผู้หญิงดังกังวาน ก้องอยู่ในหูของพาย

               พายรู้สึกว่าแผ่นหลังรู้สึกร้อนๆ เธอจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทุกๆ อย่างรอบกายเธอเปลี่ยนไปหมด ห้องที่เธอนอนอยู่มันไม่ใช่ห้องที่เธอนอน ชุดที่เธอใส่อยู่มันก็ไม่ใช่ชุดเธอ ร่างกายของเธอ ก็รู้สึกว่ามันดูไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย และที่สำคัญ เธอเอามือของเธอค่อยๆ มาจับที่หน้าอก พายถึงกลับสะดุ้ง

               “อ้าว! หน้าอก! ชั้นมีหน้าอกด้วย?”

               ด้วยความตกใจ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นยืน และเธอก็รู้ได้ในทันทีตอนนี้ เธอไม่ใช่เธอ เด็กผู้หญิงอายุ 8 ขวบอีกแล้ว แต่เป็นเด็กหญิงที่โตขึ้นอย่างมาก รูปร่างเปลี่ยนไป กลายเป็นเด็กสาววัยรุ่นไปเสียแล้ว

               เธอเริ่มเดินออกจากห้อง เธอเริ่มจำได้ว่าที่นี่ พ่อชอบพาเธอมาเที่ยวเล่นบ่ายๆ ด้านนอกหน้าต่างเป็นสวนดอกไม้ และไม้ประดับจำนวนมาก ที่นี่คือบ้านของป้าเมย์ เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน พายรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง

               หน้าแปลกมาก เธอกลับรู้สึกคุ้นเคย กับการใช้ร่างกายของเธอเป็นอย่างมาก ร่างกายไม่รู้สึกอ่อนเพลียเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนเลย

               เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง เธอพบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงม้านั่งริมหน้าต่าง พายเดินเข้าไปทักเธอ
               “สวัสดี.. เธอคือ..?”

               แต่ก่อนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นจะอ้าปากตอบ พายก็รู้ได้ทันที่ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ คือ ซี น้องสาวของเธอ ถึงแม้ว่าร่างกายจะโตขึ้น แต่รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ซีมีผมยาวประบ่า ตัดผมหน้าม้าโค้ง ตากลมโตใสส่องแววตาเป็นประกาย

               “ซี! ....เธอโตเร็วจัง ” พายรู้สึกตกใจ ซีไม่พูดอะไร เธอทำหน้าดูอึ้งที่เห็นพายยืนถามคำถามแปลกใส่เธอ ทั้งสองจ้องหน้ากันสักพัก ซีค่อยๆ ยืนขึ้น และเดินเข้าไปกอดพาย

               “พี่ตื่นขึ้นมาแล้วสินะ หนูนึกว่าพี่จะไม่ตื่นขึ้นมา และทิ้งหนูไว้เหมือนเมื่อก่อน ”

               แกร๊ก

               มีผู้หญิงรูปร่างดี แต่งตัวเหมือนชาวสวน คลุมหน้าคลุมตามิดชิด เธอค่อยๆ ถอดหมวด และชุดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม

               “สวัสดีเด็กๆ เป็นไงบ้างจ๊ะ หลานๆ ”

               “ป้าเมย์..... เหรอคะ?”

               พายดูตกใจ ในความทรงจำของเธอนั้นป้าเมย์ดูอายุราวๆ แค่ 20 ปีเท่านั้น จะว่าพี่สาวของพ่อ หน้าดูเด็กก็ใช่อยู่แต่ เวลาผ่านไปหน้าตาเธอก็ยังคงคล้ายเดิมแทบไม่เปลี่ยนไปเลย

               แต่เรื่องนั้นคงไม่สำคัญ ที่สำคัญกว่านั่นคือ ทำไมตอนนี้เธอถึงกลายเป็นเด็กสาวตัวโตไปได้ และ รอบๆ ตัวเธอทำไมถึงเปลี่ยนไปอย่างนี้  เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ พายพยามยามคิดอย่างหนักแต่มันก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ ภาพสุดท้ายที่จำได้คือ เธอวิ่งออกจากบ้านที่มีไฟไหม้ และรู้สึกตัวอีกที คือตอนตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงที่บ้านป้าเมย์

               เมื่ออับจนหนทางในการใช้ความคิด แม้ร่างกายจะเป็นเด็กสาวไปแล้ว แต่จิตใจยังคงเป็นเด็กอายุแปดขวบ พายยืนร้องไห้อยู่กลางบ้าน ทำให้ซีที่ยืนกอดพี่สาวของเธอก็พากันร้องไห้ตามไปด้วย ป้าเมย์จึงค่อยๆ เดินเข้ามากอดหลานๆ ด้วยความอบอุ่น

               ช่วงบ่ายวันนั้นเองป้าเมย์ ได้เริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ต่างๆ  ให้พายฟัง เพื่อพอจะเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันที่เธอต้องพบเจอ